Ξεκορονοϊός - Η Χώρα του "ξε"

μικρό  παραμύθι του Τζιάνι Ροντάρι
( Από τα "Παραμύθια απ' το τηλέφωνο" μτφ. Άννας Παπασταύρου, εκδόσεις Μεταίχμιο)
     
 
 Ο Τζοβάνι ο Χασομέρης ήταν σπουδαίος ταξιδευτής. Σε κάποιο από τα πολλά ταξίδια του, έτυχε να βρεθεί στη χώρα του "ξε".
   - Μα τι σόι χώρα είναι αυτή; ρώτησε έναν ντόπιο, που δροσιζόταν κάτω από ένα δέντρο.
   Ο ντόπιος αντί γι' απάντηση, έβγαλε από την τσέπη του ένα ξυράφι και το έδειξε στο μικρό Τζοβάνι, ανοίγοντάς το διάπλατα στην παλάμη του χεριού του.
   - Το βλέπετε αυτό;
   - Είναι ένα ξυράφι.
   - Λάθος. Είναι ένα "ξεξυράφι", δηλαδή ένα ξυράφι με το "ξε" μπροστά. Χρησιμεύει στο να κάνει τα μολύβια να φυτρώνουν πάλι, όταν έχουν ξυστεί πολύ, και είναι πολύ χρήσιμο στα σχολεία.
   - Υπέροχο, είπε ο Τζοβάνι. Και μετά;
   - Μετά έχουμε την "ξεκρεμάστρα".
   - Την κρεμάστρα, θέλετε να πείτε.
   - Η κρεμάστρα χρησιμεύει  σε πολύ λίγα πράγματα, αν δεν έχετε παλτό να κρεμάσετε πάνω της. Με την "ξεκρεμάστρα" μας, όμως, όλα είναι εντελώς διαφορετικά. Μ' αυτή δε χρειάζεται να κρεμάς τίποτα, γιατί ό,τι χρειάζεται είναι ήδη κρεμασμένο. Αν θέλετε παλτό, πάτε και το ξεκρεμάτε. Όποιος έχει ανάγκη από σακάκι, δε χρειάζεται να πάει να το αγοράσει: περνάει από την ξεκρεμάστρα και το ξεκρεμάει. Έχουμε ξεκρεμάστρα για τα καλοκαιρινά και για τα χειμωνιάτικα, για αντρικά και για γυναικεία ρούχα. Έτσι κάνουμε οιονομία.
   - Τέλεια. Κι έπειτα;
   - Έπειτα έχουμε την "ξεφωτογραφική μας " μηχανή, που αντί να βγάζει φωτογραφίες , βγάζει γελοιογραφίες, κι έτσι γελάμε πολύ. Και έχουμε,  βέβαια, και το "ξεκανόνι".
   - Ουοουου, φοβάμαι.
   - Μη φοβάστε καθόλου. Το "ξεκανόνι" είναι το αντίθετο του κανονιού, και χρησιμεύει στο να ξεκάνει τον πόλεμο.
   - Και πώς λειτουργεί;
   - Πανεύκολο. Μπορεί κι ένα παιδάκι να το χειριστεί. Αν γίνει πόλεμος, σφυρίζουμε με την "ξεσάλπιγγα", ρίχνουμε μία  βολή με το "ξεκανόνι" κι αμέσως ο πόλεμος σταματάει.
   Είναι θαυμάσια αυτή η Χώρα του "ξε".

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ποταμός

Παραμύθι απ´ την Ινδία

Μια φορά κι έναν καιρό ένας ποταμός έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.
Επειδή ήταν ρηχός, κανένας δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι όλοι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να «σχεδιάζουν» δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.
Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερο βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στη κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.
Αλλά μια μέρα ο Θεός Ίντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε τον δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι. 
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες διαδρομές.
Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.
Ένας από τους υπηρέτες του Ιντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.
Ο ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγκρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους. 
Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από την άμμο και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.
Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.
Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον διέσχιζαν κολυμπώντας και ύστερα σχολίαζαν τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη θάλασσα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, σκέφτομαι τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα.

Αριστεία ή μετριοκρατία

Ποιός ενοχλείται απο την αριστεία; Ο εγωπαθής μέτριος, ο της ελάσσονος προσπάθειας, ο προωθούμενος . 

Ποιος αδιαφορεί για την αριστεία; Ο εύπορος (που εκ γενετής έχει εξασφαλισμένη τη θέση του στο LSE), ο οκνηρός, ο βολεψάκιας. 

Ποιόν απειλεί η αριστεία; Την ανελεύθερη, ελεγχόμενη σκέψη, τις πελατειακές κοινωνίες.

Τι πολίτες και τι πολιτεία επιδιώκει λοιπόν η παιδεία Μπαλτά - Χασάπη;

Πρότυπα - Πειραματικά Σχολεία

στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα

Πηγή: www.athensvoice.gr, 27/02/2015 

ΕΛΕΝΗ ΜΠΟΥΝΤΑ

Η πρώτη αλλαγή που επιχειρεί η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια η εκπαίδευση είναι κατάργηση των Πρότυπων - Πειραματικών Σχολείων που θεσπίστηκαν με το νόμο 3966/2011. Με την ίδρυση αυτών των σχολείων η υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου τόλμησε να ξεπεράσει τις λογικές «εξισωτισμού», να αναγνωρίσει την αριστεία ως αξία και κίνητρο για ακαδημαϊκές επιδιώξεις και κυρίως να δώσει το μήνυμα της αξιοκρατικής άμιλλας στην παιδεία και σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Γιατί λοιπόν το υπουργείο ξεκινά με την κατάργηση ενός νέου θεσμού που ακόμα είναι στα πρώτα του βήματα, αλλά η αποδοχή του είναι πολύ μεγάλη; Γιατί να καταργηθούν τα σχολεία που ο συμβολισμός τους για το σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας αλλά και της κοινωνίας είναι πολύ ισχυρός και φέρνει στο προσκήνιο δύο αξίες διαχρονικές και σύμφυτες με την παιδεία: την αξιοκρατική πνευματική άμιλλα και την αριστεία;

Κάποιοι μιλούν για σχολεία «ελίτ». Ωστόσο αν μελετήσει κανείς το νόμο θα διαπιστώσει ότι σε καμία περίπτωση δεν μιλάει για «ελίτ» σχολεία, με ανταγωνισμό ή εξετάσεις παπαγαλίας και γνώσεων μόνο. Ο στόχος είναι η δημιουργία δημόσιων σχολείων «φωτεινών παραδειγμάτων», που θα δοκιμάζουν νέες μεθόδους και πρακτικές από τη διδακτική μεθοδολογία και την παιδαγωγική μέχρι τη διοίκηση και τον αυξημένο ρόλο του συλλόγου διδασκόντων. Αυτά τα σχολεία δίνουν τη δυνατότητα σε ταλαντούχους μαθητές, σε μαθητές που καταβάλλουν τη μείζονα προσπάθεια να «φύγουν» όσο πιο μπροστά μπορούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δίνονται ίσες ευκαιρίες σε όλους. Ταυτόχρονα, τα σχολεία αυτά μπορούν τα «τραβήξουν» προς τα πάνω όλο το εκπαιδευτικό σύστημα.

Σύμφωνα με το νόμο και την πρώτη του εφαρμογή η επιλογή γίνεται με αίτημα του κάθε σχολείου μετά από απόφαση του συλλόγου διδασκόντων και κατόπιν αξιολόγησης. Αυτή η επιλογή δεν είναι μόνιμη, δίνεται δηλαδή η δυνατότητα στα σχολεία να φύγουν από το δίκτυο αυτό, αλλά και σε οποιοδήποτε δημόσιο σχολείο να ενταχθεί με αίτημά του.

Στα δύο χρόνια λειτουργίας αυτών των σχολείων φαίνεται η αποδοχή του θεσμού από την κοινωνία, η οποία πρέπει και να ληφθεί υπόψη. Κατ’ αρχήν στη διαδικασία επιλογής των σχολείων με αξιολόγηση κατέθεσαν φάκελο 140 σχολεία (το σύνολο σχεδόν των σχολείων που είχαν δικαίωμα στην πρώτη εφαρμογή) με απόλυτα δική τους βούληση. Η πρώτη στελέχωση των σχολείων αυτών με διευθυντές αλλά και εκπαιδευτικούς έγινε με αξιολόγηση και συμμετείχαν με δική τους βούληση 750 εκπαιδευτικοί, που ήδη δίδασκαν στα Πειραματικά Σχολεία, ενώ στη δεύτερη πρόσκληση το 2014 για συμπλήρωση 615 θέσεων εκπαιδευτικών έκαναν αίτηση 2.000 εκπαιδευτικοί από δημόσια σχολεία. Την προηγούμενη χρονιά συμμετείχαν 13.000 μαθητές στις εξετάσεις. Εκατοντάδες μαθητές από την ευρύτερη περιοχή του κάθε σχολείου συμμετέχουν στους ομίλους. Πολλοί όμιλοι ανέπτυξαν επιστημονικές, ακαδημαϊκές αλλά και κοινωνικές δράσεις, οι οποίες διακρίθηκαν διεθνώς (π.χ. στα θεωρητικά μαθηματικά το Βαρβάκειο). Ήδη καταγράφονται καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελέσματα στα δημόσια αυτά σχολεία από ακριβά ιδιωτικά ιδρύματα. Χρειάζεται προφανώς χρόνος και έρευνα, ώστε να αποτιμηθούν τα εκπαιδευτικά αποτελέσματα και να γίνουν προσαρμογές, είναι όμως αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο θεσμός δίνει την ευκαιρία σε μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αριστεύουν και να φοιτήσουν στα σχολεία αυτά.

Καταθέτοντας τη δική μου εμπειρία μπορώ να πω ότι δεκάδες μαθητές από Δημοτικά Σχολεία των Καμινίων πήραν μέρος στη διαδικασία και φοιτούν σε Πρότυπα-Πειραματικά σχολεία. Θα πρέπει επίσης να τονίσω ότι στα Δημοτικά Σχολεία έχει ξεκινήσει μια συζήτηση για τα Πρότυπα-Πειραματικά Σχολεία, και πολλοί εκπαιδευτικοί ενθαρρύνουν τους μαθητές τους να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, ενώ ταυτόχρονα τα ίδια τα σχολεία αναβαθμίζουν την εκπαιδευτική τους διαδικασία.

Κανείς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι τα Πρότυπα-Πειραματικά Σχολεία μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου των μαθητών. Εξάλλου δεν είναι αυτός ο σκοπός ίδρυσής τους. Τα δημόσια αυτά σχολεία ενταγμένα στην ευρύτερη εκπαιδευτική πολιτική (Νέο Σχολείο - Νέα Προγράμματα Σπουδών 2011) μπορούν να αποτελέσουν εργαστήρια δημιουργικής σκέψης, να μεταδώσουν καλές πρακτικές σε άλλα σχολεία, να εκπαιδεύσουν εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στη συνέχεια θα γίνουν πολλαπλασιαστές.

Σχετικά με τις εξετάσεις, που πολύς λόγος γίνεται, χρειάζεται να αποσαφηνιστεί ότι ο νόμος προβλέπει για την πρόσβαση από τα δημοτικά στα γυμνάσια «προϋποθέσεις», οι οποίες ορίζονται από κάθε σχολείο, δοκιμάζοντας διάφορους τρόπους και για το Λύκειο εξετάσεις που δεν βασίζονται στην παπαγαλία, αλλά διερευνούν γνώσεις, δεξιότητες κλίσεις και ταλέντα. Δίνεται επίσης η δυνατότητα σε «χαρισματικούς» (στις τέχνες, στα μαθηματικά, στη φυσική κλπ.) μαθητές να φοιτήσουν στα σχολεία αυτά. Είναι ο πρώτος νόμος που μεριμνά και λαμβάνει υπόψη αυτούς τους μαθητές, που πολλές φορές τίθενται στο πριθώριο του συστήματος.

Θα ήθελα ως εκπαιδευτικός και ως σχολική σύμβουλος, που κάθε μέρα είμαι σε σχολεία, να τονίσω την ανάγκη ανάδειξης και υιοθέτησης αξιών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η αριστεία και η πνευματική άμιλλα είναι αξίες που τις έχει ανάγκη το δημόσιο σχολείο και η κοινωνία. Όχι βέβαια σε ένα πλαίσιο ελιτισμού και αποκλεισμών, αλλά στο πλαίσιο ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους – και στους άριστους. Με αφορμή τα Πρότυπα-Πειραματικά Σχολεία είναι ευκαιρία να ανοίξει μια συζήτηση για τις αξίες στην εκπαίδευση γενικότερα, γιατί τελικά είναι ένα θέμα που θα μας βοηθήσει να καταλήξουμε στο ερώτημα: τι σχολείο θέλουμε για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Σε τριάντα χρόνια...

«Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν» Πηγή:http://www.kathimerini.gr

Της Μαριας Κατσουνακη

Μας έβαλε δύσκολα ο Γιάννης Τροχόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με θέμα τα Ιδρύματα σε περίοδο κρίσης, ζήτησε να συστρατευτούμε «σε κάτι που δεν θα ζήσουμε εμείς, αλλά τα παιδιά μας». «Η Εθνική Βιβλιοθήκη θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου σε 30 χρόνια από τώρα». Για μια κοινωνία που εκπαιδεύτηκε να καταναλώνει μόνο σε χρόνο παρόντα και όχι να επενδύει στο μέλλον, όποια προοπτική υπόσχεται μακροπρόθεσμα οφέλη αποτελεί άγνωστη συνθήκη. Πώς, λοιπόν, θα εργαστούμε για κάτι ασαφές, σημαντικό μεν -ποιος θα διαφωνούσε- αλλά καθόλου χειροπιαστό, σχεδόν άυλο; Επίσης, τι ακριβώς σημαίνει «θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου»; Πώς μπορεί να καταυγάσει η μάθηση, η εκπαίδευση, μια χώρα με απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση και κλειστά πανεπιστήμια; Κι όμως· σε αυτήν την ταραγμένη εποχή, που καμία επόμενη μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, οι βιβλιοθήκες αποτελούν θέμα συζήτησης διεθνώς: στην Αμερική, στην Ασία, στην Ευρώπη. Αλλάζει η πρόσληψη της γνώσης, ο τρόπος που αντλούμε την πληροφορία, η αξιολόγηση της μνήμης, η διαμόρφωση της σκέψης, η σχέση μας με τα βιβλία. Οι βιβλιοθήκες αλλάζουν. Πώς; Σε ένα κατατοπιστικό κείμενο στην ιστοσελίδα του προγράμματος Future Library διαβάζουμε: «Στο παρελθόν η βιβλιοθήκη είχε ως επίκεντρο τα βιβλία. Στο μέλλον, τον αναγνώστη. Στο παρελθόν αποτελούσε χώρο αναζήτησης πληροφοριών. Πλέον, βοηθά στη δημιουργία της πληροφορίας και την επικοινωνία της στο κοινό. Κάποτε, ήταν τόπος για τους μοναχικούς ανθρώπους. Στο μέλλον, είναι τόπος συγκέντρωσης και δραστηριοποίησης ομάδων. Στη βιβλιοθήκη του παρελθόντος όλα περιστρέφονταν γύρω από οδηγίες, κανόνες και την επικρατούσα πολιτική του χώρου. Τώρα, επικεντρώνεται στην άνεση, στην εξυπηρέτηση και προσέγγιση του κοινού ανάλογα με τις ανάγκες του. Στο παρελθόν, η εκτύπωση και αναπαραγωγή συγγραμμάτων ήταν το σύνηθες. Στο μέλλον, έχει ως έργο την ανάπτυξη πολυποίκιλων συγγραμμάτων - το τύπωμά τους, την ηχητική και οπτική αναπαραγωγή τους». Ο «knowledge worker» του 21ου αιώνα είναι άνθρωπος πολλαπλών δεξιοτήτων: ευέλικτος, προσαρμοστικός, χωρίς αμετακίνητα γνωστικά αντικείμενα, που επιδίδεται στη διά βίου εκπαίδευση. Ενας νέος ανθρωπότυπος που σμιλεύεται στη βιβλιοθήκη του μέλλοντος. Για την ακρίβεια: δεν διαμορφώνεται έξω από αυτήν, γιατί ό,τι περιλαμβάνει τη γνώση δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Αντίθετα· αποτελεί κομβικό σημείο της, εστία εξέλιξης και ωρίμανσης.  «Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Σιγκαπούρης ανέκαμψε όταν προσανατολίστηκε στην εκπαίδευση, στη βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού», σημειώνει ο Γ. Τροχόπουλος. Ηταν, πριν από δυο μήνες, ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους της νεόδμητης και εντυπωσιακής κατασκευής στο Μπέρμιγχαμ, της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης της Ευρώπης. «Είχε 300 επίσημους τη μία μέρα και 10.000 επισκέπτες την επόμενη. Κινδυνεύουμε, αν δεν προνοήσουμε, να βιώσουμε την απόλυτη αντιστροφή. Να έχουμε 10.000 κόσμο στα εγκαίνια και 300 την επόμενη μέρα», είχε σχολιάσει μετά την επιστροφή του, αναφερόμενος στο έργο του Ρέντσο Πιάνο στο Φαληρικό Δέλτα. «Εκεί, υπάρχει το κοινό. Εδώ, πρέπει να το δημιουργήσουμε». Οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας καλλιεργούν τη συνήθεια από τη μικρή ηλικία. Αρκεί; Συνέργειες, συνεργασία. Με τις ανά την Ελλάδα βιβλιοθήκες και τις τοπικές κοινωνίες. Αρκεί; Συνεχείς πειραματισμοί, άνοιγμα σε όλα τα κοινωνικά πεδία.  Ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου (επικεφαλής του Future Library) αναρωτιέται; «Ποιοι είναι το βασικό μας κοινό; Οι φτωχοί, εκείνοι που δεν μπορούν να αγοράσουν βιβλία ή κομπιούτερ, που δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο, οι μετανάστες, οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανθρώπων αυτών έχει γιγαντωθεί. Γι’ αυτό, ενώ τα κρατικά κονδύλια για τις Βιβλιοθήκες έχουν μειωθεί κατά 80%, η επισκεψιμότητά τους έχει αυξηθεί». Οι ψηφίδες του παζλ έχουν κοινωνική ταυτότητα. Οι τάξεις των αναγνωστών θα πυκνώνουν όσο οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας λειτουργούν χωρίς αποκλεισμούς. Η δουλειά που πρέπει να γίνει, σε όλα τα μέτωπα, είναι σύνθετη και εντατική.  Ειδικά στην Ελλάδα της καχυποψίας, των διαχωριστικών γραμμών, που εντάθηκαν με την κρίση, του εσωτερικού διχασμού και της εξωτερικής αδιαφάνειας. Οι διαδρομές που χαράσσονται, είναι διαδρομές στην ομίχλη. Οσο πιο ενθαρρυντικά εμφανίζονται τα αποτελέσματα της προσπάθειας τόσο η ατμόσφαιρα θα γίνεται πιο διαυγής. Τόσο ο χρόνος δεν θα είναι μέλλοντας αλλά παρόντας. Θα μας περιβάλλει. Κάθε βήμα θα εγγράφεται στο σώμα της κοινωνίας, όσο μικρό και αν είναι. Προοπτική είναι αυτή ακριβώς η συστράτευση σε έναν σκοπό. Η ελάχιστη αλλά λυσιτελής εργασία. Ούτως ή άλλως -πρέπει να το επαναλαμβάνουμε διαρκώς- οι σημαντικές μετατοπίσεις προετοιμάζονται δεκαετίες νωρίτερα. Εδραιώνονται μέρα τη μέρα, κερδίζονται αθόρυβα και επίμονα. Μονότονα, σχεδόν πληκτικά. Χωρίς εξάρσεις και πανηγυρισμούς, θριαμβευτικές ανακοινώσεις και άδειες υποσχέσεις. Η προσμονή είναι συλλογική προσπάθεια. Οπως και η κατάκτηση. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στους «New York Times», ο Τόμας Φρίντμαν, με αφορμή την επίσκεψή του στη Νότια Κίνα για να καταγράψει από κοντά την προσπάθεια νέων εκπαιδευτικών από 32 χώρες του κόσμου στο πρόγραμμα «Teach for All», σημειώνει: «Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν». . .

σοφή στους σοφούς είναι η στάση

"Η νύχτα τής σκέψης οδηγεί σε Χρυσή Αυγή" , Ν.Σιδέρης

Πηγές:  Αντικλείδι  http://antikleidi.com/2013/10/01/xa-night/   http://www.siderman.gr/

Ο Νίκος Σιδέρης, ψυχολόγος, ψυχίατρος και συγγραφέας, «αναλύει» την κρίση, εξηγεί γιατί οι ψυχές των ανθρώπων βλέπουν σαστισμένες ό,τι θεωρούσαν δεδομένο ως παρόν και ό,τι προσδοκούσαν από το μέλλον να σωριάζονται, αιτιολογεί γιατί νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τις έχει βρει.

* Το ψυχολογικό στίγμα της κρίσης:

- Είναι ένα πένθιμο μούδιασμα. Οι άνθρωποι ζουν πολλαπλές απώλειες. Χάνουν υλικές απολαβές. Χάνουν φαντασιακές ευχαριστήσεις - το σύμπλεγμα διασκεδαστικής αυταπάτης που καλλιεργούσε ο καταναλωτικός ναρκισσισμός. Χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον κόσμο, στον άλλον και σε ό,τι καλό κι αγαπητό έβλεπαν στον εαυτό τους. Η απώλεια της μεγάλης αυταπάτης γεννά ένα βίαιο πένθος. Ωστόσο, πιο αξιοπερίεργο είναι το μούδιασμα της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που χαρακτηρίζει τη στάση των ανθρώπων, ιδιαίτερα όσων πλήττονται εξοντωτικά από την κρίση. Μούδιασμα που αντιπροσωπεύει την ψυχολογική ιδιαιτερότητα της παρούσας κρίσης.

- Ο κύριος ψυχοδιανοητικός μηχανισμός του ονομάζεται «διπλός δεσμός». Αντιστοιχεί στην εμπλοκή της σκέψης, που προκύπτει όταν οι άνθρωποι γίνονται στόχος παράδοξων μηνυμάτων που αλληλοακυρώνονται, χωρίς να επιτρέπεται να σκεφτείς σχετικά μ' αυτό το παράδοξο. Στην Ελλάδα της κρίσης, αυτή η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής διανοητικής εμπλοκής συνίσταται στο εξής σύμπλεγμα: Ενα πρώτο μήνυμα λέει «Αν αντισταθείς, χάθηκες» (=πτώχευση, καταστροφή...). Ενα δεύτερο μήνυμα λέει «Αν υποκύψεις, χάθηκες» (=ανεργία, φτώχεια, μιζέρια...). Κι ένα τρίτο απαγορεύει τη σκέψη, εφ' όσον «Είναι μονόδρομος» γιατί «Το είπε η τρόικα».

*Μια τέτοια επικοινωνιακή καταιγίδα:
-Καλλιεργεί ψυχολογία νεο-ραγιαδισμού και καθιστά ανέφικτη τη νηφάλια, ορθολογική σκέψη. Γι' αυτό οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι και «τρελαμένοι». Το διπλό δεσμό συμπληρώνουν ορισμένα ψυχοσυναισθηματικά πάθη, όπου δεσπόζουν τα εξής: απόγνωση, ανήμπορη οργή, φόβος (έλλογος και άλογος), αγωνιώδης αναμονή. Ολο αυτό το σύμπλεγμα κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά να μην ξέρουν να εκφράσουν πώς, να σκεφτούν και να αντιδράσουν ορθολογικά και αποτελεσματικά.

* Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα, η πολιτική στάση των ανθρώπων δεν μετακινείται. Γιατί η αντιπολίτευση δεν έλκει τους πληττομένους από την κυβερνητική πολιτική;

-Οσο η αντιπολίτευση δεν ασχολείται με την αποδόμηση του διπλού δεσμού, όσο παραβλέπει το μπλοκάρισμα των ψυχών, οι άνθρωποι θα παραμένουν μουδιασμένοι και πολιτικά καθηλωμένοι. Και τα πιο ισχυρά επιχειρήματα είναι ανήμπορα όταν συναντούν μυαλά μπλοκαρισμένα, ανίκανα να παράγουν σκέψη.

*Η κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει για να αναχαιτίσει τη Χρυσή Αυγή;

-Προφανώς, η χρυσαυγοποίηση του λόγου και της πράξης δεν είναι απάντηση. 
Το αληθινό αντίδοτο είναι η ενεργοποίηση της ορθολογικής και νηφάλιας σκέψης, που είναι η ψυχή του δημοκρατικού λογισμού. Αρα, η κυβέρνηση καλείται να αναπροσαρμόσει τον πολιτικό της λόγο. Να σταματήσει το «Είναι μονόδρομος» (το ΔΝΤ δεν το δέχεται...) και να διατυπώσει την πολιτική της με όρους έλλογης επιλογής μεταξύ πολλών πολιτικών. Επιλογής που βασίζεται στην έγκυρη και νηφάλια σκέψη, και όχι στην αναγκαστική πορεία που επιβάλλουν οι (διαφωνούντες μεταξύ τους) ισχυροί, δηλαδή στην απαγόρευση και την απονέκρωση της σκέψης.

* Υπάρχει αντίδοτο στη δοκιμασία;

-Ναι, υπάρχει. Προφανώς, αναφέρομαι στο ψυχολογικό επίπεδο της προσωπικής στάσης. Ευρύτερες διεργασίες είναι επίσης αναγκαίες, όπως μία βαθιά διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση, μια «θεραπεία αλήθειας», ή η επιστροφή στους ανθρώπους, μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Ωστόσο, στο προσωπικό επίπεδο, αντίδοτο υπάρχει, διαθέσιμο τώρα, και για τους μεγάλους και για τα παιδιά.

-Ανθρώπινη σχέση, δηλαδή να πας κοντά στους ανθρώπους και να καλλιεργείς την αμοιβαία υποστήριξη, προσφορά και αλληλεγγύη. Ευρυγώνια ματιά. Σκέψη, σκέψη, σκέψη. Σκληρή προσπάθεια. Και αξιοπρέπεια πάνω απ' όλα...
..................................................................................................................................................................
Κάποτε επισκέφθηκε τον κ.Κ ένας καθηγητής της φιλοσοφίας κι άρχισε να του μιλάει για τη σοφία του. Μετά από λίγη ώρα ο κ.Κ είπε στον καθηγητή: 
"Κάθεσαι ενοχλητικά, μιλάς ενοχλητικά, σκέφτεσαι ενοχλητικά". Σαν τ' άκουσε αυτό ο καθηγητής θύμωσε και του είπε: 
"Δέ μ' ενδιαφέρει τί σκέφτεσαι για το άτομό μου, μ' ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη σου γι' αυτά που λέω".
"Αυτά που λες δεν έχουν περιεχόμενο", αποκρίθηκε ο κ.Κ.
"Σε βλέπω να βαδίζεις αδέξια, και το βάδισμά σου δέν έχει προορισμό. Μιλάς σκοτεινά και η ομιλία σου δέ φωτίζει τίποτα. Βλέποντας τη στάση σου παύει να με ενδιαφέρει ο στόχος σου".

χαιρετισμοί της υπέρβασης

ο ψαλμωδός

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· 

χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις·

χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς·

χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον, καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·

χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον·

χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις·

χαῖρε, δι᾿ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, βουλῆς ἀποῤῥήτου μύστις·

χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.

Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα·

χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

Χαῖρε, τὸ Φῶς ἀῤῥήτως γεννήσασα·

χαῖρε, τὸ πῶς, μηδένα διδάξασα.

Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν·

χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.

Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ·

χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς.

Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα·

χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος.

Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς·

χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.

Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·

χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.

Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί·

χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.

Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα·

χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.

Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι·

χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.

ο ποιητής

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα

Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος

ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σαν Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται

Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο

Ο Μαϊστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει

Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.

ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο καποιανού Δία
τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια

Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα φλόκο
Στο γαρμπή τ’ αρμενίζοντας πόντζα λαμπάντα
έως όλο το μάκρος τους τ’ αφρισμένα
με λιτρίδια μαβιά και με ηλιοτρόπια

Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
η Κως, η Ίος, η Σίκινος

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντίκρυ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι

Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει
το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ’ αλώνια
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε :

ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί

Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται

Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημίας των νήσων η Αγία

Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη

Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα

Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου

Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει
μιάν οσμή κεραυνού σαν από θειάφι
του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
οι νεκροί άνθη της αύριον

Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία
γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα

Η Ερση, η Μυρτώ, η Μαρίνα
η Ελενη, η Ρωξανη, η Φωτεινη
η Αννα, η Αλεξανδρα, η Κυνθια

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι χέρι
των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια
ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη
το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη
και το μάλλινο έρημο μέσα στ’ αγιάζι

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει 
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιό το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου :

ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη
ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη

Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν αιέν ο λόγος και Τρόπις η αστρική

Νυν των λεπιδόπτερων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο

Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
Αιέν η βρώση της Ψυχής και η Πεμπτουσία

Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα

Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο Μέγας Οφθαλμός

Νυν η ταπείνωση των Θεών
Νυν η σποδός του Ανθρώπου

Νυν Νυν το μηδέν

και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !

ο μελωδός

το ναυάγιο

Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα
ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό
το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά
που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν
εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα
ένα νησί ερημικό
εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας
γύρω-γύρω στη μεγάλη πλατεία
και στη μέση μια εκκλησιά
θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία 
του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά-ψηλά
λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου
θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά
κι ύστερα θα καλαφατήσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο
ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα
θά 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε
μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.


Το Ναυάγιο
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Πανδής

Χριστουγέννων ανακεφαλαίωση

Ακόμη και ένας, είναι πολύ! (15/12/11)

Πηγή: http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=2284

Κάποιες φορές ζηλεύω αφόρητα τους χριστιανούς. Τους μουσουλμάνους, τους ινδουιστές, σιωνιστές και όσους μπορούν με πολύ απλά λόγια και κανόνες να μεταθέτουν τη ...σωτηρία σε ένα απώτερο, υπερβολικά ασαφές, μη παρόν. Τους Κυνικούς, όσους μπορούν να ζουν τη ζωή τους, με απλότητα, απαλλαγμένοι από τα επιτεύγματα του πολιτισμού που αρχίζουν και τελειώνουν σε μία πρίζα. Όσους μπορούν και βάζουν ένα πραγματοποιήσιμο στόχο. Τους έφηβους που δίνουν πανελλήνιες, τους μετανάστες που διασχίζουν τον Έβρο, τους απεργούς της Χαλυβουργίας, την κατάληψη του Άλτερ.

Ζηλεύω αυτούς που ακόμη και σήμερα, πειράζουν τα αυτοκίνητά τους, τοποθετούν τεράστιας ισχύος ηχεία, τα στολίζουν με φώτα νέον και μετατρέπονται σε τελάληδες του Τερλέγκα ή των Beastie Boys, το ίδιο είναι. Τους ανθρώπους που καπνίζουν στα εστιατόρια, γιατί ίσως να μην το γνωρίζουν, αλλά είναι έτοιμοι να δεχθούν ότι μπορούν κάποιοι, κάποτε, να τους καταπατήσουν ακόμη και το πλέον αυτονόητο δικαίωμα χωρίς συνέπειες. Όσους υποστηρίζουν ότι η χώρα μας πρέπει να παραμείνει συνεπής στις υποχρεώσεις της και να αποπληρώσει τα δάνειά της. Όσους θεωρούν φυσιολογικό να υπάρχουν άνθρωποι με καταθέσεις δισεκατομμυρίων ευρώ, δολαρίων, φράγκων... Όσους δεν έτυχε ποτέ να συνειδητοποιήσουν ότι ο χρόνος είναι μία σύμβαση. Όσους τσουβαλιάζουν.

Ζηλεύω αφόρητα, όσους δεν έχουν ανέβει ποτέ στην ακρόπολη. Όσους δεν ξέρουν τι είναι η Ελευσίνα, όσους δεν έχουν ταξιδέψει, όσους δεν έχουν χωθεί στα γεμάτα υγρασία ερείπια, κατεστραμμένων από την αλμύρα κτηρίων και δεν έχουν παρατηρήσει τη θλίψη στα μάτια των κοριτσιών της κάθε Μαλεκόν αυτού του πλανήτη. Όσους δεν έχουν νιώσει τους "15 Εσπερινούς", όσους δεν νοιάστηκαν για την πτώση του τείχους, όσους δεν πιστεύουν ότι όλοι μαζί ίσως και να μπορούσαμε. Όσους δεν έχουν αμφιβολίες και λειτουργούν με προκαθορισμένα σχήματα, κυρίως τετραγωνάκια.

Ζηλεύω αφόρητα, όσους δεν ένιωσαν έστω και για μια στιγμή, την ανάγκη να οδηγήσουν με κλειστά τα μάτια, όσους δεν σημαδεύτηκαν από τον Γκάτσο που προειδοποιούσε ότι "αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ". Όσους αδιαφορούν για το (παραφρασμένο) απόφθεγμα του ΟΗΕ, "Ακόμη και ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα, είναι πολύ!" Όσους κατηγορούν τα παιδιά που συνεχίζουν να καίνε σημαίες. Όσους βρίζουν στα γήπεδα και πετάνε μπουκάλια στους διαιτητές. Τους οπαδούς του Καρατζαφέρη.

Αλλά πολύ περισσότερο ζηλεύω αφόρητα όσους τολμούν και συνεχίζουν να δίνουν χαμένες μάχες. Όσους γεμίζουν βαλίτσες με όνειρα. Όσους κρεμάνε κάλτσες στο τζάκι. Όσους δακρύζουν. Όσους μπορούν να πουν πολλά με λίγες λέξεις.

Υ.Γ Έχεις σκεφτεί ποτέ, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος εάν τελικά υπήρχε Άγιος Βασίλης;

Κυριάκος Αργυρόπουλος

Dies Irae _Οργή Θεού η σύγχιση

Dies Irae - YouTube

Αρχαϊκό Μηδίαμα στην κρίση

“Φώς, που δεν φυλακίζεται…ζωή, που δεν τελειώνει…»  Πηγή:http://www.antinews.gr

Γιατί χαμογελούν οι Κούροι και οι Κόρες της προκλασικής εποχής;
Ισως διότι προμάντευαν και γνώριζαν ότι θα νικούσαν οι άνθρωποι στα μηδικά

 "Διάβασα το συγκλονιστικό απόσπασμα που ακολουθεί, στο «Ναυτίλο» του Στάθη.
“Πάνε χρόνια, δεν θυμάμαι πια, αν απ’ τα «ΝΕΑ» τότε ή απ’ την «Ελευθεροτυπία» αργότερα, αναρωτιόμουν, γράφοντας για το «αρχαϊκό μειδίαμα» των αγαλμάτων: γιατί άραγε χαμογελούσαν οι κούροι και οι κόρες της προκλασσικής εποχής;
Και επίσης γιατί καμμιά μαρτυρία από τότε ούτε κάποια ερμηνεία σήμερα (είτε από τα τελετουργικά ορμώμενες είτε από τα ήθη) δεν εξήγησαν και δεν εξηγούν ένα τόσο χαρακτηριστικό φαινόμενο – το χαμόγελο τόσων αιώνων εγχάρακτο στα πρόσωπα των θεών και των ανθρώπων.
(Βεβαίως όταν διερωτάται κανείς για τέτοια πράγματα, μάλιστα δημοσίως, στη χώρα των μεταμοντερνικών χατζατζάρηδων αμέσως τρώει τη ρετσινιά του αρχαιολάγνου -ποσώς, οι χατζατζάρηδες) – αλλού είναι η ουσία: μου είχε γράψει λοιπόν τότε ένας φιλόλογος, καλή του ώρα, ένα γράμμα και μου κοινωνούσε τη δική του μυστική ανάγνωση ότι «πιθανόν να χαμογελούσαν τα αγάλματα διότι προμάντευαν και γνώριζαν ότι θα νικούσαν οι άνθρωποι στα μηδικά»…
Χρόνια τώρα στις δύσκολες ώρες ανάβω κεράκι σε αυτήν τη σκέψη (και μακαρίζω τους παίδες που αυτός ο φιλόλογος δίδαξε και διδάσκει)…
Τι θυμήθηκα….
Όταν προετοιμαζόμουν για να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, παρακολουθούσα «Αρχαία Ελληνικά» στο φροντιστήριο του «Θεάκου», στην Πλατεία Κάνιγγος. Δυστυχώς, τώρα έχει μετατραπεί σε ταχυφαγείο.

Μια μέρα ο φιλόλογος μας υπαγόρευσε από στήθους ένα απόσπασμα από τον «Γοργία».
Ύστερα, μας ρώτησε ποιοι θέλαμε να ανέβουμε το πρωί της Κυριακής στον Ιερό Βράχο. Σηκώσαμε όλοι τα χέρια, αλλά τελικά στο ραντεβού εμφανίστηκα μόνος, καθότι η ώρα της συνάντησης ήταν στις 5 το πρωί! «Προτού ακόμα βγεί ο ήλιος από τον Υμηττό».
Αισθάνθηκα άσχημα, αλλά όμως μου είπε, το έκανε και για τον εαυτό του! Ξεκινήσαμε ακριβώς. Δεν περίμενε ούτε λεπτό. Όποιος, αργεί σε τέτοια ραντεβού δεν θα έρθει ποτέ γιατί όπως λέει ο Ελύτης στο «Άξιον Εστί», «ο ήλιος, όπως το έχει συνήθειό του, στην ίδια πάντα ώρα χάραζε το φώς του…»
Ήταν Αύγουστος…
Όταν φτάσαμε στο Ερεχθείο, μόλις είχε αρχίσει να φωτίζεται στην κορυφή, ο σκοτεινός όγκος του Υμηττού.
Ύστερα, οι πρώτες αχτίνες φίλησαν στο πρόσωπο τις Κόρες της Αθήνας, τις Καρυάτιδες.
Έκρηξη κάλλους, λουσμένη απ’ το μοναδικό αττικό φώς!
«Κοίτα πως χαμογελούν και λάμπουν», είπε!
«Είναι ο έρωτας του αιωνίου ελληνικού φωτός, με τη ζωή.. Την Αέναη…
Φώς, που δεν φυλακίζεται…
Ζωή, που δεν τελειώνει…»
Κώστας Ροδινός

Γλώσσα: η φωνή των γονιδίων και της εξέλιξής μας