Πηγή: Unfollow
...´´ Γιατί, προφανώς, αν ο Ν. Μαραντζίδης έγινε θύμα μιας επίθεσης, δεν έγινε επειδή αποτελεί έναν τυχαίο, εναλλάξιμο πολίτη -και αυτό διαφοροποιεί ριζικά τον ξυλοδαρμό του από τις καθημερινές πράξεις συστημικής βίας, όπου τα θύματα είναι ο καθένας- αλλά επειδή κατέχει στον υλικό, παραγωγικό ιδεολογικό μηχανισμό που λέγεται Πανεπιστήμιο μια συγκεκριμένη θέση.
Ασχέτως του αν κανείς διαφωνεί με την επίθεση στον καθηγητή Μαραντζίδη, δεν προσφέρει αναλυτικά τίποτα στην κατανόηση του φαινομένου αν δεν αναστοχαστεί πάνω στον ειδικό ρόλο που επιτελούν συγκεκριμένοι οργανικοί διανοούμενοι στην αναπαραγωγή ενός λόγου συναίνεσης μέσα σε μια συγκυρία κατάλυσης των προϋποθέσων αυτής της συναίνεσης.
Επικαλούμενος έναν τερατώδη ολοκληρωτισμό ως εχθρό, ο Ν. Μαραντζίδης δεν βλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο: το υπαρκτό σύστημα που υπονομεύει το κράτος δικαίου και την ιδιότητα του πολίτη.
Με τον τρόπο αυτό θα αποκαλύψει και την συγγένειά του με τους θύτες του: αυτοί λύνουν τις αντιφάσεις τους προσφεύγοντας στο καθέκαστο του ξυλοδαρμού· αυτός στο αφηρημένο μιας καθολικότητας. Και οι δύο χάνουν το έδαφος της συγκεριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης που περνάει πάντα από την περιοχή της διαμεσολάβησης.
Όπως η προσφυγή στην ατομική βία δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην συγκρότηση ενός Υποκειμένου ικανού να επιφέρει ουσιαστικές τομές σε μια ημαρτημένη κοινωνική πραγματικότητα, έτσι και η επίκληση ανώτερων αξιών δεν μπορεί παρά μόνο να θεμελιώσει μια ηθική ανωτερότητα του θύματος, αποτυγχάνοντας να εξηγήσει τα πραγματικά, υλικά, κίνητρα του θύτη. Μένοντας σε αυτό το πήγαιν’ έλα ατομικής βίας και από καθέδρας άρνησής της καθηλωνόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο δογματικής βεβαιότητας. Τόσο ο Ν. Μαραντζίδης όσο και οι θύτες του δεν πρόκειται ποτέ να συνδιαλλαγούν με την έκπληξη του κοινωνικού. Στα προκατασκευασμένα σχήματά τους δεν χωράει τίποτα παρά μια ταυτολογία: σε δέρνω επειδή διαφωνώ μαζί σου, από τη μία, σε απαξιώνω ολοκληρωτικά επειδή με δέρνεις, από την άλλη...Πλήρες άρθρο εδώ
