«Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν» |
| Της Μαριας Κατσουνακη |
Μας έβαλε δύσκολα ο Γιάννης Τροχόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με θέμα τα Ιδρύματα σε περίοδο κρίσης, ζήτησε να συστρατευτούμε «σε κάτι που δεν θα ζήσουμε εμείς, αλλά τα παιδιά μας». «Η Εθνική Βιβλιοθήκη θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου σε 30 χρόνια από τώρα».
Για μια κοινωνία που εκπαιδεύτηκε να καταναλώνει μόνο σε χρόνο παρόντα και όχι να επενδύει στο μέλλον, όποια προοπτική υπόσχεται μακροπρόθεσμα οφέλη αποτελεί άγνωστη συνθήκη. Πώς, λοιπόν, θα εργαστούμε για κάτι ασαφές, σημαντικό μεν -ποιος θα διαφωνούσε- αλλά καθόλου χειροπιαστό, σχεδόν άυλο; Επίσης, τι ακριβώς σημαίνει «θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου»; Πώς μπορεί να καταυγάσει η μάθηση, η εκπαίδευση, μια χώρα με απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση και κλειστά πανεπιστήμια;
Κι όμως· σε αυτήν την ταραγμένη εποχή, που καμία επόμενη μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, οι βιβλιοθήκες αποτελούν θέμα συζήτησης διεθνώς: στην Αμερική, στην Ασία, στην Ευρώπη. Αλλάζει η πρόσληψη της γνώσης, ο τρόπος που αντλούμε την πληροφορία, η αξιολόγηση της μνήμης, η διαμόρφωση της σκέψης, η σχέση μας με τα βιβλία. Οι βιβλιοθήκες αλλάζουν. Πώς;
Σε ένα κατατοπιστικό κείμενο στην ιστοσελίδα του προγράμματος Future Library διαβάζουμε: «Στο παρελθόν η βιβλιοθήκη είχε ως επίκεντρο τα βιβλία. Στο μέλλον, τον αναγνώστη. Στο παρελθόν αποτελούσε χώρο αναζήτησης πληροφοριών. Πλέον, βοηθά στη δημιουργία της πληροφορίας και την επικοινωνία της στο κοινό. Κάποτε, ήταν τόπος για τους μοναχικούς ανθρώπους. Στο μέλλον, είναι τόπος συγκέντρωσης και δραστηριοποίησης ομάδων. Στη βιβλιοθήκη του παρελθόντος όλα περιστρέφονταν γύρω από οδηγίες, κανόνες και την επικρατούσα πολιτική του χώρου. Τώρα, επικεντρώνεται στην άνεση, στην εξυπηρέτηση και προσέγγιση του κοινού ανάλογα με τις ανάγκες του. Στο παρελθόν, η εκτύπωση και αναπαραγωγή συγγραμμάτων ήταν το σύνηθες. Στο μέλλον, έχει ως έργο την ανάπτυξη πολυποίκιλων συγγραμμάτων - το τύπωμά τους, την ηχητική και οπτική αναπαραγωγή τους».
Ο «knowledge worker» του 21ου αιώνα είναι άνθρωπος πολλαπλών δεξιοτήτων: ευέλικτος, προσαρμοστικός, χωρίς αμετακίνητα γνωστικά αντικείμενα, που επιδίδεται στη διά βίου εκπαίδευση. Ενας νέος ανθρωπότυπος που σμιλεύεται στη βιβλιοθήκη του μέλλοντος. Για την ακρίβεια: δεν διαμορφώνεται έξω από αυτήν, γιατί ό,τι περιλαμβάνει τη γνώση δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Αντίθετα· αποτελεί κομβικό σημείο της, εστία εξέλιξης και ωρίμανσης.
«Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Σιγκαπούρης ανέκαμψε όταν προσανατολίστηκε στην εκπαίδευση, στη βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού», σημειώνει ο Γ. Τροχόπουλος. Ηταν, πριν από δυο μήνες, ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους της νεόδμητης και εντυπωσιακής κατασκευής στο Μπέρμιγχαμ, της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης της Ευρώπης. «Είχε 300 επίσημους τη μία μέρα και 10.000 επισκέπτες την επόμενη. Κινδυνεύουμε, αν δεν προνοήσουμε, να βιώσουμε την απόλυτη αντιστροφή. Να έχουμε 10.000 κόσμο στα εγκαίνια και 300 την επόμενη μέρα», είχε σχολιάσει μετά την επιστροφή του, αναφερόμενος στο έργο του Ρέντσο Πιάνο στο Φαληρικό Δέλτα. «Εκεί, υπάρχει το κοινό. Εδώ, πρέπει να το δημιουργήσουμε».
Οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας καλλιεργούν τη συνήθεια από τη μικρή ηλικία. Αρκεί; Συνέργειες, συνεργασία. Με τις ανά την Ελλάδα βιβλιοθήκες και τις τοπικές κοινωνίες. Αρκεί; Συνεχείς πειραματισμοί, άνοιγμα σε όλα τα κοινωνικά πεδία.
Ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου (επικεφαλής του Future Library) αναρωτιέται; «Ποιοι είναι το βασικό μας κοινό; Οι φτωχοί, εκείνοι που δεν μπορούν να αγοράσουν βιβλία ή κομπιούτερ, που δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο, οι μετανάστες, οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανθρώπων αυτών έχει γιγαντωθεί. Γι’ αυτό, ενώ τα κρατικά κονδύλια για τις Βιβλιοθήκες έχουν μειωθεί κατά 80%, η επισκεψιμότητά τους έχει αυξηθεί».
Οι ψηφίδες του παζλ έχουν κοινωνική ταυτότητα. Οι τάξεις των αναγνωστών θα πυκνώνουν όσο οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας λειτουργούν χωρίς αποκλεισμούς. Η δουλειά που πρέπει να γίνει, σε όλα τα μέτωπα, είναι σύνθετη και εντατική.
Ειδικά στην Ελλάδα της καχυποψίας, των διαχωριστικών γραμμών, που εντάθηκαν με την κρίση, του εσωτερικού διχασμού και της εξωτερικής αδιαφάνειας. Οι διαδρομές που χαράσσονται, είναι διαδρομές στην ομίχλη. Οσο πιο ενθαρρυντικά εμφανίζονται τα αποτελέσματα της προσπάθειας τόσο η ατμόσφαιρα θα γίνεται πιο διαυγής. Τόσο ο χρόνος δεν θα είναι μέλλοντας αλλά παρόντας. Θα μας περιβάλλει. Κάθε βήμα θα εγγράφεται στο σώμα της κοινωνίας, όσο μικρό και αν είναι. Προοπτική είναι αυτή ακριβώς η συστράτευση σε έναν σκοπό. Η ελάχιστη αλλά λυσιτελής εργασία. Ούτως ή άλλως -πρέπει να το επαναλαμβάνουμε διαρκώς- οι σημαντικές μετατοπίσεις προετοιμάζονται δεκαετίες νωρίτερα. Εδραιώνονται μέρα τη μέρα, κερδίζονται αθόρυβα και επίμονα. Μονότονα, σχεδόν πληκτικά. Χωρίς εξάρσεις και πανηγυρισμούς, θριαμβευτικές ανακοινώσεις και άδειες υποσχέσεις. Η προσμονή είναι συλλογική προσπάθεια. Οπως και η κατάκτηση.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στους «New York Times», ο Τόμας Φρίντμαν, με αφορμή την επίσκεψή του στη Νότια Κίνα για να καταγράψει από κοντά την προσπάθεια νέων εκπαιδευτικών από 32 χώρες του κόσμου στο πρόγραμμα «Teach for All», σημειώνει: «Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν». . .
|
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα η επιστήμη και η φιλοσοφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα η επιστήμη και η φιλοσοφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σε τριάντα χρόνια...
το όλον
Το νόημα της Ελευθερίας
Βιβλιογραφία
Μάριος Μπέγζος: «Νεοελληνική Φιλοσοφία της Θρησκείας», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1998.
πηγή: www.cc.uoa.gr/fasma/E_Danezis
Μάνος Δανέζης, http://www.antifono.gr
Στα πλαίσια ενός νέου προοδευτικού πολιτισμικού ρεύματος που μέλλει να αντικαταστήσει τις φθαρμένες κοινωνικές θεολογικές και επιστημονικές δομές, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν και να επαναδιατυπωθούν οι έννοιες του «Ανθρώπου», του «Πνεύματος» και της «Ελευθερίας».
Η έννοια «άνθρωπος» είναι συνώνυμη εκείνης του «όλου» και της ενεργητικής σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των μερών που το αποτελούν. Έτσι δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις έννοιες του «προσώπου» ή του «ατόμου» οι οποίες εκφράζουν την δογματική διαίρεση του «όλου» και την αποξένωση των συστατικών του.Όπως αναφέραμε στο σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής η έννοια «άνθρωπος» είναι εντελώς αντίθετη εκείνων της «κατάτμησης» και της «απομόνωση». Η σύγχρονη Φυσική διδάσκει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι. Δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει φως, ακτινοβολία. Είναι πυκνώματα του ίδιου υλικού και πάντοτε επικοινωνούν ενεργητικά και δυναμικά μεταξύ τους.
Ο κοινωνικός και ψυχολογικός απομονωτισμός και ο εγκλωβισμός του «Ανθρώπου» στα πλαίσια των όρων «άτομο» και «πρόσωπο» είναι το προϊόν μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής. Η δομή αυτή αγνοεί την σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν κατανοεί ότι αν νοιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι γιατί δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μέσα στο Σύμπαν και ότι η φύση δε μας γέννησε μόνους αλλά επιλέξαμε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης, της δικής μας άγνοιας. Είναι ένα προσωπικό μας πρόβλημα, και όχι ένα πρόβλημα της φύσης.
Τα προηγούμενα χαρακτηριστικά είναι εκείνα τα οποία διαφοροποιούν τον Σοσιαλισμό από τον Καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός απευθύνεται και θεοποιεί την ευημερία της ψευδαίσθησης του «ατόμου» ενώ ο Σοσιαλισμός του «όλου» δηλαδή της «κοινωνίας». Οι δύο αυτές αντιλήψεις δεν είναι ταυτόσημες εφόσον η ευημερία ενός ατόμου στον Καπιταλισμό τις περισσότερες φορές θεμελιώνεται στην δυστυχία κάποιου άλλου και ενίοτε στη δυστυχία της κοινωνίας ή κάποιων μερών της.
Μια κοινωνία η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς (και όχι κοινωνικούς) κανόνες αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στα πλαίσια της ενότητας. Μέσο κατάκτησης της ελευθερίας αποτελεί η πνευματικότητα.
Αποτέλεσμα της προηγούμενης διαπίστωσης είναι ότι πρώτη και βασική επιδίωξη του «Ανθρώπου» πρέπει να είναι η διασφάλιση και επέκταση της πνευματικότητάς του.
Αυτό όμως που θα πρέπει να διευκρινιστεί είναι ότι το πνεύμα δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο φιλοσοφικό κατηγόρημα, αλλά μια άλλη έκφραση της έννοιας της ελευθερίας η οποία αναπτύσσεται στα πλαίσια της κοινωνικής ενότητας. Πνευματικός άνθρωπος είναι ο ελεύθερος και κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Ο «άνθρωπος» στην ιστορική του πορεία αποτελεί τον κύριο φορέα της έννοιας της ελευθερίας μέσω της πνευματικότητας του.
Βασικός αντίπαλος της κατάκτησης της πνευματικότητας και τελικά της ελευθερίας είναι η έννοια της «ανάγκης» η οποία φιλοσοφικά ταυτίζεται με την έννοια του «κακού». Έτσι, πρακτικός στόχος μιας νέας πολιτισμικής δομής πρέπει να είναι η μετάβαση από την δουλεία της «ανάγκης» στον κόσμο της «πνευματικότητα» και της «ελευθερίας».
Όμως η «ανάγκη» είναι αποτέλεσμα και παιδί της ανθρώπινης ή της συμπαντικής φύσης, και των ποικίλων εκδηλώσεών τους και υπόκειται στους νόμους και τους κανόνες της νομοτέλειας και της μοίρας. Η επιστήμη αποκαλύπτει τους φυσικούς κανόνες αλλά δεν μπορεί να τους αλλάξει. Ως εκ τούτου τους αποδέχεται αναγκαστικά, νομοτελιακά και μοιρολατρικά
Η πνευματικότητα και τελικά η ελευθερία αποτελούν μια πράξη «ανταρσίας» ενάντια στη «φύση» και τις ανάγκες της.
Όπως αναφέρει και ο Μάριος Μπέγζος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας στο βιβλίο του «Νεοελληνική φιλοσοφία της θρησκείας»: «Πνευματικότητα δεν σημαίνει την εξαϋλωση αλλά την απελευθέρωση. Με το πνεύμα δεν αρνείσαι την ύλη ή το σώμα, αλλά αρνείσαι την ανάγκη και τη δουλεία, τη μοίρα και τη νομοτέλεια, τη σκλαβιά και την υποτέλεια».
Διοικητική και νομική ελευθερία
Η ουσιαστική όμως έννοια της «Ελευθερίας» δεν πρέπει συγχέεται με τις έννοιες των διοικητικών και νομικών ελευθεριών μιας κοινωνίας. Οι ελευθερίες αυτές έχουν ως στόχο την οριοθέτηση της κοινωνικής τάξης και όχι την επίτευξη της πνευματικότητας. Ως εκ τούτου για να γίνει αποδεκτό, από μέρους μιας νέας πολιτισμικής συγκρότησης, ένα διοικητικό ή νομικό σύστημα οριοθέτησης της ελεύθερης προσωπικής και κοινωνικής έκφρασης και δράσης πρέπει να μην αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ανθρώπινης πνευματικότητας και της εσωτερικής απελευθέρωσης
Βεβαίως είναι γεγονός ότι αποδεχόμενοι να ζήσουμε στα πλαίσια μιας ομάδας, έχουμε αποφασίσει ότι θα δεσμεύουμε ένα μέρος των ελεύθερων αντιδράσεων και κάποιων επί μέρους δευτερευουσών επιλογών και εκφράσεών μας. Στο πρακτικό αυτό επίπεδο στόχος μιας νέας κοινωνικής δομής πρέπει να είναι η δημιουργία μιας δύναμης αυτοελέγχου η οποία δεν είναι δυνατόν να διασφαλιστεί αυτόματα με την απλή κατάργηση κάθε εξωτερικού ελέγχου.
Θα ήταν καταστροφικό, αν ξεφεύγοντας από την εξουσία κάποιου άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή και οι πράξεις του ηγεμονεύονται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει.
Tο κύριο πρόβλημά κάθε «Ανθρώπου» θα πρέπει να είναι το πως θα μπορέσει να αναβάλλει την άμεση πραγματοποίηση μιας έντονης επιθυμίας, που ίσως ξεπερνάει την εκτίμηση των συνεπειών που θα ακολουθήσουν την πραγματοποίησή της, μέχρις ότου παρεμβληθεί η παρατήρηση και η κρίση.
Tο βαθύτερο νόημα της έννοιας της διοικητικής και νομικής ελευθερίας συνδέεται άμεσα με την έννοια της πνευματικότητας η οποία εκφράζεται ως μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε σκοπούς και να τους πραγματοποιούμε.
Ελευθερία και Τεχνολογία
Aυτό όμως που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας είναι η κατάχρηση των τεχνολογικών συστημάτων τα οποία μέσω μιας άλογης και αντικοινωνικής προβολής δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις απόλυτης εξάρτησης. Αυτό που θα πρέπει να διασαφηνιστεί είναι ότι η έννοια της τεχνολογίας δεν ταυτίζεται με εκείνες της επιστήμης ή της τεχνικής, αλλά υλοποιεί μια τεχνική μέσα από μια εγκατάσταση ή μια μηχανή. Έτσι αποτελεί ένα θεσμό που περιλαμβάνει τις μηχανές και τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής που συνεπάγεται η χρήση τους. Η τεχνολογία ενσαρκώνει τη σχέση ανάμεσα στις κοινωνικές δομές και την τεχνική
Η ραγδαίως αναπτυσσόμενη εξάρτηση του ανθρώπου από τα τεχνολογικά προϊόντα θέτει δραματικά ένα ουσιαστικό πρόβλημα ελευθερίας. Η εξάρτηση αποτελεί τη βάση της αυθαιρεσίας και της υποτέλειας οι οποίες με τη σειρά τους γεννούν τον αυταρχισμό, τον ολοκληρωτισμό και την απανθρωπιά.
Όπως αναφέρει και ο Μάριος Μπέγζος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας στο βιβλίο του «Νεοελληνική φιλοσοφία της θρησκείας»: «Η τεχνολογία υπόσχεται την ελευθερία, αλλά δεν την εγγυάται. Η τεχνική επαγγέλλεται την απελευθέρωση του ανθρώπου από την ανάγκη, αλλά δεν την εξασφαλίζει. Η τεχνοκρατία μπορεί να επιθυμεί ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, αλλά δεν είναι σε θέση να σιγουρέψει κανέναν μας για μια αίσια έκβαση των εφαρμογών της επιστήμης στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει κάτι που διαφεύγει από τα όρια της τεχνικής. Αυτό είναι η ανθρώπινη ελευθερία».
Αυτή η έννοια της ελευθερίας όμως, δεν αποτελεί μέρος του ανθρώπινου γενετικού κώδικα αλλά διδάσκεται και αποτελεί μέρος της Παιδείας μιας κοινωνίας. Μιας Παιδείας η οποία ασφαλώς και δεν διασφαλίζεται μέσω των καταπιεστικών και δογματικών δομών της κρατικής παιδείας και των ατάλαντων και ουσιαστικά απαίδευτων (και πολλάκις ανεκπαίδευτων) πολιτικών εκπροσώπων της.
Βιβλιογραφία
Μάριος Μπέγζος: «Νεοελληνική Φιλοσοφία της Θρησκείας», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1998.
πηγή: www.cc.uoa.gr/fasma/E_Danezis
Σπάνιες στιγμές - Ν. Λυγερός
Σπάνιες στιγμές - Ν. Λυγερός
Σπάνιες στιγμές είναι αυτές όπου συνειδητοποιείς την ώρα που κάνεις μία πράξη, ότι έχει ιστορική σημασία και ότι θα αφήσει το στίγμα της και στα επόμενα έτη.
Είναι σπάνιες αυτές οι στιγμές διότι η κοινωνία που ζει αποκλειστικά μέσα στο παρόν, τις αποφεύγει και δεν τις προωθεί.
Γι’ αυτό το λόγο, οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν έχουν την ικανότητα ν’ αλλάξουν τα πράγματα και νομίζουν ότι είναι δεδομένα. Έτσι όταν γίνονται αυτές οι σπάνιες στιγμές για τον καθένα πρέπει να τις απολαύσει και να μοιραστεί τη χαρά του και με τους συνανθρώπους του.
Ακριβώς με αυτό το αίσθημα αρχίσαμε να μαζεύουμε υπογραφές υπέρ της θέσπισης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, για να μοιράσουμε ένα νέο κομμάτι της ιστορίας μας κάνοντας χρήση του διαδικτύου, για να μπορέσουμε ν’ αγγίξουμε όλον τον ελληνισμό, ο οποίος είναι μια προσφορά στην Ανθρωπότητα.
 |
| Αιγαίο, Σίφνος, 2009 |
Δεν μπορούμε να μην συμμετάσχουμε όλοι οι Έλληνες, σε αυτήν την ιστορική προσπάθεια. Η ΑΟΖ δεν είναι ένα μόνο οικονομικό και πολιτικό θέμα για τους ειδήμονες. Η ελληνική ΑΟΖ είναι το δικαίωμα όλων των Ελλήνων, όπου και να βρίσκονται, να έχουν κι αυτοί το απέραντο γαλάζιο, όπως γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου.
Είμαστε ένας λαός με αξιοπρέπεια κι η αντίστασή μας στα αυταρχικά καθεστώτα ήταν πάντα ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Και τώρα ακόμα και κάτω από αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν πρόκειται να γονατίσουμε, δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μας, δεν είναι αυτή η μοίρα μας. Δικαιούμαστε την ΑΟΖ μας κι ο καθένας μας θα εκφραστεί και θα πιέσει για να γίνει η θέσπιση όσο πιο γρήγορα γίνεται, διότι είναι δίκαιο και σωστό. Δεν υπάρχει άλλος λόγος να περιμένουμε.
Θέλουμε λοιπόν όλοι μας να παλέψουμε με την δική μας υπογραφή που ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλο που την βάζουμε, για να προχωρήσει η όλη κατάσταση και να ξεφύγουμε από αυτό το ζυγό που προσπαθεί να μας υποδουλώσει.
Είμαστε η πατρίδα που γέννησε λέξεις, όπως τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Χημεία, η Γεωλογία, η Σεισμολογία, η Ναυτιλία. Όλες αυτές οι λέξεις λειτουργούν στο πλαίσιο της ΑΟΖ τώρα για να προστατεύσουμε την Ελλάδα μας. Τα γράμματά μας είναι τα τείχη μας ενάντια στην βαρβαρότητα από τότε που υπάρχει ο ελληνισμός. Είμαστε ένας λαός της θάλασσας και δεν μπορεί κανείς να απεμπολήσει το δικαίωμά μας.
Η ΑΟΖ είναι το μέλλον που έρχεται από το παρελθόν μας, για να ζήσουμε όλοι μαζί αυτήν την ιστορική στιγμή, την σπάνια στιγμή που αποφασίζουμε εμείς για την πατρίδα μας και για το λαό μας όχι ένα οικονομικό μοντέλο, γιατί ποτέ στην ιστορία μας δεν δώσαμε αξία στα λεφτά, αλλά το μέλλον ανθρώπων που προσφέρουν στην Ανθρωπότητα και στον Χρόνο.
η εξάντληση του άστρου
 |
| Μια καταπληκτική εικόνα ενός μυστηριώδους νεφελώματος κατέγραψε το τηλεσκόπιο Gemini που βρίσκεται στη Χαβάη. Το νεφέλωμα Sharpless 2-71 βρίσκεται στον αστερισμό του Αετού σε απόσταση 3.260 ετών φωτός από τη Γη και ανήκει στην κατηγορία των πλανητικών νεφελωμάτων. |
Τα πλανητικά νεφελώματα
Παρά το όνομα τους αυτά τα πλανητικά νεφελώματα δεν σχετίζονται με πλανήτες. Δημιουργούνται όταν ένα άστρο όπως ο ήλιος μας μπαίνει στην τελική φάση της ζωής του με τα «καύσιμα» του (κυρίως το υδρογόνο) να εξαντλούνται. Όταν συμβαίνει αυτό τα εξωτερικά στρώματα του άστρου διαστέλλονται και η θερμοκρασία τους πέφτει δραστικά δημιουργώντας ένα τεράστιο νέφος σκόνης και αερίων. Η ακτινοβολία που εκπέμπεται από το άστρο ιονίζει το νεφέλωμα κάνοντας το να λάμπει. http://www.physics4u.gr/blog/?p=5120
Το λυχνάρι του Αλαντίν : Ζήτα, Πίστεψε, Λάβε
Πηγή: O Νόμος της Έλξης... ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Φαίνεται ότι σιγά σιγά η φυσική επιστήμη και τα συμπεράσματά της γίνονται μέρος της φιλοσοφίας, της κοσμοαντίληψης που θα δημιουργήσουν νέες συνθήκες σχέσεων, πολιτικής, οικονομίας, κοινωνίας.
Πρίν λίγα χρόνια τα ίδια περίπου συμπεράσματα για την ενεργειακή αλληλεπίδραση με πειράματα στο νερό συγκέντρωσε ο δρ.Emoto Masaru , στο βιβλίο του "Το μυστικό μήνυμα του νερού ", Εκδ. Έσοπτρον, στο οποίο ο εκδότης σημειώνει:
"Είναι γνωστό ότι το νερό έλκυε το ενδιαφέρον του ανθρώπου από την αρχαιότητα, θεωρούμενο ως “πηγή της ζωής”, αλλά και μέσο εξαγνισμού και θεραπείας της ψυχής και του σώματος. Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται κατά κόρον στις διάφορες ανά τον κόσμο θρησκευτικές τελετές – όπως π.χ. της βάπτισης και του αγιασμού στον Χριστιανισμού – επειδή θεωρείται ως η κατ' εξοχήν ουσία, η οποία έχει την ιδιότητα να “μαγνητίζεται”, δηλαδή να αποτυπώνει, να εγγράφει επάνω της και να μεταφέρει τις αόρατες ψυχικές ενέργειες καθώς και τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Αυτή η καθαρά ενεργειακή διάσταση του νερού – με εξαίρεση τα πειράματα του δρος Σαουμπέργκερ και του γνωστού σε όλους μας Βίλχεμ Ράιχ – περιφρονήθηκε κατά τον 19ο και 20ο αιώνα μετά την υλιστική/νευτώνεια κατεύθυνση που επικράτησε στους κόλπους της δυτικής επιστημονικής κοινότητας.
Επιπροσθέτως, παρά το ότι τις τελευταίες μόλις δεκαετίες η Κβαντική Φυσική άνοιξε τους ορίζοντες στην κατανόηση της ενεργειακής φύσης της πραγματικότητας, μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε καμία έγκυρη μέθοδος ή κάποιο επιστημονικό όργανο που να μπορούσε να αποτυπώσει με μετρήσιμα μεγέθη τις όποιες μεταβολές επέφεραν στο νερό οι διάφορες λεπτοφυείς ή ψυχικές ενέργειες. Και σύμφωνα με την κρατούσα επιστημονική λογική, ό,τι δεν μπορεί να παρατηρηθεί ή να μετρηθεί, πρέπει να θεωρείται – προς το παρόν τουλάχιστον – ανύπαρκτο!
Το παρόν βιβλίο, προϊόν πολυετούς έρευνας μιας σειράς επιστημόνων – προεξεχόντων του συγγραφέως δρος Εμότο και του δρος Λόρενζεν – επαναφέρει θεαματικά τη “μυστικιστική” διάσταση του νερού, αφού για πρώτη φορά μας προσφέρει μαι μέθοδο έγκυρη και επαναλήψιμη, βασισμένη στην πιο προηγμένη τεχνολογία, με την βοήθεια της οποίας μπορούμε όχι μόνο να παρατηρήσουμε αλλά και να αξιολογήσουμε τις αλλαγές που υφίσταται το νερό όταν τεθεί υπό την επίδραση συγκεκριμένων ερεθισμάτων.
Ετσι αποδεικνύεται πλέον επιστημονικά ότι η ενέργεια του περιβάλλοντος, η μουσική, αλλά και τα λόγια, οι σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων, επηρεάζουν άμεσα τη δομή των κρυστάλλων του νερού, το οποίο κυριολεκτικά αισθάνεται και αντιδρά σαν μια ζωντανή οντότητα!
Οι θεραπευτικές και ψυχοθεραπευτικές προεκτάσεις των εκπληκτικών αυτών πειραμάτων του δρος Εμότο είναι τεράστιες, δεδομένου ότι και το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά το μέγα μέρος του από νερό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εάν το νερό – και άγνωστο μέχρι σήμερα, πόσες άλλες ουσίες – είναι πράγματι ζωντανό, έχοντας την ικανότητα να σκέφτεται, να αισθάνεται και να αντιδρά στα ανθρώπινα συναισθήματα, τότε οδηγούμαστε σε μια νέα και καθ' όλα ανατρεπτική θεώρηση για το σύμπαν και τις ενέργειες που γεννούν και καθορίζουν τον παράγοντα συνείδηση. Και αν η συνείδηση είναι κάτι το οποίο υπερβαίνει τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, εμποτίζοντας ακόμα και την “άψυχη”ύλη, ποιο είναι το πεδίο μέσω του οποίου διαδίδεται και ποια η “ουσία” από την οποία αποτελείται;
Ολα αυτά οδηγούν στην αναγκαιότητα της δημιουργίας μιας νέας Φυσικής που, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στη δυτική επιστήμη και την αρχαία σοφία, θα “ξαναδεί” τη φύση μ' ένα νέο μάτι, πιο ευρύ, πιο απροκάλυπτο και πιο πνευματικό..."
Και όπως συμπεραίνουν οι σκανδαλώδεις ανατροπές της κβαντικής φυσικής : " Η εμφάνιση δύο, το λιγότερο, διαφορετικών επιπέδων της Πραγματικότητας, στη μελέτη των φυσικών συστημάτων είναι ένα μείζονος σημασίας γεγονός στην ιστορία της γνώσης..."
Το γλυκό μυστικό του αυτo-ελέγχου
Κριτική του βιβλίου “Willpower” : επαναφέροντας την ισχυρότερη ανθρώπινη ιδιότητα, των Roy F. Baumeister and John Tierney, από τον Steven Pinker καθηγητή Ψυχολογίας στο Harvard University. ΠΗΓΗ: http://www.nytimes.com/2011/09/04/books/
Από τότε που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν το μήλο, ο Οδυσσέας δέθηκε στο κατάρτι, ο τζίτζικας τραγουδούσε ενώ το μυρμήγκι αποθήκευε τρόφιμα και ο Άγιος Αυγουστίνος προσευχόταν: «Κύριε κάνε με αγνό - αλλά όχι ακόμη", τα άτομα αγωνίζονται για τον αυτοέλεγχο.
Στο σημερινό κόσμο αυτή η αρετή είναι ακόμη πιο ζωτικής σημασίας, διότι τώρα που έχουμε εξημερώσει σε μεγάλο βαθμό τις μάστιγες της φύσης, τα περισσότερα από τα προβλήματά μας είναι αυτό-προκαλούμενα. Τρώμε, πίνουμε, καπνίζουμε και τζογάρουμε υπερβολικά, υπερχρέωνουμε τις πιστωτικές κάρτες μας, παρασυρόμαστε σε Επικίνδυνες Σχέσεις και εθιζόμαστε στις ουσίες και τα e-mail.
Παρ 'όλα αυτά, η ιδέα του αυτοελέγχου καθαυτή έχει προσλάβει μια καθωσπρέπει, βικτοριανή οσμή. Το Google Books Ngram Viewer αναφέρει ότι η λέξη αυτοέλεγχος αυξήθηκε σε δημοτικότητα κατά τον 19ο αιώνα, αλλά άρχισε την ελεύθερη πτώση γύρω στο 1920 και κατέρρευσε την δεκαετία του 1960, οπότε επικράτησε η άποψη του «να κάνει ο καθένας το δικό του», αφήνοντας τα όλα απέξω και βολτάροντας στην άγρια πλευρά . Το πρόβλημά σου δεν ήταν πια αν είσαι ανήθικος ή ακόλαστος, αλλά ότι είσαι σε υπερένταση, καταπιεσμένος, νευρωτικός, ψυχαναγκαστικός ή προσκολλημένος στο πρωκτικό στάδιο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης.
Τότε, ένα αξιοσημείωτο εύρημα ήρθε στο φως. Σε πειράματα που ξεκινούν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο ψυχολόγος Walter Mischel εξασκεί παιδιά προσχολικής ηλικίας στην αγωνιώδη επιλογή μιας λιχουδιάς τώρα, ή δύο 15 λεπτά αργότερα. Όταν τα εξετάζει, δεκαετίες αργότερα, διαπιστώνει ότι τα 4χρονα που περίμεναν για τις δύο λιχουδιές μετατράπηκαν σε ενήλικες που προσαρμόζονται καλύτερα, ήταν λιγότερο ευάλωτα σε κατάχρηση ναρκωτικών, είχαν υψηλότερη αυτοεκτίμηση, είχαν καλύτερες σχέσεις, ήταν καλύτερα στον χειρισμό του άγχους, είχαν υψηλότερους βαθμούς και κέρδιζαν περισσότερα χρήματα.
Τι είναι αυτό το μυστηριώδες πράγμα που ονομάζεται αυτο-έλεγχος;
Όταν αντιπαλεύουμε μια παρόρμηση, καταβάλουμε επίπονη προσπάθεια, σαν ένα ανθρωπάκι στο κεφάλι μας να μας ανταγωνίζεται επίμονα. Μιλάμε για την αντίσταση στη θέλησή μας, για τον εξαναγκασμό του εαυτού μας να πάει στη δουλειά, να αυτοσυγκρατηθούμε και να ελέγξουμε την ιδιοσυγκρασία μας, σαν να ήταν ένα απείθαρχο σκυλί.
Τα τελευταία χρόνια, ο ψυχολόγος Roy Baumeister F. έχει δείξει ότι η μεταφορά δύναμης έχει πυρήνα στην νευροβιολογική πραγματικότητα. Στο βιβλίο “Willpower,” έχει συνεργαστεί με τον αντισυμβατικό αρθρογράφο του New York Times John Tierney για να εξηγήσουν αυτήν την ευφυή έρευνα και να δείξουν πώς μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας.
Σε πειράματα που πρωτοαναφέρονται το 1998, ο Baumeister και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι η βούληση, όπως ένας μυς, μπορεί να υποστεί κόπωση. Οι σπουδαστές συμμετέχουν σε μια εργασία, που απαιτεί από αυτούς να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους – να αντιστέκονται σε λιχουδιές ενώ είναι πεινασμένοι, να παρακολουθούν μια βαρετή οθόνη αγνοώντας ένα βίντεο κωμωδίας, να καταγράφουν τις σκέψεις τους χωρίς να σκέφτονται μια πολική αρκούδα ή να καταστέλλουν τα συναισθήματά τους, ενώ παρακολουθούν τη σκηνή που η Debra Winger αποχαιρετά τα παιδιά της. Στη συνέχεια σε εργασία που ακολουθεί και απαιτεί, επίσης, άσκηση της βούλησης, όπως η επίλυση δύσκολων παζλ, η πίεση μιας χειρολαβής, η κατάπνιξη σεξουαλικών ή βίαιων σκέψεων και η φύλαξη της αμοιβής τους για τη συμμετοχή στη μελέτη, αντί να την ξοδέψουν αμέσως σε λιχουδιές οι σπουδαστές εμφανίζουν κενά. Ο Baumeister χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα ως "εξάντληση του εγώ" χρησιμοποιώντας την φροϋδική έννοια του «εγώ», ως ψυχικής οντότητας που ελέγχει τα πάθη.
Ο Baumeister προχώρησε ακόμη περισσότερο την μεταφορική σχέση με τους μύς, αποδεικνύοντας ότι ένα εξαντλημένο εγώ μπορεί να ενδυναμωθεί από ένα ζαχαρούχο σκεύασμα και απέδειξε ότι ο αυτο-έλεγχος, αν και εν μέρει κληρονομικός, μπορεί να ενισχυθεί με εξάσκηση. Εισήγαγε σπουδαστές σε σχήματα που απαιτούσαν απ’ αυτούς να παρακολουθούν τη διατροφή τους, να ασκούνται τακτικά, να χρησιμοποιούν τα ‘’ποντίκια’’ του αδύνατου χεριού τους ή (κάτι που πραγματικά τους προπονούσε) να μιλούν με ολοκληρωμένες προτάσεις και χωρίς να βρίζουν. Μετά από αρκετές εβδομάδες, οι σπουδαστές ήταν πιο ανθεκτικοί στην εξάντληση του εγώ στο εργαστήριο και έδειξαν μεγαλύτερο αυτο-έλεγχο στη ζωή τους. Κάπνιζαν, έπιναν και τσιμπούσαν λιγότερο, έβλεπαν τηλεόραση λιγότερο, μελετούσαν περισσότερο και έπλεναν συχνότερα τα πιάτα.
Μαζί με τη νοημοσύνη, ο αυτο-έλεγχος αποδεικνύεται ότι είναι ο καλύτερος δείκτης μιας επιτυχημένης και ικανοποιητικής ζωής. Αλλά οι Baumeister και Tierney δεν υποστηρίζουν την επιστροφή σε ένα ηθικολόγο πουριτανισμό, όπου οι άνθρωποι καλούνται να αντισταθούν στον πειρασμό με τη δύναμη της θέλησης και καταδικάζονται ως ηθικά ασταθείς όταν αποτυγχάνουν.
Η «θέληση» στην δύναμη της θέλησης δεν είναι κάποια μυστηριώδης «ελεύθερη βούληση», το φάντασμα μιας μηχανής που μπορεί να κάνει ό, τι θέλει, αλλά ένα μέρος της ίδιας της μηχανής. Η δύναμη της θέλησης συγκροτείται από κυκλώματα του εγκεφάλου που λειτουργούν με γλυκόζη, έχουν ορισμένη χωρητικότητα και λειτουργούν με κανόνες που οι επιστήμονες μπορούν να αντιστρέψουν-χειριστούν και, κυρίως, μπορούν να βρουν συνάφειες για τις ελλείψεις της.
Το βιβλίο "Willpower" είναι γεμάτο με συμβουλές για το τι να κάνετε με την δύναμη της θέλησής σας. Οι συγγραφείς προτείνουν να χτίσετε τη δύναμή της, με μικρές αλλά τακτικές ασκήσεις, όπως η καθαριότητα και η καλή στάση. Μην προσπαθήσετε να δαμάσετε κάθε κακή συνήθεια με τη μία. Παρακολουθείστε τα συμπτώματα της κόπωσης του εγώ, γιατί την περίοδο αποκατάστασης είναι πιθανό να στοιβάζετε τα προβλήματα, τον προϋπολογισμό σας και τη διατροφή σας. Γι’αυτο, μην βάλετε την διατροφή στην πρώτη θέση, γιατί λιμοκτονεί το ίδιο το σύστημα που υλοποιεί τον αυτοέλεγχο.
Μάθετε από τον Οδυσσέα και δέστε τον εαυτό σας στο κατάρτι ή βουλώστε τα αυτιά σας με κερί, ώστε οι πειρασμοί να κλείνονται έξω, αλλιώς δεν είστε σε θέση να αντισταθείτε. Οι συγγραφείς συνιστούν, επίσης, τοποθεσίες Web και λογισμικό που μπορεί να ελέγχουν, να προβλέπουν, να τιμωρούν ή να προκαταλάβουν κενά της θέλησης , απροσδόκητο καλό, ιδίως για τοξικομανείς του Διαδικτύου και άλλους infomaniacs.
...ωστόσο οι συγγραφείς δεν λαμβάνουν συστηματικά υπόψη τις επεξεργασίες που ο εγκέφαλος πρέπει να κάνει μεταξύ στόχων που διαφέρουν , την πιθανότητα επιτυχίας τους, τον χρονικό τους ορίζοντα και την εξελικτική τους επίπτωση. Το παλιό ανέκδοτο για τον άνθρωπο μπροστά από ένα εκτελεστικό απόσπασμα που αρνείται το τελευταίο τσιγάρο, γιατί προσπαθεί να το κόψει, μας θυμίζει ότι η μετάθεση μιας ανταμοιβής δεν είναι πάντα λογική, ενω οι οικονομολόγοι και οι εξελικτικοί έχουν αναπτύξει θεωρίες που προβλέπουν την βέλτιστη καθυστέρηση της ικανοποίησης σε ένα δεδομένο περιβάλλον. Επίσης ανεξερεύνητη παραμένει η συναρπαστική λογοτεχνία της νευροεπιστήμης σχετικά με το ρόλο του προμετωπιαίου φλοιού στην αναστολή ερεθισμάτων. Σε γενικές γραμμές, οι συγγραφείς επικεντρώνουν την παρουσίασή τους προς το ανθρώπινο ενδιαφέρον μάλλον, παρά προς το επιστημονικό, πλήν των μελετών του Baumeister.
Οι Baumeister και Tierney δεν ανησυχούν αρκετά από το γεγονός ότι η θεωρία τους, μήν διαθέτοντας κάποια ακρίβεια , μπορεί να τεντωθεί για να εξηγήσει κάθε τι: όταν οι άνθρωποι αντιστέκονται έναν πειρασμό, αλλά όχι σ’ έναν άλλον, είναι επειδή το εγώ τους ήταν κουρασμένο από την άσκηση’ όταν αντιστέκονται σε πειρασμούς σε όλους τους τομείς, είναι επειδή έχουν το εγώ τους έχει ενισχυθεί από την άσκηση.
Παρ 'όλα αυτά, το βιβλίο «Willpower" είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό , γεμάτο με έξυπνη έρευνα, σοφές συμβουλές και διορατικές αντανακλάσεις της ανθρώπινης κατάστασης. Και τώρα που έχω τελειώσει την κριτική, μπορώ να επιστρέψω στο e-mail μου, να απαντήσω για όχι περισσότερο από 30 λεπτά και να βγώ έξω για να απολαύσω την καλοκαιρινή μέρα του φθινοπώρου.
(Μετάφραση αποσπασμάτων : αεράκι - διότι τα απανταχού δοκιμαζόμενα μυρμήγκια δεν θα αντέξουν τις πιέσεις των τζιτζικιών, συν τοις άλλοις και με "εξαντλημένο" το εγώ τους)
Ζωτικός χώρος αντί Ανταγωνισμού
Έρευνα ανατρέπει τις βασικές αρχές του Δαρβίνου
Ο Δαρβίνος μπορεί να έκανε λάθος θεωρώντας ότι ο ανταγωνισμός ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, περιγράφοντας ένα κόσμο στον οποίο οι οργανισμοί μάχονται για την κυριαρχία και μόνο ο ισχυρότερος επιβιώνει.
Νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία, εισάγοντας την έννοια του «ζωτικού χώρου», αντί του ανταγωνισμού, ως σημαντικότερη αιτία της εξέλιξης. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από ομάδα ερευνητών στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ της Βρετανίας, με τη χρήση απολιθωμάτων για τη μελέτη των εξελικτικών τάσεων των ειδών για περισσότερα από 400 εκατομμύρια χρόνια.
Εστιάζοντας στα ζώα της στεριάς – αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά και πουλιά – οι επιστήμονες έδειξαν ότι ο βαθμός βιοποικιλότητας συνέπιπτε με τη διαθεσιμότητα «ζωτικού χώρου» στο πέρασμα του χρόνου. Ο «ζωτικός χώρος» αναφέρεται στις ειδικές συνθήκες που απαιτούνται για την ανάπτυξη ενός οργανισμού, και περιλαμβάνουν παράγοντες όπως η διαθεσιμότητα τροφής και το ευνοϊκό κλιματολογικό περιβάλλον.
Η νέα μελέτη διατείνεται ότι οι μεγάλες εξελικτικές αλλαγές συμβαίνουν όταν τα ζώα μετακινούνται σε μεγάλες, άδειες περιοχές ζωτικού χώρου, που δεν καταλαμβάνονται από άλλα ζώα. Για παράδειγμα, όταν τα πουλιά ανέπτυξαν την ικανότητα να πετούν, άνοιξαν πολλές νέες δυνατότητες που δεν υπήρχαν για τα υπόλοιπα ζώα, δίνοντας στα πουλιά νέο ζωτικό χώρο και ξεκινώντας μια νέα εξελικτική πορεία.
Παρόμοια, η εξαφάνιση των δεινοσαύρων άφησε πίσω της μεγάλες περιοχές ζωτικού χώρου που εκμεταλλεύτηκαν τα θηλαστικά για τη δική τους εξέλιξη. Το σκεπτικό αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα ότι ο έντονος ανταγωνισμός για φυσικές πηγές σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης. «Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι τα θηλαστικά ζούσαν μαζί με τους δεινοσαύρους για 60 εκατομμύρια χρόνια, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα κυρίαρχα ερπετά. Όταν όμως οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, τα θηλαστικά κατέλαβαν γρήγορα τους άδειους πλέον χώρους με αποτέλεσμα σήμερα να κυριαρχούν στον κόσμο», σημείωσε ο Μάικ Μπέντον, μέλος της επιστημονικής ομάδας που διατύπωσε τη νέα θεωρία.
http://www.kathimerini.gr/ , πληροφορίες: BBC
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)