Ζωτικός χώρος αντί Ανταγωνισμού

Έρευνα ανατρέπει τις βασικές αρχές του Δαρβίνου

Ο Δαρβίνος μπορεί να έκανε λάθος θεωρώντας ότι ο ανταγωνισμός ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, περιγράφοντας ένα κόσμο στον οποίο οι οργανισμοί μάχονται για την κυριαρχία και μόνο ο ισχυρότερος επιβιώνει.

Νέα έρευνα έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία, εισάγοντας την έννοια του «ζωτικού χώρου», αντί του ανταγωνισμού, ως σημαντικότερη αιτία της εξέλιξης. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από ομάδα ερευνητών στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ της Βρετανίας, με τη χρήση απολιθωμάτων για τη μελέτη των εξελικτικών τάσεων των ειδών για περισσότερα από 400 εκατομμύρια χρόνια.

Εστιάζοντας στα ζώα της στεριάς – αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά και πουλιά – οι επιστήμονες έδειξαν ότι ο βαθμός βιοποικιλότητας συνέπιπτε με τη διαθεσιμότητα «ζωτικού χώρου» στο πέρασμα του χρόνου. Ο «ζωτικός χώρος» αναφέρεται στις ειδικές συνθήκες που απαιτούνται για την ανάπτυξη ενός οργανισμού, και περιλαμβάνουν παράγοντες όπως η διαθεσιμότητα τροφής και το ευνοϊκό κλιματολογικό περιβάλλον.

Η νέα μελέτη διατείνεται ότι οι μεγάλες εξελικτικές αλλαγές συμβαίνουν όταν τα ζώα μετακινούνται σε μεγάλες, άδειες περιοχές ζωτικού χώρου, που δεν καταλαμβάνονται από άλλα ζώα. Για παράδειγμα, όταν τα πουλιά ανέπτυξαν την ικανότητα να πετούν, άνοιξαν πολλές νέες δυνατότητες που δεν υπήρχαν για τα υπόλοιπα ζώα, δίνοντας στα πουλιά νέο ζωτικό χώρο και ξεκινώντας μια νέα εξελικτική πορεία.

Παρόμοια, η εξαφάνιση των δεινοσαύρων άφησε πίσω της μεγάλες περιοχές ζωτικού χώρου που εκμεταλλεύτηκαν τα θηλαστικά για τη δική τους εξέλιξη. Το σκεπτικό αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα ότι ο έντονος ανταγωνισμός για φυσικές πηγές σε πυκνοκατοικημένες περιοχές είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης. «Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι τα θηλαστικά ζούσαν μαζί με τους δεινοσαύρους για 60 εκατομμύρια χρόνια, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τα κυρίαρχα ερπετά. Όταν όμως οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, τα θηλαστικά κατέλαβαν γρήγορα τους άδειους πλέον χώρους με αποτέλεσμα σήμερα να κυριαρχούν στον κόσμο», σημείωσε ο Μάικ Μπέντον, μέλος της επιστημονικής ομάδας που διατύπωσε τη νέα θεωρία.

http://www.kathimerini.gr/ , πληροφορίες: BBC

Σύνοψις , Αύγουστος 2010

Η ανάπτυξη της καταστροφής

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει τόσες αλλαγές στον πλανήτη μας που άλλαξαν ριζικά τις συνθήκες της ανθρώπινης ζωής.

Η παγκοσμιοποίηση του αρπαχτικού μαφιόζικου κεφαλαίου επικράτησε παντού και επέβαλε δύο θανατηφόρες καταστροφές. Η μία αφορά το περιβάλλον και η άλλη την εργασία. Οι άνεργοι σήμερα στην Ευρώπη υπολογίζονται σε ογδόντα εκατομμύρια και με προοπτική να φτάσουν στα εκατό τα αμέσως επόμενα χρόνια. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι συγκρίσιμη με πυρηνική καταστροφή. Και μόνο μικρές μειονότητες έχουν συνείδηση αυτής της πραγματικότητας. Η πλειοψηφία δεν έχει πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες που αφορούν μόνο τους ψαγμένους. Τα ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά, είναι η μαζική συσκότιση της πληροφορίας που αντικαθίσταται από την επικοινωνία και τη χυδαία διασκέδαση.

Περίπου 200 πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία σε όλους τους τομείς, με τζίρο μεγαλύτερο από το Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν πολλών χωρών. Π.χ., η General Motor είναι πλουσιότερη από τη Δανία. Η Ford είναι πιο ισχυρή οικονομικά από τη Νοτιοαφρικανική Ενωση και η οικονομική δύναμη της Toyota είναι πιο μεγάλη από την πλουσιότερη χώρα του κόσμου· τη Νορβηγία. Και σαν μέσο σύγκρισης ας δούμε δύο αριθμούς. Η μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια που δόθηκε ποτέ σε χώρα ήταν στο Μεξικό και έφτανε στο αστρονομικό ποσό των 50 δισ. δολαρίων. Οι τρεις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες των ΗΠΑ ελέγχουν 500 δισ. δολάρια.

Μια πολυεθνική σήμερα μπορεί να έχει δεκάδες χιλιάδες απασχολούμενους σε όλο τον κόσμο και να είναι αόρατη. Μπορεί να έχει τα γραφεία της στην Ελβετία, εργοστάσια παραγωγής εξαρτημάτων στην Πολωνία, μονάδες συναρμολόγησης στη Λιθουανία και το φινίρισμα να γίνεται στην Ταϊλάνδη. Και όπου μια μονάδα παραγωγής έχει προβλήματα, την παίρνει και την πάει σε άλλη χώρα. Μπορεί να επιβάλλει όποιο καθεστώς εργασίας θέλει, καταστρατηγώντας ακόμα και αυτούς τους άθλιους νόμους των χωρών ευκαιρίας. Στην ουσία αυτές νομοθετούν και επιβάλλουν κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα ΜΜΕ που ελέγχουν και χειραγωγούν συνειδήσεις και τις κατευθύνουν εκεί όπου θέλουν.

Ο Ραμονέ βρίσκει σε αυτόν τον καπιταλισμό του καζίνου, τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά: Παγκόσμιος, Διαρκής, Αμεσος και Αϋλος. Αυτό αποτελεί ένα σύστημα και το ονομάζει ΠΔΑΑ. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχει μόνο ο Θεός. Δηλαδή διαμορφώνεται μια παγκόσμια υπερεξουσία που έχει επί γης τη μεταφυσική δύναμη του ίδιου του Θεού. Και αυτό φαίνεται καθαρά στους πολέμους που κάνει και στη φτώχεια που δημιουργεί.

Μόνο στην Ευρώπη έχουμε περίπου 60 εκατομμύρια φτωχούς. Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, δηλαδή ο ένας στους δύο, ζει με λιγότερο από 1,50 ευρώ την ημέρα. Και 1 εκατομμύριο άνθρωποι με λιγότερο από 0,50 ευρώ την ημέρα.

Ο καθημερινός βομβαρδισμός της πρώην Γιουγκοσλαβίας στοίχιζε περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ. Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν τραφεί γύρω στα 80 εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε και το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Και μια που το έφερε η κουβέντα: ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας εγκαινίασε ένα καινούργιο δόγμα πολέμου. Μηδέν απώλειες για τους επιτιθέμενους, εκατόμβες θυμάτων από αυτούς που δέχονται την επίθεση. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ δεν είχαν ούτε έναν νεκρό. Οι Σέρβοι είχαν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και ολόκληρη η υποδομή της χώρας καταστράφηκε. Η Σερβία βρέθηκε δύο δεκαετίες πίσω. Και ας μη θυμηθούμε εδώ και τους Ελληνες υποστηρικτές αυτής της σφαγής. Στο όνομα βέβαια του ευρωπαϊσμού, χαιρέτισαν αυτή τη σύγχρονη Γκουέρνικα και χρησιμοποίησαν την τυραννία του Μιλόσεβιτς ως άλλοθι για το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Στους 50 πιο σημαντικούς ανθρώπους που επηρεάζουν την τύχη του πλανήτη δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός, συγγραφέας, μουσικός, σκηνοθέτης, επιστήμονας. Είναι δισεκατομμυριούχοι του αρπαχτικού κεφαλαίου με επικεφαλής τον Μπιλ Γκέιτς της Μικροσόφτ. Αυτοί πια κυβερνούν τον κόσμο. Και ο αντικαπιταλισμός σήμερα έχει χάσει την παλιά του ανατρεπτική δύναμη. Είναι πια μια στοιχειώδης προϋπόθεση για επιβίωση.

perkor29@gmail.com , Πηγή: Ελευθεροτυπία - 21/08/2010

ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ: ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ;

«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» Ή ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ;
ΤΗΣ ΦΛΩΡΑΣ ΠΑΠΑΔΕΔΕ*

Tι συνιστά η παραγωγή κι ο εφοδιασμός μιας χώρας με ηλεκτρική ενέργεια; Κάλυψη μιας βασικής κοινωνικής ανάγκης, αφού κανείς σήμερα δεν μπορεί να δουλέψει και να ζήσει χωρίς ρεύμα; Ή «αφάγωτη πίτα 10 δις €», «χοντρό φιλέτο» για κρατικοδίαιτους «επενδυτές» και «ισχυρό μαγνήτη» για ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα;

Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ), ξένοι και ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνητικοί και «αντιπολιτευόμενοι» δοσίλογοι, απαντούν φυσικά το δεύτερο. Ακριβώς αυτή την αντίληψη ονόμασαν πριν 20 χρόνια «απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας» και την υλοποιούν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία.

Η «απελευθέρωση» στην Ελλάδα ούτε «καθυστέρησε», ούτε «στράβωσε». Το αποδεικνύουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και το ύψος του δημόσιου χρέους! Οι «βίαιες αλλαγές» που στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας ξεκίνησαν ήδη από το 1999, αποτέλεσαν το όχημα για μια τεράστια μεταφορά δημοσίων πόρων προς το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, που στο τέλος του «απελευθερωμένου» δρόμου των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται περισσότερο κρατικοδίαιτο και παρασιτικό από ποτέ.

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ

Η παράδοση της διαχείρισης του Συστήματος Μεταφοράς στα ιδιωτικά συμφέροντα πραγματοποιήθηκε το 2001. Το Δίκτυο Μεταφοράς που χτίστηκε με τα χρήματα του ελληνικού λαού και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στη ΔΕΗ, παραδόθηκε στην εταιρεία ΔΕΣΜΗΕ Α.Ε. για να μπορούν να κάνουν χρήση οι ιδιώτες «επενδυτές». Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ πλήρωσε 1,17 δις € για τέλη χρήσης του Συστήματος που παραμένει «στην κυριότητά της»! Τα χρήματα αυτά, πληρωμένα από τον ελληνικό λαό, «αξιοποιήθηκαν» από το ΔΕΣΜΗΕ για επιδοτήσεις, αποζημιώσεις και λοιπές διευκολύνσεις των ιδιωτών «επενδυτών»!!

Προχωρώντας στον ήδη ανοιγμένο δρόμο, το κεφάλαιο ζητά και το επόμενο βήμα: εκτός από τη διαχείριση, να τεθεί και η ιδιοκτησία των δικτύων στη διάθεση της «αγοράς», για να κερδοσκοπήσουν και να την απομυζήσουν. Στη νέα δομή των λογαριασμών αντανακλάται η μορφή που ετοιμάζεται να δώσει η «απελευθερωμένη» αγορά στη ΔΕΗ και οι χρεώσεις που θα προσθέσει στα οικιακά τιμολόγια. Κάθε εταιρεία Παραγωγής, Μεταφοράς, Διανομής και Προμήθειας θα χρεώνει τη δική της τιμή, το δικό της πάγιο και τη δική της αύξηση «ανάλογα με το κόστος λειτουργίας και συντήρησης, τις αποσβέσεις και το εύλογο κέρδος».

Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Το 2003, απαγορεύτηκε νομοθετικά στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες για να «ανοίξει χώρος» στους ιδιώτες. Από το 2004, σύμφωνα με τις επίσημες μελέτες του ΔΕΣΜΗΕ η χώρα βρίσκεται συνεχώς στα όρια του μπλακ-άουτ. Αυτό ήταν το «ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα» που απαιτούσαν οι ιδιώτες «επενδυτές» για να εκβιάζουν για αυξήσεις, επιδοτήσεις, εγγυήσεις, κ.ο.κ. Όπερ και εγένετο. Την επένδυση και για τις τρεις «ιδιωτικές μονάδες» κατέβαλε στην ουσία το ελληνικό δημόσιο:

1) Η Μονάδα του Ομίλου Μυτιληναίου αδειοδοτήθηκε ως Σταθμός Συμπαραγωγής, εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο κι έλαβε αδρή κρατική επιδότηση. Αντί να ηλεκτροδοτεί το δικό της ηλεκτροβόρο εργοστάσιο (ΑτΕ, πρώην ΠΕΣΙΝΕ), αγοράζει από τη ΔΕΗ φθηνά (40,50 €/MWh) και της πουλά ακριβά στο Χρηματιστήριο Ενέργειας.

2) Η Ενεργειακή Θεσσαλονίκης, η Μονάδα της Elpedison, κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από τα τότε κρατικά ΕΛΠΕ, μετά παραδόθηκε μαζί τους στο Λάτση και εν συνεχεία στην Edison.

3) Η Μονάδα της Ήρων Θερμοηλεκτρική, που πλέον ανήκει κατά 51% στη Γαλλική GdF-Suez χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τη ΔΕΗ: από το 2003, η επιχείρηση του κου Μπόμπολα νοίκιαζε τους αεριοστροβίλους της στη ΔΕΗ έναντι 445 €/MWh!!! Η ΔΕΗ τότε πουλούσε 71,27 €/MWh. Η ενοικίαση αιτιολογήθηκε ως απαραίτητη για την ευστάθεια του συστήματος. Ήταν η μονάδα που προκάλεσε το μπλακ άουτ τον Ιούλη του 2004…

Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ δαπάνησε για αναγκαστική αγορά ρεύματος από τους παραπάνω «ανταγωνιστές» 1,82 δις €. Τον Ιούνιο, η κυβέρνηση που περικόπτει μισθούς και συντάξεις, αύξησε την επιδότηση των ιδιωτικών μονάδων από 35.000 σε 100.000 ευρώ ανά εγκατεστημένο μεγαβάτ κατ’ έτος. Γιατί έτσι «επενδύουν» οι ιδιώτες!!!

Πατώντας στο στρωμένο έδαφος, παλιοί και νέοι «παράγοντες της αγοράς» θέλουν τώρα και τις Μονάδες της ΔΕΗ. Δεν χρειάζεται «να βάλουν δραχμή», τις έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός και λειτουργούν με εγχώριο φθηνό καύσιμο. Πολλές παραλλαγές του ξεπουλήματος κυκλοφορούν: Πώληση του 40% των μονάδων, πώληση του 40% της παραγόμενης λιγνιτικής κι υδροηλεκτρικής ισχύος σε τιμή κόστους στους «ανταγωνιστές», κ.ο.κ. Η τρόικα και οι συνεργάτες της ετοιμάζουν συνειδητά μια ακόμα κοινωνική καταστροφή. Επενδύσεις κι εγκαταστάσεις δισεκατομμυρίων, μεγάλο τμήμα του φυσικού πλούτου της χώρας παραδίνεται στα αρπακτικά της αγοράς με ένα μόνο στόχο: να κερδοσκοπήσουν ληστεύοντας κι απαξιώνοντάς τα.

Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» ΤΩΝ ΤΙΜΟΛΟΓΙΩΝ

Στην Ελλάδα, το παραμύθι της «καλής απελευθέρωσης» που σκοτώνει τον «κρατικό μπαμπούλα» και φέρνει «οφέλη» στο λαό, ξέμεινε από «οφέλη» πριν σκοτώσει το «μπαμπούλα». Τρόικα, κυβέρνηση, «επιχειρηματίες» και λοιποί συνοδοιπόροι, αναλύουν καθημερινά ότι για μια «καλή απελευθέρωση» δεν αρκεί να διαμελιστεί η ΔΕΗ, να πωληθούν μονάδες, να χαρίζεται στους ιδιώτες παραγωγή, να τους προαγοράζει το κράτος την ισχύ, κ.ο.κ. Πρέπει να αυξηθούν και τα οικιακά τιμολόγια από 40% ως 110%! Γιατί μέχρι σήμερα, εξαιτίας «λανθασμένης κοινωνικής πολιτικής», αυξήθηκαν μόνο κατά 48%!! Ο ελληνικός λαός με το «κουρεμένο» του εισόδημα καλείται να δώσει εκτός από την περιουσία του και νέο πανωπροίκι στις «απελευθερωμένες» ορέξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΣΕ Η «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ»

Δεν γνωρίζουμε πόσα εισέπραξαν οι «επενδυτές» από κίνητρα και άλλες επιδοτήσεις. Γνωρίζουμε όμως πόσα εισέπραξε το δημόσιο και πόσα πλήρωσε για την «απελευθέρωση» μέσω της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα, την 9ετία 2001-2009, το ελληνικό δημόσιο εισέπραξε από την πώληση του 49% της ΔΕΗ κι από τα μερίσματά του συνολικά 2,3 δις €. Την ίδια περίοδο, οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου εισέπραξαν από τη ΔΕΗ 10,4 δις € δημόσιου χρήματος!! 10,4 δις € μόνο από την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και τη μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Δηλ. πάνω από το 3,5% του δημόσιου χρέους της χώρας ή όσο το 62% του σημερινού δημοσίου ελλείμματος! Κι ότι συνέβη στη ΔΕΗ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι συνέβη και στον ΟΤΕ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, στον ΟΣΕ και όπου αλλού «απελευθερώθηκαν» οι αγορές.

Η υπερχρέωση της χώρας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική των απελευθερώσεων-ιδιωτικοποιήσεων που αποτελεί εδώ και 15 χρόνια μόνιμη πηγή οικονομικής αιμορραγίας και παραγωγικής υποβάθμισης. Τώρα η τρόικα και οι ντόπιοι συνεργάτες της ετοιμάζονται, στο όνομα του χρέους που δημιούργησαν, να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο πεδίο απροκάλυπτης κερδοσκοπίας και ξεπουλήματος.

Έπαψαν πια να μιλούν και για «οφέλη». Ο χαρακτήρας των μέτρων δεν κρύβεται, ούτε οι συνέπειές τους για το λαό. Γι’ αυτό καταφεύγουν στην τρομοκράτηση. «Ή θα δεχτούμε την απελευθέρωση, ή θα φύγουμε από την Ε.Ε.» Και τότε λένε, μας περιμένουν χιλιάδες σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί…

Ο λαός φτωχαίνει και το βιοτικό του επίπεδο καταποντίζεται μέσα στην Ε.Ε. Το 2008 στη χώρα μας, το 37-40% των νοικοκυριών υπέφερε από ενεργειακή ένδεια (ξόδευαν το 20% του εισοδήματός τους για πετρέλαιο και ρεύμα). Τι θα γίνει μετά τα «μέτρα σταθερότητας» και τις «απελευθερώσεις»; Πόσο διαφέρουν οι συνέπειες αυτές από την επιβολή εμπάργκο;;

Όμως για το κεφάλαιο αυτές είναι οι ιδανικές συνθήκες εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της. Συνιστούν πραγματική «απελευθέρωσή» του από κάθε εργατικό δικαίωμα, από κάθε κοινωνική υποχρέωση που είχε επιβάλει με την πάλη του ο λαός μας. Γιατί το ρεύμα και το νερό, ακριβώς όπως η μόρφωση και η υγεία, είναι αγαθά πρώτης ανάγκης για το σύγχρονο άνθρωπο, αλλιώς παύει να είναι σύγχρονος.

Θα υποταχτούν οι σύγχρονοι εργαζόμενοι σε αυτόν τον παραλογισμό; Στο ζουρλομανδύα της Ε.Ε.; Το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, όλος ο ελληνικός λαός δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχτούν τη θηλιά που σφίγγει το λαιμό τους. Πρέπει να πρωτοστατήσουν για την ανατροπή των «απελευθερώσεων»-ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να αποδεσμευτεί ο τεράστιος αυτός κοινωνικός πλούτος από τις αρπάγες των «αγορών» και να διοχετευτεί στη στήριξη του λαϊκού εισοδήματος και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η αποδοχή της «απελευθέρωσης» σε οποιοδήποτε βαθμό και μορφή, θα οδηγήσει για μια ακόμη φορά τους εργαζόμενους σε σίγουρη ήττα.

Υπάρχει φιλολαϊκή λύση και το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και οφείλει να τη διεκδικήσει σήμερα. Να αγωνιστεί για Επανεθνικοποίηση του συνόλου της ηλεκτρικής ενέργειας σε μία 100% δημόσια επιχείρηση με αποκλειστικότητα σε Παραγωγή, Μεταφορά, Διανομή ηλεκτρικής ενέργειας. Μια ΔΕΗ αμιγώς κρατική που θα εγγυάται φθηνό ρεύμα για το λαό, στρατηγική στήριξη της εθνικής παραγωγής, αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας με σεβασμό στο περιβάλλον, θέσεις εργασίας με δικαιώματα σε χιλιάδες εργαζόμενους.

12.8.2010

*Πολιτικός Επιστήμονας - Οικονομολόγος ΜSc

Γραμματέας Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ

©servianet 2005-10

ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Απόσπασμα
Κείμενο: Θανάσης Τζιούμπας, (Περισσότερα στο http://www.ardin.gr/)
Οι φωτο προστέθηκαν απο ΑΕΡΆΚΙ , ως συνειρμικές εικόνες , παιχνίδια της μνήμης , αφόρητο αίτημα δικαίου, σε μια υπόθεση που καθόρισε μεταχουντικά την διεθνή θέση της Ελλάδας.

ΑΠΩΛΕΙΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΩΝ ΕΔΑΦΩΝ

1946-2000

Η επίσκεψη Νετανιάχου και οι εναγκαλισμοί με το καθεστώς Παπανδρέου τέλειωσαν και η καθεστωτική δημοσιογραφία ξεκίνησε την εργώδη εκστρατεία απαρίθμησης των «πλεονεκτημάτων» που θα επιφέρει στην υπόθεση της Ελλάδας η ισραηλινή «προστασία».

Και τι δεν ακούσαμε:  

Οι αφίξεις των Ισραηλινών τουριστών θα αυξηθούν (αλήθεια πόσοι παραπάνω από το 1,6% των συνολικών αφίξεων που υπολογίζονται σήμερα θα σώσουν τον ελληνικό τουρισμό;) Οι εμπορικές συναλλαγές θα αυξηθούν (αυξάνοντας βεβαίως και το διαρκές έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, την στιγμή που η ιδέα του μποϋκοτάζ κερδίζει έδαφος διεθνώς).

Θα αγοράσουμε τεχνολογία από το Ισραήλ (όταν για δεκαετίες οι ιθαγενείς επενδύσεις στην έρευνα αγγίζουν αυτές της υποσαχάρειας Αφρικής και ότι απέμεινε από το γνωστικό κεφάλαιο του τόπου ψάχνει τις αγγελίες του εξωτερικού). 

Πρόσβαση στα κοιτάσματα φυσικού αερίου, όταν τα τούρκικα ερευνητικά σκάφη εργάζονται πυρετωδώς πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα (και βέβαια με την αναπαραγωγή χαρτών όπου η Γάζα και το Παλαιστινιακό κράτος ΔΕΝ έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ΑΟΖ).

Νέα όπλα θα προστεθούν στο ελληνικό οπλοστάσιο (ήταν ανάγκη να έρθει ο Νετανιάχου για να συμμετέχει το Ισραήλ με τις συλλογές καθοδήγησης βομβών spice που φωτογραφίζει ο εν εξελίξει «διεθνής» διαγωνισμός της ελληνικής αεροπορίας;) Θα υπάρξει περαιτέρω συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας (στην επόμενη φλοτίλα η Μοσάντ θα ξέρει και πόσα σφραγίσματα στα δόντια φέρει ο κάθε επιβάτης ελληνικού πλοίου).

Το ψητό βέβαια βρίσκεται στην στρατιωτική «συνεργασία». Το περιεχόμενο της: Η διάθεση στην ισραηλινή αεροπορία του χώρου που της στέρησε η ρήξη με τον Ερντογάν για να συνεχίσει τόσο την συνήθη εκπαίδευση όσο και (άπειρα πιο σημαντικό) την προετοιμασία για το νέο μακελειό στο Ιράν το οποίο ετοιμάζει η σιωνιστική κλίκα Νετανιάχου – Λίμπερμαν στα νέα επεισόδια του «πολέμου των πολιτισμών».

Η άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» το 2008 και η άσκηση «Μίνωας» που αναγκάστηκε η Αθήνα να ακυρώσει το φετινό καλοκαίρι μετά την πειρατεία στον στολίσκο για την Γάζα, ήταν το πρελούδιο αυτής της δυσωδίας, μια νέα αεροπορική άσκηση της Ισραηλινής αεροπορίας στα… βουνά της Ηπείρου που παρουσιάζουν χρήσιμες ομοιότητες απόστασης και ανάγλυφου με το έδαφος του Ιράν, αποτελεί κατά τα φαινόμενα τη συνέχεια του αρραβώνα.

Κι όχι μόνο: Η διαδρομή των ισραηλινών αεροσκαφών διέρχεται μέσα από την επιχειρησιακή ακτίνα της 126 Σμηναρχίας Μάχης στην Κρήτη. Η σμηναρχία αυτή επιχειρεί με τα ρώσικα συστήματα S 300 PMU 1 και TOR M 1, που είναι τα ίδια συστήματα που πιθανόν αποτελούν τον κορμό της ιρανικής αεράμυνας και οι δυνατότητές τους είναι σχετικά άγνωστες στους Ισραηλινούς, αλλά και τους Αμερικανούς επιτελείς. Αν αυτά λειτουργήσουν κατά την ισραηλινή διέλευση, όπως επίμονα ζητούν τα ισραηλινά επιτελεία, τότε είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι κρίσιμα χαρακτηριστικά τους θα καταγραφούν και υποκλαπούν από τα ισραηλινά μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Αν δεν έχει συμβεί βέβαια αυτό το 2008, όπου οι δικοί μας ορκιζόταν ότι τα συστήματα έμειναν κλειστά. . .

To κράτος κλέφτης και η ΔΕΗ Κλεπταποδόχος. Νόμιμα Ναι. Ηθικά;

Aνοιχτή επιστολή στην Υπουργό ΠΕΚΑ κ. Τίνα Μπιρμπίλη - του Γκουντιού Β. Ιωάννη, Η/γου & Μ/γου Μηχανικού ΤΕ

"Κυρία υπουργέ,

Πριν από μερικά χρόνια, σε κάποιο θερινό τμήμα της Βουλής των Ελλήνων, παρουσία δύο - τριών βουλευτών και ενός υπουργού (ως συνήθως), με μια τροπολογία (απʼ αυτές τις γνωστές), πιθανότατα βράδυ (τότε γίνονται αυτές οι δουλειές), ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΚΛΟΠΗ (νόμιμη).

Το κράτος, με πρόσχημα τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας και το πλούσιο σε άνθρακα υπέδαφος της περιοχής, δια της τροπολογίας, απαλλοτρίωσε (με την αντιεξουσιαστική έννοια του όρου) όλη την έκταση του ενεργειακού λεκανοπεδίου της περιοχής μας.

Και σαν καλός κλέφτης είχε συνεννοηθεί με τον κλεπταποδόχο, για να παραδώσει τη λεία του.

Η ΔΕΗ, σαν καλός κλεπταποδόχος και ως έτοιμη από παλιά, είχε τον τρόπο αφομοίωσης και εξαφάνισης των ιχνών του προϊόντος εγκλήματος.

Ως εταιρεία Α.Ε. μετοχοποίησε την νέα ακίνητη περιουσία της και αύξησε έτσι την αξία της μετοχής της και κατά συνέπεια και την περιουσία των μετόχων της.

Έτσι ολοκληρώθηκε η ΔΩΡΕΑΝ μεταβίβαση του μισού νομού από τους φυσικούς ιδιοκτήτες του, σε μια ανώνυμη εταιρία η οποία ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ανήκει κατά πλειοψηφία στο δημόσιο, με μεσάζοντα τη Βουλή των Ελλήνων.

Δυστυχώς, οι αντιρρήσεις των «ιθαγενών» δεν εισακούστηκαν και το έγκλημα συντελέστηκε.

Νομότυπα, αλλά καθόλου ηθικά.

Η ΔΕΗ, ως επικυρίαρχος της περιοχής, λειτουργεί πλέον με τη λογική του απόλυτου άρχοντα. Του φεουδάρχη. Του τσιφλικά.

Η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος της γης και των νερών σε συνδυασμό με την παροχή παχυλού μισθού και προνομίων στους εργαζόμενους ώθησε μια γενιά ανθρώπων σε μονοσήμαντο, μονοθεματικό, προσγειωμένο και για τους περισσότερους απατηλό πλέον «όνειρο». Την πρόσληψη στη ΔΕΗ. Τοποθέτησε σε μια ολόκληρη γενιά παρωπίδες και ταυτόχρονα καθήλωσε την διάθεση των νέων για άλλες πρωτοβουλίες και άλλες εργασιακές προοπτικές.

Η σίγουρη και με καλές αποδοχές εργασία δημιουργεί προϋποθέσεις ευμάρειας, προσδοκία ευημερίας, «διασφάλιση» επιβίωσης. Ταυτόχρονα όμως λειτουργεί ως συλλογικό αναισθητικό. Χαλαρώνει τη διάθεση για αντίδραση στο συντελούμενο έγκλημα στην περιοχή. Αποδείχτηκαν χλιαρές, ανοργάνωτες, μεμονωμένες και αποσπασματικές οι αντιδράσεις. Αυτοί που αντιτάχτηκαν κατάντησαν γραφικοί και οι ενέργειές τους θεωρήθηκαν τροχοπέδη στην κατάκτηση του «ονείρου». Κάποιες ποιο οργανωμένες προσπάθειες κατέληξαν στα δικαστήρια με αντίδικο τη ΔΕΗ. Οι τοπικοί άρχοντες (παλαιάς κοπής) ισορροπούν πάντοτε ανάμεσα στη ΔΕΗ και την κοινωνία. Εξάλλου το όνειρο του λαού αποτελεί εργαλείο αυτών των πολιτικών.

Η ΔΕΗ ως ΑΕ επιδιώκει πλέον, το μεγαλύτερο κέρδος με το μικρότερο δυνατό κόστος, στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Λογική συνέπεια είναι να καταστούν οι ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες της περιοχής οι περισσότερο ρυπογόνες της Ευρώπης. Η υγιεινή και ασφάλεια των «προνομιούχων» εργαζομένων υποβαθμίζεται. Ο βαθμός απόδοσης των εγκαταστάσεων είναι συνεχώς μειούμενος με συνέπεια να κατασπαταλάται ο μη ανανεώσιμος φυσικός ενεργειακός πλούτος της χώρας. Η προστασία του περιβάλλοντος μεταλλάχτηκε από υποχρέωση σε κόστος. Οι αποκαταστάσεις των εδαφών είναι αποσπασματικές και εξυπηρετούν επικοινωνιακούς σκοπούς. Η επικοινωνιακή προσέγγιση υποκατέστησε την αποτελεσματική δράση. Η υποκρισία περισσεύει.

Κλεψιά και απαράδεκτο περιβάλλον στη μια μεριά, ελπίδα για καλό μεροκάματο από την άλλη, βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ζυγαριά, η οποία μάλλον γέρνει προς το δεύτερο.

Πόσο ακόμα;

Όταν ο άνθρακας τελειώσει ή αν ο φόρος διοξειδίου του άνθρακα καταστήσει ασύμφορη την εξόρυξή του, τι θα γίνει στην περιοχή;

Οι προτάσεις - λύσεις είναι γνωστές και συγκεκριμένες.

Σημαντικότερη όμως όλων, είναι η ΑΜΕΣΗ - ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΜΕΣΗ - επιστροφή της κλεμμένης γης στην τοπική κοινωνία. Η αποκατάσταση της αδικίας. Ο τεχνικός τρόπος είναι εύκολο να βρεθεί και να συμφωνηθεί προς όφελος και των δύο πλευρών. Η διάθεση του κλεπταποδόχου δεν είναι ξεκάθαρα δεδομένη. Είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την επανεδραίωση της εμπιστοσύνης.

Αν η επιστροφή των εδαφών δεν γίνει τώρα, που το κράτος κατέχει το 51% των μετοχών της επιχείρησης και ασκεί τη διοίκησή της, το μαράζωμα της περιοχής και η υποβάθμισή της είναι προδιαγεγραμμένη και αναπόφευκτη.

Οι μετεγκαταστάσεις των οικισμών είναι πλέον συνθήκη win – win. Η αποκατάσταση του περιβάλλοντος (εδάφους και ρύπων) επίσης. Οι νέες μονάδες αντιρρυπαντικής τεχνολογίας έπρεπε ήδη να κατασκευάζονται. Οι πράσινες επενδύσεις αποτελούν εθνική αναγκαιότητα. Η δέσμευση του πρωθυπουργού είναι διατυπωμένη με απόλυτη σαφήνεια.

Τα οφέλη είναι οφθαλμοφανή. Οι καθυστερήσεις και οι στρεβλώσεις επίσης. Οι «μεγαλοκαρχαρίες» μύρισαν αίμα.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις της υπανάπτυξης, της ανεργίας και των περιορισμένων ευκαιριών, σε συνδυασμό με της ελκτικές δυνάμεις του αδηφάγου και αθηνοκεντρικού κράτους, της ανοικτής Ευρώπης και της Αμερικής θα ερημώσουν την περιοχή.

Κανείς δεν υιοθετεί την μονόπλευρη ανάπτυξη. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν και άλλα μοναδικά και συγκριτικά πλεονεκτήματα στη Δυτική Μακεδονία. Στη δική μας ευχέρεια, δουλειά και κοινωνική συνοχή (κατʼ απόλυτη προτεραιότητα) επαφίεται να τα αναδείξουμε, να τα ωριμάσουμε, να τα καταστήσουμε και αυτά μέρος της προόδου του στρατηγικά ευαίσθητου τόπου μας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί η τεχνογνωσία στην παράγωγη ενέργειας ως παρακαταθήκη του εικοστού αιώνα. Δεν θα αποδειχθούμε ούτε στάσιμη, ούτε ανακόλουθη γενιά.

Κυρία υπουργέ,

σας παρακαλώ, κατά την πολυαναμενόμενη επίσκεψή σας, μην αναλωθείτε σε γενικόλογες αναφορές στην πράσινη ανάπτυξη και στην ευημερία της περιοχής, στα ωραία άνευ ουσιαστικού και συγκεκριμένου περιεχομένου λόγια.

Ως νέα φέρελπις πολιτικός, εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς θετικών ανθρώπων, έχετε την υποχρέωση να δώσετε απόλυτα συγκεκριμένες και καθαρές απαντήσεις. Σαφείς και εφαρμόσιμες. Πρακτικές και αποτελεσματικές.

Πρέπει να εγγυηθείτε τη νόμιμη, ηθική και με σεβασμό στην περιοχή λειτουργία της ΔΕΗ ΑΕ.

Μπορείτε να δώσετε προοπτική στη Δυτική Μακεδονία ή να την καταδικάσετε.

Αν θέλετε, μπορείτε να αποκαταστήσετε ΤΩΡΑ την αδικία. Να επιστραφούν τα εδάφη στους φυσικούς ιδιοκτήτες τους. Στους απογόνους αυτών που τα μάτωσαν για να τα ελευθερώσουν πριν από λιγότερο από εκατό χρόνια, τα πότισαν με τον ιδρώτα τους καλλιεργώντας τα, έσκαψαν ακόμα και με τα χέρια τους μετατρέποντας τα στον κυριότερο μοχλό ανάπτυξης όλης της χώρας. Τότε και εμείς, ως τοπική κοινωνία, μπορούμε να αναλάβουμε και πάλι με εγγυημένη επιτυχία, όπως και έως σήμερα, το ενεργειακό μέλλον της Ελλάδας.

Σας υποδεχόμαστε με την ελπίδα και την πεποίθηση ότι θα εφαρμόσετε την καθαρή δέσμευση (στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές από την πλατεία της Κοζάνης) του πρωθυπουργού.

Είναι στρατηγικό συμφέρον της Ελλάδας, η ενεργειακή καρδιά της χώρας να λειτουργεί στον τόπο της. Χωρίς αρρυθμίες και εμφράγματα.

Στο χέρι σας είναι.

[ ...και η κα Υπουργός δεν πήρε θέση. Ούτε η τοπική κοινωνία. Ούτε και οι εκπρόσωποι...]

Ψευδαισθήσεις, Παναγιώτης Κονδύλης,1992

καλοκαιράκι , σύσσωμος ο λαός παρακολουθεί στις 9 "Χίλιες και μια νύχτες" μιας επιβλητικής - ανυπόστατης Κωνσταντινούπολης, τα φασολάκια καρποφορούν και οι τριάδες της επιτροπείας κυκλοφορούν ανάμεσά μας....

Παναγιώτης Κονδύλης,1992

Posted on Αυγούστου 2, 2010 by Herr K.

"...Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ιδιαίτερα τι πλεονεκτήματα έχει ένα έθνος επεκτεινόμενο πέρα από τα όρια του κράτους του. Όχι μόνον ο κύριος κορμός του έθνους, πού ζει μέσα στο κράτος, δέχεται συνεχώς ζείδωρες μεταγγίσεις αίματος απ’ έξω, αλλά και το ίδιο το εθνικό κράτος, έχοντας το μάτι στυλωμένο στους ομοεθνείς του εξωτερικού, έχει μιαν αίσθηση ευρύτερης ιστορικής ευθύνης και αποστολής.

Όποιος θα κατανοήσει χωρίς προκαταλήψεις τι οφείλει ο σημερινός τουρκικός δυναμισμός στην αίσθηση αυτή, θα καταλάβει εύκολα για ποιο πράγμα μιλάμε, δεδομένου ότι οι αντίστοιχες ελληνικές εμπειρίες φαίνονται να έχουν εξανεμισθεί από καιρό.

Πράγματι, ένα καθοριστικό γνώρισμα της σημερινής ελληνικής εθνικής ζωής, δηλ. της εθνικής ζωής μετά τη γεωπολιτική συρρίκνωση του ελληνισμού, είναι η απουσία ιστορικών στόχων ικανών να κινητοποιήσουν συνειδητά και μακροπρόθεσμα συλλογικές δυνάμεις. Πάνω σ’ αυτό δεν πρέπει να ξεγελιέται κανείς ούτε από τυποποιημένες πατριωτικές κορώνες ούτε από τις ανόρεχτες μάχες οπισθοφυλακής πού δίνονται για το κυπριακό — ούτε επίσης πρέπει να εκλαμβάνει ως τέτοιο στόχο την «ένταξη στην Ευρώπη»: γιατί προς αυτήν ωθεί μια μαζική επιθυμία καταναλωτικής ευζωίας, η οποία, προκειμένου να πραγματοποιηθεί, δεν θα δίσταζε και πολύ να μετατρέψει την ένταξη σε ταπεινωτική εθνική εκποίηση.

Η παρατήρηση αυτή μας φέρνει στη δεύτερη από τις δύο μεγάλες φάσεις της εθνικής συρρίκνωσης του ελληνισμού σ’ αυτόν τον αιώνα.

Αν η πρώτη είχε κυρίως γεωπολιτικό χαρακτήρα, η δεύτερη, πού άρχισε μετά τη σχετική ολοκλήρωση της πρώτης, χαρακτηρίζεται από τα συμπτώματα και τα συμπαρομαρτούντα ενός παρασιτικού καταναλωτισμού αδιάφορου για τις μακροπρόθεσμες εθνικές του επιπτώσεις, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά την ανεξαρτησία της χώρας και την αυτοτέλεια των εθνικών της αποφάσεων.

Τον καταναλωτισμό αυτόν δεν τον ονομάζουμε παρασιτικό για να τον υποβιβάσουμε ηθικά, αντιπαρατάσσοντάς του «ανώτερα» και «πνευματικά» ιδεώδη ζωής, όπως κάνουν διάφοροι διανοούμενοι. Θα ήταν εξωπραγματικό και ανόητο να θέλει να αποκόψει κανείς τον ελληνικό λαό στο σύνολό του από τις νέες δυνατότητες της παραγωγής και της τεχνολογίας — και επί πλέον θα ήταν και επικίνδυνο, γιατί μια τέτοια αποκοπή θα συμβάδιζε με μια γενικότερη οικονομική και στρατιωτική καθυστέρηση.

Ό όρος «παρασιτικός καταναλωτισμός» χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση — και αξιοπρέπεια — ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό.

Η εξέλιξη αυτή συντελέσθηκε στο πλαίσιο της μεταπολεμικής προοδευτικής διαπλοκής των διεθνών οικονομικών διαδικασιών γενικά και των ευρωπαϊκών οικονομιών ειδικότερα, ωστόσο θα ήταν λάθος να τη θεωρήσουμε ως ειμαρμένη πού ενέσκηψε πάνω σε μιαν αδύνατη κι ανυπεράσπιστη Ελλάδα, αιχμαλωτισμένη ανέκκλητα στα δίχτυα του «διεθνούς κεφαλαίου».

Τέτοιες φαινομενικά περισπούδαστες εξηγήσεις προσφέρουν όσοι οχυρώνονται πίσω από την αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή» ρητορική, αρνούμενοι να αναμετρήσουν το μέγεθος των δικών τους ευθυνών, το βάθος των συντελεστών της σημερινής εθνικής κρίσης και την οδυνηρότητα των πιθανών διεξόδων απ’ αυτήν.

Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων.

Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση.

Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων...

Πρόκειται για το κείμενο “Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής ” που αποτελεί επίμετρο στο βιβλίο “Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο” (1992)

Πλήρες κείμενο : http://kondylis.wordpress.com/