Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ

Στη δίνη των πρόσφατων γεγονότων, στην ένταση , την πίεση και την ταπείνωση της κρίσης των τελευταίων μηνών που έζησε η ελληνική κοινωνία , τώρα μέσα στον κουρνιαχτό μετράμε . Παρουσίες και απουσίες.Για λόγους αυτογνωσίας και όχι απουσιολογίου.

Παρουσίες : Αγωνιώδεις παρουσίες και προσπάθειες δημοσιογράφων, bloggers, απλών καθημερινών πολιτών, που διαπνέονται από κοινωνικό ενδιαφέρον , χωρίς, συνήθως, εξειδικευμένες γνώσεις. Πολίτες που ψάχνουν και βρίσκουν, μεταφράζουν, δημοσιεύουν, άρθρα , γνώμες και αντιγνωμίες κοινωνικών και πολιτικών επιστημόνων και οικονομικών αναλυτών , ή διανοητών ώστε να κατανοηθούν η οικονομική, η πολιτική, η κοινωνική κρίση και τα στοιχεία της.

Απουσίες : Κατά κανόνα η φιλολογία της κρίσης - όπως και η ίδια η κρίση- εισάγεται. Από πανεπιστημιακούς και δημοσιογραφικούς κύκλους και έντυπα του εξωτερικού , στελέχη μεγάλων τραπεζών, ανθρώπους της αγοράς και των επιχειρήσεων . Οι έλληνες επιστήμονες και οι καθηγητές της Πολιτικής Οικονομίας, της Κοινωνιολογίας και των δεκάδων συναφών πανεπιστημιακών ειδικοτήτων δεν τροφοδοτούν την ελληνική κοινωνία, προς μεγάλη κατάπληξη όσων ενδιαφέρονται, με κανένα ερμηνευτικό εργαλείο, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και απόγνωσης, όπως η παρούσα. Ούτε καν με την έρευνα και παρουσίαση των τεχνικών στοιχείων της κρίσης.

Νοσταλγικά θυμόμαστε τις εποχές του ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ, όταν καθηγητές σαν τον Μάριο Νικολινάκο καταδεχόταν τα φοιτητικά αμφιθέατρα, για να ερμηνεύσουν , να εκλαϊκεύσουν, να κοινωνήσουν τη γνώση τους. Όταν πολιτικοί , σαν τη Βάσω Παπανδρέου ή τον Βάσσο Λυσσαρίδη ανέλυαν την Πολιτική Οικονομία και την Στρατηγική στις γειτονιές της Ελλάδας.

Δεν θα (ξανα)σχολιάσουμε την επηρμένη σύγχυση της επίσημης Αριστεράς, που και δεν ξέρει και κάνει πως ξέρει, που δεν φαίνεται να διακατέχεται από θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις για την κρίση, αδικώντας έτσι και εξαντλώντας έναν χώρο, που υπήρξε τόπος ιδεών και εμπνεύσεων. Την περίοδο αυτή που ο Καπιταλισμός αποκαλύπτει σε κοινή θέαση τα πολυάριθμα εργαλεία και τις μεθόδους του, την ευελιξία, τον κυνισμό και την παρακμή του, η αντιπρόταση αποκαλύπτει την θεωρητική και πολιτική της ισχνότητα, την ερμηνευτική αδυναμία και τις δογματικές εμμονές της.

Κάπως έτσι λοιπόν, το ελληνικό παράδειγμα και η ελληνική ιδιαιτερότητα, οικονομική, πολιτική, ιστορική, γεωστρατηγική παραμένουν ως τώρα ''μετέωρα'' και ως φαίνεται , οι εναπομείναντες ανήσυχοι και ενσυνείδητοι πολίτες θα αναζητήσουν ‘’το τραγούδι τους‘’ στην παγκόσμια αγορά, μετανάστες και μεταπράτες, όπως οι ‘’άλλοι ‘’ αναζητούν τα spreads.

Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης , στο «Γιατί;» του ιστολογίου του (http://www.physics4u.gr/blog/) αναφέρει τους παρακάτω ενδιαφέροντες προβληματισμούς, στο χώρο της φυσικής επιστήμης, που αφορούν ωστόσο το σύνολο του επιστημονικού κόσμου, που υπενθυμίζουμε ότι οφείλει να εργάζεται για την κοινωνία και την ανθρωπότητα και όχι προς σεαυτόν :

« Η εκλαΐκευση της επιστήμης ξεκινάει από πολύ παλιά, πολύ πριν συγκροτηθεί κάποιου είδους επιστημονική κοινότητα.

Ο Ηρόδοτος είχε παρουσιάσει τις απόψεις των ιερέων της Αιγύπτου για το σχηματισμό της χώρας τους από τις λασπώδεις αποθέσεις του Νείλου, που μάλλον είναι η αρχαιότερη εκλαΐκευση γεωλογίας που έχει διασωθεί.

Τέσσερις αιώνες αργότερα, ο ρωμαίος ποιητής Λουκρήτιος θα εκλαϊκεύσει τις θεωρίες των ελλήνων ατομιστών φιλοσόφων στο έργο του De rerum natura.

To δε βιβλίο του Κοπέρνικου De Revolutioni-bus Orbium Coelestium, το οποίο εκδόθηκε το 1543 και αντιμετωπίζεται ως κείμενο ορόσημο για την επιστημονική επανάσταση, γράφτηκε σαφώς για το ευρύ κοινό.

Ο Δ. Νανόπουλος αναφέρει σχετικά : “…η έλλειψη επιστημοσύνης στη χώρα μας είναι υπεύθυνη για πολλά κακά και επιτρέπει να βασιλεύουν ακόμη οι φαύλοι σκοταδιστές, που στηρίζονται στην άγνοια του κόσμου για να διαιωνίζουν την απαράδεκτη, σαθρή, και έωλη ψευτοφιλοσοφία τους. Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ και αυτό τρέμουνε και γι αυτό πολεμάνε τη διάχυση της γνώσης”… “Η απίστευτη αδιαφορία της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας στην εξέλιξη των επιστημών, φαίνεται και από το γεγονός ότι μόνο το 1966 διδάχθηκε για πρώτη φορά η κβαντομηχανική στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με μια καθυστέρηση 40 ετών, θεωρούνταν κι αυτό “κουτοφραγκιά” που δεν μας αφορούσε και δεν μας ακουμπούσε”.

΄΄Ζούμε σε μια κοινωνία γνώσης που συνεχώς εξελίσσεται, αυτή την έννοια έχει η μάθηση δια βίου. Οι αγράμματοι σήμερα είναι αυτοί που δεν ξέρουν ότι πρέπει να συνεχίζουν να μαθαίνουν εφόρου ζωής.

Ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει πρώτα από όλα στην πρόοδο, στην μείωση των ανισοτήτων που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους των διαφόρων χωρών και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο η πρόοδος της επιστήμης. Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο και πρέπει να συμβάλουμε σαν φυσικοί, στη συναδέλφωση των λαών και στην ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων. Οι δρόμοι που άνοιξαν κατά το παρελθόν οι Αϊνστάιν, Ράσελ, Οπενχάιμερ και αναρίθμητοι άλλοι φυσικοί, μαζί με την κίνηση Pugwash, μας εμπνέουν και μας καλούν να πορευτούμε μαζί τους.

''Κατά τη δεκαετία του 1980 καθιερώνεται ο νέος όρος «Δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (Public Understanding of Science) στην Αγγλία. Καταλύτης υπήρξε η δημοσίευση μελέτης από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου που έγινε γνωστή ως Αναφορά Bodmer, από το όνομα του διάσημου γενετιστή σερ William Bodmer ο οποίος διηύθυνε τη σύνταξη της, επί κεφαλής μιας ομάδας που περιελάμβανε σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας, του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου, ακόμη και παραγωγούς ταινιών όπως ο David Attenborough. Προϊόν της περίφημης αυτής αναφοράς υπήρξε η δημιουργία της «Επιτροπής για τη δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (COPUS). Από τις πρώτες ενέργειες της επιτροπής ήταν ο σχεδιασμός, η χρηματοδότηση και η υλοποίηση ενός μεγάλου ερευνητικού προγράμματος που θα εντόπιζε τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της επιστήμης στον δημόσιο χώρο.

''Από τα τέλη της δεκαετίας τού 1980 η θεωρητική μελέτη του φαινομένου εμπλούτισε και διεύρυνε την προβληματική, με αποτέλεσμα την ανάδυση νέων όρων, απαραίτητων για να καλύψουν τις καινούργιες διαστάσεις που πρόβαλλαν στον ακαδημαϊκό ορίζοντα [επιστημονική εγγραματοσύνη (scientific literacy), επιστημονική κουλτούρα (culture scientifique), δημόσια επίγνωση (public awareness) κ.ά.]. '

''Για να εξυπηρετήσει την ανάγκη δημοσίευσης της πλημμυρίδας των μελετών που κατακλύζουν το νεοσύστατο πεδίο, θα ιδρυθεί, το 1992, το περιοδικό Public Understanding of Science. Από το 1995 εγκαινιάζεται και αυτοτελής διδασκαλία του πεδίου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, από τον Richard Dawkins, και στο Imperial College του Λονδίνου, από τον John Durant. To δίκτυο των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται και των θεσμών που λειτουργούν στο χώρο της εκλαΐκευσης της επιστήμης, είτε από τη δημιουργική είτε από τη μελετητική σκοπιά, είναι στις μέρες μας πολύ πλούσιο και εξαιρετικά περίπλοκο, παράγοντας σημαντικούς καρπούς στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του επιστημονικού τρόπου σκέψης σε πολλές όψεις της ζωής μας.

''Οι φυσικοί πιστεύουν ότι η Διδακτική των Φυσικών Επιστημών πρέπει να βρει τον τρόπο να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην κοινωνία, μέσω της ανάπτυξης εκείνων των μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών που απαιτούνται, ώστε να οδηγηθεί η Εκπαίδευση προς το στόχο του Επιστημονικού Αλφαβητισμού ή/και Εγγραματισμού όλων των πολιτών.

Επειδή η Κοινωνία του 21ου αιώνα αλλάζει ταχύτατα και από τα βιομηχανικά μοντέλα περνάει στη κοινωνία που βασίζεται στη γνώση “knowledge-based society”, πρέπει να έχει σαν στόχο να δημιουργήσει και να προωθήσει τον “Αλφαβητισμό στον 21ο Αιώνα”, ώστε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού να μπορέσει να συμβαδίσει με αυτές τις αλλαγές. Τα κρίσιμα ζητήματα του 21ου αιώνα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τις Φυσικές Επιστήμες, και την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη. Γι αυτό απαιτείται για τον πολίτη Επιστημονικός και Τεχνολογικός Αλφαβητισμός και μάλιστα με επίγνωση και προσανατολισμό.

Έχουν δε αναληφθεί πολλές πρωτοβουλίες σε διάφορες χώρες όπως: Science-Technology-Society and Environment (STSE), Beyond 2000-science education for the future, Project 2061-science for all Americans, Towards a science curriculum for public understanding, I.O.P. the post-16 Initiative, A.C.S.-Chemistry in Context-applying chemistry to society κ.ά. Όλες αυτές τις πρωτοβουλίες ξεκίνησαν πρακτικά στην αρχή της δεκαετίας του 1990 και κορυφώθηκαν προς το τέλος της, ενόψει της εισόδου στο νέο αιώνα.

''Σήμερα, μια άλλη COPUS, το διεθνές δίκτυο «Συμμαχία για τη δημόσια κατανόηση της επιστήμης» (www.copusproject.org) αναγόρευσε το 2009 σε «Έτος της Επιστήμης». Πέραν των άλλων, αφορμή για την οργάνωση σειράς εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο κατά το έτος 2009 από το COPUS είναι ο εορτασμός μερικών εξαιρετικά γόνιμων γεγονότων στην ιστορία της επιστήμης: η 200ή επέτειος της γέννησης του Κάρολου Δαρβίνου, η 150ή επέτειος της έκδοσης του εμβληματικού βιβλίου του ‘’Περί της καταγωγής των ειδών’’, καθώς και η 400ή επέτειος της δημοσίευσης των δύο πρώτων νόμων της κίνησης των πλανητών από τον Johannes Kepler στο βιβλίο του Astronomia Nova.''

Η ελληνική επιστημονική κοινότητα θα καταδεχθεί να μας ομιλήσει; Ή μήπως μας θεωρεί πολύ κουτούς για το ύψος της σκέψης της;

Περί Tευτονικής υπεροψίας

ΑΠΟ ΙΝSΟΜΝΙΑ http://malingoudis.blogspot.com/2010/03/t.html

Στο πρώτο μέρος του "Φάουστ", στη σκηνή έξω από την πύλη, παρουσιάζει ο Γκέτε τους "κάθε λογής" περιπατητές να εκθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τη γενικότερη κατάσταση της εποχής τους. Mάστορες, καμαριέρες, σπουδαστές, στρατιώτες και άλλοι, συνθέτουν με τους σύντομους μονολόγους τους ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό: "τη φωνή του λαού", όπως θα την ονομάσει με μιαν αδιόρατη ειρωνεία αυτός ο ποιητής-άρχοντας.

Aπό την πολύχρωμη αυτή παλέτα δεν λείπει και ο εκπρόσωπος της μεσαίας αστικής τάξης, που με τη δήλωσή του προσθέτει ένα χαρακτηριστικό δείγμα νοοτροπίας της κοινωνικής αυτής κατηγορίας: "Δεν υπάρχει για 'μένα", λέει, "καλύτερη απασχόληση για τις Kυριακές και τις γιορτές από μια κουβέντα γύρω από τον πόλεμο και τις πολεμικές ιαχές, όταν μακριά, στα βάθη της Tουρκίας, οι λαοί αλληλοσφάζονται".

Κατά τους δυο γεμάτους αιώνες που ακολούθησαν ( ναι, κυριολεκτικά μέχρι τις μέρες μας) το πνεύμα αυτού του μεγαλοαστού βρυκολάκιασε διαχρονικά στο δημόσιο βίο της πατρίδας του Γκέτε καθ’όλη τη διάρκεια των καθεστωτικών φάσεων της ως κρατικού μορφώματος. Μετά την συνένωση την γερμανικών κρατιδίων το 1871 από τον Βίσμαρκ και τη δημιουργία του επονομαζόμενου “Β’ Ρά¨ιχ” ο γερμανός μεγαλοαστός δεν περιορίζεται μόνον να παρακολουθεί απλώς μέσα από την θαλπωρή της ιδιοκτησίας του από την εφημερίδα του τις περιπέτειες των "εξωτικών" λαών στη μακρινή Aνατολή, αλλά σκαρφίζεται και τις λύσεις για τα προβλήματα των ιθαγενών.. Ως μεγαλομέτοχος πλέον της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του θα μεριμνήσει για το αυγάτισμα, τη συσσώρευση του κεφαλαίου του που προέρχεται από την αφαίμαξη του υπερπροϊόντος των “ανώριμων” λαών μέσω των εξαγωγών ολοένα και πιο εξελιγμένων φονικών συστημάτων.

Ο ήρωάς μας πλέον ανήκει στην τάξη των Kriegsgewinnler ( τεχνικός όρος που αποδίδει, με τη θαυμαστή επάρκεια της γερμανικής γλώσσας, τον κερδοσκόπο που επενδύει στον πόλεμο) που είναι και οι αφανείς πρωταγωνιστές των δυο παγκοσμίων πολέμων. Μια στάση ζωής που τη συνοδεύει η διαχρονική υπεροψία που θα αποτελέσει και το φυτώριο για το καθεστώς εκείνο, το “Γ’ Ράϊχ “ που θα εφαρμόσει με τη στυγερή του πράξη τις δικές του "τελικές λύσεις" στους "κατώτερους λαούς" της Eυρώπης...

Η τευτονική υπεροψία απέναντι στην χρεωκοπημένη σημερινή Ελλάδα που εκφράζεται τόσο από τα γερμανικά Μ.Ε. όσο και από την άρνηση της επίσημης Γερμανίας να συνδράμει οικονομικά τον “άφρονα” εταίρο της βρίσκονται και σήμερα στην πρώτη θέση της επικαιρότητας. ΄Ενα δεδομένο που οδηγεί τον “κοιν’ο” συμπολίτη μας στο καταθλιπτικό ερώτημα πότε βρισκόμασταν σε χειρότερη θέση ως κοινωνικό σύνολο: στους χρόνους της γερμανικής κατοχής της πατρίδος μας, όταν εκχωρήθηκε, με τη γνωστή μεθόδευση, στο γερμανικό “Γ’ Ράίχ” το “δάνειο” ή σήμερα που, όντας με το υστέρημα του εθνικού μας υπερπροϊόντος από τους καλύτερους πελάτες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, βιώνουμε τον απροκάλυπτο εκβιασμό των πολεμικών βαρόνων στη χώρα της κ. Μέρκελ για να παραμείνουμε προσδεδεμένοι ως οικονομικοί είλωτες της πολεμικής της βιομηχανίας.

Ερώτημα ωστόσο, το οποίο (όπως θα διαπιστώσει κανείς από τα δημοσιεύματα στον γερμανικό τύπο) δεν απασχολεί μόνον τον κοινό συνέλληνα, αλλά και την προοδευτική διανόηση στη σημερινή Γερμανία. Είναι αυτή η “άλλη” Γερμανία που είχα την καλή τύχη να γνωρίσω στα χρόνια της νιότης και των σπουδών μου εκεί. Είναι η Γερμανία των ποιητών και των στοχαστών που, για καλή μας τύχη, δεν έχει εξαφανισθεί από τη βαρβαρότητα των ημερών μας.

Κρίση και Ελπίδα : Η δικιά τους και η δικιά μας

Νόαμ Τσόμσκι

Μετάφραση: Πράπας Δημήτρης 10/11/2009

Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρεται στην κρίση φτώχειας που είναι συνεχή φαινόμενο σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου. Η κρίση φτώχειας διερευνάται σε βάθος και αντιδιαμετρικά με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τις αναπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια. Σαν βασικά παραδείγματα χρησιμοποιεί τις περιπτώσεις του Μπαγκλαντές και της Αϊτής. Και οι δύο χώρες, ενώ πριν την εισβολή των ευρωπαίων ευημερούσαν έχουν φτάσει σήμερα να είναι παγκόσμια σύμβολα φτώχειας και δυστυχίας.

’’ Θα ξεκινήσω με λίγα λόγια για τον τίτλο. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κάνεις διαχωρισμούς όπως “εμείς και οι άλλοι” ή “δικό τους και δικό μας”. Και ενώ πιστεύω πως κανένας δε είναι απολύτως ικανός να μιλάει για “εμάς”, θα προσποιηθώ ότι είναι δυνατό και θα το επιχειρήσω.

Υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα με τον όρο κρίση. Για ποια από όλες μιλάμε? Υπάρχουν πολλαπλές κρίσεις, άρρηκτα συνυφασμένες μεταξύ τους, πράγμα που κάνει το διαχωρισμό τους σχεδόν αδύνατο. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, θα προσποιηθώ ότι μπορούν να διαχωριστούν για λόγους απλότητας.

Ένας τρόπος να ξεκινήσουμε είναι το άρθρο του New York Review of Books της 11ης Ιουνίου. Η τίτλος στο εξώφυλλο γράφει “Πως να αντιμετωπίσουμε την Κρίση”. Το τεύχος φιλοξενεί σειρά από άρθρα ειδικών οι οποίοι καλούνται να δώσουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Για την Δύση ο όρος “κρίση” είναι ξεκάθαρος. Είναι η οικονομική κρίση που ξέσπασε τελευταία και επηρέασε σε μεγάλο ποσοστό όλες τις πλούσιες χώρες του πλανήτη. Γι' αυτό το λόγο θεωρείται από τους πάντες ότι είναι εξαιρετικής σημασίας. Αλλά ακόμη και για τις πλουσιότερες χώρες, αυτή δεν είναι η μόνη κρίση, αλλά ούτε και η πιο ισχυρή.

Για παράδειγμα στις 26 Οκτωβρίου του 2008 η εφημερίδα του Μπαγκλαντές The New Nation έγραφε:

“Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τρισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί για να χρηματοδοτηθούν τα διεθνή οικονομικά ινστιτούτα, το ποσό που αρχικά είχε υπολογιστεί για να δοθεί για την κρίση πείνας μειώθηκε τραγικά. Αρχικά είχε αποφασιστεί στη συνδιάσκεψη της Ρώμης να δοθούν 12.3 δισεκατομμύρια. Τελικά το ποσό που έχει δοθεί είναι μόλις 1 δισεκατομμύριο. Η ελπίδα ότι τουλάχιστον οι συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας θα αντιμετωπιστούν μέχρι το 2015, που ήταν στόχος του UN's Millennium Development Goals, φαίνεται μη πραγματοποιήσιμη σήμερα, εξαιτίας όχι της έλλειψης χρημάτων αλλά της έλλειψης θέλησης.” Το άρθρο συνεχίζει προβλέποντας ότι η Παγκόσμια Ημέρα Σίτισης τον Οκτώβρη του 2009 “θα φέρει... καταστροφικά νέα για την κατάσταση των φτωχών του κόσμου...τα οποία το πιθανότερο είναι να μείνουν απλώς νέα, χωρίς καμία ουσιαστική ανταπόκριση.”

Οι ηγέτες της Δύσης φαίνονται αποφασισμένοι να εκπληρώσουν την παραπάνω πρόβλεψη. Στις 11 Ιουνίου οι Financial Times ανέφεραν ότι “το πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την παγκόσμια πείνα μειώνει το μέγεθος της ανθρωπιστικής βοήθειας και διακόπτει επιχειρήσεις σε χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα”. Θύματα αυτής της απόφασης είναι χώρες όπως η Αιθιοπία, η Ρουάντα, η Ουγκάντα και άλλες. Η μεγάλη μείωση της βοήθειας έρχεται την ώρα που ο αριθμός των φτωχών ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο, με αύξηση της τάξης των 100 εκατομμυρίων τους τελευταίους έξι μήνες.

Όπως η «The New Nation» προέβλεψε , η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Προγράμματος Σίτισης δεν έλαβε την προσοχή που της άξιζε από τον παγκόσμιο τύπο. Ενδεικτικό είναι ότι οι New York Times κάλυψαν το γεγονός μόνο σε ένα άρθρο 150 λέξεων στην δέκατη σελίδα. Τέτοιες πρακτικές φυσικά δεν είναι ασυνήθιστες.

Τα Ηνωμένα Έθνη δημοσίευσαν επίσης μία έρευνα που αναφέρει ότι η απερήμωση περιοχών φέρνει σε κίνδυνο τις ζωές περίπου ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Με αφορμή την παραπάνω έρευνα καθιέρωσαν την Παγκόσμια Μέρα κατά της Απερήμωσης. Ο στόχος είναι να καταπολεμηθεί η ερήμωση, προκαλώντας την ευαισθητοποίηση του κοινού στις χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Η προσπάθεια επίσης πέρασε απαρατήρητη από τον αμερικάνικο τύπο.

Είναι διδακτικό να θυμηθούμε ότι όταν οι Βρετανοί κατακτητές έφτασαν στο Μπαγκλαντές , έμειναν θαμπωμένοι από τον φυσικό πλούτο της χώρας. Σύντομα η ίδια αυτή χώρα θα γινόταν σύμβολο φτώχειας και δυστυχίας.

Όπως αποδεικνύεται από την περίπτωση του Μπαγκλαντές η κρίση φτώχειας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα έλλειψης ενδιαφέροντος των πλούσιων χωρών. Σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε συγκεκριμένες επιλογές των διαχειριστών της παγκόσμιας οικονομίας προς όφελός τους.

Είναι επίσης διδακτικό να έχουμε στο μυαλό μας την διαπίστωση του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην Αγγλική πολιτική. Παρατήρησε λοιπόν ότι οι αρχιτέκτονες της πολιτικής – στις μέρες του αυτοί ήταν οι έμποροι και οι βιομήχανοι – έκαναν σίγουρο ότι τα δικά τους συμφέροντα “θα προασπίζονται” όσο “καταστροφικά” και αν είναι τα αποτελέσματα σε άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών της Αγγλίας και ακόμα περισσότερο αυτών που ήταν τα αντικείμενα “της βάρβαρης αδικίας των Ευρωπαίων”. Το τελευταίο αναφερόταν κυρίως στους κατοίκους της Ινδίας που ήταν και το βασικό αντικείμενο έρευνας του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην επέκταση της Ευρώπης.

Στην Αϊτή η κρίση πείνας ξεκίνησε πιο έντονα στις αρχές του 2008. Όπως και το Μπαγκλαντές, η Αϊτή είναι παράδειγμα φτώχειας και δυστυχίας. Εκεί επίσης, όταν οι Ευρωπαίοι κατακτητές πρωτοεμφανίστηκαν, το νησί ήταν αξιοθαύμαστα πλούσιο και ο πληθυσμός ευημερούσε. Αργότερα έγινε μια από τις βασικές πηγές πλούτου της Γαλλίας. Η κρίση πείνας ανιχνεύεται πίσω στο 1915, όταν ο Woodrow Wilson κατέλαβε το νησί. Η κατάληψη του νησιού συνοδεύτηκε από ακραίες βαρβαρότητες. Μεταξύ των εγκλημάτων του Wilson ήταν και η διάλυση του κοινοβουλίου της Αϊτής , όταν αυτό αρνήθηκε να επικυρώσει συνθήκη που επέτρεπε στις αμερικάνικες επιχειρήσεις να καταλάβουν τη γη της Αϊτής. Ο Wilson τότε έκανε εκλογές με τις οποίες η συνθήκη επικυρώθηκε με 99,9%. Μόνο στο 5% του πληθυσμού επιτράπηκε να ψηφίσει. Όλα τα παραπάνω θα μείνουν στην ιστορία ως “Ο Ιδεαλισμός του Wilson”.

Αργότερα το USAID (United States Agency for International Development) ενεργοποίησε πρόγραμμα με σκοπό να μετατρέψει την Αϊτή στην “Ταϊβάν της Καραϊβικής”, χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική του συγκριτικού πλεονεκτήματος: Η Αϊτή έπρεπε να εισάγει τρόφιμα και προϊόντα από τις ΗΠΑ, ενώ φτηνό εργατικό δυναμικό (κυρίως γυναίκες) θα χρησιμοποιούνταν σε εργοστάσια συναρμολόγησης που ανήκαν στις ΗΠΑ. Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Αϊτή το 1990 απείλησαν την παραπάνω οικονομική πολιτική. Η φτωχή πλειοψηφία πήρε μέρος στις εκλογές και κατάφερε να εκλέξει τον δικό της υποψήφιο, τον λαϊκιστή ιερέα Jean-Bertrand Aristide. Η Ουάσινγκτον κινήθηκε ταχύτατα , με τις γνωστές πρακτικές, με σκοπό να υπονομεύσει το νέο καθεστώς. Μερικούς μήνες αργότερα έλαβε χώρα στρατιωτικό πραξικόπημα και η χούντα που εγκαθιδρύθηκε εφάρμοσε πολιτικές τρομοκρατίας, οι οποίες υποστηρίχθηκαν από τις κυβερνήσεις των Μπους και Κλίντον. Το 1994 ο Κλίντον αποφάσισε ότι ο πληθυσμός της Αϊτής συμμορφώθηκε και έστειλε αμερικάνικες δυνάμεις, που επανέφεραν τον εκλεγμένο πρόεδρο, με την προϋπόθεση να ακολουθήσει αυστηρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Συγκεκριμένα δεν επιτρεπόταν καμία προστατευτική πολιτική του κράτους στην οικονομία της Αϊτής. Το αποτέλεσμα ήταν οι αγρότες ρυζιού της Αϊτής να μην μπορούν να ανταγωνιστούν την αμερικάνικη αγροτική βιομηχανία, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από των “Ιερέα της Ελεύθερης Αγοράς” Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Αυτό που ακολούθησε δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο. Το 1995 μια έκθεση του USAID ανέφερε ότι “οι εξαγωγές και η πολιτική επενδύσεων” – την οποία επέβαλλε η Ουάσινγκτον – θα “πιέσει αδυσώπητα την εγχώρια παραγωγή ρυζιού.” Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές διέλυσαν στην κυριολεξία ότι είχε απομείνει από την οικονομία της Αϊτής και οδήγησαν τη χώρα στο χάος, το οποίο επιταχύνθηκε από τον τερματισμό της βοήθειας από την κυβέρνηση Μπους. Τον Φεβρουάριο του 2004 οι δυο παραδοσιακοί βασανιστές της Αϊτής, οι ΗΠΑ και η Γαλλία, υποστήριξαν ακόμη ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και εξόρισαν για ακόμη μία φορά τον πρόεδρο Aristide. Η Αϊτή είχε χάσει πλέον την ικανότητα να ταΐσει τον εαυτό της, κάτι που άφηνε την χώρα εξαιρετικά ευάλωτη στον πληθωρισμό των τιμών και είχε ως αποτέλεσμα της κρίση πείνας του 2008.

Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια σε αρκετές περιοχές του κόσμου. Με μια στενή λογική θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η κρίση πείνας είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ενδιαφέροντος του δυτικού κόσμου. Η αλήθεια όμως είναι ότι οφείλεται κυρίως στην προσκόλληση του κράτους σε εταιρικές πολιτικές, το οποίο είναι μια λανθασμένη γενίκευση των θεωριών του Άνταμ Σμιθ. Αυτά είναι θέματα που εύκολα διαφεύγουν της προσοχής , όπως είναι επίσης και το γεγονός ότι η χρηματοδότηση τραπεζών δεν είναι σε καμία περίπτωση το μέλημα του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, οι οποίοι αναγκάζονται να ζούν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων και των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών οι οποίοι ζούν σε αναπτυγμένες χώρες.

Στο περιθώριο της παραπάνω συζήτησης θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε ένα επιπλέον γεγονός σχετικό με την οικονομική κρίση και την κρίση πείνας. Στην τελευταία ετήσια αναφορά του SIPRI, του σουηδικού ινστιτούτο της έρευνας για την ειρήνη, αναφέρεται ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες είναι υπέρογκες και συνεχίζουν να αυξάνονται. Οι ΗΠΑ σπαταλούν σε τέτοιες δαπάνες όσο όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί και η δαπάνη είναι εφτά φορές μεγαλύτερη από τον δεύτερο στη σειρά που είναι η Κίνα.

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου ο Νόαμ Τσόμσκι συνδέει την οικονομική κρίση με τη κρίση πείνας και εξηγεί τα αίτια τους. Συγκεκριμένα, αναφέρει τη σχέση των παραπάνω κρίσεων με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε διεθνώς μετά την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, που έλαβε χώρα την δεκαετία του εβδομήντα. Αναφέρει επίσης τη επίδραση του νεοφιλελευθερισμού στην πραγματική οικονομία (μισθούς και δείκτες ποιότητας ζωής) καθώς και στην λειτουργία της δημοκρατίας.

Η επικέντρωση του ενδιαφέροντος σε συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους απεικονίζει ακόμη μια κρίση, αυτήν τη φορά πολιτισμική. Μία μορφή αυτής της κρίσης είναι η τάση του χρηματοπιστωτικών οργανισμών να επικεντρώνονται σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Άλλη μία είναι η τάση να ανταμείβονται οι διευθυντές των οργανισμών αυτών με τεράστια μπόνους , προερχόμενα κυρίως από τα βραχυπρόθεσμα αυτά κέρδη, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις επιπτώσεις που έχει αυτό στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Πρακτικές όπως η παραπάνω μπορεί να οδηγήσουν σε αναποτελεσματικότητα του συστήματος της αγοράς. Μία τέτοια πρακτική, που σήμερα θεωρείται η βασική αιτία της κρίσης, είναι η υποτίμηση του επενδυτικού ρίσκου. Εάν παραδείγματος χάρη εγώ κάνω μια συναλλαγή με κάποιον άλλο, υπολογίζουμε το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η συναλλαγή σ’ εμάς , αλλά όχι το κόστος που θα έχει συνολικά στο οικονομικό σύστημα. Στην οικονομική βιομηχανία αυτό σημαίνει ότι υπολογίζουμε το πιθανό κόστος μιας συναλλαγής, αλλά δεν υπολογίζουμε το συνολικό κόστος της σε ολόκληρο το οικονομικό σύστημα, το οποίο μπορεί να είναι τεράστιο.

Το ελάττωμα αυτό του οικονομικού συστήματος που κληρονομείται από συναλλαγή σε συναλλαγή είναι από καιρό γνωστό.

Δέκα χρόνια πριν, κατά την περίοδο που οι αγορά γνώριζε πρωτοφανή ευρωστία, δύο σημαντικότατοι οικονομολόγοι, οι John Eatwell και Lance Taylor εξέδωσαν το βιβλίο «Global Finance at Risk», στο οποίο απεικόνιζαν την εξαιρετική σημασία του παραπάνω προβλήματος και μάλιστα πρότειναν λύσεις για να αντιμετωπιστεί. Δυστυχώς γι' αυτούς και όλους εμάς, οι προτάσεις τους ερχόταν σε ρήξη με την πολιτική της κυβέρνησης Κλίντον, η οποία ήταν υπέρμαχος της μη παρεμβατικής πολιτικής στην οικονομία. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι που επί Κλίντον δημιούργησαν την κρίση είναι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι που καλούνται από την κυβέρνηση Ομπάμα να δώσουν λύση.

Σε σημαντικό βαθμό η αιτία της κρίσης πείνας στο νότιο ημισφαίριο και της οικονομικής κρίσης στο βόρειο είναι κοινή.

Η κρίση οφείλεται στη μετατόπιση προς τον νεοφιλελευθερισμό που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 70. Η μετατόπιση ξεκίνησε με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, το οποίο είχε καθιερωθεί από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι αρχιτέκτονες του συστήματος, John Maynard Keynes και Harry Dexter White προέβλεπαν ότι οι αρχές του συστήματος Bretton Woods – συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των κεφαλαίων και των συναλλαγματικών ρυθμίσεων – θα οδηγήσει σε ισορροπημένη οικονομική ανάπτυξη και θα βοηθήσει της κυβερνήσεις να ακολουθήσουν σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα, τα οποία έχουν μεγάλη αποδοχή από τους πολίτες. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πλήρως, αφού τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δεκαετία του 70 ονομάστηκαν ως “η χρυσή εποχή του καπιταλισμού”.

H “χρυσή εποχή” έδειξε όχι μόνο πρωτόγνωρη, αλλά και σχετικά ισότιμη ανάπτυξη και κυρίως επέτρεψε την εφαρμογή πολιτικών κράτους δικαίου. Όπως οι Keynes και White είχαν υποδείξει, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου θα αναιρούσε την δυνατότητα άσκησης τέτοιων πολιτικών. Συγκεκριμένα στην επίσημη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων δημιουργεί μία “εικονική γερουσία” από δανειστές και επενδυτές , οι οποίοι διενεργούν ένα “στιγμιαίο δημοψήφισμα” των κυβερνητικών πολιτικών. Σε περίπτωση που αυτές οι πολιτικές τους φαίνονται μη λογικές – αυτό αφορά σε πολιτικές που σχεδιάζονται για το κοινό καλό και όχι για να επιφέρουν κέρδη στην αγορά – ψηφίζουν κατά αυτών, χρησιμοποιώντας φυγή κεφαλαίων, επιθέσεις σε νομίσματα και άλλες οικονομικές τεχνικές. Οι δημοκρατικές λοιπόν κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά “δύο ψηφοφόρους”, τον πληθυσμό και την εικονική αυτή γερουσία, που συνήθως επικρατεί.

Στην καθιερωμένη στην επιστημονική κοινότητα ιστορία του οικονομικού συστήματος, ο Barry Eichengreen αναφέρει ότι σε προηγούμενες χρονικές περιόδους η αναποτελεσματικότητα αυτή της ελεύθερης αγοράς μπορούσε εύκολα να μεταβιβαστεί στο λαό. Αυτό έγινε πλέον αδύνατο με την κατάκτηση της καθολικής ψηφοφορίας, την εμφάνιση του συνδικαλισμού και αργότερα με την έντονη πολιτικοποίηση του λαού, κατά την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης και του αντιφασιστικού πολέμου. Σύμφωνα με το σύστημα Bretton Woods “ο περιορισμός της κίνησης κεφαλαίων ενίσχυε την δημοκρατία, μην αφήνοντας να ασκούνται πιέσεις σε αυτή μέσω του οικονομικού συστήματος.” Το συμπέρασμα είναι ότι η κατάργηση του συστήματος Bretton Woods κατά την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού επανέφερε την δυνατότητα να περιορίζεται η δημοκρατία, μέσω των πιέσεων της αγοράς.

Το νεοφιλελεύθερο πισωγύρισμα της δημοκρατίας ενεργοποίησε τρόπους ελέγχου και περιθωριοποίησης της κοινωνίας.

Μία τέτοια μορφή ελέγχου είναι η φαντασμαγορική διαχείριση των εκλογών από τη βιομηχανία του μάρκετινγκ, ξεκινώντας από τον πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος κέρδισε το βραβείο “διαφημιζόμενου του 2008.” Τα στελέχη της βιομηχανίας αυτής διέδωσαν στον τύπο ότι ο Ομπάμα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτών που “πακετάρουν και προωθούν υποψηφίους σαν να ήταν φίρμες προϊόντων”. Τέτοια επιτυχία είχε να γνωρίσει ο χώρος από την εκλογή του προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν. Οι Financial Times παραφράζοντας ένα στέλεχος του μάρκετινγκ ανέφεραν ότι ο θρίαμβος του Ομπάμα πρέπει “να έχει μεγαλύτερη επίδραση στα meeting rooms των διαφημιστικών εταιριών, όση και ο θρίαμβος του Ρέιγκαν, ο οποίος επαναπροσδιόρισε τον όρο CEO [διευθύνων σύμβουλος] ”. Ο Ρέιγκαν είχε προτρέψει τότε τα μεγαλοστελέχη των εταιριών λέγοντας ότι “πρέπει να δώσετε στην εταιρία σας ένα όραμα”, οδηγώντας έτσι στον όρο η “βασιλεία του αυτοκρατορικού CEO” στις δεκαετίες του 80 και του 90. Η χρήση πρακτικών διοίκησης επιχειρήσεων για τον έλεγχο της πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου του μάρκετινγκ των υποψηφίων, δίνει τεράστιες ικανότητες σε μελλοντικές προσπάθειες ελέγχου της δημοκρατίας.

Για τους ανθρώπους της εργασίας, τους αγρότες και γενικά τις κατώτερες τάξεις, τόσο στις ΗΠΑ αλλά και στο εξωτερικό, τα παραπάνω έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Ένας από τους λόγους της μεγάλης διαφοράς ανάπτυξης μεταξύ της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ασίας κατά το τελευταίο μισό του προηγούμενου αιώνα είναι το ότι η Λατινική Αμερική δεν έλεγχε τη ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό, η οποία σε πολλές περιπτώσεις έφτανε στα επίπεδα κατάρρευσης λόγω χρέους και χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εναντίον της δημοκρατίας και των κοινωνικών αλλαγών. Σε αντίθεση κατά τη διάρκεια της αξιοσημείωτης ανάπτυξης την Νότιας Κορέας η ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό δεν είχε απλώς απαγορευτεί, αλλά επέφερε και την θανατική ποινή.

Οι νεοφιλελεύθεροι κανονισμοί, όπου και αν ακολουθήθηκαν από τη δεκαετία του 70 και μετά οδήγησαν σε μείωση της απόδοσης του οικονομικού συστήματος και στο μούδιασμα σοσιαλδημοκρατικών προγραμμάτων.

Στις ΗΠΑ – όπου αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτικές αυτές δεν ακολουθήθηκαν με αυστηρότητα – το αποτέλεσμα ήταν το συντριπτικό ποσοστό των μισθών να παραμείνει σταθερό τα τελευταία 30 χρόνια, παρόλο του ότι ο ρυθμός της παραγωγικότητας παρέμεινε ο ίδιος και ο μέσος χρόνος εργασίας αυξήθηκε και σήμερα ξεπερνά και τα στάνταρτ της Ευρώπης. Τα οικονομικά κίνητρα προς υπαλλήλους ελαχιστοποιήθηκαν και κοινωνικοί δείκτες όπως αυτός της υγείας των πολιτών μειώθηκαν. Ενδεικτικό είναι ότι ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 οι δείκτες υγείας ήταν ανοδικοί, κατέληξαν στο τέλος της χιλιετίας να είναι στα επίπεδα του 1960.

Η οικονομική ανάπτυξη βρήκε το δρόμο προς τις τσέπες κάποιων, κυρίως στελεχών της οικονομικής βιομηχανίας. Η βιομηχανία αυτή αποτελούσε ελάχιστο ποσοστό του GDP [ΑΕΠ] το 1970, αλλά από τότε το ποσοστό αυτό έχει εκτοξευτεί στο 1/3 του GDP. Την ίδια στιγμή η παραγωγική βιομηχανία μειώθηκε και παρασύροντας μαζί της και την ποιότητα ζωής του εργατικού δυναμικού. Η οικονομία σημαδεύτηκε από φούσκες, οικονομικές κρίσεις και δημόσιες δαπάνες, οι οποίες τελευταία έφτασαν σε τραγικά υψηλά επίπεδα. Μερικοί εξαιρετικοί διεθνείς οικονομολόγοι εξήγησαν και προέβλεψαν τα αποτελέσματα αυτά από την αρχή. Αλλά η μυθολογία περί “αποδοτικών αγορών” και “ορθολογικών επιλογών” υπερίσχυσε. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη αφού ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα για τους προνομιούχους και τα κέντρα εξουσίας, που ήταν και οι “κύριοι αρχιτέκτονες της πολιτικής αυτής.”

Noam Chomsky

chomsky.info, September/October 2009

ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Ομόφωνα και ομόψυχα ο Σύλλογος Καθηγητών του Γενικού Λυκείου Ακράτας με αίσθημα ευθύνης , όπως αρμόζει σε κάθε δημοκρατικό πολίτη και σε κάθε πνευματικό άνθρωπο , με ομόθυμη συμπαράσταση και των Μαθητικών Κοινοτήτων του Σχολείου ,

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ έντονα και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ

τη βάναυση προσβολή που υφίσταται η πατρίδα μας Ελλάδα κατά πρώτον από τους επώνυμους πολιτικούς της των κομμάτων εξουσίας , που την οδήγησαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες στη σημερινή χρεοκοπία και κατά δεύτερον από τους νυν Ευρωπαίους « προστάτες » μας και πρώην κατακτητές και εξολοθρευτές μας , που χλευάζουν την Ιστορία μας και εκβιάζουν τη « σωτηρία » μας ζητώντας να τους πουλήσουμε την Ακρόπολη , τα νησιά μας και κάθε ίχνος Εθνικής μας Αξιοπρέπειας .

Βάζουμε συμβολικά λουκέτο στο σχολείο στις 11 Μαρτίου συμμετέχοντας στη Γενική Απεργία και ως δάσκαλοι των Νέων της Πατρίδας μας κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ αποκατάστασης της προσβεβλημένης εθνικής και προσωπικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ .
ΝΤΡΟΠΗ να ψεκάζεται με χημικά στο πρόσωπο ο άνθρωπος σύμβολο της Εθνικής Τιμής και της Ελευθερίας , ο 90χρονος Μανώλης Γλέζος . Οι υπεύθυνοι να στηθούν στο Σύνταγμα για να τους « ψεκάσει » με τα πτύελα της καταισχύνης ο Ελληνικός λαός .
ΝΤΡΟΠΗ να λεηλατείται ο εργασιακός μόχθος του μισθωτού και του συνταξιούχου και να καταδικάζεται σε μισθό πείνας τη στιγμή που οι μεγαλοκλέφτες του εθνικού μας πλούτου παραμένουν ανεύθυνοι και ατιμώρητοι . Οι κλέφτες πολιτικοί και παραπολιτικοί να επιστρέψουν αμέσως όλα τα κλεμμένα .
Προειδοποιούμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε εμείς οι μισθωτοί τις απατεωνιές των αρπακτικών της χώρας μας . Δεν θέλουμε πίσω μόνον τα υλικά αγαθά που μας κλέβετε ερήμην μας .
Πρωτίστως ΖΗΤΑΜΕ πίσω την κλεμμένη βίαια ηθική και πνευματική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ !

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΚΡΑΤΑΣ

Δ  Ι  Α  Δ  Ω  Σ  Τ  Ε   ΤΟ

Γυναίκες

οι άτυχες γυναίκες ….

 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από $2 την ημέρα ενώ 1,3 δισεκατομμύρια αμείβονται με λιγότερο από $1 την ημέρα. Το 70% αυτών που ζούν με λιγότερο από $1 την ημέρα είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Περίπου 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ανεπαρκή πρόσβαση σε νερό. Εκατομμύρια ΓΥΝΑΙΚΕΣ δαπανούν αρκετές ώρες την ημέρα για τη συλλογή νερού.

…τα κορίτσια τους...τα παιδιά τους…

περίπου 72 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν φοίτησαν το 2005. 57% από αυτά ήταν ΚΟΡΙΤΣΙΑ.

Σύμφωνα με την UNICEF, 25.000 παιδιά παθαίνουν κάθε μέρα λόγω της φτώχιας. Πεθαίνουν «σιωπηλά, σε κάποια φτωχά χωριά της γής, μακριά από τον έλεγχο και τη συνείδηση του κόσμου. Πράα και αδύναμα στη ζωή, αυτά τα πλήθη γίνονται ακόμη πιο αόρατα στο θάνατό τους."

…η οικογένεια, η φυλή τους, το χωριό τους…

Το 80% της ανθρωπότητας ζεί με λιγότερο από $10 την ημέρα σε χώρες στις οποίες διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Το 40% των φτωχότερων πληθυσμών μοιράζεται το 5% του παγκόσμιου πλούτου.

  

... και οι "τυχερές" γυναίκες

Το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου και το 76,6% της παγκόσμιας κατανάλωσης.

Τι καταναλώνει ;  

Καλλυντικά στις Ηνωμένες Πολιτείες :  8 Δισεκατομμύρια $

Αρώματα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 12 Δισεκατομμύρια $

Τροφές για ζώα συντροφιάς στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 17 Δισεκατομμύρια $

Επιχειρήσεις ψυχαγωγίας στην Ιαπωνία : 35 Δισεκατομμύρια $

Τσιγάρα στην Ευρώπη : 50 Δισεκατομμύρια $

Αλκοολούχα ποτά στην Ευρώπη : 105 Δισεκατομμύρια $

Ναρκωτικά παγκοσμίως : 400 Δισεκατομμύρια $

Στρατιωτικές δαπάνες παγκοσμίως: 780 Δισεκατομμύρια $

  
 .... και τέλος ...Παγωτό στην Ευρώπη : 11 Δισεκατομμύρια $

[πηγή : http://www.globalissues.org, στοιχεία : World Bank ]

Τα πλούτη τους = η φτώχεια μας

Γράφει: Ο Γιάννης Κυριακάκης - Οικονομολόγος-εκπαιδευτικός, Μέλος της Πρωτοβουλίας Παρέμβασης Χανίων , Ρεσάλτο 4.3.2010

«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, κηρύσσουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες.Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.» Μπέρτολτ Μπρεχτ

“Επιτέλους”! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα. Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας –των εργαζομένων– εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;...

....a.. 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δισ. €, ενώ άλλα 40 δισ. έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.

.. Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 11,8 δισ. € το 2009, 10 δισ. το 2008 και 11,3 δισ. το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δισ. €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δισ. ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.

c.. Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δισ. € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δισ. στα Βαλκάνια.

d.. Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δισ. € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δισ. από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δισ. από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).

e.. Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δισ. € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δισ.

f.. Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν, αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δισ. € από ΦΠΑ.

g.. Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δισ. € ετησίως.

h.. Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δισ. € στο δημόσιο.

Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δισ. $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη, στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δισ. €, η Πειραιώς 2 δισ. € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις–καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.

Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κ.λπ.

Ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατ. $.Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ. $.Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρων.Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκατ., του Κούστα 60 εκατ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κ.λπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama» σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες αντί 90.000 € τη μέρα!

Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα.

Διακόσια είκοσι (220) ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ).

Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M. Κυριακού ένα και καλό, αξίας 50 εκατ., ο Ρέστης ένα των 47 εκτα., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. €!

Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκατ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank, αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκατ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκατ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική» από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κ.λπ.). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκατ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκατ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.

Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουΐτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000 $ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!

Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1.790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δισ. € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δισ. €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.

Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δισ. €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δισ. € της «Ακρόπολις» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …« δικαιοσύνη ». Ούτε στα 28 δισ. € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.

Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400 €, μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4€, ο 14ος μισθός που κόβεται, η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.

Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας, αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε», αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς, γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα, δεν θα την εφορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της.

Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις.