Το βάρος της Ιστορίας

Μετά τη σύγχυση των ημερών και τον άστοχο, πονηρό συμψηφισμό απο την κα Μέρκελ των κοινοτικών κονδυλίων με τις γερμανικές αποζημοιώσεις   ας δούμε μερικά χρήσιμα ιστορικά :

" Μια παλιά ιστορία που εξηγεί γιατί είμαστε ανιστόρητοι "

Πανδωρικώς , 26/2/2010, Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Κι ο λαϊκισμός ένας μεγάλος εχθρός. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος από τον εαυτό μας. Αυτόν τον “εθνικό” εαυτό μας που μας δικαιολογεί πάντα αφού πρώτα μας τοποθετήσει στον υψηλό θρόνο απ όπου όλοι και όλα, τα ξένα, των άλλων, φαίνονται υποδιέστερα. Αρκεί να μην χρειάζετε να μετρήσουμε με συγκεκριμένα μέτρα. Να μην μιλάμε δηλαδή για έλλειμα, παραγωγικότητα,απόδοση, κόστος. Αρκεί να μιλάμε για αόριστες, μη μετρίσημες,σχεδόν μεταφυσικές έννοιες. Υπερηφάνεια, δόξα, ελληνικότητα,δίκιο. Διαθέτουμε την μεγαλοπρέπεια των φιλολογικών εννοιών. Τώρα βέβαια αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστορία των άλλων λαών (και των Τούρκων και των Σέρβων και των Άγγλών και των Βούλγαρων) θα διαπιστώσουμε πως όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως περήφανοι, γενναίοι, ηρωικοί,αδικημένοι .Και διαθέτουν όλοι και κατ αποικλειστικότητα τη θεία ευλογία.

Το δημοσίευμα του Focus εξόργισε και μένα. Αλλά ήταν ένα ανόητο, κίτρινο δημοσίευμα των κοκορακίων της γερμανικής δημοσιογραφίας. Ήταν όμως μια άποψη και ο καθένας έχει δικαίωμα σε αυτήν. Θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε μιλήσει για κουτόφραγκους ή αμερικανάκια. Βεβαίως τα αστροπελέκια που έφτιαξαν το εξώφυλλο πρέπει γενικώς να προσέχουν όταν χρησιμοποιούν ιστορικούς συμβολισμούς γιατί αν κάποιοι μπουν στον πειρασμό να απαντήσουν αναλόγως, δυστυχώς η Γερμανία δεν διαθέτει κάποια Αφροδίτη της Βόνης αλλά μορφές που ταυτίστηκαν με την παγκόσμια ντροπή.

Είχε δίκιο ο Πάγκαλος πως η Γερμανία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική οικονομία. Τα γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, σκότωσαν έλληνες, κατέκαψαν την Ελλάδα και κατέκλεψαν περιουσίες και τα αποθέματα χρυσού της χώρας.Αρκεί βέβαια να μην ξεχνάμε πόσο ευθύνονται οι έλληνες και οι ελληνικές κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν διεκδίκησε πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά γι αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί. Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, αυτό που δημιουργήθηκε (για να μην ξεχνάμε την ιστορία) και από συνεργάτες των Γερμανών, αρκετά ένοχο και πολύ περισσότερο δουλικό, υπερασπίζοντας ίσως τον εαυτό του, τη φύση του, παραιτήθηκε κάθε διεκδίκησης. Η υπόθεση Μέρτενς, που συγκλόνισε την Ελλάδα τη δεκαετία του 60, είναι μια παλιά ιστορία αρκετά επεξηγηματική. Πριν από χρόνια, μια δημοσιογραφική έρευνά μου για την υπόθεση αυτή, χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια αποκαθήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το «έθνος» έπρεπε να παραμείνει η μυθική περιγραφή των σχολικών εγχειριδίων και ο εθνάρχης το σύμβολο μιας ηρωικής και όχι συνεργαζόμενης με τους ναζί, Δεξιάς.

Ο Μέρτενς,οι αποζημιώσεις και ο Καραμανλής

Τον Μάιο του 1957, ο Μαξ Μέρτενς, ο χασάπης της Θεσσαλονίκης, ο ναζί που ευθυνόταν για τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων και την κλοπή των περιουσιών τους, επέστρεψε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια σημερινή εκδοχή, για να αναζητήσει κομμάτι του θησαυρού των Εβραίων που είχε βυθίσει με πλοίο στην Ελλάδα. Όπως και να έχει, σίγουρος πάντως, για την φιλικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Καταζητούμενος από το 1947, ένοιωθε περιέργως αρκετά ασφαλής στην χώρα που είχε κατακάψει. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Αντενάουερ.Κάποιοι εβραίοι όμως τον αναγνώρισαν και απαίτησαν την σύλληψή του. Ο Μέρτενς πραγματικά συνελήφθη.

Τον Νοέμβριο του 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Ευάγγελο Αβέρωφ επισκέπτονται την Βόννη. Ενδίδουν στις πιέσεις του Αντενάουερ να μην διεκδικήσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο Καραμανλής περνά μάλιστα νόμο για αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου. Ακόμη και οι Άγγλοι την εποχή εκείνη κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση πως «αμνηστεύει εγκληματίες πολέμου». Ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Μέρτενς. Ο νόμος αρχικώς τον εξαιρεί από την αμνήστευση αλλά λίγο αργότερα τροποποιείται ο νόμος (ν.δ. 3933/1959) και τον συμπεριλαμβάνει. Έτσι ενώ ο Μέρτενς καταδικάζεται σε 25 έστω μόλις χρόνια κάθειρξης στέλνεται στη Γερμανία όπου απελευθερώνεται. Η υποχωρητική συμπεριφορά του Καραμανλή δεν έχει καμιά εμφανή εξήγηση. Κυβερνητικά στελέχη λένε πως ευνοεί το κλίμα των καλών σχέσεων Ελλάδας Γερμανίας και την είσπραξη ενός δανείου 200 περίπου εκατομμυρίων μάρκων. Αντί να διεκδικήσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια όπως είχαμε δικαίωμα, το βουλώνουμε με ένα δάνειο. Γιατί;

Κατά πολλούς η εξήγηση είναι σε όσα είπε μόλις απελευθερώθηκε ο ίδιος ο Μαξ Μέρτενς. Με συνεντεύξεις του στη Σπηγκελ και την Ηχώ του Αμβούργου υποστηρίζει πως κατά την κατοχή, συνεργάτες του ήταν μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή. Κατονομάζει μάλιστα συγκεκριμένα:

1.Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Μέρτενς ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες ακόμη και για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν

2.Τον Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, υπουργό εσωτερικών του Καραμανλή

3.Τον Γεώργιο Θέμελη υφυπουργό Άμυνας

4.Την Δοξούλα σύζυγο του Μακρή η οποία ήταν γραμματέας του και σύνδεσμος με τους πληροφοριοδότες

Οι συνεντεύξεις αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για προδότες που αντάλλαξαν την γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Μέρτενς.

Αποκαλύφθηκε πως πραγματικά ο Μακρής την εποχή της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος» ελλήνων. Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Μέρτενς στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους γερμανούς Νομάρχης. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Μέρτενς.

Η ανώμαλη δεκαετία του 60 και βέβαια το μετεμφυλιοπολεμικό ελληνικό κράτος έθαψε την υπόθεση Μέρτενς. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή.

Η Ιστορία για μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της. Ο Καραμανλής έγινε Εθνάρχης, οι έλληνες όσο περήφανοι ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές.

Αυτή είναι η εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω βεβαίως γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες ελλήνων πολιτών (κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαικούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα.

Οι Γερμανοί βεβαίως είναι φίλοι μας αλλά φίλτατη είναι η αλήθεια. Ας αφήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς και τις εκρήξεις εθνικής αγανάκτησης γιατί το δάχτυλο της Αφροδίτης σηκώθηκε ειρωνικά μπροστά στο πρόσωπό μας . Η εθνική μας περηφάνεια δεν απειλήθηκε από έναν ανόητο συντάκτη ύλης του Focus αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα απειλείται όσο στη θέση της ιστορικής αλήθειας βάζουμε ανιστόρητους αγανακτισμένους και εύθικτους απολίτικους.

[απο : http://www.koutipandoras.gr]

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ (;)

Δεν ειναι παρηγοριά, αλλά έστειλα την παρακάτω διαμαρτυρία (στα Αγλικά) στο γερμανικό περιοδικό FOCUS και στα Ελληνικά στο Υπ.Εξωτερικών, λέγοντας ότι "αναμένω από την επίσημη πολιτεία να θέσει "ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ" στον βιασμό της ιερής ελληνικής ιστορίας απο την Γοτθική Βαρβαρότητα των αδαών εταίρων μας".

Τα στοιχεία του κειμένου τα πήρα απο www.enimerwsi.com

Εις πείσμα των Γότθων διατηρώ ακέραια την ανάμνηση του αγάλματος και της κλοπής του. Νομίζω όλοι , είτε το συνάντησαν είτε όχι.

"  Ντροπή σας Focus-Germans!

Γιατί το πρωτοσέλιδό σας με την Αφροδίτη να χειρονομεί προσβάλλει όχι μόνον τους Έλληνες, αλλά όλη την ανθρωπότητα!

Παίζοντας απρεπή παιχνίδια με το κλεμμένο άγαλμα της ελληνίδας θεάς, δεν είστε λιγότερο βάρβαροι απέναντι στα ίδια τα σύμβολα της ωραιότητας, της έμπνευσης, του έρωτα και της γονιμότητας!

Μόνο και μόνο για μια από τις πολλαπλές κρίσεις, για λίγα χρήματα! Και για την προστασία της Ευρωπαϊκής οικογένειας, που εσείς, αντί των Ελλήνων, δεν αξίζετε.

Μιλώντας για χρήματα, θα έπρεπε να θυμίσουμε στους γερμανούς φίλους μας μερικές οφειλές που χρωστούν στους Έλληνες, όχι για να διαφθείρουν τους οργανισμούς και τους Κυβερνήτες, αλλά ως αντίτιμο για :

1. Τις καταστροφές που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομία της Ελλάδας, στην περίοδο του ΙΙου παγκοσμίου πολέμου : 7,160 δις. Δολλάρια που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946)

2. Το δάνειο το οποίο υποχρέωσαν οι κατοχικές δυνάμεις να τους χορηγήσει το ελληνικό κράτος : 3,500 δις. Δολλάρια

3. Τα έξοδα συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων, υπολογισμένα με ονομαστικές τιμές του ΄38 σε σημερινές τιμές : ξεπερνούν τα 70 δις. Δολλάρια.

4. Τις αποζημιώσεις των αμάχων θυμάτων : 100 ολοκαυτώματα πόλεων και χωριών

5. Τις ζημίες που προκάλεσε η SIEMENS στο Ελληνικό Δημόσιο επι 50 χρόνια (Τelefunken, C4I, OTE κλπ.)

6. Τους Ελληνικούς Αρχαιολογικούς θησαυρούς, τους οποίους εκμεταλλεύονται τα Γερμανικά μουσεία και εκλάπησαν από Ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους : ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΙ.

'Οσο για τη θεά Αφροδίτη , την Κύπριδα, αφήστε την στους Έλληνες Ποιητές που ξέρουν να αποδίδουν σεβασμό στη Θεά τους και σε ό,τι εκείνη συμβολίζει :

" H Αφροδίτη δε βλέπεις τι θεά είναι;
Δεν μπορείς να πεις ούτε να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη και πού φτάνει.
Αυτή τρέφει εσένα κι εμένα κι όλους τους θνητούς.
Και να μη δεις την απόδειξη μόνο με λόγια,
μ’ έργα θα σου δείξω τη δύναμη της θεάς·
λαχταράει η Γη τη βροχή, όταν ξερό τον τόπο
άκαρπο απ’ τη στέγνα του νερού έχει στερημένη·
και λαχταράει ο σεβαστός Ουρανός γεμάτος
βροχή να πέσει στη Γη, από την Αφροδίτη.
Kι όταν ενωθούν σ’ ένα αυτά τα δύο,
μας τα γεννούν όλα και παράγουν αυτά μαζί,
απ’ όπου το θνητό γένος ζει και θάλλει."
(Απόσπασμα από άγνωστο δράμα του Ευριπίδη που δείχνει ότι η ερωτική ενέργεια της Κύπριδας είναι αναγκαία για να ευοδωθεί η γονιμότητα της Φύσης ολόκληρης)_www.mensa.org.gr

Quien Muere, Πάμπλο Νερούντα

Muere lentamente
quien se transforma en esclavo del hábito,
repitiendo todos los días los mismos trayectos,
quien no cambia de marca,
y no arriesga vestir con un color nuevo,
y no le habla a quien no conoce.

Muere lentamente
quien hace de la televisión su gurú.
Muere lentamente
quien evita una pasión,
quien prefiere el negro sobre blanco
y los puntos sobre las "íes" a un remolino de emociones,
justamente las que rescatan el brillo de los ojos,
sonrisas de los bostezos,
corazones a los tropiezos y sentimientos.

Muere lentamente
quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo,
quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida,
huir de los consejos sensatos.

Muere lentamente
quien no viaja,
quien no lee,
quien no oye música,
quien no encuentra gracia en si mismo.

Muere lentamente
quien destruye su amor propio,
quien no se deja ayudar.
Muere lentamente,
quien pasa los días quejándose de su mala suerte
o de la lluvia incesante.

Muere lentamente,
quien abandona un proyecto antes de iniciarlo,
no preguntando de un asunto que desconoce o
no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.

Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo exige
un esfuerzo mucho mayor que el simple hecho de respirar.
Solamente la ardiente paciencia hará que conquistemos
una espléndida felicidad.

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
δεν διακινδυνεύει χρώμα στα ρούχα του ν΄αλλάξει
και δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
Όποιος κάνει την τηλεόραση δάσκαλό του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο απ'το άσπρο
και τα διαλυτικά πάνω στο "ι"
από το στροβιλισμό των συγκινήσεων ,
εκείνων ακριβώς που κάνουν τα μάτια να λάμπουν,
που κάνουν χαμόγελα τα χασμουρητά,
που φέρνουν χτυποκάρδια απ'τα λάθη και αισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το γραφείο
όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα
για την αβεβαιότητα να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του,
να αποφύγει τις συνετές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει
όποιος δεν διαβάζει
όποιος δεν ακούει μουσική
όποιος δεν συμφιλιώνεται με τον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.
Αργοπεθαίνει
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν αναρωτιέται για ό,τι αγνοεί
ή δεν απαντάει όταν τον ρωτούν γι' αυτά που γνωρίζει.

Ας αποφύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
Ενθυμούμενοι πάντα ότι το να είσαι ζωντανός χ
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη καρτερικότητα θα μας οδηγήσει
να κατακτήσουμε μια θαυμαστή ευτυχία

"Ode alla vita" ( Ωδή στη Ζωή)
Αναδημοσίευση από : http://www.synidisi.gr/

Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου

Απο: http://www.ted.com/

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου είναι ο χαρισματικός ιδρυτής του συστήματος νεανικών ορχηστρών που έχει αλλάξει ριζικά την ζωή χιλιάδων παιδιών στη Βενεζουέλα. Εδώ μοιράζεται μαζί μας την θαυμάσια ιστορία του και αποκαλύπτει την επιθυμία του για το βραβείου TED που θα μπορούσε να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ΗΠΑ και πέρα απ' αυτές.

Ο ίδιος λέει: « Η μητέρα Τερέζα της Καλκούτα επέμενε σε κάτι που μ’ εντυπωσίαζε πάντα – το πιο επώδυνο και τραγικό πράγμα σχετικά με τη φτώχια δεν είναι η έλλειψη ψωμιού ή στέγης, αλλά η αίσθηση ότι είσαι κανένας, η αίσθηση ότι είσαι ένα τίποτα, η έλλειψη ταυτότητας, η έλλειψη του δημόσιου σεβασμού. Γι’ αυτό η ανάπτυξη του παιδιού στην ορχήστρα και στη χορωδία του διασφαλίζει μια ευγενή ταυτότητα και το κάνει πρότυπο για την οικογένεια και την κοινωνία του.

Κατ’ ουσίαν η ορχήστρα και η χορωδία είναι κάτι πολύ παραπάνω από μουσικές δομές. Είναι πρότυπα και σχολεία κοινωνικής ζωής, γιατί το να τραγουδήσει και να παίξει κανείς σε ομάδα σημαίνει οικειότητα στη συνύπαρξη, με σκοπό την τελειότητα και το κατόρθωμα , με αυστηρή πειθαρχία οργάνωσης και συντονισμού, στην επιδίωξη της αρμονικής αλληλεξάρτησης φωνών και οργάνων.»

Η Ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο, περιλαμβάνει τους καλύτερους μουσικούς λυκείων της Βενεζουέλας μέσω του πρωτοποριακού μουσικού προγράμματος Ελ Συστέμα. Εδώ, υπό την διεύθυνση του Γκουστάβο Ντουνταμέλ, παίζουν το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας Νο. 10 του Σοστακόβιτς και το Ντανσόν Νο. 2 του Αρτούρο Μάρκες.

Η μικρή μας πόλη, εδώ στην Ελλάδα, έζησε σε μικρογραφία την εμπειρία αυτή, όταν τα παιδιά μας ευτύχησαν να έχουν έναν χαρισματικό δάσκαλο και οι παιδικές χορωδίες και ορχήστρες φώτισαν τη ζωή και τη σκέψη, τη δική τους και τη δική μας. Η πολιτική μικροψυχία και η επαρχιώτικη μετριότητα των ενηλίκων δεν άφησαν το παράδειγμα να αναπτυχθεί . Ωστόσο είδαμε τη δύναμή του και τώρα ξέρουμε.

«Οι διαφωνίες» του Wolfgang Amadeus Mozart

Νίκος Λυγερός, Ανθρωπότητα και Χρόνος

Για να κατανοήσουμε βαθύτερα τα χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας, είναι καλό να ενδιατρίψουμε στο κουαρτέτο «Οι διαφωνίες» του Wolfgang Amadeus Mozart και την ενόχληση που προκάλεσε στην εποχή του αλλά και μετέπειτα.

Το πρώτο μέρος του Κουαρτέτου Εγχόρδων  "Διαφωνίες" No. 19 σε Do μείζονα, KV. 465 του Wolfgang Amadeus Mozart,ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1785 και αποτελεί το τελευταίο έργο έξη κουαρτέτων που συνέθεσε μεταξύ 1782 και1785 κα αφιέρωσε στον Joseph Haydn.

Το σημείο διένεξης είναι η απόρριψη της μουσικής αρμονίας του δασκάλου. Οι παραφωνίες θεωρήθηκαν λάθη τα οποία οι ειδικοί της κοινωνίας όφειλαν να διορθώσουν για το καλό όλων.

Όμως κανείς δεν μελέτησε το έργο του. Διότι αυτή η τεχνική είχε ήδη χρησιμοποιηθεί στον «Μαγικό Αυλό». Μόνο που εδώ ήταν σε ένα πλαίσιο σχετικά ξεκάθαρο και πάνω στο θέμα Ordo ab chao. Έτσι η κοινωνία δεν τα αντιμετώπισε με την ίδια καχυποψία. Ενώ ο δάσκαλος επιδίωξε την παρουσία παραφωνιών στο κουαρτέτο σε ντο μείζονα. Αποδεικνύει την ανάγκη να τεθούν στο σχετικά κλασικό και συμβατικό πλαίσιο μουσικές ιδιομορφίες απόλυτα χαρακτηριστικές. Υπογράφει το έργο του και με αυτόν τον τρόπο έχουμε μία διαχρονική υπογραφή της ίδιας της ανθρωπότητας.

Δεν έλαβε υπόψη του κοινωνικούς θεσμούς που τον έβλεπαν σαν ένα μουσικό πολύ περίπλοκο και πολύ ευφυή για το γούστο τους.

Διότι η ουσία για την κοινωνία δεν είναι η δημιουργία, μα η διασκέδαση. Γι’ αυτόν το λόγο, η μουσική δεν πρέπει με κανένα τρόπο να είναι δέσμια. Όμως η επιδίωξη μιας δημιουργίας που εκτείνεται πέραν των κοινωνικών θεσμών για ν’ αγγίξει αυτό που θεωρεί ουσιώδες, αποτελεί μία αμφισβήτηση της κοινωνικής δομής.

Ο μουσικός δεν είναι μόνο ένα στοιχείο για να διασκεδάζει την παρέα. Έχει μία ξεκάθαρη σκέψη που δεν αρκείται στο να ακολουθεί τους κοινωνικούς κανόνες. Αποδεικνύει την ανάγκη να εκφράσει κάτι βαθύτερο έστω κι αν αυτό δεν είναι άμεσα προσβάσιμο από την πλειονότητα.

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι γίνεται οπαδός του δόγματος που επιβεβαιώνει ότι η τέχνη είναι μόνο για την τέχνη, διότι αυτό συνιστά μόνο και μόνο μία μορφή εξεζητημένου σολιψισμού. Το παράδειγμα του Mozart σίγουρα δεν είναι αυτού του τύπου. Η αναζήτηση του Mozart δεν ήταν μόνο εσωτερική. Λόγω της μεγαλοφυΐας του ήξερε πως δεν χρειαζόταν να αναλύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Έχοντας επίγνωση ότι υπάρχει για τους άλλους, εκμεταλλεύτηκε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να δημιουργήσει ένα έργο το οποίο θα είχε νόημα για την ανθρωπότητα και όχι για την κοινωνία στην οποία ανήκε μόνο τυπικά.

Αυτή η διαφορά είναι ουσιώδης.

Η ευφυΐα επικοινωνεί ή πιο συγκεκριμένα προσφέρει σε όλους, έστω και αν μόνο μερικοί μπορούν να έχουν πρόσβαση στο έργο της. Επιπλέον, χρησιμοποιεί τα έργα των προκατόχων του αντλώντας απευθείας από τις πηγές για να αποφύγει την επίδραση των κοινωνικών κριτικών που δεν παύουν να κρίνουν για να ερμηνεύσουν με το δικό τους τρόπο το έργο του. Το αρχικό χειρόγραφο έστω και αν ήταν μόνο ένα προσχέδιο ή μία καταγραφή σημειώσεων μάς δίνει πολύ περισσότερες πληροφορίες από τα επιπόλαια σχόλια των δήθεν ειδικών οι οποίοι, με το πρόσχημα ότι ζουν σε μία κοινωνία του μέλλοντος σε σχέση με το δημιουργό, θεωρούν ότι μπορούν να κατανοήσουν την ουσία ενός έργου εγκλωβίζοντάς το σε μία εποχή.

Όμως το έργο μίας ιδιοφυΐας δεν ανήκει σε καμία κοινωνία. Είναι μόνο και μόνο ένα απαραίτητο στοιχείο της δομής της ανθρωπότητας.

Απλές επεξηγήσεις -αναζητήσεις απλού ανθρώπου : Η χρήση της διαφωνίας στη τονική μουσική είναι τυποποιημένη και ακολουθεί το σχήμα: Προετοιμασία – Διαφωνία – Λύση. Στον ύστερο 19ο αι. οι διαφωνίες συχνά παραμένουν άλυτες δημιουργώντας το αίσθημα μιας μετέωρης τονικότητας [ η τονικότητα ορίζεται από την πρώτη νότα (φθόγγο) μιας μουσικής σκάλας (κλίμακας) ].

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό βασικής έρευνας Nature τον Μάρτιο του 2000 απέδειξε ότι οι συνηχήσεις που προκύπτουν από τούς απλούς Πυθαγόρειους λόγους (2:3, 3:4, 1:2 ) έχουν και βιολογική σημασία. Κατά κάποιο τρόπο φαίνεται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κουρδισμένος όπως ένα μουσικό όργανο, ώστε να συντονίζεται με αυτές τις απλές αρμονικές συνηχήσεις. Η μελέτη αυτή έδειξε ότι όταν ακούμε σύμφωνα μουσικά διαστήματα που προέρχονται από τούς απλούς αρμονικούς λόγους 2:3, 3:4 και 1:2 το ηλεκτρικό σήμα της λειτουργίας του εγκεφάλου (ηλεκτροεγκεφαλογράφημα-ΗΕΓ) που προέρχεται απο διαφορετικές εγκεφαλικές περιοχές είναι απόλυτα συμμετρικό ενώ όταν ακούμε διάφωνα διαστήματα, δηλ. μη απλών ακεραίων αρμονικών λόγων το ΗΕΓ κατά διαφορετική εγκεφαλική περιοχή εμφανίζει μεγάλη ασυμμετρία. (άρθρο του γιατρού Θανάση Δρίτσα-http://www.cardiacmusic.gr/)