τ ι δ ε ν κ α τ α λα β α ί ν ε ι ς ;

" ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ 22 Νοεμβρίου 2012 

Αριθ.Πρωτ.: οικ. 44048

ΠΡΟΣ:
1. Περιφέρειες της χώρας Γραφεία Περιφερειαρχών
2. Δήμους της χώρας Γραφεία Δημάρχων

ΘΕΜΑ: Κινητικότητα υπαλλήλων δημοσίου τομέα - Άμεση καταγραφή υπηρεσιακών αναγκών σε προσωπικό

ΣΧΕΤ.: Α.Π. 2589/13-11-2012 έγγραφο του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Στο πλαίσιο των διατάξεων της παραγράφου Ζ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012 «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα Μέτρα εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», εκδόθηκε η σχετική εγκύκλιος του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με αριθμό πρωτοκόλλου ΔΙΔΑΔ- ΔΙΠΙΔ/οικ. 26188/ 12-11-2012 (ΑΔΑ : Β4ΣΩΧ - ΗΤΔ).

Το νέο θεσμικό πλαίσιο της κινητικότητας των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα διευρύνει τις δυνατότητες για την καλύτερη αξιοποίηση του προσωπικού και τη βέλτιστη κατανομή του, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες των υπηρεσιών. Προκειμένου να υλοποιηθεί άμεσα το σχέδιο της κινητικότητας, σας καλούμε να υποβάλετε στο Τριμελές Συμβούλιο του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 4024/2011 αιτιολογημένο αίτημα ως προς τις ανάγκες των φορέων και υπηρεσιών σας σε προσωπικό. Το αίτημα αυτό, ειδικά για την πρώτη εφαρμογή του νόμου, μπορεί να υποβληθεί οποτεδήποτε μέχρι τις 31-12-2012 και αποτελεί την αφετηρία της πάγιας διαδικασίας των μετατάξεων και μεταφορών προσωπικού, σύμφωνα με την υποπαράγραφο Ζ1 του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012.

Επιπροσθέτως, εκτός της παραπάνω πάγιας διαδικασίας, προβλέπεται ειδικά για την αντιμετώπιση άμεσων και επιτακτικών αναγκών στους εν λόγω φορείς ή υπηρεσίες, κατόπιν υποβολής του παραπάνω αιτήματος, και η προσωρινή τοποθέτηση προσωπικού σε οποιαδήποτε υπηρεσία ή φορέα του δημοσίου τομέα, σύμφωνα με τη διαδικασία του άρθρου 5 του ν. 4024/2011.

Η ταχεία υποβολή των παραπάνω αιτημάτων είναι καθοριστικής σημασίας προκειμένου, αφενός μεν να καλυφθούν οι ανάγκες των υπηρεσιών, αφετέρου δε να τοποθετηθούν το συντομότερο δυνατό στις νέες τους θέσεις οι υπάλληλοι ΙΔΑΧ ΔΕ που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα (ΔΕ Διοικητικού, ΔΕ Διοικητικού - Λογιστικού, ΔΕ Διοικητικού - Οικονομικού και ΔΕ Διοικητικών Γραμματέων).

Κατά συνέπεια, στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας, παρακαλείσθε να υποβάλλετε απευθείας στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (Δ/νση Ανθρώπινου Δυναμικού) τα αιτήματα, ως προς τις ανάγκες της υπηρεσίας σας, καθώς και των φορέων που εποπτεύονται από εσάς, με ειδική και εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση ανά φορέα και υπηρεσία, σε προσωπικό ΔΕ Διοικητικού των ανωτέρω ειδικοτήτων, προκειμένου τα εν λόγω αιτήματα να εισαχθούν κατά προτεραιότητα στο Τριμελές Συμβούλιο του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 4024/2011."

ΔΗΛΑΔΗ : Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες της χώρας απασχολούνται πλέον με την 'παραγωγική δραστηριότητα' να θέσουν σε διαθεσιμότητα τους εκτός ΑΣΕΠ υπαλλήλους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ταυτόχρονα να καταθέσουν 'αιτιολογημένο αίτημα' ως προς τις ανάγκες των φορέων και υπηρεσιών τους σε προσωπικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για να τοποθετηθούν στις νέες τους (ΙΔΙΕΣ;) θέσεις (εκτός ΑΣΕΠ)  οι υπάλληλοι που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, και εάν δεν προκύψει η κατά Μνημόνιο μείωση θα ξανατεθούν σε διαθεσιμότητα οι ίδιοι ή άλλοι υπάλληλοι, που θα τοποθετηθούν στις νέες θέσεις μετά από αίτημα των φορέων τους ...... 

Τ Ι  Δ Ε Ν  Κ Α Τ Α Λ Α Β Α Ι Ν Ε Ι Σ;;;;

δρόμοι ιστορίας

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη

«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.

Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.

« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».

Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».

Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

το ατραγούδιστο παρόν

.

Πηγή: http://www.culturenow.gr

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα το παρόν δεν υπήρξε τόσο ατραγούδιστο όσο στις μέρες μας....

Κι ας έδιναν «ήχο και υλικό» η αγωνία και η οργή των ελλήνων στους δρόμους, στις πλατείες, παντού,  κι ας εγκυμονούσε  η συγκυρία  λόγους κι αφορμές  να γεννηθούν καινούργια τραγούδια, κι όμως…. Τραγούδια από το παρελθόν συνόδευσαν κι εξακολουθούν να συνοδεύουν την αγωνία των αγανακτισμένων ελλήνων, ό,τι ακούστηκε, ό,τι ακούγεται στις διαδηλώσεις τα τελευταία δύο χρόνια έρχεται από τις ισχυρές αποταμιεύσεις του παρελθόντος. 

Πιο ένοχη σιωπή  δεν έχει ζήσει  η τέχνη του τραγουδιού στον τόπο μας. Βλέπουμε την ελληνική κοινωνία να πλήττεται όσο ποτέ άλλοτε, να παίζονται τα πάντα και εμείς, οι δημιουργοί  του ελληνικού τραγουδιού, παραμένουμε βουβοί και άφωνοι, σαν λοβοτομημένοι. Το τραγούδι, το πιο ισχυρό πολιτιστικό όπλο των ελλήνων παραμένει  αυτή τη στιγμή, πάνω στο τραπέζι, άσφαιρο. Και άρα άχρηστο σε μια  κοινωνία που αλλάζοντας, αναζητά εργαλεία αντίστασης. Αν αναλογιστεί κανείς τώρα, πως η τέχνη του ελληνικού τραγουδιού στη χώρα μας, λειτούργησε για δεκαετίες ολόκληρες ως η βασική καλλιτεχνική λεωφόρος  έκφρασης του λαϊκού αισθήματος, ενώ αρκετές φορές διατήρησε και τον αφυπνιστικό και προφητικό της  ρόλο, καταλαβαίνει, γιατί αυτή η απουσία στην παρούσα περίοδο και μοιάζει και δείχνει, κοστοβόρα και εντυπωσιακά εμφανής.

Οι αγορές νίκησαν το ελληνικό τραγούδι πολύ πριν επιτεθούν στην ελληνική κοινωνία. Το εξάντλησαν, το αφαίμαξαν, το μετέβαλλαν σε ένα ακίνδυνο ψυχαγωγικό προϊόν, προορισμένο να διασκεδάζει τις αγωνίες και τους φόβους των ελλήνων, όταν εμφανίζονταν στο δρόμο προς την νέα ευρωπαϊκή πορεία της χώρας- η οποία πορεία όμως, έσκασε σα φούσκα πριν λίγο καιρό γεμίζοντας με πύον όλο το σκηνικό. 

Οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες με τα budgets και τα promotions, τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν μέσω μιας πολυπλόκαμης μεταμοντέρνας βιομηχανίας θεάματος, τα μέσα ενημέρωσης και ο διαφημιστικός μηχανισμός προώθησης που αντικατέστησαν μύθους με ψυχή τοποθετώντας στη θέση τους εικονικές και χάρτινες αξίες, αφαίρεσαν το καλλιτεχνικό αίτημα από το τραγούδι και το γύμνωσαν από το βασικό του όπλο: την αυτονομία και ευελιξία του να βλέπει, να προβλέπει και να εκφράζει τη δυναμική μιας κοινωνικής πραγματικότητας, το τώρα και το αύριο σε άρρηκτη  σχέση με το παρελθόν, το πρόσφατο και το απώτατο.  

Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίζει  τον αληθινό εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο. Σε αντίθετη πορεία το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων επέλεξε να εκφράσει  το ψέμα μιας κοινωνίας που ήθελε να ξεχάσει τον εαυτό της, την ιδιοπροσωπία της, λες κι έτσι θα σταματούσαν να λειτουργούν οι αντιφάσεις που την χαρακτήριζαν. Το ελληνικό τραγούδι μέσα στη μικρομεσαία θάλασσα που έπεσε,  ξέχασε να κολυμπά κι έτσι έμεινε για χρόνια στα ρηχά. Γι’ αυτό κι αποκαλύπτεται τώρα ο Βασιλιάς πιο γυμνός από ποτέ στα μάτια όλων μας.

Από την εποχή των μεγάλων συναυλιών για τον Οτσαλάν και τη Σερβία έχουν περάσει πολλά χρόνια. Στο προσκήνιο εμφανίστηκαν δεκάδες νέοι δημιουργοί, νέοι τραγουδοποιοί, νέοι ερμηνευτές. Στο Σύνταγμα είδα ελάχιστους από αυτούς τους «νέους». 
Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα, αν το τραγούδι θα εξακολουθήσει να λειτουργεί ως τέχνη ή θα αναλωθεί στο ρόλο του διασκεδαστή μιας μικρομεσαίας αυταπάτης με σαφή όρια και ημερομηνία λήξης.
 Κι όμως στην τέχνη συμβαίνουν πιο εύκολα ανατροπές απ’ ότι στην πολιτική. Ας το ελπίσουμε. 
Όπως λέει κι ο Μπρεχτ «Στον Καιρό της Φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα; Ναι. Θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της Φρίκης».
Παρασευάς Καρασσούλος

INFO: O Παρασκευάς Καρασούλος γεννήθηκε στην Αθήνα  και μεγάλωσε στον Υμηττό όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. 

Είναι στιχουργός, εκδότης  και καλλιτεχνικός διευθυντής της Μικρής Άρκτου. 

Υπήρξε επίσης εκδότης του μηνιαίου διαδικτυακού πολιτιστικού περιοδικού www.hridanos.gr, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης στον Υμηττό και εμπνευστής του θεσμού Ακροάσεις Νέων Καλλιτεχνών της Μικρής Άρκτου.

Η αφύπνιση των αστών

Πολιτική Επιθεώρηση: Η αφύπνιση των αστών
Του Μάκη Ανδρονόπουλου, http://www.euro2day.gr

...Αν γινόταν, λοιπόν, σήμερα επανάσταση στην Ελλάδα,  ποια τάξη θα έπαιρνε άραγε την εξουσία; Για να τη βρούμε, πρέπει να δούμε πρώτα ποια τάξη θα είναι αυτή που θα πέσει, που θα χάσει την εξουσία. Είναι μάλλον κοινώς αποδεκτό πως η τάξη που χάνει την εξουσία είναι η τάξη των διαπλεκόμενων, των νεόπλουτων και των λαμόγιων τους, δηλαδή όλοι αυτοί που πλούτισαν κλέβοντας το κράτος. 

Η συνομοταξία αυτή που κυριάρχησε τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα, αν και συμπεριλαμβάνει αρκετούς αστούς στις τάξεις της, ή συχνά είχε εκφάνσεις και εκφράσεις αστισμού, επ’ ουδενί δεν ταυτίστηκε με την αστική τάξη, όπως ορίστηκε στη Δύση, ούτε αισθητικά, ούτε μορφωτικά, ούτε -κυρίως- ηθικά. 

Άλλωστε, οι θύλακες της καθ' ημάς αστικής τάξης, επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, στοιχεία της δημόσιας διοίκησης, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες της οικονομίας που εκφράστηκαν μέσα από μία συγκεκριμένη τράπεζα και ορισμένες γνωστές επιχειρήσεις, ή πολιτικοί όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της μεταπολίτευσης και ο Σάκης Πεπονής, στοχαστές όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης και ο Θεόδωρος Ζιάκας, ορισμένοι εκδότες, και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες, κράτησαν πεισματικά αποστάσεις από το κακό συναπάντημα. 

Αν μάλιστα δεχθούμε ότι τελικά, μετά την Επανάσταση του 1821, την εξουσία την πήραν οι κοτζαμπάσηδες, δηλαδή οι πρόγονοι της διαπλοκής και της καταλήστευσης του κράτους, είναι μάλλον οι αστοί που έχουν σειρά να διεκδικήσουν την εξουσία, έστω κι αν στο παρελθόν την ξαναείχαν για λίγο και μεγαλούργησαν (Βενιζέλος, κυβέρνηση του βουνού…). 

Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, οι στοχαστές της αριστεράς που είδαν στην «καχεξία του αστικού στοιχείου» τα δεινά του ελληνικού λαού, υπονοώντας ευθέως την κρυφή ευχή μιας πραγματικά αστικής εξουσίας, με την αρχοντιά ενός Μπενάκη και τη λιτότητα ενός Παπαληγούρα, χωρίς τα κοστούμια Αρμάνι των παρατρεχάμενων του Σημίτη, χωρίς το life style της περιόδου 2000-2004 και χωρίς τη λαιμαργία της περιόδου 2005-2009, ή το οικολογικό στιλ της κατάρρευσης του 2010.

Συνεπώς, αν το 1974 το αίτημα για ανεξαρτησία, δημοκρατία και πρόοδο είχε ταυτιστεί με την Ευρώπη, διαφαίνεται πως τώρα επιστρέφει στην Ελλάδα και ίσως για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας η χώρα αναζητήσει την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πρόοδο στις δικές της δυνάμεις. Μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί παρά να έχει τα αστικά χαρακτηριστικά που υπαινίσσεται ο Γιανναράς, αλλά και το «μανιφέστο» του Μαλούχου. Εννοείται, βέβαια, πως η ιστορία είναι πάντα ανοιχτή σε πολλές εκδοχές, που συνήθως εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες... 

Πολιτική Επιθεώρηση: Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας

Πηγή: Πολιτική Επιθεώρηση: 
Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας
...Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. 
Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο». 
Η απελευθερωµένη από την οθωµανική κυριαρχία Ελλάδα ήταν µια τερατογένεση, αποτέλεσµα της διασταύρωσης των πιο προηγµένων τότε πολιτικών θεσµών, όπως ο κοινοβουλευτισµός και η καθολική ψηφοφορία, µε µια κοινωνία διεπόµενη από πατριαρχικές σχέσεις, αξίες και νοοτροπίες. Η όποια εγχώρια αστική τάξη γεννήθηκε από αυτές τις πατριαρχικές σχέσεις και όχι ως άρνηση του φεουδαλισµού. Είχαµε εποµένως µια αστική τάξη ανοµοιογενή και αδύναµη, στον ρόλο του διαµεσολαβητή των συµφερό ντων – κυρίως εµπορικών – των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. 

Στον βαθµό που οι υπάρχουσες αστικοκαπιταλιστικές σχέσεις δεν µπορούσαν να ικανοποιήσουντις φιλοδοξίεςτων ευρύτερων µαζών που συνέρρεαν από την ύπαιθρο στην πόλη, ο κοινοβουλευτισµός και το πολιτικό σύστηµα για να διατηρηθούν στην εξουσία δεν είχαν άλλο δρόµο να διαλέξουν από αυτόν της δηµιουργίας ενός πανίσχυρου κράτους- εργοδότη. Για τους ίδιους λόγους, σήµερα οι συντεχνίες και τα τµήµατα του πολιτικού συστήµατος αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτό το κράτος. 

Εφόσον ο µόνος µαζικός εργοδότης ήταν το κράτος, η κατάκτησή του και η νοµή του έγινε το κύριο µέληµα των πολιτικών κοµµάτων. Επειδή όµως – για να µη ξεχνάµε– όλα αυτά γίνονταν στο έδαφος µιας πατριαρχικής κοινωνίας, το µόνο µέσο για την εφαρµογή αυτής της πολιτικής ήταν οι πελατειακές σχέσεις. 

Επίσης για να είναι σε θέση το πολιτικό σύστηµα να ικανοποιήσει τα πολυάριθµα πελατειακά αιτήµατα, υποχρεώθηκε να δίνει χαµηλές αµοιβές και να προσλαµβάνει τη µεγάλη µάζα των δηµοσίων υπαλλήλων από στρώµατα καθυστερηµένα ως προς την πολιτισµική άποψη. Ετσι, αν και έχουµε έναν διογκωµένο δηµόσιο τοµέα, δεν έχουµε µια ικανή γραφειοκρατική ελίτ. Πόσο σηµαντικό είναι αυτό το βλέπουµε σήµερα που οι όποιες µεταρρυθµίσεις σκοντάφτουν και στην αδυναµία της ∆ιοίκησης να τις εφαρµόσει.... 

το τέλος των υποσχέσεων

Προλεγόμενα σε μια απόπειρα πολιτειακής ανίχνευσης της νέας, παγκοσμιοποιημένης, εποχής στη χώρα μας

Αντώνης Μανιτάκης, 28.11.11

Πηγή : Πολιτική Επιθεώρηση , Αναδημοσίευση : ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

...Το πλέον εύκολο και απλοϊκό μαζί θα ήταν, βέβαια, να  αγνοήσουμε την “μνημονιακή” πραγματικότητα και ενεργώντας, όπως πρίν, με περισσή πολιτική ευήθεια να αρκεστούμε στην ιδεολογική καταδίκη της, στη δαιμονοποίηση και στην γενικόλογη ιδεολογική απόρριψή της προσδοκώντας και προφητεύοντας, ως Κασσάνδρες,  την μοιραία ανατροπή της  εξ αιτίας των κοινωνικών δεινών που προβλέπουμε ότι θα επισωρεύσει. 

Η στρουθοκαμηλική αυτή στάση, που καθοδηγείται από έναν  αφελή αριστερό βολονταρισμό και διέπεται από έναν αθεράπευτο σοσιαλιστικό ιδεαλισμό, αρνείται να δεί ότι το  αποκαλούμενο «Μνημόνιο» δεν αποτελεί ένα ατύχημα ούτε ένα παραστράτημα της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής,  ένα λάθος της οικονομικής ιστορίας, που κάποτε θα εξαλειφθεί χωρίς να αφήσει ίχνη της παρουσίας του. Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας έρχεται από μακριά και θα πάει μακριά, αφού εξάλλου συναρτάται και μια παγκόσμια οικονομική ύφεση.

Για τον λόγο αυτό και οι διαρθρωτικές αλλαγές που συντελούνται τόσο βίαια γύρω μας, δεν είναι συγκυριακές ούτε παροδικές, έστω και αν δρομολογήθηκαν με αφορμή μια πρωτοφανή και αναπάντεχη κρίση χρέους του ελληνικού κράτους. Ανταποκρίνονται  σε διαρκείς και δομικές ανάγκες ή  αδυναμίες ή ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας και επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν, μεταξύ  των άλλων, τον αντιπαραγωγικό και μεταπρατικό χαρακτήρα της.

Οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας ήταν γνωστές και αποτελούσαν κοινό τόπο πολλών Ελλήνων διανοητών, από την εποχή της Μεταπολίτευσης, όπως, μεταξύ των άλλων, του Κ. Τσουκαλά[2]. Για να αναφέρω έναν ακόμη, διανοητή της  ίδιας περιόδου, τον Π. Κονδύλη, θα μετέφερα, ακέραια, μία μόνον σκέψη του από όσες είχε τότε διατυπώσει επισημαίνοντας,  ότι «ακόμη και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι οικονομική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών  επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προπαντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει και για να τα εισάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού,  της εκποίησης της χώρας»[3].  Μπορεί κανείς να μη συμμερίζεται τις θεωρίες του Κονδύλη, οφείλει όμως να αναγνωρίσει ότι υπήρξε προφητικός διαπιστώνοντας ότι «η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια φτάνει στο τέλος της…». Η Ελλάδα “βρίσκεται στους πιο χαμηλούς δείκτες  καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας''[4].

Είκοσι χρόνια αργότερα μπορούμε όλοι να διαπιστώσουμε ότι η  υπόσχεση της Μεταπολίτευσης για μια διαρκή ευημερία και ανθούσα δημοκρατική κοινωνία έχει οριστικά διαψευσθεί, μεταξύ των άλλων και διότι: “η ευημερία εξετράπη σε καταναλωτική βουλιμία, σε απληστία και κατασπατάληση. Ο άφρων δανεισμός δεν μπορεί πλέον να τροφοδοτήσει την άφρονα κατανάλωση, όταν οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται και, ακόμη χειρότερα, όταν χάνονται εκατομμύρια θέσεις εργασίας και η φτώχεια κατατρώει τα μεσοστρώματα”. Χρειαζόμαστε “επειγόντως  ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και μαζί ένα ριζικά νέο τρόπο διαβίωσης, που θα διακρίνει σαφώς την ευημερία από τη σπατάλη, την αξιοπρέπεια από τη χλιδή, που θα προκρίνει τον γενναιόδωρο δημόσιο χώρο έναντι του κανιβαλικού πλουτισμού της αγέλης.   Η κρίση, το βλέπουμε, δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη, αφορά ανθρώπους, ψυχές, αφορά τη βιόσφαιρα. Η αλλαγή παραδείγματος βίου είναι προαπαιτούμενο της βιώσιμης ανάπτυξης..”[5].

Η κρίση επομένως είναι καθολική, έστω και αν εντοπίζεται στην οικονομία. Αγγίζει όχι μόνον του θεσμούς και μάλιστα του πολιτικούς, αλλά και τον τρόπο ζωής και εργασίας μας, και κυρίως αυτόν...πλήρες άρθρο εδώ

Μύθοι στην αγορά ενέργειας

του Φώντα Μιχαηλίδη

Ξενοφώντας Μιχαηλίδης, χημικός μηχανικός, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Διπλωματούχων Μηχανικών ΔΕΗ

Ανάρτηση: Δημήτρης Μαυροματίδης , 9 Νοε 2012

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες υπέρ ενός ισχυρού ρεύματος μεταρρυθμίσεων πολλών κλάδων της οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεων, εξαγορών και συγχωνεύσεων. Σε πολλούς κλάδους (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ΜΜΕ, μεταφορές κ.λπ.) υπήρξαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν λειτουργήσει τόσο καλά, σε τόσους διαφορετικούς τομείς, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα όχι μόνον για το άνοιγμα του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας στον ανταγωνισμό αλλά και για την ιδιωτικοποίηση/πώλησή του.

Η εμπειρία, ωστόσο, κυρίως της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, μετά την απελευθέρωση των αγορών ενέργειας, κατέδειξε ότι ειδικά οι μη ρυθμιζόμενες αγορές ηλεκτρικής ενέργειας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Το θεώρημα της μικρο-οικονομικής αποτελεσματικότητας, που προβλέπει αύξηση της αποτελεσματικότητας και μείωση των τιμών όταν οι αγορές είναι ανοικτές στον ανταγωνισμό, είναι περιορισμένης ισχύος στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Αντί ανταγωνισμού η απελευθέρωση οδήγησε σε αύξηση συγκέντρωσης. Αντί για τη μείωση των τιμών, η απελευθέρωση της αγοράς οδήγησε σε υψηλότερες τιμές.

Ενώ πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής οδηγίας για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ήταν να διασφαλίσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο, αντί ανταγωνισμού η απελευθέρωση οδήγησε σε αύξηση συγκέντρωσης. Επτά εταιρείες -the seven brothers όπως σκωπτικά αποκαλούνται με προφανή αναφορά στις πετρελαϊκές seven sisters- ελέγχουν πάνω από τα δύο τρίτα των αναγκών της Ε.Ε. σε ηλεκτρική ενέργεια. Αντί για τη μείωση των τιμών, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας οδήγησε σε υψηλότερες τιμές.

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι ποιος ήταν τελικά ο σκοπός της απορρύθμισης της αγοράς ενέργειας; Ήταν η εφάπαξ μεταβίβαση του πλούτου από τον δημόσιο τομέα προς τους ιδιώτες -όπου οι κρατικές επιχειρήσεις πουλήθηκαν στους ιδιώτες η αύξηση τελικά των τιμών της KWh ή τα κέρδη που αποκόμισαν οι κυβερνήσεις από την πώληση των κρατικών επιχειρήσεων ήταν η μείωση των θέσεων εργασίας;

Και μπορεί η πρόσφατη -στοχαστική των ιστορικών εξελίξεων- απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να απαλλάσσει τη ΔΕΗ από την υποχρέωση να εκποιήσει/εκχωρήσει τμήμα της λιγνιτικής της παραγωγικής δυναμικότητας -«η ΔΕΗ δεν κατέχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά λιγνίτη»- και να προλαβαίνει έτσι ένα κακό, η απόφαση, ωστόσο, της κυβέρνησης να διαθέσει το 17% των μετοχών της επιχείρησης συνιστά επιλογή υψηλού κινδύνου όχι μόνο για τη λειτουργία της αγοράς, αλλά και για τον δημοκρατικό έλεγχο ενός ζωτικής σημασίας δημόσιου αγαθού.

Και παρόλο που συνιστώσες της κυβέρνησης συνεργασίας διατυπώνουν την ορθή μεν άποψη ότι εν μέσω οικονομικής κρίσεως η απόκτηση πλήρους προσόδου από μια οιαδήποτε μορφή ιδιωτικοποίησης είναι σχεδόν απίθανη, αυτό, ωστόσο, δεν είναι το κεντρικό ζήτημα. Αντίθετα, το κεντρικό θέμα μιας πιθανής ιδιωτικοποίησης θα έπρεπε να είναι: i) για το ποιος τρόπος παραγωγής -ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος- θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση ή την απώλεια της κοινωνικής ευημερίας και όχι την απόκτηση πλήρους ή υπολειμματικής προσόδου και ii) εάν προέχει η ιδιωτικοποίηση ή ο ανταγωνισμός.

Ο σκαπανέας δε μελετητής της απελευθέρωσης των αγορών ενέργειας, καθηγητής του Cambridge David Newbery (2007), ισχυρίστηκε ότι «ο ανταγωνισμός μάλλον παρά η ιδιωτικοποίηση είναι η πηγή των ωφελειών». Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή για τη δημιουργία ανταγωνιστικού πλαισίου. Περίτρανη απόδειξη -και όχι μοναδική- αποτελούν οι δημόσιες επιχειρήσεις της Σκανδιναβίας, οι οποίες υπό ανταγωνιστικές συνθήκες λειτούργησαν αποτελεσματικότερα από άλλες σε περιφέρειες όπου προτιμήθηκε η λύση της ιδιωτικοποίησης-εκχώρησης, ή των εξαγορών και των συγχωνεύσεων.

Έχει, άραγε, καμιά σημασία η ιδιοκτησία; Μήπως οι κρατικές EDF, Vattenfall κ.λπ. είναι λιγότερο αποτελεσματικές από τις ιδιωτικές ΕΟΝ ή Endesa;

Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερο σκάνδαλο από αυτό της Enron, ή μεγαλύτερη συμπαιγνία ολιγοπωλίων από αυτή που προκάλεσε την καταστροφική κρίση στην Καλιφόρνια, τα black out στη Βραζιλία, στη Νέα Υόρκη ή στην Κεντρική Ευρώπη;

Υπήρξε, άραγε, ποτέ πιο αλματώδης άνοδος καρτέλ από αυτή που βιώσαμε την τριετία 1999-2003 στην Ευρωπαϊκή Ενωση στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας -αποτέλεσμα εξαγορών και συγχωνεύσεων 237 επιχειρήσεων (Leveque 2007), των seven brothers;

Η ιδιωτικοποίηση δεν επιβάλλεται από καμία οδηγία. Πρώτος επιτακτικός στόχος της οδηγίας είναι να διασφαλίσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Το οικονομικό περιβάλλον στο οποίο λειτουργεί η ΔΕΗ πρέπει να αλλάξει, για να αλλάξει η ατομική και η οργανωσιακή συμπεριφορά. Παρά τις «εγγενείς» ατέλειες του ανταγωνισμού στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας αντιμετωπίζουμε, ωστόσο, ένα επιτακτικό δίλημμα επιλογής του ελάσσονος μεταξύ δύο κακών.

Η απόφαση των Ευρωπαίων δικαστών όχι μόνον απεγκλωβίζει τη χώρα/ΔΕΗ από την υποχρέωση που επέβαλαν αποφάσεις της Κομισιόν να εκχωρήσει μέρος της λιγνιτικής της παραγωγής σε ιδιώτες, αλλά συνιστά ταυτόχρονα και ένα πρόταγμα δράσης προς κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο -Κομισιόν, κυβέρνηση, επιχείρηση, δυνητικούς επενδυτές, συνδικάτα, τρόικα- για την ενθάρρυνση/διευκόλυνση ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων που θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικές συνθήκες προς αμοιβαίο όφελος όλων των ενδιαφερόμενων μερών.

Αν η ίδια η ιδιωτικοποίηση είναι απλώς ο ένας τρόπος για να επιτευχθεί μια οικονομία της αγοράς, η δημιουργία νέων επιχειρήσεων είναι ο άλλος. Η κυβέρνηση αντί ιδιωτικοποίησης μπορεί να επικεντρωθεί στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Υπάρχουν ικανά διαθέσιμα αποθέματα 1,2 δισ. τόνων λιγνίτη που μπορούν να εκχωρηθούν για ιδιωτική παραγωγή.

Η ανταγωνιστική αγορά μπορεί να επιβάλει μια πειθαρχία στη διαχείριση των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων, που δεν θα μπορούσε να επιβληθεί αλλιώς. Η κρατική επιχείρηση θα αναγκαστεί από τον ανταγωνισμό να γίνει πιο αποτελεσματική, να σχεδιάσει ανταγωνιστικές δομές κινήτρων και επιλογών, να απεξαρτηθεί από τα υπουργεία και τους γραφειοκράτες τους, να καταγράψει τι διαφοροποιεί την ελληνική από τις αντίστοιχες αποτελεσματικές κρατικές επιχειρήσεις π.χ. EDF, Vattenfall, που φαίνεται να διοικούνται πολύ καλύτερα από τις αντίστοιχες ιδιωτικές.

Μπορεί η διαχειριστική και η οικονομική αποτελεσματικότητα της ΔΕΗ να έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια και η εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητά της να κλονίστηκε, διαθέτει, ωστόσο, ακόμη πολλά περιθώρια και δυναμική για να αναπτυχθεί εκ νέου.

Πηγη: Ημερησία

Τι ζητούν από την Βάδη-Βιρτεμβέργη ο Λαγκαδάς και το Κιλελέρ;

Με πρωτοβουλία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης εξελίσσεται  η αυτοδιοικητική σχέση Ελλάδας -Γερμανίας  υπό τον τίτλο«Ελληνογερμανική Συνέλευση».

Έλληνες Δήμαρχοι συνομιλούν με Γερμανούς ομολόγους τους και όχι μόνο: η task-force και ο πολλά υποσχόμενος κ.Φούχτελ θα μας παράσχουν "τεχνογνωσία" για την οργάνωση των Δήμων μας και ίσως επενδυτικά κεφάλαια (;) όπως διαφαίνεται ότι προσδοκούν οι συνωστιζόμενες στη συνέλευση πόλεις.

Η Συνέλευση συνέρχεται κατά καιρούς σε διάφορες πόλεις της χώρας , υπό τις δριμείες καταγγελίες των συνδικάτων της αυτοδιοίκησης, που ευθέως στηλιτεύουν τους δημάρχους για επιδιωκόμενη εκχώρηση αρμοδιοτήτων και υπηρεσιών των Δήμων σε ιδιώτες και δή Γερμανούς.

Με την αθώα οπτική του παρελθόντος θα θεωρούσε κανείς ενδιαφέρουσα την πρωτοβουλία. 

Υπό την καχύποπτη και φορτισμένη οπτική του παρόντος και των όσων διημήφθησαν  θα αναρωτιόμασταν τι αγνοούν οι επιστήμονες , οι φορείς της αυτοδιοίκησης, οι αναπτυξιακές εταιρείες, τα πανεπιστήμια κλπ. δεκάδες φορείς που λειτουργούν στη χώρα και επικεντρώνονται σε αυτοδιοικητικά θέματα και το Ινστιτούτο αυτοδιοίκησης, ώστε να αναζητούνται λύσεις, ιδέες και προτάσεις στην Βάδη-Βιτεμβέργη και μάλιστα ακόμη και απο τον δήμο Λαγκαδά και Κιλελέρ;

ΠΕΔ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ - αυτοδιοίκηση gr

«Έπεσαν» οι υπογραφές για τη συνεργασία ελληνικής - γερμανικής Αυτοδιοίκησης

Η τελετή υπογραφής της Συμφωνίας υλοποίησης της πιλοτικής φάσης των προγραμμάτων μεταφοράς τεχνογνωσίας μεταξύ των Περιφερειακών Ενώσεων Δήμων της Βάδης- Βιρτεμβέργης και της Θεσσαλίας, της Δυτικής, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012, σε ειδική εκδήλωση στο Δημαρχείο Λαγκαδά.

Το Πρωτόκολλο Συνεργασίας υπέγραψε από τη γερμανική πλευρά ο κ. Ρολφ Γκάινερτ πρώην Δήμαρχος Ζινσχάιμ και Διευθυντής του Γραφείου Διαμεσολάβησης της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Βάδης- Βιρτεμβέργης και από την ελληνική ο κ. Σίμος Δανιηλίδης, Πρόεδρος της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας και Δήμαρχος Νεάπολης- Συκεών, ο κ. Ρίζος Κομίτσας, Πρόεδρος της ΠΕΔ Θεσσαλίας και Δήμαρχος Κιλελέρ, ο κ. Κωστής Σιμιτσής, Πρόεδρος της ΠΕΔ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και Δήμαρχος Καβάλας, και ο εκπρόσωπος της ΠΕΔ Δυτικής Μακεδονίας κ. Λευτέρης Τοπάλογλου.

Το Πρωτόκολλο (δείτε εδώ όλο το κείμενο) περιγράφει το πλαίσιο της συνεργασίας, που στην πιλοτική της φάση περιλαμβάνει μεταφορά τεχνογνωσίας μέσα από συναντήσεις, ημερίδες, συνέδρια και ομιλίες ειδικών επιστημόνων και στελεχών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τις υποχρεώσεις των δύο πλευρών και τεχνικά ζητήματα. Πρόκειται για την κατάληξη των συναντήσεων και επαφών ανάμεσα στις δύο πλευρές, που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης». Η πιλοτική φάση αρχίζει άμεσα και ολοκληρώνεται το Δεκέμβριο, ενώ υπάρχει η βούληση να συνεχιστεί και επεκταθεί το 2013.

Όπως σημείωσε, μιλώντας στην τελετή ο κ. Γκάινερτ, ιδρύθηκε Γραφείο Διαμεσολάβησης στην ΠΕΔ Βάδης- Βιρτεμβέργης, που θα αναλάβει το συντονισμό του προγράμματος συνεργασίας με την ελληνική πλευρά. Στο Γραφείο αυτό ήδη δήλωσαν εθελοντικά τη συμμετοχή τους 80 ειδικοί επιστήμονες και στελέχη των Δήμων προκειμένου να συνδράμουν στα προγράμματα μεταφοράς τεχνογνωσίας.

Οι πρόεδροι των ΠΕΔ

Μιλώντας στην ίδια τελετή ο κ. Σίμος Δανιηλίδης τόνισε ότι «φτάσαμε σήμερα στο ευτυχές σημείο να υπογράφουμε το πρωτόκολλο ισότιμης συνεργασίας μεταξύ των τεσσάρων ΠΕΔ της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλίας με την Αυτοδιοίκησης της Βάδης-Βιρτεμβέργης. Αυτό προσπαθεί να αναπτύξει τις σχέσεις μεταξύ των θεσμών της ΤΑ των δύο χωρών και περιοχών με στόχο τη μεταφορά τεχνογνωσίας για να μπορέσουμε στην Πατρίδα μας να αξιοποιήσουμε τεχνολογικά και επιστημονικά δεδομένα που θα κάνουν την λειτουργία των δήμων μας πιο εύκολη, πιο απλή και περισσότερο αποδοτική προς όφελος των δημοτών μας, με μικρότερο λειτουργικό κόστος. Ελπίζουμε να είναι πολυεπίπεδη, είμαστε βέβαιοι ότι θα εξελιχθεί σε ισότιμη βάση αλλά και ότι θα κερδίσουμε και οι φορείς και οι πολίτες των περιοχών μας», τόνισε ο κ. Δανιηλίδης, που ανακοίνωσε ότι το πλαίσιο της συνεργασίας έγινε με ενθουσιασμό δεκτό από τους Δήμους- Μέλη της ΠΕΔΚΜ, οι οποίοι δήλωσαν ότι ενδιαφέρονται κυρίως για την ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων και στη συνέχεια τη Διοικητική οργάνωση και λειτουργία των δήμων, τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης και βιολογικών καθαρισμών και τον τουρισμό και το ρόλο της ΤΑ στην αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων.

«Ένας από τους βασικούς στόχους μας είναι μέσα από αυτήν τη συνεργασία να προχωρήσουμε σε ενέργειες με τη βοήθεια των συναδέλφων δημάρχων με τις οποίες σταδιακά να αποκατασταθεί το τρωθέν κύρος της χώρας μας, να διαλυθεί η λανθασμένη εικόνα που δυστυχώς δημιουργήθηκε στη Γερμανία από αρκετά ΜΜΕ, να αποκατασταθεί το όνομα της Πατρίδας μας και  να διευρυνθεί το τουριστικό ρεύμα των γερμανών πολιτών προς την Ελλάδα. Ρεύμα που δυστυχώς μειώθηκε αισθητά φέτος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΤ. Ήδη αρκετοί συνάδελφοί μας προσπαθούν προς αυτήν την κατεύθυνση περνώντας το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής τουριστικός προορισμός με υψηλού επιπέδου ποιοτικές τουριστικές υπηρεσίες», κατέληξε ο κ. Δανιηλίδης.

Μιλώντας στην ίδια τελετή ο κ. Κομίτσας τόνισε ότι η ΤΑ πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες για να βοηθήσει τους πολίτες και τη χώρα που δοκιμάζονται από την πρωτοφανή οικονομική κρίση. Όπως ανακοίνωσε, από τους 25 Δήμους- Μέλη της ΠΕΔΘ, οι 23 απάντησαν θετικά, θέτοντας προτεραιότητα στα προγράμματα μεταφοράς τεχνογνωσίας τις θεματικές της ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων (για την οποία πρότεινε ειδική συνάντηση στη Λάρισα), του τουρισμού και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

«Μέρα με την ημέρα θα εμπεδώνεται ένα φιλικό και ενδιαφέρων πλαίσιο στο οποίο θα αναπτύξουμε τη συνεργασία αλλά και σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των λαών μας», τόνισε ο Πρόεδρος της ΠΕΔ Θεσσαλίας.

Ο κ. Κωστής Σιμιτσής από την πλευρά του τόνισε ότι «στην Ελλάδα περνάμε δύσκολες μέρες, λόγω της κρίσης που απειλεί την κοινωνική ηρεμία αλλά και την Αυτοδιοίκηση. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές ο Ελληνικός Λαός στρέφει τις ελπίδες του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που με πενιχρούς πόρους καταφέρνει πολλά πράγματα σε αντίθεση με την ελληνική κεντρική διοίκηση.

»Η ανταπόκριση των γερμανών συναδέλφων μας να βοηθήσουν είναι συγκινητική εκτός από ουσιαστική για την επίτευξη των στόχων μας. Δεν ζητούμε οικονομική βοήθεια αλλά ηθική στήριξη και επιστημονική και τεχνική βοήθεια ώστε να γίνουμε καλύτεροι στα σημεία στα οποία υστερούμε», τόνισε ο Πρόεδρος της ΠΕΔΑΜ-Θ.

Ο Γενικός Πρόξενος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη κ. Ομπενμάιερ τόνισε ότι από γερμανικής πλευράς θα έρθουν ειδικοί από όλη τη Γερμανία, ενώ σκοπός είναι να επεκταθεί το πρόγραμμα μεταφοράς τεχνογνωσίας και στις ΠΕΔ της υπόλοιπης χώρας. «Σήμερα, με την ευκαιρία της εορτής της Γερμανικής Ενότητας ας γιορτάσουμε και την ενότητα της Ελληνικής και Γερμανικής Αυτοδιοίκησης», είπε χαρακτηριστικά.

Όλοι ενάντια στο Μνημόνιο Και υπέρ της δόσης των 31,5 δις ευρώ.

Πηγή: ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ , Μήλιος Χρήστος

Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί το πλαίσιο των κινητοποιήσεων.
Η Ελληνική κοινωνία είναι υπέρ του δανεισμού χωρίς μνημόνια.
Διεκδικεί από την Ευρώπη,  δεν θέλει να βγει έξω από αυτήν.
Διεκδικεί να δανείζεται χωρίς όρους ή με λιγότερο επαχθείς όρους.
Πράγμα βέβαια δύσκολο έως αδύνατο, αλλά αυτό είναι που διεκδικεί. Όχι κάτι άλλο.

Το αντι-μνημονιακό κίνημα  είναι  ένα κίνημα διαμαρτυρίας.
Δεν είναι και ούτε μπορεί να μετασχηματισθεί σε πολιτικό κίνημα.
Και πολλή περισσότερο να στηρίξει πολιτικές ρήξης με την Ε.Ε.
Τρία χρόνια τώρα έχει μια ευθύγραμμη πορεία ανάπτυξης παραμένοντας σταθερά στο ίδιο επίπεδο εκδήλωσης μιάς γενικής δυσαρέσκειας.

Η Ελληνική κοινωνία έχει λόγους να αντιδρά στα οικονομικά μέτρα. Δεν θα μπορούσε να συμφωνεί με αυτά. Αλλά ειναι σαφή τα όρια των αντιδράσεών της. Αυτά δέν υπερβαίνουν το επίπεδο της έκφρασης μιας γενικής αγανάκτησης.

Η Ελληνική κοινωνία  δεν είναι υπέρ της καταψήφισης των μέτρων..
Ωστόσο θα συνεχίσει να διαδηλώνει ενάντιά τους.

Η κατάργηση  του μνημόνιου δεν είναι  ένα απομονωμένο ζήτημα.
Η κατάργησή του συνεπάγεται την διακοπή της χρηματοδότησης της Ελληνικής οικονομίας ( γεγονός που ελάχιστα έως καθόλου προβάλουν τα  αντι-μνημονιακά κόμματα ).
Το μνημόνιο είναι προϊόν του δανεισμού. Χωρίς την προσφυγή στον μηχανισμό διάσωσης της Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. δεν θα υπήρχε. Δεν  υπάρχει μνημόνιο χωρίς δανειακή σύμβαση.
Το τελευταίο σύνθημα του ΚΚΕ «όχι στο μνημόνιο όχι στις δανειακές συμβάσεις» φαίνεται νάναι «συνεπές» και ολοκληρωμένο, νάχει εσωτερική συνοχή και να εκφράζει το αυτονόητο. Τα μνημόνια πάνε μαζί με τις δανειακές συμβάσεις. Για να τα καταργήσεις πρέπει να πάψεις να δανείζεσαι.

Αλλά τι σημαίνει σήμερα μια  οικονομία χωρίς πηγές χρηματοδότησης; Σε τι κατάσταση αυτή άραγε αναγκαστικά θα περιέλθει; Οι αρνητές των δανειακών συμβάσεων οφείλουν να το εξηγήσουν. Να δώσουν μια σαφή εικόνα ενός τέτοιου μέλλοντος, εθνικής περιχαράκωσης και απομονωτισμού.

Το φαινομενικά  λοιπόν ορθό σύνθημα του ΚΚΕ είναι εντελώς λάθος.
Μπορεί να κολλάει απόλυτα στον αντι-ευρωπαϊσμό του ΚΚΕ (και στους αποσχιστικούς του στόχους – σε σχέση με την Ευρώπη) αλλα όχι και στις τρέχουσες διεκδικήσεις του αντι-μνημονιακού  κινήματος το οποίο δεν θέτει ζήτημα απόρριψης των δανειακών συμβάσεων και πολύ περισσότερο εξόδου από την Ε.Ε.

Όχι λοιπόν στα μνημόνια ναι στις δανειακές συμβάσεις.
Το πλαίσιο αυτό, παρά τις αντιφάσεις του (δανειακές συμβάσεις χωρίς μνημόνια είναι αδύνατον να υπάρξουν) καταγράφει τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελληνικής κοινωνίας. Διεκδικεί από την Ευρώπη δεν θέλει να βγει έξω από αυτήν. Δεν είναι υπέρ ενός μοναχικού δρόμου (παρά τα όσα περί εθνικής ανεξαρτησίας  από δεξιά και αριστερά λέγονται και δίνουν την εντύπωση ότι πιάνουν τόπο). Η μονομερής διαγραφή του υπάρχοντος χρέους και η απόρριψη κάθε  δανειακής σύμβασης παραπέμπουν σε αυτάρκεις κλειστές κοινωνίες που ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.

Πέραν του ΚΚΕ βέβαια υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ που ελλείψει στρατηγικής ερωτοτροπεί τόσο με τις απόψεις του ΚΚΕ όσο και με την ιδέα  της μονομερούς κατάργησης του μνημόνιου κι επιβολής μορατόριουμ (αναστολής) στην αποπληρωμή του χρέους. Όλα αυτά  οδηγούν στην  ίδια κατάληξη. Στην άμεση ή έμμεση απομάκρυνση από την Ε.Ε. Γεγονός που δεν συνάδει με τις διεκδικήσεις του αντιμνημονιακού κινήματος και τις απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ελληνικής κοινωνίας.
Πρόκειται για μειοψηφικές απόψεις που περιστασιακά  φαίνεται, μαζί με άλλες, ότι εκπροσωπούν το αντιμνημονιακό κίνημα ενώ στην ουσία είναι μετέωρες χωρίς πραγματική στήριξη από την κοινωνία.
Κάνει μεγάλο λάθος  όποιος νομίζει ότι  ένα κίνημα διαμαρτυρίας θα το μετατρέψει σε ένα αντι-ευρωπαϊκό πολιτικό κίνημα (ή οτιδήποτε άλλο «ανατρεπτικό»). Η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται μακράν τέτοιων αναζητήσεων.
Με την τοποθέτηση πολιτικών διλημμάτων το μόνο που ενισχύεται είναι η απόσταση του «πολιτικού» από το «κοινωνικό», των κομματικών γραμμών από το πραγματικό γίγνεσθαι .
Οι συσχετισμοί των τάσεων  μέσα στην κοινωνία είναι αυτοί που τελικά θα καθορίσουν  την πορεία των πραγμάτων κι όχι οι αυτονομημένες  κομματικές πολιτικές.

Μήλιος Χρήστος

Ο πειρασμός της οικουμενικότητας

Σήμερα , ημέρα πανελλαδικών απεργιών για την υπεράσπιση του δικαιώματος επιβίωσης της χώρας και των κατοίκων της, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ τι εννοούσε η mme Lagarde όταν ανέφερε το ‘’ενδιαφέρον’’ της για τα παιδιά της Νιγηρίας, δηλαδή ποιά στοιχεία λαμβάνουν υπόψη τους τα διευθυντήρια ισχύος, ώστε να επιβάλουν αποφάσεις που πυροδοτούν ύφεση, ανεργία, διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής στις προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου.

Το δυτικό πρότυπο

Η εξαθλίωση που καταγράφουμε και αντιπαλεύουμε αποτιμάται, σύμφωνα με το πρότυπο ζωής που επιβλήθηκε και ενσωμάτωσαν οι κοινωνίες μας, με δύο θεμελιώδεις όρους :

1. την παραγωγικότητα της οικονομίας
2. την αγοραστική δύναμη των μισθών

Η ετήσια έκθεση 2012 του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, είναι διαφωτιστική:

-     το αρνητικό σοκ ζήτησης της τριετίας 2010-2012 μετά τις διαδοχικές μειώσεις των δημοσίων δαπανών και τις αυξήσεις των φόρων, ήταν το σημείο εκκίνησης της διαδικασίας της εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα.

-     εάν συνεχιστεί η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, η μείωση της εγχώριας ζήτησης θα αποκτήσει καταστροφικές διαστάσεις και ο όγκος της θα έχει επανέλθει σε επίπεδα της δεκαετίας του 1990.

-       οι μέσες ετήσιες αποδοχές ανά απασχολούμενο στην Ελλάδα κατά το 2011 ήταν συγκρίσιμες με αυτές της Σλοβενίας και της Κύπρου (όπου επίσης έχει μειωθεί ο πραγματικός μισθός) και ανέρχονταν σε 25.470 ευρώ έναντι περίπου 33.000 στην Ισπανία, 36.000 στην Γερμανία και 47.000 στην Γαλλία και 44.000 στην Ιρλανδία (Διάγραμμα 42).

-         η αγοραστική δύναμη του μέσου ακαθάριστου μισθού στην Ελλάδα, κατά το 2009, ανερχόταν στο 74% της αντίστοιχης αγοραστικής δύναμης στη Γερμανία και στο 67% της Γαλλίας

Ο κατώτατος μισθός

-      Στην Ευρώπη, ο κατώτατος μισθός υπάρχει προ πολλού σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και το Βέλγιο, καθιερώθηκε πιο πρόσφατα στο Ηνωμένο Βασίλειο (1999) και στην Ιρλανδία (2000), ενώ στα περισσότερα νέα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης o κατώτατος μισθός θεσπίστηκε στην αρχή της περιόδου μετάβασης (δεκαετία 1990). Δεδομένων των αδύναμων συστημάτων συλλογικής διαπραγμάτευσης στις Χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης οι κατώτατοι μισθοί επηρεάζουν την εξέλιξη του συνόλου μισθών.

-    Ο κατώτατος μισθός σε εθνικό επίπεδο υπάρχει σήμερα στα 20 από τα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

-      Σε 7 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Αυστρία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Φιλανδία, Ιταλία και Κύπρο)  δεν υπάρχει μεν κατώτατος μισθός σε εθνικό επίπεδο, υπάρχουν όμως κατώτατοι μισθοί που διαπραγματεύονται οι κοινωνικοί συνομιλητές σε κλαδικό επίπεδο. (ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις προτίμηση για τους κλαδικούς κατώτατους μισθούς).

-        Στη Γερμανία, διεξάγεται συζήτηση κατά τα τελευταία έτη για την θέσπιση και κατώτατου μισθού σε εθνικό επίπεδο (λόγω επανένωσης των δύο Γερμανιών - διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρατηρείται μεγαλύτερος κατακερματισμός στην αγορά εργασίας και έχει μειωθεί σημαντικά το ποσοστό των εργαζομένων που καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις).

-       Οι βασικοί λόγοι που εξηγούν γενικότερα το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τους κατώτατους μισθούς την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη σχετίζονται με την νέα κατάσταση στην αγορά εργασίας, που χαρακτηρίζεται από την σημαντική αύξηση των άτυπων μορφών απασχόλησης που συνδέονται με περισσότερη επισφάλεια και λιγότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, με την αύξηση του ποσοστού των χαμηλά αμειβόμενων και των φτωχών εργαζομένων για τους οποίους ο κατώτατος μισθός θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα εργαλείο ώστε να υπάρχει ένα μισθολογικό κατώφλι για όλους τους εργαζόμενους

Ο πειρασμός της παγκόσμιας κατάταξης εισοδημάτων

Ο σύνδεσμος δίπλα με τίτλο ¨Χρεωκοπημένοι πλούσιοι¨ (http://www.leastof.org/income/standing?income=8000) παραπέμπει σε μια ενδιαφέρουσα βάση παγκόσμιων δεδομένων, που η οικουμενική σκέψη δεν είναι δυνατόν να αγνοεί:

-       διότι οι ανισότητες συμπαρασύρουν το σύνολο των εργαζομένων του πλανήτη σε δυσμενέστερες θέσεις

-     διότι οι εξαθλιωμένοι του κόσμου , αναγκαστικά ¨εισβάλλουν¨ στον κόσμο μας, με τις γνωστές συνέπειες, κυρίως για τους ίδιους

-    διότι η αγοραστική δύναμη της δύσης εξασφαλίζεται όχι μόνον από την παραγωγικότητα των οικείων οικονομιών, αλλά εν πολλοίς από την εξαθλίωση των ¨άλλων¨ του πλανήτη

Εάν λοιπόν εισάγουμε τα δικά μας δεδομένα θα εκπλαγούμε , ως εξής:

Μέσες ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα _ 2011 = 25.470 ευρώ : ανήκετε στο πλουσιότερο 5,1% του πλανήτη. 6.263.767.008 (6,2 δισεκατομμύρια) άνθρωποι είναι φτωχότεροι από εσάς. Είστε 43 φορές πλουσιότερος από 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους που κερδίζουν λιγότερο από 762 $ το χρόνιο.

Κατώτατες ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα_2012: 704,40 € Χ 12 μισθοί= 8.452,80 ευρώ : ανήκετε στο πλουσιότερο 18,2% του πλανήτη. 5.399.996.582  (5,3 δισεκατομμύρια) άνθρωποι είναι φτωχότεροι από εσάς. Είστε 14 φορές πλουσιότερος απο 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους που κερδίζουν λιγότερο από 762 $ το χρόνιο.

Τα δεδομένα αναφέρονται στην αγοραστική δύναμη και λαμβάνουν υπόψη το κόστος ζωής σε όλες τις περιοχές του κόσμου. Ο επεξεργαστής βασίζεται στο International Comparison Project (ICP) της Παγκόσμιας Τράπεζας που καταγράφει εκατοντάδες τιμές προϊόντων , υπηρεσιών και εισοδημάτων σε 150 χώρες .

Πώς λοιπόν ζεί ένας άνθρωπος με 762$ το χρόνο: δεν έχει ηλεκτρισμό, συσκευές, φώς, θέρμανση, νερό, μπάνιο, τηλέφωνο, κρεβάτι, αυτοκίνητο, υπολογιστή, CDs. Το 100% του εισοδήματός του καταναλώνεται για την πενιχρή ποσότητα τροφής για να παραμείνει ζωντανός. Είναι τυχερός αν αγοράζει κανένα ρούχο ή φάρμακο. 

Έτσι είναι. Δέν είμαστε όλοι το ίδιο. Ούτε οι απώλειες είναι ίδιες. Ούτε το διακύβευμα.Αν θέλουμε να έχουμε επίγνωση των διεκδικήσεών μας , των προτύπων ζωής που υπηρετούμε, των ευφυών λύσεων που θα πρέπει να επινοήσουμε.

Κρατικός Προϋπολογισμός 2013: εργαλειακός,ανέμπνευστος, αδιέξοδος

ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ :
www.hellenicparliament.gr/UserFiles/2f026f42-950c-4efc-b950-340c4fb76a24/EISHGHTIKH_2013.pdf

...."Από το Μάιο του 2010, που η Ελλάδα προσέφυγε στο Μηχανισμό Στήριξης και έγινε η πρώτη συμφωνία με τους εταίρους – δανειστές, η χώρα λειτουργεί σε ιδιαίτερα περιορισμένο και αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο, με σχεδόν ανύπαρκτους βαθμούς ελευθερίας. Στο πλαίσιο του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής έχουν αναληφθεί κατ’ επανάληψη δεσμεύσεις για δημοσιονομική προσαρμογή. 

Οι προσπάθειες είχαν ως αποτέλεσμα τον περιορισμό του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης, το 2011, στο 9,4% του ΑΕΠ, ενώ εκτιμάται, το 2012, να φτάσει στο 6,6%. 

Τα δημοσιονομικά μέτρα που ελήφθησαν για την περίοδο 2010 - 2012 ανήλθαν στα 49 δισ. ευρώ ή το 22,5% του ΑΕΠ, ενώ σε άλλες περιπτώσεις κρατών-μελών (βλ. Ιρλανδία) που προσέφυγαν σε αντίστοιχο Μηχανισμό Στήριξης το ύψος των δημοσιονομικών μέτρων ήταν χαμηλότερο και η χρονική περίοδος εφαρμογής μεγαλύτερη.  

Η προσπάθεια αυτή είναι δύσκολη και πρωτόγνωρη για την Ελληνική οικονομία δεδομένων των χρόνιων στρεβλώσεων και των διαχρονικών διαρθρωτικών προβλημάτων της. Ωστόσο, είναι μια εθνική προσπάθεια που ενσωματώνει όρους των εταίρων – δανειστών μας, αλλά και τη σταθερή βούληση η χώρα να αξιοποιήσει τα δικά της αποτελέσματα αλλά και τις ευκαιρίες που φαίνεται να δημιουργούνται στο Ευρωπαϊκό περιβάλλον, ώστε, εν πορεία, να τροποποιηθούν όροι προς την κατεύθυνση της ελάφρυνσης των πιέσεων. 

Απασχόληση-Ανεργία Στην αγορά εργασίας σημειώθηκε περαιτέρω αύξηση του ποσοστού ανεργίας. Με βάση τα μηνιαία εποχικά διορθωμένα στοιχεία της έρευνας της ΕΛΣΤΑΤ,  το ποσοστό ανεργίας τον Ιούλιο του 2012 ανήλθε σε 25,1%, με τον αριθμό των ανέργων να φτάνει τα 1.261.604 άτομα. Εξετάζοντας τα χαρακτηριστικά της ανεργίας προκύπτει ότι το ποσοστό των ανέργων νέων ηλικίας 15-24 ετών αυξήθηκε δραματικά, φτάνοντας το 54,2%, ενώ και το ποσοστό ανεργίας των γυναικών είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό των ανδρών (29% έναντι 22,3%). Για ολόκληρο το έτος 2012, το μέσο ποσοστό ανεργίας εκτιμάται ότι θα προσεγγίσει το 22,4% (σε εθνικολογιστική βάση). 

Το ύψος των δαπανών του Κρατικού Προϋπολογισμού, των ΝΠΔΔ περιλαμβανομένων των Περιφερειών που απορρίφθηκαν από τις ΥΔΕ ως μη σύννομες κατά τα έτη 2009-2011, έχει ως εξής: 

Ενεργειακά και διαφωτιστικά

ΔΕΗ Α.Ε. - Ομιλία του Προέδρου & Διευθύνοντος Συμβούλου της ΔΕΗ Α.Ε. κ.Αρθούρου Ζερβού στο Συνέδριο του ΙΕΝΕ

"...Ας εξετάσουμε πιο λεπτομερώς πώς λειτουργούν σήμερα η χονδρεμπορική και η λιανική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας καθώς και τι χρειάζεται να αλλάξει για την ορθολογικοποίησή τους στο πλαίσιο της αναδιοργάνωσης. 

Όλες οι αγοραπωλησίες στην Ελληνική Αγορά Ηλεκτρικής Ενέργειας γίνονται υποχρεωτικά μέσω του «Λειτουργού της Αγοράς» καθώς στο σημερινό καθεστώς δεν επιτρέπονται διμερή συμβόλαια για απευθείας αγοραπωλησίες μεταξύ παραγωγών και προμηθευτών, όπως ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία άλλων Ευρωπαϊκών Χωρών. 

Διμερή συμβόλαια μεταξύ παραγωγών και προμηθευτών προβλέπονται και για την «ενιαία Ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας» - το ονομαζόμενο «target model»- , η οποία θα πρέπει να λειτουργεί ως το 2014. 

Στο εν λόγω πλαίσιο θα πρέπει και το ελληνικό μοντέλο χονδρεμπορικής αγοράς να προσαρμοσθεί στο target model, με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της αντικατάστασης του «υποχρεωτικού pool» από «διμερείς συμβάσεις παραγωγών και προμηθευτών» αλλά και από το «χρηματιστήριο ενέργειας». 

Η χονδρεμπορική τιμή της Η/Ε όπως ισχύει σήμερα είναι η «Οριακή Τιμή Συστήματος» και «Οριακή Τιμή Αποκλίσεων», που καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση, προσαυξημένες με κάποια ποσά για παροχή επικουρικών υπηρεσιών καθώς και για δύο «μηχανισμούς»: 

• το μηχανισμό ανάκτησης μεταβλητού κόστους και το 

• μηχανισμό διασφάλισης επαρκούς ισχύος. 

Αυτοί βρίσκονται πρακτικά εκτός του πλαισίου της «ελεύθερης αγοράς» ηλεκτρικής ενέργειας, εφόσον οι τιμές τους δεν διαμορφώνονται από την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά είναι «ρυθμιζόμενες». 

Ο μηχανισμός διασφάλισης επαρκούς ισχύος θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά το 2005 με σκοπό την εξασφάλιση ενός σταθερού εισοδήματος στην ηλεκτροπαραγωγή για την κάλυψη μέρους του σταθερού κόστους των μονάδων, λειτουργώντας ως κίνητρο για νέες επενδύσεις. 

Έχει διοικητικά οριζόμενη τιμή, η οποία σήμερα για μια τυπική μονάδα ισχύος 300 MW αντιστοιχεί σε εισόδημα τάξης 12 εκατ. € το χρόνο. Σήμερα, ο μηχανισμός διασφάλισης επαρκούς ισχύος –αν και εκτός του πλαισίου της ελεύθερης αγοράς- θεωρείται πλέον ευρέως αποδεκτός στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον έχει ήδη θεσμοθετηθεί, ή εξετάζεται η θεσμοθέτησή του, σε πολλές χώρες. 

Η ΔΕΗ κατ’ αρχάς συμφωνεί με την πρόταση της ΡΑΕ για αναθεώρηση του μηχανισμού διασφάλισης επαρκούς ισχύος, όπως αυτή εκφράστηκε στην πρόσφατη διαβούλευση για την αναδιοργάνωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Χρειάζεται όμως να διευκρινιστούν οι βασικές κατευθύνσεις της αναθεώρησης αυτής και στη συνέχεια να συζητηθούν οι λεπτομέρειες εφαρμογής. 

Αντίθετα, με το μηχανισμό διασφάλισης επαρκούς ισχύος, ο μηχανισμός ανάκτησης μεταβλητού κόστους αποτελεί μια ιδιάζουσα ελληνική πρωτοτυπία. Θεσμοθετήθηκε για να βοηθήσει οικονομικά τις νέες επενδύσεις τρίτων/ανεξάρτητων ηλεκτροπαραγωγών, εν μέσω δυσμενούς συγκυρίας λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής ύφεσης. Κατέληξε δε να γίνεται κατάχρηση του στρεβλωτικού αυτού μηχανισμού (κατά ομολογία και της ίδιας της ΡΑΕ), με αποτέλεσμα τη σημαντική επιβάρυνση του κόστους ηλεκτροπαραγωγής της Χώρας. 

Για αποφυγή παρερμηνειών, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η ΔΕΗ σέβεται τις επενδύσεις που έχουν υλοποιήσει οι τρίτοι και αποδέχεται τη βασική άποψη ότι οι μονάδες τους -με καύσιμο φυσικό αέριο- είναι χρήσιμες για την εύρυθμη λειτουργία του Συστήματος ακόμα στις σημερινές συνθήκες πτώσης της ζήτησης, όπως εξάλλου χρήσιμες θα είναι και οι νέες μονάδες φυσικού αερίου της ΔΕΗ στο Αλιβέρι και στη Μεγαλόπολη. 

Η ΔΕΗ επιθυμεί την λειτουργία των μονάδων των τρίτων και την εύλογη και δίκαιη αποζημίωσή τους μέσα στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού. 

Όμως είναι άλλη υπόθεση η επιβίωση των συγκεκριμένων επενδύσεων και άλλη υπόθεση η εισαγωγή στρεβλωτικών μηχανισμών -όπως ο μηχανισμός ανάκτησης μεταβλητού κόστους- στη λειτουργία της αγοράς. 

Ο μηχανισμός ανάκτησης μεταβλητού κόστους, σε συνδυασμό με κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν τον τρόπο προσφοράς των μονάδων στην ημερήσια αγορά, καταλήγει να κρατά σε λειτουργία στο τεχνικό τους ελάχιστο (δηλαδή στο σημείο με το χειρότερο βαθμό απόδοσης) τις μονάδες φυσικού αερίου, ανεξαρτήτως των ωριαίων διακυμάνσεων της ζήτησης, ακόμα κι όταν η λειτουργία τους είναι αντιοικονομική για το Σύστημα (π.χ. στις περιόδους χαμηλού φορτίου και χαμηλής Οριακής Τιμής Συστήματος), εκτοπίζοντας άλλα φθηνότερα εγχώρια καύσιμα (λιγνίτες). 

Έτσι, τις διακυμάνσεις της ζήτησης αναγκάζονται να τις καλύψουν σε σημαντικό βαθμό οι λιγνιτικές μονάδες αν και είναι εκ κατασκευής τους «μονάδες βάσης» με περιορισμένη ευελιξία, και όχι οι μονάδες φυσικού αερίου που κανονικά θα πρέπει να λειτουργούν ως «μονάδες ενδιάμεσου φορτίου» με μεγαλύτερη ευελιξία. 

Αυτό αποτυπώνεται εύγλωττα στα διαγράμματα που βλέπετε στην οθόνη και τα οποία δείχνουν πώς μεταβάλλεται η φόρτιση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και των μονάδων φυσικού αερίου των τρίτων σε μια τυπική ημέρα. 

Επιπλέον, ο μηχανισμός ανάκτησης μεταβλητού κόστους εξασφαλίζει στις παραπάνω μονάδες φυσικού αερίου, οι οποίες όπως είδαμε λειτουργούν αντιοικονομικά για το Σύστημα, το μεταβλητό κόστος τους και τους παρέχει επιπλέον περιθώριο 10%. 

Τα παραπάνω αποτελούν «στρέβλωση» της χονδρεμπορικής αγοράς, διότι οδηγούν σε μη-βέλτιστη λειτουργία των διαθέσιμων πόρων ηλεκτροπαραγωγής, άρα και σε αυξημένο κόστος. Επιπλέον, οδηγούν σε άσκοπη επιβάρυνση του εμπορικού ισοζυγίου της Χώρας λόγω άσκοπης κατανάλωσης φυσικού αερίου. Τα αποτελέσματα για τους προμηθευτές ηλεκτρικής ενέργειας για τη ΔΕΗ, αλλά και για την Εθνική Οικονομία είναι εξαιρετικά δυσμενή..."

Τρεις πόλεις ξεχνούν το πετρέλαιο | κοινωνια | ethnos.gr

ΚΟΖΑΝΗ, ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ ΚΑΙ ΑΜΥΝΤΑΙΟ

Τρεις πόλεις ξεχνούν το πετρέλαιο

45.000 νοικοκυριά που έχουν συνδεθεί με τους Ατμοηλεκτρικούς Σταθμούς της ΔΕΗ, εξασφαλίζουν θέρμανση και καυτό νερό, με κόστος στο 1/4 του πετρελαίου

Η εμμονή του κ. Τόμσεν _ Βαρουφάκης

Πηγή: Protagon

...Το σκεπτικό που επιτρέπει στον κ. Τόμσεν να κοιμάται ήσυχος τα βράδια είναι η λογική της εσωτερικής υποτίμησης – η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ιδεολογίας του ΔΝΤ. Όπως κάθε απλοϊκή ιδέα, είναι δελεαστικότατη. Τι πρεσβεύει η εσωτερική υποτίμηση; Φανταστείτε ότι έχω ένα μαγικό κουμπί που, αν το πατήσω, όλες οι τιμές και όλα τα εισοδήματα της επικράτειας θα μειωθούν ταυτόχρονα και αστραπιαία κατά 20%...όμως:

...δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και τις τιμές ταυτόχρονα...η λογική της εσωτερικής υποτίμησης έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων: Σε μια περίοδο που οι τιμές και οι μισθοί μειώνονται (ακόμα και αν μειώνονται στον ίδιο βαθμό), δεδομένου του ότι περνά ένα διάστημα μηνών μεταξύ της εκκίνησης της παραγωγικής διαδικασίας και της είσπραξης του τζίρου της επιχείρησης, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να προπληρώσουν εργασία, πρώτες ύλες, ενοίκια στις υψηλότερες τιμές του παρελθόντος αλλά να εισπράξουν τις χαμηλότερες τιμές που θα επικρατήσουν σε μερικούς μήνες. Για αυτόν τον απλό λόγο, η εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή η σταδιακή υποχώρηση τιμών και μισθών) διώχνει τις επιχειρήσεις από την χώρα, συμπιέζει τις επενδύσεις και, γενικότερα, επιδεινώνει την υφιστάμενη Ύφεση.πλήρες άρθρο