Έλληνες α-σθενείς

 "Η υγεία είναι μια κατάσταση σωματικής και διανοητικής ευεξίας και κοινωνικής λειτουργικότητας και όχι απλώς η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας" (Π.Ο.Υ.)

"Εκείνο που χαρακτηρίζει την υγεία είναι η ικανότητα να υπερβαίνει τον κανόνα ο οποίος ορίζει το προς στιγμήν κανονικό, η δυνατότητα να ανέχεται παραβιάσεις του συνήθους κανόνα και να εγκαθιδρύει νέους κανόνες σε νέες καταστάσεις. Η υγεία είναι περιθώριο ανοχής των ασυνεπειών του περιβάλλοντος." Georges Canguilhem

Μεταξύ άλλων δεινών που ενέσκηψαν στη χώρα  και εντάσσονται στην αντιμνημονιακή  επιχειρηματολογία συγκαταλέγονται το αυτοκτονικό σύνδρομο και τα καταθλιπτικά φαινόμενα.

Οι ειδικοί αναφέρουν οριακή αύξηση των ποσοστών αυτοκτονιών και αποδίδουν την σύνδεση κρίσης – αυτοκτονίας- κατάθλιψης σε προδιάθεση, που εκδηλώνεται εξ αφορμής και όχι λόγω της κρίσης. Το συμπέρασμα είναι λογικό : αν η κρίση ήταν ο λόγος πόσοι εξαθλιωμένοι - βιαίως ή διαχρονικά - θα έπρεπε να έχουν αυτοκτονήσει; Και - καθώς ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από την Ελλάδα - πόσοι Παλαιστίνιοι, Αιγύπτιοι, Άραβες, Ινδοί, Λατινοαμερικάνοι, Κινέζοι; Και τι θα σήμαινε αυτό;

Σε κάθε περίπτωση είναι απρεπές να  επιχαίρουμε με τις αυτοκτονίες, ως στοιχείο επιβεβαίωσης της κοινωνικής εξαθλίωσης και δικαίωσης της αντιμνημονιακής αντιπαράθεσης. Διότι αποτελούν α-σθένειες που δεν "δικαιώνουν" αλλά υποσημειώνουν με δραματικό τρόπο  την έλλειψη πειστικών απαντήσεων των ατόμων, της κοινωνίας και των πολιτικών ρευμάτων στην κρίση, ικανών να υποστηρίξουν το ατομικό και συλλογικό όραμα.

Επομένως, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, είναι ΧΡΕΟΣ όσων έχουν την διακριτή θέση της ηγεσίας,  η ενδυνάμωση των ανθρώπων ώστε να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές , πολιτικές και ατομικές αλλαγές με  ευελιξία και σθένος, αντί να υποθάλπεται η α-σθένεια, η ‘δικαίωση’  της αυτοκτονίας και ο ‘θαυμασμός’ στην κατάθλιψη, που αναγορεύεται σε δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής επίγνωσης, δυστυχώς από κύκλους διανοουμένων.

Αν ανατρέξουμε στον Παγκόσμιο οργανισμό υγείας (Π.Ο.Υ.) : « Η υγεία είναι μια κατάσταση σωματικής, διανοητικής ευεξίας και κοινωνικής λειτουργικότητας και όχι απλώς η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»

Επίσης στον παγκόσμιο χάρτη οι Έλληνες καταγράφονται ως ένας από τους μακροβιότερους λαούς του κόσμου, διότι η υγεία τους εξασφαλίζεται πρωτίστως από το φυσικό περιβάλλον, το κλίμα, τη μεσογειακή διατροφή, τους ισχυρούς κοινωνικούς θεσμούς, και δευτερευόντως  από τις παρεχόμενες ιατρικές υπηρεσίες.

Ωστόσο η εικόνα προσφυγής στις ιατρικές υπηρεσίες και πραγματικής ή πλασματικής κατανάλωσης φαρμάκων τα τελευταία χρόνια είναι τρομακτική:

Φαρμακευτικές Δαπάνες των χωρών του ΟΟΣΑ ( προ της κρίσης)

Στο γράφημα που ακολουθεί (απεικονίζεται:

·   στα αριστερά, η κατάταξη των κρατών βάση της ετήσιας, κατά κεφαλήν, φαρμακευτικής δαπάνης, ενώ διακρίνεται το ποσοστό που προέρχεται από κρατικούς  (public) και ιδιωτικούς (private) πόρους (ιδιωτικές ασφάλειες ή ιδιωτικοί πόροι) (η Ελλάδα 3^η )

·   στα δεξιά, το αντίστοιχο ποσοστό επί του ΑΕΠ κάθε κράτους που αναλογεί στις συγκεκριμένες δαπάνες        (η Ελλάδα 1^η )

Η αύξηση στις φαρμακευτικές δαπάνες μεταξύ 2000-2009 κατά 11.1% φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και μάλιστα με πολύ μεγάλη διαφορά από τις επόμενες 5 χώρες, των οποίων ο ρυθμός κυμαίνεται γύρω στο 8%, ενώ ο μέσος όρος αύξησης είναι μόλις 3,5% .

Μετά την οικονομική κρίση η απόγνωση των υπουργών υγείας , των κρατικών Προϋπολογισμών και των πολιτών εντείνεται , ενώ:

-         περισσότερο από 10% του ΑΕΠ (Π.Ο.Υ. 2010) δαπανήθηκε στις υπηρεσίες υγείας (δημόσιας και ιδωτικής)

-         σύμφωνα με τις δανειακές δεσμεύσεις της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία (6% του ΑΕΠ) δεν πρέπει να ξεπεράσουν το 5% του ΑΕΠ το 2013

-         η µηνιαία φαρµακευτική δημόσια δαπάνη φθάνει τα 300 εκατ. ευρώ  και η ετήσια τα 3,1 δισ. ευρώ, (με την δανειακή σύμβαση έχει «κλειδώσει» στα 2,8 δισ. Ευρώ)

-        τον μήνα Ιούλιο 2012 εκδόθηκαν τέσσερα εκατομμύρια επτακόσιες δέκα επτά χιλιάδες (4.717.000) συνταγές , σύμφωνα με το Υπουργείο υγείας

Εν τω μεταξύ : πλαστά φάρμακα

Κατά τον Π.Ο.Υ. πλαστό μπορεί να είναι ένα φάρμακο που μπορεί να μην περιέχει ίχνος δραστικής ουσίας, αλλά μπορεί να είναι επίσης:

-      Ένα φάρμακο με ανεπαρκή ποσότητα δραστικής ουσίας

-      Ένα φάρμακο με λάθος δραστική ουσία (δηλαδή, διαφορετική από το γνήσιο)

-     Ένα φάρμακο με σωστή σύσταση και ποσότητα σε δραστική ουσία, αλλά με λανθασμένο όνομα παραγωγού και/η λανθασμένη ένδειξη της χώρας παραγωγής

Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η πραγματική έκταση του φαινομένου δεν είναι γνωστή. Τα πλαστά φάρμακα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, ενώ ακόμη και στην περίπτωση που ανιχνεύονται από χώρες ή εταιρείες, δεν ακολουθεί πάντα  αναφορά αυτών των περιπτώσεων. Πολύ συχνά, χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα σχετικά με πλαστά φάρμακα επιλέγουν να μην δημοσιοποιούν πληροφορίες σχετικά με την ποιότητα της αλυσίδας διανομής τους, ενώ εταιρείες που πλήττονται από τη δράση παραγωγών πλαστών φαρμάκων γίνονται εύκολα θύματα στην ανταγωνιστική φαρμακευτική αγορά.

Ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Αμερικανικού Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), τα πλαστά φάρμακα καταλαμβάνουν το 10% της παγκόσμιας αγοράς φαρμάκων, γεγονός που μεταφράζεται σε ετήσιες πωλήσεις της τάξης των 35 δισεκ. δολαρίων.  Και φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των αναπτυσσόμενων χωρών, παρά το ότι εκεί απαντάται συχνότερα, λόγω της φτώχειας και των ανεπαρκών ελέγχων.

Πώς ορίζεται η ΥΓΕΙΑ;

Η παραδοσιακή αντίληψη της υγείας, από τα τέλη του 19ου αιώνα που κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα,  βασίστηκε στις μεγάλες κατακτήσεις βιοϊατρικής - μικροβιολογίας και οδήγησε στην αποδοχή μιας μονοδιάστατης ερμηνείας της υγείας και της αρρώστιας, ως αντιμετώπιση της νόσου με βάση κυρίως τα ευρήματα της εργαστηριακής και κλινικής ιατρικής και όχι του νοσούντος ατόμου.

Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίστηκε  ως "μηχανή". Η υγεία ταυτίστηκε με την απουσία της αρρώστιας και η ιατρική θεωρήθηκε ο θεματοφύλακάς της. Η επικράτηση της ιατροκεντρικής αυτής αντίληψης διαμόρφωσε το κυρίαρχο βιοϊατρικό μοντέλο της υγείας που βιώνουμε σήμερα.

Καθώς η επιστημονική σκέψη απελευθερώνεται από τις μηχανιστικές αντιλήψεις για το ανθρώπινο σώμα και από το δυϊσμό σώματος-ψυχής, οι ορισμοί αλλάζουν και  αναδύεται – αναβιώνει η ολιστική αντίληψη για την υγεία , που θεμελιώνεται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς και θέτει στο επίκεντρο του ορισμού της υγείας την έννοια της  δυναμικής ισορροπίας , της αλληλεπίδρασης, του όλου ανθρώπου. 

Διακηρύξεις όπως η Διακήρυξη της Οτάβας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), ο Χάρτης της Οτάβα, οι Συστάσεις της Αδελαΐδας, η Δήλωση του Σούντσβααλ,  η Διακήρυξη της Τζακάρτα θέτουν προτεραιότητες πολιτικών για την Προαγωγή της Υγείας.

Το Περιφερειακό Γραφείο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την Ευρώπη ζήτησε από μια ομάδα επιστημόνων να συνοψίσει τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τους κοινωνικούς καθοριστικούς παράγοντες της υγείας.Η μελέτη έδειξε ότι το επίπεδο της υγείας του Ευρωπαϊκού πληθυσμού καθορίζεται από δέκα κοινωνικούς αλλά και τροποποιήσιμους παράγοντες από 1) την κοινωνική βαθμίδα, 2) το άγχος, 3) τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, 4) τον κοινωνικό αποκλεισμό, 5) την εργασία, 6) την ανεργία, 7) την κοινωνική υποστήριξη, 8) τους εθισμούς, 9) την τροφή μας και 10) τις μεταφορές/μετακινήσεις μας.

Ολιστικοί Ορισμοί : ένα παράδειγμα προσέγγισης

Ο καθηγητής Γιώργος Βυθούλκας , μέντορας της ομοιοπαθητικής, δίνει τον εξής ορισμό για την υγεία: Η ασθένεια, είτε εκδηλώνεται ως πόνος είτε ως δυσανεξία είτε ως αδυναμία, τείνει πάντοτε να περιορίσει το άτομο. Το αντίθετό της, η υγεία, δίνει αίσθηση ελευθερίας και ευεξίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στον ορισμό που ακολουθεί χρησιμοποιεί τη λέξη ελευθερία ως λέξη - κλειδί. Διαχωρίζοντας, λοιπόν , τον ορισμό για τα τρία επίπεδα:

Υγεία στο φυσικό σώμα: μπορούμε να ορίσουμε ότι το άτομο αισθάνεται υγιές στο φυσικό σώμα όταν είναι ελεύθερο από τον πόνο και βρίσκεται σε κατάσταση σωματικής ευεξίας. Κάθε πόνος, δυσανεξία ή αδυναμία του φυσικού σώματος έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας και μια αίσθηση δέσμευσης ή υποταγής στον πόνο ή τη δυσανεξία. Ο ασθενής αναγκαστικά εστιάζει την προσοχή του στον πόνο, αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο και, φυσικά, χάνει τη γενική αίσθηση της ευρωστίας.

Υγεία στο συναισθηματικό — ψυχικό επίπεδο : Είναι η ελευθερία από τα 'πάθη', που έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική κατάσταση πραότητας και ηρεμίας . Υπερβολικό και άμετρο πάθος για οτιδήποτε φανερώνει ένα βαθμό ανισορροπίας στο συναισθηματικό επίπεδο. Το πάθος που για οποιαδήποτε αιτία, ακόμα και για την πιο σοβαρή, οδηγεί το άτομο στο σημείο να ενεργεί καταστροφικά σε βάρος άλλων, είναι σαφώς μια κατάσταση ασθένειας. Το επιθυμητό είναι μια κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης, που χαρακτηρίζεται από δυναμισμό και δημιουργικότητα. Δεν είναι παθητική, αδιάφορη ή καταστροφική. Είναι μια κατάσταση αγάπης και θετικών συναισθημάτων και όχι μίσους, που κυριαρχούν τα αρνητικά συναισθήματα.

Υγεία στο πνευματικό επίπεδο : Είναι η ελευθερία από τον εγωισμό, που έχει ως κατάσταση την καθαρότητα στη σκέψη και την κατανόηση της Αλήθειας. Χαρακτηριστικό ενός υγιούς πνεύματος είναι η καθαρότητα στην σκέψη, η συνοχή και η δημιουργικότητα . Η πνευματική ειρήνη είναι δυνατό να επηρεαστεί πολύ δραστικά από τον εγωισμό, τη φιλαυτία και τον πόθο ιδιοκτησίας. Όσο πιο εγωιστικό είναι ένα άτομο, τόσο πιο πιθανή είναι η ενδεχόμενη πνευματική του αποδιοργάνωση. Είναι γνωστό ότι ένας άνθρωπος που είναι πολύ εγωιστής μπορεί να γίνει έξω φρενών, όταν η εξουσία του, η γνώση του ή τα επιτεύγματά του προσβάλλονται ή τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ένας ταπεινός άνθρωπος με αυτογνωσία θα αγνοήσει την άδικη κριτική ή θα αντιδράσει με μετριοπάθεια. Στην πραγματικότητα θα λάβει υπόψη του την όποια θετική πλευρά της κριτικής και, ανάλογα, θα διορθώσει τις πράξεις του. Το ίδιο έντονο ερέθισμα που θα αποδιοργανώσει και θα καταστρέψει κάποιον εγωιστή είναι δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστο έναν ταπεινό άνθρωπο.

Παράλληλα με τους παραπάνω ορισμούς α-σθενείς πολίτες που δεν παίρνουν απαντήσεις από τα ρεύματα της ιατρικής καταφεύγουν πανικόβλητοι σε πλειάδα εναλλακτικών πρακτικών και θεωριών ίασης (ρέικι, ρεφλεξολογία, τάι κλπ.) αλλά και στην θρησκεία, προκειμένου να εναποθέσουν την απόγνωσή τους σε υπερβατικές δυνάμεις και εμπειρίες και να μεταθέσουν την  ευθύνη σ'αυτές.

Πώς αρρώστησε ένας υγιής λαός;

Το http://greekstat.blogspot.gr  που καταγράφει την θέση υγείας της Ελλάδας υποσημειώνει : «Η έρευνα και η καταγραφή των συγκεκριμένων στοιχείων πραγματοποιήθηκε με αφορμή την πρόσφατη τακτική μη χορήγησης φαρμάκων στους Έλληνες ασφαλισμένους-πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και όσων πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες, ως έμπρακτη ένδειξη  σεβασμού  και  συμπαράστασης  προς τους ανθρώπους εκείνους που, την ίδια ώρα που η μοίρα τους υποχρεώνει να δίνουν μια δύσκολη και άνιση μάχη για την εξασφάλιση της υγείας τους, η πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων τους καταδικάζει να το πράττουν στη μόνη χώρα της "προοδευμένης" Ευρώπης με  επίπεδα διαφθοράς χώρας μη ανεπτυγμένης (ή χώρας που βρίσκεται, ή βρισκόταν μέχρι πρόσφατα, σε καθεστώς περιορισμένων πολιτικών ελευθεριών).»  

Αυτή είναι μία όψη, που εμπεριέχει λόγους ασθένειας  :  η πολιτική ευθύνη και η κοινωνική ποιότητα που σηματοδοτεί, η οικονομική κρίση και οι συνεπαγόμενες επιβαρύνσεις του πληθυσμού και της υγείας του.

Η ευρύτερη αντίληψη ωστόσο ταυτίζει την υγεία με τη δυνατότητα που έχει ένα άτομο ή μια ομάδα, να μπορεί από τη μια να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του, και από την άλλη να μεταβάλει το περιβάλλον ή να προσαρμόζεται σε αυτό : η υγεία θα πρέπει να θεωρείται συντελεστής της καθημερινής ζωής και όχι αυτοσκοπός.

Η έννοια της θετικής υγείας δίνει έμφαση τόσο στις κοινωνικές όσο και στις προσωπικές δυνατότητες, δηλαδή αντανακλά την κατάσταση που αποκαλείται "ενδυνάμωση", έννοια που όμως δεν εμπεδώνεται από τα άτομα, που συνεχίζουν να αποφεύγουν την προσωπική εμπλοκή και ευθύνη για το σώμα, την ψυχή και τη σκέψη τους. 

Κάπως έτσι οι υγιείς Έλληνες αρρώστησαν, ραγδαία και μαζικά, όταν εγκατέλειψαν την φιλο-σοφία και την θυμόσοφη καθημερινότητά τους, όταν εκχώρησαν την ελευθερία του γέλιου τους στο ‘πάθος’ του πλουτισμού και στο άγχος της εξασφάλισης και αύξησης των ατομικών κεκτημένων, όταν ενέδωσαν στον ‘εγωισμό’ της εξουσίας και δείλιασαν μπροστά στον "πόνο" της επίπονης, δημιουργικής, λιτής ζωής, αυτής που είχαν πάντα στον μικρό , τον ΜΕΓΑ τόπο τους. Από αυτές τις α-σθένειες κανένα σύστημα υγείας, κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να μας γιατρέψει. 

Αν θεωρούμε υποχρέωσή μας να ιαθούμε  απαιτείται το θάρρος ώστε να κατανοήσουμε το σύνολο της εικόνας αντί της ιδιοτέλειας μετάθεσης της ευθύνης.

  

ΠΟΙΗΣΗ : Γιώργος Σεφέρης
ΣΥΝΘΕΣΗ : Χρήστος Σαμαράς
ΧΟΡΩΔΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ_Διεύθυνση : Μαρία Κωνσταντινίδου

Παιδί

Όταν άρχισα να μεγαλώνω με βασάνιζαν τα δέντρα

γιατί χαμογελάτε; πήγε ο νους σας στην άνοιξη που είναι σκληρή για τα μικρά παιδιά;

μ' άρεσαν πολύ τα πράσινα φύλλα

νομίζω πως έμαθα λίγα γράμματα γιατί το στουπόχαρτο πάνω στο θρανίο μου ήταν κι εκείνο πράσινο

με βασάνιζαν οι ρίζες των δέντρων όταν μέσα στη ζεστασιά του χειμώνα ερχόντανε να τυλιχτούν γύρω στο κορμί μου

δεν έβλεπα άλλα όνειρα σαν ήμουν παιδί·

έτσι γνώρισα το κορμί μου।

Γιώργος Σεφέρης 'Ο κ. Στρατής Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο'

Ο Χρήστος Σαμαράς γεννήθηκε το 1956 στο Δοξάτο Δράμας και είναι Καθηγητής Σύνθεσης στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

είμαι Βερολινέζος-α

απο την Πορτογαλία ως την Ελλάδα από την Γερμανία ως την Ελλάδα

μία ημέρα στο σύγχρονο δημόσιο

" ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΓΕΝ. ΓΡΑΜ. ΔΗΜ/ΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ 
ΓΕΝΙΚΟ ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 
ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΜΙΣΘΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : 22η Μισθολογίου

Αθήνα,22/11/2012
Αρ.Πρωτ. οικ. 2/85127/0022

ΘΕΜΑ: «Κοινοποίηση μισθολογικών διατάξεων.».

(απόσπασμα από σύνολο 35 σελίδων διευκρινίσεων επι της υποπαραγράφου ΓΙ)

Σας κοινοποιούμε τις διατάξεις της υποπαρανράφου ΓΙ της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012 (ΦΕΚ 222 Α'), «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», προκειμένου να ενημερωθείτε και να προβείτε στις απαραίτητες ενέργειες για την εφαρμογή τους. Για την ορθή και ομοιόμορφη εφαρμογή των ρυθμίσεων των ανωτέρω διατάξεων, κρίνεται σκόπιμο να τονισθούν τα εξής  :

..................................................................................................................................

Επί της περ. 2

Με τις διατάξεις της περ. 2, ορίζεται ότι από 31.10.2012 και μέχρι 31.12.2016, αναστέλλεται, για τους υπαλλήλους του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και ΟΤΑ η εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 19 του ν. 4024/2011, αναφορικά με τη χορήγηση του Κινήτρου Επίτευξης Στόχων (ΚΕΣ) και Δημοσιονομικών Στόχων (ΚΕΔΣ). Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα αναστέλλεται για τους ως άνω υπαλλήλους και η εφαρμογή των διατάξεων της περίπτωσης β του τελευταίου εδαφίου της παρ. 2 του άρθρου 29 του ίδιου νόμου, σχετικά με τη σταδιακή κατάργηση της υπερβάλλουσας μείωσης, που τυχόν έχει προκύψει από την εφαρμογή των διατάξεων του εν λόγω νόμου. Κατόπιν αυτών, η ανωτέρω υπερβάλλουσα μείωση εξακολουθεί να καταβάλλεται στο ύψος που αυτή είχε διαμορφωθεί κατά την 31-10-2012. Επισημαίνεται ότι τα ανωτέρω έχουν εφαρμογή και για τους υπαλλήλους των ΝΠΙΔ και των ΔΕΚΟ της περ. 12 της παρούσας, από 1-1-2013, οπότε και εντάσσονται στις ρυθμίσεις του Κεφαλαίου Δεύτερου του ν. 4024/2011. Συνεπώς την 1-11-2012 θα πρέπει να περικοπεί το ένα τρίτο της τυχόν υπάρχουσας υπερβάλλουσας διαφοράς που καταβάλλεται στους υπαλλήλους των ανωτέρω προσώπων, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 του άρθρου 31 του ν. 4024/2011 σε συνδυασμό με αυτές της παρ. 2 του άρθρου 29 του ίδιου νόμου...

Επί της περ. 12

........
Για τη διευκόλυνση των εκκαθαριστών όλων των ανωτέρω Υπηρεσιών παραπέμπουμε στις αριθμ. οικ. 2/78400/0022/14-11-2011 (Α.Δ.Α. 4577Η-5ΕΤ), οικ. 2/2725/0022/10-1-2012 (Α.Δ.Α. ΒΟΝΤΗ-ΝΑ8), οικ. 2/17589/0022/29-2-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΞΗ- ΕΝ6), οικ. 2/20421/0022/8-3-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΓΗ-ΜΗ0), οικ. 2/20433/0022/8-3-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΓΗ-ΑΝΙ), οικ. 2/33123/0022/12-4-2012 (Α.Δ.Α. Β4Ω2Η-ΕΟΧ) και οικ. 2/70738/0022/28-92012 (Α.Δ.Α. Β4ΘΔΗ-Ρ1) εγκυκλίους μας.

ΔΗΛΑΔΗ : Η δημοσιονομική προσαρμογή επιβάλλει την ΑΝΩΤΕΡΩ 'παραγωγική ανασυγκρότηση του δημοσίου τομέα' 

Τ Ι  Δ Ε Ν   Κ Α Τ Α Λ Α Β Α Ι Ν Ε Ι Σ ;;;;

τ ι δ ε ν κ α τ α λα β α ί ν ε ι ς ;

" ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ 22 Νοεμβρίου 2012 

Αριθ.Πρωτ.: οικ. 44048

ΠΡΟΣ:
1. Περιφέρειες της χώρας Γραφεία Περιφερειαρχών
2. Δήμους της χώρας Γραφεία Δημάρχων

ΘΕΜΑ: Κινητικότητα υπαλλήλων δημοσίου τομέα - Άμεση καταγραφή υπηρεσιακών αναγκών σε προσωπικό

ΣΧΕΤ.: Α.Π. 2589/13-11-2012 έγγραφο του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Στο πλαίσιο των διατάξεων της παραγράφου Ζ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012 «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα Μέτρα εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», εκδόθηκε η σχετική εγκύκλιος του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με αριθμό πρωτοκόλλου ΔΙΔΑΔ- ΔΙΠΙΔ/οικ. 26188/ 12-11-2012 (ΑΔΑ : Β4ΣΩΧ - ΗΤΔ).

Το νέο θεσμικό πλαίσιο της κινητικότητας των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα διευρύνει τις δυνατότητες για την καλύτερη αξιοποίηση του προσωπικού και τη βέλτιστη κατανομή του, σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ανάγκες των υπηρεσιών. Προκειμένου να υλοποιηθεί άμεσα το σχέδιο της κινητικότητας, σας καλούμε να υποβάλετε στο Τριμελές Συμβούλιο του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 4024/2011 αιτιολογημένο αίτημα ως προς τις ανάγκες των φορέων και υπηρεσιών σας σε προσωπικό. Το αίτημα αυτό, ειδικά για την πρώτη εφαρμογή του νόμου, μπορεί να υποβληθεί οποτεδήποτε μέχρι τις 31-12-2012 και αποτελεί την αφετηρία της πάγιας διαδικασίας των μετατάξεων και μεταφορών προσωπικού, σύμφωνα με την υποπαράγραφο Ζ1 του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012.

Επιπροσθέτως, εκτός της παραπάνω πάγιας διαδικασίας, προβλέπεται ειδικά για την αντιμετώπιση άμεσων και επιτακτικών αναγκών στους εν λόγω φορείς ή υπηρεσίες, κατόπιν υποβολής του παραπάνω αιτήματος, και η προσωρινή τοποθέτηση προσωπικού σε οποιαδήποτε υπηρεσία ή φορέα του δημοσίου τομέα, σύμφωνα με τη διαδικασία του άρθρου 5 του ν. 4024/2011.

Η ταχεία υποβολή των παραπάνω αιτημάτων είναι καθοριστικής σημασίας προκειμένου, αφενός μεν να καλυφθούν οι ανάγκες των υπηρεσιών, αφετέρου δε να τοποθετηθούν το συντομότερο δυνατό στις νέες τους θέσεις οι υπάλληλοι ΙΔΑΧ ΔΕ που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα (ΔΕ Διοικητικού, ΔΕ Διοικητικού - Λογιστικού, ΔΕ Διοικητικού - Οικονομικού και ΔΕ Διοικητικών Γραμματέων).

Κατά συνέπεια, στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας, παρακαλείσθε να υποβάλλετε απευθείας στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (Δ/νση Ανθρώπινου Δυναμικού) τα αιτήματα, ως προς τις ανάγκες της υπηρεσίας σας, καθώς και των φορέων που εποπτεύονται από εσάς, με ειδική και εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση ανά φορέα και υπηρεσία, σε προσωπικό ΔΕ Διοικητικού των ανωτέρω ειδικοτήτων, προκειμένου τα εν λόγω αιτήματα να εισαχθούν κατά προτεραιότητα στο Τριμελές Συμβούλιο του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 4024/2011."

ΔΗΛΑΔΗ : Οι Δήμοι και οι Περιφέρειες της χώρας απασχολούνται πλέον με την 'παραγωγική δραστηριότητα' να θέσουν σε διαθεσιμότητα τους εκτός ΑΣΕΠ υπαλλήλους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ταυτόχρονα να καταθέσουν 'αιτιολογημένο αίτημα' ως προς τις ανάγκες των φορέων και υπηρεσιών τους σε προσωπικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για να τοποθετηθούν στις νέες τους (ΙΔΙΕΣ;) θέσεις (εκτός ΑΣΕΠ)  οι υπάλληλοι που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, και εάν δεν προκύψει η κατά Μνημόνιο μείωση θα ξανατεθούν σε διαθεσιμότητα οι ίδιοι ή άλλοι υπάλληλοι, που θα τοποθετηθούν στις νέες θέσεις μετά από αίτημα των φορέων τους ...... 

Τ Ι  Δ Ε Ν  Κ Α Τ Α Λ Α Β Α Ι Ν Ε Ι Σ;;;;

δρόμοι ιστορίας

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη

«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.

Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.

« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».

Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».

Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

το ατραγούδιστο παρόν

.

Πηγή: http://www.culturenow.gr

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα το παρόν δεν υπήρξε τόσο ατραγούδιστο όσο στις μέρες μας....

Κι ας έδιναν «ήχο και υλικό» η αγωνία και η οργή των ελλήνων στους δρόμους, στις πλατείες, παντού,  κι ας εγκυμονούσε  η συγκυρία  λόγους κι αφορμές  να γεννηθούν καινούργια τραγούδια, κι όμως…. Τραγούδια από το παρελθόν συνόδευσαν κι εξακολουθούν να συνοδεύουν την αγωνία των αγανακτισμένων ελλήνων, ό,τι ακούστηκε, ό,τι ακούγεται στις διαδηλώσεις τα τελευταία δύο χρόνια έρχεται από τις ισχυρές αποταμιεύσεις του παρελθόντος. 

Πιο ένοχη σιωπή  δεν έχει ζήσει  η τέχνη του τραγουδιού στον τόπο μας. Βλέπουμε την ελληνική κοινωνία να πλήττεται όσο ποτέ άλλοτε, να παίζονται τα πάντα και εμείς, οι δημιουργοί  του ελληνικού τραγουδιού, παραμένουμε βουβοί και άφωνοι, σαν λοβοτομημένοι. Το τραγούδι, το πιο ισχυρό πολιτιστικό όπλο των ελλήνων παραμένει  αυτή τη στιγμή, πάνω στο τραπέζι, άσφαιρο. Και άρα άχρηστο σε μια  κοινωνία που αλλάζοντας, αναζητά εργαλεία αντίστασης. Αν αναλογιστεί κανείς τώρα, πως η τέχνη του ελληνικού τραγουδιού στη χώρα μας, λειτούργησε για δεκαετίες ολόκληρες ως η βασική καλλιτεχνική λεωφόρος  έκφρασης του λαϊκού αισθήματος, ενώ αρκετές φορές διατήρησε και τον αφυπνιστικό και προφητικό της  ρόλο, καταλαβαίνει, γιατί αυτή η απουσία στην παρούσα περίοδο και μοιάζει και δείχνει, κοστοβόρα και εντυπωσιακά εμφανής.

Οι αγορές νίκησαν το ελληνικό τραγούδι πολύ πριν επιτεθούν στην ελληνική κοινωνία. Το εξάντλησαν, το αφαίμαξαν, το μετέβαλλαν σε ένα ακίνδυνο ψυχαγωγικό προϊόν, προορισμένο να διασκεδάζει τις αγωνίες και τους φόβους των ελλήνων, όταν εμφανίζονταν στο δρόμο προς την νέα ευρωπαϊκή πορεία της χώρας- η οποία πορεία όμως, έσκασε σα φούσκα πριν λίγο καιρό γεμίζοντας με πύον όλο το σκηνικό. 

Οι πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες με τα budgets και τα promotions, τα εκατομμύρια που διακινήθηκαν μέσω μιας πολυπλόκαμης μεταμοντέρνας βιομηχανίας θεάματος, τα μέσα ενημέρωσης και ο διαφημιστικός μηχανισμός προώθησης που αντικατέστησαν μύθους με ψυχή τοποθετώντας στη θέση τους εικονικές και χάρτινες αξίες, αφαίρεσαν το καλλιτεχνικό αίτημα από το τραγούδι και το γύμνωσαν από το βασικό του όπλο: την αυτονομία και ευελιξία του να βλέπει, να προβλέπει και να εκφράζει τη δυναμική μιας κοινωνικής πραγματικότητας, το τώρα και το αύριο σε άρρηκτη  σχέση με το παρελθόν, το πρόσφατο και το απώτατο.  

Η μεγάλη τέχνη βρίσκεται οπουδήποτε ο άνθρωπος κατορθώνει να αναγνωρίζει  τον αληθινό εαυτό του και να τον εκφράζει με πληρότητα μες στο ελάχιστο. Σε αντίθετη πορεία το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων επέλεξε να εκφράσει  το ψέμα μιας κοινωνίας που ήθελε να ξεχάσει τον εαυτό της, την ιδιοπροσωπία της, λες κι έτσι θα σταματούσαν να λειτουργούν οι αντιφάσεις που την χαρακτήριζαν. Το ελληνικό τραγούδι μέσα στη μικρομεσαία θάλασσα που έπεσε,  ξέχασε να κολυμπά κι έτσι έμεινε για χρόνια στα ρηχά. Γι’ αυτό κι αποκαλύπτεται τώρα ο Βασιλιάς πιο γυμνός από ποτέ στα μάτια όλων μας.

Από την εποχή των μεγάλων συναυλιών για τον Οτσαλάν και τη Σερβία έχουν περάσει πολλά χρόνια. Στο προσκήνιο εμφανίστηκαν δεκάδες νέοι δημιουργοί, νέοι τραγουδοποιοί, νέοι ερμηνευτές. Στο Σύνταγμα είδα ελάχιστους από αυτούς τους «νέους». 
Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα, αν το τραγούδι θα εξακολουθήσει να λειτουργεί ως τέχνη ή θα αναλωθεί στο ρόλο του διασκεδαστή μιας μικρομεσαίας αυταπάτης με σαφή όρια και ημερομηνία λήξης.
 Κι όμως στην τέχνη συμβαίνουν πιο εύκολα ανατροπές απ’ ότι στην πολιτική. Ας το ελπίσουμε. 
Όπως λέει κι ο Μπρεχτ «Στον Καιρό της Φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα; Ναι. Θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της Φρίκης».
Παρασευάς Καρασσούλος

INFO: O Παρασκευάς Καρασούλος γεννήθηκε στην Αθήνα  και μεγάλωσε στον Υμηττό όπου συνεχίζει να ζει και να εργάζεται. 

Είναι στιχουργός, εκδότης  και καλλιτεχνικός διευθυντής της Μικρής Άρκτου. 

Υπήρξε επίσης εκδότης του μηνιαίου διαδικτυακού πολιτιστικού περιοδικού www.hridanos.gr, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης στον Υμηττό και εμπνευστής του θεσμού Ακροάσεις Νέων Καλλιτεχνών της Μικρής Άρκτου.

Η αφύπνιση των αστών

Πολιτική Επιθεώρηση: Η αφύπνιση των αστών
Του Μάκη Ανδρονόπουλου, http://www.euro2day.gr

...Αν γινόταν, λοιπόν, σήμερα επανάσταση στην Ελλάδα,  ποια τάξη θα έπαιρνε άραγε την εξουσία; Για να τη βρούμε, πρέπει να δούμε πρώτα ποια τάξη θα είναι αυτή που θα πέσει, που θα χάσει την εξουσία. Είναι μάλλον κοινώς αποδεκτό πως η τάξη που χάνει την εξουσία είναι η τάξη των διαπλεκόμενων, των νεόπλουτων και των λαμόγιων τους, δηλαδή όλοι αυτοί που πλούτισαν κλέβοντας το κράτος. 

Η συνομοταξία αυτή που κυριάρχησε τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα, αν και συμπεριλαμβάνει αρκετούς αστούς στις τάξεις της, ή συχνά είχε εκφάνσεις και εκφράσεις αστισμού, επ’ ουδενί δεν ταυτίστηκε με την αστική τάξη, όπως ορίστηκε στη Δύση, ούτε αισθητικά, ούτε μορφωτικά, ούτε -κυρίως- ηθικά. 

Άλλωστε, οι θύλακες της καθ' ημάς αστικής τάξης, επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, στοιχεία της δημόσιας διοίκησης, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες της οικονομίας που εκφράστηκαν μέσα από μία συγκεκριμένη τράπεζα και ορισμένες γνωστές επιχειρήσεις, ή πολιτικοί όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της μεταπολίτευσης και ο Σάκης Πεπονής, στοχαστές όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης και ο Θεόδωρος Ζιάκας, ορισμένοι εκδότες, και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες, κράτησαν πεισματικά αποστάσεις από το κακό συναπάντημα. 

Αν μάλιστα δεχθούμε ότι τελικά, μετά την Επανάσταση του 1821, την εξουσία την πήραν οι κοτζαμπάσηδες, δηλαδή οι πρόγονοι της διαπλοκής και της καταλήστευσης του κράτους, είναι μάλλον οι αστοί που έχουν σειρά να διεκδικήσουν την εξουσία, έστω κι αν στο παρελθόν την ξαναείχαν για λίγο και μεγαλούργησαν (Βενιζέλος, κυβέρνηση του βουνού…). 

Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, οι στοχαστές της αριστεράς που είδαν στην «καχεξία του αστικού στοιχείου» τα δεινά του ελληνικού λαού, υπονοώντας ευθέως την κρυφή ευχή μιας πραγματικά αστικής εξουσίας, με την αρχοντιά ενός Μπενάκη και τη λιτότητα ενός Παπαληγούρα, χωρίς τα κοστούμια Αρμάνι των παρατρεχάμενων του Σημίτη, χωρίς το life style της περιόδου 2000-2004 και χωρίς τη λαιμαργία της περιόδου 2005-2009, ή το οικολογικό στιλ της κατάρρευσης του 2010.

Συνεπώς, αν το 1974 το αίτημα για ανεξαρτησία, δημοκρατία και πρόοδο είχε ταυτιστεί με την Ευρώπη, διαφαίνεται πως τώρα επιστρέφει στην Ελλάδα και ίσως για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας η χώρα αναζητήσει την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πρόοδο στις δικές της δυνάμεις. Μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί παρά να έχει τα αστικά χαρακτηριστικά που υπαινίσσεται ο Γιανναράς, αλλά και το «μανιφέστο» του Μαλούχου. Εννοείται, βέβαια, πως η ιστορία είναι πάντα ανοιχτή σε πολλές εκδοχές, που συνήθως εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες... 

Πολιτική Επιθεώρηση: Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας

Πηγή: Πολιτική Επιθεώρηση: 
Π. Κονδύλης: Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας
...Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. 
Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισµού, σύµφωνα µε την οποίαο αστός είναι ο καινοτόµος φορέας της πειθαρχηµένης ζωής και των µακροπρόθεσµων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κοµµουνιστικό Μανιφέστο». 
Η απελευθερωµένη από την οθωµανική κυριαρχία Ελλάδα ήταν µια τερατογένεση, αποτέλεσµα της διασταύρωσης των πιο προηγµένων τότε πολιτικών θεσµών, όπως ο κοινοβουλευτισµός και η καθολική ψηφοφορία, µε µια κοινωνία διεπόµενη από πατριαρχικές σχέσεις, αξίες και νοοτροπίες. Η όποια εγχώρια αστική τάξη γεννήθηκε από αυτές τις πατριαρχικές σχέσεις και όχι ως άρνηση του φεουδαλισµού. Είχαµε εποµένως µια αστική τάξη ανοµοιογενή και αδύναµη, στον ρόλο του διαµεσολαβητή των συµφερό ντων – κυρίως εµπορικών – των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. 

Στον βαθµό που οι υπάρχουσες αστικοκαπιταλιστικές σχέσεις δεν µπορούσαν να ικανοποιήσουντις φιλοδοξίεςτων ευρύτερων µαζών που συνέρρεαν από την ύπαιθρο στην πόλη, ο κοινοβουλευτισµός και το πολιτικό σύστηµα για να διατηρηθούν στην εξουσία δεν είχαν άλλο δρόµο να διαλέξουν από αυτόν της δηµιουργίας ενός πανίσχυρου κράτους- εργοδότη. Για τους ίδιους λόγους, σήµερα οι συντεχνίες και τα τµήµατα του πολιτικού συστήµατος αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτό το κράτος. 

Εφόσον ο µόνος µαζικός εργοδότης ήταν το κράτος, η κατάκτησή του και η νοµή του έγινε το κύριο µέληµα των πολιτικών κοµµάτων. Επειδή όµως – για να µη ξεχνάµε– όλα αυτά γίνονταν στο έδαφος µιας πατριαρχικής κοινωνίας, το µόνο µέσο για την εφαρµογή αυτής της πολιτικής ήταν οι πελατειακές σχέσεις. 

Επίσης για να είναι σε θέση το πολιτικό σύστηµα να ικανοποιήσει τα πολυάριθµα πελατειακά αιτήµατα, υποχρεώθηκε να δίνει χαµηλές αµοιβές και να προσλαµβάνει τη µεγάλη µάζα των δηµοσίων υπαλλήλων από στρώµατα καθυστερηµένα ως προς την πολιτισµική άποψη. Ετσι, αν και έχουµε έναν διογκωµένο δηµόσιο τοµέα, δεν έχουµε µια ικανή γραφειοκρατική ελίτ. Πόσο σηµαντικό είναι αυτό το βλέπουµε σήµερα που οι όποιες µεταρρυθµίσεις σκοντάφτουν και στην αδυναµία της ∆ιοίκησης να τις εφαρµόσει.... 

το τέλος των υποσχέσεων

Προλεγόμενα σε μια απόπειρα πολιτειακής ανίχνευσης της νέας, παγκοσμιοποιημένης, εποχής στη χώρα μας

Αντώνης Μανιτάκης, 28.11.11

Πηγή : Πολιτική Επιθεώρηση , Αναδημοσίευση : ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

...Το πλέον εύκολο και απλοϊκό μαζί θα ήταν, βέβαια, να  αγνοήσουμε την “μνημονιακή” πραγματικότητα και ενεργώντας, όπως πρίν, με περισσή πολιτική ευήθεια να αρκεστούμε στην ιδεολογική καταδίκη της, στη δαιμονοποίηση και στην γενικόλογη ιδεολογική απόρριψή της προσδοκώντας και προφητεύοντας, ως Κασσάνδρες,  την μοιραία ανατροπή της  εξ αιτίας των κοινωνικών δεινών που προβλέπουμε ότι θα επισωρεύσει. 

Η στρουθοκαμηλική αυτή στάση, που καθοδηγείται από έναν  αφελή αριστερό βολονταρισμό και διέπεται από έναν αθεράπευτο σοσιαλιστικό ιδεαλισμό, αρνείται να δεί ότι το  αποκαλούμενο «Μνημόνιο» δεν αποτελεί ένα ατύχημα ούτε ένα παραστράτημα της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής,  ένα λάθος της οικονομικής ιστορίας, που κάποτε θα εξαλειφθεί χωρίς να αφήσει ίχνη της παρουσίας του. Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας έρχεται από μακριά και θα πάει μακριά, αφού εξάλλου συναρτάται και μια παγκόσμια οικονομική ύφεση.

Για τον λόγο αυτό και οι διαρθρωτικές αλλαγές που συντελούνται τόσο βίαια γύρω μας, δεν είναι συγκυριακές ούτε παροδικές, έστω και αν δρομολογήθηκαν με αφορμή μια πρωτοφανή και αναπάντεχη κρίση χρέους του ελληνικού κράτους. Ανταποκρίνονται  σε διαρκείς και δομικές ανάγκες ή  αδυναμίες ή ιδιομορφίες της ελληνικής οικονομίας και επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν, μεταξύ  των άλλων, τον αντιπαραγωγικό και μεταπρατικό χαρακτήρα της.

Οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας ήταν γνωστές και αποτελούσαν κοινό τόπο πολλών Ελλήνων διανοητών, από την εποχή της Μεταπολίτευσης, όπως, μεταξύ των άλλων, του Κ. Τσουκαλά[2]. Για να αναφέρω έναν ακόμη, διανοητή της  ίδιας περιόδου, τον Π. Κονδύλη, θα μετέφερα, ακέραια, μία μόνον σκέψη του από όσες είχε τότε διατυπώσει επισημαίνοντας,  ότι «ακόμη και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι οικονομική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών  επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προπαντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει και για να τα εισάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού,  της εκποίησης της χώρας»[3].  Μπορεί κανείς να μη συμμερίζεται τις θεωρίες του Κονδύλη, οφείλει όμως να αναγνωρίσει ότι υπήρξε προφητικός διαπιστώνοντας ότι «η νεοελληνική ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε στα τελευταία διακόσια χρόνια φτάνει στο τέλος της…». Η Ελλάδα “βρίσκεται στους πιο χαμηλούς δείκτες  καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας''[4].

Είκοσι χρόνια αργότερα μπορούμε όλοι να διαπιστώσουμε ότι η  υπόσχεση της Μεταπολίτευσης για μια διαρκή ευημερία και ανθούσα δημοκρατική κοινωνία έχει οριστικά διαψευσθεί, μεταξύ των άλλων και διότι: “η ευημερία εξετράπη σε καταναλωτική βουλιμία, σε απληστία και κατασπατάληση. Ο άφρων δανεισμός δεν μπορεί πλέον να τροφοδοτήσει την άφρονα κατανάλωση, όταν οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται και, ακόμη χειρότερα, όταν χάνονται εκατομμύρια θέσεις εργασίας και η φτώχεια κατατρώει τα μεσοστρώματα”. Χρειαζόμαστε “επειγόντως  ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και μαζί ένα ριζικά νέο τρόπο διαβίωσης, που θα διακρίνει σαφώς την ευημερία από τη σπατάλη, την αξιοπρέπεια από τη χλιδή, που θα προκρίνει τον γενναιόδωρο δημόσιο χώρο έναντι του κανιβαλικού πλουτισμού της αγέλης.   Η κρίση, το βλέπουμε, δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη, αφορά ανθρώπους, ψυχές, αφορά τη βιόσφαιρα. Η αλλαγή παραδείγματος βίου είναι προαπαιτούμενο της βιώσιμης ανάπτυξης..”[5].

Η κρίση επομένως είναι καθολική, έστω και αν εντοπίζεται στην οικονομία. Αγγίζει όχι μόνον του θεσμούς και μάλιστα του πολιτικούς, αλλά και τον τρόπο ζωής και εργασίας μας, και κυρίως αυτόν...πλήρες άρθρο εδώ

Μύθοι στην αγορά ενέργειας

του Φώντα Μιχαηλίδη

Ξενοφώντας Μιχαηλίδης, χημικός μηχανικός, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Διπλωματούχων Μηχανικών ΔΕΗ

Ανάρτηση: Δημήτρης Μαυροματίδης , 9 Νοε 2012

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες υπέρ ενός ισχυρού ρεύματος μεταρρυθμίσεων πολλών κλάδων της οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεων, εξαγορών και συγχωνεύσεων. Σε πολλούς κλάδους (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ΜΜΕ, μεταφορές κ.λπ.) υπήρξαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν λειτουργήσει τόσο καλά, σε τόσους διαφορετικούς τομείς, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα όχι μόνον για το άνοιγμα του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας στον ανταγωνισμό αλλά και για την ιδιωτικοποίηση/πώλησή του.

Η εμπειρία, ωστόσο, κυρίως της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, μετά την απελευθέρωση των αγορών ενέργειας, κατέδειξε ότι ειδικά οι μη ρυθμιζόμενες αγορές ηλεκτρικής ενέργειας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Το θεώρημα της μικρο-οικονομικής αποτελεσματικότητας, που προβλέπει αύξηση της αποτελεσματικότητας και μείωση των τιμών όταν οι αγορές είναι ανοικτές στον ανταγωνισμό, είναι περιορισμένης ισχύος στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Αντί ανταγωνισμού η απελευθέρωση οδήγησε σε αύξηση συγκέντρωσης. Αντί για τη μείωση των τιμών, η απελευθέρωση της αγοράς οδήγησε σε υψηλότερες τιμές.

Ενώ πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής οδηγίας για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας ήταν να διασφαλίσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο, αντί ανταγωνισμού η απελευθέρωση οδήγησε σε αύξηση συγκέντρωσης. Επτά εταιρείες -the seven brothers όπως σκωπτικά αποκαλούνται με προφανή αναφορά στις πετρελαϊκές seven sisters- ελέγχουν πάνω από τα δύο τρίτα των αναγκών της Ε.Ε. σε ηλεκτρική ενέργεια. Αντί για τη μείωση των τιμών, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας οδήγησε σε υψηλότερες τιμές.

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι ποιος ήταν τελικά ο σκοπός της απορρύθμισης της αγοράς ενέργειας; Ήταν η εφάπαξ μεταβίβαση του πλούτου από τον δημόσιο τομέα προς τους ιδιώτες -όπου οι κρατικές επιχειρήσεις πουλήθηκαν στους ιδιώτες η αύξηση τελικά των τιμών της KWh ή τα κέρδη που αποκόμισαν οι κυβερνήσεις από την πώληση των κρατικών επιχειρήσεων ήταν η μείωση των θέσεων εργασίας;

Και μπορεί η πρόσφατη -στοχαστική των ιστορικών εξελίξεων- απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να απαλλάσσει τη ΔΕΗ από την υποχρέωση να εκποιήσει/εκχωρήσει τμήμα της λιγνιτικής της παραγωγικής δυναμικότητας -«η ΔΕΗ δεν κατέχει δεσπόζουσα θέση στην αγορά λιγνίτη»- και να προλαβαίνει έτσι ένα κακό, η απόφαση, ωστόσο, της κυβέρνησης να διαθέσει το 17% των μετοχών της επιχείρησης συνιστά επιλογή υψηλού κινδύνου όχι μόνο για τη λειτουργία της αγοράς, αλλά και για τον δημοκρατικό έλεγχο ενός ζωτικής σημασίας δημόσιου αγαθού.

Και παρόλο που συνιστώσες της κυβέρνησης συνεργασίας διατυπώνουν την ορθή μεν άποψη ότι εν μέσω οικονομικής κρίσεως η απόκτηση πλήρους προσόδου από μια οιαδήποτε μορφή ιδιωτικοποίησης είναι σχεδόν απίθανη, αυτό, ωστόσο, δεν είναι το κεντρικό ζήτημα. Αντίθετα, το κεντρικό θέμα μιας πιθανής ιδιωτικοποίησης θα έπρεπε να είναι: i) για το ποιος τρόπος παραγωγής -ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος- θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση ή την απώλεια της κοινωνικής ευημερίας και όχι την απόκτηση πλήρους ή υπολειμματικής προσόδου και ii) εάν προέχει η ιδιωτικοποίηση ή ο ανταγωνισμός.

Ο σκαπανέας δε μελετητής της απελευθέρωσης των αγορών ενέργειας, καθηγητής του Cambridge David Newbery (2007), ισχυρίστηκε ότι «ο ανταγωνισμός μάλλον παρά η ιδιωτικοποίηση είναι η πηγή των ωφελειών». Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή για τη δημιουργία ανταγωνιστικού πλαισίου. Περίτρανη απόδειξη -και όχι μοναδική- αποτελούν οι δημόσιες επιχειρήσεις της Σκανδιναβίας, οι οποίες υπό ανταγωνιστικές συνθήκες λειτούργησαν αποτελεσματικότερα από άλλες σε περιφέρειες όπου προτιμήθηκε η λύση της ιδιωτικοποίησης-εκχώρησης, ή των εξαγορών και των συγχωνεύσεων.

Έχει, άραγε, καμιά σημασία η ιδιοκτησία; Μήπως οι κρατικές EDF, Vattenfall κ.λπ. είναι λιγότερο αποτελεσματικές από τις ιδιωτικές ΕΟΝ ή Endesa;

Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερο σκάνδαλο από αυτό της Enron, ή μεγαλύτερη συμπαιγνία ολιγοπωλίων από αυτή που προκάλεσε την καταστροφική κρίση στην Καλιφόρνια, τα black out στη Βραζιλία, στη Νέα Υόρκη ή στην Κεντρική Ευρώπη;

Υπήρξε, άραγε, ποτέ πιο αλματώδης άνοδος καρτέλ από αυτή που βιώσαμε την τριετία 1999-2003 στην Ευρωπαϊκή Ενωση στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας -αποτέλεσμα εξαγορών και συγχωνεύσεων 237 επιχειρήσεων (Leveque 2007), των seven brothers;

Η ιδιωτικοποίηση δεν επιβάλλεται από καμία οδηγία. Πρώτος επιτακτικός στόχος της οδηγίας είναι να διασφαλίσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο. Το οικονομικό περιβάλλον στο οποίο λειτουργεί η ΔΕΗ πρέπει να αλλάξει, για να αλλάξει η ατομική και η οργανωσιακή συμπεριφορά. Παρά τις «εγγενείς» ατέλειες του ανταγωνισμού στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας αντιμετωπίζουμε, ωστόσο, ένα επιτακτικό δίλημμα επιλογής του ελάσσονος μεταξύ δύο κακών.

Η απόφαση των Ευρωπαίων δικαστών όχι μόνον απεγκλωβίζει τη χώρα/ΔΕΗ από την υποχρέωση που επέβαλαν αποφάσεις της Κομισιόν να εκχωρήσει μέρος της λιγνιτικής της παραγωγής σε ιδιώτες, αλλά συνιστά ταυτόχρονα και ένα πρόταγμα δράσης προς κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο -Κομισιόν, κυβέρνηση, επιχείρηση, δυνητικούς επενδυτές, συνδικάτα, τρόικα- για την ενθάρρυνση/διευκόλυνση ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων που θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικές συνθήκες προς αμοιβαίο όφελος όλων των ενδιαφερόμενων μερών.

Αν η ίδια η ιδιωτικοποίηση είναι απλώς ο ένας τρόπος για να επιτευχθεί μια οικονομία της αγοράς, η δημιουργία νέων επιχειρήσεων είναι ο άλλος. Η κυβέρνηση αντί ιδιωτικοποίησης μπορεί να επικεντρωθεί στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Υπάρχουν ικανά διαθέσιμα αποθέματα 1,2 δισ. τόνων λιγνίτη που μπορούν να εκχωρηθούν για ιδιωτική παραγωγή.

Η ανταγωνιστική αγορά μπορεί να επιβάλει μια πειθαρχία στη διαχείριση των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων, που δεν θα μπορούσε να επιβληθεί αλλιώς. Η κρατική επιχείρηση θα αναγκαστεί από τον ανταγωνισμό να γίνει πιο αποτελεσματική, να σχεδιάσει ανταγωνιστικές δομές κινήτρων και επιλογών, να απεξαρτηθεί από τα υπουργεία και τους γραφειοκράτες τους, να καταγράψει τι διαφοροποιεί την ελληνική από τις αντίστοιχες αποτελεσματικές κρατικές επιχειρήσεις π.χ. EDF, Vattenfall, που φαίνεται να διοικούνται πολύ καλύτερα από τις αντίστοιχες ιδιωτικές.

Μπορεί η διαχειριστική και η οικονομική αποτελεσματικότητα της ΔΕΗ να έχει πληγεί τα τελευταία χρόνια και η εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητά της να κλονίστηκε, διαθέτει, ωστόσο, ακόμη πολλά περιθώρια και δυναμική για να αναπτυχθεί εκ νέου.

Πηγη: Ημερησία