ο αιώνας της Ευρασίας

Πηγή: http://www.commondreams.org/view/2014/05/19

Ελεύθερη μετάφραση: αεράκι

Με τίτλο “Η Γέννηση του αιώνα της Ευρασίας: Η Ρωσία και η Κίνα δημιουργούν το Pipelineistan” ο Pepe Escobar, ανταποκριτής των Asia Times και αναλυτής του Real News Network αναλύει την σινο-ρωσική συμμαχία και αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα:

Η Κίνα κατασκευάζει τα δικά της δίκτυα αγωγών για να διανείμει πόρους της Ρωσίας στο έδαφός της και για εξαγωγή

Ένα  φάντασμα στοιχειώνει Ουάσιγκτον : 

το όραμα μιας σινο-ρωσικής συμμαχίας  προσηλωμένης στην επέκταση συναλλαγών και εμπορίου στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρασιατικής ηπείρου, σε βάρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αναμφίβολα η Ουάσιγκτον είναι ανήσυχη. Αυτή η συμμαχία είναι ήδη δεδομένη με διάφορους τρόπους: μέσω της ομάδας BRICS των αναδυόμενων δυνάμεων (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική)` με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, ασιατικό αντίβαρο στο ΝΑΤΟ` στο εσωτερικό των G20  και μέσω των 120 κρατών μελών του Κινήματος των Αδεσμεύτων (NAM).

Οι εμπορικές συναλλαγές είναι μέρος μόνον των μελλοντικών συμφωνιών. Όπως και οι δελεαστικές συνεργασίες για την ανάπτυξη νέων στρατιωτικών τεχνολογιών. Με το σοφιστικέ, σε στυλ Star Wars, αντιπυραυλικό σύστημα αεράμυνας S-500 της Ρωσίας που έρχεται το 2018, το Πεκίνο είναι σίγουρο ότι θα θέλει μια εκδοχή του. Η Ρωσία είναι επίσης έτοιμη να πουλήσει δεκάδες Sukhoi Su-35 μαχητικά αεροσκάφη στους Κινέζους, καθώς το Πεκίνο και η Μόσχα κινούνται ώστε να επισφραγίσουν μια εταιρική σχέση στην αεροπορική βιομηχανία.

Αυτή την εβδομάδα θα δούμε τα πρώτα πραγματικά πυροτεχνήματα για τον εορτασμό της γέννησης του  Ευρασιατικού αιώνα, όταν ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συναντηθεί στο Πεκίνο με τον Κινέζο Πρόεδρο, Xi Jinping.

Θυμάστε το " Pipelineistan" , όλους αυτούς τους ζωτικής σημασίας αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου που διασχίζουν την Ευρασία και συνθέτουν ένα πραγματικό κυκλοφοριακό σύστημα για την ζωή της περιοχής.

Φαίνεται ότι τώρα θα υπογραφεί η απόλυτη συμφωνία “Pipelineistan”, αξίας 1 τρισεκατομμύριων δολαρίων που συζητείται εδώ και 10 χρόνια. 

Με αυτήν  , ο  υπό κρατικό έλεγχο ρώσικος ενεργειακός κολοσσός Gazprom θα συμφωνήσει να προμηθεύει στον γιγαντιαίο, κρατικά ελεγχόμενο National Petroleum Corporation (CNPC) της Κίνας 3,75 δισ. κυβικά πόδια υγροποιημένου φυσικού αερίου ημερησίως, για τουλάχιστο  30 χρόνια, αρχής γενομένης από το 2018 , που ισοδυναμεί με το ένα τέταρτο των συνολικών εξαγωγών φυσικού αερίου της Ρωσίας σε όλη την Ευρώπη.

Η τρέχουσα ημερήσια ζήτηση φυσικού αερίου της Κίνας είναι περίπου 16 δισ. κυβικά πόδια την ημέρα, και οι εισαγωγές αντιστοιχούν στο 31,6% της συνολικής κατανάλωσης.

Μπορεί η Gazprom να εισπράττει ακόμη το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της από την Ευρώπη, αλλά η Ασία μπορεί να αποδειχθεί το Everest της. Η εταιρεία θα χρησιμοποιήσει αυτό το mega -deal για την τόνωση των επενδύσεων στην Ανατολική Σιβηρία και ολόκληρη η περιοχή θα αναδιαμορφωθεί σε προνομιακό κόμβο φυσικού αερίου για την Ιαπωνία καθώς και τη Νότια Κορέα.

Αν θέλετε να μάθετε γιατί δεν υπάρχει χώρα κλειδί στην Ασία πρόθυμη να " απομονώσει" τη Ρωσία λόγω της ουκρανικής κρίσης - σε πείσμα της κυβέρνησης Ομπάμα – αναζητήστε το “Pipelineistan”.

Έξοδος από τα πετροδολάρια, Είσοδος στο ‘φυσικό αέριο-σε-Yuan’

Στη συνέχεια η Ουάσιγκτον έχει το άγχος να εξετάσει τη μοίρα των πετροδολαρίων, ή καλύτερα την "θερμοπυρηνική" πιθανότητα η Μόσχα και το Πεκίνο να συμφωνήσουν  για τις πληρωμές στα πλαίσια της συμφωνίας Gazprom-CNPC όχι σε πετροδολάρια, αλλά σε κινεζικό γουάν.

Δύσκολα μπορεί να κανείς φανταστεί μεγαλύτερη τεκτονική ανατροπή, με το “Pipelineistan” να διαπερνάει την αυξανόμενη σινο-ρωσική πολιτική-οικονομική-ενεργειακή συνεργασία, και μαζί την μελλοντική πιθανότητα ώθησης, με επικεφαλής και πάλι Κίνα και Ρωσία, προς ένα  νέο, διεθνές αποθεματικό νόμισμα - στην πραγματικότητα ένα καλάθι νομισμάτων - που θα αντικαταστήσει το δολάριο (τουλάχιστον στα αισιόδοξα όνειρα των μελών της BRICS).

Αμέσως μετά την πιθανή αλλαγή του παιχνιδιού  στην σινο-ρωσική σύνοδο κορυφής, τον Ιούλιο ακολουθεί η σύνοδος κορυφής BRICS στη Βραζιλία. Τότε,  η 100 δις $ αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS, που ανακοινώθηκε το 2012, θα ανακοινωθεί επίσημα, ως εναλλακτική δυνατότητα απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Παγκόσμια Τράπεζα, για την χρηματοδότηση έργων στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Η στενότερη συνεργασία των BRICS με στόχο να παρακαμφθεί το δολάριο αντανακλάται στο “Αέριο-σε-γουάν” ,  για την αγορά και πώληση φυσικού αερίου σε κινεζικό νόμισμα. Η Gazprom εξετάζει και την αγορά ομολόγων σε γουάν, ως μέρος του οικονομικού προγραμματισμού επέκτασής της. Ομόλογα σε γουάν ήδη διαπραγματεύονται στο Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη, το Λονδίνο και πρόσφατα στην Φρανκφούρτη.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο λογικό για τη νέα συμφωνία αγωγών, από τη διαπραγμάτευση σε γουάν. Το Πεκίνο θα πληρώσει την Gazprom με αυτό το νόμισμα (μετατρέψιμο σε ρούβλια)’ η Gazprom θα συσσωρεύσει γουάν’ και τότε η Ρωσία θα αγοράσει μυριάδες αγαθά και υπηρεσίες made-in- China σε γουάν μετατρέψιμο σε ρούβλια.

Είναι γνωστό ότι οι τράπεζες στο Χονγκ Κονγκ, από τη Standard Chartered στην HSBC - καθώς και άλλες που συνδέονται στενά με την Κίνα μέσω εμπορικών συμφωνιών - έχουν μετατρέψει τα αποθέματά τους σε γουάν, που σημαίνει ότι το γουάν θα μπορούσε να γίνει ένα εκ των πραγμάτων παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ακόμα και πριν γίνει πλήρως μετατρέψιμο. (Το Πεκίνο ανεπίσημα εργάζεται για ένα πλήρως μετατρέψιμο γουάν από το 2018.)

Η συμφωνία αερίου Ρωσίας-Κίνας είναι άρρηκτα δεμένη με την ενεργειακή σχέση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και Ρωσίας. Εν τέλει, το μεγαλύτερο μέρος του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της Ρωσίας προέρχεται από τις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς και μεγάλο μέρος της επιρροής της στην κρίση της Ουκρανίας.

Με τη σειρά της, η Γερμανία εξαρτάται από τη Ρωσία για το σημαντικό 30% του εφοδιασμού της με φυσικό αέριο. Ωστόσο, γεωπολιτικές επιταγές της Ουάσιγκτον - συνοδευμένες από την πολωνική υστερία - επέβαλαν πιέσεις στις Βρυξέλλες, να βρουν τρόπους για να «τιμωρήσουν» τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα στο μέλλον (χωρίς να διακινδυνεύουν τις σημερινές ενεργειακές σχέσεις).

Υπάρχει μια σταθερή φήμη στις Βρυξέλλες αυτές τις μέρες σχετικά με την πιθανή ακύρωση του προβλεπόμενου αγωγού South Stream των 16 δις €, η κατασκευή του οποίου πρόκειται να ξεκινήσει τον Ιούνιο. Με την ολοκλήρωση, θα μεταφέρει ακόμη περισσότερο ρώσικο φυσικό αέριο προς την Ευρώπη - κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα, παρακάμπτοντας την Ουκρανία, προς Βουλγαρία, Ουγγαρία, τη Σλοβενία, Σερβία, Κροατία, Ελλάδα, Ιταλία και Αυστρία.

Η Βουλγαρία, η Ουγγαρία και η Τσεχία έχουν ήδη ξεκαθαρίσει ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετες σε οποιαδήποτε ακύρωση. Η περίπτωση ακύρωσης πιθανώς δεν είναι στα χαρτιά. Τελικά, η μόνη προφανής εναλλακτική λύση είναι το φυσικό αέριο της Κασπίας από το Αζερμπαϊτζάν, αλλά αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί, εκτός εάν η ΕΕ μπορέσει ξαφνικά να συγκεντρώσει την βούληση και τα κονδύλια για ένα νέο πρόγραμμα  κατασκευής του θρυλικού Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν (BTC) , που συνέλαβε την περίοδο Κλίντον, ώστε να παρακάμψει τη Ρωσία και το Ιράν.

Όμως το Αζερμπαϊτζάν δεν έχει επάρκεια να παράσχει τις απαιτούμενες ποσότητες φυσικού αερίου, ενώ άλλοι παραγόντες , όπως το Καζακστάν, που μαστίζεται από προβλήματα υποδομών, ή το αναξιόπιστο Τουρκμενιστάν, που προτιμά να πουλήσει φυσικό αέριο στην Κίνα, είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό εκτός εικόνας. Και να μην ξεχνούμε ότι ο South Stream, σε συνδυασμό με τα παράλληλα ενεργειακά έργα, θα δημιουργήσει πολλές θέσεις εργασίας και επενδύσεις σε πολλές κατεστραμμένες οικονομικά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι οι εξωπραγματικές απειλές της ΕΕ, χρησιμεύουν μόνο στο να επιταχύνουν την αυξανόμενη σύμπραξη της Ρωσίας με τις ασιατικές αγορές. Για το Πεκίνο ιδιαίτερα, διαμορφώνεται μια win-win κατάσταση. Τελικά, μεταξύ της ενέργειας που παρέχεται σε θάλασσες που αστυνομεύονται και ελέγχονται από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και των σταθερών  χερσαίων οδών της Σιβηρίας, δεν υπάρχει σύγκριση.

Διαλέξτε τον δικό σας Δρόμο του Μεταξιού

Φυσικά, το δολάριο ΗΠΑ παραμένει το κορυφαίο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, με συμμετοχή 33% στην  παγκόσμια αγορά συναλλάγματος στα τέλη του 2013, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Ωστόσο το 2000 ήταν 55%.

Κανείς δεν ξέρει το ποσοστό σε  γουάν (και το Πεκίνο δεν μιλάει), αλλά το ΔΝΤ επισημαίνει ότι τα αποθεματικά σε "άλλα νομίσματα" στις αναδυόμενες αγορές αυξήθηκαν κατά 400% από το 2003.

Η Fed αναμφισβήτητα μετατρέπει σε νόμισμα το 70% του χρέους της κυβέρνησης των ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τα επιτόκια. Ο σύμβουλος του Πενταγώνου Jim Rickards, όπως και κάθε τραπεζίτης με έδρα το Χονγκ Κονγκ, τείνουν να πιστεύουν ότι η Fed χρεωκοπεί (αν και δεν το λέν επίσημα). Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την έκταση ενός πιθανού μελλοντικού κατακλυσμού που ενδέχεται να αντιμετωπίσει το δολάριο ΗΠΑ στο Αραράτ του 1.4 δις δολαρίων παραγώγων.

Μην σκεφτείτε ότι αυτή θα είναι η πένθιμη καμπάνα για τον Δυτικό καπιταλισμό, οπωσδήποτε όμως ο κλονισμός της κυρίαρχης οικονομικής πεποίθησης, του νεοφιλελευθερισμού, που εξακολουθεί να είναι η επίσημη ιδεολογία των Ηνωμένων Πολιτειών, της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τμημάτων της Ασίας και της Νότιας Αμερικής.

Όσο για τον ονομαζόμενο «αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό» του Μέσου Βασιλείου, τι αποδοκιμάζεται αυτή τη στιγμή;

Η Κίνα έχει αποδείξει ότι υπάρχει μια, προσανατολισμένη στα αποτελέσματα, εναλλακτική απέναντι στο Δυτικό «δημοκρατικό» καπιταλιστικό μοντέλο, ώστε τα έθνη να επιτυγχάνουν. 

Κατασκευάζει όχι έναν, αλλά μυριάδες νέους Δρόμους του Μεταξιού , μαζικά δίκτυα σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας, αυτοκινητόδρομους, αγωγούς, λιμάνια και δίκτυα οπτικών ινών σε τεράστια τμήματα της Ευρασίας, έναν δρόμο της Νοτιοανατολικής Ασίας, ένα δρόμο της Κεντρικής Ασίας, μια "θαλάσσια αρτηρία" στον Ινδικό Ωκεανό και ακόμη μια σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας μέσω Ιράν και Τουρκίας που οδηγεί στην Γερμανία.

Τον Απρίλιο, όταν ο Πρόεδρος Xi Jinping επισκέφθηκε την πόλη Duisburg στον ποταμό Ρήνο, με το μεγαλύτερο εσωτερικό λιμάνι στον κόσμο, ακριβώς στην καρδιά της Γερμανικής βιομηχανίας χάλυβα του Ρουρ, έκανε μια τολμηρή πρόταση: ένας νέος «οικονομικός Δρόμος του Μεταξιού» θα πρέπει να οικοδομηθεί μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, με βάση τον βάσει σιδηρόδρομο Chongqing-Xinjiang-Ευρώπη, που  ήδη διατρέχει από την Κίνα , το Καζακστάν και στη συνέχεια, μέσω της Ρωσίας, την Λευκορωσία, την Πολωνία, και τέλος τη Γερμανία. Είναι 15 ημέρες με το τρένο, 20 λιγότερες από ό, τι τα φορτηγά πλοία από την ανατολική ακτή της Κίνας. Αυτός θα είναι ο απόλυτος γεωπολιτικός σεισμός για την αναβάθμιση της οικονομικής ανάπτυξης σε ολόκληρη την Ευρασία.

Λάβετε υπόψη ότι, εάν δεν σκάσουν οι φούσκες, η Κίνα πρόκειται να γίνει - και να παραμείνει - η υπ 'αριθμόν ένα παγκόσμια οικονομική δύναμη, μια θέση που απολάμβανε για 18 από τους τελευταίους 20 αιώνες. Αλλά μην το πείτε στους αγιογράφους του Λονδίνου, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η αμερικανική ηγεμονία θα διαρκέσει για πάντα.

Προς τον Ψυχρό Πόλεμο 2.0

Παρά τις πρόσφατες σοβαρές οικονομικές διαμάχες, οι χώρες BRICS εργάστηκαν συνειδητά, ώστε να γίνουν η αντίρροπη δύναμη στην αρχική Ομάδα G7 - αφού αποβλήθηκε η Ρωσία τον Μάρτιο. Είναι πρόθυμες να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική, για να αντικαταστήσουν αυτήν που επιβλήθηκε στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και βλέπουν τον εαυτό τους ως μια πιθανή πρόκληση στον  αποκλειστικό και μονοπολικό κόσμο που φαντάζεται η Ουάσιγκτον για το μέλλον μας , με την ίδια, ως παγκόσμιο robocop και το ΝΑΤΟ ως Robo-αστυνομική δύναμη. Η ιστορική μαζορέτα του ιμπεριαλισμού, ο Ian Morris, στο βιβλίο του “ Πόλεμος! Σε τι χρησιμεύει;” , ορίζει τις ΗΠΑ ως το απόλυτο "globocop" και "την τελευταία ελπίδα της Γης ". Εάν αυτό globocop "κουραστεί από το ρόλο του", γράφει, "δεν υπάρχει σχέδιο Β".    

Λοιπόν, υπάρχει ένα σχέδιο που οι BRICS και άλλες χώρες θα ήθελαν τουλάχιστον να σκεφτούν. Και όταν οι χώρες BRICS ενεργούν με αυτό το πνεύμα στην παγκόσμια σκηνή, γρήγορα πλάθεται ένα περίεργο μείγμα φόβου, υστερίας, και φιλονικίας από το καθεστώς της Ουάσιγκτον.Για παράδειγμα ο Christopher Hill, πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για την Ανατολική Ασία και πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ιράκ , σήμερα σύμβουλος του Albright Stonebridge Group, μιας εταιρείας συμβούλων βαθιά συνδεδεμένης με το Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Όταν η Ρωσία ήταν εκτός, ο Hill ονειρευόταν μια "νέα παγκόσμια τάξη" με αμερικανική ηγεμονία. Τώρα που οι αχάριστοι Ρώσοι απέρριψαν αυτό  "που πρόσφερε η Δύση" – δηλαδή "ειδικό καθεστώς με το ΝΑΤΟ, προνομιακή σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και συμμετοχή σε διεθνείς διπλωματικές σχέσεις"- κατά την άποψή του, ασχολούνται με την προσπάθεια να αναβιώσουν τη σοβιετική αυτοκρατορία. Μετάφραση: αν δεν είστε υποτελείς μας, είστε εναντίον μας. Καλώς ήρθατε στον Ψυχρό Πόλεμο 2.0.  

Το Πεντάγωνο έχει τη δική του εκδοχή, που δεν κατευθύνεται  τόσο στη Ρωσία, όσο στην Κίνα, η οποία, όπως ισχυρίζονται τα  think tank σε θέματα μελλοντικού πολέμου, είναι ήδη σε πόλεμο με την Ουάσινγκτον με μια σειρά από τρόπους. Κι αν αυτό δεν είναι Αποκάλυψη τώρα, είναι Αρμαγεδδών αύριο.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, χωρίς να το λέει, το εννοεί : για  ό,τι πάει στραβά, "στοχοποιεί" δημόσια την Ασία και τα αμερικανικά μέσα γεμίζουν με συζητήσεις ότι για την αναβίωση της Ψυχροπολεμικής "πολιτικής περιορισμού" στον Ειρηνικό φταίει η Κίνα.

Η τρελή εξόρμηση προς τον Ψυχρό Πόλεμο 2.0 σχετίζεται με κάποια γελοία πραγματικά γεγονότα : η κυβέρνηση των ΗΠΑ, με 17.5 τρις δολάρια εθνικό χρέος, σχεδιάζει μια οικονομική αναμέτρηση με τη Ρωσία, τον μεγαλύτερο παγκόσμιο παραγωγό ενέργειας και μείζονα πυρηνική δύναμη και προωθεί μια, μη βιώσιμη οικονομικά, στρατιωτική περικύκλωση του μεγαλύτερου πιστωτή της, της Κίνας.

Η Ρωσία διαθέτει σημαντικό εμπορικό πλεόνασμα. Γιγαντιαίες κινεζικές τράπεζες δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να βοηθήσουν τις ρωσικές τράπεζες, αν τα Δυτικά κεφάλαια στερέψουν. 

Όσον αφορά την συνεργασία εντός των BRICS, λίγα έργα συναγωνίζονται έναν αγωγό  πετρελαίου 30 δις $ σε επίπεδο σχεδιασμού, που θα εκτείνεται από τη Ρωσία προς την Ινδία, μέσω βορειοδυτικής Κίνας.

Κινεζικές εταιρείες συζητούν ήδη πρόθυμα τη δυνατότητα να λάβουν μέρος στη δημιουργία ενός διαδρόμου μεταφοράς από τη Ρωσία στην Κριμαία, ένα αεροδρόμιο, ναυπηγείο και τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Υπάρχει κι ένα άλλο "θερμοπυρηνικό" τέχνασμα στα σκαριά: η δημιουργία του ισοδυνάμου φυσικού αερίου προς τον Οργανισμό Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών, που θα περιλαμβάνει τη Ρωσία, το Ιράν και τον φερόμενο ως δυσαρεστημένο σύμμαχο των ΗΠΑ, το Κατάρ.

Το (άτυπο) μακροπρόθεσμο σχέδιο των BRICS περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός εναλλακτικού οικονομικού συστήματος, με συστατικά ένα καλάθι νομισμάτων με αναφορά σε χρυσό, που θα παρακάμψει το παρόν Αμερικανοκεντρικό παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αναμφίβολα η Ρωσία και η Κίνα συγκεντρώνουν όσο χρυσό μπορούν. Το ευρώ - ένα υγιές νόμισμα που υποστηρίζεται από μεγάλες αγορές ρευστοποιήσιμων ομολόγων και τεράστια αποθέματα χρυσού - θα ήταν επίσης ευπρόσδεκτο.

Δεν είναι μυστικό στο Χονγκ Κονγκ ότι η Τράπεζα Κίνας έχει χρησιμοποιήσει ένα παράλληλο δίκτυο μετατροπών, για τη διεξαγωγή κάθε είδους συναλλαγών με την Τεχεράνη, που βρίσκεται κάτω από το βαρύ καθεστώς των κυρώσεων των ΗΠΑ.

Με την Ουάσιγκτον να κρατάει την Visa και την Mastercard ως όπλα στην αυξανόμενη, Ψυχροπολεμικού ύφους οικονομική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας, η Μόσχα είναι έτοιμη να εφαρμόσει ένα εναλλακτικό σύστημα πληρωμών και πιστωτικών καρτών, που δεν θα ελέγχονται χρηματοοικονομικά από την Δύση. Μια ακόμα πιο εύκολη διαδρομή θα ήταν να υιοθετηθεί το κινεζικό σύστημα ενιαίων πληρωμών , του οποίου η λειτουργία έχει ήδη ξεπεράσει την American Express σε παγκόσμιο όγκο.  

Με άξονα τον εαυτό μου

Κανένα ποσό της διοίκησης Ομπάμα με "στόχο" την Ασία , ώστε να περιορίσει την Κίνα (απειλώντας την με τον έλεγχο από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ των θαλασσίων ενεργειακών διαδρόμων της) δεν είναι αρκετό για να πιέσει το Πεκίνο να απομακρυνθεί από την εμπνευσμένη από τον  Deng Xiaoping αυτο-οριζόμενη στρατηγική " ειρηνικής ανάπτυξης ", που αποβλέπει στο να την μετατρέψει σε παγκόσμια εμπορική δύναμη.

Ούτε η προώθηση των στρατευμάτων των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη ή παρόμοιες Ψυχροπολεμικού τύπου πράξεις μπορούν να αποτρέψουν τη Μόσχα από την προσεκτική δράση εξισορρόπησης: εξασφάλιση ότι η σφαίρα επιρροής της Ρωσίας στην Ουκρανία θα παραμείνει ισχυρή, χωρίς να διακυβεύεται το εμπόριο , οι συναλλαγές , καθώς και οι πολιτικοί δεσμοί με την Ευρωπαϊκή Ένωση –με μείζονα στρατηγικό εταίρο την Γερμανία. Αυτό είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της Μόσχας’ μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, η οποία (όχι τυχαία) αντικατοπτρίζει το όνειρο της Κίνας για ένα νέο Δρόμο του Μεταξιού προς τη Γερμανία.

Όλο και περισσότερο δύσπιστο προς την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο από την πλευρά του απεχθάνεται την ιδέα να αγκιστρωθεί η Ευρώπη στα δίχτυα ενός Ψυχρού Πολέμου 2.0. Οι Γερμανοί ηγέτες έχουν πιο μεγάλα ψάρια να τηγανίσουν, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών να σταθεροποιηθεί η ταλαντευόμενη ΕΕ και να αποκρουστεί η οικονομική κατάρρευση στη νότια και κεντρική Ευρώπη και η άνοδος όλο και περισσότερο ακροδεξιών κομμάτων.

Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Πρόεδρος Ομπάμα και οι ανώτατοι αξιωματούχοι του, όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις, περιπλέκονται στη δική τους περιδίνηση - στο Ιράν, στην Κίνα, στους εξ ανατολών γείτονες της Ρωσίας  και ( υπογείως ) στην Αφρική. Η ειρωνεία όλων αυτών των κατά βάση στρατιωτικών ελιγμών είναι ότι στην πραγματικότητα βοηθούν Μόσχα, Τεχεράνη και Πεκίνο να δημιουργήσουν το δικό τους στρατηγικό βάθος στην Ευρασία και αλλού, όπως φαίνεται στη Συρία, ή σε κρίσιμες, όλο και μεγαλύτερες ενεργειακές συμφωνίες . Βοηθούν επίσης να εδραιωθεί η αυξανόμενη στρατηγική εταιρική σχέση μεταξύ Κίνας και Ιράν. Η αδυσώπητη αφήγηση του Υπουργείου Αλήθειας από την Ουάσιγκτον για όλες αυτές τις εξελίξεις αγνοεί προσεκτικά το γεγονός ότι, χωρίς τη Μόσχα, η «Δύση» δεν θα είχε ποτέ καθίσει να συζητήσει την τελική πυρηνική συμφωνία με το Ιράν ή να καταφέρει μια συμφωνία χημικού αφοπλισμού από τη Δαμασκό.

Όταν οι διαφορές μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς και της Ιαπωνίας για  τα νησιά Senkaku / Diaoyou συναντούν την κρίση στην Ουκρανία, το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα θα θεωρήσουν τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά τους ιδιωτική περιουσία και δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν ήσυχα τις προκλήσεις - είτε μέσω επέκτασης του ΝΑΤΟ, στρατιωτικής περικύκλωσης από τις ΗΠΑ, ή πυραυλικών ασπίδων. Το Πεκίνο και η Μόσχα δεν στρέφονται στις συνηθισμένες μορφές ιμπεριαλιστικής επέκτασης, παρά την εκδοχή των γεγονότων που διοχετεύεται στο Δυτικό κοινό. Οι «κόκκινες γραμμές» τους παραμένουν ουσιαστικά αμυντικής φύσης, ασχέτως αν  μερικές φορές εμπλέκονται επιθετικά για την εξασφάλιση τους.

Όσο κι αν η Ουάσιγκτον μπορεί να θέλει, να φοβάται ή να προσπαθεί να αποτρέψει, τα πραγματικά γεγονότα δείχνουν ότι τα επόμενα χρόνια, το Πεκίνο, η Μόσχα και η Τεχεράνη θα προσεγγίζουν, αργά αλλά σταθερά, δημιουργώντας έναν νέο γεωπολιτικό άξονα στην Ευρασία. Εν τω μεταξύ, μια Αμερική σε σύγχυση υποστηρίζει και υποκίνει την αποδόμηση της δικής της μονοπολικής τάξης πραγμάτων, προσφέροντας στους BRICS μια πραγματική ευκαιρία να προσπαθήσουν να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού.

Ο άξονας Ρωσίας - Κίνας

Στη γη των think-tank της Ουάσιγκτον, έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση Ομπάμα θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αναπαραγωγή του Ψυχρού Πολέμου με μια νέα έκδοση της πολιτικής περιορισμού,  για να «περιορίσει την ανάπτυξη της Ρωσίας ως ηγεμονικής δύναμης".

Η συνταγή: στρατιωτικοποίηση των γειτόνων, από την Βαλτική ως το Αζερμπαϊτζάν, ώστε να «περιοριστεί» η Ρωσία. Ο Ψυχρός Πόλεμος 2.0 είναι παρών, επειδή, από τη σκοπιά των ελίτ της Ουάσιγκτον, ο 1.0 ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε.

Όμως, όσο κι αν οι ΗΠΑ αντιστρατεύονται  την ανάδυση ενός πολυπολικού, πολυεξουσιαστικού κόσμου, τα οικονομικά δεδομένα υπογραμμίζουν αυτήν την εξέλιξη. Το ερώτημα παραμένει: Η υποχώρηση του ηγεμόνα θα είναι αργή και επαρκώς αξιοπρεπής, ή θα συμπαρασυρθεί όλος ο κόσμος στην ονομαζόμενη " εκδοχή Σαμψών";

Καθώς παρακολουθούμε το θέαμα να ξεδιπλώνεται, χωρίς την τελική  αναμέτρηση στον ορίζοντα, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μια νέα δύναμη αναπτύσσεται στην Ευρασία, με την σινο-ρωσική στρατηγική συμμαχία να απειλεί να κυριαρχήσει στην Κεντρική Γή*, με μεγάλες εντάσεις στον εσωτερικό δακτύλιό* της. Αυτός είναι ο εφιάλτης Μάκιντερ* από την πλευρά της Ουάσιγκτον. 

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πώς το βλέπει ο Zbigniew Brzezinski, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, μέντορας παγκόσμιας πολιτικής του Πρόεδρου Ομπάμα.Το 1997 στο βιβλίο του Η Μεγάλη Σκακιέρα , ο Brzezinski υποστήριξε ότι "ο αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία μπορεί να συνεχιστεί  στην ευρασιατική σκακιέρα, στην οποία  η Ουκρανία θα ήταν ένας γεωπολιτικός άξονας. Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο της Ουκρανίας, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτόματα τα μέσα ώστε να γίνει μια αυτοκρατορία, που θα εκτείνεται σε Ευρώπη και Ασία. " έγραψε εκείνη την εποχή.

Αυτή  παραμένει η βάση της λογικής πίσω από την αμερικανική αυτοκρατορική περιοριστική πολιτική - από το ευρωπαϊκό «εγγύς εξωτερικό» της Ρωσίας ως τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Χωρίς την τελική αναμέτρηση ακόμη στον ορίζοντα , παρατηρούμε  τη στροφή της Ρωσίας προς την Ασία, της Κίνας προς όλο τον κόσμο και τις χωρες BRICS να εργάζονται σκληρά για την ανάδυση του νέου αιώνα της Ευρασίας.

© 2014 Pepe Escobar

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Θεωρίες της "Κεντρικής Γης" ("Heartland") και της "Γης του Δακτυλίου" ("Rimland") των Σερ Χάλφορντ Μάκιντερ (1861-1947) και Νίκολας Σπάικμαν (1893-1943)

Τι είπαν οι δύο αυτοί γεωγράφοι και πολιτικοί επιστήμονες που τηρείται με "θρησκευτική ευλάβεια" από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ για δεκαετίες μέχρι και σήμερα;

Το 1904, ο Βρετανός Μάκιντερ, υποστήριξε για πρώτη φορά, ότι οι πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας αποτελούν μία ιδιαιτέρως νευραλγική περιοχή, την οποία ονόμασε "Κεντρική Γη". Η περιοχή αυτή, διαθέτει ανεξάντλητους φυσικούς πόρους και κεντρική θέση στον πλανήτη, που την καθιστούν τη σημαντικότερη από όλες. Ο γεωγράφος Μάκιντερ, πρωτοπόρος της γεωπολιτικής, ισχυρίστηκε ότι οι χερσαίες δυνάμεις θα μπορούσαν κάποια στιγμή - ελέγχοντας την "Κεντρική Γη" - να αποκτήσουν και ναυτική δύναμη. Έτσι, θα μπορούσαν να επικρατήσουν παγκοσμίως!

Αυτό το ενδεχόμενο, πανικόβαλε έκτοτε τις Ναυτικές Δυνάμεις της Αγγλίας και των ΗΠΑ. Έτσι, ήρθε ο Ολλανδο-αμερικανός καθηγητής Σπάικμαν, με τη θεωρία της "Δακτυλίου Γης", επηρεάζοντας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής εδώ και έξι δεκαετίες!

Ο Σπάικμαν, λέει: Υφίστανται εδάφη που περικλείουν την "Κεντρική Γη". Πρόκειται για την περίφημη "Δακτύλιο Γη" ή "Εσωτερικό Δακτύλιο" που αποτελείται από την Ιαπωνία, την Κίνα, την Νοτιο-ανατολική Ασία, την Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, την Τουρκία, τη Χερσόνησο του Αίμου και τη Δυτική Ευρώπη.

Βασικός στόχος της αμερικανικής γεωστρατηγικής - διαχρονικά - είναι η περικύκλωση της Ρωσίας, η αποφυγή δημιουργίας ΜΙΑΣ ισχυρής δυνάμεως στην Ευρασία και η απαγόρευση κάθε εξόδου της στις θερμές θάλασσες. Εκεί οφείλονται οι πόλεμοι της Κορέας, του Βιετ Νάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ!

Πηγή: http://www.logiosermis.net

Ένα έθνος, τέσσερις ιστορικές αφηγήσεις

ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ
Πηγή: η Καθημερινή

Πώς δομούνται οι μεγάλες αφηγήσεις για το παρελθόν πάνω στις οποίες κτίζεται η ιστορική συνείδηση ενός έθνους; Και πώς μεταλλάσσονται στον χρόνο; Το ερώτημα έχει ιστορική, αλλά και πολιτική σημασία.

Μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί τέσσερις μεγάλες ιστορικές αφηγήσεις. Η πρώτη και ισχυρότερη προκύπτει μέσα από τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό και παίρνει την ολοκληρωμένη της μορφή στο έργο του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «εθνική αφήγηση». Κεντρική της ιδέα η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους από την αρχαία Ελλάδα έως σήμερα. Η αφήγηση αυτή λειτούργησε ως πανίσχυρη ενοποιητική ουσία για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, αλλά και ως όραμα που καθόρισε τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας για δεκαετίες. Εμπότισε τη συνείδηση ολόκληρων γενεών μέσα από τη σχολική εκπαίδευση, αλλά και διαμέσου εκατοντάδων εκλαϊκευτικών έργων, εγκυκλοπαιδειών κ.λπ. Είτε μας αρέσει είτε όχι, καμία ιστορική προσέγγιση (ή πολιτικό πρόγραμμα) δεν μπορεί να αποκτήσει την αποδοχή της κοινωνίας αν την παραβιάσει: ρωτήστε τον Νίκο Δήμου ή τη Μαρία Ρεπούση. Οπως όμως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, η καθολική της αναγνώριση ουσιαστικά την έχει καταστήσει πολιτικά ουδέτερη.

Η πιο φιλόδοξη και συστηματική προσπάθεια αμφισβήτησης της εθνικής αφήγησης έγινε με την άρθρωση μιας μαρξιστικής ιστορικής αφήγησης από διανοούμενους, όπως ο Γεώργιος Σκληρός και ο Γιάννης Κορδάτος στις αρχές του 20ού αιώνα και ιδίως στο διάστημα του Μεσοπολέμου. Παρά τη φιλοδοξία του το εγχείρημα αυτό απέτυχε, τόσο γιατί η εθνική αφήγηση είχε ήδη αποκτήσει ισχυρά κοινωνικά ερείσματα όσο και γιατί η μαρξιστική αφήγηση δεν είχε σημείο επαφής με την αγροτική Ελλάδα των μικροϊδιοκτητών. Η απήχησή της υπήρξε βέβαια πολύ μεγαλύτερη στους διανοούμενους και αυτό μάλλον εξηγεί την περίεργη, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, σημερινή σχετική δημοφιλία των μαρξιστικών ιδεών στους κύκλους αυτούς.

Τα πράγματα αλλάζουν με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατ’ αρχάς το ΚΚΕ επιχειρεί μέσω του ΕΑΜ να συνθέσει μια εθνική αφήγηση με κομμουνιστικό υπόστρωμα, κάτι που αποτυπώνεται στο μανιφέστο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Πριν προλάβει όμως να τη διαδώσει, το ΚΚΕ θα γνωρίσει τη συντριβή. Οι νικητές του Εμφυλίου θα προσαρμόσουν με αρκετή επιτυχία την εθνική αφήγηση στις επιταγές της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Το αποτέλεσμα είναι η τρίτη ιστορική αφήγηση, η «εθνικοφροσύνη», με βασικό χαρακτηριστικό της την αναφορά σε έναν νέο (εσωτερικό) εχθρό του έθνους, τον κομμουνισμό, που εκπορευόταν φυσικά από τον πραγματικό (εξωτερικό) εχθρό, δηλαδή τους Σλάβους. Σήμερα έχει λησμονηθεί πόσο ευρεία υπήρξε η κυριαρχία της αφήγησης αυτής στη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου, καθώς την ασπάστηκαν τόσο η Δεξιά όσο και το Κέντρο. Ενδεχομένως μάλιστα και να επιβίωνε αν δεν μεσολαβούσε η χούντα. Στην προσπάθειά του όμως να νομιμοποιήσει την εξουσία του, το καθεστώς των συνταγματαρχών αγκάλιασε την ιστορική αυτή αφήγηση με ενθουσιασμό, επιστρατεύοντας μάλιστα και διανοούμενους όπως ο (πρώην κομμουνιστής) Γεώργιος Γεωργαλάς και ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου. Η κατάρρευση της χούντας το 1974 σήμανε αναπόφευκτα και το τέλος της ιστορικής αυτής αφήγησης, που επιβίωσε ως μια απλή γραφική ανάμνηση.

Με τη Μεταπολίτευση επανεμφανίζεται η περιθωριακή έως τότε εαμική αφήγηση που είχαν καλλιεργήσει στο διάστημα της μετεμφυλιακής περιόδου κομμουνιστές διανοούμενοι, όπως ο Σόλωνας Γρηγοριάδης και ο Νίκος Σβορώνος. Μετά το 1974 η αφήγηση αυτή θα εκλαϊκευτεί ακόμη περισσότερο χάρη στις προσπάθειες ταλαντούχων συγγραφέων, όπως ο Τάσος Βουρνάς και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, και θα πάρει τη μορφή της τέταρτης αφήγησης, της «εθνολαϊκής». Πρόκειται ουσιαστικά για την εθνικοφροσύνη από την ανάποδη, αφού είναι εξίσου αμυντική και ξενοφοβική με αυτήν: τώρα εσωτερικός εχθρός του έθνους είναι οι δωσίλογοι, οι συνεργάτες, το Παλάτι, η άρχουσα τάξη κ.λπ., που βρίσκονται στη δούλεψη του ξένου εχθρού, δηλαδή των Αγγλων και των Αμερικανών. Την εθνολαϊκή αφήγηση θα χρησιμοποιήσει στη συνέχεια με μεγάλη επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου για να ανέλθει την εξουσία, συμπληρώνοντας την έννοια του έθνους και του λαού με τους «μη προνομιούχους». Στον αστερισμό αυτής της εκδοχής εξακολουθούμε να ζούμε και σήμερα, αφού ουσιαστικά διδάσκεται στα σχολεία, αναπαράγεται στα μίντια και λειτουργεί ως εξαρτημένο αντανακλαστικό για τους περισσότερους ανθρώπους. Η κραυγή του υπόδικου βουλευτή της Χρυσής Αυγής Στάθη Μπούκουρα, «ο Ανδρέας Παπανδρέου με έκανε εθνικιστή», αποτυπώνει το περιεχόμενο, τη συνέχεια και την επιρροή αυτής της ιστορικής αφήγησης.

Η εθνολαϊκή αφήγηση ενισχύθηκε από την κρίση. Ο «αντιμνημονιακός λόγος» βασίζεται αποκλειστικά στη θεματολογία της: οι κακοί ξένοι που επιβουλεύονται το έθνος, οι ντόπιοι πράκτορές του, ο αγνός λαός κ.λπ. Μόνη διαφορά είναι η αντικατάσταση των Αμερικανών από τους Γερμανούς. Σημαίνει αυτό πως θα συνεχιστεί η ηγεμονία της; Οχι απαραίτητα. Οπως η εθνικοφροσύνη κατέρρευσε μαζί με τη χούντα, έτσι και η εθνολαϊκή αφήγηση θα χαθεί τελικά μαζί με τη μήτρα της, τη Μεταπολίτευση. Δεν γνωρίζουμε όμως πώς και πότε, όπως και ποια θα είναι η αφήγηση που θα τη διαδεχθεί.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

νερο-δόλλαρα

ή ... τι άραγε συμβαίνει αν τα funds ποντάρουν και κατά του νερού;

Πακέτο 10.684.800 μετοχών της ΕΥΔΑΠ που αντιστοιχούν στο 10% του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης μεταβιβάστηκε στη συνεδρίαση της Τετάρτης .

Το στρατηγικό πακέτο αποκτήθηκε με 8,10 ευρώ ανά μετοχή (13% χαμηλότερα από την τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή) και με συνολικό τίμημα 86,3 εκατ. ευρώ. Πωλήτρια ήταν η Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία είχε περιέλθει με την  απορρόφηση της ATEbank.

Οι αγοραστές του πακέτου - η Paulson & Co του γνωστού Αμερικανού επενδυτή Τζον Πόλσον και το fund  Baupost - θα εισπράξουν σε λίγες εβδομάδες μέρισμα 0,36 ευρώ (0,324 ευρώ φορολογημένο) συν 0,02 ευρώ ανά μετοχή από διανομή αποθεματικών - συνολικά 0,344 ευρώ ανά μετοχή καθαρά. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί για τους νέους μεγαλομετόχους της ΕΥΔΑΠ σε μερισματική απόδοση 4,24% επί της τιμής κτήσεως.

Η απόφαση  για το ύψος του διανεμόμενου μερίσματος και τη διανομή αποθεματικών ελήφθη  την Τετάρτη στη Γενική Συνέλευση της ΕΥΔΑΠ, με τις ψήφους  του ΤΑΙΠΕΔ που κατέχει 61,33%.

Η ιδιωτικοποίηση

Για τους υπόλοιπους μετόχους της ΕΥΔΑΠ το διανεμόμενο συνολικό ποσό αντιστοιχεί σε καθαρή απόδοση 3,70% επό της χρηματιστηριακής τιμής της μετοχής, η οποία έκλεσε την Τετάρτη στα 9,30 ευρώ.

«Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει έως το τέλος Μαρτίου, γεγονός που θα προκαλέσει την κατάρρευση του ευρώ». Αυτό είχε δηλώσει τον Φεβρουάριο του 2012 ο δισεκατομμυριούχος Αμερικάνος John Paulson, ιδρυτής του ομώνυμου fund. 

H εξαγορά από το νεοϋορκέζικο hedge fund Paulson&Co. του ποσοστού που διατηρούσε η Τράπεζα Πειραιώς στην ΕΥΔΑΠ φανερώνει, σε πρώτη ανάγνωση, ότι οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν τα χειρότερα για την ελληνική οικονομία διαψεύστηκαν (!). Και αποτελεί την πρώτη τοποθέτηση στις ελληνικές υποδομές του αμερικανικού fund που έδινε, μέχρι πρότινος, το «παρών» μόνο στον εγχώριο τραπεζικό κλάδο.

Δεδομένου επίσης, ότι ο Paulson αγοράζει στην πτώση επειδή προβλέπει άνοδο, η «είσοδος» στα ελληνικά νερά δείχνει τις προοπτικές όχι μόνο της συγκεκριμένης αγοράς αλλά και της οικονομίας, ενώ σηματοδοτεί τη σταδιακή αλλαγή του μίγματος του εγχώριου επιχειρηματικού χάρτη.

Και μπορεί για τα μεγέθη του fund που διαχειρίζεται κεφάλαια 22,8 δισ. δολαρίων, η εκταμίευση περίπου 86 εκατ. ευρώ (για την απόκτηση του 10%) να μην μοιάζει με “big deal”, ωστόσο καταδεικνύει τις σημαντικές προοπτικές της ΕΥΔΑΠ.

Η εισηγμένη κατάφερε να «κλείσει» το κεφάλαιο των χρεών του Δημοσίου, έχοντας εισπράξει, κατά το 2013, περίπου 400 εκατ. ευρώ με αποτέλεσμα να έχει «κλειδώσει» η επιστροφή κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το μηδενικό τραπεζικό δανεισμό, την καλή μερισματική πολιτική και τη σημαντική ρευστότητα (270 εκατ.) καθιστά την εισηγμένη ως μία από τις καλύτερες εταιρείες με βασικό μέτοχο το Δημόσιο, όπως αναφέρουν οι αναλυτές.

Σε κάθε περίπτωση, η ΕΥΔΑΠ εμφανίζει σημαντικές προοπτικές για τη δημιουργία υπεραξίας, κάτι που προσέλκυσε το αμερικανικό hedge fund του οποίου ο ιδρυτής μπήκε στο κλάμπ των δισεκατομμυριούχων το 2007, ποντάροντας κατά της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων δανείων. Κέρδισε, δηλαδή, 3,7 δισ. δολάρια, καθώς είχε προβλέψει το «κανόνι» των αμερικανικών στεγαστικών δανείων, επενδύοντας (μέσω των CDS τίτλων εξασφάλισης έναντι κινδύνου χρεοκοπίας) στην κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων του 2007.

Όσον αφορά την αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, όλα θα κριθούν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με το εάν η μεταβίβαση των μετοχών της εισηγμένης στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων είναι νόμιμη (το ΤΑΙΠΕΔ με 61,33% είναι ο βασικός μέτοχος της ΕΥΔΑΠ). 

Προσφυγή στο ΣτΕ έχει υπάρξει και για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, ωστόσο η κατάσταση είναι περισσότερο περίπλοκη για την αττική εταιρεία ύδρευσης. Και αυτό επειδή τα πάγια στοιχεία έχουν ενοποιηθεί στον όμιλο ΕΥΔΑΠ, σε αντίθεση με την ΕΥΑΘ που διαθέτει απλώς τη διαχείριση του δικτύου ύδρευσης.

Ωστόσο, το ενδεχόμενο να μην πραγματοποιηθεί η αποκρατικοποίηση, δεν εμπόδισε τον John Paulson να αποκτήσει το 10% της εισηγμένης με κεφαλαιοποίηση που αγγίζει το 1 δισ. ευρώ (990 εκατ.).  Εξάλλου, ο κλάδος του νερού δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτος προοπτικές σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, της οποίας ένα σημαντικό τμήμα απειλείται με ερημοποίηση και η βελτίωση της διαχείρισης των υδάτινων πόρων απαιτεί σημαντικές επενδύσεις.

Για την ώρα, η αγορά αναμένει την αλλαγή της σύνθεσης του διοικητικού συμβουλίου της ΕΥΔΑΠ και ιδίως εάν το νέο μέλος -ο εκπρόσωπος του Paulson&Co.-θα είναι εκτελεστικό.

Paulson&Co.

Μπορεί ο πρόεδρος του αμερικανικού fund John Paulson να προέβλεψε την κατάρρευση των αμερικανικών ακινήτων, επενδύοντας σε αυτή, ωστόσο, το... χαρτοφυλάκιό του περιλαμβάνει και αποτυχημένες επενδύσεις. Πριν από καιρό σχεδόν κατέρρευσε-έχασε τη μισή του αξία- ένα από τα μεγαλύτερα funds του Paulson&Co., καθώς οι αναλυτές του υποτίμησαν την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας. Απώλειες είχε λόγω και των τοποθετήσεών του σε χρυσό.

Η Paulson&Co που ιδρύθηκε το 1994, «χτυπάει» επενδυτικά πριν από μεγάλα οικονομικά ή επιχειρηματικά γεγονότα (χρεοκοπίες κρατών ή εταιρειών, επιχειρηματικές αναδιαρθώσεις) και τοποθετείται σε προβληματικές επιχειρήσεις.

Η απόκτηση του 10% της ΕΥΔΑΠ διαδέχτηκε μία ακόμη επένδυση που πραγματοποίησε το αμερικανικό hedge fund επί ευρωπαϊκού εδάφους και αφορά την εξαγορά του 4,5% του ολλανδικού κολοσσού των τηλεπικοινωνιών KPN.

Πηγές: www.capital.gr, http://www.sofokleousin.gr

Το μύρο της μεταρρύθμισης

Johannes Vermeer, 1654

Ο Ιησούς και το μύρο της μεταρρύθμισης

Πηγη: Unfollow, Σάββατο 19 Απριλίου 2014
Χρήστος Νάτσης

Στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ, τα Πάθη, τη Σταύρωση, την Ταφή και την Ανάσταση, ο Ιησούς σταμάτησε, ως γνωστόν, στη Βηθανία — όπου και η περιβόητη Ανάσταση του Λαζάρου. Εκεί, όπως διηγείται ο Ιωάννης, η μία αδερφή του Λαζάρου, η Μάρθα, ασχολούνταν εντόνως με τις ετοιμασίες, τις δουλειές του σπιτιού κ.λπ. Αντιθέτως, η άλλη αδερφή, η Μαρία, επέλεξε άλλον τρόπο να τον ευχαριστήσει, προξενώντας μάλιστα τον εκνευρισμό του Ιούδα:

«Ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ” ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ” ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε». (Κατὰ Ἰωάννην, ΙΒ’, 3-8)

Τι δηλώνει εδώ ξεκάθαρα ο Ιησούς; Πως η τυφλή πίστη στη μορφή ενός αιτήματος είναι λανθασμένη όταν δεν λαμβάνει υπόψη της την εκάστοτε περίπτωση της εφαρμογής του. Πως ο κανόνας στα ανθρώπινα δεν υπάγει στην επικράτειά του τις καθέκαστες περιπτώσεις, αλλά αντίθετα ξεκινά από αυτές γινόμενος προϊόν αναστοχασμού. Πως, εντέλει, το πράττειν είναι μια έκφραση κρίσης και όχι εκ των προτέρων δεδομένης γνώσης. Γι’ αυτό και το δίκιο βρίσκεται από την πλευρά της Μαρίας, που και τεμπέλιασε και σπατάλησε, αλλά έδειξε έτσι —πέραν της τυπικής εκπλήρωσης του τελετουργικού— την αγάπη της.

Εδώ νομίζω πως βρίσκεται και μια όμορφη πολιτική αναλογία. Ζούμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπό το κράτος ενός κυρίαρχου λόγου που επιτάσσει, μετά γνώσεως -υποτίθεται- και υπό το κράτος της απόλυτης ανάγκης, να διάγουμε βίον εγκρατή, τυπικό, λιτό — τόσο ως άτομα όσο και ως κοινωνικός σχηματισμός. Υπό το πρόσχημα αυτής της έκτακτης ανάγκης βαπτίζονται περιττές σπατάλες όλες εκείνες οι ροές χρήματος που απολήγουν σε οτιδήποτε δεν απελευθερώνει την αγορά (παιδεία, υγεία κ.λπ.). Η δε υπεράσπιση κοινωνικών κεκτημένων συναντά την αποδοκιμασία νουνεχών σωτήρων που ως άλλοι Ιούδες υπολογίζουν με ακρίβεια πόσο έλλειμμα καλύπτει κάθε θυσία κοινωνικού δικαιώματος που θυσιάζεται, πόση ανταγωνιστικότητα της αγοράς αυξάνει κάθε κλαδί κοινωνικής πολιτικής που κλαδεύεται.

Η στάση του Ιησού προσφέρει ένα υπόδειγμα απάντησης σε όλα αυτά: δεν υπάρχει γνώση του αληθινού δρόμου προς την μεταρρύθμιση, υπάρχει μόνο η εκδίπλωση ενός κρίνειν που αντιστοιχεί στην ανάγκη της μετάβασης από το σαθρό υπόδειγμα των εποχών του επελαύνοντος εκσυγχρονισμού σε ένα περισσότερο έλλογο κόστος επί του κοινωνικού σώματος. Γιατί μεταρρυθμίσεις θα έχουμε πάντα, κοινωνικό σώμα όμως, αν συνεχίσουμε έτσι, όχι για πολύ.

Αδυναμίες

Επενδύοντας πότε στο χάος και πότε στη λήθη

Παραπολιτική, 27-3-2014



Ενώπιον Γερμανών βουλευτών, μελών της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Βουλής με επικεφαλής τον Πρόεδρό της Γκίντερ Κρίχμπαουμ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.Γιάννης Δραγασάκης μίλησε σαν να μην είναι ΣΥΡΙΖΑ.

Είπε πολλά και σοβαρά πράγματα τονίζοντας κυρίως ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε πλήρη επίγνωση ότι η κρίση είναι δική μας, απ' αυτή τη σκοπιά προσεγγίζουμε το πρόβλημα και όχι από μια σκοπιά, η οποία θεωρεί ότι μας φταίνε οι ξένοι».

Ωραία όλα αυτά αλλά τώρα είναι κάπως αργά. Ήδη από το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε συνειδητά στο χάος και στο διχασμό, ευνόησε και υποστήριξε όλους τους μύθους που ήθελαν τη χώρα μας να βρίσκεται στο στόχαστρο ξένων που θέλουν να μας πάρουν την Ακρόπολη και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να κλείνει το μάτι σε κάθε διεκδίκηση.

Ακόμα και τώρα, η μόνη πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για το μέλλον είναι η...ανατροπή της κυβέρνησης κι από εκεί και πέρα βλέπουμε.

Τι άλλαξε και είναι πια αργά; Η χώρα δειλά-δειλά βγαίνει από την πρώτη φάση της κρίση, οι πολίτες προσπαθούν σιγά-σιγά να αρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή παρά τις δυσκολίες και το βαρύ κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν είμαστε στο 2012, δεν ελπίζει ο ίδιος αριθμός ανθρώπων και με το ίδιο πάθος στην «ολική ανατροπή».

Οι επιλογές των προσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στους δήμους και στις περιφέρειες όλης της χώρας έδειξαν στους πολίτες ότι το κόμμα παραμένει δέσμιο των ισορροπιών και των δομών του 4%. Άνθρωποι άγνωστοι στις τοπικές τους κοινωνίες κατεβαίνουν υποψήφιοι, δείχνουν τη μεγαλύτερη απροθυμία συνεννόησης με άλλους υποψηφίους και έχουν κυρίως να επιδείξουν στη σταδιοδρομία τους μόνο κομματικά παράσημα.

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά ακόμα, καλός και άγιος ο κ. Δραγασάκης, χρήσιμο να ακούμε ότι δεν πιστεύουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ ότι μας φταίνε οι ξένοι αλλά δεν μας είναι τόσο εύκολο να ξεχάσουμε τα όσα έγιναν σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να εκπροσωπήσει ούτε έναν που δεν ανήκει στο στενό πυρήνα του αντιμνημονιακού ακροατηρίου, ούτε έναν που δεν του αρκεί απλώς να ακούει κατάρες κατά της κυβέρνησης.

Η Ιστορία θα είναι πολύ σκληρή με όσους τελικά θα στερήσουν από την Αριστερά την ευκαιρία να δοκιμαστεί για μια φορά στην εξουσία.

γυναίκα

Νίκος Καββαδίας, Ινδικός Ωκεανός 1951

Γυναίκα 

Στον Αντώνη Μωραΐτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.

Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.

Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί

μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.

Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.

Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.

Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

http://youtu.be/HsV6f25UUAg

C HOB6ιM KR6ιΜΟΜ

C новым Крымом: Για τη Νέα Κριμαία
Πηγή: http://e-amyna.com

Ουκρανία: το κριμαϊκό δημοψήφισμα και η επόμενη μέρα

Υποστηρικτές της ένωσης της Κριμαίας με τη Ρωσία πανηγυρίζουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπό το βλέμμα του αγάλματος του Λένιν στη Συμφερόπολη (φωτογραφία: Agence France Presse)

Με ποσοστό 96,7% τάχθηκαν οι πολίτες της Κριμαίας υπέρ της ένωσης της επαρχίας με τη Ρωσία, εγκρίνοντας τη σχετική απόφαση του τοπικού κοινοβουλίου της Κριμαίας (του οποίου τη διάλυση αποφάσισε χθες η ουκρανική Βουλή σε μια μάλλον σπασμωδική κίνηση). Παρά τον καταιγισμό δηλώσεων από δυτικής πλευράς που καταδικάζουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και προειδοποιούν ότι η τυχόν απόσχιση της Κριμαίας από την Ουκρανία δεν θα αναγνωριστεί, ο πρωθυπουργός της επαρχίας Σ. Αξιόνοφ χαιρέτισε το αποτέλεσμα και μεταβαίνει αύριο στη Ρωσία, όπου πιθανολογείται ότι θα ζητήσει την ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το ερώτημα είναι, τι θα επακολουθήσει.

Η κατάσταση είναι ήδη τεταμένη όχι μόνο στην Κριμαία (όπου καταγγέλθηκε απαγωγή του ηγέτη του ρωσικού κόμματος στη Σεβαστούπολη), αλλά και σε ολόκληρη την ανατολική Ουκρανία. Στο Χάρκοβο, όπου ήδη υπάρχουν δύο ρωσόφωνοι πολίτες νεκροί από ένοπλες συγκρούσεις, έγιναν

διαδηλώσεις με αίτημα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος κατά το πρότυπο της Κριμαίας. Επιπλέον, η ηγεσία του εθνικιστικού ουκρανικού κόμματος «Δεξιός Τομέας» ανακοίνωσε ότι ξεκινά αγώνα για το «ανατολικό μέτωπο» και απέστειλε αυτοκινητοπομπές ενόπλων από το Χάρκοβο προς το Ντονέσκ και στη Λουγκάνσκ, όπου πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις ρωσόφωνων που ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος όπως στην Κριμαία. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών επεσήμανε το γεγονός μιλώντας για “κίνδυνο προβοκάτσιας” και ανακοίνωσε ότι η Ρωσία λαμβάνει εκκλήσεις “ειρηνικών πολιτών” για υποστήριξη, οι οποίες “θα εξεταστούν”. Την εικόνα συμπληρώνουν οι αναφορές για μεθοριακό επεισόδιο μεταξύ ρωσικών και ουκρανικών στρατευμάτων στην περιοχή της Χερσώνας.

Με δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το ερώτημα που τίθεται είναι αν υπάρχουν περιθώρια για ομαλή επίλυση της ουκρανικής κρίσης. Θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες προβλέψεις, αποκρυπτογραφώντας τα “σήματα” που στέλνουν η ρωσική και η δυτική πλευρά και εντοπίζοντας τα ζωτικά σημεία ενδιαφέροντος κάθε πλευράς.

Σε προηγούμενο άρθρο μας για το θέμα της Ουκρανίας, είχαμε παρατηρήσει ότι η πραγματικότητα των διεθνών σχέσεων εκδικείται όσους την αγνοούν – δηλαδή όσους δρουν αγνοώντας τους συσχετισμούς ισχύος, είτε λόγω ιδεοληψιών είτε από άλλα ανορθολογικά κίνητρα. Η παρατήρηση αυτή ισχύει και σήμερα, και μάλιστα δεν αφορά πια μόνο τη δυτική, αλλά και τη ρωσική πλευρά.

Στο “δυτικό στρατόπεδο” υπήρξαν κάποια σημάδια αυτοκριτικής για τις ανερμάτιστες επιλογές που έγιναν στην αρχή της κρίσης, με πρώτο τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Φρανκ – Βάλτερ Σταϊνμάιερ, ο οποίος αναγνώρισε ότι οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ (συμπεριλαμβανομένου του ιδίου) βιάστηκαν να ταυτιστούν με την ουκρανική αντιπολίτευση στα πρώτα στάδια της κρίσης, παραβλέποντας τα ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα. Αντίστοιχα, οι δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν Μπαρόζο στις 5 Μαρτίου περί ανάγκης “σεβασμού όλων των Ουκρανών πολιτών και κοινοτήτων” (δηλαδή και των ρωσόφωνων), έδειξαν διάθεση καταλλαγής, ενώ και ο διάλογος ΗΠΑ – Ρωσίας σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών έδειξε πρόθεση συμβιβασμού από αμερικανικής πλευράς. Το ερώτημα όμως που θα καθορίσει τις επόμενες εξελίξεις, είναι αν υπάρχει κάποιο σχέδιο διαπραγμάτευσης με τη Ρωσία, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε συμβιβασμό.

Οι δηλώσεις και ενέργειες της δυτικής “παράταξης” δείχνουν ότι η ανάγκη συμβιβασμού με τη Ρωσία έγινε μεν αντιληπτή (με τεράστια καθυστέρηση), αλλά οι προσδοκίες ως προς τους όρους του συμβιβασμού αυτού είναι εξωπραγματικές. Συγκεκριμένα στο θέμα της Κριμαίας σύσσωμο το δυτικό στρατόπεδο, συμπεριλαμβανομένων του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, του προέδρου της ΕΕ Χέρμαν Β. Ρομπαϊ, του προέδρου της Κομισιόν Ζ. Μπαρόζο και του ΓΓ του ΝΑΤΟ Αντερς Φογκ Ρασμουσεν, διακηρύσσει ότι το κριμαϊκό δημοψήφισμα είναι παράνομο, ενώ η Ρωσία υπερασπίζεται τη νομιμότητά του, δηλώνοντας μάλιστα ότι θα σεβαστεί τη βούληση των πολιτών της Κριμαίας. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το αμερικανικής έμπνευσης ψήφισμα που χαρακτήριζε ως παράνομο το δημοψήφισμα συγκέντρωσε 13 ψήφους, αλλά δεν υιοθετήθηκε λόγω του ρωσικού βέτο. Εν όψει της πιθανολογούμενης προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσία, οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ αναμένεται να υιοθετήσουν κυρώσεις υπό μορφή στοχευμένης δέσμευσης ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, σε εκτέλεση σχετικής απόφασης της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ της 6ης Μαρτίου.

Με αυτά τα δεδομένα, υπάρχει άραγε έδαφος συμβιβασμού;

Η απάντηση, κατά την άποψη του γράφοντος, είναι θετική - αλλά βρίσκεται δυτικότερα από την Κριμαία. Όπως είχαμε παρατηρήσει εξ αρχής, οι στόχοι της ρωσικής ηγεσίας πιθανότατα δεν επικεντρώνονται στην προσάρτηση της Κριμαίας, ούτε καν στην προσάρτηση του συνόλου των ρωσόφωνων ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας. Αυτοί πιθανότατα είναι ελάσσονες στόχοι και εναλλακτικές επιλογές σε περίπτωση μη επίτευξης του μείζονος στρατηγικού στόχου – που κατά τη γνώμη μας είναι η ανάκτηση του ελέγχου στο σύνολο της Ουκρανίας. Ο στόχος αυτός εξηγείται με όρους ιστορικούς, συμβολικούς, αλλά πρωτίστως στρατηγικούς. Η Ουκρανία δεν είναι μόνο ένα ιστορικό πεδίο αντιπαράθεσης (πολιτικής, πολιτισμικής, θρησκευτικής και στρατιωτικής) μεταξύ της Ρωσίας και των κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων, ούτε μόνο μια νευραλγική επαρχία της πρώην ΕΣΣΔ. Είναι σήμερα η δίοδος από την οποία διακινείται, μέσω αγωγών, το 66% των ρωσικών εξαγωγών φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Θα ήταν απλώς αδιανόητο να αδιαφορήσει η Ρωσία για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό μιας τέτοιας χώρας, όπως αφελώς ανέμεναν κάποιοι δυτικοί ηγέτες. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι, αποσπώντας ένα τμήμα της Ουκρανίας, η Ρωσία δεν διασφαλίζει τη φιλική στάση της υπόλοιπης – το αντίθετο μάλιστα.

Επομένως η υπόθεση εργασίας του παρόντος άρθρου είναι ότι όποιος εστιάζει στην Κριμαία, βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος, που είναι το σύνολο της Ουκρανίας. Αν αληθεύει αυτή η υπόθεση, η λύση του προβλήματος βρίσκεται στις συζητήσεις που έχουν ήδη διεξαχθεί μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών Κέρι και Λαβρόφ, με αντικείμενο μια “συνταγματική μεταρρύθμιση” στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια συμφωνία που (κατά την αμερικανική διατύπωση) θα εγγυάται το σεβασμό των μειονοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα είναι λογικό να επεκταθεί και σε θέματα κατανομής πολιτικής ισχύος εντός του κράτους, προκειμένου να διασφαλιστούν τα ρωσικά συμφέροντα. Μπροστά σε μια τέτοια λύση, η εδαφική ενσωμάτωση της Κριμαίας και της ανατολικής Ουκρανίας θα ήταν για τη Ρωσία λιγότερο ελκυστική, καθώς θα περιείχε περισσότερο ρίσκο και λιγότερο κέρδος.

Όμως η επίτευξη μιας τέτοιας συμβιβαστικής λύσης είναι αμφίβολη, για δύο λόγους: Αφ’ ενός γιατί οι συζητήσεις Κέρι – Λαβρόφ έγιναν πολύ αργά, όταν η υπόθεση του κριμαϊκού δημοψηφίσματος έχει πάρει το δρόμο της. Αφ’ ετέρου διότι, σε αντίθεση με τον αμερικανικό πραγματισμό, η ευρωπαϊκή και η ρωσική ηγεσία δεν φαίνονται διατεθειμένες να συμβιβαστούν:

Από ευρωπαϊκής πλευράς, στη γεωπολιτική μυωπία προστίθεται τώρα και ο υποκριτικός νομικισμός, καθώς μιλούν για ΄παραβίαση του διεθνούς δικαίου και αντισυνταγματικότητα του κριμαϊκού δημοψηφίσματος, εκείνοι που δε δίστασαν να επιβάλουν την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία κατά παράβαση και του σερβικού συντάγματος και της διεθνούς νομιμότητας.

Από ρωσικής πλευράς δεν είναι βέβαιο αν, μετά τον επιδέξια επιθετικό χειρισμό του “πρώτου γύρου” της κρίσης, υπάρχει η απαραίτητη αυτοσυγκράτηση ώστε να αποφευχθούν ενέργειες που θα καταστήσουν απαγορευτικό για τη δυτική πλευρά έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό. Δεν αποκλείεται η ρωσική ηγεσία να διακατέχεται και από τη διάθεση αποκατάστασης του ρωσικού γοήτρου, μετά από δύο δεκαετίες γεωπολιτικής υποχώρησης. Πάντως η επίσπευση του κριμαϊκού δημοψηφίσματος από τις 25 Μαϊου για τις 16 Μαρτίου είναι ένδειξη ότι ο Β. Πούτιν σκοπεύει κατ’ αρχήν να εξαργυρώσει τα κέρδη του “πρώτου γύρου” ενσωματώνοντας επίσημα την Κριμαία, και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί το καθεστώς της υπόλοιπης Ουκρανίας, αξιοποιώντας τις εξεγέρσεις στις ρωσόφωνες περιοχές και την επικρεμάμενη απειλή της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης για μια τελική, ευνοϊκή συμφωνία. Μια τέτοια εξέλιξη όμως πιθανώς ξεπερνά τις πολιτικές αντοχές των δυτικών κυβερνήσεων, που έχουν ήδη καταδικάσει μια απόσχιση της Κριμαίας ως πράξη διεθνώς παράνομη κλπ. Θα ήταν πολιτικά δύσκολο μετά από τέτοιες “κορώνες” να αποδεχτούν ένα συμβιβασμό.

Η ρωσική ηγεσία που, σε αντίθεση με τις δυτικές ηγεσίες, έδειξε ότι γνωρίζει άριστα το αμείλικτο παιχνίδι ισχύος των διεθνών σχέσεων, προφανώς γνωρίζει και τη βασική αρχή, ότιστον αντίπαλο πρέπει να αφήνεται πάντοτε μια αξιοπρεπής διέξοδος υποχώρησης. Η άμεση προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία απειλεί να κόψει αυτή τη διέξοδο για τη δυτική πλευρά, τη στιγμή ακριβώς που οι συζητήσεις στρέφονταν στη διασφάλιση των θεμελιωδών ρωσικών συμφερόντων. Η ρωσική ηγεσία επομένως έχει να επιλέξει, αν θα κατοχυρώσει το έλασσον κέρδος ή θα επιδιώξει το μείζον. Για έναν ψυχρό ρεαλιστή, η επιλογή θα ήταν απλή - αν όμως υπεισέρχονται και θέματα γοήτρου, το θέμα περιπλέκεται… Το άμεσο μέλλον θα δείξει.

η ´μικρή´ ΔΕΗ εκ τω έσω

Αξιοποίηση Λιγνίτη & ” “Μικρή” ΔΕΗ δυσοίωνες προοπτικές για τη Δ. Μακεδονία 

Χρ. Γ. Παπαγεωργίου, τ. ∆/ντης ∆ΛΚ∆Μ ∆ΕΗ ΑΕ

Μετά τα πιο πάνω είναι φανερό, ότι ακόμη κι αν δημιουργηθεί η «μικρή» ∆ΕΗ σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, στην πράξη θα αναφανούν τόσο μεγάλα και τέτοιας έκτασης και φύσης προβλήματα, τα οποία δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει και να επιλύσει κανείς ιδιώτης. 

Είναι γνωστές, σε όσους έχουν ασχοληθεί με την εκμετάλλευση λιγνιτωρυχείων και τη λειτουργία των ΑΗΣ οι σχετικές δυνατότητες και αδυναμίες των ιδιωτών, που καλούνται να εμπλακούν στο χώρο της λιγνιτοενεργειακής δραστηριότητας, οι οποίες δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο αμφισβήτησης για την επικείμενη αποτυχία του εγχειρήματος. 

Ιδιαίτερα στον τομέα αποκατάστασης των εδαφών στους χώρους των εκμεταλλεύσεων και στο θέμα των σχέσεων με τις τοπικές κοινωνίες προβλέπεται η  εμφάνιση πολύ μεγάλων δυσκολιών και αδιεξόδων. Παράλληλα, προκαλούνται παράπλευρες απώλειες στις αντίστοιχες δραστηριότητες της γειτονικής ∆ΕΗ ΑΕ, που επαυξάνουν το κόστος, λόγω της απώλειας των οικονομιών κλίμακας, και υπεξαίρεσης πολύτιμων πόρων, που παραχωρούνται στη «μικρή» ∆ΕΗ.

Ίσως, κάποιοι επιθυμούν διακαώς και σκηνοθετούν την αποτυχία αυτή, προκειμένου να τεθεί ο λιγνίτης εκτός ενεργειακού παιχνιδιού, σε όφελος ανταγωνιστικών πηγών ηλεκτρικής ενέργειας. Ήδη, η εγκατεστημένη ισχύς των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με πρώτη ύλη το εισαγόμενο φυσικό αέριο έχει κιόλας ξεπεράσει την αντίστοιχη λιγνιτική. Στο ενδεχόμενο επιχείρημα κάποιων ότι η χώρα διαθέτει κοιτάσματα φυσικού αερίου κτλ, η απάντηση, σήμερα, είναι ότι εάν και εφόσον υπάρχουν και είναι εκμεταλλεύσιμα θα απαιτηθεί μεγάλο χρονικό διάστημα για την αξιοποίησή των (12 – 15 χρόνια), με αρκετές αβεβαιότητες, όπως διδάσκει η πρόσφατη ( 100 χρόνια) παγκόσμια ιστορία σχετικά με τις εκμεταλλεύσεις των υδρογονανθράκων (πολιτικές- στρατιωτικές επεμβάσεις –πόλεμοι κτλ). 

Ακριβώς για τούτο, η χώρα μας χρειάζεται μια εγχώρια, αξιόπιστη, συνεχή, ελεγχόμενου κόστους και φθηνή ηλεκτροπαραγωγική βάση, ιδιαίτερα για τη βραχυμεσοπρόθεσμη περίοδο με τη ζοφερή οικονομική προοπτική. Αντίθετα, σε περίπτωση παραγκωνισμού του λιγνίτη, οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες για τη χώρα και μάλιστα σε μια περίοδο που η οικονομική συγκυρία, η ενεργειακή ασφάλεια, κι όχι μόνο, δεν προσφέρονται για ανέξοδους πειραματισμούς. 

Ας ξανασκεφτούν, λοιπόν διπλά και τριπλά οι αρμόδιοι για τη συντελούμενη ήδη σήμερα υποβάθμιση του λιγνίτη στο ενεργειακό ισοζύγιο κι ας δουν επιτέλους τι πραγματικά συντελείται στις προηγμένες χώρες της Ε.Ε. και ιδιαίτερα στις αναδυόμενες υπερδυνάμεις (Κίνα , Ινδία) στον τομέα των στερεών καυσίμων.

Η κατευθυνόμενη και σκόπιμη αδυναμία να κατασκευαστούν μέχρι σήμερα οι νέες λιγνιτικές μονάδες Μελίτη 2 και Πτολ/δα 5, όπως προέβλεπε ο αρχικός προγραμματισμός (Νοε. 2007), καθώς και η καθυστέρηση της επίλυσης των προβλημάτων ανάπτυξης των λιγνιτωρυχείων και εξασφάλισης της τροφοδοσίας με λιγνίτη των λιγνιτικών ΑΗΣ, κοστίζει ήδη ακριβά στον έλληνα καταναλωτή.


Ωστόσο, θεωρούμε ότι η πρότασή μας, δηλ. της άμεσης ανέγερσης λιγνιτικών μονάδων με νέα τεχνολογία καύσης, στα πλαίσια της ∆ΕΗ ΑΕ με τη σημερινή της μορφή, εξυπηρετούν με τον πλέον αξιόπιστο τρόπο τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της χώρας. Συγκεκριμένα εξυπηρετούν τους 
στόχους του τριγώνου της βιώσιμης ανάπτυξης (ανταγωνιστικότητα τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας- ασφάλεια ενεργειακού εφοδιασμού – συμβατότητα με το περιβάλλον) και παρέχουν αξιόπιστες απαντήσεις στο ερώτημα: πότε, πού, με(από) ποιον και γιατί.

Μόνο με την ενίσχυση της λιγνιτοπαραγωγής και της αξιοποίησης των στερεών καυσίμων με σύγχρονες τεχνολογίες καύσης μπορεί να υπάρξει ελπίδα ανάκαμψης για τον ηλεκτρο- ενεργειακό τομέα, που μπορεί κάλλιστα, όπως απέδειξε η μέχρι σήμερα πορεία της ∆ΕΗ ΑΕ, όταν δεν ναρκοθετήθηκε από ποικιλώνυμα συμφέροντα, να συμβάλει θετικά στην οικονομική ανάκαμψη μέσω της εξασφάλισης χαμηλής τιμής της ηλεκτρικής κιλοβατώρας από την αποδοτικότερη εκμετάλλευση των εγχώριων λιγνιτών.

Οι καιροί ου μενετοί ......Οι πειραματισμοί με τη λειτουργική διάσπαση της ήδη συρρικνούμενης συμμετοχής του λιγνίτη στο ενεργειακό ισοζύγιο θα επιτείνουν αντί να επιλύσουν τα υφιστάμενα σοβαρότατα προβλήματα και θα κοστίσουν ακριβά στους κατοίκους της ∆υτ. Μακεδονίας, αλλά και στη χώρα γενικότερα. "

Πηγή: kozan.gr 
Πλήρης ανάλυση  εδώ

Φωτογραφία  του Ηρακλή Μήλα με θέμα  ”Το Λυκόφως του Λιγνίτη” νικήτρια σε διαγωνισμό του site photocrowd.com

η αδύναμος και ευάλωτος πατρίς μας

Πηγή:Τα Νέα της Πτολεμαΐδας

Πρὸς τοὺς Ἐντιμοτάτους

1) κ. Ἰωάννην Στουρνάραν Ὑπουργὸν Οἰκονομικῶν

2) κ. Ἰωάννην Μανιάτην Ὑπουργὸν Περιβάλλοντος, Ἐνέργειας καὶ Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς

Εἰς ΑΘΗΝΑΣ

Ἐντιμότατοι Κύριοι Ὑπουργοί,

Μετὰ μεγάλης ἀνησυχίας καὶ ἀγωνίας διὰ τὸ μέλλον καὶ τὴν πορείαν τοῦ τόπου μας, καὶ εἰδικώτερον τῆς ἀκριτικῆς Μητροπολιτικῆς μας Περιφερείας, συντάσσομεν τὴν παροῦσαν ἐπιστολήν, μεταφέροντες ταυτοχρόνως τοὺς ἐντόνους προβληματισμοὺς καὶ τὰ ερωτηματικὰ τοῦ ποιμνίου μας.

Ἀφορμὴν διὰ τὴν ἐπιστολήν μας λαμβάνομεν ἀπὸ τὸ Σχέδιον Νόμου τοῦ Ὑπουργείου Περιβάλλοντος, Ἐνέργειας καὶ Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς, τὸ ὀποῖον ἐτέθη πρὸς δημοσίαν διαβούλευσιν τὴν Δευτέραν 10ην Μαρτίου 2014 καὶ ἀφορᾷ εἰς τὴν «Δημιουργία Νέας Καθετοποιημένης Ἑταιρείας Ἠλεκτρικῆς Ἐνέργειας», ἀποτελεῖ δὲ συνέχεια τῆς Πράξεως τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου περὶ Ἐγκρίσεως Ἀναδιαρθρώσεως καὶ Ἀποκρατικοποιήσεως τῆς ΔΕΗ.

Συμφώνως πρὸς τὸ ἄρθρον 1, παράγρ. 3 τοῦ ἀνωτέρω σχεδίου νόμου, «Στὴ νέα ἑταιρία εἰσφέρονται ὑπὸ τοὺς ὅρους τοῦ παρόντος νόμου…στοιχεῖα τοῦ παραγωγικοῦ δυναμικοῦ τῆς ΔΕΗ Α.Ε.», μεταξὺ τῶν ὁποίων «οἱ μονάδες ἠλεκτροπαραγωγῆς μὲ καύσιμο λιγνίτη: ΑΗΣ Ἀμύνταιο Ι & ΙΙ, ἰσχύος 600MW, ἡ μονάδα ἠλεκτροπαραγωγῆς ΑΗΣ Μελίτη Ι, ἰσχύoς 330MW», καὶ ἡ «ἄδεια ἠλεκτροπαραγωγῆς γιὰ τὸν σταθμό παραγωγῆς Μελίτη ΙΙ, ἰσχύος 450 MW», ὡς καὶ «τὰ πάσης φύσεως δικαιώματα ΔΕΗ Α.Ε. ἐπὶ τῶν…λιγνιτικῶν παραχωρήσεων…» τῶν ὀρυχείων «Ἀμυνταίου, συμπεριλαμβανόμενου τοῦ ὀρυχείου Λακκιᾶς» καὶ τῶν ὀρυχείων Κλειδίου, Λόφων Μελίτης, Κομνηνῶν Ι & ΙΙ καὶ τοῦ «ὀρυχείου Βεύη».

Ὀφείλομεν νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ἡ ἀνάγνωσις τῶν προμνημονευθέντων ἀλλὰ καὶ λοιπῶν σημείων τοῦ ἐν λόγῳ σχεδίου νόμου προκαλεῖ εὔλογα ἐρωτήματα καὶ ἀπορίας.

Θὰ ἐξυπηρετηθῇ τελικῶς τὸ ἐθνικὸν δημόσιον συμφέρον ἐκ τῆς πωλήσεως μέρους τῆς ΔΕΗ εἰς ἰδιώτας, δεδομένης ἰδίως τῆς παρατεταμένης οἰκονομικῆς καὶ γενικωτέρας κρίσεως, τὴν ὁποίαν διέρχεται ἡ Ἑλλάς; Ἐν μέσῳ μάλιστα ἑνὸς ἐπιμόνως ἀσταθοῦς καὶ κλυδωνιζομένου οἰκονομικοῦ περιβάλλοντος ποῖοι καὶ πόσοι ἐνδιαφερόμενοι ἐπενδυταὶ θὰ εὑρεθοῦν; Καὶ ἔναντι ποίου τιμήματος ἡ ἀδύναμος καὶ εὐάλωτος Πατρίς μας θὰ διαπραγματευθῇ τὴν πώλησιν σημαντικοῦ μεριδίου τοῦ νευραλγικοῦ ἐνεργειακοῦ τομέως;

Πέραν τούτου, πῶς θὰ διασφαλισθῇ ἡ ὑπὸ τοῦ ἰδιώτου ἐπενδυτοῦ-ἐπιχειρηματίου παροχὴ φθηνοῦ ἠλεκτρικοῦ ῥεύματος πρὸς τοὺς καταναλωτάς, καθ᾽ ἣν στιγμὴν ἀπουσιάζει σχετικὴ ῥύθμισις-πρόβλεψις εἰς τὸ δημοσιευθὲν σχέδιον νόμου; Ποῖος δύναται νὰ ἐγγυηθῇ ὅτι τὸ κόστος λειτουργίας τῶν μονάδων καὶ τῶν ὀρυχείων δὲν θὰ μετακυλισθῇ ὑπὸ τοῦ ἰδιώτου ἰδιοκτήτου αὐτῶν εἰς τοὺς καταναλωτάς, ἐπιβαρύνοντας ἔτι περαιτέρω οὐ μόνον τὰ τιμολόγια ἠλεκτρικοῦ ῥεύματος ἀλλὰ καὶ τοὺς ἤδη στενάζοντας, λόγῳ τῆς κρίσεως, οἰκογενειακοὺς προϋπολογισμούς;

Ταυτοχρόνως, πῶς καὶ ποῖος θὰ καθορίσῃ τὴν ὑποχρέωσιν τοῦ ἰδιώτου ἰδιοκτήτου διὰ τὴν τοποθέτησιν μέρους τῶν κερδῶν του εἰς νέας ἐπενδυτικὰς πρωτοβουλίας, αἱ ὁποῖαι θὰ δώσουν πνοὴν ζωῆς καὶ προοπτικὴν ἀναπτύξεως εἰς τὴν ἀσφυκτιῶσαν ὑπὸ τῆς κρίσεως περιοχήν μας; Καὶ πῶς θὰ ῥυθμισθῇ τὸ ζήτημα τῶν ἀνταποδοτικῶν τελῶν λόγῳ τῆς ἐπιβαρύνσεως τοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ὑγείας τῶν κατοίκων ἐξ αἰτίας τῶν ἐκπεμπομένων ῥύπων ἐκ τῆς λειτουργίας τῶν ἐργοστασίων;

Ἐπὶ πλέον, πῶς θὰ προστατευθοῦν τὰ ἐργασιακὰ δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων εἰς τὰς ἀνωτέρω ἠλεκτροπαραγωγοὺς μονάδας; Καὶ ἐντὸς τίνος πλαισίου, ὑπὸ ποίους δὲ ὅρους καὶ συμβάσεις θὰ διενεργῆται καὶ θὰ τελῇ ἡ πρόσληψις καὶ ἀπασχόλησις νέου προσωπικοῦ ὑπὸ τοῦ ἰδιώτου ἐργοδότου;

Εἰς τὸ σημεῖον αὐτό ὀφείλομεν νὰ ὑπομνήσωμεν ὅτι ζῶμεν καὶ κινούμεθα εἰς μίαν ἀκριτικὴν περιοχὴν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ὑφίσταται ἐντονώτερον πάσης ἄλλης τὰς συνεπείας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως. Συμφώνως μάλιστα πρὸς τὰ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς (ΕΛ.ΣΤΑΤ.), τὸν Δεκέμβριον τοῦ 2013 ἡ ἀνεργία εἰς τὴν Ἀποκεντρωμένην Διοίκησιν Ἠπείρου-Δυτικῆς Μακεδονίας ἀνῆλθε εἰς ποσοστὸν 30,4%. Καὶ πολλοὶ φοβοῦνται ὅτι τὸ ποσοστὸν τοῦτο θὰ ἐκτιναχθῇ ἔτι ὑψηλότερον, ἰδίως εἰς τὴν περίπτωσιν μιᾶς βεβιασμένης καὶ ὑπὸ ἀσφυκτικὴν οἰκονομικὴν πίεσιν σχεδιαζομένης ἀποκρατικοποιήσεως μέρους τῆς ΔΕΗ.

Πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι ἐν μέσῳ τῶν τρεχουσῶν δυσμενῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν ἀπαιτεῖ μεγάλην περίσκεψιν καὶ βάσανον ἡ ἀπόφασις πωλήσεως περιουσιακῶν στοιχείων τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, ἤτοι ὑποδομῶν, δικτύων, μονάδων, ὀρυχείων, τὰ ὁποῖα μάλιστα ἅπτονται τοῦ βασικωτάτου τομέως τῆς παραγωγῆς ἐνεργείας καὶ εὑρίσκονται εἰς τὴν Δυτικὴν Μακεδονίαν, μίαν λίαν εὐαίσθητον ἀκριτικὴν περιοχὴν τῆς Ἑλλάδος.

Ὡς καλῶς γνωρίζετε, ζῶμεν εἰς τὸ λεγόμενον Τριεθνές, ἔχοντες ὡς βόρειον γείτονα ἕν κράτος, τὸ ὁποῖον καὶ ἐπισήμως ἀμφισβητεῖ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν κατοίκων της, ἐγείρει δὲ συνεχῶς ζητήματα κυριαρχικῶν δικαιωμάτων. Συνεπῶς, θεωροῦμεν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, καὶ διὰ τῆς διατηρήσεως τοῦ πλήρους ἐλέγχου τῶν ἠλεκτροπαραγωγῶν ὑποδομῶν τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, ὀφείλει νὰ εἶναι ἰσχυρὰ καὶ ἔντονος, δίδουσα τὰ σωστὰ μηνύματα πρὸς τὰ ὅμορα κράτη.

Ἐντιμότατοι Κύριοι Ὑπουργοί, παρακαλοῦμεν νὰ λάβητε σοβαρῶς ὑπ᾽ ὅψιν Σας τὰς ἀνησυχίας καὶ τοὺς ἐκτιθεμένους προβληματισμούς, ἀνησυχίας καὶ προβληματισμοὺς μιᾶς ὁλοκλήρου κοινωνίας. Αἰσθανόμεθα ὅτι, ἐπὶ τέλους, ὀφείλει οὐ μόνον νὰ ἀκουσθῇ ἀλλὰ καὶ νὰ προσμετρηθῇ δεόντως ἡ φωνὴ τῶν ἀκριτῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς μας πρὸ τῆς λήψεως μιᾶς τόσον σημαντικῆς καὶ καθοριστικῆς διὰ τὸ μέλλον των ἀποφάσεως.

Ἐλπίζοντες ὅτι θὰ λάβητε ὑπ᾽ ὄψιν Σας τὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα καὶ ὅτι θὰ καταβάλητε πᾶσαν δυνατὴν προσπάθειαν πρὸς ἐπωφελῆ χειρισμὸν τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου ζητήματος διὰ τοὺς ἐνεργειακοὺς Δήμους τῶν Περιφερειακῶν Ἐνοτήτων Φλωρίνης καὶ Κοζάνης, διὰ τὴν Δυτικὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Ἑλλάδα ἅπασαν, διατελοῦμεν,

Μετὰ πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ