Η αφύπνιση των αστών

Πολιτική Επιθεώρηση: Η αφύπνιση των αστών
Του Μάκη Ανδρονόπουλου, http://www.euro2day.gr

...Αν γινόταν, λοιπόν, σήμερα επανάσταση στην Ελλάδα,  ποια τάξη θα έπαιρνε άραγε την εξουσία; Για να τη βρούμε, πρέπει να δούμε πρώτα ποια τάξη θα είναι αυτή που θα πέσει, που θα χάσει την εξουσία. Είναι μάλλον κοινώς αποδεκτό πως η τάξη που χάνει την εξουσία είναι η τάξη των διαπλεκόμενων, των νεόπλουτων και των λαμόγιων τους, δηλαδή όλοι αυτοί που πλούτισαν κλέβοντας το κράτος. 

Η συνομοταξία αυτή που κυριάρχησε τα τελευταία τριάντα χρόνια στη χώρα, αν και συμπεριλαμβάνει αρκετούς αστούς στις τάξεις της, ή συχνά είχε εκφάνσεις και εκφράσεις αστισμού, επ’ ουδενί δεν ταυτίστηκε με την αστική τάξη, όπως ορίστηκε στη Δύση, ούτε αισθητικά, ούτε μορφωτικά, ούτε -κυρίως- ηθικά. 

Άλλωστε, οι θύλακες της καθ' ημάς αστικής τάξης, επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, στοιχεία της δημόσιας διοίκησης, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες της οικονομίας που εκφράστηκαν μέσα από μία συγκεκριμένη τράπεζα και ορισμένες γνωστές επιχειρήσεις, ή πολιτικοί όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της μεταπολίτευσης και ο Σάκης Πεπονής, στοχαστές όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης και ο Θεόδωρος Ζιάκας, ορισμένοι εκδότες, και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες, κράτησαν πεισματικά αποστάσεις από το κακό συναπάντημα. 

Αν μάλιστα δεχθούμε ότι τελικά, μετά την Επανάσταση του 1821, την εξουσία την πήραν οι κοτζαμπάσηδες, δηλαδή οι πρόγονοι της διαπλοκής και της καταλήστευσης του κράτους, είναι μάλλον οι αστοί που έχουν σειρά να διεκδικήσουν την εξουσία, έστω κι αν στο παρελθόν την ξαναείχαν για λίγο και μεγαλούργησαν (Βενιζέλος, κυβέρνηση του βουνού…). 

Δεν είναι λίγοι, άλλωστε, οι στοχαστές της αριστεράς που είδαν στην «καχεξία του αστικού στοιχείου» τα δεινά του ελληνικού λαού, υπονοώντας ευθέως την κρυφή ευχή μιας πραγματικά αστικής εξουσίας, με την αρχοντιά ενός Μπενάκη και τη λιτότητα ενός Παπαληγούρα, χωρίς τα κοστούμια Αρμάνι των παρατρεχάμενων του Σημίτη, χωρίς το life style της περιόδου 2000-2004 και χωρίς τη λαιμαργία της περιόδου 2005-2009, ή το οικολογικό στιλ της κατάρρευσης του 2010.

Συνεπώς, αν το 1974 το αίτημα για ανεξαρτησία, δημοκρατία και πρόοδο είχε ταυτιστεί με την Ευρώπη, διαφαίνεται πως τώρα επιστρέφει στην Ελλάδα και ίσως για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας η χώρα αναζητήσει την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πρόοδο στις δικές της δυνάμεις. Μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί παρά να έχει τα αστικά χαρακτηριστικά που υπαινίσσεται ο Γιανναράς, αλλά και το «μανιφέστο» του Μαλούχου. Εννοείται, βέβαια, πως η ιστορία είναι πάντα ανοιχτή σε πολλές εκδοχές, που συνήθως εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες...