Ας διαβάσουμε τα βασικά για να ξέρουμε τα όριά μας την επόμενη τριετία, τουλάχιστο όσον αφορά την διακυβέρνηση της χώρας.
Το Μνημόνιο της τριετίας 2015-2018
Το Μνημόνιο της τριετίας 2015-2018
είναι ο πόλεμος και είναι πραγματικός
Η Προσφυγική Κρίση υπενθυμίζει Ευρώπη ότι υπάρχει ένας πραγματικός
πόλεμος στη Συρία
13 Σεπτεμβρίου, 2015
Οι πρόσφυγες δεν είναι το πρόβλημα: είναι ο πόλεμος . Αν ο πόλεμος στη Συρία δεν σταματήσει, η ροή των προσφύγων απλώς θα συνεχιστεί. Το κύμα των προσφύγων, με τη δραματική εικόνα των δεκάδων χιλιάδων Σύρων που προσπαθούν να φθάσουν στη Γερμανία από την Ουγγαρία, είναι ένα φαινόμενο που μέχρι πρόσφατα συγχέεται, ίσως εσκεμμένα, με τη μαζική μετανάστευση. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά: οι μεταναστεύσεις συνήθως προκαλούνται από τον οικονομικο ή τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη είναι η αναπόφευκτη συνέπεια των ανεπίλυτων κρίσεων στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Υεμένη και το Αφγανιστάν, που σχετίζονται με την κατάρρευση αυτών των χωρών, αποτέλεσμα των πολέμων για τους οποίους η Δύση φέρει μεγάλη ευθύνη.
Πολλοί από τους πρόσφυγες από τη Συρία είναι Κούρδοι. Οι περισσότεροι δραπετεύουν από το Ayn al-Arab, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Το Kobane είναι μια άλλη εστία. Και τα δύο δέχθηκαν επίθεση ή πολιορκία από το Ισλαμικό Κράτος, που προσπαθεί να εξασφαλίσει έναν «διάδρομο» μεταξύ της περιοχής που ελέγχει και του τουρκικού εδάφους, ως πηγή νέων στρατολογήσεων και έξοδο για το πετρέλαιο που εξάγεται από τα εδάφη της Συρίας.
Πρόσφατα, η Τουρκία έχει αλλάξει στρατηγική για τους πρόσφυγες, που τώρα θέλει να απομακρύνει. Η Τουρκία έχει αποκλείσει τους Κούρδους μαχητές του Peshmerga στο Ιράκ, που θέλουν να βοηθήσουν τους κατοίκους του Kobane να υπερασπιστούν την πόλη, πράγμα που συνεπάγεται de facto, αν όχι de jure, συμπαιγνία μεταξύ Άγκυρας και Ισλαμικού Κράτους.
Εν τω μεταξύ, η πλειοψηφία των προσφύγων που έχουν αποκλειστεί στην Ουγγαρία είναι Σύροι και ενώ η βαρβαρότητα του ισλαμικού κράτους τους εξανάγκασε να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ευρώπη, η επιμονή των Δυτικών κυβερνήσεων στην άρνηση να συμβιβαστούν με την συριακή κυβέρνηση του Μπασάρ αλ-Άσαντ, αντί να απαιτούν την κατάρρευσή της, παρατείνει τη διάρκεια της Συριακής κρίσης.
Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει την συριακή εισροή ως πρόβλημα ποσοστώσεων για τα κράτη μέλη της, πολλά από τα οποία απορρόφησαν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από άλλους πολέμους και ταραγμένες περιοχές, φαίνεται να αγνοεί τις βασικές αιτίες αυτής της δυστυχίας.
Ωμά, η αιτία είναι μια Μέση Ανατολή σε αποσταθεροποίηση, κατάσταση για την οποία η Δύση έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία), με την συμβολή της στην άνοδο ομάδων που αντιμάχονται για λογαριασμό περιφερειακών παικτών, όπως η Τουρκία, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα. Οι τελευταίοι έχουν υποστηρίξει αντάρτες διάφορων τύπων, με όπλα και χρήματα, αντί να ενθαρρύνουν την οικοδόμηση της ειρήνης και κάποιου είδους διαπραγμάτευση ειρήνης με τη Συρία, η οποία να περιλαμβάνει και όχι να αποκλείει τη σημερινή κυβέρνηση.
Οι εικόνες του Aylan, του μικρού αγοριού που βρέθηκε νεκρό στην τουρκική ακτή, φαίνεται πως έχουν ξαφνικά αφυπνίσει τον κόσμο, σαν να μην είχαν ήδη πεθάνει δεκάδες χιλιάδες παιδιά στη Συρία στη διάρκεια των τεσσεράμισι χρόνων πολέμου. Και τι να πούμε για τους θανάτους στο Ιράκ από το 2003; Εν τω μεταξύ, η Μέση Ανατολή απειλεί να εκραγεί, παράγοντας πρόσφυγες , όχι εκατοντάδες χιλιάδες, αλλά δεκάδες εκατομμύρια, που απειλούν την ίδια την επιβίωση της Ευρώπης και του κόσμου.
Μια ψυχρότερη και πιο αναλυτική προσέγγιση για το πρόβλημα των προσφύγων της Συρίας αποκαλύπτει ότι η βαλκανική οδός, που οδηγεί στην κρίσιμη ουγγρική πύλη, δεν είναι ούτε ενός έτους. Όπως η οδός της Αφρικής, που έχει τη Λιβύη ως τελικό προορισμό, πριν από το θαλάσσιο ταξίδι προς τη Μάλτα και την Ιταλία, η βαλκανική οδός έχει γίνει πολυσύχναστη σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Ο πόλεμος στη Συρία ξέσπασε το 2011 και μετατράπηκε γρήγορα σε έναν έμμεσο πόλεμο μεταξύ των κρατών της περιοχής.
Η Δύση ενθάρρυνε την εισροή ξένων μαχητών από τα τουρκικά σύνορα, σε προφανή συμφωνία με τους σουνίτες συμμάχους της - Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ - για την ανατροπή της κυβέρνησης Άσαντ, όμως στη συνέχεια η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους της υπενθυμίζει την τρέλα αυτής της πολιτικής .
Η εσκεμμένη αποσταθεροποίηση του καθεστώτος Άσαντ ήταν μπούμερανγκ, που δημιούργησε φανατικούς και πρόσφυγες - και δεν χρειάζεται πολύ να εμφανιστούν οι φανατικοί ως πρόσφυγες, να περάσουν τα σύνορα και να φέρουν στην Ευρώπη μια γεύση αποσταθεροποίησης.
Η Δύση διδάχτηκε λίγα από την εμπειρία με τους Μουτζαχεντίν, που οι Ηνωμένες Πολιτείες εξόπλησαν και οργάνωσαν για να πολεμήσουν τον Κόκκινο Στρατό στο Αφγανιστάν.
Η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους μόνο στο βόρειο Ιράκ δημιούργησε πάνω από 200.000 πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανών και των Yazidis.
Τώρα υπάρχουν δύο εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Συρία στην Τουρκία και ένα εκατομμύριο στο Λίβανο, που ήδη απασχολούνταν με την δική του ευαίσθητη πολιτική και εθνική ισορροπία.
Ένα εκατομμύριο Σύριοι διέσχισαν τα σύνορα προς την Ιορδανία - μια χώρα χωρίς πολλούς πόρους - προσθέτοντας σημαντική πολιτική πίεση στο Βασίλειο.
Η Ευρώπη άρχισε να απορροφά περισσότερους πρόσφυγες, καθώς η αρχικά γενναιόδωρη φιλοξενία της Τουρκίας αποδείχθηκε στρατηγική κίνηση , για να διευκολύνει την εξάλειψη του Άσαντ και των συμμάχων του. Ωστόσο, ο Άσαντ και το κυριαρχούμενο από τον Αλάουι κόμμα Μπάαθ είναι ακόμα εκεί και μετά την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν η κατάρρευση του καθεστώτος φαίνεται μάλλον απίθανη.
Το κύριο ενδιαφέρον της Τουρκίας τώρα είναι λιγότερο να αναχαιτίσει το Χαλιφάτο και περισσότερο να επιβραδύνει την αυξανόμενη κουρδική παλίρροια, λίγο έξω από τα σύνορα, που απειλεί να υποκινήσει τον κουρδικό εθνικισμό στο εσωτερικό της.
Πράγματι, η πολιτική της Άγκυρας προς το Ισλαμικό Κράτος είναι στην καλύτερη περίπτωση διφορούμενη. Ήταν απρόθυμη να αμφισβητήσει τους αυτοαποκαλούμενους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και διευκόλυνε την ανάπτυξή τους, ενθαρρύνοντας - ή αγνοώντας ηθελημένα - την είσοδο μαχητών στη Συρία και το Ιράκ μέσω των συνόρων της.
Αυτό σίγουρα επέτρεψε την συνέχιση και επέκταση του πολέμου. Επιπλέον, ο Πρόεδρος Ερντογάν και το Κόμμα ΑΚΡ, το οποίο έχει ήδη υποστεί πλήγμα χάνοντας την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, αντιμετωπίζουν ένα αβέβαιο πολιτικό μέλλον, καθώς οι Τούρκοι ετοιμάζονται να ψηφίσουν και πάλι αυτό το φθινόπωρο, με τα κουρδικά κόμματα να αναμένεται να κερδίσουν ακόμα περισσότερες ψήφους από τις εκλογές της περασμένης άνοιξης.
Η Τουρκία έχει πολλά προβλήματα στο εσωτερικό της και δεν προτίθεται να αντιμετωπίσει το Ισλαμικό Κράτος με σκοπό να σταματήσει τον πόλεμο στη Συρία, εκτός εάν μπορεί να νικήσει τον πραγματικό εχθρό της, το κουρδικό ΡΚΚ, την παραστρατιωτική οργάνωση που στοχεύει στο ανεξάρτητο κράτος του Κουρδιστάν.
Η ξαφνική ροή προσφύγων προς την Ευρώπη μπορεί να θεωρηθεί ως αντίδραση της Τουρκίας -παρότι η Τουρκία είναι σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ- γιατί «πείστηκε» να φιλοξενήσει τα drones και τα μαχητικά αεροσκάφη των ΗΠΑ στη βάση του Ιντσιρλίκ . Μέχρι πέρσι η Τουρκία κατάφερνε να κρατήσει τα σύνορά της κλειστά, για την αποτροπή του μεγάλου κύματος μετανάστευσης προς την Ευρώπη, που επέτρεψε την κρίση των προσφύγων να φθάσει στο σημερινό σημείο. Επειδή η Τουρκία δεν χρειάζεται πλέον τους Σύρους, τους άφησε να προχωρήσουν στην Ελλάδα. Είναι πολύ πρόσφατο φαινόμενο οι νέοι πρόσφυγες από τη Συρία να αποφεύγουν τελείως τα ελληνοτουρκικά σύνορα, προτιμώντας το σύντομο πέρασμα προς το ελληνικό νησί της Κω.
Αυτό ίσως έχει αρχίσει να πείθει κάποιους στην κυβέρνηση Ομπάμα - ο ίδιος ο Ομπάμα μπορεί να είχε φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα νωρίτερα - ότι η Συρία δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί, δηλαδή να αντιμετωπίσει το κύμα των τζιχαντιστών - χωρίς τη στήριξη του ισχύοντος καθεστώτος, που κυβέρνησε τη χώρα για δεκαετίες.
Μεταξύ λαθών εκτίμησης, ασαφειών, αντιφάσεων και ξαφνικών αλλαγών πολιτικής, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει τώρα να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία οι μετανάστες είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας γεωπολιτικών λαθών, που έγιναν σε υψηλό επίπεδο από την έναρξη της συριακής εξέγερσης, τον Μάρτιο του 2011.
[Μετάφραση: αεράκι]
Η σκοπιμότητα του γερμανικού "λιταρχισμού"
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣΑναζητώντας τη χαμένη δημοκρατία
Καθημερινή,ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Για να εξηγηθεί η γερμανική αδιαλλαξία, στη γενικότερη εκδήλωσή της ή προσωποποιημένη στο δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε, έχουν γίνει πολλές υποθέσεις. Ελληνες και ξένοι (και Γερμανοί ανάμεσά τους) πιθανολογούν, μαντεύουν, θυμούνται, συσχετίζουν, για να φτάσουν σε κάποιο συμπέρασμα. Και εννοώ κάποιο συμπέρασμα πολιτικά βαθύτερο και εντιμότερο και ιστορικά περισσότερο ενήμερο απ’ ό,τι το σενάριο «γονιδιακής ευθύνης», που, αν κρίνουμε από τα σχόλια στον διεθνή Τύπο και τις αναρτήσεις στο Διαδίκτυο, απολαμβάνει πανευρωπαϊκή δημοτικότητα. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, που χρησιμοποιεί τη φόρμουλα με την κωδική ονομασία «Τέταρτο Ράιχ», οι «μοιραίοι» Γερμανοί είναι τάχα ταγμένοι να κατακερματίζουν την Ευρώπη ανά δύο ή τρεις γενιές, για να καθαρίζουν όσα εμπόδια απειλούν την ηγεμονία τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε τη βία των όπλων και άλλοτε τη βία του χρήματος. Το γνωστό απλουστευτικό λογοπαίγνιο με τα τανκς και τις «μπανκς», που το χρησιμοποίησε και ο κ. Βαρουφάκης, μετρ των λαθών και των αυτοδιαψεύσεων.
“Μake the economy scream”
We Are All Greeks Now
by
The poor and the working class in the United States know what it is to be Greek. They know underemployment and unemployment. They know life without a pension. They know existence on a few dollars a day. They know gas and electricity being turned off because of unpaid bills. They know the crippling weight of debt. They know being sick and unable to afford medical care. They know the state seizing their meager assets, a process known in the United States as “civil asset forfeiture,” which has permitted American police agencies to confiscate more than $3 billion in cash and property. They know the profound despair and abandonment that come when schools, libraries, neighborhood health clinics, day care services, roads, bridges, public buildings and assistance programs are neglected or closed. They know the financial elites’ hijacking of democratic institutions to impose widespread misery in the name of austerity. They, like the Greeks, know what it is to be abandoned.
The Greeks and the U.S. working poor endure the same deprivations because they are being assaulted by the same system—corporate capitalism. There are no internal constraints on corporate capitalism. And the few external constraints that existed have been removed. Corporate capitalism, manipulating the world’s most powerful financial institutions, including the Eurogroup, the World Bank, the International Monetary Fund and the Federal Reserve, does what it is designed to do: It turns everything, including human beings and the natural world, into commodities to be exploited until exhaustion or collapse. In the extraction process, labor unions are broken, regulatory agencies are gutted, laws are written by corporate lobbyists to legalize fraud and empower global monopolies, and public utilities are privatized. Secret trade agreements—which even elected officials who view the documents are not allowed to speak about—empower corporate oligarchs to amass even greater power and accrue even greater profits at the expense of workers. To swell its profits, corporate capitalism plunders, represses and drives into bankruptcy individuals, cities, states and governments. It ultimately demolishes the structures and markets that make capitalism possible. But this is of little consolation for those who endure its evil. By the time it slays itself it will have left untold human misery in its wake.
The Greek government kneels before the bankers of Europe begging for mercy because it knows that if it leaves the eurozone, the international banking system will do to Greece what it did to the socialist government of Salvador Allende in 1973 in Chile; it will, as Richard Nixon promised to do in Chile, “make the economy scream.” The bankers will destroy Greece. If this means the Greeks can no longer get medicine—Greece owes European drug makers 1 billion euros—so be it. If this means food shortages—Greece imports thousands of tons of food from Europe a year—so be it. If this means oil and gas shortages—Greece imports 99 percent of its oil and gas—so be it. The bankers will carry out economic warfare until the current Greek government is ousted and corporate political puppets are back in control.
Human life is of no concern to corporate capitalists. The suffering of the Greeks, like the suffering of ordinary Americans, is very good for the profit margins of financial institutions such as Goldman Sachs. It was, after all, Goldman Sachs—which shoved subprime mortgages down the throats of families it knew could never pay the loans back, sold the subprime mortgages as investments to pension funds and then bet against them—that orchestrated complex financial agreements with Greece, many of them secret. These agreements doubled the debt Greece owes under derivative deals and allowed the old Greek government to mask its real debt to keep borrowing. And when Greece imploded, Goldman Sachs headed out the door with suitcases full of cash.
The system of unfettered capitalism is designed to callously extract money from the most vulnerable and funnel it upward to the elites. This is seen in the mounting fines and fees used to cover shortfalls in city and state budgets. Corporate capitalism seeks to privatize all aspects of government service, from education to intelligence gathering. The U.S. Postal Service appears to be next. Parents already must pay hundreds of dollars for their public-school children to take school buses, go to music or art classes and participate in sports or other activities. Fire departments, ambulance services, the national parks system are all slated to become fodder for corporate profit. It is the death of the civil society.
Criminal justice is primarily about revenue streams for city and state governments in the United States rather than about justice or rehabilitation. The poor are arrested and finedfor minor infractions in Ferguson, Mo., and elsewhere; for not mowing their lawns; for putting their feet on seats of New York City subway cars. If they cannot pay the fines, as many cannot, they go to jail. In jail they are often charged room and board. And if they can’t pay this new bill they go to jail again. It is a game of circular and never-ending extortion of the poor. Fines that are unpaid accrue interest and generate warrants for arrest. Poor people often end up owing thousands of dollars for parking or traffic violations.
Fascist and communist firing squads sometimes charged the victim’s family for the bullets used in the execution. In corporate capitalism, too, the abusers extract payment; often the money goes to private corporations that carry out probation services or prison and jail administration. The cost of being shot with a stun gun ($26) or of probation services ($35 to $100 a month) or of an electronic ankle bracelet ($11 a month) is vacuumed out of the pockets of the poor. And all this is happening in what will one day be seen as the good times. Wait until the financial house of cards collapses again—what is happening in China is not a good sign—and Wall Street runs for cover. Then America will become Greece on steroids.
“We are a nation that has turned its welfare system into a criminal system,” write Karen Dolan and Jodi L. Carr in an Institute for Policy Studies report titled “The Poor Get Prison.”“We criminalize life-sustaining activities of people too poor to afford shelter. We incarcerate more people than any other nation in the world. And we institute policies that virtually bar them for life from participating in society once they have done their time. We have allowed the resurgence of debtors’ prisons. We’ve created a second-tier public education system for poor children and black and Latino children that disproportionally criminalizes their behavior and sets them early onto the path of incarceration and lack of access to assistance and opportunity.”
The corporate dismantling of civil society is nearly complete in Greece. It is far advanced in the United States. We, like the Greeks, are undergoing a political war waged by the world’s oligarchs. No one elected them. They ignore public opinion. And, as in Greece, if a government defies the international banking community it is targeted for execution. The banks do not play by the rules of democracy.
Our politicians are corporate employees. And if you get dewy-eyed about the possibility of the U.S. having its first woman president, remember that it was Hillary Clinton’s husband who decimated manufacturing jobs with the 1994 North American Free Trade Agreement and then went on to destroy welfare with the Personal Responsibility and Work Opportunity Reconciliation Act of 1996, which halted federal cash aid programs and imposed time-limited, restrictive state block grants. Under President Bill Clinton, most welfare recipients—and 70 percent of those recipients were children—were dropped from the rolls. The prison-industrial complex exploded in size as its private corporations swallowed up surplus, unemployed labor, making $40,000 or more a year from each person held in a cage. The population of federal and state prisons combined rose by 673,000 under Clinton. He, along with Ronald Reagan, set the foundations for the Greecification of the United States.
The destruction of Greece, like the destruction of America, by the big banks and financial firms is not, as the bankers claim, about austerity or imposing rational expenditures or balanced budgets. It is not about responsible or good government. It is a vicious form of class warfare. It is profoundly anti-democratic. It is about forming nations of impoverished, disempowered serfs and a rapacious elite of all-powerful corporate oligarchs, backed by the most sophisticated security and surveillance apparatus in human history and a militarized police that shoots unarmed citizens with reckless abandon. The laws and rules it imposes on the poor are, as Barbara Ehrenreich has written, little more than “organized sadism.”
Corporate profit is God. It does not matter who suffers. In Greece 40 percent of children live in poverty, there is a 25 percent unemployment rate and the unemployment figure for those between the ages of 15 and 24 is nearly 50 percent. And it will only get worse.
The economic and political ideology that convinced us that organized human behavior should be determined by the dictates of the global marketplace was a con game. We were the suckers. The promised prosperity from trickle-down economics and the free market instead concentrated wealth among a few and destroyed the working and the middle classes along with all vestiges of democracy. Corrupt governments, ignoring the common good and the consent of the governed, abetted this pillage. The fossil fuel industry was licensed to ravage the ecosystem, threatening the viability of the human species, while being handed lavish government subsidies. None of this makes sense.
The mandarins that maintain this system cannot respond rationally in our time of crisis. They are trained only to make the system of exploitation work. They are blinded by their insatiable greed and neoliberal ideology, which posits that controlling inflation, privatizing public assets and removing trade barriers are the sole economic priorities. They are steering us over a cliff.
We will not return to a rational economy or restore democracy until these global speculators are stripped of power. This will happen only if the streets of major cities in Europe and the United States are convulsed with mass protests. The tyranny of these financial elites knows no limits. They will impose ever greater suffering and repression until we submit or revolt. I prefer the latter. But we don’t have much time.
© 2015 TruthDig
και του λόγου το αληθές:
Η απεικόνιση είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Οι ρυπαντές της γής ή τι θα επιλύσει η απόσυρση σταθμών της ΔΕΗ λόγω ρύπανσης
Top emitters+developing countries gathered this weekend at Major Economies Forum to shape Paris #climate deal #COP21 pic.twitter.com/NNQSzB4b1y
— Miguel Arias Cañete (@MAC_europa) July 19, 2015Η Ευρώπη των " δυσχερών συμβιβασμών"
Συνθήκη των Βερσαλλιών
Χρήσιμες ιστορικές αναδρομές, στις οποίες προσέτρεξε σήμερα ο κ. Βαρουφάκης, διατηρώντας δυστυχώς τον ασαφή λόγο, κάποτε χρήσιμο ίσως.
Σήμερα όμως αναμένουμε σαφήνεια και στάση επι του ´´δυσχερούς συμβιβασμού´´ ´η επι των συνεπειών της ρήξης. Εδώ. Τώρα
Σήμερα όμως αναμένουμε σαφήνεια και στάση επι του ´´δυσχερούς συμβιβασμού´´ ´η επι των συνεπειών της ρήξης. Εδώ. Τώρα
What Russia Offered Greece
Alexander Mercouris, http://russia-insider.com/en/business/what-russia-offered-greece/ri8306
Russia’s offer of a pipeline came with an offer of a $5 billion prepayment. This was intended to buy Greece time to apply for a loan from the BRICS Bank. However the Greeks don’t seem to be embracing the offer.
...In March 2015 Tsipras went to Moscow and the question of how to help him then came up.
It is a fallacy that Putin can simply click his fingers and give Greece money. Any money Russia gives Greece must come from some source. These are (1) the Russian state budget (2) the National Welfare Fund or (3) as commercial payment for a project.
Russia’s budget has been approved by the Russian parliament and makes no provision of money for Greece. For that to change the budget would have to be amended, which would require the approval of the Russian parliament. That would be controversial at a time when the budget is in deficit.
Providing money from the National Welfare Fund is equally problematic. The National Welfare Fund is only supposed to invest funds in AAA credit rated securities. Greece, which is bankrupt, doesn’t have such a rating.
In December 2013 the Russians overrode this provision to make a loan of $3 billion to Ukraine out of the National Welfare Fund. Ukraine at that time did not have a AAA credit rating. The Russians have regretted the decision ever since. It is inconceivable that the Russians would be prepared to do the same thing again.
That leaves commercial payment for a project as the one remaining option, and that is what the Russians proposed.
Though it reverses what the Russians decided when they cancelled South Stream last autumn, what they proposed to Tsipras in March and April was the building of a pipeline across Greece taking gas from the hub. This would have come with a $5 billion prepayment paid out of Gazprom’s financial reserves. Greece could have used that payment to pay this month’s installments to the IMF.
That solution would obviously not have sufficed to help Greece overcome its problems. However it would have provided Greece with a breathing space. It seems that the Russians proposed that Greece use this breathing space to join the BRICS Bank. It could then have negotiated with the BRICS Bank for a loan.
Behind the BRICS Bank stands China with its practically unlimited reserves. A loan from the BRICS Bank — with the knowledge that China, however discreetly, was now involved — would have changed the dynamic of the situation and might by itself have stopped the bank run that has been underway in one form or another in Greece since December.
It goes without saying that the proposal that Greece join the BRICS Bank — which the Russians have made publicly — could only have been made with China’s agreement.
That in essence appears to have been the offer the Russians made to the Greeks.
It is far from certain it would have succeeded. There would have been risks in it for both sides.
The Russians would have gambled that Greece, unlike Bulgaria, would defy the EU and would press ahead with the pipeline project despite it not being compliant with the Third Energy Package. If this gamble failed and the Greeks, like the Bulgarians, reversed themselves then the Russians would have given Greece $5 billion with nothing to show for it.
It says much for the goodwill the Russians have for Greece that they were prepared to take this risk, which meant reversing the decision they took last autumn to abandon pipeline construction on EU territory.
The Greeks for their part would have gambled that knowledge that Russia and China were involved would force the IMF and EU to restructure Greece’s debt. Without such a restructuring a default is at some point inevitable since the debt at 180% of GDP is obviously unsustainable.
The IMF and EU might have agreed to such a restructuring rather than permit a default that would have pushed Greece further into Russia’s and China’s embrace. However there is no guarantee of this. It is equally possible that the IMF and EU would have been so incensed by Greece’s turn to Russia and China that they would have continued to refuse a restructuring. In that case there would at some point be a default while Greece in the meantime would have burned its bridges with the EU.
Though accepting the Russian offer would have been a gamble, it is not obvious as I write this that accepting it would have left Greece in a worse position than the one it is in anyway. Reports today suggest that the IMF and EU are continuing to take a very hard line and are refusing a restructuring even though the Russian offer has been essentially rejected.
The problem is that while one part of the Greek government based around the energy ministry seems to have embraced the Russian offer, the other part, based around the finance and foreign ministries, seems determined to reject it. Tsipras seems unable to make his mind up between the two.
The Russian offer is probably still on the table if it is embraced wholeheartedly. As of now that does not seem likely. At the moment it looks like the Greeks will only likely embrace it in the event of a Grexit. Whether at that point the offer will still be there remains to be seen.
«Εύρηκα» : είναι αυτό συμβατό με τις συνθήκες της ΕΕ;
«Επιχείρηση Εύρηκα»: Το μυστικό σχέδιο της Γερμανίας για την Ελλάδα
Αποκάλυψη
tvxs, 13 Ιουλ. 2015
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 2011 η γαλλική εφημερίδα La Tribune αποκάλυπτε το «κρυφό χαρτί» της Γερμανίας για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους. Ήταν το λεγόμενο «Σχέδιο Εύρηκα», το «μυστικό πλάνο της Γερμανίας για τη διάσωση της Ελλάδας», όπως έγραφε τότε η εφημερίδα.
Η πατρότητα του σχεδίου ανήκε στην εταιρία συμβούλων Roland Berger, η οποία συνεργάζεται σταθερά με την γερμανική κυβέρνηση και, σύμφωνα με πηγές που επικαλείτο τότε η La Tribune, ήταν ένα πλάνο «που μάλλον δεν είχε σχεδιαστεί έξω από τους κύκλους της Ανγκελα Μέρκελ και της τρόικα».
Η ιδέα ήταν η δημιουργία ενός φορέα περίπου αντίστοιχου με την Τρόιχαντ, την υπηρεσία που ανέλαβε να εκποιήσει περίπου 8.500 κρατικές εταιρίες της πρώην ανατολικής Γερμανίας το 1990. Η Ελλάδα θα τοποθετούσε σ΄αυτή την υπηρεσία όλα της τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία (τράπεζες, ακίνητα, τηλεπικοινωνίες, λιμάνια…), η συνολική αξία των οποίων υπολογιζόταν στα 125 δισεκατομμύρια ευρώ. Η εν λόγω υπηρεσία θα αγοραζόταν στη συνέχεια από ένα ευρωπαϊκό ίδρυμα με έδρα το Λουξεμβούργο που θα αναλάμβανε και την ιδιωτικοποίηση όλων των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων έως το 2025.
Τα έσοδα θα χρησιμοποιούντο για την αποπληρωμή των δανείων στην EKT και τον EFSF και το χρέος θα μειωνόταν στα 88% του ΑΕΠ από το 145% του ΑΕΠ όπου βρισκόταν όταν εκπονήθηκε το σχέδιο. Με βάση τον σχεδιασμό της Roland Berger, με το κλείσιμο του φορέα το 2025 εάν προέκυπταν κεφαλαιακά κέρδη θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα. Αν τα έσοδα είναι χαμηλότερα των 125 δις ευρώ, η Ελλάδα θα αναλάμβανε το κόστος, υπό την προϋπόθεση ότι το συνολικό ποσό δεν θα υπερέβαινε το 30% του ΑΕΠ ή τα 150 δις ευρώ ως το 2025.
Το σχέδιο «Εύρηκα» δεν προωθήθηκε τελικά τότε, διότι επικράτησε προβληματισμός ως προς την ενδεχόμενη αντίδραση των τραπεζών και των αγορών μπροστά σε μια τέτοια πρακτική ιδιωτικοποιήσεων
Το ξανασυναντήσαμε, όμως, σε μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή του αυτό το Σαββατοκύριακο, μέσα στις τρικυμιώδεις προτάσεις Σόιμπλε για τη… διάσωση της Ελλάδας και της ευρωζώνης. Η νέα «ιδέα» του Γερμανού υπουργού Οικονομικών που έφερε τη θύελλα στο Eurogroup του Σαββάτου και στη χθεσινή σύνοδο κορυφής ήταν η συγκέντρωση «πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας αξίας 50 δις ευρώ» σε ένα ευαγές fund του Λουξεμβούργου, το οποίο και θα αναλάμβανε την εκποίησή τους για να αποπληρωθούν τα χρέη στους πιστωτές – μεταξύ των οποίων και η Γερμανία.
Το εν λόγω fund του Λουξεμβούργου, όπως καταγράφηκε στο επίμαχο και μη επίσημο προσχέδιο ανακοινωθέντος του Eurogroup, είναι το Institution of Growth. Eκείνο όμως που δεν καταγράφηκε σε κανένα ανακοινωθέν είναι πως το «Institution for Growth» αποτελεί θυγατρική και υποκατάστημα της KfW, της κρατικής αναπτυξιακής τράπεζας της Γερμανίας. Για την ακρίβεια, είναι το πρώτο από τα τρία υποκαταστήματα της KfW, που ιδρύθηκε τον Μάιο του 2014 στο Λουξεμβούργο.
Κι εκείνο που επίσης δεν καταγράφηκε πουθενά, επισήμως και ανεπισήμως, στο Eurogroup και τη σύνοδο κορυφής, είναι το γεγονός πως πρόεδρος του Συμβουλίου των Εποπτών Διευθυντών της KfW είναι o… δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.
Εν ολίγοις, ο γενναιόδωρος δρ Σόιμπλε μας πρόσφερε δύο εναλλακτικές: Είτε να αποχωρήσουμε από το ευρώ και να μας παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια, είτε να του εκχωρήσουμε δημόσια περιουσία 50 δις ευρώ για να την διαχειριστεί και να την πωλήσει, προσωπικά, ο ίδιος για να αποπληρώσει τον εαυτό του…
σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
Σαλαμίνα της Κύπρος
…Σαλαμῖνα τε τᾶς νῦν ματρόπολις τῶνδ’ αἰτία στεναγμῶν. ΠΕΡΣΑΙ |
Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή βροχήκαι τ’ ακρογιάλι γεμάτο θρύψαλα παλιά πιθάρια.Ασήμαντες οι κολόνες· μονάχα ο Άγιος Επιφάνιοςδείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης αυτοκρατορίας. 5Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ, τα ερωτεμένα·παλμοί στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυράτρέχοντας άφοβα πάνω στο νερόκι αγκάλες ανοιχτές για το ζευγάρωμα του πόθου.Κύριος επί υδάτων πολλών,10πάνω σ’ αυτό το πέρασμα. Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.Δεν είδα πρόσωπα· σα γύρισα είχαν φύγει.Όμως βαριά η φωνή σαν το περπάτημα καματερού,έμεινε εκεί στις φλέβες τ’ ουρανού στο κύλισμα της θάλασσας15μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι: «Η γης δεν έχει κρικέλιαγια να την πάρουν στον ώμο και να φύγουνμήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοινα γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.20Και τούτα τα κορμιάπλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,έχουν ψυχές.Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,δε θα μπορέσουν· μόνο θα τις ξεκάμουν25 αν ξεγίνουνται οι ψυχές.Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυδε χρειάζεται μακρύ καιρόγια να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,δε χρειάζεται μακρύ καιρό30το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,κι ο άρρωστος νους που αδειάζειδε χρειάζεται μακρύ καιρόγια να γεμίσει με την τρέλα,νῆσός τις ἔστι …». 35Φίλοι του άλλου πολέμου,σ’ αυτή την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιάσας συλλογίζομαι καθώς γυρίζει η μέρα—Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που έπεσαν χρόνια μετά τη μάχη·εκείνοι που είδαν την αυγή μέσ’ απ’ την πάχνη του θανάτου40ή, μες στην άγρια μοναξιά κάτω από τ’ άστρα,νιώσανε πάνω τους μαβιά μεγάλατα μάτια της ολόκληρης καταστροφής·κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουντανόταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:45«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστεπώς έγινε τούτο το φονικό·την αρπαγή το δόλο την ιδιοτέλεια,το στέγνωμα της αγάπης·Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε…». * 50 —Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια·δε φελά να μιλάμε·τη γνώμη των δυνατών ποιός θα μπορέσει να τη γυρίσει;ποιός θα μπορέσει ν’ ακουστεί;Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων. 55 —Ναι· όμως ο μαντατοφόρος τρέχεικι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρεισ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντοτο φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας. Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.60 Νῆσός τις ἔστι. Σαλαμίνα, Κύπρος, Νοέμβρης 1953 |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)