Χρήσιμες ιστορίες πτωχεύσεων, διαπραγμετεύσεων, συμφωνιών

... ´´ Η αντιπολίτευση κατηγορούσε τον Τρικούπη ότι ήταν ο αίτιος της πτώχευσης και ο τελευταίος διατεινόταν ότι αυτός παρέλαβε μια οικονομία πτωχευμένη! Η Αυλή, για δικούς της λόγους, ήταν κι αυτή εχθρική εναντίον του Τρικούπη. Μία κίνηση του τελευταίου για φορολογία των οικοδομών –σε αναπλήρωση των εσόδων από τα καταργηθέντα διαπύλια τέλη– υπήρξε η αφορμή πρόκλησης λαϊκών επεισοδίων, με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του Τρικούπη (12/1/1895).

Η διαδεχθείσα νέα, υπό τον Θ. Δεληγιάννη, κυβέρνηση, αντιμετωπίζουσα τις δυσκολίες των συνεχών συσκέψεων με τους αντιπροσώπους των ξένων ομολογιούχων, προσέφυγε στον έμπειρο για τέτοιες υποθέσεις τραπεζίτη Σ. Στρέιτ, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, ο οποίος και πέτυχε (18/2/1897) συμφωνία η οποία, ωστόσο, δεν πρόφτασε να εγκριθεί από τις επιτροπές λόγω κήρυξης του Ελληνοτουρκικού Πολέμου (4/16-4-1897). Ο πόλεμος ήταν η λύση του προβλήματος και η συμφωνία με τον Στρέιτ ήταν περιττή. Κοινό μυστικό ήταν ότι οι Τούρκοι είχαν ενθαρρυνθεί από τους Γερμανούς για πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα, γιατί απώτερος σκοπός τους ήταν η ικανοποίηση των Γερμανών ομολογιούχων με την επιβολή στη χώρα μας του οικονομικού ελέγχου. Ο έλεγχος εξυπηρετούσε όχι μόνο τα οικονομικά, αλλά και τα πολιτικά σχέδια όλων των Μεγάλων Δυνάμεων.

Ο οικονομικός και πολιτικός έλεγχος

Και πραγματικά, μετά την ήττα της χώρας και την υπογραφή –με τον τουρκικό στρατό στη Λαμία, 200 χλμ. από την Αθήνα– της προκαταρκτικής Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης (6/18-9-1897) από την Τουρκία και τις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες αντιπροσώπευαν και την (απούσα) Ελλάδα, που με διακοίνωσή της από 10/5/97 επέτρεπε στις Μεγάλες Δυνάμεις «άνευ όρων τη φροντίδα των συμφερόντων της», έδιναν λύσεις στα… δικά τους με την Ελλάδα προβλήματα που προέρχονταν από την κηρυχθείσα πτώχευση. Επιπλέον πετύχαιναν μία ακόμα ευκαιρία για ένα γενικότερο πολιτικό έλεγχο…

Έτσι, στο άρθρο 2 της εν λόγω Συνθήκης αναφερόταν ότι: 1) Η Ελλάς θα καταβάλει στην Τουρκία αποζημίωση 4 εκατ. τουρκικές λίρες. 2) Ο σχετικός προς ταχεία απότιση της αποζημίωσης κανονισμός θα γίνει με τη συναίνεση των Δυνάμεων, με τρόπο ώστε να μην θιγούν τα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος. 3) Για το σκοπό αυτό θα ιδρυθεί στην Αθήνα Διεθνής Επιτροπή που θα απαρτίζεται από τους αντιπροσώπους των μεσολαβουσών Δυνάμεων. 4) Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να επιτύχει την ψήφιση νόμου που προηγουμένως θα έχειεγκριθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις, που θα κανονίζει τη λειτουργία της Επιτροπής και δυνάμει αυτού «η είσπραξις και διάθεσις προσόδων επαρκών διά την υπηρεσίαν του δανείου της αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θέλουσι τεθή υπό τον απόλυτον έλεγχον της προρρηθείσης Επιτροπής».

Η ειρήνευση βρήκε πρωθυπουργό τον πολεμοχαρή Ράλλη, αλλά ευτυχώς για την υλοποίηση της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης κλήθηκε μία άλλη κυβέρνηση υπό τον συντηρητικό Ζαΐμη που ως υπουργό των Οικονομικών όρισε τον έμπειρο Σ. Στρέιτ, διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, ο οποίος, όπως ήδη αναφέραμε, είχε ασχοληθεί με το θέμα του συμβιβασμού και είχε επιτύχει συμφωνία.

Οι συνομιλίες άρχισαν αμέσως και σε ένα τρίμηνο (21/1/1898) ολοκληρώθηκαν. Παρά τις ακραίες θέσεις των Γερμανών, η ευνοϊκή διάθεση των Άγγλων και των Ιταλών –και ιδιαίτερα του Άγγλου εκπροσώπου φιλέλληνα Εδουάρδου Λω– και η ύπαρξη ως πρωθυπουργού του Ζαΐμη και υπουργού των Οικονομικών του Σ. Στρέιτ συνετέλεσαν, ώστε να επιτευχθεί τελικά σχέδιο, το οποίο κατά τον Ανδρεάδη ήταν πολύ ευνοϊκότερο απ’ αυτό που αναμενόταν το Σεπτέμβριο του 1897. Αναφέρει ο Ανδρεάδης ότι ο Στρέιτ και ο πρωθυπουργός Αλ. Ζαΐμης «επέτυχαν πολλά εφαρμόσαντες πολιτικήν απολύτου ειλικρινείας και κατακτήσαντες ούτω την εμπιστοσύνη των Δυνάμεων».

Οι όροι της Συμφωνίας

Η Επιτροπή του Ελέγχου αποτελούνταν από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων. Η επωνυμία της Επιτροπής ως «Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου» –όρος «όζων δουλείας»– αντικαταστάθηκε αργότερα με τον όρο «Διεθνής Οικονομική Επιτροπή» (ΔΟΕ). Στη ΔΟΕ παραχωρήθηκαν οι πρόσοδοι ορισμένων μονοπωλίων –άλας, τελωνεία, κ.λπ.– με πρόβλεψη ετησίων εσόδων 39,6 εκατ. δρχ. και, σε περίπτωση ανεπάρκειας, συμπληρωματικά και άλλα τελωνεία, με έσοδα 7,2 εκατ. δρχ. Η διαχείριση των εσόδων ανατέθηκε στην Εταιρεία Μονοπωλίων που προϋπήρχε από τη διαχείριση των προσόδων του δανείου του 1887.

Το ονομαστικό κεφάλαιο των δανείων διατηρήθηκε στο ακέραιο, ενώ στους τόκους υπήρξε μια κάποια ρύθμιση ανάλογα με το δάνειο: 43% και 32% του αρχικού τόκου, που τελικά όλα αυτά δεν ίσχυσαν, γιατί στα προσεχή χρόνια υπήρξαν μεγαλύτερα έσοδα που κάλυψαν το σύνολο των τοκοχρεολυσίων. Σειρά όρων καθόριζαν την υποχρεωτική από την ΔΟΕ έγκριση και τον έλεγχο όλων των χρηματοοικονομικών κινήσεων που επηρέαζαν τα δημοσιονομικά μας μεγέθη. Η ΔΟΕ δεν περιορίζεται στον έλεγχο της εταιρείας διαχείρισης, ασκούσε και εποπτεία επί των οργάνων της διοίκησης. Αναφέρεται, χαρακτηριστικά, ότι το 1904 επενέβη και πέτυχε να μην μετατίθενται οι υπάλληλοι του τελωνείου Πειραιώς χωρίς την έγκρισή της. Ανάλογες παρεμβάσεις ήταν συνηθισμένες για τη ΔΟΕ.

Αν αναλογιστούμε ότι για να αποσυρθούν οι Τούρκοι από την καταληφθείσα στον προηγηθέντα πόλεμο Θεσσαλία έπρεπε να πληρώσουμε τη συμφωνηθείσα αποζημίωση σε αυτούς –95 εκατ. φράγκα–, για την οποία οι Μεγάλες Δυνάμεις μάς υποσχέθηκαν δάνειο 170 εκατ. και η χορήγηση αυτού του δανείου προϋπέθετε την υλοποίηση της συμφωνίας για τη ΔΟΕ, τότε γίνεται αντιληπτή η μειονεκτική θέση μας και η υποχωρητικότητά μας σε όλα τα αιτήματα των δανειστών μας που υποβάλλονταν υπό τη σκέπη πάντοτε των Μεγάλων Δυνάμεων.

Αποτελέσματα

Ο ελληνικός λαός, παρ’ όλη την οικονομική δυστυχία του, έδειξε αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Αυτό φάνηκε ακόμα και μέσα στην πρώτη περίοδο της πτώχευσης, οπότε οργάνωσε την τέλεση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων (1896) χωρίς κρατική οικονομική βοήθεια, αλλά με χορηγίες δωρητών (Αβέρωφ), που ξαναζωντάνεψε με τη νίκη του μαραθωνοδρόμου Σπύρου Λούη. Παρέβλεψε τη ΔΟΕ και στράφηκε προς την κινδυνεύουσα Μακεδονία, προσφέροντας σε αίμα νέες θυσίες. Στο κήρυγμα του Βενιζέλου, ο λαός προσέτρεξε και εντάχθηκε στο νέο (αστικό) κίνημα και με μεγάλες θυσίες πραγματοποίησε το όραμα της δημιουργίας μιας άλλης Ελλάδας.

Παράλληλα, η οικονομία πήρε μια τελείως αντίθετη κατεύθυνση, με συνέπεια κυρίως από το 1898 ο απολογισμός να αφήνει περίσσευμα. Το πρώτο εξωτερικό δάνειο ήταν εγγυημένο των 170 εκατ. δρχ. του 1898 που χρησιμοποιήθηκε για την εκκαθάριση του πολέμου του 1897.

Στη δεκαετία του 1910, υπό τις νέες παγκόσμιες πολεμικές συνθήκες, η οικονομία αναπτύχθηκε, τα έσοδα αυξήθηκαν ταχύτατα, η κεφαλαιαγορά του εξωτερικού ήταν ανοιχτή στις νέες δανειοληπτικές αιτήσεις μας. Τα λάθη μας σε μικρότερο βαθμό επανελήφθησαν και η τέταρτη πτώχευση (1929/32), μέσα στο γενικότερο κύκλο της παγκόσμιας κρίσης, δεν αποφεύχθηκε, έστω κι αν οι συνέπειές της σε σύγκριση με το εξωτερικό δεν είχαν ανάλογη ένταση.

Η ΔΟΕ, με την ενοχλητική εμφάνισή της και τις αυταρχικές παρεμβάσεις της, διατηρήθηκε μέχρι το 1979, καίτοι με τον τελευταίο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η δραστηριότητά της μηδενίστηκε. Καταργήθηκε τυπικά με το Ν. 916/1979.

Περάσαμε φοβερές δεκαετίες με πολέμους –παγκόσμιο και εμφύλιο– για να φτάσουμε το 1950 σε μια αφετηρία με σχεδόν μηδενικές υποχρεώσεις αλλά πολλά μεταπολεμικά προβλήματα.

Η βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ, 2 δις δολάρια –που κατά 94% ήταν δωρεάν για την Ελλάδα–, ήταν κατά τον καθηγητή Α. Αγγελόπουλο ένα ποσό μεγαλύτερο από τα εξωτερικά δάνεια που πραγματικά εισέπραξε η χώρα μας από την Επανάσταση του 1821 έως το 1930, δηλαδή σε διάστημα περίπου 110 ετών.

Στη δεκαετία του ’50 ένα σοβαρό μέρος των κεφαλαίων αυτών που πέρασαν στην οικονομία έγιναν παγωμένες πιστώσεις και προβληματικά δάνεια. Από τη δεκαετία του ’60, η διεύρυνση των εισοδημάτων ήταν εμφανής. Το ΑΕΠ, που το 1960 ήταν 36 δις ευρώ, έφτασε το 2010 230 δις ευρώ. Τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης από το 1989 έως το 2006 ήταν περίπου ετησίως το 2% του ΑΕΠ. Με όλες αυτές –όλως ενδεικτικώς– τις εισροές κεφαλαίων φτάσαμε το 2010 να έχουμε… ελλειμματικό προϋπολογισμό (Κεντρική Κυβέρνηση, σε δις ευρώ).　

Έσοδα	54,3
Δαπάνες	73,2
Έλλειμμα	19,4

　

Και ένα τεράστιο χρέος 340,3 δις ευρώ…

Θα ήθελα να κλείσω το παρόν με μία ευχή του αείμνηστου καθηγητή Α. Ανδρεάδη, που αναφέρεται σε κείμενό του, εν μέσω κρίσης, το 1932: «Είθε τα σκληρά διδάγματα του προσφάτου παρελθόντος να μας βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσωμεν την δεινήν ταύτην δοκιμασίαν με ψυχραιμίαν, σύνεσιν και, εφ’ όσον τούτο είναι δυνατόν εις Έλληνας, ομόνοιαν» (7 Μαΐου 1932).

Πλήρης εξιστόρηση των πτωχεύσεων εδώ και  εδώ

Έλληνες 6ης γενηάς υπό τις κυρώσεις δύσης και ανατολής

Ανατολική Ουκρανία: Ελληνας Δήμαρχος στο πολύπαθο Ντεμπάλτσεβο

19 Φεβρουαρίου 2015 RBTH

Με περηφάνια, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ως Δήμαρχος του Ντεμπάλτσεβο, ο Αλεξάντρ Αφέντικωφ έφερε το έμβλημα με την ελληνική σημαία στο μπράτσο του.

Ελληνας δηλώνει ο νέος Δήμαρχος του κατεστραμμένου από τις μάχες, Ντεμπάλτσεβο, στην Ανατολική Ουκρανία, Αλεξάντρ Αφέντικωφ. Ο τελευταίος, ο οποίος αμέσως μετά την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας πόλης από τους εξεγερθέντες στην Ανατολική Ουκρανία, τοποθετήθηκε Δήμαρχος με άμεση αποστολή του την ανοικοδόμησή της, στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, εμφανίστηκε έχοντας στο αριστερό μπράτσο του το εθνόσημο με την ελληνική σημαία. Όταν ρωτήθηκε γιατί φέρει το συγκεκριμένο εθνόσημο, απάντησε πολύ απλά ότι και ο ίδιος είναι ελληνικής καταγωγής.

Όπως είπε χαρακτηριστικά, Ελληνας έκτης γενιάς. Σημείωσε δε, ότι στην Ουκρανία, και ειδικά στη Μαριούπολη, ζούν πάνω από εκατό χιλιάδες Ελληνες. Το Ντεμπάλτσεβο έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή, έχει πολλά θύματα, ενώ εκτιμάται ότι το 50% του πληθυσμού έφυγε για να γλυτώσει από τις μάχες. Εχει λοιπόν, μεγάλη ανάγκη από ανθρωπιστική βοήθεια. Μέρος του πληθυσμού, όπως και πολλές άλλες πόλεις και χωριά της περιοχής, είναι Ελληνες.

Οι προτάσεις της Ελλληνικής Κυβέρνησης που έγιναν αποδεκτές απο το Eurogroup της 24ης Φεβρουαρίου 

η Βαϊμάρη του Αιγαίου

Weimar on the Aegean

Paul Krugman, FEB. 16, 2015

..." You can argue that Greece brought its problems on itself, although it had a lot of help from irresponsible lenders. At this point, however, the simple fact is that Greece cannot pay its debts in full. Austerity has devastated its economy as thoroughly as military defeat devastated Germany — real Greek G.D.P. per capita fell 26 percent from 2007 to 2013, compared with a German decline of 29 percent from 1913 to 1919.

Despite this catastrophe, Greece is making payments to its creditors, running a primary surplus — an excess of revenue over spending other than interest — of around 1.5 percent of G.D.P. And the new Greek government is willing to keep running that surplus. What it is not willing to do is meet creditor demands that it triple the surplus, and keep running huge surpluses for many years to come.

What would happen if Greece were to try to generate those huge surpluses? It would have to further slash government spending — but that wouldn’t be the end of the story. Spending cuts have already driven Greece into a deep depression, and further cuts would make that depression deeper. Falling incomes would, however, mean falling tax receipts, so that the deficit would decline by much less than the initial reduction in spending — probably less than half as much. To meet its target, then, Greece would have to do another round of cuts, and then another.

Furthermore, a shrinking economy would lead to falling private spending too — another, indirect cost of the austerity.

Put it all together, and attempting to cough up the extra 3 percent of G.D.P. the creditors are demanding would cost Greece not 3 percent, but something like 8 percent of G.D.P. And remember, this would come on top of one of the worst economic slumps in history.

What would happen if Greece were simply to refuse to pay? Well, 21st-century European nations don’t use their armies as bill collectors. But there are other forms of coercion. We now know that in 2010 the European Central Bank threatened, in effect, to collapse the Irish banking system unless Dublin agreed to an International Monetary Fund program.

The threat of something similar hangs implicitly over Greece, although my hope is that the central bank, which is under different and more open-minded management these days, wouldn’t go along.

In any case, European creditors should realize that flexibility — giving Greece a chance to recover — is in their own interests. They may not like the new leftist government, but it’s a duly elected government whose leaders are, from everything I’ve heard, sincerely committed to democratic ideals. Europe could do a lot worse — and if the creditors are vengeful, it will."

Athenae Delenda Est

«Η Αθήνα πρέπει να καταστραφεί» (Athenae Delenda Est) είναι ο τίτλος του άρθρου που έγραψε στους New York Times, μετά το τέλος του  Eurogroup, ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν.

«Είναι εκπληκτικό και δεν το λέω με την καλή έννοια. Οι συνομιλίες της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους υπουργούς Οικονομικών κατέρρευσαν με αφορμή του προσχέδιο του Eurogroup το οποίο η ελληνική πλευρά περιέγραψε ως απαράδεκτο», αναφέρει ο Αμερικανός οικονομολόγος και τονίζει πως η επίμαχη πρόταση είναι η εξής: «Oι ελληνικές αρχές δεσμεύτηκαν να εξασφαλίσουν τα κατάλληλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα και την χρηματοδότηση προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, σύμφωνα με τους στόχους που συμφωνήθηκαν στο Eurogroup του Νοέμβριου το 2012. Επιπλέον ενδεχόμενα νέα μέτρα πρέπει να χρηματοδοτηθούν και να μη διακινδυνεύσουν την χρηματοπιστωτική σταθερότητα».

Η μετάφραση των παραπάνω είναι ότι δεν υπάρχει καμία υποχώρηση από τον στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος στο 4,5% του ΑΕΠ, αναφέρει στο άρθρο του ο Κρούγκμαν και τονίζει πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο κ. Τσίπρας και η παρέα του, όπως λέει χαρακτηριστικά, να υπογράψουν ένα τέτοιο κείμενο, «το οποίο σε κάνει να αναρωτιέσαι τι νομίζουν ότι κάνουν οι υπουργοί του Eurogroup».

«Υποθέτω ότι είναι πιθανό πως είναι απλά ανόητοι -  ότι δεν καταλαβαίνουν πως η Ελλάδα του 2015 δεν είναι σαν την Ιρλανδία του 2010 και αυτού του είδους οι εκβιασμοί (bullying) δεν θα έχουν αποτέλεσμα».

«Εναλλακτικά και ίσως το πιο πιθανό, είναι ότι έχουν αποφασίσει να οδηγήσουν την Ελλάδα στην άκρη (του γκρεμού)», σημειώνει ο Κρούγκμαν. «Από το να της δώσουν περισσότερο χώρο, προτιμούν να τη δουν (την Ελλάδα) να οδηγείται σε χρεοκοπία και πιθανότατα εκτός ευρώ, έτσι ώστε η οικονομική της κατάρρευση να αποτελέσει μάθημα και σε όποιον άλλο σκέφτεται να ζητήσει οικονομική ανακούφιση. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να επιβάλλουν το οικονομικό ισοδύναμο της «Καρχηδόνιας ειρήνης» όπως έκανε η Γαλλία όταν προσπάθησε να επιβληθεί στη Γερμανία μετά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο», αναφέρει ο Κρούγκμαν και καταλήγει: «Όπως και να έχει, η έλλειψη σοφίας είναι εκπληκτική και αποκρουστική».

Τα δύο Προσχέδια -εκδοχές του Eurogroup για την Ελλάδα Draft Eurogroup statement rejected by Greece

Draft Eurogroup statement rejected by Greece

BRUSSELS Tue Feb 17, 2015 12:13am IST

(Reuters) - Text of a draft statement which Greek officials showed to reporters, saying it was proposed by the Eurogroup on Monday and rejected by the Athens government:

"The Eurogroup reiterates its appreciation for the remarkable adjustment efforts undertaken by Greece and the Greek people over the last years. Over the last week, the Eurogroup and the institutions have engaged in an intensive dialogue with the new Greek authorities.

The Greek authorities have expressed their strong commitment to a broader and deeper reform process aimed at durably improving growth and employment prospects, [enhancing social fairness] and ensuring stability and resilience of the financial sector. In particular, the Greek authorities commit to implementing long overdue reforms to tackle corruption and tax evasion and improving the efficiency of the public administration. At the same time, the Greek authorities reiterated their unequivocal commitment to honor their financial obligations towards all their creditors. The Greek authorities will make the most efficient use of the continued provision of the technical assistance.

We discussed the policy priorities of the new government on the basis of work undertaken by the institutions and the Greek authorities. We welcome that in a number of areas the Greek policy priorities can contribute to a strengthening and better implementation of the current financial assistance program. The Greek authorities have indicated that they intend to successfully conclude the program, taking into account the new government's plans. In this context we intend to make the best use of the existing built-in flexibility in the current program. The Greek authorities gave their firm commitment to refrain from unilateral action and will work in close agreement with its European and international partners, especially in the field of tax policy, privatization, labor market reforms, financial sector, and pensions.

The Greek authorities committed to ensure appropriate primary fiscal surpluses and financing in order to guarantee debt sustainability in line with the targets agreed in the November 2012 Eurogroup statement. Moreover, any new measures should be funded, and not endanger financial stability.

On this basis the Greek authorities expressed their intention to request a six months technical extension of the current program as an intermediate step. This would bridge the time for the Greek authorities and the Eurogroup to work on a follow-up arrangement. We also agreed that the IMF would continue to play its role in the new arrangement. The Eurogroup is favorably disposed to such a request by the Greek authorities.

Moreover, we were informed by the EC, the ECB and the IMF that it would be prudent to extend the availability period of the EFSF bonds in the EFSF buffer for six months, in parallel to the extension of the EFSF program. The Eurogroup looks favorably at such an extension. Following a request by Greece, the EFSF can make the necessary arrangements. The Eurogroup emphasizes that these funds can be used for bank recapitalization and resolution costs and will only be released on the basis of an assessment by the institutions and a decision of the Eurogroup.

We remain committed to provide adequate support to Greece until it has regained full market access as long as it honors its commitments within the agreed framework."

(Reporting by Brussels newsroom)

Επειδή πολλά θα ειπωθούν, ας γνωρίζουμε τουλάχιστο το πρωτότυπο σχέδιο

"Προσχέδιο: Ανακοίνωση Eurogroup για την Ελλάδα ( Μετάφραση: enikos.gr)

Το Eurogroup τονίζει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής που έγιναν από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια. Κατά τις τελευταίες εβδομάδες το Eurogroup και οι θεσμοί ενεπλάκησαν σε έναν έντονο διάλογο με τις νέα ελληνική κυβέρνηση.

Οι ελληνικές αρχές έχουν εκφράσει την ισχυρή δέσμευσή τους σε μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία μεταρρυθμίσεων που στοχεύουν σε ανεξίτηλα βελτιούμενες προοπτικές ανάπτυξης και απασχόλησης (με την ενδυνάμωση της κοινωνικής δικαιοσύνης) και τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανθεκτικότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ειδικά οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και καιρό για την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής καθώς και για την βελτίωση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης. Την ίδια ώρα οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στους πιστωτές τους. Οι ελληνικές αρχές θα κάνουν την καλύτερη δυνατή χρήση της συνεχιζόμενης παρεχόμενης τεχνικής βοήθειας. (Της Ευρωπαϊκής επιτροπής). Συζητήθηκαν οι πολιτικές προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης στη βάση των εργασιών που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί από τους οργανισμούς και τις ελληνικές αρχές. Καλωσορίζουμε το γεγονός ότι σε ορισμένους τομείς οι ελληνικές πολιτικές προτεραιότητες μπορούν να συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση και στην καλύτερη εφαρμογή του παρόντος προγράμματος οικονομικής βοήθειας.  (ΕΧΕΙ ΣΒΗΣΤΕΙ: Η ελληνική κυβέρνηση κατέστησε σαφές πως σκοπεύει να ολοκληρώσει με επιτυχία το πρόγραμμα λαμβάνοντας υπόψη τα σχέδιά της).  Σε αυτό το πλαίσιο σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε οποιαδήποτε ελαστικότητα παρέχει ήδη το υφιστάμενο πρόγραμμα. Οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν την σταθερή τους δέσμευση να απέχουν από κάθε μονομερή δράση ή ενέργεια και να εργαστούν σε στενή συμφωνία με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους, ιδιαίτερα στον τομέα της φορολογικής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων, των μεταρρυθμίσεων της αγοράς εργασία, στον οικονομικό τομέα και στο συνταξιοδοτικό.Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν να διασφαλίσουν τα απαραίτητα δημοσιονομικά πλεονάσματα και χρηματοδοτήσεις προκειμένου να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους σε ευθεία γραμμή με τους στόχους που συμφωνήθηκαν το Νοέμβριο του 2012 στη σχετική ανακοίνωση του Eurogroup. Επιπλέον κάθε νέο μέτρο θα πρέπει να χρηματοδοτείται και να μην βάζει σε κίνδυνο την οικονομική σταθερότητα.
Σε αυτή τη βάση οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν την πρόθεσή τους να ζητήσουν 6μηνη τεχνική παράταση του τρέχοντος προγράμματος σαν ένα μεταβατικό βήμα. Αυτό θα γεφυρώσει τον χρόνο προκειμένου οι ελληνικές αρχές και το Eurogroup να εργαστούν σε μια νεότερη (follow-up) συμφωνία. Συμφωνήσαμε επίσης ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να διαδραματίζει το ρόλο του στη νέα συμφωνία. Το Eurogroup διάκειται θετικά σε ένα τέτοιο αίτημα από τις ελληνικές αρχές.

Επιπλέον, ενημερωθήκαμε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι θα ήταν φρόνιμο να παραταθεί η περίοδος διαθεσιμότητας των ομολόγων του EFSF στο Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για έξι μήνες, παράλληλα με την παράταση του προγράμματος του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Το Eurogroup θα επιθυμούσε μια τέτοια παράταση. Ακολουθώντας ένας ελληνικό αίτημα, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα μπορούσε να προβεί στους απαραίτητους διακανονισμούς. Το Eurogroup υπογραμμίζει με έμφαση ότι τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και προϋπολογισμένα κόστη, και θα απελευθερώνονται μόνο κατόπιν αξιολόγησης από τους θεσμικούς και τη θετική γνωμοδότηση του Eurogroup.

Δεσμευόμαστε να παρέχουμε επαρκή στήριξη στην Ελλάδα μέχρι να αποκαταστήσει την πλήρη πρόσβασή της στις αγορές αρκεί να τιμά τις δεσμεύσεις της μέσα στο συμφωνηθέν πλαίσιο".  

Και το προσχέδιο Μοσχοβισί

Ολόκληρο το προσχέδιο του Πιερ Μοσκοβισί που έδειξε πριν από την έναρξη του Eurogroup στον Γιάνη Βαρουφάκη αποκαλύπτει ο Paul Mason, δημοσιογράφος στο Channel 4, στο Twitter. Όπως θα διαπιστώσετε, βρίσκεται πολύ κοντά στις Ελληνικές θέσεις. 

 

 Δείτε την ακριβή μετάφραση:

 "Σχέδιο Eurogroup - Δήλωση σχετικά με Ελλάδα Το Eurogroup επαναλαμβάνει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής που έχουν αναληφθεί από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Την τελευταία εβδομάδα το Eurogroup και τα θεσμικά όργανα έχουν επιδοθεί σε έναν εντατικό διάλογο με τις νέες ελληνικές αρχές. Οι ελληνικές αρχές έχουν εκφράσει την ισχυρή δέσμευσή τους σε μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία μεταρρυθμίσεων με στόχο τη διαρκή βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης και της απασχόλησης, την ενίσχυση της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανθεκτικότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ειδικότερα, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, που έχουν καθυστερήσει πολύ, για την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, καθώς και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης. Την ίδια στιγμή οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους. Οι ελληνικές αρχές θα αξιοποιήσουν τη συνέχιση της παροχής τεχνικής βοήθειας, με τον πιο αποδοτικό τρόπο.

Συζητήσαμε τις πολιτικές προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης, βάσει των εργασιών που αναλαμβάνονται από τα θεσμικά όργανα και τις ελληνικές αρχές. Επικροτήσαμε το γεγονός ότι σε μια σειρά από τομείς, οι προτεραιότητες της ελληνικής πολιτικής μπορούν να συμβάλουν στην ενίσχυση και την καλύτερη εφαρμογή του προγράμματος οικονομικής βοήθειας και μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για μια νέα συμφωνία. Οι ελληνικές αρχές προτίθενται να κάνουν την καλύτερη δυνατή χρήση της ευελιξίας που υπάρχει στο τρέχον πρόγραμμα, ενώ θα αρχίζουν οι συνομιλίες για μια νέα συμφωνία. Θα συνεργαστούν στενά με τους ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους τους για να εξασφαλίσουν τις συμφωνηθείσες παραμέτρους για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι ελληνικές αρχές συμφωνούν στο να διασφαλιστούν τα κατάλληλα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα και η χρηματοδότηση, προκειμένου να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους. Τυχόν νέα μέτρα θα χρηματοδοτηθούν και δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του χρέους ή της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Τα ανωτέρω αποτελούν τη βάση για το αίτημα παράτασης της ισχύουσας συμφωνίας δανείου, με τη μορφή ενός ενδιάμεσου βήματος προς μια νέα συμφωνία, η οποία θα πρέπει να συζητηθεί και να αποφασιστεί κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου των έξι μηνών.

Συμφωνήσαμε, επίσης, ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να διαδραματίσει το ρόλο του σε αυτή τη συμφωνία. Το Eurogroup διάκειται ευνοϊκά προς ένα τέτοιο αίτημα (σ.σ. επέκτασης) από τις ελληνικές αρχές. Επιπλέον, ενημερωθήκαμε από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ότι θα ήταν συνετό να παραταθεί η περίοδος διάθεσης των ομολόγων του EFSF στο ρυθμιστικό σχέδιο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για έξι μήνες, παράλληλα με την επέκταση του προγράμματος του EFSF. Το Eurogroup βλέπει ευνοϊκά μια τέτοια επέκταση.

Κατόπιν αιτήματος από την Ελλάδα, το EFSF μπορεί να κάνει τις απαραίτητες διευθετήσεις. Το Eurogroup δίνει έμφαση ότι αυτά τα κεφάλαια μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο πλαίσιο ανακεφαλαιοποίησης και εξυγίανσης του τραπεζικού κόστους και θα αποδεσμευθούν μόνο με βάση την αξιολόγηση από τα θεσμικά όργανα και την απόφαση του Eurogroup. Παραμένουμε προσηλωμένοι στην παροχή επαρκούς στήριξης προς την Ελλάδα έως ότου επανακτήσει πλήρη πρόσβαση στην αγορά, για όσο διάστημα τιμά τις δεσμεύσεις της στο πλαίσιο του πρόσφατα συμφωνηθέντος πλαισίου. Πιθανά σημεία για να εστιάσουν: 1) Να σταματήσουν τις μονομερείς δράσεις με καθαρές φορολογικές επιπτώσεις .. "

Ευρογκρουπ:Ой, да не вечер, да не вечер

Κοζάκικο παραδοσιακό

Ой, да не вечер, да не вечер,
Мне малым-мало спалось,
Мне малым-мало спалось,
Ой, да во сне привиделось.

Мне во сне привиделось,
Будто конь мой вороной
Разыгрался, расплясался,
Разрезвился подо мной.

Ой, налетели ветры злые,
Да с восточной стороны,
И сорвали черну шапку
С моей буйной головы.

А есаул догадлив был,
Он сумел сон мой разгадать:
«Ой, пропадет – он говорил, -
Твоя буйна голова!»

Ой, да не вечер, да не вечер,
Мне малым-мало спалось,
Мне малым-мало спалось,
Ой, да во сне привиделось.
-----------------
Όι , αυτή τη νύχτα
Σιγά σιγά αποκοιμήθηκα
Όι, Είδα ένα όνειρο
Το άλογό μου το κορακίσιο
Πεσμένο, κομματιασμένο
Όι, όρμησαν άνεμοι κακοί
Απ´ την ανατολή
Στο δύστυχο μαύρο μου καπέλο
Στο ταραγμένο κεφάλι μου
Α, ο σοφός το εξήγησε
Κατάφερε να ερμηνεύσει τ´ όνειρο
Ωχ, χάνεται είπε,
Το δυστυχο κεφάλι σου
Όι , αυτή τη νύχτα...

Rebus Sic Stantibus: Αλλαγή Συνθηκών, Αλλαγή Συμβολαίου

Rebus Sic Stantibus: Αλλαγή Συνθηκών, Αλλαγή Συμβολαίου

Πάνος Παναγιώτου, 14 Φεβρουαρίου, 2015

Στην προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να αντικαταστήσει το πρόγραμμα εξαντλητικής και καταστροφικής λιτότητας από ένα συμβόλαιο αναπτυξιακής δημοσιονομικής σύνεσης και οικονομικής και κοινωνικής ανασύνταξης, οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης αλλά και οι ηγεσίες κάποιων κρατών της Νότιας Ευρώπης προτάσσουν το επιχείρημα που μετουσιώνεται στη φράση «pacta sunt servanda», δηλαδή ότι οι «συμφωνίες πρέπει να τηρούνται».

Πρόκειται για ένα ισχυρής νομικής βάσης επιχείρημα το οποίο υποδηλώνει τη δυσκολία υπαναχώρησης από μία συμφωνία. Ωστόσο, ένα εξίσου ισχυρό νομικό επιχείρημα για την ελληνική πλευρά συμπυκνώνεται στη φράση «rebus sic stantibus» που σημαίνει ότι η αλλαγή των συνθηκών αλλάζει το συμβόλαιο.

Από την υπογραφή της συμφωνίας που ονομάστηκε «Μνημόνιο», η οποία έδινε πρωταρχικό βάρος στη λιτότητα έναντι της ανάπτυξης, η Ελλάδα έχασε το 25% της ευμάρειας της μετρημένο ως μονάδες ΑΕΠ και απώλεσε περισσότερο από 1 εκ θέσεις εργασίας. Στο ίδιο διάστημα φορτώθηκε το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος διεθνώς που αντιστοιχεί στο 180% του ΑΕΠ της (το χρέος της Ιαπωνίας είναι εσωτερικό) και είδε να δημιουργείται στην επικράτεια της το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας μεταξύ όλών των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου. Παράλληλα οι υπερήμερες υποχρεώσεις των πολιτών έναντι του τραπεζικού συστήματος και του κράτους αυξήθηκαν περισσότερο από 600% και τα εισοδήματα τους σημείωσαν τη μεγαλύτερη μείωση που καταγράφηκε ποτέ εν καιρώ ειρήνης.

Επομένως οι συνθήκες που οδήγησαν στη συμφωνία του Μνημονίου άλλαξαν θεαματικά και δραματικά με αποτέλεσμα το νομικό και ιδεολογικό επιχείρημα «pacta sunt servanda» να έχει αποδυναμωθεί αντικειμενικά και ουσιαστικά και συνακόλουθα το επιχείρημα «rebus sic stantibus»: αλλαγή συνθηκών, αλλαγή συμβολαίου, να έχει ισχυροποιηθεί και να ενισχύει αποφασιστικά τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης για την ανάγκη μίας νέα συμφωνίας.

Ο Πάνος Παναγιώτου είναι τεχνικός αναλυτής χρηματιστηριακών αγορών, εκδότης του www.analitis.gr, διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών στην Αγγλία (www.ekta.gr) και διευθυντής εκπαίδευσης και έρευνας της Enalos LTD στο Λονδίνο. Είναι δημιουργός λογισμικών αυτοματοποίησης της τεχνικής ανάλυσης (3F, ModiStock) και συγγραφέας χρηματιστηριακών και οικονομικών βιβλίων. Άρθρα και συνεντεύξεις του δημοσιεύονται για μιάμιση δεκαετία σε πληθώρα ΜΜΕ ενώ είναι συχνός καλεσμένος σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

Σε τούτα ´δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά...

Ο Ζουράρις είς πυρίκαυστον κι αυτάρεσκον αυνανισμόν!! | ημεροδρόμος

ΔΙΗΓΗΜΑ – ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΛΑΜΟΓΙΑΣ | ημεροδρόμος

ΔΙΗΓΗΜΑ – ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΛΑΜΟΓΙΑΣ | ημεροδρόμος

Καθ´ημάς η έρις γίνεται έρως ελευθερίας...

" Βάζουμε τους ανθρώπους αυτής της χώρας πάνω απ’ όλα. Στο Eurogroup θα βρίσκεται η Ελλάδα. Τα 10 εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες που υπέφεραν άδικα τόσο χρόνια. Οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Οι 2,5 εκατομμύρια φτωχοί. Οι 300.000 νέοι και νέες που έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό. Αυτοί θα είναι στο Eurogroup" Αλέξης Τσίπρας, 11.2.2015

Ήττα με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ

02/02/2015 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ

Υπάρχουν δώρα για όλους: Και για όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας ότι άλλα λέει και άλλα θα κάνει και για εκείνους που ήθελαν σκληρή στάση. Η κυβέρνηση προφανώς δεν επιδιώκει ρήξη με τους πιστωτές, έξοδο από την ευρωζώνη ή de facto χρεοκοπία με διακοπή της στήριξης των τραπεζών από την ΕΚΤ. Αλλά προφανώς θα κινηθεί μαξιμαλιστικά στην πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης για να πετύχει ό,τι μπορεί περισσότερο από όσα έχει υποσχεθεί. Και είναι αυτονόητο για όποιον γνωρίζει έστω λίγο τον τρόπο λειτουργίας και σκέψης του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κάνει υποχωρήσεις αλλά δεν θα κάνει την περίφημη κυβίστηση με όρους ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η προσπάθεια ενέχει τον κίνδυνο ατυχήματος, ενώ πέφτει διαρκώς η οικονομία και μεγαλώνει ο θυμός της Γερμανίας.

Όλοι (εκτός από όσους προτάσσουν το κομματικό/ατομικό επί του εθνικού συμφέροντος - όχι λίγοι) θέλουμε να υπάρξει γρήγορα μια συμφωνία με τους θεσμικούς μας εταίρους για να ησυχάσουμε και να αποκατασταθεί η οικονομική ομαλότητα. Αλλά είτε συμβεί αυτό είτε όχι, η παρτίδα είναι σε μεγάλο βαθμό χαμένη. Εχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια μεγάλη και σε μια μικρότερη ήττα.

Ας πούμε ότι δεν γίνονταν πρόωρες εκλογές και έμενε η ευθύνη της διακυβέρνησης στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Θα άλλαζε επί της ουσίας κάτι; Θα είχαν κοινωνική στήριξη για να κάνουν τις αναγκαίες σαρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις; Πιστεύουν, άραγε, σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα κατεδάφιζαν το πελατειακό σύστημα που τα ίδια αυτά κόμματα δημιούργησαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Μήπως θα ήθελαν και θα μπορούσαν να χτυπήσουν, επιτέλους, τη μεγάλη και πολύ μεγάλη φοροδιαφυγή, να πιέσουν την διαβόητη ελληνική ολιγαρχία; Η απάντηση προκύπτει από τα έργα και τις ημέρες τους στην εξουσία.

Ας υποθέσουμε ότι Βερολίνο και Βρυξέλλες υποχωρούν στην επιθετική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, δρομολογούν μια γενναία απομείωση του ελληνικού χρέους, αποδέχονται την ελληνική πρόταση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με οριακά πλεονάσματα, δεν ζητούν άλλα μέτρα λιτότητας και συνεχίζουν τη χρηματοδότηση της χώρας. Θα λυνόταν το ελληνικό πρόβλημα; Θα αντιμετωπίζονταν το δημογραφικό, η απουσία παραγωγικής βάσης, η υστέρηση στην καινοτομία, τη δημιουργική επιχειρηματικότητα και την έρευνα, τα αδιέξοδα της δημόσιας παιδείας, οι στρεβλώσεις στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ο παρασιτισμός της οικονομικής ελίτ, οι δυσλειτουργίες στη δημόσια διοίκηση, τα μονοπώλια και οι κλειστές δομές της αγοράς, οι συντεχνιακοί παραλογισμοί και η σχετικότητα της νομιμότητας, οι θεσμικές ανεπάρκειες; Όχι βέβαια, όλα όσα μας οδήγησαν στη χρεοκοπία θα παρέμεναν ως έχουν με την εγγύηση μιας κυβέρνησης αφοσιωμένης στον κρατισμό, το λαϊκισμό και την αντιμεταρρύθμιση.

Επομένως, δεν υπάρχει καλό σενάριο. Είτε υποχωρήσουν οι έξω, είτε σκάσει τελικά η χώρα, με ή χωρίς δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα θα είναι κακό, με διαβαθμίσεις ποσοτικές και ποιοτικές, αλλά κακό. Γιατί το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι και πολιτικό, δεν είναι μόνο πολιτικό είναι και πολιτισμικό, δεν είναι μόνο πολιτισμικό είναι και ψυχολογικό, με την έννοια ότι οι προσβολές και η βίαιη φτωχοποίηση των τελευταίων ετών ενίσχυσαν τις εθνικές φαντασιώσεις που διαμορφώνουν τελικά την πραγματικότητά μας, μακριά και πέρα από την πραγματικότητα των άλλων στην ήπειρό μας.

Ο συνδυασμός ανορθολογισμού και ταπείνωσης είναι θανάσιμος ακόμη και για μια χώρα που της είπαν πως ποτέ δεν πεθαίνει.

 2563  85 

 

Email

 

What Is Plan B for Greece?

Kenneth Rogoff, 

FEB 2, 2015 

Kenneth Rogoff, Professor of Economics and Public Policy at Harvard University and recipient of the 2011 Deutsche Bank Prize in Financial Economics, was the chief economist of the International Monetary Fund from 2001 to 2003. 

TOKYO – Financial markets have greeted the election of Greece’s new far-left government in predictable fashion. But, though the Syriza party’s victory sent Greek equities and bonds plummeting, there is little sign of contagion to other distressed countries on the eurozone periphery. Spanish ten-year bonds, for example, are still trading at interest rates below US Treasuries. The question is how long this relative calm will prevail.

Greece’s fire-breathing new government, it is generally assumed, will have little choice but to stick to its predecessor’s program of structural reform, perhaps in return for a modest relaxation of fiscal austerity. Nonetheless, the political, social, and economic dimensions of Syriza’s victory are too significant to be ignored. Indeed, it is impossible to rule out completely a hard Greek exit from the euro (“Grexit”), much less capital controls that effectively make a euro inside Greece worth less elsewhere.

Some eurozone policymakers seem to be confident that a Greek exit from the euro, hard or soft, will no longer pose a threat to the other periphery countries. They might be right; then again, back in 2008, US policymakers thought that the collapse of one investment house, Bear Stearns, had prepared markets for the bankruptcy of another, Lehman Brothers. We know how that turned out.

True, there have been some important policy and institutional advances since early 2010, when the Greek crisis first began to unfold. The new banking union, however imperfect, and the European Central Bank’s vow to save the euro by doing “whatever it takes,” are essential to sustaining the monetary union. Another crucial innovation has been the development of the European Stability Mechanism, which, like the International Monetary Fund, has the capacity to execute vast financial bailouts, subject to conditionality.

And yet, even with these new institutional backstops, the global financial risks of Greece’s instability remain profound. It is not hard to imagine Greece’s brash new leaders underestimating Germany’s intransigence on debt relief or renegotiation of structural-reform packages. It is also not hard to imagine Eurocrats miscalculating political dynamics in Greece.

In any scenario, most of the burden of adjustment will fall on Greece. Any profligate country that is suddenly forced to live within its means has a huge adjustment to make, even if all of its past debts are forgiven. And Greece’s profligacy was epic. In the run-up to its debt crisis in 2010, the government’s primary budget deficit (the amount by which government expenditure on goods and services exceeds revenues, excluding interest payments on its debt) was equivalent to an astonishing 10% of national income.

Once the crisis erupted and Greece lost access to new private lending, the “troika” (the IMF, the ECB, and the European Commission) provided massively subsidized long-term financing. But even if Greece’s debt had been completely wiped out, going from a primary deficit of 10% of GDP to a balanced budget requires massive belt tightening – and, inevitably, recession. Germans have a point when they argue that complaints about “austerity” ought to be directed at Greece’s previous governments. These governments’ excesses lifted Greek consumption far above a sustainable level; a fall to earth was unavoidable.

Nonetheless, Europe needs to be much more generous in permanently writing down debt and, even more urgently, in reducing short-term repayment flows. The first is necessary to reduce long-term uncertainty; the second is essential to facilitate near-term growth.

Let’s face it: Greece’s bind today is hardly all of its own making. (Greece’s young people – who now often take a couple of extra years to complete college, because their teachers are so often on strike – certainly did not cause it.)

First and foremost, the eurozone countries’ decision to admit Greece to the single currency in 2002 was woefully irresponsible, with French advocacy deserving much of the blame. Back then, Greece conspicuously failed to meet a plethora of basic convergence criteria, owing to its massive debt and its relative economic and political backwardness.

Second, much of the financing for Greece’s debts came from German and French banks that earned huge profits by intermediating loans from their own countries and from Asia. They poured this money into a fragile state whose fiscal credibility ultimately rested on being bailed out by other euro members.

Third, Greece’s eurozone partners wield a massive stick that is typically absent in sovereign-debt negotiations. If Greece does not accept the conditions imposed on it to maintain its membership in the single currency, it risks being thrown out of the European Union altogether.

Even after two bailout packages, it is unrealistic to expect Greek taxpayers to start making large repayments anytime soon – not with unemployment at 25% (and above 50% for young people). Germany and other hawkish northern Europeans are right to insist that Greece adhere to its commitments on structural reform, so that economic convergence with the rest of the eurozone can occur one day. But they ought to be making even deeper concessions on debt repayments, where the overhang still creates considerable policy uncertainty for investors.

If concessions to Greece create a precedent that other countries might exploit, so be it. Sooner rather than later, other periphery countries will also need help. Greece, one hopes, will not be forced to leave the eurozone, though temporary options such as imposing capital controls may ultimately prove necessary to prevent a financial meltdown. The eurozone must continue to bend, if it is not to break.

Read more at http://www.project-syndicate.org/commentary/greek-exit-syriza-troika-negotiations-by-kenneth-rogoff-2015-02#OKTCghb7R6Y7ouGO.99

Το παίγνιο εξελίσσεται

Κάθε παίκτης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει, για να εμποδίσει τον αντίπαλό του να αποκτήσει πλεονεκτήματα που θα περιορίσουν τα κέρδη του. Επομένως, οι ενέργειές του εξαρτώνται άμεσα από τη θέση (στρατηγική) που θα επιλέξει ο αντίπαλος...Η στρατηγική αναφέρει ότι η πρώτη κίνηση που κάνει ο παίκτης είναι πάντα η συνεργασία, ενώ στα επόμενα βήματα επιλέγει την στρατηγική του αντιπάλου του στον προηγούμενο γύρο...

´´ Τη διακοπή της αποδοχής των ελληνικών τίτλων ως ενεχύρων, αποφάσισε σήμερα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σταματώντας επί της ουσίας την παροχή ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες. Οι ελληνικοί τίτλοι θα πάψουν να είναι αποδεκτοί ως εγγύηση από τη λήξη της τρέχουσας πράξης κύριας αναχρηματοδότησης, ήτοι στις 11 Φεβρουαρίου 2015.

Υπενθυμίζεται ότι η ΕΚΤ είχε αποφασίσει να δέχεται κατ΄ εξαίρεση τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση στις πράξεις αναχρηματοδότησης παρόλο που αυτά δεν πληρούσαν τα κριτήρια επιλεξιμότητας, όσον αφορά στην πιστοληπτική τους αξιολόγηση.

Πλέον, η ΕΚΤ αίρει την επιλεξιμότητα των ελληνικών ομολόγων που χρησιμοποιούνται ως εγγύηση στις πράξεις νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος, καθώς, όπως αναφέρει, επί του παρόντος δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί ως επιτυχής η ολοκλήρωση της επανεξέτασης του προγράμματος. 

Σύμφωνα με την ΕΚΤ, η αναστολή δεν έχει καμία επίπτωση στα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Οι ανάγκες ρευστότητας των αντισυμβαλλομένων του Ευρωσυστήματος που επηρεάζονται μπορεί να ικανοποιηθεί από την αντίστοιχη εθνική κεντρική τράπεζα, μέσω της επείγουσας παροχής ρευστότητας (ELA), σύμφωνα με τους κανόνες του Ευρωσυστήματος, αναφέρει η ΕΚΤ.´´

Διότι:

´´ Ο διάσημος Αυστριακός οικονομολόγος, του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών της Αυστρίας, Στέφαν Σούλμαιστερ, πλέκει το εγκώμιο του Έλληνα πρωθυπουργού, λέγοντας πως είναι «ο πρώτος επιτυχημένος πολιτικός στην Ευρώπη που επιτίθεται μετωπικά στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επικρίνοντάς την».

Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Σούλμαιστερ, προσθέτει πως ο νέος Αλέξης Τσίπρας έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, διότι τα προβλήματα στα οποία αναφέρεται και οι προτάσεις λύσεων που παρουσιάζει, αγγίζουν τους ανθρώπους.

Ο κ. Σούλμαιστερ θέλει να πιστεύει, ότι η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δεν θα επαναλάβει το λάθος που έκανε στη διάρκεια του ελληνικού προεκλογικού αγώνα - απειλώντας ότι η Ελλάδα «ντε φάκτο» θα μπορούσε να αποκλειστεί από την Ευρωζώνη, ότι η ίδια θα διαπραγματευτεί με τον καθένα, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει διαγραφή χρέους - γιατί η τωρινή στάση της θα είναι αποφασιστική για το πώς θα συνεχιστεί αυτό το πολιτικό παιχνίδι. 

Κι αυτό, όπως σημειώνει, καθώς δεν είναι μόνον οι δύο πόλοι, η Γερμανία ως πανίσχυρη ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη από τη μια και η σχετικά μικρή Ελλάδα από την άλλη, αλλά υπάρχουν πολλές άλλες χώρες και έγκειται στην επιδεξιότητα του Αλέξη Τσίπρα εάν θα διατυπώσει με επαρκή σαφήνεια την πανευρωπαϊκή προοπτική των αιτιάσεών του.

Στη συνέχεια, ο Αυστριακός οικονομολόγος προσθέτει ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει επισημάνει επανειλημμένα πως το ζήτημα δεν είναι αν θα υπάρξει μια διαγραφή χρέους μόνον για την Ελλάδα, αλλά ότι θεωρεί το πρόβλημα του χρέους ως πανευρωπαϊκό, για το οποίο θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια να λυθεί σε μια διάσκεψη για το χρέος. 

Ο Στέφαν Σούλμαιστερ συγκαταλέγεται στις κορυφαίες προσωπικότητες της Αυστρίας (ΣΣ όπως ο πρώην καγκελάριος Φραντς Βρανίτσκι) που στηρίζουν την αυστριακή πρωτοβουλία «Η Ελλάδα ανθίζει», για τη διαμόρφωση και την ανάδειξη μιας εικόνας της άλλης Ελλάδας, πέρα από τα στερεότυπα που πολλές φορές αγγίζουν το ρατσισμό. ´´

Και διότι:

«Οι Έλληνες ιδρύουν αυτή τη στιγμή την Ευρώπη. Θέλει δεν θέλει, ο κ.Σόιμπλε θα υποχωρήσει»! Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο αρθρογράφος της γερμανικής εφημερίδας «Die Zeit» Χάνες Γκρασέκερ, προσθέτοντας: «Ο εκβιασμός του Τσίπρα γίνεται έτσι η γενετήσια πράξη της γνήσιας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο αναγκαίος πραγματισμός, που επιβάλει παραίτηση από το άκαμπτο δόγμα περί χρεών, αποτελεί αλλαγή παραδείγματος. Σήμερα, ακριβώς τώρα, σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ο κοινός ανώτατος σκοπός είναι η διατήρηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Στο τέλος, θα είναι τα χρέη που θα εξασφαλίσουν την ενότητα».

Ο ίδιος αρθρογράφος υποστηρίζει πως αν ο κ. Τσίπρας πετύχει τους στόχους του, το αποτέλεσμα θα είναι μια «εξέγερση» των υπερχρεωμένων χωρών: «Η Πορτογαλία και η Ισπανία θα ακολουθούσαν το παράδειγμα του με αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή του σημερινού πολιτικού και οικονομικού σκηνικού. Όλα δείχνουν ότι πάμε για μονομαχία. Με μονομάχους, από τη μια, τον ώριμο πολιτικό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αγωνίζεται για σιδερένια λιτότητα στην Ευρώπη. Και από την άλλη, τον έντιμο κινηματία Αλέξη Τσίπρα, «ο οποίος θέλει να απελευθερώσει το λαό του από τη σκλαβιά του χρέους. Η μονομαχία είναι άνιση. Και «ο Τσίπρας έχει μόνο ένα όπλο: την έξοδο από την ευρωζώνη. Όπλο, το οποίο θα μπορούσε να φέρει σε κίνδυνο ολόκληρη τη νομισματική ένωση» γράφει. Το ερώτημα είναι μόνο, αν θα μπορέσει να κάνει πιστευτό, ότι είναι αρκετά τρελός για να πυροδοτήσει τη βόμβα. Ερώτημα, που έχει απαντήσει σε μεγάλο βαθμό, δεδομένου ότι, όπως δείχνει δημοσκόπηση, το 30% των τραπεζιτών πιστεύει ήδη στην τρέλα του», υποστηρίζεται στο ίδιο δημοσίευμα.

Κιδησο: πέρα από το καλαμπούρι

Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών: πέρα από το… καλαμπούρι

Του Γιώργου Σπυριδάκη

19 Ιαν. 2015

Η ίδρυση ενός πολιτικού σχηματισμού ουδέποτε αποτέλεσε μονοσήμαντο γεγονός. Ποτέ μια πολιτική πρωτοβουλία τέτοιου μεγέθους, ακόμη και αν δεν μιλάμε πια για το κυβερνήσιμο ΠΑΣΟΚ, δε λαμβάνεται για να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά μονοδιάστατοι στόχοι και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Οι αφετηρίες μπορεί να είναι και ιδιοτελείς. Αλλά όχι μόνον τέτοιες. Η ερμηνεία που εμφανίζει τον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρά στην ίδρυση αυτού του κόμματος κινούμενος σε μια παρόμοια λογική χωλαίνουν. Ωστόσο, ακόμη και όταν δεν δίνει έμφαση σε καθαρά μικροπολιτικά ή ιδιοτελή κριτήρια, καμία επιμέρους ανάλυση δεν καταφέρνει να αιτιολογήσει την ξαφνική εμφάνιση ενός κομματικού σχηματισμού. Ας βάλουμε τα κομμάτια του παζλ μαζί συνδυάζοντας συμπληρωματικές μεταξύ τους ερμηνείες.

Οι μέχρι σήμερα αναλύσεις αναφέρονται στα στενά υλικά συμφέροντα, τα μικροπολιτικά κριτήρια, τη διεκδίκηση της "οικογενειακής πολιτικής κληρονομιάς", την υπεράσπιση της πολιτικής τιμής μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας, την προσπάθεια να υψωθεί ανάχωμα σε μια ευρεία νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και να ανεβεί ο πήχης της αυτοδυναμίας για το σχηματισμό κυβέρνησης μέσω της εισόδου περισσότερων κομμάτων στη βουλή. Είναι περισσότερο από προφανής η προσπάθεια του νεοπαγούς παπανδρεϊκού κόμματος να περιορίσει το δημοσκοπικό και πραγματικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε θα έκανε κάθε συστημικός πολιτικός σχηματισμός που σέβεται τον εαυτό του. Αρκεί όμως για να εξηγήσει την εμφάνιση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος να αφήσει το αποδυναμωμένο εκλογικά ΠΑΣΟΚ έξω από το νέο Κοινοβούλιο; Η απάντηση που δίνεται σ' αυτό το άρθρο είναι αρνητική στηριζόμενη στην υπόθεση ότι η  χρησιμότητά και η αποστολή του νεοπαγούς κόμματος δεν εξαντλείται στην προεκλογική περίοδο.

Οι αποσπασματικές ερμηνείες και αναγνώσεις που διατυπώθηκαν παραπάνω, διακριτές μεταξύ τους, προσφέρονται σαν μέσα διεκδίκησης μιας πολιτικής ηγεμονίας στο χώρο του κέντρου. Όταν, δε, συγκλίνουν οι ατομικές / ομαδικές επιδιώξεις μικρών αλλά επιδέξιων πολιτικών ομάδων με ευρύτερες επιδιώξεις φορέων πραγματικής εξουσίας, τότε τα κόμματα που δημιουργούνται έχουν μονιμότερα χαρακτηριστικά και γίνεται ευκολότερη η εξασφάλιση ισχυρότερης υποστήριξης σε μια σειρά πολιτικών ενεργειών και πρωτοβουλιών. Βασικό επιχείρημα στην υπόθεση που διατυπώνεται είναι η παρατήρηση ότι η αμερικανική πολιτική ηγεμονία στην Ελλάδα διέρχεται μια γκρίζα περίοδο λόγω διαφόρων παραγόντων. Ας τους αναφέρουμε:

- η ανάδειξη της Γερμανίας σε ηγεμονεύουσα οικονομική δύναμη μέσα στην Ευρώπη και η πρόσδεση χωρών στο άρμα της, αλλά και η πρόσδεση στα γερμανικά αστικά κόμματα μιας σειράς από συστημικά κόμματα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η γερμανική αστική τάξη δημιουργεί το πολιτικό της αντίγραφο μέσα σε κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία.

- η διολίσθηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία δεν παλινδρομεί – όπως παλιά – ανάμεσα σε ένα ήπιο νεοφιλελευθερισμό και σε μια λαϊκή δεξιά πολιτική, αλλά γύρω από έναν άτεγκτο και επιθετικό νεοφιλελευθερισμό συνοδευόμενο σε επίπεδο πολιτειακό από ακροδεξιές εκφωνήσεις, από τις οποίες δεν υπάρχει ορατό ενδεχόμενο απεμπλοκής. Ο ρόλος και η θέση της οικογένειας Μητσοτάκη μέσα στη Ν.Δ. βαίνει μειούμενος, ο δε Καραμανλής δεν ήταν ποτέ πολιτικός αμερικανικών συμφερόντων με την πλήρη σημασία του όρου.

-  ο κατακερματισμός του χώρου του, απροκάλυπτα πια νεοφιλελεύθερου και ενίοτε φιλοακροδεξιού, πολιτικού κέντρου ο οποίος ασφυκτιά από άποψη πολιτικής απήχησης, έχει ένδεια δικού του ιδεολογικού προσανατολισμού σε συνθήκες πολιτικού διπολισμού και δυσκολεύεται να ανασυνταχθεί σε επίπεδο προσώπων και μηχανισμών.

Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. η στροφή προς τα συμφέροντα της Γερμανίας ήταν και είναι καθολική. Ο σημερινός αρχηγός Βενιζέλος μετά τις εκλογές πιθανότατα παύει να παίζει σημαντικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή και γίνεται πρωταγωνιστής αποκλειστικά στο πεδίο της δικαιοσύνης με το δρόμο για τη φυλακή ορθάνοιχτο. Ένα κόμμα υπό κατάρρευση, χωρίς οικονομική και πολιτική βιωσιμότητα, με αρχηγό υποψήφιο υπόδικο για σωρεία αδικημάτων εναντίον της δημοκρατίας και τη κοινωνίας, καθώς οδεύουμε στην εξάντληση της τρέχουσας συγκυρίας της κυβερνησιμότητάς του, εγκαταλείπεται πλέον απ' όλους, ακόμη και από τους ίδιους του τους πολιτευτές.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει επισημάνει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της αμερικάνικής ισχύος και προσπαθεί να το καλύψει εκφωνώντας πολιτικό λόγο που βρίσκεται σε αντιστοιχία μαζί της. Το "Ποτάμι", όμως, αποτελεί ένα κόμμα με ορίζοντα μιας ή δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αφού αναγκαστικά θα λάβει ξεκάθαρη θέση στη νέα βουλή η οποία θα δημιουργήσει συγκρουσιακές καταστάσεις και πολλές διαφωνίες ανάμεσα στους υποστηρικτές του "χαρισματικού" αρχηγού του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα μπορεί να κρύβεται πια πίσω από το δάκτυλό του, ούτε να εξηγήσει γιατί συντάσσεται με το παλιό, την ολιγαρχία, και όχι με το νέο, μια πολιτική δύναμη όπως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. η οποία αποδίδει και πάλι αξιοπρέπεια σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος όμως που απειλεί το "Ποτάμι" είναι η οικονομική κατάρρευση και οι γενικότεροι κλυδωνισμοί των συγκροτημάτων τύπου τα οποία χρηματοδοτούν, προβάλλουν και υποθάλπουν αυτό το φαινομενικά ανεξάρτητο πολιτικό μόρφωμα. Το αναλώσιμο του πολιτικού εγχειρήματος του "Ποταμιού" το εμποδίζει να καταλάβει σημαντικότερη θέση μέσα στους ορατούς και αόρατους συσχετισμούς εξουσίας.

Συμπερασματικά, η αμερικανική επιρροή στην Ελλάδα βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι Η.Π.Α. θα βρίσκονται μπροστά σε μια μη φιλο-αμερικανική κυβέρνηση και σε μια αντιπολίτευση η οποία εκτός όλων των άλλων της προβλημάτων δεν είναι προνομιακά συνδεδεμένη μόνο με τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά και με τα γερμανικά. Εδώ είναι που κερδίζει έδαφος η υπόθεση ότι η ίδρυση του "Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών" εντάσσεται σε ευρύτερους σχεδιασμούς των Η.Π.Α.

Γιατί τώρα;

Το "Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών" δημιουργείται δίνοντάς σε όλους μια αίσθηση κατεπείγοντος. Δικαιολογούν τα διακυβεύματα της αμέσως επόμενης, μετεκλογικής περιόδου μια τέτοια βιασύνη εκ μέρους του Παπανδρέου και των επιτελών του;

Μετεκλογικά με την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αρχίζουν άμεσα συζητήσεις και πραγματική διαπραγμάτευση για το χρέος και η πλευρά του Δ.Ν.Τ. μένει χωρίς σύμμαχο πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα. Το στρατόπεδο των δανειστών δεν είναι ενιαίο και αρραγές. Όσο κοντοσιμώνει η διαπραγμάτευση και η ώρα της απόδοσης ευθυνών, τόσο θα προκύπτουν εσωτερικές τριβές στο εσωτερικό της Τρόικας.

Ανεξάρτητα από το θέμα του χρέους, με μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην Ελλάδα επίκειται αναπροσδιορισμός της στρατηγικής της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο οποίος θα αποτυπωθεί σε όλο το φάσμα των ανοικτών και κλειστών θεμάτων: ενεργειακοί δρόμοι, Α.Ο.Ζ., εξωτερική πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία και το Ισραήλ, στρατιωτικοί εξοπλισμοί, σχηματισμός νέων πολιτικών και οικονομικών συμμαχιών στον ευρωπαϊκό νότο αλλά και έξω από την Ευρώπη, αμφισβήτηση του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, διωγμός του Δ.Ν.Τ. και της τρόικας και αντιπαράθεση με τους δανειστές.

Στην πιο καίρια στιγμή οι Η.Π.Α. έχουν μείνει χωρίς κλασικό εκφραστή των δικών τους προτεραιοτήτων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ένα κόμμα που θα κωδικοποιεί τα αμερικάνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του Δ.Ν.Τ. σε πολιτικό λόγο για εσωτερική κατανάλωση είναι απαραίτητο.

Γιατί ο Παπανδρέου;

Ας μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Ένας πολιτικός με βαθιές ρίζες στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Ισχύει και το αντίστροφο, η αμερικανική πολιτική σκηνή έχει βαθιές ρίζες σε αυτόν. Τι άλλο "είναι" ο Γιώργος: ο ανακαινιστής, ο εισαγωγέας του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενός οργανισμού κατεξοχήν αμερικανικών συμφερόντων, ενός αποικιοκρατικού οικονομικού θεσμού του σκληρού τραπεζικού κεφαλαίου. Ο οικονομικός δολοφόνος της ίδιας του της χώρας, πιθανόν και gambler που κατηγορείται ότι κερδοσκόπησε πάνω στη δυσφήμιση και τη χρεοκοπία της από τα ασφάλιστρα κινδύνου (CdS). Ο τρίτος κατά σειρά Παπανδρέου σε μια γενιά πολιτικών που συγκαθόρισαν το παρελθόν και το παρόν. Ένας θιασώτης της ονομαστικής δημοκρατίας των δικαιωμάτων που όμως παραμένει ακραία νεοφιλελεύθερη στο οικονομικό κομμάτι, με μια καθαρά αμερικανική οπτική πάνω στον κόσμο.

Ο Παπανδρέου είναι, επίσης, σε διεθνές επίπεδο ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς αμερικανικών συμφερόντων. Δεν είναι δυνατόν να αφεθεί ανενεργός στην χώρα την οποία πολιτεύεται, σε μια συγκυρία που διακυβεύονται πολιτικά και εκλογικά εξελίξεις με παγκόσμιο αποτύπωμα και αντίκτυπο.

Εύλογο είναι το ερώτημα: γιατί προκρίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου από τη στιγμή που έχει και αυτός ανοικτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη και την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων είναι μέρος της απάντησης. Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε ότι για τους επαγγελματίες της πολιτικής απουσία 2,5 χρόνων από την κεντρική πολιτική σκηνή ισοδυναμεί με αυτό-αμνήστευσή τους στο πεδίο των πολιτικών συμβολισμών. Εκεί δίνεται άλλωστε και η επικοινωνιακή μάχη από το επιτελείο του Παπανδρέου. Η οπισθοφυλακή πολιτικών απολογητών του ΓΑΠ έχει πιάσει ήδη δουλειά για να αποκρούει τις δύσκολες ερωτήσεις. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί σιγή ασυρμάτου επενδύοντας στα χρόνια της απουσίας του Παπανδρέου από τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο τελευταίος ως απλός βουλευτής συμμετείχε νομοθετικά στην επίρρωση των μνημονιακών πολιτικών μέχρι προχθές. Όποιος θίγει το προφανές, τις ποινικές ευθύνες του ΓΑΠ για τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Όπως λέει και το τραγούδι, "φταίνε πάντα οι πρώην και οι επόμενοι". Στις τηλεοπτικές εμφανίσεις μελών του νεοπαγούς κόμματος αναδεικνύονται με τα μελανότερα χρώματα οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπαδήμου και η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, ενώ την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου αγιογραφείται σαν ο "αδικημένος" της ιστορίας, σαν το "καλό παιδί" που σήκωσε βάρος το οποίο δεν του αναλογούσε, σαν σωτήρας που με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. (με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με τα οποία έγινε) έσωσε την Ελλάδα.... (Συνεχεια εδώ

Αναμένοντας την έκβαση

El-Erian: Η Ελλάδα μπορεί να μάθει από τη Βραζιλία και την Αργεντινή

Στις εκπληκτικές ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας, Βραζιλίας και Αργεντινής, αλλά και στα μαθήματα που μπορεί να πάρει η χώρα μας από το πρόσφατο παρελθόν αυτών των δύο κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρεται σε άρθρο του στο Bloomberg View, ο Mohamed El-Erian, επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος στην Allianz SE, πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ανάπτυξης του Barack Obama και πρώην διευθύνων σύμβουλος και συν-επικεφαλής επενδύσεων της Pimco.

Γράφει αναλυτικά: 

«Η πιθανότητα ένα μη δοκιμασμένο και με ακραία ρητορική αριστερό κόμμα να έρθει στην εξουσία στις επόμενες εκλογές πυροδοτεί ένα sell-off στις αγορές. Οι πιστωτές γίνονται νευρικοί για τις προοπτικές της χώρας, ιδιαίτερα για τη σταθερότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας και την ικανότητά να εξυπηρετήσει το χρέος της. Ο ηγέτης του κόμματος αντιδρά προσπαθώντας να σχηματίσει μία πιο καθησυχαστική εικόνα για το μέλλον υπό τη νέα κυβέρνηση. Αλλά η προσπάθειά του πέφτει εις ώτα μη ακουόντων,  διακινδυνεύοντας μία αυτοτροφοδοτούμενη οικονομική και χρηματοπιστωτική εξάρθρωση. 

Η Ελλάδα του 2015; Όχι. Αυτή ήταν η κατάσταση στη Βραζιλία πριν τις προεδρικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2012, όταν ο Luiz Inacio Lula da Silva πήρε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις το οποίο τελικά μεταφράστηκε σε μία ολοκληρωτική νίκη του Εργατικού Κόμματός του.  Για πολλά χρόνια έως τότε, ο Lula φλέρταρε δημοσίως και ιδιωτικώς με μία εναλλακτική οικονομική προσέγγιση η οποία θα περιλάμβανε μεγάλης

κλίμακας αναδιαρθρώσεις χρέους και μεγάλη εξάρτηση στον κρατισμό για να προωθήσει την ανάπτυξη. 

Αναμένοντας μία τέτοια έκβαση, οι αγορές αποτίμησαν πολύ υψηλά την πιθανότητα μίας αθέτησης πληρωμής του χρέους. Καθώς οι τιμές των ομολόγων βυθίζονταν, οι αποδόσεις ωθήθηκαν σε πολύ υψηλά επίπεδα και η πρόσβαση της Βραζιλία στις αγορές σχεδόν εξαφανίστηκε. Οι τραπεζικές καταθέσεις επίσης βρέθηκαν υπό πίεση και το νόμισμα υποχώρησε απότομα, ασκώντας περισσότερη πίεση στην οικονομική και χρηματοπιστωτική σταθερότητα της χώρας. Σταθερά, η Βραζιλία προσέγγισε μία κρίση ρευστότητας που προκλήθηκε από τις αγορές η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε κρίση φερεγγυότητας που θα μπορούσε να εκτροχιάσει την οικονομία για πολλά έτη. 

Στην περίπτωση αυτή, οι τιμές όλων των χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων σημείωσαν άνοδο καθώς ο Lula υιοθέτησε μία συγκριτικά ορθόδοξη προσέγγιση στην οικονομική διαχείριση, στην πραγματικότητα φέρνοντας αποτέλεσμα με μέτρα που είχε περιγράψει λεπτομερώς λίγο πριν τις εκλογές – ένα πρόγραμμα που οι περισσότεροι επενδυτές είτε δεν είχαν ακούσει είτε αρνούνταν να πιστέψουν. Στα χρόνια που ακολούθησα, η επιστροφή της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας συνοδεύθηκε από μία από τις ισχυρότερες περιόδους οικονομικής ανάπτυξης και μείωσης της φτώχειας, διευρύνοντας την επιστροφή των επενδυτών. 

Καθώς οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν το αντιμνημονιακό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ να έχει το προβάδισμα για τις εκλογές τις 25ης Ιανουαρίου, οι ελληνικές αγορές εμφανίζουν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά της Βραζιλίας στο δεύτερο μισό του 2002. Ο κίνδυνος αθέτησης πληρωμών, όπως μετράται από το spread των κρατικών ομολόγων, έχει εκτοξευθεί μαζί με τις συζητήσεις πιθανών αναδιαρθρώσεων χρέους και διαταραχών των συναλλαγματικών ισοτιμιών. 

Επιπλέον, οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα, του ηγέτη του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, να καθησυχάσει τις αγορές έχουν τουλάχιστον μέχρι στιγμής πέσει στο κενό για τρεις λόγους: Την προηγούμενη ρητορική του Τσίπρα, το αφήγημα μίας εγχώριας πολιτικής καμπάνιας που περιλαμβάνει δυνητικά επιβλαβείς αναφορές στη Γερμανία και ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό φαινόμενο που σχετίζεται την άνοδο των «μη συμβατικών» πολιτικών κομμάτων. 

Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα πηγαίνει βαθύτερα, φυσικά. Σχετίζεται με σημαντικό τρόπο με μία πολιτική προσέγγιση και ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο, παρά τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού, έχει αποτύχει να δημιουργήσει ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και μείωση της φτώχειας. Ως αποτέλεσμα, η κόπωση προσαρμογής έχει ενταθεί μεταξύ των πολιτών και της πολιτικής τάξης, με πιο απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. 

Μία έξοδος από την ευρωζώνη (“Grexit”), είναι μόνο μία από αυτές τις πιθανότητες, παρότι δεν έχει υποστηριχθεί από τον Τσίπρα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αντ’ αυτού τάσσεται υπέρ μίας επαναδιαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας που θα χαλαρώσει τις πολιτικές λιτότητας και θα διευκολύνει κάποιους από τους όρους του επίσημου χρέους, σε συνδυασμό με την παροχή πρόσθετης χρηματοδότησης. Αυτές οι προσπάθειες έχουν σκοπό να τοποθετήσουν τη χώρα σε μία καλύτερη θέση για να εφαρμόσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την επανεκκίνηση των μηχανών της ανθεκτικής ανάπτυξης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. 

Εκεί είναι που κατέληξε η Βραζιλία μετά από μία ιδιαίτερα ταραχώδη περίοδο του 2002-2003. Με την ανάπτυξή ενός πιο βιώσιμου και ως εκ τούτου πιο αξιόπιστου μίγματος πολιτικής, ενθάρρυνε την επαναδέσμευση τόσο των εγχώριων όσο και των ξένων επενδυτών. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές – το οποίο παραμένει ακόμη εξαιρετικά αβέβαιο – μία παρόμοια έκβαση μπορεί να είναι διαθέσιμη στην Ελλάδα αν το κόμμα ακολουθήσει μία πορεία παρόμοια με αυτή του Lula και εάν οι αγορές παράσχουν ένα επαρκές χώρο για να αναπνεύσει. 

Αλλά η Βραζιλία δεν είναι η μόνη ιστορική περίπτωση από τη Λατινική Αμερική που είναι σχετική με την Ελλάδα σήμερα. Η άλλη είναι η Αργεντινή. Το 2001 ένα μίγμα οικονομικής κακοδιαχείρισης και αναταραχής των αγορών την ανάγκασε να βγει από τη ρύθμιση των συναλλαγματικών ισοτιμιών που είχε συνδέσει το νόμισμά της με το αμερικανικό δολάριο. Ακολούθησε ένα κύμα αθέτησης πληρωμών, μαζί με μία βαθιά ύφεση των οποίων η κληρονομιά συνεχίζει να υπονομεύει τη χώρα. Πράγματι, η Αργεντινή πρέπει να χρησιμεύσει ως μία υπενθύμιση για την Ελλάδα για τη σημασία της ελαχιστοποίησης της πιθανότητας μίας μη προετοιμασμένης και άτακτης εξόδου από τη νομισματική ένωση η οποία θα διατάρασσε σοβαρά τις χρηματοπιστωτικές της σχέσεις και θα υπονόμευε σοβαρά τη λειτουργία της οικονομίας της. 

Καθώς προετοιμάζεται για έναν πιθανό ρόλο στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συμπληρώσει την έμφασή του στην ομαλή οικονομική διαχείριση εντός της ευρωζώνης με εργασίες πίσω από κλειστές πόρτες σχετικά με τη μηχανική μίας εξόδου, στην περίπτωση που ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποδειχθεί αναπόφευκτο. Σε συνδυασμό με τις προσεκτικές και λεπτομερείς εσωτερικές προετοιμασίες για ένα Plan B για εναλλακτικό καθεστώς συναλλάγματος και πληρωμών, αυτό θα απαιτούσε μία σαφή επικοινωνία ενός εναλλακτικού οικονομικού οράματος για τη χώρα. Θα απαιτούσε επίσης τον έγκαιρο συντονισμό με τους ευρωπαίους εταίρους, συμπεριλαμβανομένης μίας γρήγορης στροφής σε κάποια παραλλαγή της συμφωνίας σύνδεσης με την Ε.Ε. που θα συνεχίσει να παρέχει προνομιακή πρόσβαση και αλληλεπίδραση με την Ένωση για την Ελλάδα».

Πηγή:www.capital.gr