Τρεις πόλεις ξεχνούν το πετρέλαιο

Τρεις πόλεις ξεχνούν το πετρέλαιο | κοινωνια | ethnos.gr

ΚΟΖΑΝΗ, ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑ ΚΑΙ ΑΜΥΝΤΑΙΟ

Τρεις πόλεις ξεχνούν το πετρέλαιο

45.000 νοικοκυριά που έχουν συνδεθεί με τους Ατμοηλεκτρικούς Σταθμούς της ΔΕΗ, εξασφαλίζουν θέρμανση και καυτό νερό, με κόστος στο 1/4 του πετρελαίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Γιῶργος Σεφέρης

Μένει νὰ ξαναβροῦμε τὴ ζωή μας,

τώρα ποὺ δὲν ἔχουμε πιὰ τίποτα.

Φαντάζομαι ἐκεῖνος ποὺ θὰ ξαναβρεῖ τὴ ζωή,

ἔξω ἀπὸ τόσα χαρτιά,

τόσα συναισθήματα,

τόσες διαμάχες

καὶ τόσες πολλὲς διδασκαλίες

θὰ εἶναι κάποιος σὰν ἐμᾶς,

μόνο λιγάκι πιὸ σκληρός στὴ μνήμη...

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «Τετράδιο γυμνασμάτων»

ἐκδ. Ἴκαρος, 1993

Οι χρήσιμοι Ρεφορμιστές

“Είμαστε κόμμα της αριστεράς, αλλά αυτό που θέτουμε στο τραπέζι είναι ουσιαστικά η ατζέντα ενός ρεφορμιστή δικηγόρου χρεοκοπιών από το Σίτι του Λονδίνου. Το πρόγραμμα διάσωσης δεν ήταν πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας το 2010, ήταν πρόγραμμα διάσωσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Το γερμανικό κοινό παραπλανήθηκε νομίζοντας ότι αυτά ήταν λεφτά που πήγαιναν στους Έλληνες, ο ελληνικός λαός παραπλανήθηκε νομίζοντας ότι αυτό ήταν η σωτηρία μας” Γιάνης Βαρουφάκης

Άγγελος Σικελιανός

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»

μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»

νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

Π.Κονδυλης

"... διατύπωσα αιτιολογημένα την πεποίθηση ότι η τριχοτόμηση του πολιτικού φάσματος σε «συντηρητισμό», «φιλελευθερισμό» και «κοινωνική δημοκρατία (σοσιαλισμό)» απετέλεσε ειδοποιό συμπαρακολούθημα των ευρωπαϊκών Νέων Χρόνων και χάνει τη σημασία της στον βαθμό όπου οι τελευταίοι διαλύονται μέσα στην μαζικοδημοκρατική πλανητική εποχή. Γιατί το πρόβλημα της κατανομής δεν τίθεται πλέον μεταξύ συγκροτημένων κοινωνικών τάξεων στο πλαίσιο χωριστών εθνών και άφθονων ακόμα φυσικών πόρων, αλλά τίθεται μετά την απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από τη μαζικοδημοκρατική χοάνη και στο πλαίσιο ενός πλανήτη, όπου η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση καθίσταται βαθμιαία αφόρητη."

Τζον Μέιναρντ Κέυνς, 1933

«Ο διεθνοποιημένος μεν αλλά ατομικιστικός καπιταλισμός, στα χέρια του οποίου βρεθήκαμε μετά τον [Πρώτο Παγκόσμιο] πόλεμο, απέτυχε και παρήκμασε. Δεν είναι έξυπνος, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ενάρετος- και δεν κρατάει το λόγο του. Με λίγα λόγια, έχουμε αρχίσει να τον αντιπαθούμε όλο και περισσότερο. Στην προοπτική μιας αντιπρότασης όμως, πελαγώνουμε όλοι».

Aγγελος Σικελιανος, πνευματικο εμβατηριο

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει

στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!

Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας

να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,

τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.

Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,

και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Paul Eluard "Et une sourire"...Και ένα χαμόγελο, 1951 - Le phénix

La nuit n’est jamais complète
Il y a toujours, puisque je le dis
Puisque je l’affirme
Au bout du chagrin une fenêtre ouverte
Une fenêtre éclairée
Il y a toujours un rêve qui veille,
Désir à combler, faim à satisfaire,
Un cœur généreux
Une main tendue, une main ouverte,
Des yeux attentifs
Une vie, la vie a se partager.

Η νύχτα ποτέ δεν είναι πλήρης
Υπάρχει πάντα, αφού το λέω
Αφού το βεβαιώνω
Στην άκρη του πόνου ένα παράθυρο ανοιχτό
Ένα παράθυρο φωτισμένο
Υπάρχει πάντοτε ένα όνειρο που αγρυπνά,
Πόθος για εκπλήρωση, πείνα για χόρταση,
Μια γενναία καρδιά
Ένα χέρι απλωμένο, ένα χέρι ανοιχτό,
Μάτια προσεχτικά
Μια ζωή, τη ζωή να μοιραστούμε.

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ

«Συνεχίζουμε το όνομα ενός άνισου τόπου που υπάρχει πολύ περισσότερο στο χρόνο παρά στο χώρο, και γι’ αυτό η μοίρα μας δεν καταλαβαίνει τη μοίρα των λαών του χώρου, αλλά κλώθεται ολοένα τριγύρω στο άλυτο πρόβλημα των δύο διαστάσεων.

Είμαστε οι μνηστήρες του χρόνου και οι καταδικασμένοι του χώρου... Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από την έκτασή μας. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θα πρέπει να συλλογιστούμε, μήπως μέσα στην εποχή που μπαίνουμε δεν μας απομένει άλλο εμπόρευμα από την πνευματική επίδοσή μας...».

Έληξε η αμφισβήτηση, Γιώργος Χειμωνάς

«Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίσθηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας». Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών. Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους. Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητά τους. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Πόσον Αμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του. Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο. Απλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.

Φοβηθείτε τους.»

Ήλιος ο πρώτος, Οδυσσέας Ελύτης

Δεv ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
Στο μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί
Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
Ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
Της σωστής μου καρδιάς : Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ούρανού
Εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
Με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου
Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

Bach, Air on the G string

"Τα έχω χαμένα, γνώρισα τόσους που ήταν έμπειροι στη μουσική, δε βρέθηκε ένας να μου πεί πως κάποτε ο Μπετόβεν είχε εκφράσει μ'έναν τόσο χειροπιαστό τρόπο την ωριμότητα του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, την ελευθέρωση από το θάνατο με τόσο ανθρώπινο τρόπο. Ότι ο Μπάχ είναι ίσως ο μόνος που υπάρχει που να μην είναι ούτε CEREBRAL, ούτε SENSUEL, ούτε SENTIMENTAL, ούτε ROMANTIQUE, ούτε CLASSIQUE, ούτε PRECIEUX, ούτε NATUREL, ούτε PRIME-SAUTIER, ούτε τίποτα από δαύτα - κανένας χαρακτηρισμός : είναι ο γυμνός άνθρωπος, πλέριος, ζυγισμένος,χωρίς καμιά γωνία, που μας μοιάζει ή που δεν μας μοιάζει, κι όμως ξέρουμε πως είναι αυτός πλέριος και αληθινός."

Γιώργος Σεφέρης

αεράκι