Πλατφόρμα Μετάβασης των Ανθρακοφόρων Περιοχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Τάσος Σιδηρόπουλος, Οικονομολόγος  Διευθυντής Προγραμμάτων ΑΝΚΟ
Πηγή: e-ptolemeos.gr,29/11/2017

Στις 11 Δεκεμβρίου 2017 στο Στρασβούργο πραγματοποιείται η εναρκτήρια εκδήλωση παρουσίασης  της πλατφόρμας μετάβασης των οικονομιών των ανθρακοφόρων περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο (Coal Regions in Transition Platform). 

Είναι μια δράση της Γενικής Διεύθυνσης Ενέργειας στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Καθαρή Ενέργεια για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες» και έχει σαν σκοπό να στηριχθούν οι περιοχές άνθρακα με κοινωνικά δίκαιους όρους, με έμφαση στην απόκτηση νέων δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού και φυσικά στη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Επιπλέον η στήριξη θα περιλαμβάνει μεταφορά τεχνογνωσίας από ειδικούς εμπειρογνώμονες διαφόρων Γενικών Διευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου η τελική προσέγγιση του αναπτυξιακού σχεδιασμού της μετάβασης να έχει κατά το δυνατόν πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα. 

Καλούνται συνεπώς οι ανθρακοφόρες περιοχές να σχεδιάσουν και να αναπτύξουν ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που αφενός θα συμβαδίζει με τις διεθνείς προτεραιότητες για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και αφετέρου θα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του κοινωνικοοικονομικού τους ιστού με νέες θέσεις εργασίας και βελτίωση της ποιότητας ζωής. 

Η διαδικασία αυτή της μετάβασης αφορά ένα σημαντικό αριθμό περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συγκεκριμένα:  11 χώρες 42 περιφέρειες και    240.000 εργαζόμενους εκ των οποίων 180.000 στα ορυχεία άνθρακα – λιγνίτη και 60.000 στα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια. 

Μια από της περιφέρειες αυτές είναι και η Δυτική Μακεδονία, της οποίας το παραγόμενο προϊόν, σύμφωνα με στοιχεία του έτους 2014 της ΕΛ.ΣΤΑΤ, εξαρτάται κατά 42% από τον κλάδο εξόρυξη – παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ο οποίος απασχολεί άμεσα 5.000 περίπου εργαζόμενους.

Η βαρύτητα βέβαια του ενεργειακού τομέα για τη Δυτική Μακεδονία ενισχύεται από το γεγονός ότι δεδομένων των έντονων κλαδικών εξαρτήσεων που διαμορφώνονται σε τοπικό επίπεδο λόγω των υψηλών πολλαπλασιαστών εισοδήματος και απασχόλησης που έχει, προκύπτουν σημαντικότατες έμμεσες αλλά και δευτερογενείς επιπτώσεις στην τοπική οικονομία. 

Συνεπώς μιλούμε για μια άκρως ενδιαφέρουσα εξέλιξη και ευκαιρία για την Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας, η οποία θα πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρον, με την κατάλληλη προετοιμασία, επιστημονική τεκμηρίωση και θεσμική κατοχύρωση.

Το πρώτο βήμα της ένταξης της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας στο χάρτη των ανθρακοφόρων περιοχών που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης επιτεύχθηκε ύστερα από επίπονη διετή προσπάθεια της αυτοδιοίκησης και τεκμηρίωση των επιστημονικών φορέων της περιοχής. 

Το επόμενο βήμα αφορά στη διαμόρφωση πλέον συγκεκριμένου αναπτυξιακού προγράμματος που θα δίνει απαντήσεις στα κρίσιμα ζητήματα που απορρέουν από τη μετάβαση της οικονομίας σε συνθήκες χαμηλής λιγνιτικής εξάρτησης. 

Ο αγώνας για την επόμενη μέρα θα πρέπει να είναι και συνεχής και πολύπλευρος. Η ενέργεια με όλες τις εκφάνσεις της μπορεί και θα πρέπει να εξακολουθήσει να είναι σε μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα ο βασικός αναπτυξιακός πυλώνας της περιοχής. Δεν είναι άλλωστε φρόνιμο η περιοχή να απεμπολήσει ότι έχτισε σε υποδομές και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό με θυσίες δεκαετιών. 

  

Όμως παράλληλα θα πρέπει να σχεδιάζει και με βάση τις ραγδαίες διεθνείς εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στον ενεργειακό τομέα και οι οποίες επ’ ουδενί δεν καθορίζονται από την τοπική κοινωνία και την κεντρική πολιτεία της χώρας. 

Θα πρέπει να διευρύνει το μονόπλευρο αναπτυξιακό της μοντέλο βάζοντας και άλλους τομείς και κλάδους στο παραγωγικό της μείγμα. Να επενδύσει συστηματικά με την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών και καινοτομιών σε παραδοσιακούς κλάδους στους οποίους έχει συγκριτικό πλεονέκτημα και οι οποίοι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών επικυριαρχίας του λιγνίτη έφθιναν ή εξαφανίστηκαν. Να προχωρήσει στην αποδοτική αξιοποίηση του πλούσιου πολιτιστικού και τουριστικού της αποθέματος. 

Να εξετάσει την ορθολογική αξιοποίηση των εξοφλημένων από την εξορυκτική δραστηριότητα εδαφών, έργο που από μόνο του αποτελεί αναπτυξιακή πρόκληση … και το σημαντικότερο, να πείσει την κεντρική πολιτεία ότι η προσπάθεια αυτή είναι εθνική υπόθεση γιατί η ηλεκτρική ενέργεια που παρήγαγε η περιοχή εδώ και δεκαετίες ήταν εθνική υπόθεση και ήρθε η ώρα της αποπληρωμής…   

Μετά τον Άνθρακα: απο τα Απαλάχια ως την Πτολεμαϊδα, ιστορίες που δέν "είδαμε"

Μετά τον άνθρακα τι;

Πώς οι κοινότητες προσαρμόζονται στην ενεργειακή μετάβαση, ιδίως με την απώλεια θέσεων εργασίας στην εξόρυξη; 

(Φωτογραφία Russel Lee , 1946, American National Archives and Records Adminstration )

Ben Paulos 27 Ιουνίου 2016

Πηγή: https://energytransition.org

Ο Ben Paulos ρίχνει μια ματιά στο ντοκιμαντέρ  After Coal, (Μετά τον Άνθρακα) σε δύο κοινότητες που εξαρτώνται από τον άνθρακα , το Wales και το Kentucky.

Η ανησυχία ότι κοινότητες που εξαρτώνται από τον άνθρακα θα δεχτούν ισχυρό πλήγμα με την απομάκρυνση από στον άνθρακα αυξάνεται . 

Καθώς οι εταιρείες άνθρακα συρρικνώνονται και πτωχεύουν, μπορεί να μην είναι σε θέση να αποκαταστήσουν τα εγκαταλελειμμένα ορυχεία και να πληρώσουν τις δαπάνες υγείας και συνταξιοδότησης των αποχωρούντων υπαλλήλων τους.

Στο After Coal, ο σκηνοθέτης Τομ Hansell, αναπληρωτής καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο των Απαλαχίων, συγκρίνει την εμπειρία στις κοινότητες άνθρακα στην Ουαλία και τα Απαλάχια. Σε περίοδο δέκα ετών , κάθε περιοχή έχασε 20.000 θέσεις εργασίας στην εξόρυξη - πρώτη η Ουαλία, στη δεκαετία του 1980, ακολουθούμενη από Απαλάχια στη δεκαετία του 1990.

Η ανησυχία αυξάνεται , ότι κοινότητες που εξαρτώνται από τον άνθρακα θα δεχτούν ισχυρό πλήγμα με την απομάκρυνση από στον άνθρακα. 

Καθώς οι εταιρείες άνθρακα συρρικνώνονται και πτωχεύουν, μπορεί να μην είναι σε θέση να αποκαταστήσουν τα εγκαταλελειμμένα ορυχεία και να πληρώσουν τις δαπάνες υγείας και συνταξιοδότησης των αποχωρούντων υπαλλήλων τους.

Στο After Coal, ο σκηνοθέτης Τομ Hansell, αναπληρωτής καθηγητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο των Απαλαχίων, συγκρίνει την εμπειρία στις κοινότητες άνθρακα στην Ουαλία και τα Απαλάχια. Σε περίοδο δέκα ετών , κάθε περιοχή έχασε 20.000 θέσεις εργασίας στην εξόρυξη - πρώτη η Ουαλία, στη δεκαετία του 1980, ακολουθούμενη από Απαλάχια στη δεκαετία του 1990.

Για δεκαετίες η βιομηχανία άνθρακα επιχειρεί την μείωση του εργατικού κόστους.. Παλιοτερα μέσω των χαμηλών μισθών, της οικονομικής συμπίεσης στις εργατουπόλεις της εταιρείας και των μη ασφαλών συνθηκών εργασίας. Αλλά οι οργισμένοι εργαζόμενοι οργανώθηκαν και σχημάτισαν συνδικάτα, κερδίζοντας καλύτερες συνθήκες μέ σκληρές απεργίες.

Όμως οι εταιρείες δεν υποχώρησαν. Αν οι εργαζόμενοι έπρεπε να πληρώνονται περισσότερο, τότε η λύση ήταν λιγότεροι εργαζόμενοι. Η εξόρυξη μετακινήθηκε στην επιφάνεια και οι εργαζόμενοι αντικαταστάθηκαν από μηχανήματα. Όταν τα υπόγεια ορυχεία στα Απαλάχια ανταγωνίζονταν τα φθηνότερα επιφανειακά ορυχεία του Wyoming, οι εταιρείες μετέτρεψαν τις  κορυφές των βουνών σε ορυχεία. Αυτή η «αφαίρεση της κορυφής του βουνού» μετέφερε τη ζημιά της εξόρυξης σε ένα εντελώς νέο επίπεδο και ώθησε την κυβέρνηση Ομπάμα σε αυστηρότερους κανονισμούς . 

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, οι εταιρείες εξόρυξης κατάφεραν να είναι επιτυχείς στην παραγωγή περισσότερου άνθρακα από λιγότερους εργαζόμενους. Ο αριθμός των ανθρακωρύχων μειώθηκε από 725.000 το 1910 σε 80.000 το 2013, παρότι η παραγωγή άνθρακα των ΗΠΑ διπλασιάστηκε, ενισχύοντας την παραγωγή από 0,69 σε 12,25 μετρικόυς τόνους ανά εργαζόμενο.

Πλέον η ζήτηση για άνθρακα μειώνεται, οδηγώντας σε περαιτέρω απώλεια θέσεων εργασίας. Ο άνθρακας αποβάλλεται από την αγορά ηλεκτρικής παραγωγής από το φθηνό φυσικό αέριο, την μεγαλύτερη ενεργειακή απόδοση και την μείωση της ζήτησης, καθώς και από την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ιδίως της αιολικής ενέργειας. Κανονισμοί για την ρύπανση του αέρα και των υδάτων θέτουν επιπλέον πίεση στον άνθρακα.

Η ζήτηση άνθρακα έχει μειωθεί στα επίπεδα του 1980 και το μερίδιο του άνθρακα στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος έχει μειωθεί κατά το ήμισυ έως, το λιγότερο, κατα ένα τρίτο. 

Η US Energy Information Administration αναμένει ότι η παραγωγή άνθρακα θα μειωθεί άλλο ένα τρίτο ως το 2030, αν εφαρμοστεί το σχέδιο καθαρής ενέργειας  , όπως προτάθηκε. Η παραγωγή άνθρακα σε αυτό το επίπεδο απαιτεί  εργατικό δυναμικό μικρότερο των 60.000 ανθρακωρύχων στις ΗΠΑ.

Η μείωση του άνθρακα ώθησε την παγκόσμια κοινότητα εργασίας στη δημιουργία ενός σχεδίου «Δίκαιης Μετάβασης» για τις βιομηχανίες που θα επηρεαστούν από τη μετάβαση σε μια πιο βιώσιμη κοινωνία. Η International Trade Union Confederation (Διεθνής Συνομοσπονδία Συνδικάτων) θεωρεί ότι η Δίκαιη Μετάβαση «μεγιστοποιεί τα οφέλη της δράσης για το κλίμα, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τις επιπτώσεις για τους εργαζομένους και τις κοινότητές τους.» 

Ή για την ακρίβεια: « Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας σε ένα νεκρό πλανήτη .»

Σύμφωνα με το  After Coal, ένα σχέδιο Δίκαιης Μετάβασης εφαρμόζεται στην Ουαλία, με κάποια εκπληκτικά αποτελέσματα. Αποκλεισμένοι από την δωρεάν εργασιακή ασφάλιση και αναγκασμένοι να βρουν νέα μέσα διαβίωσης, πρώην ανθρακωρύχοι έχουν καταλήξει σε κάποια σημαντικά επιχειρηματικά σχέδια. Μια υπαίθρια επιχείρηση αναψυχής με 30 υπαλλήλους εξυπηρετεί στελέχη επιχειρήσεων σε φυσικό περιβάλλον. Ένα αποκατεστημένο ορυχείο μετατράπηκε σε τεράστιο πάρκο ορεινής ποδηλασίας, φέρνοντας 60.000 ποδηλάτες-τουρίστες το χρόνο και υποκινώντας την ανάπτυξη 15 ξενώνων.

Η μετάβαση σε μια οικονομία μετα τον άνθρακα εκκολάπτεται και στο Harlan County του Kentucky, όπου η κοινότητα προσπαθεί να συμβιβαστεί με τις απώλειες. Η χρήση ναρκωτικών και η μεταναστευτική έξοδος ήταν ανεξέλεγκτη, καθώς μία από τις φτωχότερες επαρχίες της χώρας πλήττονταν από επίπεδα ανεργίας 19,4% τοις εκατό το 2013.

Σε ένα είδος ομαδικής θεραπείας της κοινότητας, οι κάτοικοι του Harlan County δημιούργησαν μια σειρά θεατρικών εκδηλώσεων,  το Higher Ground, όπου διερευνούν την ταυτότητά τους και τους στόχους τους. Έργο της Νοτιοανατολικής Κοινότητας του  Κεντάκι και του ΤΕΙ, η σειρά ωθεί τους κατοίκους της περιοχής να «εξερευνήσουν το ιστορικό παρελθόν και το ομιχλώδες μέλλον αυτής της κοινότητας των κοιτασμάτων άνθρακα στα Απαλάχια.»

Ο άνθρακας έχει γίνει το μόνιμο θέμα. «Όλοι νοιάζονται για τον άνθρακα,» παραπονέθηκε μια ηθοποιός στο After Coal . «Από όλα όσα είμαστε, διαλέξαμε τον άνθρακα; Εκτιμώ κάθε ανθρακωρύχο που έχει υπάρξει. Αλλά είμαι κάτι περισσότερο από ένας βράχος στο χώμα. Έτσι είναι και αυτός ο τόπος.»

Καθώς οι κάτοικοι του Harlan County συνεχίζουν την πορεία τους έξω από την τρύπα στην οποία βρίσκονται, η οικονομική αναπτυξιακή βοήθεια και το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας που προσφέρονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα είναι ζωτικής σημασίας. 

Αλλά δεν θα είναι λιγότερο σημαντική η δημιουργικότητα και η αυτενέργεια των ίδιων των κατοίκων. Η ζωή μετά τον άνθρακα φαίνεται να ακμάζει στην Ουαλία. Και το  Harlan County μπορεί επίσης να μεταβεί σε μια δίκαιη και βιώσιμη οικονομία, όταν ο άνθρακας θα έχει, με το πέρασμα του χρόνου, τελειώσει.

Ο Bentham Paulos είναι ενεργειακός σύμβουλος και συγγραφέας με έδρα την Καλιφόρνια.  

Εκλογή ηγεσίας: Η πρώτη πράξη στο εγχείρημα ανασυγκρότησης του Κεντρώου χώρου

Αναρτήθηκε 21/11/2017 από: Μήλιος Χρήστος , pokethe.gr

Για τον κόσμο της ανανέωσης της κεντρώας παράταξης τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν θετικά. Και υπάρχει μια σχετική απογοήτευση την επομένη της εκλογής της Φώφης Γεννηματά. Ικανοποίηση για το αποτέλεσμα υπάρχει μόνο στον χώρο του ΠΑΣΟΚ.Κι αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί και να ληφθεί σοβαρά υπόψιν.

Κατά δεύτερον θα λέγαμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει (για όσους βιάστηκαν να προδικάσουν ήδη την αποτυχία του εγχειρήματος). Ότι όλα τώρα αρχίζουν. Και η «βαλίτσα» από ότι φαίνεται θα πάει μακριά.Η υπόθεση της ανασυγκρότησης του Κεντρώου χώρου έχει πολύ δρόμο μπροστά της. Είναι μια υπόθεση που θα παιχθεί σε πολλές πράξεις. Με αρνητικά και θετικά επεισόδια. Και όσο και αν φαίνεται να αποτελεί ένα ώριμο αιτούμενο των καιρών δεν είναι καθόλου βέβαιη η θετική του έκβαση. Δεν είναι διασφαλισμένη οπωσδήποτε η επιτυχία του εγχειρήματος, παρά την εκφρασμένη βεβαιότητα πολλών. Είναι ένα στοίχημα που θα παιχθεί και μάλιστα με πολύ δύσκολους όρους τόσο από την μεριά της εκλεγμένης ηγεσίας όσο και από τις άλλες συνιστώσες.

Πάντως είναι πολύ απλοϊκό (και αφελές συνάμα) να πιστεύει κανείς ότι όλα θα λύνονταν αυτόματα με την επιλογή της ηγεσίας. Το εγχείρημα βέβαια προσωποποιήθηκε πρόωρα και εν τη γενέσει του. Ήταν ένα από τα αρνητικά της όλης διαδικασίας που προκρίθηκε και που έθετε την εκλογή αρχηγού πριν από την οργανωτική και πολιτική συγκρότηση του νέου κόμματος. Αλλά και μέσα από αυτή την διαδικασία δίνονταν η ευκαιρία να ξεχωρίσουν πολιτικές και να τεθούν ζητήματα.

Η διαδικασία της εκλογής αρχηγού όπως επιλέχθηκε, σαν μια ανοιχτή διαδικασία, δεν εξασφάλιζε την εκλογή κανενός συγκεκριμένου προσώπου. Δεν ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κανενός. Κι η μαζική προσέλευση περιόρισε σημαντικά την σημασία και τον ρόλο των μηχανισμών. Το αποτέλεσμα επόμενα θα πρέπει να εξετασθεί πρώτα από όλα κάτω από το πρίσμα των δυνατών επιλογών και των διλημμάτων που είχε μπροστά του το εκλογικό σώμα. Ανάμεσα σε τι τελικά είχε να επιλέξει; Τι εκπροσωπούσε κάθε υποψηφιότητα; Πού διαφοροποιούνταν η μια από την άλλη;

Μια τέτοια πολιτογράφηση των υποψηφιοτήτων δεν υπήρξε. Δεν τονίσθηκαν και δεν καταγράφτηκαν μαζικά οι πολιτικές ταυτότητες των υποψηφίων. Αντίθετα αυτό που επικράτησε ήταν μια άχρωμη παράθεση προσώπων. Μια προσποιητή ομοιογένεια, ένας επίμονος ενωτισμός (επιβεβαιωτικός της συνύπαρξης;), ένας καθ’ όλα συμβατικός λόγος που οδήγησαν στο να καταταγούν τα δύο ντιμπέιτ ανάμεσα στις πιο βαρετές τηλεοπτικές εκπομπές.

Ελλείψει λοιπόν ταυτότητας των υποψηφίων (καθαρά με υπαιτιότητα δική τους κι όχι της διαδικασίας) το κριτήριο που κυριάρχησε δεν μπορεί παρά να ήταν το κομματικό, με δεδομένη την πολυκομματική φύση του εγχειρήματος. Η «δημοκρατική παράταξη» σε αυτή τη φάση δεν έχει τίποτα το ενιαίο, είναι ένα άθροισμα κομμάτων. Ο καθένας λοιπόν ψήφισε αυτόν που εκπροσωπούσε λιγότερο ή περισσότερο το κόμμα του. Τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που ήταν οι περισσότεροι (κάλυπταν περίπου τα 3/4 του εκλογικού σώματος όπως φάνηκε από την μαζική προσέλευση της δεύτερης Κυριακής) ήταν λογικό να κατευθυνθούν προς τις πιο επώνυμες (και πιο οργανωμένες) εκπροσωπήσεις του χώρου, την Γεννηματά και τον Ανδρουλάκη. Έτσι λοιπόν θα γινόταν κι έτσι έγινε ελλείψει άλλων προκλήσεων.

Ο Καμίνης περισσότερο, και λιγότερο ο Θεοδωράκης, έχασαν από την στιγμή που δεν πρόβαλαν έντονα ένα ανανεωτικό προφίλ. Αυτό ήταν που στέρησε από τον Καμίνη (που είχε τους καλύτερους όρους) την δυνατότητα να περάσει στον δεύτερο γύρο. Δεν τόλμησε, δεν ήταν έτοιμος ή δεν αντιλήφθηκε την κρισιμότητα ενός τέτοιου προτάγματος που ήταν το μόνο που θα μπορούσε να διαρρήξει τα κομματικά ταμπού. Γιατί η ανασυγκρότηση του χώρου δεν τίθεται αφηρημένα αλλά αυστηρά μόνο με την έννοια της ριζικής του ανανέωσης. Αλλιώς θα καταλήξει σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναβίωσης του παρελθόντος.

Η επόμενη μέρα στο χώρο των κεντρώων δυνάμεων είναι σαφώς πιο κρίσιμη από την χθεσινή. Γιατί ο χρόνος αποκτά μεγαλύτερη αξία. Και πρέπει να λυθούν ένα σωρό προβλήματα (οργανωτικά, θεσμικά, πολιτικά) σε πολύ μικρό διάστημα. Ταυτόχρονα πρέπει να δοθεί ένα στίγμα αλλαγής, περισσότερο στην νοοτροπία, όπου θα εκδηλωθεί σε πρώτη φάση η διάσταση ανάμεσα στο νέο και το παλιό.

Παρά την προαγγελία του συνεδρίου ο χώρος δεν πρέπει να περιπέσει σε μια εσωστρέφεια διαδικασιών και ρύθμισης εσωτερικών προβλημάτων. Ενώ είναι ανάγκη να προχωρήσει η οργάνωση των συνιστωσών και των τάσεων γιατί είναι απαραίτητη η συμβολή όλων. Στο επίπεδο των ατομικών παρεμβάσεων πολύ λίγα πλέον μπορούν να γίνουν. Η αποτελεσματική παρέμβαση στα τεκταινόμενα παίρνει εκ των πραγμάτων χαρακτήρα συλλογικό.

Οι υπαρκτές διαφωνίες και διαφορές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σε ένα πνεύμα ενότητας του χώρου, δημοκρατικά, χωρίς αποκλεισμούς, με πολιτικοποίηση των προβλημάτων και όσο γίνεται λιγότερους παραγοντικούς ανταγωνισμούς (που αποτελούν μόνιμο παθολογικό γνώρισμα του χώρου).

Ακόμα ο χώρος θα πρέπει να αποκτήσει διαδικτυακή οργάνωση τόσο για την προώθηση του διαλόγου όσο και για τις οργανωτικές ανάγκες όσο και τις ανάγκες ενημέρωσης.

Το όλο εγχείρημα, ενώ είναι στην αφετηρία του, ο πήχης των προσδοκιών που το συνοδεύει βρίσκεται αρκετά ψηλά. Μόνο εμφανείς υποκειμενικές ανεπάρκειες και αναβίωση παλιών πρακτικών μπορούν να το καθηλώσουν σε μονοψήφια ποσοστά. Η πίεση προς την νέα ηγεσία, από αυτή την άποψη, είναι πολύ μεγάλη. Με την εκλογή της έχει τεθεί αυτόματα σε κίνηση ο μηχανισμός της υποκειμενικής της αξιολόγησης χωρίς την συνήθη, σε τέτοιες περιπτώσεις, περίοδο χάριτος. Θα μπορέσει άραγε να ανταποκριθεί;

Μήλιος Χρήστος

Έκπτωση στο ηλεκτρικό ρεύμα: Η επιδότηση της κατανάλωσης των φυσικών πόρων είναι λάθος από χέρι

Το φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο και η παράταξη του κ. Καρυπίδη πανηγυρίζουν για την έκπτωση στο ηλεκτρικό ρεύμα που υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας στη Δυτ. Μακεδονία, ενώ η κριτική της αντιπολίτευσης και των τοπικών φορέων  & δήμων  περιορίζεται στο αν τελικά η υπόσχεση θα γίνει πράξη, αν είναι νόμιμο το μέτρο κι αν το 30 % της έκπτωσης είναι μικρό. Κανείς δεν λέει καθαρά ότι δεν πρέπει να δοθεί η παροχή αυτή (τουλάχιστον με αυτή τη μορφή), διότι  μπάζει από παντού 

Οι λόγοι  είναι πολλοί. Να μερικοί:

1)      Η έκπτωση στο ρεύμα επιδοτεί την κατανάλωση και «παγώνει» τα κίνητρα για εξοικονόμηση. Θυμίζουμε το φαινόμενο των υπαλλήλων εκείνων της ΔΕΗ που επειδή είχαν το προνόμιο του φθηνού ρεύματος θέρμαιναν τα σπίτια τους με ενεργοβόρους θερμοσυσσωρευτές χωρίς να νοιάζονται για την μεγάλη κατανάλωση.

2)      Η έκπτωση ΔΕΝ επιδοτεί την παραγωγή και την αντίστοιχη απασχόληση  ανέργων, απλά τους μοιράζει καθρεφτάκια ελαφρύνοντας το λογ/σμό της ΔΕΗ κατά 10-12 € το μήνα. Αν τα λεφτά των 25 εκ/ έτος (που διανέμονται ως έκπτωση) πήγαιναν σε στοχευμένες παραγωγικές επενδύσεις θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας για ανέργους (για να πληρώνουν πιο εύκολα το ρεύμα μέσω της αμοιβής τους και όχι με ελεημοσύνες).

3)      Οι επιχειρήσεις που θα παίρνουν φτηνότερο ρεύμα θα έχουν πλέον μειωμένα  κίνητρα για βελτίωση της ενεργειακής τους αποδοτικότητας και τελικά αντί να κερδίσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα θα χάσουν το τρένο της αποδοτικής χρήσης πόρων που θα  είναι το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας τα ερχόμενα χρόνια. Αντίθετα αν τα ίδια χρήματα δεν δίνονταν ως έκπτωση αλλά ως συμπληρωτική χρηματοδότηση για όσους θέλουν να πάρουν διαχρονικά μέτρα εξοικονόμησης, αξιοποιώντας συγχρόνως κι άλλα προγράμματα συνέργειας («Εξοικονομώ» κλπ), τότε το όφελος των επιχειρήσεων που τολμούν θα ήταν σαφώς ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ και ΔΙΑΡΚΕΣ. Δεν θα εξαρτιόταν από τις ορέξεις και τα «τάματα» της κάθε κυβέρνησης και Περιφέρειας. Επιπλέον το κράτος θα εισέπραττε από το ΦΠΑ των τιμολογίων που θα εκδίδονταν για τις  εγκαταστάσεις εξοικονόμησης , δηλ .θα έπαιρνε πίσω ένα μέρος της επιχορήγησης ελαφρύνοντας το αντίστοιχο κονδύλι του προϋπολογισμού προς όφελος της χώρας.

4)      Τα 25 εκ /έτος που βγαίνουν από τον κορβανά του κράτους (κι όχι της ΔΕΗ) είναι πολλά λεφτά. Θα μπορούσαν να δίνονται στις λιγνιτικές περιοχές στα πλαίσια της μεταλιγνιτικής περιόδου με βάση ένα  ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΧΕΔΙΟ μετάβασης. Έτσι το κράτος θα βοηθούσε περισσότερο τον τόπο να κάνει στροφή σε μια οικονομία χαμηλού άνθρακα, θα ενίσχυε τις καινοτόμες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, καθώς και τον πιο αδύναμο κρίκο της κοινωνίας, τους ανέργους, όπως ειπώθηκε παραπάνω.

Κι ένα σχόλιο σχετικά με την επικοινωνιακή πλευρά του θέματος. Η έκπτωση πλασσάρεται ως μια παροχή στις «λαϊκές τάξεις» της Δυτ. Μακεδονίας, ενώ  μάλλον ισχύει το αντίθετο. Πράγματι αφού το μέτρο ισχύει για ΟΛΟΥΣ, τότε επιδοτείται με το ίδιο ποσοστό και ο έχων εισόδημα 1000 το χρόνο και ο έχων 100.000. Οπότε μάλλον «ταξική» κι όχι «φιλολαική» είναι η κατανομή, αφού ο πιο πλούσιος  θα έχει μεγαλύτερο ποσό έκπτωσης λόγω  μεγαλύτερης -συνήθως- κατανάλωσης.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο. Όλοι συμφωνούν – και εμείς – ότι τα 25 εκ. / έτος δίνονται ως αντιπαροχή για τα προβλήματα που δημιουργεί η ΔΕΗ στους κατοίκους, και τον τόπο. (Για αυτό εξάλλου προτείνεται η έκπτωση και στη Μεγαλόπολη). Είναι δηλαδή τα 25 εκ/ έτος ένα αντιστάθμισμα στις παρενέργειες του λιγνιτικού συστήματος ηλεκτροπαραγωγής και άρα μια ακόμη κρυφή  επιδότηση του λιγνίτη και της ΔΕΗ, αφού κανονικά η ίδια η ΔΕΗ θα έπρεπε να επουλώνει (πληρώνει) τις πληγές που προκαλεί. Με αυτή τη λογική (κατά την οποία το κράτος κάθε τόσο επωμίζεται τα «περιβαλλοντικά χρέη» της ΔΕΗ), ο λιγνίτης θα παραμένει εσαεί «φτηνός», αφού οι «παράπλευρες απώλειες» της εκμετάλλευσής του θα χρεώνονται με διάφορες αλχημείες είτε στις τοπικές κοινωνίες (π.χ υψηλό κόστος νερού), είτε στους Έλληνες  φορολογούμενες (όπως καλη ώρα τα 25 εκ./έτος ή όπως τα 200 εκ που θα δώσει το κράτος για τις ζημιές που έκανε η ΔΕΗ στους Αναργύρους) είτε στους περιβαλλοντικούς πρόσφυγες που ξεσπιτώνονται από την καταστροφή του κλίματος.

Μόνοι κερδισμένοι από τις κρυφές επιδοτήσεις παραμένουν (και επί .. Αριστεράς) οι μέτοχοι της ΔΕΗ, ιδιώτες και μη.  

βλ. ΕΔΩ και ένα άρθρο από το «ΒΗΜΑ» σχετικό με το θέμα

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=915786

Λ. Τσικριτζής         17-11-2017

Στρογγυλεύοντας το αυγό για χατίρι της Μαρέβας | Documentonews.gr

Στρογγυλεύοντας το αυγό για χατίρι της Μαρέβας | Documentonews.gr: Όπως έχουν ήδη προαναγγείλει (με τον τρόπο τους φυσικά) στελέχη της ΝΔ, όπως ο Ευάγγελος Αντώναρος, «σε λίγο θα αρχίσουμε να βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου». Και επειδή άλλο παγόβουνο δεν κινείται προς τον Τιτανικό του Κυριάκου Μητσοτάκη, δικαιούμαι να υποθέσω πως πρόκειται για τα Paradise Papers.