Πηγές: http://www.iskra.gr
και
και
Παραδίδοντας την Ελλάδα στους δανειστές της : Ο μηχανισμός
1981-2020: Παραδίδοντας την Ελλάδα στους δανειστές της
Πάνος Παναγιώτου χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής διευθυντής GSTA/EKTA
Πηγή:www.sofokleous10.gr
Πάνος Παναγιώτου χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής διευθυντής GSTA/EKTA
Πηγή:www.sofokleous10.gr
 |
| Δημήτρης, Σίφνος 2009 |
Η διεργασία, μέσω της οποίας "νομιμοποιείται" - δια του Μνημονίου- η υποθήκευση της Εθνικής Κυριαρχίας αναλύεται στο παραπάνω άρθρο, με το οποίο συμφωνούν και πολλοί άλλοι αναλυτές.
Συνοψίζοντας:
"Πρώτο εμπόδιο στο στόχο των δανειστών ήταν η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε νομικού ερείσματος για την ψήφιση μίας νομοθεσίας από την ελληνική πλευρά που να τους κάλυπτε σε περίπτωση ελληνικής πτώχευσης, παρέχοντας τους εμπράγματες ασφάλειες έναντι της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για τα δάνεια τους αλλά και τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε τα δάνεια, τελικά, να αποπληρωθούν. Είναι ευκόλως αντιληπτό πως αν ετίθετο τέτοιο θέμα κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα προκαλούσε άνευ προηγουμένου αντιδράσεις τόσο πολιτικές όσο και λαϊκές.
Το δεύτερο εμπόδιο στο στόχο δανειστών προέκυπτε από τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είχε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας:
α) Ήταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένο (80-90%) σε ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως γαλλικές, γερμανικές, ελβετικές και βρετανικές και έτσι απειλούσε με κρίση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και συνάμα τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία των παραπάνω κρατών σε περίπτωση ελληνικής αδυναμίας αποπληρωμής του.
β) Το 90% του ελληνικού χρέους διεπόταν από το ελληνικό δίκαιο με τρόπο τέτοιο που έδινε στην Ελλάδα το δικαίωμα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή να προβεί σε αλλαγή της νομοθεσίας και να υποχρεώσει τους δανειστές να συμμετέχουν σε μία εθελοντική αναδιάρθρωση του, κάτι πολύ θετικό για την Ελλάδα αλλά όχι για τους δανειστές.
γ) Το 100% του ελληνικού χρέους ήταν απαλλαγμένο από εμπράγματες ασφάλειες και έτσι οι δανειστές ήταν κατά 100% ‘μη εξασφαλισμένοι’ σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του ή πτώχευσης του ελληνικού κράτους.
Η λύση στα παραπάνω προβλήματα ήρθε με την ‘ελληνική κρίση’ η οποία, πέρα από όλα τα δώρα που έφερε σε Ευρώπη και ΗΠΑ (για τα οποία είχαν γίνει πολλές προβλέψεις σε παλαιότερα άρθρα οι οποίες, πια, αποτελούν επιβεβαιωμένα γεγονότα), οδήγησε την Ελλάδα στην υπογραφή της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης με χώρες της ΕΕ και στο Διακανονισμό Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας του Δ.Ν.Τ., δημιουργώντας την πολυπόθητη νομοθεσία που εξασφάλισε τα εξής:
α) Την απαλλαγή των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ‘τοξικό’ ελληνικό χρέος και τη μεταφορά του σε χώρες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ όπου θα γίνει η διαχείριση του.
β) Την αλλαγή του δικαίου που διέπει το χρέος από το ελληνικό στο αγγλικό, καταργώντας ένα μοναδικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
γ) Την επιβάρυνση του ελληνικού χρέους με εμπράγματες ασφάλειες επί του ελληνικού δημοσίου ακυρώνοντας το δεύτερο εξαιρετικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
δ) Την εποπτεία και τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και την υποχρέωση της Ελλάδας να υπακούει στις υποδείξεις των δανειστών της, ώστε να εξασφαλιστεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό η αποπληρωμή των δανείων της προς αυτούς.
Συμπερασματικά, η νομοθεσία περί καλυμμένων ομολόγων και οι όροι που έγιναν αποδεκτοί από την Ελλάδα και περιέχονται στο λεγόμενο ‘μνημόνιο’, ολοκλήρωσαν τη νομική πλευρά της εξασφάλισης των δανειστών των ελληνικών τραπεζών και των δανειστών του ελληνικού κράτους από το ενδεχόμενο αδυναμίας πληρωμής τους από τις πρώτες ή το δεύτερο και άνοιξαν το δρόμο για μία ελεγχόμενη πτώχευση την οποία βιώνουμε, ήδη, από τις αρχές του 2010 και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε για τα επόμενα χρόνια, με τις προβλέψεις μεγάλων οικονομικών κέντρων του εξωτερικού όπως το CERP (Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον) να τοποθετούν την παράταση αυτής της κατάστασης, με τη μία ή την άλλη μορφή, τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας, η χώρα θα συνεχίσει να προχωρά στο τούνελ μίας οικονομικής άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές της, υποθηκεύοντας την ιδιωτική και δημόσια περιουσία της και κάνοντας τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα τους και ελπίζοντας ότι μετά την οικονομική και την κοινωνική καταστροφή θα έρθει η ώρα της λήψης του αντίδωρου για τα όσα δεινά θα έχει υποφέρει, μόνο για να καταλάβει, τελικά, ότι το τίμημα που πλήρωσε ήταν εξαιρετικά υψηλό."
Ένας αυτοδιοικητικός διάλογος που δεν έγινε
17 μέρες πριν τις εκλογές τα μείζονα ζητήματα των περιοχών ευθύνης των υποψηφίων παραμένουν εκτός του δημοσίου διαλόγου.
Ονοματολογία και εσωκομματικές έριδες που δεν αφορούν παρά την αγωνία επικράτησης, στη θέση της αγωνίας των κοινωνιών.
Επικράτησης σε ποιόν και σε τι ? Δεν αποκαλύπτεται.
Ερωτήματα όπως το μέλλον του Ενεργειακού Λεκανοπεδίου, ως βασικού παραγωγικού μηχανισμού, ο ρόλος και η συμπληρωματικότητα των αστικών κέντρων και της υπαίθρου στο νέο αυτοδιοικητικό περιβάλλον, οι συμφωνίες και οι ρήξεις που θα απαιτηθούν δεν αποκαλύπτονται.
Εν τω μεταξύ επειδή το παράδειγμα της Κορνουάλης παραμένει απόκρυφο , αναζητήσαμε και βρήκαμε άλλα φωτεινά παραδείγματα, στον πολιτισμένο κόσμο, για ν'αποδείξουμε ότι μονόδρομοι στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Μόνο μικρόψυχη ιδοτέλεια και μικρονοϊκά όσο και βραχύβια συμφέροντα.
ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΕΞΟΡΥΞΕΩΝ
Και επειδή η ανθρωπότητα δεν εκχώρησε το δικαίωμα της (δια)νόησης , η φιλοσοφική και πολιτική αντίληψη του διαλόγου στο radicaldesire.blogspot.com:
..."Αντί για την πραγματική ισότητα, ο αστικός διάλογος πριμοδοτεί την μισο-μνησίκακη, μισο-ανήμπορη ισοπέδωση των πάντων. Είναι το μπλέντερ όπου ο πιο οξύνους και διεισδυτικός συλλογισμός συγχωνεύεται με την πιο ανόητη και κενόλογη παπαγαλία, όπου προτάσεις αλήθειας αλέθονται με προτάσεις χωρίς αλήθεια, όπου η θαρραλέα κατάφαση στην δυνατότητα ισοζυγίζεται με τα αντιδραστικά ανακλαστικά του άγχους και της αγωνίας, και όπου ο λόγος μεταμορφώνεται σε άμορφη μάζα, σε πολτό από τα πιο ετερογενή και ασύμβατα μεταξύ τους στοιχεία.
Όπως αποδεικνύουν και κάποιοι “φίλοι” της μεταμοντέρνας αριστεράς, η “καθαρότητα” είναι ύποπτο πράγμα από τη σκοπιά του αστικού διαλόγου της εποχής μας. Τα πάντα είναι μίξη, πολυμέρεια, ετερογένεια, “σύνθεση”.
Η βίαια αίρεση των ποιοτικών διαφορών ανάμεσα σε ριζικά ασύμβατες ιδέες και είδη λόγου γίνεται αυτό που μας προσφέρεται στη θέση της πραγματικής ισότητας. Και έτσι, όπως έλεγε ο Αντόρνο, βιβλία που αν ζωντάνευαν θα έπαιζαν γροθιές μεταξύ τους, κάθονται δίπλα-δίπλα σαν μπιμπελό στο καθησυχασμένο ράφι της αστικής βιβλιοθήκης"....
Ενας βράχος, Στρατής Τσίρκας (1911 - 1980)
Ένας βράχος κει πέρα με λίγα μάρμαρα κι όμως… Χρόνια και χρόνια τώρα, οι άνθρωποι που ζουν εδώ κι ανάμεσα στους άλλους λόφους γύρω τριγύρω, ίσαμε πέρα στις αμμουδιές του κόλπου, δεν έπαψαν να δίνουν χρυσούς κανόνες, μέτρα φωτεινά και πεντακάθαρα.
«Να, μωρέ τσίμπληδες, πώς ζουν! Με λογικό και λευτεριά· δηλαδή με κανόνες. Κανόνες χρυσούς, κανόνες ζυγιασμένους. Στ’ ανάστημα τ’ ανθρώπου».
Πόλη με τους ανθρώπους πο ’χουνε τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Στο μπόι μιας μυρτιάς. Στο μάκρος μιας σκάφης όπου ζυμώνουν το ψωμί. Στο ύψος πο ’χουνε τα κλήματα με τα σταφύλια.
Ποιος είδε το λαό, που ζει κάτω απ’ το βράχο με τα μάρμαρα, ν’ αντιπαλεύει με βαρβάρους, με μιξοβαρβάρους, με νεοβαρβάρους, με δουκάτα, με βασίλεια, μ’ αυτοκρατορίες, για ένα «τίποτα», για μιας τρίχας σκύψιμο του κεφαλιού – μιας τρίχας! Ποιος είδε και δε θάμαξε;
Ούτε ψωμί, που είν’ η ζωή, ούτε κρασί, που είναι τ’ όνειρο. Μόνο ένα φυλλαράκι από τη μυρτιά να μασουλίζουν, με τη στυφή τη γέψη στο στόμα, με τη στυφή την έκφραση στο πρόσωπο, σα να λένε: «Τ’ ανθρώπου τ’ ανάστημα και τίποτ’ άλλο. Την ανθρωπιά μας».
Το χρώμα των ματιών τους να γυρνά προς το μενεξελί κι οι κίνησες των χεριών τους να γίνουνται αργές και γεμάτες σα να χαϊδεύουν αρχαία μάρμαρα. Κι αυτοί οι ζωηροί, αυτοί οι μελαχρινοί, αυτοί οι φωνακλάδες άνθρωποι, να μερώνουν ξαφνικά και με μιαν ήσυχη αποφασιστικότη να λεν: «Εδώ θα πεθάνουμε». Σα να λεν: «Εδώ θα φυτέψουμε».
Και να πεθαίνουν. Όχι για το ψωμί, όχι για το κρασί, μα για τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Για τις μυρτιές.
«Εδώ θα φυτέψουμε το δέντρο, για να πάρεις μέτρα χρυσά, ζάβαλε κόσμε. Δίχως αυτά ζωή δε νογέται!» Πάνω στο βράχο, πάνω στα μάρμαρα!
Και θα περάσουν τα χρόνια. Και τότε οι άνθρωποι, ανοιχτομάτηδες, ανοιχτοχέρηδες, ανοιχτόκαρδοι, θα λεν: «Ετούτος εδώ ο λαός, στον ίσκιο αυτού του βράχου με τα μάρμαρα, είναι που μας έδωσε τα μέτρα τα χρυσά, στ’ ανάστημα του ανθρώπου. Δηλαδή τη λευτεριά!»
Θα λεν και θα γέρνουν λαφριά το κεφάλι, μια τρίχα, – όχι! ούτε μια τρίχα – πάνω απ’ τους τάφους, που άγρυπνες θα φυλάγουν, ορθές, στ’ ανάστημα του ανθρώπου, οι μυρτιές.
Αλεξάνδρεια, Γενάρης 1946
Το κείμενο βρίσκεται στο : http://www.sarantakos.com/elgr.html και πληκτρολογήθηκε από τα "Ελεύθερα Γράμματα" (1945 - 1951) δια χειρός Γιάννη Π.
Και πέρασαν οι χρόνοι και οι άνθρωποι του βράχου έχασαν το χρυσό μέτρο -το ανάστημα του ανθρώπου- τη λευτεριά κι οι μυρτιές άγρυπνες φυλάγουν και περιμένουν...
Ορόσημα : Η Ελλάδα πριν και μετά το μνημόνιο
Στον αστερισμό του μνημόνιου – περίοδος πρώτη (δεδομένα και τάσεις στην Ελληνική κοινωνία)
Αναρτήθηκε από τον Μήλιο Χρήστο στις 10 October 2010
URL: http://www.pokethe.gr/wordpress/?p=112
Το μνημόνιο αποτελεί για την Ελλάδα ένα νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό ορόσημο. Υπάρχει η Ελλάδα πριν και μετά το μνημόνιο. Μια εντελώς νέα πραγματικότητα που θα χρειασθεί καιρός να συνειδητοποιηθεί.
....................................................................................................................................................................
Τι μέλλει γενέσθαι;Η σημερινή κοινωνική βάση του μνημόνιου, στην πορεία, είναι σίγουρο ότι θα συρρικνωθεί. Η Ελληνική κοινωνία θα κουρασθεί να ακούει για σκάνδαλα και να ελπίζει ότι κάτι θα διορθωθεί.
Το αν έχει περιέλθει σε μια ορισμένη κρίση, δεν σημαίνει ότι το επόμενο βήμα θάναι μια «υγιής ανάπτυξη». Άσχετα αν αυτό θέλει σήμερα να το πιστεύει.
Η εφαρμογή του μνημονίου μπορεί να συγχέεται με μια εξυγιαντική διαδικασία. Δεν είναι όμως ο ρόλος της τέτοιος.
Μήπως όμως είναι του ΔΝΤ; Της ΕΚΤ; ή της Ε.Ε.; Ούτε αυτών.
Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι μιας μεγάλης κλίμακας αναδιανομή του εισοδήματος, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δεν είναι μια εξυγίανση. Είναι η ανατροπή ενός οικονομικού και κοινωνικού status. Η βίαιη αλλαγή μιας κοινωνικής συνθήκης. Μιας συνθήκης που ήταν άδικη, και που θα την διαδεχθεί μια επίσης άδικη (με μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις). Όπου οι σημερινοί υποστηριχτές του μνημόνιου δεν θα είναι οπωσδήποτε οι ευνοημένοι της νέας συνθήκης.
Τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα αποκτήσουν μια πιο ρεαλιστική διάσταση και συνάμα πιο κρίσιμη και τραγική.
Το πρόβλημα είναι να μην ακολουθήσει μια περίοδος αναζήτησης ατομικών λύσεων και παραίτησης από κάθε συλλογική διεκδίκηση και αγώνα. Αυτό βασικά.
πλήρες άρθρο : εδώ
Youkali εκεί που ζούν τα όνειρα
C’est presqu’au bout du monde, … Σχεδόν στην άκρη του κόσμου
Ma barque vagabonde, … η περιπλανώμενη βάρκα μου,
Errant augré du l’onde, … ιππεύοντας τον αφρό των κυμάτων
M’y conduisit un jour. … εκεί μ’ έφερε μια μέρα.
L’ile est toute petite, … Το νησί είναι πολύ μικρό,
Mais la fée qui l’habite … αλλά η νεράιδα που το κατοικεί
Gentiment nous invite … ευγενικά μας προσκαλεί
A en faire le tour. … σε ένα γύρο μικρό.
Youkali,
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali,
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali,
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Youkali,
C’est le respect … είναι ο σεβασμός
De tous les Voeux échangés, … των όρκων που ανταλλάξαμε,
Youkali, …
C’est le pays … είναι η χώρα
Des beaux amours partagés, … των ωραίων ερώτων που μοιραστήκαμε,
C’est l’espérance … είναι η ελπίδα
Qui est au coeur de tous les humains, … στην καρδιά όλων των ανθρώπων,
La délivrance … η απελευθέρωση
Que nous attendons tous pour demain, … που όλοι περιμένουμε απ’το αύριο,
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, …είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …Γιουκάλι,
C’est le bonheur c’est le plaisir, … είναι η ευτυχία είναι η ευχαρίστηση,
Mais c’est un rêve, une folie, … Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Il n’y a pas de Youkali! … Δεν υπάρχει Γιουκαλί!
Et la vie nous entrâine, … και η ζωή συνεχίζεται,
Lassante, quotidiene, … βαρετή, καθημερινή,
Mais la pauvre âme humaine, … μα η δόλια η ανθρώπινη ψυχή,
Cherchant partout l’oubli, … ψάχνοντας παντού το ξεχνά,
A pour quitter la terre, … Ν’ αφήσει τη γη,
Sy trouver le mystère … Να βρει το μυστήριο
Où nos rêves se terrent … εκεί που ζουν τα όνειρά μας
En quelque Youkali… Σε κάποιο Γιουκαλί…
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali, …
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες,
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Απο: http://mystigma.com/archives/340 (με μικρές παραλλαγές)
Ο Κurt Weill έγραψε τη μουσική "Youkali: Tango Habanera" το 1934 για το έργο Marie Galante. Οι στίχοι προστέθηκαν το 1946 από τον Roger Fernay.
Ma barque vagabonde, … η περιπλανώμενη βάρκα μου,
Errant augré du l’onde, … ιππεύοντας τον αφρό των κυμάτων
M’y conduisit un jour. … εκεί μ’ έφερε μια μέρα.
L’ile est toute petite, … Το νησί είναι πολύ μικρό,
Mais la fée qui l’habite … αλλά η νεράιδα που το κατοικεί
Gentiment nous invite … ευγενικά μας προσκαλεί
A en faire le tour. … σε ένα γύρο μικρό.
Youkali,
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali,
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali,
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Youkali,
C’est le respect … είναι ο σεβασμός
De tous les Voeux échangés, … των όρκων που ανταλλάξαμε,
Youkali, …
C’est le pays … είναι η χώρα
Des beaux amours partagés, … των ωραίων ερώτων που μοιραστήκαμε,
C’est l’espérance … είναι η ελπίδα
Qui est au coeur de tous les humains, … στην καρδιά όλων των ανθρώπων,
La délivrance … η απελευθέρωση
Que nous attendons tous pour demain, … που όλοι περιμένουμε απ’το αύριο,
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, …είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …Γιουκάλι,
C’est le bonheur c’est le plaisir, … είναι η ευτυχία είναι η ευχαρίστηση,
Mais c’est un rêve, une folie, … Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Il n’y a pas de Youkali! … Δεν υπάρχει Γιουκαλί!
Et la vie nous entrâine, … και η ζωή συνεχίζεται,
Lassante, quotidiene, … βαρετή, καθημερινή,
Mais la pauvre âme humaine, … μα η δόλια η ανθρώπινη ψυχή,
Cherchant partout l’oubli, … ψάχνοντας παντού το ξεχνά,
A pour quitter la terre, … Ν’ αφήσει τη γη,
Sy trouver le mystère … Να βρει το μυστήριο
Où nos rêves se terrent … εκεί που ζουν τα όνειρά μας
En quelque Youkali… Σε κάποιο Γιουκαλί…
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali, …
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες,
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Απο: http://mystigma.com/archives/340 (με μικρές παραλλαγές)
Ο Κurt Weill έγραψε τη μουσική "Youkali: Tango Habanera" το 1934 για το έργο Marie Galante. Οι στίχοι προστέθηκαν το 1946 από τον Roger Fernay.
κι όμως (αλλού) υπάρχουν ...
Το ιστολογιο του Σέρβιαnet: κι όμως (αλλού) υπάρχουν ...: "Κοινή ανακοίνωση ΟΤΑ και φορέων κατά της εκμετάλλευσης λιγνίτη σε Δράμα, Ελασσόνα και Βεγόρα Σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα κινητ..."
Ο τόπος της Ουτοπίας : υπόμνηση οραμάτων
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙΚΟΙ νεοέλληνες εμείς, επιλήσμονες της αττικής δημοκρατίας, πολίτες εκπροσωπούμενοι ανα τετραετία, αναθέτουμε τις αρμοδιότητες της διαχείρισης του Κράτους μας αλλά και της άμεσης καθημερινής ζωής μας σε αμφίβολης ικανότητας και βέβαιης κομματικότητας αντιπροσώπους, ως ανίκανοι να προτείνουμε, να αποφασίζουμε και να επιλέγουμε ΑΜΕΣΑ και σε ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Και ανιστόρητοι ως Έλληνες , καθώς κατεδαφίζουμε , ανακαινίζουμε με μανία και απογυμνώνουμε τις πόλεις και τα χωριά μας απο τη μνήμη , μείναμε άναυδοι με την "ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ" πρόταση που διατυπώνει και ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ο Γκορντίγιο.
Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε στην Ελευθεροτυπία, στις 15-9-2010
Η Μαριναλέντα, στην επαρχία της Ανδαλουσίας, είναι μια κοινότητα 2.700 κατοίκων που δεν αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας. Οι κάτοικοι ανήκουν στον τοπικό συνεταιρισμό και εργάζονται 6,5 ώρες την ημέρα έχοντας όλοι το ίδιο ημερομίσθιο (45 ευρώ), ανεξάρτητα αν απασχολούνται στους αγρούς ή στο τοπικό εργοστάσιο μεταποίησης των προϊόντων. Τα έσοδα δεν μοιράζονται αλλά επενδύονται στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν νέες δουλειές. Στο χωριό δεν υπάρχει παπάς και αστυνομικός, ενώ η ενοικίαση ενός σπιτιού στοιχίζει 15 ευρώ τον μήνα.
«Το όνειρό μου είναι να δημιουργήσω μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς πλούσιους και φτωχούς», λέει ο 55χρονος δήμαρχος, στη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία».
Η οικονομική κρίση των ημερών είναι τεχνητή ή πραγματική; Δηλαδή χρεοκόπησαν τα νοικοκυριά ή είναι ένα ακόμη τέχνασμα του κεφαλαίου;«Η οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη απατεωνιά, η μεγαλύτερη στην ιστορία του καπιταλισμού. Οι "μηχανικοί" των τραπεζών δίνουν δάνεια ακόμη και σε εταιρείες που δεν μπορούν να τους επιστρέψουν τα χρήματα. Υπάρχουν 55 δισ. δολάρια δανείων χωρίς αντίκρισμα. Γι' αυτό και σ' αυτή την κρίση υπάρχουν θύτες και θύματα».
Εχει επηρεάσει τη Μαριναλέντα η παγκόσμια οικονομική κρίση; Αν ναι, πώς; Αν όχι, γιατί;«Βέβαια και την έχει επηρεάσει, όπως όλο τον πλανήτη, αλλά πολύ λιγότερο. Γιατί εμείς απαντάμε με δικά μας μέσα στην κρίση. Εχουμε διπλασιάσει τη δημόσια επένδυση και πετύχαμε να δουλεύει όλος ο κόσμος».
Η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Θεωρείτε ότι μπορεί να αναγεννηθεί; Και πώς; Η οικονομική βοήθεια των χωρών της ευρωζώνης και η ένταξή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιστεύετε ότι θα τη βοηθήσουν να αναστηθεί οικονομικά;«Το ΔΝΤ είναι σπηλιά με ληστές. Αυτοί είναι οι φταίχτες για ό,τι γίνεται - για την ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο. Θα έρθουν να κλέψουν τη χώρα και να την κάνουν ακόμη φτωχότερη. Και να δώσουν πλεονέκτημα σε λίγους. Το σημερινό σύστημα είναι ένας απόλυτος παραλογισμός. Πρέπει η ελληνική πολιτεία να βρεθεί στην υπηρεσία των φτωχών. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η παροχή κατοικίας από το κράτος προς όλους τους πολίτες είναι μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι θύτες που μας οδήγησαν σ' αυτή την κρίση πρέπει να... επιβραβευθούν».
Η έννοια της δημοκρατίας υφίσταται στις μέρες μας; Θεωρείτε ότι η άμεση δημοκρατία αποτελεί απάντηση στην κρίση;«Οχι, δεν υπάρχει. Είναι μια φάρσα. Στη σημερινή δημοκρατία ο λαός δεν έχει δύναμη. Είναι μια δημοκρατία της μπουρζουαζίας. Η 5η ελευθερία είναι η ελευθερία τού να κλέβεις, και αυτή είναι η μοναδική ελευθερία, όπως λέει ο Τσόμσκι. Να πάμε σε μια δημοκρατία των εργατών και του λαού, σε μια δημοκρατία με δύο πόδια: πολιτική δημοκρατία αλλά και οικονομική δημοκρατία. Η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα».
Η Αριστερά δείχνει να έχει χάσει τον βηματισμό της - βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Μπορεί να απαντήσεις στις νέες προκλήσεις;«Ναι, αλλά με διαφορετική μορφή απ' αυτήν που γνωρίζουμε στην Ευρώπη. Μια Αριστερά που να είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον καπιταλισμό και να εφαρμόσει κοινωνική αλληλεγγύη. Εκεί που ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα είναι το κέντρο όλης της οικονομικής ενέργειας. Μια ηθική Αριστερά που ζει όπως μιλάει».
Είναι η Μαριναλέντα μια ιδεώδης κοινωνία;«Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα φτάσουμε στο ιδανικό. Είναι ένας δρόμος όμως που πρέπει να διανύσουμε».
Αν είναι πετυχημένη η πολιτική σας γιατί δεν εφαρμόζεται και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας;«Πραγματικά σε άλλα μέρη της Ανδαλουσίας, εκεί όπου το συνδικάτο έχει δύναμη, έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε γη και να έχουμε κάνει κινήσεις ανάλογες όπως αυτές της Μαριναλέντα. Το αγροτικό συνδικάτο μας έχει 30.000 μέλη και πολλά δημαρχεία. Δεν είναι μια εύκολη κατάκτηση όπως και να το κάνεις, αλλά μια μάχη πολλών αγώνων. Οπως παρατηρεί ο Βρετανός ιστορικός Ερικ Χομπσμπάουμ, «από την εποχή των επαναστάσεων περάσαμε στην εποχή των αυτοκρατοριών και από κει στην εποχή των άκρων».
Σήμερα σε ποια εποχή βαδίζουμε;«Είναι η εποχή στην οποία ο μόνος υπάρχων θεός είναι το χρήμα. Ενας θεός που χρειάζεται γενοκτονίες σ' όλο τον πλανήτη, που συνεχίζει να παράγει πολέμους και 70.000 νεκρούς - δολοφονημένους από την πείνα, κάθε μέρα».
"Σαν εξωγήινο αντιμετώπιζαν τον καλεσμένο στην εκπομή τους (15-9-10 MEGA) ο Δ. Καμπουράκης και ο Γ. Οικονομέας. Σαν να 'θελαν να τον αγγίξουν με το δάχτυλο για να διαπιστώσουν ότι είναι αληθινός. Και δεν είχαν άδικο, με τόσα πρωτάκουστα που έλεγε για το χωριό του στην Ανδαλουσία -μια αδιανόητη στην εποχή μας όαση ελευθεριακής κοινωνίας, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη ζούγκλα του πιο βάρβαρου καπιταλισμού. Μια αυτόνομη κομμούνα."
Είχε, πάντως, την άνεση να μιλήσει στο τριήμερο φεστιβάλ των αντιεξουσιαστών της Θεσσαλονίκης για την Αμεση Δημοκρατία και σε ολονύκτιες συζητήσεις στην Αθήνα, με τους ανήσυχους νέους της Πετρούπολης και τα διψασμένα παιδιά των Εξαρχείων:
* Για τους σκληρούς αγώνες 12 χρόνων (γενικές απεργίες, πορείες, συγκρούσεις με την κρατική καταστολή και τους μπράβους των γαιοκτημόνων, καταλήψεις, απεργίες πείνας κ.ά.) που έφεραν τη νίκη: αναγκάστηκαν το κράτος και ο τοπικός γαιοκτήμονας να παραχωρήσουν στον δήμο τη νομή της αγροτικής γης -κι έτσι μπήκαν οι βάσεις της κολεκτίβας. «Δεν θέλουν να δώσουν την ιδιοκτησία, αλλά κι εμείς δεν τη θέλουμε. Η γη δεν ανήκει σε κανένα. Την κληρονομούμε από τους προγόνους μας, την καλλιεργούμε και οφείλουμε να την παραδώσουμε στα παιδιά μας βελτιωμένη» («Αυγή» 19-9-10). [σημ. οποιαδήποτε ομοιότητα με το παράδειγμα π.χ. της ΔΕΗ στην Δυτική Μακεδονία είναι τυχαία]
* Για την άσβεστη στο συλλογικό υποσυνείδητο ιστορική μνήμη: παράδοση ενάμιση αιώνα σχεδόν έχουν οι κομμούνες και οι κολεκτίβες στην Ισπανία, με τους αναρχικούς να πρωτοστατούν. Αποτέλεσαν την πεμπτουσία της Ισπανικής Επανάστασης (1936-38), καθώς οργανώθηκαν και εκατοντάδες από τους αγρότες και τους εργάτες στην Καταλονία, την Ανδαλουσία, την Αραγόνα, τη Λεβάντε και την Καστίλη. Καταπολεμήθηκε άγρια από το μεγάλο κεφάλαιο, την καθολική Εκκλησία και από όλα τα πολιτικά κόμματα- και πιο λυσσαλέα από τους φαλαγγίτες του Φράνκο και τους σταλινικούς κομμουνιστές.
* Για την έμπρακτη απόδειξη ότι (όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα) «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην Ανδαλουσία, που μαστίζεται από την ανεργία και την ανέχεια (το 2% των γαιοκτημόνων κατέχει το 50% της καλλιεργήσιμης γης, τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας), στην πραγματική όαση της Μαριναλέντα «δεν υπάρχει ανισότητα, δεν έχουμε ανεργία, δεν μας εκμεταλλεύονται οι γαιοκτήμονες, ο πλούτος που παράγουμε επιστρέφει στον εργάτη...».
Δεν είναι αφελής ο δήμαρχος Γκορντίγιο για να ονειρεύεται ότι Μαριναλέντα μπορούν να ξεφυτρώσουν ξαφνικά παντού στον κόσμο. Τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας για μια ελευθεριακή κοινωνική οργάνωση υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο πάθος στον τόπο όπου γεννήθηκε η αθηναϊκή δημοκρατία: αυτοδιεύθυνση, αποκέντρωση, αλληλοβοήθεια, οικονομική ισότητα, αλληλεγγύη -συνθήκες, δηλαδή, που διασφαλίζουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αποφασίζουν για τη μοίρα τους και να ζουν ανθρώπινα, με αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Είναι πλεονασμός -λέει- να μιλάμε για άμεση δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι παρά μόνον άμεση. Η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του αστικού κοινοβουλίου δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε αντιπροσωπευτική, αφού ο ρόλος εντολέως και εντολοδόχου αντιστρέφεται: οι υποτιθέμενοι εντολείς (ο λαός) αποξενώνονται από τα κέντρα αποφάσεων και οι θεωρητικά εντολοδόχοι (οι επαγγελματίες πολιτικοί) αυτονομούνται και αποφασίζουν για πάρτη τους. «Η δημοκρατία που μας πουλάνε από την τηλεόραση -λέει ο Γκορντίγιο- είναι η δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, των ληστών του ΔΝΤ και των τραπεζών...».
Κι εσύ Καλλικράτεια Ελλάδα καλή τύχη' Είθε η ανάγκη ν' αφυπνίσει τη μνήμη ,το ήθος και την ευφυία σου.
Εγώ είμαι Έλληνας,Εγώ είμαι εκπαιδευτικός
Την 1η θέση σε παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη κατέλαβε η φωτογραφία αυτή του Χρήστου Λαμπριανίδη. (Ο ατμοηλεκτρικός σταθμός στο βάθος είναι ο - άκαρδος- ΑΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ)
Τον Ιούνιο του 2010 δημιουργείται στο www.deviantart.com ένα group με το όνομα Coolclimate που θα αναλάμβανε να διοργανώσει έναν διεθνή διαγωνισμό με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη. Συγκεντρώνονται περίπου χίλιες δουλειές μεταξύ των οποίων φωτογραφίες, αγάλματα, γραφικά και ζωγραφιές. Οι συμμετέχοντες ήταν από όλες τις γωνιές του πλανήτη.Ένα πάνελ από αξιόλογους εμπειρογνώμονες Τέχνης επιλέγει τις 20 καλύτερες,οι οποίες δημοσιεύονται στη Huffington Post και τίθενται σε δημόσια ψηφοφορία, μέσω της οποίας θα αναδεικνύονταν οι 5 καλύτερες.
Tο κείμενο που απέστειλε ο Χρήστος Λαμπριανίδης στην Huffington post και διαβάστηκε στην τελετή απονομής βραβείων αναφέρει μεταξύ άλλων :
Τον Ιούνιο του 2010 δημιουργείται στο www.deviantart.com ένα group με το όνομα Coolclimate που θα αναλάμβανε να διοργανώσει έναν διεθνή διαγωνισμό με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη. Συγκεντρώνονται περίπου χίλιες δουλειές μεταξύ των οποίων φωτογραφίες, αγάλματα, γραφικά και ζωγραφιές. Οι συμμετέχοντες ήταν από όλες τις γωνιές του πλανήτη.Ένα πάνελ από αξιόλογους εμπειρογνώμονες Τέχνης επιλέγει τις 20 καλύτερες,οι οποίες δημοσιεύονται στη Huffington Post και τίθενται σε δημόσια ψηφοφορία, μέσω της οποίας θα αναδεικνύονταν οι 5 καλύτερες.
Tο κείμενο που απέστειλε ο Χρήστος Λαμπριανίδης στην Huffington post και διαβάστηκε στην τελετή απονομής βραβείων αναφέρει μεταξύ άλλων :
"Πρώτα απ’ όλα θα θελα να σας ευχαριστήσω. Εσάς και όλους τους συμμετέχοντες σ’ αυτό τον διαγωνισμό. Ήταν μια πραγματική πρόκληση κι ένα διαβατήριο για μας να θίξουμε ένα σημαντικότατο πρόβλημα που μας αφορά όλους. Σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν ζούμε. Μας αφορά όλους κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο δραστικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε.
• Λίγα λόγια για μένα και την περιοχή που ζω.
Εγώ είμαι Έλληνας. Κι έχω πιστεύω το προνόμιο να ζω σ’ ένα προικισμένο τόπο. Στη Δυτική Μακεδονία, στην Βορειοδυτική πλευρά της χώρας. Και το πιο παράδοξο για κομμάτι της Ελληνικής γης? Δεν βρέχεται από θάλασσα. Δεν της λείπει όμως. Πυκνά δάση, ποτάμια και λίμνες καλύπτουν σχεδόν το 65% της επιφάνειάς της. Μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία της , έχει κι ένα μοναδικό θησαυρό. Τον πλούσιο ορυκτό της πλούτο. Το υπέδαφός της έχει πλούσια κοιτάσματα λιγνίτη που εδώ και 50 χρόνια αποτελούν πηγή ηλεκτροδότησης όλης της χώρας μας. Ο λιγνίτης είναι πολύ σημαντικός για τον ενεργειακό τομέα της Ελλάδας αφού καλύπτει το 70% των αναγκών της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια. Η εξόρυξη του λιγνίτη γίνεται σε δύο κυρίως περιοχές της χώρας, στη Δυτική Μακεδονία και στην Πελοπόννησο.
Το νόμισμα αυτό όμως έχει 2 όψεις, όπως άλλωστε όλα τα νομίσματα. Η μία όψη λέει «ενεργειακή καρδιά» της χώρας, ανάπτυξη της μεγαλύτερης βιομηχανίας εξόρυξης και παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, της ΔΕΗ, δουλειά σε περισσότερους από 8000 ανθρώπους, υψηλό ΑΕΠ, σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης. Για πολλά χρόνια η περιοχή μας είναι συνώνυμη της ενέργειας.
• Η άλλη όψη του νομίσματος - Το πρόβλημα
Η μακρόχρονη παραμονή των ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων στην περιοχή έχει επιφέρει τεράστια περιβαλλοντική ρύπανση. Η τέφρα και τα αιωρούμενα σωματίδια που εκπέμπονται από τις υψικαμίνους της ΔΕΗ είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικά για τη χλωρίδα και την πανίδα, ενώ καθιστούν την περιοχή ως την πιο επιβαρυμένη περιβαλλοντικά σε όλη την Ελλάδα. Η ελληνική ΔΕΗ, είναι η 5η μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής λιγνίτη στον κόσμο, ενώ οι πιο ρυπογόνοι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί στην Ευρώπη είναι αυτοί του Αγίου Δημητρίου και της Καρδιάς στην Κοζάνη (έκθεση της WWF).
Εγώ είμαι εκπαιδευτικός. Διδάσκω παιδιά Γυμνασίου. Πάνω από όλα όμως είμαι πατέρας. ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν θέλω το περιβάλλον που ζούμε να υποθηκεύσει τη ζωή και το μέλλον των παιδιών. Των δικών μου παιδιών, των μαθητών μου, των συντοπιτών μου.
Είμαι όμως και φωτογράφος. Από χόμπι, από αγάπη. Πως θα μπορούσα άλλωστε να αποτυπώσω καλύτερα την ομορφιά του τόπου μου. Μα και τις ανάγκες του, την φθορά του, την αγωνία των κατοίκων του.
Δεν θέλω ο τόπος μου, που έχει τόσες ομορφιές, να πεθαίνει καθημερινά μέσα από την ανεξέλεγκτη χρήση του ορυκτού του πλούτου με αντάλλαγμα την ευμάρεια της περιοχής. Κι όταν εξαντληθεί ο πλούτος αυτός τι θα συμβεί; Τι γη και αέρα θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας;"...
συνέχεια εδώ : http://www.kozan.gr/news.php?extend.8478
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εν τω μεταξύ τα ερωτήματα, "φωτογραφικά" και αμείλικτα, παραμένουν ως σήμερα αναπάντητα , δίνοντας θέση στο φόβο και την ασφάλεια . Η Κεντρική και η Τοπική κυβέρνηση - που διεκδικεί μάλιστα την ψήφο των πολιτών τις μέρες αυτές- οφείλουν απαντήσεις πολιτικής , στρατηγικής και μέτρων στους καρβουνάδες της Δυτικής Μακεδονίας, καθότι το τίμημα της ευμάρειας βαρύ, το μέλλον αβέβαιο ,η γιγάντια ΔΕΗ διαμελιζόμενη και οι όποιες προτάσεις υπονομευμένες εν τη γεννέσει τους...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εν τω μεταξύ τα ερωτήματα, "φωτογραφικά" και αμείλικτα, παραμένουν ως σήμερα αναπάντητα , δίνοντας θέση στο φόβο και την ασφάλεια . Η Κεντρική και η Τοπική κυβέρνηση - που διεκδικεί μάλιστα την ψήφο των πολιτών τις μέρες αυτές- οφείλουν απαντήσεις πολιτικής , στρατηγικής και μέτρων στους καρβουνάδες της Δυτικής Μακεδονίας, καθότι το τίμημα της ευμάρειας βαρύ, το μέλλον αβέβαιο ,η γιγάντια ΔΕΗ διαμελιζόμενη και οι όποιες προτάσεις υπονομευμένες εν τη γεννέσει τους...
Βάσσος Λυσσαρίδης:Αν ξεχάσω ... θάχω ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μου
Ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν. Ο Ταλάτ δημιούργησε τον Αϊχμάν. Οι Τοπάλ Οσμάν και Κεμάλ πρόδρομοι για τα Νταχάου, το Δίστομο και τον ορφανό Πενταδάκτυλο.
Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση.
Όταν γυρίζω πίσω χάνω την πυξίδα και τον χρόνο, τη γλώσσα, τη φυλή, την εθνότητα, γιατί κοινός ο πόνος, κοινή η οργή, κι η εμμονή για δικαίωση.
Σαμψούντα, Άδανα, Σμύρνη, Κερύνεια με κυνηγούν και στερεότυπα καταγράφω.
Αν ξεχάσω την Αμισό, τη Σάντα, την Κόνικα, τη Σασσούν, το Ασσυριακό Khoi, τη Σμύρνη θάχω ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μου,
Αν παραγνωρίσω την Ποντιακή κραυγή Ν΄ αοιλή εμάς και βάϊ εμάς η Ρωμανίαν πάρθεν, τους σταυρωμένους νέο-Σπάρτακους που μεταθανάτια σταυρώνουν τους σταυρωτήδες θάχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου
Γιατί θα με κυνηγούν οι κραυγές των θρυμματισμένων από τους Τσέτες νηπίων στους Ποντιακούς βράχους, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων Αρμένιων διανοούμενων, οι πατημασιές των πεταλωμένων, ο άφωνος πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στη διασπορά ούτε στην πατρώα γη με το στα φανερά Μαχμούτ αγάς και στα κρυφά Νικόλας τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων Αρμενίων, η Αρμένισσα μάνα που θηλάζει το βρέφος με πηχτό αίμα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των Ασσυρίων, οι καμένες σάρκες στη Σμύρνη, και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, οι εξόριστοι σοφοί της Ιωνίας που «χωρίς του Όμηρου τα ποιητικά αδημονούν κι αγανακτούν κι αναζητούν τους τραγωδούς, τους ποιητές, τ΄Απόλλωνα τη λύρα και την απέριττη τη γνώριμη αρχιτεκτονική.
Καμένη Ιωνία.
Δεν κάηκαν μονάχα οι άνθρωποι. Έριξαν στην πυρά θεούς, θεάνθρωπους άφθαστους στίχους, σκέψεις που το σκοτάδι έκαψαν κι έμεινε τώρα ορφανή με μόνο σιωπηλούς θεούς να καρτερούν... συνέχεια εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)