Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα η πόλις και η πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα η πόλις και η πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

41 άβολες αλήθειες για την «νέα οικονομία της ενέργειας»


Πηγή : https://www.mikrometoxos.gr/41-avoles-alitheies-gia-tin-nea-oikonomia-tis-energeias/
06/08/2019

Του Mark P. Mills

Σχεδόν κάθε εβδομάδα ένας δήμαρχος, κυβερνήτης, αρμόδιος ή δημοσιολόγος μπαίνει στη χορεία εκείνων που σπεύδουν να απαιτήσουν ή να προβλέψουν ένα ενεργειακό μέλλον που θα βασίζεται εξ ολοκλήρου στην αιολική και την ηλιακή ενέργεια, καθώς και τις μπαταρίες, απελευθερωμένο από το «βάρος» των υδρογονανθράκων που εδώ και αιώνες τροφοδοτούν ενεργειακά τις κοινωνίες.

Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς ως προς το αν, ή το γιατί, χρειάζεται μια ενεργειακή «μεταμόρφωση», τα φυσικά και οικονομικά δεδομένα σε συνδυασμό με την πραγματικότητα των μεγεθών καθιστούν σαφές ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα να δούμε κάτι που θα μοιάζει με μια ριζικά «νέα οικονομία της ενέργειας» στο ορατό μέλλον.

Ο Μπιλ Γκέιτς είπε ότι για να καταλάβουμε την ενεργειακή πραγματικότητα «πρέπει να βάλουμε τα μαθηματικά στην εξίσωση». Και έχει δίκιο. Γι’ αυτό λοιπόν στην πρόσφατη έκθεσή μου για το Manhattan Institute με τίτλο «The New Energy Economy: An Exercise in Magical Thinking» (Η νέα οικονομία της ενέργειας: μια άσκηση στη μαγική σκέψη) έκανα αυτό ακριβώς.

Ακολουθεί μια σύνοψη κάποιων από αυτές τις θεμελιώδεις αλήθειες όπως αυτές προκύπτουν από τα μαθηματικά δεδομένα. (Ανατρέξτε στο πλήρες κείμενο της έκθεσης για εξηγήσεις, τεκμηρίωση και αναφορές).


Οι πραγματικότητες ως προς την κλίμακα της ενεργειακής ζήτησης

1. Οι υδρογονάνθρακες παρέχουν πάνω από το 80% της παγκόσμιας ενέργειας: Αν είχαν όλοι τους τη μορφή του πετρελαίου, τότε τα βαρέλια τοποθετημένα σε μια γραμμή θα έφταναν από την Ουάσινγκτον μέχρι το Λος Άντζελες και η γραμμή αυτή θα ψήλωνε κάθε εβδομάδα όσο το Μνημείο του Ουάσινγκτον.

2. Η μικρή μείωση 2% στη συμμετοχή των υδρογονανθράκων στη χρήση της παγκόσμιας ενέργειας είχε ως αποτέλεσμα πάνω από 2 τρις δολάρια συνολικές παγκόσμιες δαπάνες για εναλλακτικές την περίοδο αυτή. Σήμερα η ηλιακή και η αιολική ενέργεια παρέχουν λιγότερο από το 2% της παγκόσμιας ενέργειας.

3. Όταν τα τέσσερα δισεκατομμύρια των φτωχών ανθρώπων του κόσμου αυξήσουν τη ενεργειακή τους χρήση μόλις στο ένα τρίτο του κατά κεφαλήν επιπέδου της Ευρώπης, η παγκόσμια ζήτηση θα αυξηθεί όσο δύο φορές η συνολική κατανάλωση της Αμερικής.

4. Ο εκατονταπλασιασμός των ηλεκτρικών οχημάτων ώστε να φτάσουν τα 400 εκατομμύρια το 2040, θα αντικαταστήσει το 5% της παγκόσμιας πετρελαϊκής ζήτησης.

5. Η ανανεώσιμη ενέργεια θα πρέπει να αυξηθεί 90 φορές ώστε να αντικαταστήσει παγκοσμίως τους υδρογονάνθρακες σε δύο δεκαετίες. Χρειάστηκε μισός αιώνας για να επεκταθεί η παγκόσμια πετρελαϊκή παραγωγή κατά «μόνο» 10 φορές.

6. Η αντικατάσταση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από υδρογονάνθρακες μέσα στα επόμενα 30 χρόνια θα απαιτούσε την κατασκευή κατασκευαστικό πρόγραμμα εκτός του υφιστάμενου δικτύου
14 φορές μεγαλύτερο απ’ ό,τι έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία.

7. Η εξάλειψη των υδρογονανθράκων για την παραγωγή ενέργειας στις ΗΠΑ (σύντομα αδύναμη, εδώ και δεκαετίες μη εφικτή) θα άφηνε ανεπηρέαστο το 70% της χρήσης υδρογονανθράκων από τις ΗΠΑ – η Αμερική χρησιμοποιεί το 16% της παγκόσμιας ενέργειας.

8. Η αποδοτικότητα αυξάνει την ενεργειακή ζήτηση καθώς καθιστά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες φτηνότερα: από το 1990, η παγκόσμια ενεργειακή αποδοτικότητα βελτιώθηκε κατά 33%, η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 80% και η παγκόσμια ενεργειακή χρήση κατά 40%.

9. Η αποδοτικότητα αυξάνει την ενεργειακή ζήτηση: Από το 1995, η χρήση καυσίμων / επιβατο-μίλια στην αεροπορία μειώθηκε κατά 70%, η αεροπορική κίνηση υπερδεκαπλασιάστηκε, και η παγκόσμια χρήση καυσίμων αεροπορίας αυξήθηκε κατά 50%.

10. Η αποδοτικότητα αυξάνει την ενεργειακή ζήτηση: Από το 1995, η ενέργεια που χρησιμοποιείται ανά μπάιτ μειώθηκε κατά 10.000 φορές, αλλά η παγκόσμια διακίνηση δεδομένων αυξήθηκε κατά περίπου 1 εκατομμύριο φορές. Η ηλεκτρική ενέργεια που χρησιμοποιείται παγκοσμίως από υπολογιστές έχει εκτοξευθεί.

11. Από το 1995, η παγκόσμια χρήση ενέργειας αυξήθηκε κατά 50%, ένα ποσό που ισούται με την πρόσθεση δύο επιπλέον Ηνωμένων Πολιτειών.

12. Για λόγους ασφάλειας και αξιοπιστίας, ανά πάσα στιγμή είναι αποθηκευμένο το ισοδύναμο δύο μηνών της εθνικής ζήτησης για υδρογονάνθρακες κατά μέσο όρο. Σήμερα, το αντίστοιχο μόλις δύο ωρών της εθνικής ζήτησης για ηλεκτρισμό μπορεί να αποθηκευτεί σε όλες τις μεγάλης χωρητικότητας μπαταρίες συν όλες τις μπαταρίες στο ένα εκατομμύριο ηλεκτρικών αυτοκινήτων στην Αμερική.

13. Οι μπαταρίες που παράγονται κάθε χρόνο στο Gigafactory της Tesla (το μεγαλύτερο εργοστάσιο μπαταριών του κόσμου) μπορούν να αποθηκεύσουν το αντίστοιχο τριών λεπτών της ετήσιας ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΠΑ.

14. Για να κατασκευαστούν αρκετές μπαταρίες ώστε να αποθηκευτεί το αντίστοιχο δύο ημερών της ζήτησης για ηλεκτρική ενέργεια των ΗΠΑ Gigafactory της Tesla (το μεγαλύτερο εργοστάσιο μπαταριών του κόσμου) θα χρειαζόταν 1.000 χρόνια παραγωγής.

15. Κάθε 1 δισεκατομμύριο δολάρια που δαπανάται για την κατασκευή αεροσκαφών οδηγεί σε περίπου 5 δις δολάρια κατανάλωσης καυσίμων για τη λειτουργία τους σε διάστημα είκοσι χρόνων. Η παγκόσμια δαπάνη σε νέα αεριωθούμενα υπερβαίνει τα 50 δισεκατομμύρια ετησίως – και αυξάνεται.

16. Κάθε 1 δισεκατομμύριο δολάρια που δαπανάται για κέντρα δεδομένων οδηγεί σε 7 δισεκατομμύρια δολάρια κατανάλωσης ενέργειας σε διάστημα είκοσι ετών. Η παγκόσμια δαπάνη για κέντρα δεδομένων υπερβαίνει τα 100 δις δολάρια ετησίως – και αυξάνεται.

Η πραγματικότητα για τα οικονομικά της ενέργειας

17. Σε μια περίοδο 30 ετών, εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας ηλιακής ή αιολικής ενέργειας αξίας 1 εκ. δολαρίων παράγουν 40 και 55 εκατομμύρια κιλοβατώρες αντιστοίχως. Οι σχιστολιθικές εξορύξεις αξίας 1 εκ. Δολαρίων παράγουν αρκετό φυσικό αέριο για την παραγωγή 300 εκατομμυρίων κιλοβατωρών σε διάστημα τριάντα ετών.

18. Η κατασκευή μιας εγκατάστασης σχιστολιθικής εξόρυξης κοστίζει το ίδιο με δύο αιολικές
τουρμπίνες: οι δύο αυτές τουρμπίνες μαζί παράγουν το ενεργειακό ισοδύναμο 0,7 βαρελιών πετρελαίου την ώρα, ενώ η εγκατάσταση εξόρυξης παράγει κατά μέσο όρο 10 βαρέλια πετρελαίου την ώρα.

19. Η αποθήκευση ενός βαρελιού πετρελαίου ή το αντίστοιχο σε φυσικό αέριο κοστίζει λιγότερο από 0,50 δολάρια, αλλά η αποθήκευση του ενεργειακού ισοδύναμου ενός βαρελιού πετρελαίου σε μπαταρίες κοστίζει 200 δολάρια.

20. Τα μοντέλα του κόστους για την αιολική και την ηλιακή ενέργεια υποθέτουν αντιστοίχως 41% και 29% δυναμικό(δηλαδή πόσο συχνά παράγουν ηλεκτρική ενέργεια). Τα δεδομένα από τον πραγματικό κόσμο αποκαλύπτουν μέχρι και δέκα ποσοστιαίες μονάδες μικρότερο δυναμικό και για τις δύο. Αυτό συνεπάγεται σε 3 εκατομμύρια δολάρια λιγότερης παραγόμενης ενέργειας απ’ ό,τι υποτίθεται στην εικοσαετή διάρκεια ζωής μιας ανεμογεννήτριας 2 μεγαβάτ και κόστους 3 εκατομμυρίων δολαρίων.

21. Για να αναπληρώνουν τις απώλειες από την ασταθή παραγωγή αιολικής και ηλιακής ενέργειας, οι ενεργειακές εταιρίες των ΗΠΑ χρησιμοποιούν γεννήτριες πετρελαίου και αερίου (μεγέθους ντιζελομηχανών κρουαζιερόπλοιων). Από το 2000, έχουν προστεθεί στο δίκτυο διανομής τρεις φορές περισσότερες από όσες τα προηγούμενα 50 χρόνια.

22. Οι συντελεστές δυναμικού των φαρμών αιολικής ενέργειας βελτιώνονται κατά περίπου 0,7% ετησίως. Αυτή η μικρή βελτίωση οφείλεται κυρίως στη μείωση των ανεμογεννητριών ανά εκτάριο, που οδηγεί σε μια αύξηση της χρήσης γης για την παραγωγή μιας ανεμο-κιλοβατώρας κατά 50%.

23. Πάνω από το 90% της ηλεκτρικής ενέργειας της Αμερικής, και το 99% της ενέργειας που χρησιμοποιείται για τις μεταφορές προέρχεται από πηγές που μπορούν εύκολα να παράσχουν ενέργεια στην οικονομία ανά πάσα στιγμή το ζητήσει η αγορά.

24. Οι γεννήτριες αιολικής και ηλιακής ενέργειας παράγουν ενέργεια κατά μέσο όρο το 25% με 30% του χρόνου και μόνο όταν αυτό το επιτρέπει η φύση. Οι συμβατικές εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας μπορούν να λειτουργούν σχεδόν συνεχώς και είναι διαθέσιμες όταν αυτό χρειαστεί.

25. Η σχιστολιθική επανάσταση μείωσε δραματικά τις τιμές του φυσικού αερίου και του άνθρακα, τα δύο καύσιμα που παράγουν το 70% της ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΠΑ. Οι τιμές όμως του ηλεκτρικού δεν έχουν μειωθεί, αλλά αυξήθηκαν κατά 20% από το 2008. Τα οφέλη απορροφήθηκαν από άμεσες και έμμεσες επιδοτήσεις για αιολική και ηλιακή ενέργεια.

Η άβολη αλήθεια της φυσικής


26. Οι πολιτικοί και οι δημοσιολόγοι αρέσκονται να επικαλούνται το παράδειγμα της μεταφοράς ανθρώπων στη σελήνη. Όμως η μεταμόρφωση της οικονομίας της ενέργειας δεν μοιάζει καθόλου με τη μεταφορά κάποιων ανθρώπων στη σελήνη κάποιες φορές. Μοιάζει με τη μεταφορά όλης της ανθρωπότητας στη σελήνη, και μόνιμα.

27. Είναι κοινό το κλισέ ότι η επανάσταση στην ενεργειακή τεχνολογία θα ακολουθήσει την αντίστοιχη επανάσταση στην ψηφιακή τεχνολογία. Όμως οι μηχανές που παράγουν πληροφορία και αυτές που παράγουν ενέργεια διαφέρουν σε βάθος ως προς τις αρχές της φυσικής που συνεπάγεται η λειτουργία τους – το κλισέ αυτό είναι πιο ανόητο και από την σύγκριση μήλων με μπάλες του μπόουλινγκ.

28. Αν η ηλιακή ενέργεια μπορούσε να κλιμακωθεί όπως η τεχνολογία υπολογιστών, τότε ένα και μόνο ηλιακό κύτταρο μεγέθους γραμματοσήμου θα μπορούσε να ηλεκτροδοτήσει το Empire State Building. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο στα κόμιξ.

29. Αν οι μπαταρίες μπορούσαν να κλιμακωθούν όπως η ψηφιακή τεχνολογία, τότε μια μπαταρία μεγέθους βιβλίου και κόστους τριών σεντ, θα μπορούσε να τροφοδοτήσει με ενέργεια την πτήση ενός επιβατηγού αεριωθούμενου αεροσκάφους από την Αμερική στην Ασία. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο στα κόμιξ.

30. Αν οι μηχανές εσωτερικής καύσης μπορούσαν να κλιμακωθούν όπως οι υπολογιστές, μια μηχανή αυτοκινήτου θα μπορούσε να συρρικνωθεί στο μέγεθος ενός μυρμηγκιού και να παράγει χίλιες φορές μεγαλύτερη ιπποδύναμη. Οι σημερινές μηχανές μεγέθους μυρμηγκιού παράγουν 100.000 φορές λιγότερη ενέργεια.

31. Δεν υπάρχουν βελτιώσεις στην ηλιακή τεχνολογία της τάξης του δεκαπλάσιου αντίστοιχες αυτών της ψηφιακής τεχνολογίας. Το φυσικό όριο για τα ηλιακά κύτταρα (το όριο Shockley-Queisser) είναι η μέγιστη μετατροπή του περίπου 33% των φωτονίων σε ηλεκτρόνια – τα εμπορικά κύτταρα σήμερα βρίσκονται στο 26%.

32. Δεν υπάρχουν βελτιώσεις στην αιολική τεχνολογία της τάξης του δεκαπλάσιου αντίστοιχες αυτών της ψηφιακής τεχνολογίας. Το φυσικό όριο για τις ανεμογεννήτριες (το όριο Betz) είναι η μέγιστη σύλληψη του 60% της ενέργειας του κινούμενου αέρα – οι εμπορικές γεννήτριες πετυχαίνουν σήμερα 45%.

33. Δεν υπάρχουν βελτιώσεις στις μπαταρίες της τάξης του δεκαπλάσιου αντίστοιχες αυτών της ψηφιακής τεχνολογίας. Η Μέγιστη θεωρητική ενέργεια σε ένα κιλό πετρελαίου είναι 1.500% μεγαλύτερη από την αντίστοιχη μέγιστη θεωρητική ενέργεια στο καλύτερο κιλό χημικών μπαταρίας.

34. Χρειάζονται περίπου 60 κιλά μπαταρίες για να αποθηκεύσουν την αντίστοιχη ενέργεια ενός κιλού υδρογονανθράκων.

35.Τουλάχιστον 100 κιλά πρώτων υλών απαιτούνται για την αποθήκευση της αντίστοιχης ενέργειας ενός κιλού υδρογονανθράκων.

36. Η αποθήκευση της ενέργειας που αντιστοιχεί σε ένα βαρέλι πετρέλαιο, το οποίο ζυγίζει περίπου 150 κιλά, απαιτεί περίπου 10.000 κιλά μπαταριών Tesla (που στοιχίζουν 200.000 δολάρια).

37. Η μεταφορά της ενέργειας που αντιστοιχεί στα καύσιμα που χρησιμοποιεί ένα αεροσκάφος σε μία πτήση από την Αμερική στην Ασία θα απαιτούσε μπαταρίες τύπου Tesla αξίας 60 εκατομμυρίων δολαρίων, οι οποίες θα ζύγιζαν πέντε φορές περισσότερο από το ίδιο το αεροσκάφος.

38. Για την κατασκευή των μπαταριών που χρειάζονται για την αποθήκευση της ενέργειας ενός μόνο βαρελιού πετρελαίου απαιτείται το ενεργειακό ισοδύναμο 100 βαρελιών πετρελαίου.

39. Ένα βασισμένο σε μπαταρίες δίκτυο και περιβάλλον αυτοκινήτων σημαίνει γιγατόνους περισσότερων εξορύξεων για την πρόσβαση σε λίθιο, χαλκό, νικέλιο, γραφίτη, σπάνιες γαίες, κοβάλτιο κλπ – και τη χρήση εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου και άνθρακα τόσο κατά την εξόρυξη όσο και για την κατασκευή μετάλλων και σκυροδέματος.

40. Η Κίνα κυριαρχεί στην παγκόσμια παραγωγή μπαταριών με το δίκτυό της να τροφοδοτείται κατά 70% από άνθρακα: τα ηλεκτροκίνητα οχήματα που χρησιμοποιούν τις κινεζικές μπαταρίες θα δημιουργούν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα απ’ όσο εξοικονομούν αντικαθιστώντας τις μηχανές πετρελαιοειδών.

41. Είναι το ίδιο απίθανο να χρησιμοποιήσει κανείς ελικόπτερα για τακτικές διατλαντικές μετακινήσεις – κάτι το εφικτό πλην όμως εξαιρετικά ακριβό – με το να χρησιμοποιήσει έναν πυρηνικό αντιδραστήρα για να τροφοδοτήσει με ενέργεια ένα τρένο, ή φωτοβολταϊκά συστήματα για να τροφοδοτήσει με ενέργεια μια χώρα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Economics 21



Ο Mark P. Mills είναι στέλεχος του Manhattan Institute.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 7 Ιουλίου 2019 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ – Μάρκος Δραγούμης.

Η άγνωστη γεωοικονομία του «Σκοπιανού

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2017, πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα η παρουσίαση της μελέτης του Δρος Jens Bastian, «The potential for growth through Chinese infrastructure investments in Central and South-Eastern Europe along the “Balkan Silk Road”». 

Η μελέτη εκπονήθηκε για την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης. Στη συζήτηση συμμετείχαν οι: Δρ. Jens Bastian (Ανεξάρτητος Χρηματοοικονομικός Αναλυτής & Οικονομικός Σύμβουλος. Πρώην Επικεφαλής Οικονομολόγος στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία για την Ανασυγκρότηση και μέλος του EU Task Force στην Ελλάδα), Δρ. Peter Sanfey (Αναπληρωτής Διευθυντής στον τομέα Οικονομικών και Πολιτικών των Κρατών στο Τμήμα Οικονομικών, Πολιτικής και Διακυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης [ΕΤΑΑ]) και o Δρ. Πλάμεν Τόντσεφ  (Επικεφαλής του Προγράμματος Ασιατικών Σπουδών, Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων (ΙΔOΣ), Αθήνα. Μέλος του Συμβουλίου για την Ασφάλεια & τη Συνεργασία Ασίας-Ειρηνικού –Ευρ. Επιτροπή) . Τη συζήτηση συντόνισε ο Καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης, Πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Ο υδάτινος δίαυλος Δούναβη-Αξιού-Θεσσαλονίκης

Στον απόηχο της επικείμενης ένταξης της Ελλάδας ως μέλους στην αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank) των BRICS αποκτά μέγιστη σημασία ένα έργο υποδομής τεραστίων διαστάσεων που προωθεί η Κίνα στα Βαλκάνια και θα αλλάξει τον γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής με κρίσιμο ελληνικό ενδιαφέρον:

Είναι ο υδάτινος δίαυλος που θα συνδέει τη Μεσόγειο Θάλασσα, μέσω του Αξιού ποταμού στη Θεσσαλονίκη, με τον Δούναβη και το υφιστάμενο ποτάμιο δίκτυο μεταφορών στην Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα.

Ο «Δρόμος του Μεταξιού» για να υλοποιηθεί και να αποφέρει τα ποθητά για το παγκόσμιο εμπόριο αποτελέσεματα πρέπει από όπου περάει να δημιουργήσει τεράστια έργα υποδομής που θα διευκολύνουν την μεταφορά των εμπορευμάτων και από άποψη ασφάλειας αλλά και από άποψη συντόμευσης χρόνου.

Ο «Δρόμος του Μεταξιού» στήνεται από ξηράς, αέρος και θαλάσσης και φυσικά οι ποτάμιες και παραλήμμνιες συνδέσεις περιλαμβάνονται σε αυτά. Το έργο αυτό είναι τόσο κολοσσιαίων διαστάσεων που η Ελλάδα και οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες δεν διαθέτουν τους πόρους για να το πραγματοποιήσουν αλλά τους διαθέτει η Κίνα η οποία είναι αποφασισμένη να το πραγματοποιήσει.

Πρόκειται για ένα έργο που όταν και εφόσον πραγματοποιηθεί θα δώσει υψηλή «προστιθέμενη» αξία στις χώρες της Χερσονήσου του Αίμου

Σύμφωνα με την «Καθημερινή» και τον Σταύρο Τζήμα, συζητήσεις επ’ αυτού γίνονται τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο κορυφής στον άξονα Βελιγραδίου - Σκοπίων - Αθήνας - Πεκίνου, με πιο πρόσφατη περίπτωση αυτήν της συνεδρίασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Ελλάδας και Σερβίας, παρουσία του κ.
Αλέξη Τσίπρα και του Σέρβου προέδρου κ. Αλεξάντερ Βούτσιτς, την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη.

Τι προβλέπει; Δημιουργία κάθετου πλωτού διαδρόμου από τον Θερμαϊκό Κόλπο μέσω του Αξιού που διασχίζει την ΠΓΔΜ (Βαρδάρης), διασύνδεσή του με τον Μοράβα στη Σερ βία και κατάληξη στον Δούναβη. Ποιος ο στόχος; Η μεταφορά φορτίων από τις χώρες της Ανατολής προς την Ευρώπη σε πολύ λιγότερο χρόνο και με σαφώς χαμηλότερο κόστος.

Σύμφωνα με κάποιες αρχικές μελέτες, το κέρδος σε χρόνο, μέσω αυτού του διαδρόμου, υπολογίζεται σε 3,5 μέρες σε σχέση με το λιμάνι Ρότερνταμ, απ’ όπου τα φορτία μπαίνουν στον υδάτινο δρόμο του Δούναβη για να φτάσουν στις αγορές της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης διά των πλωτών διακλαδώσεών του ή και σε εκείνες του Καυκάσου στη Μαύρη Θάλασσα. Διά της ένωσης του Αξιού με τον Δούναβη, παρακάμπτεται ταυτοχρόνως και ο μεγάλος βραχνάς των θαλάσσιων μεταφορών προς και από τις αγορές της Ρωσίας και του Ευξείνου Πόντου, αυτός των στενών του Βοσπόρου, όπου τα φορτηγά πλοία αναγκάζονται να περιμένουν επί πολλές ώρες ή και ημέρες για να πάρουν σειρά για τον διάπλου, χάνοντας οι ενδιαφερόμενοι χρόνο και χρήμα.

Φυσικά το έργο αυτό θα μειώσει και την γεωπολιτική αξία της Τουρκίας κάτι που πολύ θα ήθελαν πολλές δυτικές χώρες που πλέον βλέπουν ότι πρόκειται για έναν μη ελεγχόμενο αστάθμητο παράγοντα.

Η ένταξη της Ελλάδας την αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank) των BRICS διευκολύνει την διοχέτευση των απαράιτητων κεφαλαίων στην περιοχή προς επίτευξη του μεγάλου αυτού έργου.

Είναι εφικτό τεχνικά και οικονομικά ένα τέτοιο έργο; Οταν η Κίνα ενδιαφέρεται και το συζητάει τότε, πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούν και άλλοι επενδυτές. Η μεταφορά των φορτίων από την Ανατολική Μεσόγειο κατ’ ευθείαν στην «καρδιά» της Ευρώπης, μέσω Αξιού και Δούναβη, χωρίς να χρειάζεται να φτάσουν μέχρι το Γιβλαρτάρ και από εκεί να «ανηφορίσουν» στην Ολλανδία ή να καθηλώνονται στα στενά του Βοσπόρου, με τον κίνδυνο του ατυχήματος να ελλοχεύει, εξάλλου, δεν αφήνει αδιάφορες, πλην της Κίνας, και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ασίας, που στέλνουν εκατομμύρια κοντέινερ ετησίως στις αγορές της Ευρώπης και της Ρωσίας.

Ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά, προβλέπονται η εκβάθυνση και η διαπλάτυνση του μήκους 275 χλμ. στο έδαφος της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ Αξιού και του μήκους 346 χλμ. (Σερβία) Μοράβα, που καταλήγει στον Δούναβη. Με βάση προμελέτες που έχουν καταρτίσει οι Σέρβοι, θα χρειαστεί να παρακαμφθούν οι πόλεις Σκόπια της ΠΓΔΜ με κανάλι μήκους 35 χλμ., το Νις και το Κράλιεβο της Σερβίας, με παρακαμπτηρίους μήκους 15 και 73 χλμ., αντιστοίχως.

Προβλέπονται σε κάποια σημεία υδάτινες σήραγγες, και στον σερβικό κάμπο μεταφορά από τον ποταμό Σάββα υδάτινων όγκων για τις γεωργικές καλλιέργειες στις περιοχές που διασχίζει ο Μοράβας κ.ά.
Να επισημάνουμε ότι η ιδέα της πλωτής λεωφόρου που θα συνδέει την Κεντρική Ευρώπη με το Αιγαίο έρχεται από πολύ παλιά, από τον 19ο αιώνα, και πιστώνεται στους Αψβούργους της Αυστροουγγαρίας, που ήθελαν να διασυνδέσουν τη Βιέννη με τη Μεσόγειο.

Τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, συγκεκριμένα τη μία στο διάστημα 1844-64 και την άλλη το 1904, ευρωπαϊκές εταιρείες ναυσιπλοΐας εκπόνησαν ακόμα και προμελέτες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πλην όμως ήρθε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε, η Ευρώπη ερειπώθηκε και όλα τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά.

«Στη νεότερη περίοδο, το θέμα ήρθε στην επιφάνεια και πάλι κατά τη δεκαετία του 1970, με την πετρελαϊκή κρίση, οπότε αναζητήθηκαν νέοι δρόμοι μεταφοράς αγαθών, με λιγότερη κατανάλωση καυσίμων», λέει στην «Κ» ο ομότιμος σήμερα καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ, Νίκος Παπαμίχος, ο οποίος διετέλεσε μέλος της ομάδας του διακεκριμένου καθηγητή-πολεοδόμου Γιάννη Τριανταφυλλίδη, που είχε αναλάβει στις δεκαετίες 1960 και 1970 την κατάρτιση του χωροταξικού σχεδίου της περιοχής Θεσσαλονίκης. Τότε, ένα από τα θέματα ήταν ο Ευρωλιμένας σε σχέση με αυτό το κανάλι.

«Ενα από τα πρότζεκτ τότε ήταν η διαμόρφωση του Αξιού ως πλωτού καναλιού. Υπήρξε μελέτη αρκετά προχωρημένη από την UNIDO, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τη βιομηχανική ανάπτυξη, που έδρευε στη Βιέννη. Οι μελέτες που είδα ήταν πολύ προχωρημένες, με τεχνικά στοιχεία, μέγεθος φορτηγίδων κ.λπ. Θυμάμαι ότι η βασική ιδέα προέβλεπε τα δύσκολα σημεία να παρακάμπτονται με παράλληλα κανάλια για να ελέγχεται η ροή του ποταμού και όλο αυτό συνδεόταν με το μεγάλο πρόγραμμα του Ευρωλιμένα. Σε γενικές γραμμές, γινόταν σύνδεση μέσω Μοράβα με τον Δούναβη. Θυμάμαι, επίσης, ότι μιλούσαν για πλωτό διάδρομο, ο οποίος, μέσω κεντροευρωπαϊκών καναλιών, να φτάνει μέχρι τη Βόρεια Θάλασσα».

Το ζήτημα αναθερμάνθηκε λοιπόν στην συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Ελλάδας και Σερβίας και αυτό όχι τυχαία καθώς μετά προέκυψε και η αίτηση της χώρας για να γίνει μέλος της αναπτυξιακής Τράπεζας (New Development Bank) των BRICS

Όπως είναι γνωστό, βάσει πρόσφατης απόφασης του ΚΥΣΟΙΠ, το υπουργείο Οικονομικών εξουσιοδοτήθηκε να αποστείλει επίσημη επιστολή προκειμένου να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank), στην οποία μέτοχοι είναι οι χώρες των BRICS.

Μετά την ολοκλήρωση των προκαταρκτικών συζητήσεων με βάση τους όρους της Τράπεζας μπορούν να αρχίσουν οι επίσημες συζητήσεις που θα αφορούν ανταλλαγή πληροφοριών, πολιτικές και προτεραιότητες της Τράπεζας και της υποψήφιας χώρας, ποσοστό κεφαλαίων που θα διατεθεί στην υποψήφια χώρα, καθώς και χρονοδιάγραμμα έγκρισης και αποδοχής της ως μέλους της NDB.

Μετά το πέρας των επίσημων διαπραγματεύσεων, η Τράπεζα θα ενημερώσει το Διοικητικό Συμβούλιο για την κατάληξή τους, καθώς και για τους όρους συμμετοχής της υποψήφιας χώρας στην NDB.


H Ελλάδα,θα εκπροσωπείται από έναν διοικητή (GOVERNOR) και έναν αναπληρωτή διοικητή (ALTERNATE GOVERNOR), ενώ θα πρέπει να αντιπροσωπεύεται στο Διοικητικό Συμβούλιο από ένα διευθυντή (DIRECTOR) και έναν αναπληρωτή του (ALTERNATE DIRECTOR) που θα ορίζονται από την ομάδα χωρών (προφανώς της ΕΕ) στην οποία θα ενταχθεί η Ελλάδα(υπενθυμίζεται ότι το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Asian Infrastructure and Investment Bank (AIIB).

Σημειώνεται ότι η NDB ιδρύθηκε από τις Χώρες BRICS και ως εκ τούτου έχει εξασφαλιστεί τόσο ότι η διοίκηση, όσο και ότι η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου θα ασκείται και θα προέρχεται από τις χώρες αυτές. Η NDB, υποστηρίζει επενδυτικά προγράμματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των χωρών – μελών της, χρηματοδοτεί έργα υποδομών που είναι βιώσιμα στο πλαίσιο της στρατηγικής της 2017-2021.

Επίσης, χρησιμοποιεί όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία για το σκοπό αυτό, όπως εγγυήσεις, έκδοση ομολόγων, συγχρηματοδότηση έργων με άλλους πολυμερείς χρηματοοικονομικούς μηχανισμούς κτλ.

Τα έργα θα αφορούν κυρίως sovereign operations (δηλαδή έργα που χρηματοδοτούνται από κρατικούς φορείς με την εγγύηση του Δημοσίου). Σημειώνεται ότι η επέκταση χρηματοδότησης και στα ιδιωτικά επιχειρηματικά σχέδια (projects) δεν αποκλείεται. Αναλυτικότερα, η NDB θα εστιάσει το ενδιαφέρον της σε έργα καθαρής ενέργειας, υδάτινων πόρων, άρδευσης, αστικής ανάπτυξης, υγιεινής κ.α.

Η Κίνα είναι αποφασισμένη ακόμα και να «οργώσει» τον πλανήτη προκειμένου να δημιουργηθεί ο σύγχρονος «Δρόμος του Μεταξιού» και οι χώρες που περιλαμβάνονται στην διαδρομή του είναι πολύ τυχερές και σωστά μαντέψατε η Ελλάδα παίζει θεμελιώδη ρόλο στο να καταστεί λειτουργικός...

ΠΗΓΗ¨: pronews.gr


ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Greece, Israel, and China's"Belt and Road" InitiativeGeorge N. Tzogopoulos,Mideast Security and Policy Studies No. 139

Η επιστροφή των «αγανακτισμένων» Ένας πολύ κακός οιωνός

Αναρτήθηκε 24/5 από: Μήλιος Χρήστος , pokethe.gr
Αποτέλεσμα εικόνας για μπουταρησ ξυλοδαρμοσ

Το «αυγό του φιδιού» επωάζεται εδώ και καιρό στη Θεσσαλονίκη (και κατ’ επέκταση σε όλη την Β. Ελλάδα). Στους συντηρητικούς χώρους του αθλητισμού, των αποκαλούμενων Μακεδονικών οργανώσεων(;), των πάσης φύσεως ποντιακών συλλόγων και συλλόγων παλιννοστούντων, στους κόλπους της Εκκλησίας και των αποστράτων. Από αυτούς τους χώρους άλλωστε προέρχονταν και οι μόνες οργανωμένες παρουσίες στο πρόσφατο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Το νέο «κίνημα των αγανακτισμένων» διαφέρει από το προηγούμενο καθώς δεν αναπτύσσεται πάνω στην οικονομία και τα μνημόνια αλλά πάνω στο Μακεδονικό ζήτημα κι σε ότι μπορεί να ορισθεί σαν εθνικό θέμα. Πρόκειται καθαρά για ένα εθνικιστικού περιεχόμενου και προσανατολισμού κίνημα με ευρύτατες ήδη διαστάσεις.
Είναι χαρακτηριστικές οι ατομικές αναρτήσεις που συνεχίζουν να γίνονται, μετά τον άγριο προπηλακισμό του Δημάρχου, σε όλα τα μέσα επικοινωνίας της Β. Ελλάδας, όπου καταγράφεται μια τεράστια αποδοχή και επικρότηση των όσων έγιναν. Η αγριότητα των διαθέσεων δεν περιορίζεται σε όσους επιτέθηκαν στον Γ. Μπουτάρη αλλά αγκαλιάζει πλήθος κόσμου. Καθημερινά διακινούνται απίθανα ακραίες απόψεις. Δεν πρόκειται για κάποιους λίγους που παρεισέφρησαν στην συγκέντρωση των ποντίων (που υπάρχουν και τέτοιοι). Δεν είναι τόσο περιορισμένο το φαινόμενο.
Είναι εκτεταμένο και με πολλές εκφάνσεις και είναι λάθος να αποδίδονται τα γεγονότα σε «μερικά φασιστικά στοιχεία» την στιγμή που υπήρξε μαζική, καθολική σχεδόν υβριστική συμμετοχή στην αποδοκιμασία του Δημάρχου και μια σιωπηλή στη συνέχεια αμέτοχη παρακολούθηση των επεισοδίων. Να γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους συμμετέχοντες στην συγκέντρωση να βοηθήσει τον Δήμαρχο (ούτε για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους).
Η Βόρεια Ελλάδα πολύ πιθανόν θα καθορίσει το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για τον λόγο ότι σε αυτήν έχουμε την σταθερή άνοδο, το τελευταίο διάστημα, ενός Μακεδονικού εθνικισμού που αυτή τη περίοδο δυνητικά μπορεί να αποτελέσει τον παράγοντα που θα επιφέρει σημαντικές πολιτικές ανακατατάξεις. Το φαινόμενο είναι ακραίο, είναι αυτόνομο, έχει την δυναμική του και δεν είναι διαχειρίσιμο. Αναζητά την δική του πολιτική έκφραση στο χώρο της άκρας δεξιάς. Κουβαλάει μέσα του οργή και μίσος και εξάπτει διχασμούς και πάθη. Είναι απορριπτικό και αντι-συστημικό και διεκδικεί μιαν αντι-δημοκρατική(με αφηρημένο τρόπο ακόμα) απάντηση στην κρίση. Επί πλέον εμπνέεται μέσα από τις πρακτικές των «αγανακτισμένων» του πρόσφατου παρελθόντος (ξυλοδαρμούς πολιτικών, υβρεολόγια περί πουλημένων, περί προσκυνημένων κλπ.).
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» λοιπόν επέστρεψε. Είναι εδώ. Με άλλο πρόσωπο. Ταγμένο αυτή τη φορά να υπερασπιστεί τα εθνικά, ποδοσφαιρικά, θρησκευτικά, φυλετικά δίκαια όπως αυτό τα εννοεί με έναν δικό του απόλυτο και βίαιο τρόπο. «Καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» που σημαίνει ότι αυτό που θεωρούν δίκαιο θα το επιβάλουν με την βία. Ακόμα και την «απόσχιση από το κράτος των Αθηνών». Κι όλα αυτά με την ανοχή και την συγκατάθεση όλων των πολιτικών και θεσμικών παραγόντων της Βορείου Ελλάδας. Καθώς στην πολιτική όλοι αυτοί έχουν υποκατασταθεί. Την πολιτική πλέον την ασκούν οι αθλητικογράφοι (πρώτα και κύρια αυτοί), οι Μητροπολίτες, οι απόστρατοι, οι πρόεδροι των Μακεδονικών οργανώσεων, των ποντίων, ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ κλπ
Ποιος έμεινε να τους αντισταθεί; Ποιος θα μπορέσει να αποτρέψει τα επερχόμενα;
X. M.

Αν ήσουν Παλαιστίνιος

Η Παλαιστίνη από το 1947  ως σήμερα





Η αρχή της διαμάχης 


«Για να βρούμε την ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το πέρασμα της περιοχής που είναι σήμερα η Παλαιστίνη υπό την Βρετανική επιρροή. Αυτό συνέβη με ένα σύστημα Διεθνούς Εποπτείας το 1922, το οποίο λέγεται Εντολή. Πρόκειται για εντολές οι οποίες δόθηκαν από την Κοινωνία των Εθνών και έτσι η Παλαιστίνη δόθηκε υπό την εντολή των Βρετανών», λέει ο κ. Σωτήρης Ρούσσος, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών



«Οι Βρετανοί προκειμένου να βρουν συμμάχους εναντίων των Οθωμανών κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαν δώσει υποσχέσεις για κράτος στην περιοχή και προς τους Εβραίους και προς τους Παλαιστίνιους. Βέβαια, εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι Άραβες στην Παλαιστίνη ήταν πάνω από 85 τοις εκατό του πληθυσμού. Με σταδιακή όμως, εγκατάσταση Εβραίων καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου από το 1922 μέχρι το 1940, η πληθυσμιακή σύνθεση άλλαξε. Αυτό οδήγησε σε μεγάλες συγκρούσεις και μετά ήρθε το Ολοκαύτωμα στην Ευρώπη από τους Ναζί, το οποίο δημιούργησε ακόμα πιο μεγάλες διεθνείς πιέσεις στην Βρετανία για να δημιουργήσει ένα κράτος Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης», προσθέτει. Στην απόφαση αυτοί οι Άραβες αντέδρασαν έντονα, καθώς θεώρησαν ότι δεν μπορεί να γίνει ένα τέτοιο κράτος σε μια περιοχή όπου είχαν πλειοψηφία. Έτσι το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη και μετά από μεγάλη διπλωματική μάχη, αποφάσισαν ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν δύο κράτη στην Παλαιστίνη: ένα Ισραηλινό και ένα Παλαιστινιακό. 



«Οι Άραβες δεν δέχονται αυτή την απόφαση και έχουμε τον πρώτο Αραβοΐσραηλινό πόλεμο το 1948. Το Ισραήλ νικά και αποτέλεσμα είναι να καταλάβει μια σειρά από εδάφη Παλαιστινίων. Από αυτή την πρώτη ‘κατάληψη’ εδαφών, φεύγουν περί το ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς την δυτική όχθη του Ιορδάνη, στην Γάζα, στην Συρία και τον Λίβανο», αναφέρει ο κ. Ρούσσος. Θα ακολουθήσουν άλλοι δύο αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι το 1967 και το 1973. Στον πρώτο πόλεμο, γνωστό και ως «Πόλεμο των έξι ημερών», το Ισραήλ θα καταλάβει την δυτική όχθη του Ιορδάνη και ένας μεγάλος πληθυσμός Παλαιστινίων θα βρεθεί υπό κατοχή. (περισσότερα εδώ )


Jerusalem is lost ...


A messenger came, blood on his feet and a wound in his chest, "The Christians are coming!" he said, "I have seen their Cross in the West,"



«Κοινά Ευρωπαϊκά Σύνορα» – Η Γερμανία παραδίδει έξι επιθετικά υποβρύχια στον Ερντογάν

Οι ειδικοί κατηγορούν την Τουρκία ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στη Συρία. "Είναι επίσης ακατανόητο το ότι - ενώ οι εξοπλισμοί των αρμάτων μάχης είχαν σταματήσει τουλάχιστον για την ώρα - η εξαγωγή των επιθετικών υποβρυχίων συνεχίζεται ευχαρίστως"
Οι εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενες – παρόλα αυτά, η Γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση συνεχίζει να πουλά όπλα στην Άγκυρα.
https://www.eleytheriagora.gr/, 8 Μαΐου 2018

Του Ευθύμη Μαραμή
Δυστυχώς, προς απογοήτευση πολλών «Ευρωπαϊστών» δεν φαίνεται η Γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση να συμμερίζεται το δόγμα της αλληλεγγύης και των «κοινών Ευρωπαϊκών συνόρων». Σύμφωνα με το Spiegel Online: 
«Υπήρξε εντολή παύσης για την αναβάθμιση των αρμάτων μάχης Leopard για την Τουρκία από την Γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση πριν από λίγες εβδομάδες. Αλλά τώρα η Τουρκία παραλαμβάνει έξι νέα επιθετικά υποβρύχια – τα οποία κατασκεύασε η Thyssen Krupp.»
Το ρεπορτάζ συνεχίζει: Οι εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενες – παρόλα αυτά, η Γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση συνεχίζει να πουλά όπλα στην Άγκυρα. Ήδη το 2009, έδωσε τη συγκατάθεσή της για την παραγωγή υποβρυχίων για το τουρκικό ναυτικό. Η εταιρεία ThyssenKrupp Marine Systems (TKMS) θα παραδώσει τώρα έξι από αυτά στην Άγκυρα.
Αυτό προκύπτει από την απάντηση σε ερώτηση που έθεσε η αριστερά. Συνεπώς, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε εκδώσει άδεια κατασκευής για τα υποβρύχια της κλάσης 214. Το 2011, η Συνομοσπονδία ανέλαβε επίσης εξαγωγικές εγγυήσεις συνολικού ύψους σχεδόν 2,5 δισ. Ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες ακόμα και μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, η οποία προκάλεσε μαζικές συλλήψεις, συνεχίστηκε η παραγωγή.
Σύμφωνα επίσης με το Γερμανικό δίκτυο ARD
«Τα εν λόγω υποβρύχια αποτελούν τέλεια επιθετικά όπλα για την τουρκική επεκτατική πολιτική επιθετικότητας στη Μεσόγειο», λέει ο Sevim Dagdelen, ηγέτης της Αριστεράς. Επιπλέον, αυτό συνδέεται με μια «σημαντική μεταφορά τεχνογνωσίας στην Τουρκία».
Συνεχίζει χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ του ARD:
Οι ειδικοί κατηγορούν την Τουρκία ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο στη Συρία. «Είναι επίσης ακατανόητο το ότι – ενώ οι εξοπλισμοί των αρμάτων μάχης είχαν σταματήσει τουλάχιστον για την ώρα – η εξαγωγή των επιθετικών υποβρυχίων συνεχίζεται ευχαρίστως», σημείωσε ο Dagdelen. Είναι προφανές ότι η Τουρκία σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει αυτά τα επιθετικά όπλα κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου εναντίον της Ελλάδας ή της Κύπρου.
Μόλις πριν από μερικούς μήνες έγινε γνωστό ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ενέκρινε εκτεταμένες εξαγωγές όπλων στην Τουρκία στις αρχές του έτους. Σύμφωνα με πληροφορίες του SPIEGEL , μεταξύ 31 Ιουλίου του περασμένου έτους και 15 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, το Βερολίνο ενέκρινε την εξαγωγή πολεμικού εξοπλισμού αξίας σχεδόν 14 εκατομμυρίων ευρώ.
Οι εξαγωγές όπλων προς την Τουρκία προκάλεσαν έντονη συζήτηση, καθώς εμφανίστηκαν εικόνες επίθεσης με άρματα μάχης Leopard που κατασκευάστηκαν στη Γερμανία κατά την επίθεση εναντίον των Κούρδων στη Συρία. Στη συνέχεια, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Sigmar Gabriel παραιτήθηκε από την προσφορά του να αναβαθμιστούν τα τουρκικά άρματα μάχης. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε υποσχεθεί μια περιοριστική πολιτική εξαγωγών όπλων.
Tο βιομηχανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αποδεικνύεται προμηθευτής εξοπλισμών σε αμφιλεγόμενους – μάλλον επικίνδυνους – Ισλαμιστές ηγέτες. Μακράν από το να ενδιαφέρεται για την ασφάλεια και την ειρήνη στην Ευρώπη, η Γερμανική κυβέρνηση υπονομεύει τους εταίρους της στην Ε.Ε. εξοπλίζοντας τον Ερντογάν.

Αγορά ενέργειας: οι δεσμώτες της απελευθέρωσης

Τιμές ηλεκτρισμού μέσου νοικοκυριού στην Ευρώπη 

( € ανά kwh)

Πηγή: Eurostat

Electricity prices for medium-sized households in Europe



This indicator presents electricity prices charged to final consumers.
Electricity prices for household consumers are defined as followsAverage national price in Euro per kWh including taxes and levies applicable for the first semester of each year for medium size household consumers (Consumption Band Dc with annual consumption between 2500 and 5000 kWh).

Μεταβολή τιμών την περίοδο 2005-2016




Δεν σταματά η "επίθεση" των shorts στη ΔΕΗ

(Εδώ: Η μετοχή της ΔΕΗ )

Της Ελευθερίας Κούρταλη
Πηγή : capital.gr
Έχοντας αφήσει για λίγο στο... περιθώριο τις θέσεις τους στις μετοχές των ελληνικών τραπεζών, αναμένοντας τον απόηχο των stress tests, τα short funds επικεντρώνονται σε άλλα σημεία της αγοράς, με το βρετανικό Lansdowne Partners να επιμένει επιθετικά στη ΔΕΗ και  να αυξάνει αυτή την εβδομάδα για μία ακόμη φορά τα shorts του.
Το Lansdowne έχει βάλει στο στόχαστρό του τη μετοχή της Επιχείρησης από τον περασμένο Νοέμβριο όταν και βρισκόντουσαν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων, και από τότε συχνά-πυκνά ενισχύει όλο και περισσότερο τις αρνητικές καθαρές του θέσεις στη ΔΕΗ.
Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, τη Δευτέρα 30 Απριλίου το fund αύξησε τα shorts του επί των μετοχών της ΔΕΗ στο 1,24% από 1,12% που τα είχε αυξήσει μόλις δύο συνεδριάσεις νωρίτερα, και συγκεκριμένα την Πέμπτη 26 Απριλίου. Πλέον οι αρνητικές του θέσεις στην εταιρεία διαμορφώνονται στα 7,7 εκατ. ευρώ με βάση την τρέχουσα τιμή της  ΔΕΗ στο ελληνικό χρηματιστήριο. Έτσι, το βρετανικό fund έχει αυξήσει κατά 134% τις short θέσεις του στη ΔΕΗ μέσα σε διάστημα σχεδόν πέντε μηνών.
Η μετοχή της ΔΕΗ δέχεται πιέσεις σήμερα στο ταμπλό που ξεπερνούν το 3%, ενώ στις τελευταίες επτά συνεδριάσεις έχει υποχωρήσει 9,4%.
Όπως αναφέραμε, κατά τα άλλα, οι θέσεις των τριών βρετανικών funds Marshall Wace, Lansdowne Partners και Oceanwood Capital Management, στις ελληνικές τράπεζες παραμένουν "παγωμένες" αφού δεν έχουν προχωρήσει σε καμία αλλαγή από τις 17 Απριλίου όπου το Marshall είχε αυξήσει τα shorts του στην Τράπεζα Πειραιώς και είχε κλείσει ή μειώσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, τα shorts του στην Εθνική Τράπεζα.
Πιο αναλυτικά, το Marshall Wace διατηρεί τις short θέσεις του στην Πειραιώς και στο 0,81% των μετοχών της, το Lansdowne διατηρεί επίσης τα shorts του στην Τράπεζα Πειραιώς στο 1,80% καθώς και στην Εurobank (0,60%). Το Oceanwood Capital Management διατηρεί short θέσεις 0,81% επί των μετοχών της Alpha Bank και 0,70% στην Εθνική Τράπεζα, από τις 10 Ιανουαρίου.

στους καρτούμενους του Έβρου και απανταχού


Οδυσσέας Ελύτης «Ήλιος ο Πρώτος» XVI

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

Το Μακεδονικό στη σκακιέρα των Βαλκανίων

21 Ιανουάριος 2018| Της Μαρίνας Χατζηκώστα
http://www.sigmalive.com

ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΙΕΖΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ
ΤΗΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ Η ΧΩΡΑ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΤΑΧΙΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ, ΕΧΕΙ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΩΣΤΟΣΟ ΕΝΤΕΧΝΩΣ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΙΩΠΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΣΣΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΧΑΡΤΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΠΩΣ, ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΜΑ ΟΝΟΜΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η πάγια ελληνική θέση είναι ξεκάθαρη. Δεν πρέπει να περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία.

Για λόγους που απορρέουν κυρίως από ξένους δακτύλους, υπάρχει μια επισπεύδουσα υποτιθέμενη ανάγκη να κλείσει τώρα το θέμα της ονοματοδοσίας της χώρας των Σκοπίων. Από τη μια η πίεση των Σκοπίων προκειμένου να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, από την άλλη η απειλή της Τουρκίας -η οποία τον Δεκέμβριο αναγνώρισε τουρκική μειονότητα στη χώρα των Σκοπίων, ενώ παράλληλα έχει πλέον καταστεί ο πιο σημαντικός επενδυτής του μικρού σλαβικού κρατιδίου- ότι αν τα Σκόπια δεν γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ, λόγω του ότι δεν φέρουν αναγνωρισμένο διεθνώς όνομα χώρας, τότε και η Ελλάδα θα πρέπει να εκδιωχθεί από τη συμμαχία, διαφορετικά θα αποχωρήσει και η ίδια.

Σε τρίτο επίπεδο η Γερμανία, η οποία αφήνοντας κατά μέρος τις προϋποθέσεις ένταξης μιας χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και με στόχο να βρει φτηνά εργατικά που θα ανταγωνίζονται αυτά της Κίνας, βιάζεται να κατοχυρώσει την εδαφική ακεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου αυτή να καταστεί και πάλι ανταγωνιστική στον οικονομικό στίβο των υπερδυνάμεων.

Η ελληνική θέση

Γι’ αυτούς τους λόγους οι δύο πλευρές κλήθηκαν και πάλι σε διαπραγματεύσεις, στο πλαίσιο μιας υπόκωφης απειλής ότι ο χρόνος τελειώνει και το παιχνίδι θα χαθεί. Και η διαπραγμάτευση άρχισε από μια εσφαλμένη βάση, εφαπτόμενη των ελληνικών κόκκινων γραμμών, της σύνθετης ονομασίας. Η πάγια ελληνική θέση είναι ξεκάθαρη. Δεν πρέπει να περιλαμβάνεται ο όρος Μακεδονία.

Η καπήλευση της ταυτότητας των Μακεδόνων είναι ήδη γεγονός στην καθημερινότητα των Σκοπιανών, οι οποίοι από το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα εκπαιδεύονται και μεγαλώνουν στο πλαίσιο μιας «κλεμμένης» ταυτότητας, στην προσπάθεια της ηγεσίας της χώρας να απαλείψει πόθους ένωσης με άλλες χώρες που διεκδικούν τις δικές τους μειονότητες, όπως η Βουλγαρία και η Αλβανία. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει, σαφώς, τη διάλυση των Σκοπίων. Επιδιώκει την ξεκάθαρη καταγραφή της ιστορίας.

Γεωγραφία εναντίον Ιστορίας

Το μόνο επιχείρημα της πλευράς των Σκοπίων για διεκδίκηση του όρου Μακεδονία είναι αυστηρά γεωγραφικό, όπως διαμορφώθηκαν τα σύνορα μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οποιαδήποτε ιστορική αναφορά διεκδίκησης είναι απολύτως αβάσιμη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το γεωγραφικό τμήμα της Μακεδονίας, που ανήκει στην κυριαρχία των Σκοπίων, καλύπτει περίπου το ένα τρίτο της γεωγραφικής Μακεδονίας, το οποίο, μάλιστα, είναι 
έξω από τη ζώνη της αρχαίας Μακεδονίας.

Η διαπραγματευτική τους ομάδα διατείνεται πως το κράτος δεν θα επιχειρήσει να καπηλευτεί στοιχεία της ελληνικής μακεδονικής ιστορίας. Ωστόσο, από το 1991, οπότε και η χώρα των Σκοπίων ανακήρυξε την ανεξαρτησία της με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», μέχρι σήμερα, ουκ ολίγες φορές διεκδίκησε ως εθνικό σύμβολο τον Ήλιο της Βεργίνας, παρά τις ενδιάμεσες συμφωνίες που την δεσμεύουν για το αντίθετο - τον οποίο διαφοροποίησε μετά από ελληνικό βέτο με έναν παρόμοιο, κυρίως για περιπτώσεις διεθνούς παρουσίας.

Το Σύνταγμα της χώρας, και τα σχολικά βιβλία Ιστορίας, αναφέρουν πως το έθνος είναι Μακεδονικό και οι ίδιοι Μακεδόνες. Ποιες θα είναι άραγε οι εγγυήσεις που θα δοθούν, ώστε να διασφαλιστεί η ιστορικότητα των Ελλήνων Μακεδόνων; Κι αν το κράτος αυτό αναγνωριστεί με μια σύνθετη ονομασία που περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία, πώς θα ονομάζεται η γλώσσα ή και το έθνος και η υπηκοότητα αυτού, αν όχι Μακεδονικά, Μακεδονικό, Μακεδονική; Τα ονόματα που πρότεινε ο διαπραγματευτής των Ηνωμένων Εθνών έχουν ως εξής:

- Republika Nova Makedonija (Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας)

- Republika Severna Makedonija (Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας)

- Republika Gorna Makedonija (Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας)

- Republika Vardarska Makedonija (Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη)

- Republika Makedonija (Skopje) [Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)].

Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα και την υπηκοότητα, ο Μάθιου Νίμιτς προτείνει τη σλαβική εκφορά «Makedonski - Makedonska» εν είδει διαφοροποίησης από το ελληνικό «Μακεδονικός - Μακεδονική». Με λίγα λόγια Μακεδονικός, στη δική τους γλώσσα που δεν είναι παρά Σλαβική, και 
άρα η γλώσσα θα ονομάζεται Μακεδονική, στα σλαβικά.

Το παράδειγμα της Ιορδανίας

Όταν ιδρύθηκε η Ιορδανία, το 1921, έφερε τη σύνθετη ονομασία «Trans Jordania», δηλαδή χώρα πέρα από τον Ιορδάνη. Οι Ιορδανοί αφαίρεσαν, σταδιακά, το πρόθεμα «Trans» και τη λέμε Ιορδανία, κι ως τέτοια αναγνωρίστηκε διεθνώς. Αυτή είθισται να είναι η εύκολη πολιτική πρακτική, κατά την οποία ένα όνομα καθιερώνεται πρώτα στις συνειδήσεις των λαών και ακολούθως γίνεται πολιτικά αποδεκτό διεθνώς. Και σε αυτή την πρακτική σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα ΜΜΕ. Προκειμένου να αποφευχθεί λοιπόν μια τέτοια πρακτική, θα ήταν πιθανή η εξεύρεση λύσης, χωρίς τον όρο Μακεδονία;

Συμβιβασμός

Με δεδομένη τη νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια, καθώς φαίνεται ότι έχει έρθει η ιδανική ώρα για τη μετάβαση στην επόμενη φάση της μετα-γιουγκοσλαβικής περιόδου των Βαλκανίων, η χώρα των
 Σκοπίων θα μπορούσε, γνωρίζοντας πως ακόμη και οι λόγοι της δημιουργίας της έχουν παρέλθει 
(σύμφωνα με απόρρητο κείμενο του State Department, το 1944, το κράτος που δημιούργησε ο Τίτο, 
είναι για να απειλήσουν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας), να συμβιβαστεί με μιαν άλλη λύση, σύνθετης ονομασίας, η οποία, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να έχει διπλή χρήση.

Άλλωστε, με την αραίωση της ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια, η «μακεδονική ταυτότητα» δεν αποτελεί, πια, το σημείο αναφοράς των κατοίκων, που αποτελούνται από μεγαλύτερες ή μικρότερες μειονότητες Βουλγάρων, Αλβανών, Τούρκων και Σλάβων και όλοι φλερτάρουν σε ένωση του κρατιδίου, με την αντίστοιχη χώρα καταγωγής τους.

Αυτοί που διακαώς επιθυμούν λύση, είναι αφενός η Τουρκία που οραματίζεται να ελέγχει την περιοχή των νέων Βαλκανίων, κι από την άλλη η Ε.Ε., η οποία βλέπει την αύξηση του αριθμού των «μεγάλων παικτών» διεθνώς, ιδίως με την προσθήκη της Κίνας και της Τουρκίας, να επιβάλλουν αλλαγή των κανόνων και των όρων ανταγωνισμού, κυρίως στα πεδία του ορυκτού πλούτου, της ενέργειας, της αγροτικής παραγωγής, του τουρισμού και, φυσικά, των αμυντικών εξοπλισμών.


Το «παιχνίδι» της Τουρκίας

Είναι γνωστό πλέον ότι η Τουρκία επιχειρεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, των οποίων τα σύνορα, σε βάθος χρόνου, δεν αποκλείεται ακόμη και να αλλάξουν. Σε αυτό το πλαίσιο ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, επισκέφθηκε το περασμένο καλοκαίρι τα Σκόπια, λίγο μετά την επίσκεψη Ντιμιτρόφ στην Αθήνα, ενώ και ο Τούρκος αντιπρόεδρος Χακάν Τσαβούσογλου βρέθηκε στην πρωτεύουσα της χώρας των Σκοπίων πριν από περίπου ένα μήνα, βαφτίζοντας, κατά το παράδειγμα Ερντογάν στη Θράκη, τους μουσουλμάνους των Σκοπίων, τουρκική μειονότητα.


Η Τουρκία αναγνώρισε τη χώρα των Σκοπίων, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ήδη από το 1992. Η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός επενδυτής της χώρας και στηρίζει πλήρως την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα, πίσω από τις κλειστές πόρτες της διπλωματίας, αναφέρουν κύκλοι του ΝΑΤΟ ότι έχει απειλήσει τη συμμαχία για την ένταξη των Σκοπίων. Σύμφωνα με την Άγκυρα, αν τα Σκόπια δεν μπορούν να γίνουν μέλη της συμμαχίας λόγω της ονομασίας τους, τότε και η Ελλάδα που αποτελεί το άλλο μέρος της διένεξης, θα πρέπει να εκδιωχθεί από το ΝΑΤΟ. Διαφορετικά η Τουρκία απειλεί πως θα αποχωρήσει η ίδια.

Ο γερμανικός δάκτυλος

Την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην Ε.Ε. (αν και η χώρα έχει εθνικό νόμισμα, πραγματοποιεί το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών με ευρώ), στηρίζει η Γερμανία, για λόγους διαφορετικών συμφερόντων.

Ωστόσο, ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ δήλωσε ευθαρσώς πως αν δεν συναινέσει η Ελλάδα, τότε τα Σκόπια δεν μπορούν να γίνουν μέλος. Αυτό, κατ’ εντολήν των Ηνωμένων Πολιτειών, οιοποίες με δεδομένες τις κακές σχέσεις που διατηρούν με την Τουρκία τον τελευταίο χρόνο, μετατρέπονται σε σύμμαχο, αλλά όχι φίλο, της Ελλάδας. Φαίνεται πως οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται πλέον καλά ποιος είναι ο επιθυμητός ρόλος που θέλει να αναλάβει η Τουρκία. Η θέση ισχύος της ευρύτερης περιοχής, στην οποία ανήκει σαφώς και η Κύπρος, είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Σύμφωνα με στρατηγικούς αναλυτές, αυτήν τη θέση ισχύος οφείλουν να εκμεταλλευτούν Ελλάδα, αλλά και Κύπρος, αν θέλουν να κερδίσουν έδαφος στις παραδοσιακές διενέξεις με την Τουρκία.




Για την ιστορία

Η διαφιλονικία με την Ελλάδα έχει τις ρίζες της από τη δεκαετία του '70 και τις πρώτες προσπάθειες των Σλάβων της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, οι οποίοι επιχείρησαν να διεκδικήσουν την κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το βασικό επιχείρημα της Ελλάδας είναι πως το δικαίωμα της χρήσης του όρου Μακεδονία ανήκει μόνο στους Έλληνες, καθώς οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν πρόγονοί τους, σε αντίθεση με τους Σλάβους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 7ον αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποίησαν τον όρο Μακεδόνας μετά τα μέσα του 19ου αιώνα.

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με αναλυτές στρατιωτικών θεμάτων, πέραν του ζητήματος της κληρονομιάς της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας, η χρήση του όρου «Μακεδονία» από την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία δεν αποκλείεται να αποτελέσει κίνηση που μελλοντικά θα σήμανε εδαφικές διεκδικήσεις επί της ελληνικής Μακεδονίας, όπου κατοικεί, έως σήμερα, σλαβική μειονότητα. Ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και δημιουργώντας νέο προηγούμενο, για χώρες που εποφθαλμιούν την κατάκτηση εδαφών, υπό το πρόσχημα της προστασίας μειονοτήτων τους.


Ο κύκλος που κλείνει στα Σκόπια ορίζει τη νέα φάση των Βαλκανίων

Χρήστος Γ. Γεωργιάδης Οικονομικός Σύμβουλος, Ειδικός Γραμματέας Π.Ο.Π.Σ.
16 Ιανουαρίου 2018

Το θέμα της οριστικής επίλυσης της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ., προκειμένου το κρατίδιο των Σκοπίων να ενταχθεί τάχιστα σε κάποια διεθνή συμμαχία, έχει επανέλθει για τα καλά στην επικαιρότητα, με όρους επικοινωνίας.

Όμως, πάντα υπάρχει και η ουσία των πραγμάτων, η οποία πολλές φορές είναι εντέχνως κρυμμένη ή και αποσιωπημένη.

Για να αναδειχθούν, λοιπόν, τυχόν κρυφές πτυχές του συγκεκριμένου ζητήματος, θα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες, εύστοχες ερωτήσεις, που συνήθως δεν έχουν σχέση με αυτές που υποβάλλονται (ή και …επιβάλλονται) από τους διακινητές της ενημέρωσης και τους πολλαπλασιαστές της πληροφορίας.

Η «ΣΚΑΚΙΕΡΑ» ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΧΗΣ»

Το θέμα της οριστικής επίλυσης της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ., προκειμένου το κρατίδιο των Σκοπίων να ενταχθεί τάχιστα σε κάποια διεθνή συμμαχία, έχει επανέλθει για τα καλά στην επικαιρότητα, με όρους επικοινωνίας.

Όμως, πάντα υπάρχει και η ουσία των πραγμάτων, η οποία πολλές φορές είναι εντέχνως κρυμμένη ή και αποσιωπημένη.

Για να αναδειχθούν, λοιπόν, τυχόν κρυφές πτυχές του συγκεκριμένου ζητήματος, θα πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες, εύστοχες ερωτήσεις, που συνήθως δεν έχουν σχέση με αυτές που υποβάλλονται (ή και …επιβάλλονται) από τους διακινητές της ενημέρωσης και τους πολλαπλασιαστές της πληροφορίας.

Η «ΣΚΑΚΙΕΡΑ» ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΧΗΣ»
Το πρώτο ερώτημα, που είναι εύλογο να απασχολεί τους περισσότερους, ιδίως τους Έλληνες, είναι το γιατί έχει ανακύψει τώρα το ζήτημα του ονόματος της Π.Γ.Δ.Μ.

Για να απαντηθεί το ερώτημα, καλό θα ήταν να δούμε την συνολικότερη εξέλιξη της εικόνας των Βαλκανίων (αυτό που λένε οι Αμερικανοί “the big picture”) τα τελευταία χρόνια, ώστε να αναδειχθούν, να κατανοηθούν και να αξιολογηθούν παράμετροι, που ίσως παραμένουν άγνωστες στην ευρύτερη κοινή γνώμη.

Μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, ως «παράπλευρη απώλεια» της διάλυσης της Ε.Σ.Σ.Δ., το αναμενόμενο θα ήταν να …δυτικοποιηθούν, άμεσα και απολύτως, όλα τα Βαλκάνια -αφού Ρουμανία, Βουλγαρία και Αλβανία, είχαν προστρέξει να προσδεθούν στο «άρμα» των Η.Π.Α.

Όμως, αφενός, η ύπαρξη ισχυρών δεσμών της Ρωσίας στην περιοχή, κυρίως της Σερβίας και του Μαυροβουνίου (αρχικώς, η ένωσή τους σχημάτιζε την «Νέα Γιουγκοσλαβία») και, αφετέρου, η σταδιακή ισχυροποίηση του ρόλου της Γερμανίας, μετέτρεψαν την παράσταση για έναν (αμερικανικό) ρόλο, σε ένα ιδιότυπο «τουρνουά σκάκι» -όχι απλώς μια παρτίδα- μεταξύ τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστικών πόλων: Η.Π.Α.-ΝΑΤΟ, Ρωσία-Κίνα, Γερμανία-Ε.Ε., Τουρκία-Ισλάμ, ανταγωνίζονται (φανερά και κρυφά) και έπειτα από ένα μακρύ διάστημα αναμονής και προετοιμασίας, έχουν ξεκινήσει τις κινήσεις τους στην «σκακιέρα» των Βαλκανίων.

Στην παρακάτω εικόνα, φαίνεται ο χάρτης των βαλκανικών χωρών, ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ειδικότερα, με μπλε χρώμα αποτυπώνονται οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Σλοβενία), με πορτοκαλί οι υποψήφιες χώρες για ένταξη στην Ε.Ε. (Αλβανία, Μαυροβούνιο, Σερβία), με κίτρινο η Π.Γ.Δ.Μ. (υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε., υπό την αίρεση της ελληνικής αρνησικυρίας) και με γκρι η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσοβο, που είναι «εν δυνάμει υποψήφιες».




Είναι οφθαλμοφανές, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αφήσει σε εκκρεμότητα την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» του μεγαλύτερου μέρους των Δυτικών Βαλκανίων, με την Αλβανία, το Μαυροβούνιο και την Σερβία να φαίνεται ότι προηγούνται σε αυτήν την «κούρσα ένταξης» στην Ε.Ε.


Κι αν για την Π.Γ.Δ.Μ. η μη εξέλιξη οφείλεται στην αρνησικυρία της Ελλάδας ή το Κόσοβο είναι 
σχετικώς καινούριο «κράτος-εφεύρημα», δεν ισχύει το ίδιο για την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, που βρίσκεται …μετέωρη, για σχεδόν 25 χρόνια ή, για τους πιο μετριοπαθείς, από το 2003 και την 
σύνοδο της Θεσσαλονίκης.

ΤΟ «ΕΝΤΟΣ-ΕΚΤΟΣ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΥΡΩ-ΠΑΡΑΔΟΞΟ»!

Φυσιολογικά, προκύπτει ένα ακόμη ερώτημα: Γιατί εμφανίζεται αυτό το «κενό» στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση όλων των Βαλκανικών χωρών;

Είναι προφανές, ότι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση προϋποθέτει μια σειρά από εναρμονίσεις των εσωτερικών εθνικών δικαίων με το ευρωπαϊκό δίκαιο -άρα, απαιτείται εύλογο χρονικό διάστημα, για την ολοκλήρωση της διαδικασίας.

Όμως, άλλες χώρες, έχουν ήδη ενταχθεί στην Ε.Ε., με μικρότερο χρόνο αναμονής…

Όσοι επιθυμούν να δικαιολογήσουν την συγκεκριμένη καθυστέρηση, θα μπορούσαν να επικαλεστούν ακόμη και το αιματοβαμμένο πρόσφατο παρελθόν της περιοχής, αλλά ένα τέτοιο επιχείρημα θα ήταν πολύ εύκολο να αντικρουστεί, σε σημείο να μοιάζει με «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Όμως, πόσο «εκτός» Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, η Π.Γ.Δ.Μ. και το Κόσοβο;


Καταρχάς, όσοι θα ήθελαν να επισκεφτούν τις συγκεκριμένες περιοχές αλλά δεν έχουν διαβατήριο, μπορούν να ξεκινήσουν τον προγραμματισμό τους, αφού η είσοδος για προσωρινή διαμονή ή και απλή διέλευση από τις συγκεκριμένες χώρες μπορεί να πραγματοποιηθεί, εφόσον υπάρχει έγκυρο δελτίο αστυνομικής ταυτότητας -για τους πολίτες χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης…


Αυτό, όμως, που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον δεν είναι η ελεύθερη διακίνηση των (Ευρωπαίων) πολιτών, αλλά το τι συμβαίνει με τα εθνικά νομίσματα των χωρών.


Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη έχει ως νόμισμα τα «μετατρέψιμα μάρκα» (ΚΜ, από το Κonvertibilna Μarka), μετά την Συμφωνία του Ντέιτον, το 1995.

Με αυτήν την συμφωνία, το εθνικό νόμισμα της χώρας συνδέθηκε με το γερμανικό μάρκο, με ισοτιμία 1:1, αντικαθιστώντας τα δηνάρια, που υπήρχαν μέχρι τότε.

Όταν το ευρώ «απορρόφησε» το γερμανικό μάρκο, αντί να βρεθεί ένα εθνικό νόμισμα που θα αντικαθιστούσε τα ΚΜ (όπως συνέβη με το δηνάριο), αποφασίστηκε να «κλειδώσει» η ισοτιμία του ΚΜ ως προς το ευρώ, στην ισοτιμία που είχε το γερμανικό μάρκο, δηλαδή 2:1.


Έκτοτε, παρά τις διακυμάνσεις στο ευρωπαϊκό νόμισμα και χωρίς να επηρεάζεται από τις επιδόσεις της εγχώριας οικονομίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, αυτή η ισοτιμία παραμένει ακλόνητη -χωρίς να έχει υπάρξει ουσιαστική αντίδραση από οποιαδήποτε πλευρά, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Ευρωζώνης…


Η ίδια πεπατημένη χρησιμοποιήθηκε και για το Κόσοβο, όπου και πάλι το γερμανικό μάρκο θεωρούνταν σταθερό σημείο αναφοράς.


Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Κόσοβο μπορεί να κήρυξε, τυπικώς, την ανεξαρτησία του το 2008, όμως από το 2002(!), οπότε και βρίσκονταν υπό τον Ο.Η.Ε., υιοθέτησε το ευρώ -ως συνέχεια του γερμανικού μάρκου, που χρησιμοποιούνταν ως το «σκληρό νόμισμα», πριν την Ευρωζώνη.


Έτσι, σήμερα χρησιμοποιεί, έστω και άτυπα, το ευρώ ως κυρίαρχο νόμισμα, υπό την ανοχή της Ε.Ε. και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που αρκούνται σε περιστασιακές και αποσπασματικές ανακοινώσεις και παρατηρήσεις, επί του θέματος…


Κι αν το Κόσοβο χρησιμοποιεί «άτυπα» το ευρώ, δεν συμβαίνει το ίδιο με το Μαυροβούνιο, που χρησιμοποιεί κανονικότατα ως επίσημο εθνικό νόμισμα το ευρώ, χωρίς να είναι μέλος της Ευρωζώνης, χωρίς να έχει, καν, μια ειδική συμφωνία με την -κατά τα άλλα- «άτεγκτη», ως προς την δημοσιονομική πειθαρχία των μελών της ευρωζώνης, Ε.Κ.Τ.!


Επί της ουσίας, το Μαυροβούνιο δεν είχε ποτέ εθνικό νόμισμα και είχε «υιοθετηθεί» από το γερμανικό μάρκο, όπως και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη (οποιοσδήποτε συνειρμός με την ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου στην Βουλή, κατά την επικύρωση της συμφωνίας του Μάαστριχτ, το 1992, με την ερώτηση για το αν οδεύουμε σε μια «γερμανική Ευρώπη» ΔΕΝ είναι συμπτωματικός)…


Έτσι, χωρίς να έχει υπάρξει το παραμικρό, ουσιαστικό πρόβλημα στην χώρα, σήμερα το ευρώ διακινείται ελεύθερα, ως επίσημο εθνικό νόμισμα, δημιουργώντας …παραδείσιες συνθήκες στην ηπειρωτική Ευρώπη και όχι σε κάποιο νησί ενός μακρινού ωκεανού!


Και, μάλιστα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση ούτε από τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, αλλά ούτε από την κοινή γνώμη…


Όσο για την Π.Γ.Δ.Μ. και την Αλβανία, ισχύει ό,τι ακριβώς και στην Βουλγαρία: έχουν δικά τους εθνικά νομίσματα, όμως στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, το ευρώ χρησιμοποιείται ως συναλλακτικό μέσο, χωρίς να απαιτείται η μετατροπή του στο τοπικό νόμισμα, με την ανοχή των αρμόδιων Αρχών κάθε χώρας, αλλά και της Ευρωζώνης.


Συνεπώς, η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» μπορεί να μην προχωρά στα Δυτικά Βαλκάνια, όμως έχει υπάρξει η …σιωπηρή εκχώρηση συγκεκριμένων «προνομίων», χωρίς να πληρούνται οι θεσμοθετημένες τυπικές προϋποθέσεις, αλλά -προφανώς- βάσει ενός στρατηγικού σχεδιασμού.
Ο ΤΡΙΠΛΟΣ «ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ» ΜΙΑΣ ΡΕΥΣΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ


Είναι προφανές, ότι τα νομισματικά «παράδοξα» συνδέονται άμεσα με τα χρηματοοικονομικά δεδομένα της ευρύτερης περιοχής.


Μέχρι πρόσφατα, η βαρύτητα είχε δοθεί στον ορυκτό πλούτο των βαλκανικών χωρών και η μοιρασιά δεν έχει αφήσει κανέναν «μεγάλο παίκτη» δυσαρεστημένο.


Εδώ και λίγα χρόνια, έχουν προστεθεί τρεις παράμετροι, που βλέπουν την περιοχή των Δυτικών Βαλκανίων ως έναν ιδιότυπο «διάδρομο».


Από την μια, είναι το φυσικό αέριο που θα συνδέσει την ευρωπαϊκή ενδοχώρα με τις ασιατικές χώρες παραγωγής.


Ήδη, οι πιθανές διαδρομές του ΤΑΡ έχουν ανακοινωθεί, ενώ ένα σημαντικό τμήμα του αγωγού βρίσκεται σε φάση υλοποίησης.


Στην ίδια λογική, ο βαλκανικός οδικός και σιδηροδρομικός διάδρομος θα διευκολύνει την μεταφορά ευρωπαϊκών (κυρίως γερμανικών) προϊόντων από και προς τους μεγάλους διαμετακομιστικούς κόμβους, που έχουν άμεση διασύνδεση με σημαντικές χώρες, όπως η Κίνα -που είναι δεδομένο ότι ενδιαφέρεται κυρίως για την προώθηση των δικών της προϊόντων.


Έτσι, σήμερα στην περιοχή υπάρχουν σημαντικότατες επενδυτικές τοποθετήσεις κεφαλαίων από την Ρωσία (κυρίως σε Σερβία, Ερζεγοβίνη και Μαυροβούνιο), την Τουρκία (σε Βοσνία, Π.Γ.Δ.Μ., Κόσοβο και επιλεγμένες περιοχές της Σερβίας), την Αλβανία (σε Μαυροβούνιο, Π.Γ.Δ.Μ. και Κόσοβο), την Γερμανία (σε Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο και Σερβία) και τις Η.Π.Α. (παντού).


Τέλος, επί σειρά ετών, τα Βαλκάνια έχουν χρησιμοποιηθεί ως η βασική οδός διέλευσης των προσφύγων από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ασίας, προκειμένου να φτάσουν στην αναπτυγμένη Ευρώπη.


Πολλοί, ιδιαιτέρως μουσουλμάνοι, έχουν βρει καταφύγιο στο Κόσοβο, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη και την Π.Γ.Δ.Μ., αλλά η συντριπτική πλειονότητα συνεχίζει την πορεία προς την Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τα προνόμια μετακίνησης που έχουν δοθεί σε αυτές τις χώρες.


Στο ενδεχόμενο σταθεροποίησης της κατάστασης, είναι πιθανό να μπορούν να δημιουργηθούν οι συνθήκες, ώστε οι πρόσφυγες να μην συνεχίζουν προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, αλλά να παραμένουν στα όρια των Δυτικών Βαλκανίων.
Η «ΝΕΑ ΤΑΞΗ» ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ ΣΤΟ «ΣΚΟΠΙΑΝΟ»


Θα αναρωτηθεί κάποιος «τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα της ονομασίας της Π.Γ.Δ.Μ.;».


Λογική ερώτηση, αφού ιδίως η ελληνική κοινή γνώμη έχει εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο θέμα, χωρίς να αναλογίζεται τα διεθνή δεδομένα ή την υπάρχουσα συγκυρία, αλλά ως αφορμή για κινήσεις «εσωτερικής κατανάλωσης» υπέρ ή κατά πολιτικών σχηματισμών ή προσώπων.


Φαίνεται ότι έχει φτάσει η ιδανική περίοδος για την μετάβαση στην επόμενη φάση της μετα-γιουγκοσλαβικής περιόδου των Βαλκανίων, η οποία είναι σχεδόν βέβαιο ότι -έστω, μεσοπρόθεσμα- θα καταλήξει σε μια εκ νέου χάραξη των συνόρων.


Ο μέχρι σήμερα τρόπος διαχείρισης της κατάστασης, με «περίπου κράτη» που είναι ξεκάθαρα προτεκτοράτα, δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’άπειρον.


Η αύξηση του αριθμού των «μεγάλων παικτών», ιδίως με την προσθήκη της Κίνας και της Τουρκίας, επιβάλλει την αλλαγή των κανόνων και των όρων ανταγωνισμού, στα πεδία του ορυκτού πλούτου, της ενέργειας, της αγροτικής παραγωγής, του τουρισμού και, φυσικά, των αμυντικών εξοπλισμών.


Το Κόσοβο έχει ήδη ετοιμαστεί για να διαδραματίσει τον ρόλο του «μπαλαντέρ» στη νέα κατάσταση, την ώρα που η επιρροή του Μίλοραντ Ντόντικ στο σερβικό κομμάτι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης (Republika Srpska) φθίνει, ενώ κάτι αντίστοιχο αρχίζει να συμβαίνει και στο Μαυροβούνιο με τον Μίλο Ντζουγκάνοβιτς.


Τέλος, στην Π.Γ.Δ.Μ. η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται τόσο πιεστική, που σύντομα δεν θα μπορεί να εκτονώνεται μετά από τοπικής εμβέλειας «θερμά επεισόδια»…


Όλες οι παραπάνω χώρες έχουν στο εσωτερικό τους διαμορφωμένες και αναγνωρισμένες εθνοτικές ή και θρησκευτικές μειονότητες, με τρόπο ευδιάκριτο αν όχι διχαστικό.


Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη υπάρχει σαφής ενδοχώρια διάκριση, όπως και στο Κόσοβο.


Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Μαυροβούνιο, όπου οι Αλβανοί-μουσουλμάνοι, αν και αντιστοιχούν περίπου στο 5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, αντιπροσωπεύουν ισχυρές μειοψηφίες ή και πλειοψηφίες στα νοτιοανατολικά και ανατολικά σύνορα με την Αλβανία και το Κόσοβο.


Σε αυτές τις χώρες, δεν θα είναι καθόλου δύσκολη η μετάβαση σε μια νέα κατάσταση με τα συγκεκριμένα τμήματα-ομοσπονδίες να ενσωματώνονται στα ενδιαφερόμενα, όμορα κράτη, προς όφελος της «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή.


Σε αυτή τη νέα φάση, η Π.Γ.Δ.Μ. φαίνεται ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα απολύτως από την εμμονή στην αναφορά του όρου «Μακεδονία» στην επίσημη ονομασία του κρατιδίου, αφού η τύχη του κρατιδίου των Σκοπίων είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη.


Η «μακεδονική ταυτότητα» δεν αποτελεί, πια, το σημείο αναφοράς των κατοίκων, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «κολλητική ουσία», η οποία είχε κατορθώσει να κρατήσει ενωμένους τους κατοίκους στα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας.


Χωρίς αμφιβολία, οι Αλβανοί-μουσουλμάνοι περιμένουν την υλοποίηση της «ένωσης» με το Κόσοβο (ή την Αλβανία), ενώ οι Σέρβοι (εκτιμάται ότι ξεπερνούν το 25% του πληθυσμού) …λοξοκοιτάνε προς τον βορρά, σε ένα κράτος που διχάζεται διαρκώς, προσεγγίζοντας τα όρια της αυτοδιάλυσης.


Η μόνη πλευρά που έχει να επωφεληθεί από την αναφορά σε οτιδήποτε «μακεδονικό» είναι ξεκάθαρα η βουλγαρική -άλλωστε, για όσους τυχόν δεν θυμούνται, η Βουλγαρία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την Π.Γ.Δ.Μ. με την συνταγματική της ονομασία, στις 15.01.1992.


Πλέον, η Βουλγαρία είναι μέλος της Ε.Ε., με αναβαθμισμένο στρατηγικό ρόλο, λόγω της ενεργειακής σύνδεσης με την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και την Τουρκία και φαίνεται ότι επιχειρεί να διαδραματίσει τον ρόλο που είχε κατοχυρώσει η Ελλάδα στα Βαλκάνια, δηλαδή της εγγυήτριας δύναμης για την σταθερότητα, την ειρήνη και την ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή.


Στο πλαίσιο αυτό, έχουν αρχίσει οι τεχνικές συνομιλίες για την ένταξη της Βουλγαρίας στην Ευρωζώνη, μετά από πρωτοβουλία της βουλγαρικής κυβέρνησης και καταρχήν θετική ανταπόκριση, έστω και με επιφυλάξεις, από τις Βρυξέλλες.


Συνεπώς, η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματεύεται με την ηγεσία της Π.Γ.Δ.Μ., αλλά ουσιαστικά έχει απέναντί της την βουλγαρική μερίδα του κρατιδίου, η οποία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί στο ακέραιο τις συνθήκες πίεσης και την ανάγκη σταθεροποίησης -έστω και προσωρινής- στην γειτονική χώρα, προκειμένου να θεμελιώσει το δικό της «αφήγημα».


Εφόσον κατοχυρωθεί «μακεδονικό» έρεισμα, μέσω της ύπαρξης του όρου «Μακεδονία» στην τελική ονομασία του γειτονικού κρατιδίου, αναμένεται η βουλγαρική μερίδα να αναλάβει δράση και να προσαρμόσει το …αφήγημα στα μέτρα της «μεγάλης ιδέας της Βουλγαρίας».


Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουν λιγοστέψει όσοι θα επιθυμούν την διατήρηση της ακεραιότητας του κράτους των Σκοπίων, άσχετα αν, φαινομενικά και προσωρινά, όλοι θα κόπτονται για την ομαλότητα στην περιοχή…


Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία η στάση που θα κρατήσει η ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις, κάτι που θα επιχειρηθεί να αναλυθεί στο τρίτο και τελευταίο μέρος αυτής της συνοπτικής περιγραφής του ζητήματος