η αγανάκτηση δεν αρκεί

Ανέτοιμη η Κύπρος μπροστά στην κρίση. Τι μπορεί πλέον να διασώσει;

ΠΗΓΗ: www.pokethe.gr, 23 Μαρτίου 2013

Στην Κύπρο αυτές τις μέρες δίνεται μία μάχη που θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την  πορεία των πολιτικών πραγμάτων στην Ευρώπη. Πρόκειται για μια κρίσιμη καμπή, την κρισιμότερη από το 2009 που ξεκίνησε η κρίση.

Στην Κύπρο δοκιμάζεται τόσο η επίσημη πολιτική της Ε.Ε. για την διαχείριση της κρίσης, όσο και οι πολιτικές που την αμφισβητούν και την αντιπολιτεύονται.

Το περίφημο «όχι» της Κυπριακής βουλής αποτελεί την κορυφαία ενέργεια μέχρι τώρα, από όσες πήραν μέρος σε διάφορα επίπεδα τα τρία τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη, ενάντια στην ακολουθούμενη Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Εκφράζει όλες τις αντι-μνημονιακές δυνάμεις της Ευρώπης.

Είναι εναρμονισμένο με το πνεύμα της απόρριψης, του ασυμβίβαστου, της αναμέτρησης.

Αλλά μέλλει να δικαιωθεί ή όχι τελικά από την εναλλακτική απάντηση που μπορεί ή όχι να προσφέρει.

Μια πιθανή αναδίπλωση και αποδοχή των όρων της Ε.Ε. θα καταγραφεί συμβολικά σαν μια μεγάλη πολιτική ήττα του αντι-μνημονιακού κινήματος, όπως, κάτι ανάλογο θα σημάνει, και μια καταστροφική εξέλιξη άτακτης χρεοκοπίας

Είναι σχεδόν προεξοφλημένο σήμερα, μετά από μια βδομάδα άγονων αναζητήσεων, ότι οποιασδήποτε μορφής θετική εξέλιξη, σαν αποτέλεσμα της απόφασης που πήρε η Βουλή, δεν μπορεί να υπάρξει. Ότι η κατάσταση όχι μόνο δεν έχει στοιχειωδώς βελτιωθεί, αλλά έχει γνωρίσει, μέσα σε λίγες μέρες, την πιό δραματική επιδείνωση. Η μία και μοναδική εναλλακτική λύση που προτάθηκε αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμη κι ανυπόστατη κι έχει οριστικά και αμετάκλητα εγκαταλειφθεί. Μένει τώρα η αναζήτηση λύσης μέσα στην Ε.Ε, (με τους γνωστούς όρους αλλά πιθανόν και πολύ χειρότερους) ή η έξοδος από αυτήν. Σε κάθε περίπτωση το κύρος της Ε.Ε. και της ασκούμενης πολιτικής-της δεν πρόκειται να θιγεί. Αντίθετα μάλιστα μέσα από αυτή την κρίση θα βγει σε μεγάλο βαθμό ενισχυμένο. Για την Ευρώπη μια μεγάλη μάχη (κύρια στο πολιτικό επίπεδο) έχει κερδηθεί. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Έγινε πλέον φανερό με τον πιο παραδειγματικό τρόπο το αδιέξοδο των αντίπαλων («εναλλακτικών»;) πολιτικών.

Η επόμενη μέρα της Κυπριακής κρίσης βρίσκει την Ευρωπαϊκή ελίτ ισχυροποιημένη, με «λυμένα τα χέρια» προκειμένου να επιβάλει το πρόγραμμα της αναδιοργάνωσης των Ευρωπαϊκών οικονομιών από καλύτερη θέση.

Η Ευρωπαϊκή πολιτική για την Κύπρο είναι ιδιαιτέρα ανατρεπτική των πραγμάτων στην μεγαλόνησο. Δεν χαρακτηρίζεται τόσο από τα περιοριστικά της μέτρα,(την λιτότητα δηλ.), όσο από τις αλλαγές που επιφέρει στη δομή της Κυπριακής οικονομίας. Ανατρέπει όλο το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της Κύπρου.

Η διάσωση των Κυπριακών τραπεζών, που είναι το κύριο οικονομικό πρόβλημα, προϋποθέτει την εξυγίανση και την συρρίκνωσή τους. Το σημερινό καθεστώς του υπερτροφικού τραπεζικού τομέα της Κύπρου (με τις αδιαφανείς εισροές και εκροές κεφαλαίων, τα υψηλά επιτόκια καταθέσεων κλπ) ανήκει για την Ευρώπη οριστικά στο παρελθόν. Η Κύπρος, σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές, θα πρέπει να πάψει, στο άμεσο μέλλον, να στηρίζεται στον χρηματοοικονομικό της τομέα. Να πάψει να λειτουργεί σαν χρηματοοικονομικός «παράδεισος».  Στα πλαίσια της Ευρωζώνης αποκλείονται πλέον τέτοιες «τριτοκοσμικές» δραστηριότητες. Γεγονός που έχει επισημανθεί κατ’ επανάληψη στους Κύπριους πολιτικούς τα τελευταία χρόνια. Και επ’ αυτού δεν πρέπει να αναμένεται καμιά αναθεώρηση της στάσης της Ε.Ε.

Υπ’ όψιν ότι η συρρίκνωση των τραπεζών αποτελεί κεντρική επιλογή της Ε.Ε. και ακολουθείται λόγω παρατεταμένης ύφεσης αλλά και των αναγκών ελέγχου των τραπεζών που έχουν ανακύψει μέσω κρίσης σε όλες ανεξαίρετα της χώρες της Ευρωζώνης.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω το διακύβευμα σήμερα στην Κύπρο, παράλληλα με την διάσωση των τραπεζών, είναι η ίδια η διάσωση του οικονομικού της μοντέλου. Ο τραπεζικός τομέας και γενικά ο τομέας των υπηρεσιών μαζί με τον τουρισμό αποτελούν τους δύο πυλώνες της Κυπριακής οικονομίας. Η διάλυση του τομέα των υπηρεσιών θέτει σοβαρό ζήτημα βιωσιμότητας της οικονομίας της Κύπρου. Οδηγεί άμεσα στην αποδιοργάνωση των οικονομικών δομών, στην οικονομική υποβάθμιση και σε τεράστια προβλήματα απασχόλησης.

Η διάσωση του μοντέλου θα μπορούσε να διασφαλιστεί μόνο με την έξοδο από την Ευρωζώνη. Μέσα σε αυτήν αποκλείεται κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό θα προϋπόθετε το ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης και την εξεύρεση των απαραίτητων κεφαλαίων διάσωσης (όχι μόνο των τραπεζών αλλά και όλης της οικονομίας) από πηγές εκτός Ευρωζώνης. Πράγμα δύσκολο έως αδύνατο υπό τις σημερινές συνθήκες. Υπ’ όψιν η συζητούμενη χρηματοδότηση της Ε.Ε. προς την Κύπρο δεν καλύπτει μόνο τις τράπεζες αλλά και τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη ως το 2015.

Η Κύπρος λοιπόν από κάθε άποψη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Θα πρέπει να επιλέξει αν θα παραμείνει στην Ευρωζώνη ή θα αυτονομηθεί. Η αναζήτηση λύσης έξω από την Ευρώπη έχει ήδη αποτύχει. Αυτό που μένει τώρα είναι να δει αν της συμφέρει μακροπρόθεσμα να προσαρμοστεί στα Ευρωπαϊκά δεδομένα ή να αποδεσμευθεί. Είναι όμως έτοιμη να κάνει μια τέτοια επιλογή; Η κοινωνία είναι ώριμη να απαντήσει σε ένα τέτοιο δίλημμα; Σε ποιους απευθύνεται η πρόταση δημοψηφίσματος του Χριστόφια; Είναι υπεύθυνη πολιτική αυτή;

Τα ζητήματα των στρατηγικών επιλογών στην Κύπρο δεν είναι ξεκαθαρισμένα. Από αυτό πηγάζουν και όλες οι πελαγοδρομήσεις και ανακολουθίες της Κυπριακής πολιτικής.

Οι περιορισμοί που της τίθενται από την μεριά της Ε.Ε είναι σημαντικοί. Ανατρέπουν όλη την ισχύουσα οικονομική και κοινωνική της δομή και προκαλούν σίγουρα μεγάλες αναταράξεις, αλλά ταυτόχρονα προσφέρουν και κάποιες αξιόλογες διασφαλίσεις και προοπτικές.

Από την άλλη ο δρόμος της εξόδου από την Ευρωζώνη είναι γενικά αβέβαιος και ανασφαλής και αν εμπεριέχει, έστω και σε ελάχιστο βαθμό μια πιθανότητα διατήρησης της σημερινής οικονομικής κατάστασης αυτό θα γίνει αφού θα έχει προηγηθεί μια ολοσχερής καταστροφή.

Η σύγχυση που διακατέχει το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου σχετικά με τα στρατηγικά ζητούμενα των ημερών αποτυπώνεται και στην επίμονη, για μια ολόκληρη βδομάδα, απεύθυνση στον Ρώσικο παράγοντα.. Οποιαδήποτε χρηματοδότηση κι αν εξασφάλιζε από την μεριά της Ρωσίας, με βαρύτατα ανταλλάγματα σίγουρα, δεν πρόκειται να έλυναν κανένα ουσιαστικό της πρόβλημα.

Οι Ρώσοι καταθέτες, όπως είναι λογικό, έχουν εστιασμένο το ενδιαφέρον τους κύρια στα κατατεθειμένα κεφάλαια και δευτερευόντως στον προτεινόμενο φόρο επί των καταθέσεων. Γι αυτούς προέχει η διάσωση των τραπεζών και η αποφυγή κάθε περίπτωσης χρεοκοπίας που θα οδηγούσε στην απώλεια όλων ανεξαίρετα των καταθέσεων. Και η διάσωση των Κυπριακών τραπεζών περνά μόνο μέσα από την Ε.Ε. Αυτό το γνωρίζει και η Ρώσικη πολιτική ηγεσία. Τα παγιδευμένα Ρώσικα κεφάλαια για να μπορέσουν να διασωθούν και στη συνέχεια να αποδεσμευτούν, σε μια πορεία, θα πρέπει να υπάρξει πλήρης ομαλοποίηση της Κυπριακής τραπεζικής αγοράς. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ευθύνη της Ευρώπης.

Μάταια λοιπόν έψαχνε η σημερινή Κυπριακή ηγεσία εναλλακτικές λύσεις στη Ρωσία. Δεν επρόκειτο να τις βρει γιατί δεν υπάρχουν. Το «όχι» της Βουλής δεν αρκεί για να αναλάβουν οι Ρώσοι ευθύνες και βάρη που δεν τους αντιστοιχούν. Όπως δεν αρκεί και το δέλεαρ των (αμφισβητούμενων) κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Αυτές τις αυταπάτες τις διέλυσε μέσα σε τρεις μέρες η πρόσφατη κρίση.

Για τους Ρώσους νέο-Κροίσους ουσιαστικά η Κύπρος έχει τελειώσει. Είναι και ο παγκόσμιος διασυρμός που έχει γίνει και η ανοιχτή έκθεσή τους στις φήμες για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, για εμπλοκή τους σε παράνομο εμπόριο όπλων κλπ. που τους υποχρεώνει να αποχωρήσουν.

Ένας οικονομικός « παράδεισος» για να λειτουργεί ομαλά πρέπει να βρίσκεται σταθερά έξω από τα φώτα της δημοσιότητας και των επικαιρικών κρίσεων. Τη στιγμή που βρεθεί «στο μάτι του κυκλώνα» έχει τελειώσει. Εκτός αυτού υπάρχει και η Ε.Ε που στην προοπτική ενοποίησης του Ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος έχει βάλει στόχο να εξυγιάνει προηγούμενα όλο το χρηματο-οικονομικό τοπίο της Ευρωζώνης.

Το πρόβλημα των Κυπριακών τραπεζών δεν πρόκειται να λυθεί (αν λυθεί) αποκλειστικά και μόνο μέσα από Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις.

Θα απαιτήσει την ουσιαστική και επώδυνη συμβολή και των ίδιων των Κυπρίων (που παρά την επίγνωση του προβλήματος, εδώ και καιρό, παρέμειναν πεισματικά ανέτοιμοι για κάτι τέτοιο, με ευθύνη βέβαια και της πολιτικής τους ηγεσίας).

Όλη η πρόσφατη προεκλογική περίοδος σπαταλήθηκε σε εύκολες και ανεύθυνες αρνήσεις (όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στα μνημόνια, όχι στις περικοπές κλπ). Κανείς πολιτικός στην Κύπρο δεν αποτόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους, να πει την αλήθεια, να υπερβεί τα εσκαμμένα και να αναφερθεί στους υπαρκτούς κινδύνους, και στα αναπόφευκτα κόστη και τις θυσίες. Κυριάρχησε δυστυχώς και δω η εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας και η ψηφοθηρική υποσχεολογία. Οι εύκολες πολιτικές που κατακλύζουν την Ευρώπη και θέλουν να αντιπολιτευθούν την οικονομική της πολιτική με γραφικότητες, βερμπαλισμούς, πατριωτικές και αντιστασιακές κορώνες και πολύ πάρα πολύ λαϊκισμό. Είναι πολύ λίγες για να το κάνουν

Η φορολόγηση των καταθέσεων δεν συνιστά παρά μια μορφή που μπορεί να πάρει η συμμετοχή των Κυπρίων στο κόστος διάσωσης των τραπεζών τους.

Μέσα από αυτήν την διαδικασία μάλιστα γίνεται μια σημαντική μετακύληση του όλου κόστους σε ξένους καταθέτες και μάλιστα κατά το ήμισυ δηλ. μοιράζονταν, με την αρχική πρόταση, ισόποσα ανάμεσα σε Κύπριους και Ρώσους. Μετά την απόρριψη αυτής της διαδικασία από την Κυπριακή βουλή, πρέπει να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα καταβολής αυτού του κόστους.

Δεν γνωρίζουμε ποια άλλη μορφή μπορεί να πάρει η συμμετοχή των Κυπρίων στο κόστος διάσωσης των Κυπριακών τραπεζών. Το βέβαιο είναι ότι σε σχέση με αυτό το θέμα, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής πολιτικής (για όσους ψάχνουν κάτι τέτοιο). Είναι ένα θέμα που όντως αφορά αποκλειστικά την Κύπρο που καλείται να το επιλύσει, αυτή τη φορά, κάτω από χειρότερες συνθήκες και με δυσμενέστερο οπωσδήποτε τρόπο.

Η Κυπριακή κρίση προσφέρεται για την εξαγωγή πολλών συμπερασμάτων. Το κύριο όμως παραμένει η ανεπάρκεια και το ανεύθυνο των πολιτικών που θέλουν να αντιπολιτεύονται μέσα στην Ευρώπη με μόνο εφόδιο την εκμετάλλευση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

«Η αγανάκτηση όμως δεν αρκεί» όπως λέει κι ο Ινγκράο.

Δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική.

Καιρός λοιπόν μέσα από αυτή τη δοκιμασία να κερδίσει κάτι η πολιτική. Σε σοβαρότητα; Σε ρεαλισμό; Σε υπευθυνότητα; Σε ότι τέλος πάντων βοηθά και συμβάλει στην ουσιαστική αναμόρφωσή της.

Μήλιος Χρ.

ΥΓ. Μόλις πληροφορηθήκαμε οτι από την Κυπριακή βουλή πέρασε νομοσχέδιο με το οποίο εξουσιοδοτήθηκε ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας Κύπρου να διαπραγματευτεί εν λευκώ την συμφωνία με το Γιούροκρούπ. Το νομοσχέδιο ορίζει ότι η νέα συμφωνία, που θα υπογραφεί, δεν θα εισαχθεί στην βουλή για έγκριση.

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

στις σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας

22/03/2013 

Ο Ρώσος πρωθυπουργός αμφισβήτησε εμμέσως πλην σαφώς την πραγματική αξία και τα κυριαρχικά δικαιώματα στα κυπριακά κοιτάσματα υδρογανθράκων.

Ο υπουργός Οικονομικών της Κυπριακής Δημοκρατίας Μιχάλης Σαρρής επέστρεψε από τη Μόσχα με άδεια χέρια αφού η ρωσική πλευρά ξεκαθάρισε ότι δεν συζητά τίποτε άλλο πέραν της επιμήκυνσης του δανείου ύψους €2,5 δισ. που χορηγήθηκε στη Λευκωσία το Δεκέμβριο του 2011. Η κυπριακή αντιπροσωπεία προσέφερε στη Μόσχα «γη και ύδωρ», πρότεινοντας την εξαγορά των προβληματικών τραπεζών έναντι μεριδίου στα έσοδα από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων ενώ στο τραπέζι των διαβουλεύσεων τέθηκε και το ζήτημα στρατιωτικών διευκολύνσεων, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η άρνηση της Μόσχας έχει δύο σκέλη, ένα οικονομικό και ένα γεωπολιτικό: Για το μεν πρώτο, η αναπληρώτρια πρόεδρος της Gazprombank υπήρξε αποκαλυπτική, δηλώνοντας ότι «τα ρίσκα είναι πολύ υψηλά και η ποιότητα των ισολογισμών αυτών των κυπριακών τραπεζών προκαλούν αμφιβολίες» ενώ ο Ρώσος υπουργός Οικονομικών ξεκαθάρισε «πως κανένα πιστωτικό μας ίδρυμα δεν έδειξε ενδιαφέρον». Σε απλά ελληνικά, η Ρωσία δεν βλέπει κανένα απτό οικονομικό όφελος από τη συμμετοχή της στη διάσωση της Κύπρου, από τη στιγμή που μόνο η ανακοίνωση της απόφασης του Εurogroup σήμανε το τέλος του κυπριακού χρηματοπιστωτικού παραδείσου. 

Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή. Ο Ρώσος πρωθυπουργός Dmitry Medvedev δήλωσε ότι «το πρόβλημα της Κύπρου πρέπει να επιλυθεί πρώτα από την ίδια την Κύπρο, από την ΕΕ, αφού η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και μόνο σε τρίτη σειρά στο πρόβλημα της Κύπρου μπορούν να συμμετάσχουν άλλα κράτη, που για διάφορους λόγους έχουν εκεί το πλέγμα, κάποια ποικιλία συμφερόντων τους». Τη στάση αυτή επιβεβαίωσε και ο Μ. Σαρρής, λέγοντας ότι η Ρωσία αντιμετώπισε καθ’ όλη τη διάρκεια των συνομιλιών την Κύπρο ως μέλος της ΕΕ. Η στάση της Μόσχας θεωρείται απόλυτα ορθολογική: Η Ρωσία με ΑΕΠ συγκρίσιμο εκείνου της Ισπανίας και άμεσα εξαρτώμενο από τις εξαγωγές πρώτων υλών δε θα διακινδύνευε ποτέ την ανάπτυξη της οικονομίας της ερχόμενη σε σύγκρουση με το μεγαλύτερο εμπορικό της εταίρο. Το Κρεμλίνο δεν θέλει να διακινδυνεύσει τη διατάραξη των σχέσεων με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ενώ λαμβάνει και σοβαρά υπόψη τα συμφέροντα του στην Τουρκία. Αναφερόμενος στις προσφορές υποθαλάσσιων οικοπέδων φυσικού αερίου, ο Μedvedev χαρακτήρισε το ζήτημα «όχι απλό» και πρόσθεσε ότι «κατά πρώτον, δεν καταλαβαίνω καλά την αξία τους και, κατά δεύτερον, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκεί ιδιαίτερα προβλήματα με την Τουρκία».

Στη χώρα όμως που γέννησε το Θουκυδίδη θριαμβεύει ο διεθνολογικός αναλφαβητισμός, οι ιδεοληψίες και η προπαγάνδα των έμμισθων οργάνων ξένων συμφερόντων.

ΠΗΓΗ: http://strategyreports.wordpress.com

Κύπρος: Καταθέσεις και ανακεφαλαιοποίηση

ΚΥΠΡΟΣ: ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ 

Την ανακεφαλαιοποίηση  των κυπριακών τραπεζών μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) θεωρεί ως βέλτιστη λύση στην κυπριακή κρίση ο Economist, προειδοποιώντας για τις αμοιβαίες καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε μια έξοδος της Κύπρου από την Ευρωζώνη.

«Το καλύτερο που θα μπορούσε ίσως να γίνει τώρα είναι η τήρηση της εγγύησης των καταθέσεων, διάσωση άλλων τραπεζικών ιδρυμάτων με συμμετοχή των πιστωτών (bail-in) και η αύξηση του ύψους των κεφαλαίων διάσωσης», αναφέρει το δημοσίευμα.

Σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό, οι οικονομικές υποθέσεις στις οποίες βασίστηκε η αρχική πρόταση είναι ήδη παρωχημένες. Μόλις ανοίξουν οι τράπεζες θα σημειωθεί μεγάλη φυγή κεφαλαίων και η εποχή της Κύπρου ως «υπεράκτιο χρηματοοικονομικό κέντρο» θα περάσει ανεπιστρεπτί. Το νησί θα πρέπει να αναζητήσει άλλες πηγές ανάπτυξης, όπως η αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου.

Σε επίπεδο νομισματικής ένωσης, ο Economist θεωρεί ότι οι ανισορροπίες στην πρόσβαση στις πιστώσεις μεταξύ των κρατών μελών μπορούν να εξαλειφθούν μόνο μέσω της σωστής τραπεζικής ενοποίησης και της περιορισμένης αμοιβαιοποίησης του κρατικού χρέους.

ΠΗΓΗ: http://www.naftemporiki.gr/finance/story/630330

οι Ευρω-αδιάφθοροι

Με το βλέμμα στην Κύπρο και στους κατασκευασμένους ευρω-μύθους

Το Ινστιτούτο BASEL για την Διακυβέρνηση είναι ένα ανεξάρτητο, μη-κερδοσκοπικό κέντρο  με εξειδίκευση στην πρόληψη της διαφθοράς , την δημόσια διοίκηση, την εταιρική διακυβέρνηση και συμμόρφωση, την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, την ενδυνάμωση του ποινικού δικαίου και την ανάκτηση κλεμμένων περιουσιών.

Βασισμένη στο πρότυπο De Suisse , η διεθνής διεπιστημονική ομάδα εργάζεται σε όλο τον κόσμο με δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς με αποστολή την απτή βελτίωση της Ποιότητας της διακυβέρνησης σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με διεθνή πρότυπα και καλές πρακτικές.

Το Ινστιτούτο αποτελείται από τέσσερα τμήματα, το Διεθνές Κέντρο για την ανάκτηση περιουσιακών στοιχείων (ICAR), το Διεθνές Κέντρο Δημόσιας Διακυβέρνησης, το Διεθνές Κέντρο Εταιρικής Διακυβέρνησης και συμμόρφωσης και το Διεθνές Κέντρο συλλογικής δράσης (ICCA).

Η κατάταξη Basel AML χρησιμοποιεί μια σύνθετη μεθοδολογία, που συγκεντρώνει 15 μεταβλητές από πηγές τρίτων που ασχολούνται με την καταπολέμηση του ξεπλύματος χρήματος (AML) / κανονισμοί αντιμετώπισης της χρηματοδότησης τρομοκρατίας (CTF), πρότυπα χρηματοοικονομικής, διαφάνεια και πολιτικών κινδύνων. Η προκύπτουσα συνολική βαθμολογία βασίζεται σε ένα σύστημα στάθμισης μετά από ποιοτική αξιολόγηση των εμπειρογνωμόνων. Εν ολίγοις, η κατάταξη Basel AML είναι:

• μια επισκόπηση περισσότερων  από 140 χωρών,  ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας σε θέματα ξεπλύματος χρημάτων / χρηματοδότησης τρομοκρατίας
•  μια σύνθετη κατάταξη που βασίζεται σε δημόσιες πηγές και αξιολογήσεις τρίτων
•  μια καινοτόμος, σε ερευνητική βάση κατάταξη κινδύνου που ενημερώνεται ετησίως.

Η δημοσιευμένη κατάταξη του Ινστιτούτου περιλαμβάνει 144 χώρες, που διέθεταν επαρκή στοιχεία για περισσότερες από το 50% των χρησιμοποιούμενων μεταβλητών.

Η συνολική βαθμολόγηση κυμαίνεται από 0 (χώρες χαμηλού κινδύνου) ως 10 (χώρες υψηλού κινδύνου) και είναι ενδεικτική του επιπέδου ξεπλύματος, χρηματοδότησης τρομοκρατίας και άλλων κατηγοριών κινδύνου, όπως οι χρηματοοικονομικοί κανόνες, η διαφάνεια, η διαφθορά και η έννομη τάξη.

Τα στοιχεία δείχνουν χαρακτηριστικά την αποδυναμωμένη, διεφθαρμένη Ελλάδα ( θέση 29, υψηλού κινδύνου) και επίσης ότι :

- ο κ. Γιούγκερ έδωσε ορθώς οδηγία καταψήφισης του σχεδίου για την Κύπρο (Λουξεμβούργο, θέση 49, μέσου κινδύνου)  , 

- ο κ.Σόιμπλε θα έπρεπε να προσέχει τα λόγια του (Γερμανία θέση 68, μέσου κινδύνου) και να λυπάται για την γερμανική διαφθορά  και   την απάνθρωπη, διαρκή σκληρότητα της χώρας του, 

- το Γιουρογκρουπ θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και να αποκαταστήσει , οικονομικά και ηθικά , την  Κύπρο (θέση 114, μέσου κινδύνου) για τον διασυρμό της ( ως πλυντηρίου χρήματος που προκαλεί την "αδιάφθορη" Ευρωζώνη) και για  τις περιπέτειες που της επέβαλε.

Piove, governo ladro! [Βρέχει, κλέφτες κυβερνήτες!]

Η αδιαφορία
του Αντόνιο Γκράμσι

ΠΗΓΗ: http://enthemata.wordpress.com/
μετάφραση: Κωνσταντίνα Ευαγγέλου

Το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνεται στον τόμο Piove, governo ladro! [Βρέχει, κλέφτες κυβερνήτες!] Editori Riuniti, Ρώμη 1996, σ. 59-60). Πρόκειται για πολεμικά κείμενα που σχολιάζουν τα ιταλικά ήθη και γράφτηκαν για την εφημερίδα-όργανο του ιταλικού σοσιαλιστικού κόμματος Avanti! μεταξύ του 1916 και 1918

Είναι πράγματι ο δυνατότερος μοχλός της Ιστορίας. Αλλά αντίστροφα. Αυτά που συμβαίνουν, το κακό που ενσκήπτει πάνω σε όλους τους ανθρώπους, το εν δυνάμει καλό που μια πράξη αδιαμφισβήτητης αξίας μπορεί να προκαλέσει, δεν οφείλονται στην πρωτοβουλία των λίγων που πράττουν, όσο στην αδιαφορία, στην απουσία[1] των πολλών. Ό,τι συμβαίνει, δεν συμβαίνει τόσο επειδή μερικοί θέλουν να συμβεί, όσο διότι η μάζα των πολιτών εκχωρεί τη βούλησή της, κι αφήνει (κάποιους ελεύθερους) να πράττουν, αφήνει να συσσωρεύονται οι κόμποι που στη συνέχεια μόνο το σπαθί μπορεί να κόψει, και επιτρέπει την άνοδο στην εξουσία σε ανθρώπους, κάτι που στη συνέχεια μόνο μια εξέγερση μπορεί να ανατρέψει.

Ο φαταλισμός που φαίνεται να κυριαρχεί στην Ιστορία είναι ακριβώς η απατηλή όψη αυτής της αδιαφορίας, αυτής της απουσίας. Διάφορα γεγονότα ωριμάζουν στη σκιά, επειδή χέρια εντελώς ανεξέλεγκτα υφαίνουν το πανί της συλλογικής ζωής, και η μάζα το αγνοεί. Τα πεπρωμένα μιας ολόκληρης εποχής μανιπουλάρονται σύμφωνα με τις στενές θεωρήσεις, με τους άμεσους σκοπούς μικρών δραστήριων ομάδων, και η μάζα των πολιτών το αγνοεί. 

Αλλά τα γεγονότα που ωρίμασαν ξεχύνονται, το υφασμένο στη σκιά πανί φτάνει στο τέλος του, και τότε φαίνεται πως ο φαταλισμός τα παρασέρνει όλα και όλους, πως η Ιστορία δεν είναι παρά ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη, ένας σεισμός, όπου όλοι είναι θύματα: κι αυτοί που ήθελαν κι αυτοί που δεν ήθελαν, κι αυτοί που ήξεραν κι αυτοί που αγνοούσαν, κι αυτοί που ήταν δραστήριοι, κι αυτοί που ήταν αδιάφοροι. Και οι τελευταίοι εξάπτονται, θα ’θελαν να εξαιρεθούν από τις συνέπειες, θα ’θελαν να ήταν σαφές πως οι ίδιοι δεν το θέλησαν, πως οι ίδιοι δεν φέρουν ευθύνη. Και μερικοί κλαψουρίζουν φαρισαϊκά, άλλοι βρίζουν χυδαία, αλλά κανένας, ή μάλλον λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα επιτελέσει το ανθρώπινο καθήκον μου, αν είχα προσπαθήσει να ακουστεί η φωνή μου, η γνώμη μου, η βούλησή μου, θα είχαν συμβεί όσα συνέβησαν; 

Και κανένας, ή ελάχιστοι ενοχοποιούν τον εαυτό τους για την αδιαφορία, τον σκεπτικισμό, για το ότι δεν στήριξαν ηθικά και υλικά τις πολιτικές και οικονομικές ομάδες που ακριβώς μάχονταν για να αποφευχθεί το τόσο μεγάλο κακό, που στόχευαν να διασφαλιστεί το ελάχιστο έστω καλό. Αυτοί προτιμούν να μιλούν για αποτυχία των ιδεών, για την οριστική κατάρρευση των προγραμμάτων κι άλλα παρόμοια τερπνά. Συνεχίζουν την αδιαφορία τους, τον σκεπτικισμό τους. Αύριο θα ξαναρχίσουν τη ζωή τους με γνώμονα την απουσία από κάθε άμεση ή έμμεση ευθύνη. Και δεν είναι πως δεν βλέπουν τα πράγματα καθαρά, πως δεν είναι ικανοί να παρουσιάσουν καταπληκτικές λύσεις για τα πλέον επείγοντα προβλήματα, ή και για εκείνα που χρειάζονται ευρύτερη προετοιμασία και περισσότερο χρόνο αλλά είναι εξίσου επείγοντα. Όμως αυτές οι λύσεις μένουν εξαιρετικά άγονες, αυτή η συνεισφορά στη συλλογική ζωή δεν διαπερνιέται από κανένα ηθικό φως· είναι συνέπεια μιας διανοουμενίστικης περιέργειας, και όχι μιας επείγουσας αίσθησης της ιστορικής ευθύνης που τους χρειάζεται όλους δραστήριους στη ζωή, στην πράξη, που δεν ανέχεται αγνωστικισμούς και αδιαφορίες κανενός είδους. 

Πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε σ’ αυτή τη νέα ευαισθησία, πρέπει να τελειώσουμε οριστικά με τις ανερμάτιστες μεμψιμοιρίες των αιώνιων αθώων. Πρέπει να ζητήσουμε λογαριασμό απ’ τον καθέναν για το πώς διεκπεραίωσε το έργο που του ανέθεσε και του αναθέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτά που έκανε και κυρίως γι’ αυτά που δεν έκανε. Δεν πρέπει η κοινωνική αλυσίδα να βαραίνει μόνο ελάχιστους, αλλά οτιδήποτε συμβαίνει να μην αποδίδεται στην τύχη και στο μοιραίο· αντίθετα, να είναι ευφυές έργο των ανθρώπων. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να εξαφανιστούν οι αδιάφοροι, οι σκεπτικιστές, εκείνοι που εκμεταλλεύονται το ελάχιστο καλό που προκαλεί η δραστηριότητα των λίγων, και δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη του μεγάλου κακού που η απουσία τους απ’ τον αγώνα αφήνει να προετοιμάζεται και να συμβαίνει.

(26 Αυγούστου 1916)

Σημείωση: Το πρωτότυπο κείμενο ήταν ενιαίο, χωρίς παραγράφους. Για λόγους διευκόλυνσης του αναγνώστη, ωστόσο, διαμορφώσαμε παραγράφους στην παρούσα δημοσίευση.

Η Κωνσταντίνα Ευαγγέλου διδάσκει στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ

[1] Στο ιταλικό πρωτότυπο, assenteismo: η απουσία, η αδιαφορία, ιδίως επί πολιτικών ή κοινωνικών προβλημάτων.

Σπάνιες στιγμές - Ν. Λυγερός

Σπάνιες στιγμές - Ν. Λυγερός

Σπάνιες στιγμές είναι αυτές όπου συνειδητοποιείς την ώρα που κάνεις μία πράξη, ότι έχει ιστορική σημασία και ότι θα αφήσει το στίγμα της και στα επόμενα έτη. 

Είναι σπάνιες αυτές οι στιγμές διότι η κοινωνία που ζει αποκλειστικά μέσα στο παρόν, τις αποφεύγει και δεν τις προωθεί. 

Γι’ αυτό το λόγο, οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν έχουν την ικανότητα ν’ αλλάξουν τα πράγματα και νομίζουν ότι είναι δεδομένα. Έτσι όταν γίνονται αυτές οι σπάνιες στιγμές για τον καθένα πρέπει να τις απολαύσει και να μοιραστεί τη χαρά του και με τους συνανθρώπους του. 

Ακριβώς με αυτό το αίσθημα αρχίσαμε να μαζεύουμε υπογραφές υπέρ της θέσπισης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, για να μοιράσουμε ένα νέο κομμάτι της ιστορίας μας κάνοντας χρήση του διαδικτύου, για να μπορέσουμε ν’ αγγίξουμε όλον τον ελληνισμό, ο οποίος είναι μια προσφορά στην Ανθρωπότητα. 

Αιγαίο, Σίφνος, 2009

Δεν μπορούμε να μην συμμετάσχουμε όλοι οι Έλληνες, σε αυτήν την ιστορική προσπάθεια. Η ΑΟΖ δεν είναι ένα μόνο οικονομικό και πολιτικό θέμα για τους ειδήμονες. Η ελληνική ΑΟΖ είναι το δικαίωμα όλων των Ελλήνων, όπου και να βρίσκονται, να έχουν κι αυτοί το απέραντο γαλάζιο, όπως γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου. 

Είμαστε ένας λαός με αξιοπρέπεια κι η αντίστασή μας στα αυταρχικά καθεστώτα ήταν πάντα ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους. Και τώρα ακόμα και κάτω από αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν πρόκειται να γονατίσουμε, δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μας, δεν είναι αυτή η μοίρα μας. Δικαιούμαστε την ΑΟΖ μας κι ο καθένας μας θα εκφραστεί και θα πιέσει για να γίνει η θέσπιση όσο πιο γρήγορα γίνεται, διότι είναι δίκαιο και σωστό. Δεν υπάρχει άλλος λόγος να περιμένουμε. 

Θέλουμε λοιπόν όλοι μας να παλέψουμε με την δική μας υπογραφή που ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλο που την βάζουμε, για να προχωρήσει η όλη κατάσταση και να ξεφύγουμε από αυτό το ζυγό που προσπαθεί να μας υποδουλώσει. 

Είμαστε η πατρίδα που γέννησε λέξεις, όπως τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Χημεία, η Γεωλογία, η Σεισμολογία, η Ναυτιλία. Όλες αυτές οι λέξεις λειτουργούν στο πλαίσιο της ΑΟΖ τώρα για να προστατεύσουμε την Ελλάδα μας. Τα γράμματά μας είναι τα τείχη μας ενάντια στην βαρβαρότητα από τότε που υπάρχει ο ελληνισμός. Είμαστε ένας λαός της θάλασσας και δεν μπορεί κανείς να απεμπολήσει το δικαίωμά μας. 

Η ΑΟΖ είναι το μέλλον που έρχεται από το παρελθόν μας, για να ζήσουμε όλοι μαζί αυτήν την ιστορική στιγμή, την σπάνια στιγμή που αποφασίζουμε εμείς για την πατρίδα μας και για το λαό μας όχι ένα οικονομικό μοντέλο, γιατί ποτέ στην ιστορία μας δεν δώσαμε αξία στα λεφτά, αλλά το μέλλον ανθρώπων που προσφέρουν στην Ανθρωπότητα και στον Χρόνο.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΔΩ

ανάπτυξη: επαρκής ή διαρκής

A Better Plan Than 'Endless Growth': Enough Is Enough | Common Dreams

το νερό... νεράκι

Όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού: 

Νέα ερωτηματικά και αντιφάσεις προκύπτουν από την απάντηση Olli Rehn σε ερώτηση Νίκου Χρυσόγελου και Πράσινων Ευρωβουλευτών

1.138.000 ευρωπαίοι πολίτες έχουν υπογράψει την «Ευρωπαϊκή πρωτοβουλία πολιτών: το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα» http://www.right2water.eu/el. 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καλείται να προτείνει νομοθεσία που να υλοποιεί το ανθρώπινο δικαίωμα (αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ) πρόσβασης σε ύδρευση και αποχέτευση, και να προωθεί την παροχή ύδρευσης και αποχέτευσης ως απαραίτητων δημόσιων υπηρεσιών για όλους.

Δεν υπάρχει κανένα βάσιμο επιχείρημα για την ιδιωτικοποίηση του νερού, με βάση την ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας αλλά και τη διεθνή εμπειρία. Οι πολίτες στη Γερμανία και την Ιταλία έχουν απορρίψει με αποφάσεις τοπικών συμβουλίων αλλά και  δημοψηφίσματα τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του νερού. Ο Δήμος του Βερολίνου, αλλά και σαράντα Δήμοι της Γαλλίας -ανάμεσά τους οι Δήμοι του Παρισιού, του Μπορντώ και της Μπρεστ- και πολλοί Δήμοι στη κεντρική και ανατολική Ευρώπη, ανάκτησαν ξανά τον έλεγχο του νερού. Συμβόλαια ιδιωτικοποιήσεων και επιχειρήσεις νερού ελέγχονται από την Κομισιόν για αθέμιτο ανταγωνισμό. Αλλά στην Ελλάδα προωθείται η πώληση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ! Κατά την πρόσφατη, μάλιστα, επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Ελλάδα ένα από τα θέματα στην αντζέντα των συζητήσεων ήταν το ενδιαφέρον γαλλικών εταιριών νερού για την αγορά τους.

Η πρόσφατη απάντηση του επιτρόπου Olli Rehn σε ερώτηση του Νίκου Χρυσόγελου και Πράσινων Ευρωβουλευτών προς την Κομισιόν, σχετικά με την προώθηση της ιδιωτικοποίησης του νερού, αναδεικνύει νέα ερωτήματα και αντιφάσεις από την Ευρωπαϊκή πλευρά όσο και από την πλευρά της Ελληνικής κυβέρνησης. Συνοπτικά αναφέρουμε (και ακολουθεί αναλυτικός σχολιασμός):

• Η πώληση της ΕΥΔΑΠ  και της ΕΥΑΘ  δεν μπορεί να στηριχθεί σε επιχειρήματα για μείωση των ελλειμμάτων, εφ΄ όσον οι δύο εταιρείες δεν έχουν ελλείμματα αλλά κέρδη.
• Τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα οι ιδιωτικοποιήσεις των δύο εταιρειών δεν θα συμβάλλουν τελικά στη μείωση του δημόσιου χρέους.
• Το επιχείρημα της χρηματοδότησης με ιδιωτικούς πόρους έργων υποδομών νερού είναι σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει διεθνώς. Οι ιδιωτικές εταιρίες δεν επενδύουν σε δίκτυα, και όταν επενδύουν επιζητούν κρατική ενίσχυση. Οι δημόσιοι φορείς μπορούν να αξιοποιούν ευρωπαϊκούς πόρους για επενδύσεις.
• Η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι οι Ρυθμιστικές Αρχές Υδάτων, που θεσπίστηκαν για να ελέγχουν τους ιδιώτες, δεν κατάφεραν ούτε να συγκρατήσουν τις τιμές, ούτε να εξασφαλίσουν τις αναγκαίες επενδύσεις για έργα υποδομής από τις ιδιωτικές εταιρίες. Επιπλέον, στην Ελλάδα του σήμερα, η κυβέρνηση αποφάσισε να μην υπάρξει Ανεξάρτητη Ρυθμιστική Αρχή αλλά τις αρμοδιότητες να αναλάβει η Ειδική Γραμματεία Υδάτων (ΕΓΥ) του ΥΠΕΚΑ, ένας δηλαδή αδύναμος κρατικός μηχανισμός, ο οποίος αμέσως μετά υποβαθμίστηκε και διοικητικά. αναλυτικά στοιχεία εδώ

Τα «εναλλακτικά» αδιέξοδα του Δημήτρη Χριστόφια

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  Τα «εναλλακτικά» αδιέξοδα του Δημήτρη Χριστόφια

Στις 17 Φλεβάρη διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Από τις υποψηφιότητες λείπει το όνομα του Δ. Χριστόφια. Αντ’ αυτού κατεβαίνει ο Σταύρος Μαλάς νυν υπουργός υγείας και συνεργαζόμενος με το ΑΚΕΛ. Οι άλλες δύο κρίσιμες υποψηφιότητες είναι του Ν. Αναστασιάδη (ΔΗΣΥ+ ΔΗΚΟ) και η ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Γ. Λιλλίκα (που υποστηρίζεται και από την ΕΔΕΚ). Ανάμεσα σε αυτές τις τρεις υποψηφιότητες θα κριθεί η εκλογή του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η θητεία Χριστόφια κλείνει με άδοξο τρόπο. Πρόκειται για την αποτυχία ενός αριστερού εγχειρήματος, μιας αριστερής προσπάθειας διαχείρισης της κρίσης (από την οποία θα πρέπει να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα).
Η μη κάθοδος του Δ. Χριστόφια στις εκλογές αποτελεί μια έμμεση αναγνώριση της αποτυχίας του. Όσο κι αν ο ίδιος επιχειρεί να την παρουσιάσει σαν μια πράξη «ηρωική», μια πράξη αντίστασης στους όρους των δανειστών. Η προσφυγή στον Ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης έγινε επί των ημερών του κι η προσφυγή αυτή, ως γνωστό, σημαίνει μνημόνια , λιτότητα, δημοσιονομικά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. Δεν είναι δυνατόν να μην τα γνώριζε όλα αυτά ο Δ. Χριστόφιας από πριν, και να υιοθετεί εκ των υστέρων αντι-μνημονιακά συνθήματα.

Η περίπτωση Χριστόφια δείχνει την κατάληξη που μπορεί να έχει, στις μέρες μας, η εύκολη πλειοδοσία σε υποθετικές εναλλακτικές λύσεις.
Είναι νωπές ακόμα οι εκφράσεις και τα υπονοούμενα που συνήθιζε να χρησιμοποιεί όλο το προηγούμενο διάστημα: «έχουμε κι άλλες λύσεις», «να είστε βέβαιοι ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι».
Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν γνώριζε πώς έχουν τα πράγματα διεθνώς. Ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν αποτελούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης.
Δεν είναι η άγνοια που χαρακτηρίζει τον εναλλακτισμό. Είναι η τυφλή πίστη σε αυτόν.

Η «εναλλακτικότητα» γενικά είναι ένα σύνδρομο που ακολουθεί την αριστερά σε όλον τον κόσμο.
Στο όνομά της επιβεβαιώνεται κάθε μορφής αριστερά (τι αριστερά άλλωστε θα ήταν αν δεν ήταν φορέας εναλλακτικών λύσεων;).
Κι αν συμβαίνει, όπως σήμερα, να μην υπάρχουν πειστικές εναλλακτικές απαντήσεις, ιδιαίτερα στην οικονομία, τότε τι γίνεται;
Τις επινοεί. Πιστεύει πως οφείλει να τις επινοεί. Αλλιώς διακυβεύεται η υπόστασή της.
Έτσι όμως οδηγείται, αργά ή γρήγορα, στην διάψευση των όσων υποστηρίζει, σε πισωγυρίσματα και ανακολουθίες και τελικά σε αλλεπάλληλες αποτυχίες (χωρίς να το κάνει αυτό εσκεμμένα, αλλά ως δέσμια των ιδεολογικών της πεποιθήσεων).

Η έλλειψη επεξεργασμένων και αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων αποτυπώνει σήμερα την κρίση της αριστεράς. Από δω ξεκινά η συζήτηση για το μέλλον της. Γεγονός που η Αριστερά δεν μπορεί να το παρακάμψει όσο κι αν, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να μην την απασχολεί.

Η Ευρωπαϊκή αριστερά, σε όλες της τις εκφάνσεις, επιμένει να υποστηρίζει ότι μπορεί να διαχειριστεί με έναν άλλον τρόπο την κρίση. Δεν έχει καμιά τέτοια δυνατότητα. Μακάρι να είχε.
Το μόνο που έχει στις προγραμματικές της αποσκευές είναι ένα κράμα από προστατευτικά και Κεϋνσιανά μέτρα, αναποτελεσματικά για τις σημερινές συνθήκες, ενώ ο αντι-νεοφιλελευθερισμός της δεν συνιστά κανενός είδους εναλλακτική λύση.
Με αυτά τα δεδομένα αυτό που μπορεί να κάνει, όλο κι όλο, είναι να διαγράψει έναν κύκλο πειραματισμών προκειμένου να αναγκαστεί να προσφύγει στην συνέχεια στην Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τη μόνη δυνατή σήμερα για τις χώρες της Ευρωζώνης.

Η ανατροπή της Ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής με τους σημερινούς (και μεσοπρόθεσμα μελλοντικούς) συσχετισμούς, είναι αδύνατη. Και είναι φανερό ότι κανενός είδους εξαίρεση στα πλαίσια της Ευρώπης δεν μπορεί να υπάρξει (άρα και όποια θεωρία για ριζική επαναδιαπραγμάτευση είναι κενή περιεχόμενου).

Η αριστερά λοιπόν δεν μπορεί να συνεχίσει να προβάλει αυτά τα ανέφικτα ως δυνατά. Να διεκδικεί Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις χωρίς μνημόνια, χωρίς προγράμματα λιτότητας, χωρίς αποκρατικοποιήσεις, χωρίς θεσμικές μεταρρυθμίσεις.
Να προβάλει το πρότυπο ενός ασυμβίβαστου συνομιλητή χωρίς να υπάρχει κανένα περιθώριο για τέτοιου είδους συμπεριφορές και ρόλους στα πλαίσια της Ε.Ε.
Εναλλακτικό δεν είναι το ανέφικτο. Δεν είναι το εξωπραγματικό.

Η όλη κατάσταση γίνεται φανερό ότι, για την Αριστερά, απαιτεί πρώτα απ’ όλα έναν θεωρητικό επαναπροσδιορισμό και στη συνέχεια την επεξεργασία πρακτικών πολιτικών που θα συνιστούν ή όχι (αυτό θα εξαρτηθεί) μιαν άλλη πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Αλλά αυτά είναι προβλήματα που οφείλουν να αντιμετωπισθούν στο απώτερο μέλλον, στα πλαίσια μιας ενδεχόμενης αντιμετώπισης της κρίσης της αριστεράς.

Προς το παρόν η αριστερά θα πρέπει να πάψει να καλλιεργεί αυταπάτες. Να δει κατάματα την αλήθεια, χωρίς ιδεολογισμούς και σύνδρομα. Έτσι μόνο θα βάλει ουσιαστικές υποθήκες για μιαν πιθανή «εναλλακτική» συνεισφορά  της στο μέλλον. Και (το πιο βασικό) θα σταματήσει μέσα από μια καθαρά ιδεολογική λειτουργία να υπόσχεται διάφορα ανέφικτα και να εξαπατά με αυτόν τον τρόπο την κοινωνία. Η αναξιοπιστία του Ελληνικού πολιτικού συστήματος την περιλαμβάνει. Δεν την έχει απ’ έξω.

Για την Ελλάδα και την Κύπρο σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της προσαρμογής στα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο καλύτερα. Η μοίρα μας είναι ταυτισμένη με αυτήν της Ευρώπης. Καιρός λοιπόν κι η Ελληνική αριστερά να εγκαταλείψει την χρόνια και μακάρια αυταρέσκειά της (όσο και αν την βολεύει πρόσκαιρα) και να εξευρωπαϊσθεί. Η πρόοδος της Ελλάδας έχει αυτήν την έννοια στις μέρες μας. Η αριστερά για νάναι της προόδου πρέπει να συμβάλει, με τον τρόπο της, σε αυτήν την εξέλιξη. Αλλιώς θα παραμείνει δύναμη αναχρονισμού που θα ψάχνει, στα δύσκολα, μέσα από ηρωικές εξόδους να εξασφαλίσει τα απαραίτητα άλλοθι των αποτυχιών της (όπως απεγνωσμένα επιχειρεί να το κάνει σήμερα στην Κύπρο).

Μήλιος Xρήστος
11-2- 2013

24/2/13

ο βασικός υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν έγινε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας

Απόψε πανηγυρίζει η Τουρκία.Είναι σημαντικό να θυμηθούμε τί υποστήριξε ο Αναστασιάδης το 2004 εδώ γιά να γνωρίζουμε το όραμα του γιά την Κύπρο.Εκτός κι΄αν δεν κατάλαβε τι υποστήριζε, που είναι το πιό πιθανό.Αν αυτό συνέβη,και μετά κατανόησε το λάθος του, θα μπορούσε εκ των υστέρων να ομολογήσει το λάθος του.Δεν το έκανε. Θα μπορούσε να πεί κανείς, ότι εδώ το ΠΑΣΟΚ στήριξε το σχέδιο Ανάν και μετά από 4 χρόνια ο ελληνικός λαός του ανάθεσε την εξουσία.Ο Αναστασιάδης είναι το πρόβλημα ; Oχι.Δεν είναι ο Αναστασιάδης το πρόβλημα, είναι η παρακμή ενός ολόκληρου έθνους.Διότι μόνο ένα έθνος που παρακμάζει δεν έχει ηγέτες κάποιου βεληνεκούς.Μόνο ένα έθνος που παρακμάζει σε Ελλάδα και Κύπρο μπορεί να αναθέτει τον συλλογικό βίο σε μετριότητες.

οι πολίτες πελάτες

http://youpayyourcrisis.blogspot.gr, Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2013

Ιδιωτικοποιήσεις ή πώς να κατασκευάζεις πελάτες…

ΠΗΓΗ: aristero blog

Παναγιώτης Μαυροειδής

«Έλαβα πρόσφατα μια εγκύκλιο από την τοπική αρχή της περιοχής του Λονδίνου όπου μένω, που απευθυνόταν σε μένα ονομάζοντας με  ‘’πελάτη’’.  Είχα εξοικειωθεί ως τώρα με την αδυσώπητη διείσδυση του νεοφιλελευθερισμού στην καθημερινή ζωή των πολιτών, αλλά παρ’ όλα αυτά  αιφνιδιάστηκα. Δεν αγοράζω οτιδήποτε από το τοπικό συμβούλιο, αντίθετα, υποτίθεται ότι με αντιπροσωπεύει. Το εκλέγω και ξοδεύει τους φόρους μου. Αλλά, ο επίσημος που έγραψε την εγκύκλιο είναι φανερό πως αντιλαμβάνεται την τοπική αρχή σαν κάτι περισσότερο από επιχείρηση, που πουλάει κάτι, ικανοποίηση ίσως».

Οι παρατηρήσεις αυτές διατυπώνονται στην εισαγωγή του βιβλίου του Collins Leys, Total Capitalism, Market Politics, Market State (MERLIN PRESS, LONDON, 2008). Γράφονται σε μια μεγάλη και ισχυρή καπιταλιστική χώρα, τη Μεγάλη Βρετανία, μία από τις γενέτειρες  του νέο-συντηρητισμού και του δόγματος  ‘’το ιδιωτικό είναι καλύτερο’’ και με αυτή την έννοια έχουν μια ιδιαίτερη σημασία οι σχετικές παρατηρήσεις και σχολιασμοί του συγγραφέα. Πολύ περισσότερο όταν αυτές, δεν αφορούν μόνο την οικονομική πλευρά του ζητήματος, αλλά τη μετάλλαξη της καθημερινής ζωής, μέσω της ολοκληρωτικής παράδοσης των πάντων στη λογική του κεφαλαίου και του κέρδους.

Το όραμα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, είναι  το καθετί να μεταβληθεί σε πεδίο επιχειρηματικής κερδοφόρας δραστηριότητας. Ακόμη και σε τομείς που είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε εξ ορισμού δημόσιους ή εκτός της ανθρώπινης παρέμβασης.

Ο κόσμος όλος, με αυτή τη συλλογιστική, δεν συγκροτείται από τίποτα άλλο παρά από αλληλο-γρονθοκοπούμενες ανταγωνιστικότητες  μεταξύ  επιχειρήσεων, τομέων, κρατών, οικονομικών ενοτήτων, που με ένα μαγικό τρόπο ωθούν τα πάντα προς μια μέγιστη αποτελεσματικότητα και βελτιστοποίηση.

Το δόγμα αυτό δεν συμπυκνώνει μόνο μια υπαγωγή όλων των κοινωνικών λειτουργιών και ζωτικών ανθρώπινων δραστηριοτήτων στη λογική του ιδιωτικού κέρδους, αλλά αποτελεί και το υπόστρωμα για μια μεγάλη πολιτική μεταβολή, καθώς οι εργαζόμενοι, οι  συλλογικά ζώντες άνθρωποι και πολίτες, μετατρέπονται με καθολικό τρόπο σε ατομικούς καταναλωτές ή ακόμη σαφέστερα σε ‘’πελάτες’’.  Μια κοινωνία ολοκληρωτικά καπιταλιστική όσο ποτέ, από την ενέργεια και τα τρόφιμα, έως τη διασκέδαση, το νερό και τα απορρίμματα, είναι μια κοινωνία των πελατών και τίποτα περισσότερο.

Η αγαθή περίπτωση είναι να θυμηθούμε την ελληνική ταινία στην οποία ο Θανάσης Βέγγος φωνάζει κραδαίνοντας το ντουφέκι του ‘’πελάτες μου….’’, έξω από  ένα μαγαζάκι.  Για να έρθουμε ωστόσο πιο κοντά στη σοβαρότητα του  θέματος, ας θυμηθούμε  την υποτιμητική έννοια με την οποία οι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, αποκαλούν ‘’πελάτες’’ μια άλλη  ποδοσφαιρική ομάδα , στην περίπτωση που της επιβάλλουν συνεχώς ήττες, μαζί και εξευτελισμό.

Ο Collins Leys, βρίσκει αναλογίες ανάμεσα σε μια τέτοια κοινωνία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, με τον ‘’ολοκληρωτικό πόλεμο’’ των πρώτων χρόνων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος οριζόταν ως ‘’πόλεμος μεταξύ ολόκληρων κοινωνιών και όχι μόνο μεταξύ στρατών’’.

Δημόσιες συγκοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες, επιστημονική έρευνα, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, εκδόσεις, τύπος, συντάξεις, χρήσεις γης, νερό, δημόσιες υποδομές, όπως δρόμοι και λιμάνια, ακόμη και η ίδια η διαμόρφωση πολιτικών στρατηγικών, μεταφέρονται στον ιδιωτικό τομέα. Τα πάντα αλέθονται στο μύλο της ‘’αγοράς’’, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, η οποία φυσικά ορίζεται με όρους  απόδοσης μιας ιδιωτικής επένδυσης και όχι με το κριτήριο του δημόσιου οφέλους και μιας καλύτερης κοινωνίας.

Στο σημείωμα αυτό, για λόγους οικονομίας,  δεν θα ασχοληθούμε με το ερώτημα που αφορά το γιατί οι δημόσιες λειτουργίες στον καπιταλισμό δεν είναι πραγματικά δημόσιες, ούτε  ποιοτικές, ούτε και εντελώς δωρεάν. Θα επικεντρωθούμε στην κατάργηση τους, μέσω της ιδιωτικοποίησης, που αποτελεί ζήτημα τεράστιας σημασίας.  Η ιδιωτικοποίηση φυσικά έχει μεταμφιεστεί  στο λεξιλόγιο των τροϊκανών και γενικά των απολογητών του καπιταλισμού στο πιο εύηχο ‘’αποκρατικοποίηση’’,  σαν τα υπουργεία Πολέμου, τα οποία σε όλες τις χώρες ονομάζονται Υπουργεία Άμυνας.

Όπως και να  την ονομάσουμε όμως, η μετάβαση μιας επιχείρησης, από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, συνιστά κάτι περισσότερο από ξεπούλημα για τριάντα αργύρια σε ένα ιδιώτη.

Πρώτα από όλα η λειτουργία της δημόσιας επιχείρησης πρέπει να επανα-ορισθεί,  με τεμαχισμό σε μια σειρά διακριτών  επιμέρους λειτουργιών, οι οποίες να μπορούν να κοστολογούνται και  να πωλούνται.  Για παράδειγμα, αντί για μια συνολική λειτουργία νοσοκομειακής φροντίδας, γίνεται πλέον λόγος για εκατοντάδες ανεξάρτητες  ‘’ιατρικές πράξεις’’,  ή για αναρίθμητες διακριτές ‘’συμβουλές υγείας’’,  που κοστολογούνται και πωλούνται ανάλογα. Αυτός ο τεμαχισμός όμως, δεν είναι  μόνο τεχνικό ζήτημα. Αλλοιώνει την  ίδια την έννοια της συνολικής νοσοκομειακής φροντίδας υγείας, που αποτελεί μια οργανική ενότητα και δεν αποτελείται από  άθροισμα πράξεων, με τον ίδιο τρόπο που τα διάφορα διαμελισμένα μέλη ενός σώματος, δεν μπορούν να αθροιστούν για να αποτελέσουν  ένα ζωντανό οργανισμό, με τη σοφία της λειτουργίας που αυτός έχει.

Δεν αρκεί όμως να μετατραπεί μια δημόσια κοινωνική λειτουργία, σε άθροισμα εμπορεύσιμων πράξεων, προϊόντων και υπηρεσιών. Πρέπει να δημιουργηθούν πελάτες, πρόθυμοι να αγοράσουν. Μια δεύτερη πλευρά επομένως, έχει να κάνει με την  καλλιέργεια   της  αναγκαιότητας, να πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβληθεί αν πρώτα δε διασυρθούν στην κοινή χλεύη ή δεν οδηγηθούν στην οικονομική ασφυξία και λειτουργική παράλυση οποιοιδήποτε επιζώντες οργανισμοί, που παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες δωρεάν. Όταν λοιπόν βλέπουμε ή ακούμε για αίσχη και ρεμούλες  σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, ας ψάχνουμε να βρίσκουμε και ποια ιδιωτική κλινική χτίζεται ή ποια ιδιωτικοποίηση είναι στα σκαριά…

Επειδή όμως ακόμη δεν έχει εφευρεθεί τρόπος-και δεν πρόκειται- να παράγονται και να πωλούνται υπηρεσίες χωρίς εργαζόμενους, πρέπει και αυτοί οι τελευταίοι να μετασχηματιστούν. Από εργαζόμενους που υπηρετούν συλλογικούς σκοπούς, με στοιχειώδη αντίληψη κοινωνικού λειτουργού, σε εργαζόμενους  που παράγουν προϊόν προς πώληση, για λογαριασμό ενός αφεντικού και φυσικά υποταγμένων στο τελευταίο. Όταν κατακλυζόμαστε από ειδήσεις για φακελάκια γιατρών δημοσίου ή άλλα τέτοια, δεν είναι γιατί οι Πρετεντέρηδες θέλουν να στιγματίσουν  την διαφθορά.  Αυτές οι τάσεις του προσωπικού πλουτισμού ή και απλής επιβίωσης θα είναι πάντα παρούσες  στο πλαίσιο ενός δημόσιου τομέα υπηρέτη του κεφαλαίου και μιας κοινωνίας που καλλιεργεί τη λογική της κοινωνικής αδιαφορίας και του προσωπικού οφέλους. Δε θέλουν να στιγματίσουν το γιατρό που κάνει αυτή την πράξη, αλλά αντίθετα να κάνει να φαίνονται γελοίοι και μη πιστευτοί, ο γιατρός και η νοσοκόμα που δεν ενδίδουν σε αυτά. Να απαξιώνεται ως ψεύτικη, υποκριτική  και μη πραγματική οποιαδήποτε αντίληψη εργασίας ως ενσυνείδητη κοινωνική προσφορά. Άρα, να προκύπτει ως μοιραία η πλήρης κατάργηση  κάθε -έστω και τυπικής - δυνατότητας να υπάρξει ως τέτοια και να φαίνεται αναπόδραστη η αντικατάσταση της από την τυπική εργασία παραγωγής και πώλησης  εμπορεύματος για λογαριασμό ενός ιδιώτη. Είναι σα να αποκαλύπτει κανείς  την κρυφή ερωτική ζωή της κυρα-Μαρίας, για να δικαιώσει τη λειτουργία και τη διαφάνεια του επίσημου πορνείου της γειτονιάς.

Ωστόσο, η  μετατροπή μιας δημόσιας λειτουργία, σε εμπορεύσιμη υπηρεσία, δεν είναι αρκετή, για να λειτουργήσει αποδοτικά με επιχειρηματικά κριτήρια. Την ίδια στιγμή, σε ένα σύγχρονο καπιταλισμό που σέβεται το όνομα του, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα του ανταγωνισμού.  Πρέπει να αναζητηθούν οι λεγόμενες οικονομίες κλίμακας, που προϋποθέτουν μείωση κόστους παραγωγής, μαζική παραγωγή και φυσικά τυποποίηση. Αυτά φαίνονται περίπου φυσιολογικά σε μια περίπτωση  υλικών προϊόντων μαζικής παραγωγής, όπως  για παράδειγμα αυτοκίνητα ή λάμπες φωτισμού. Όταν όμως ο λόγος γίνεται για υπηρεσίες και ειδικά όταν αυτές βασίζονται, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, σε προσωπικές υπηρεσίες, είτε μιλάμε για γιατρό, είτε για τηλεφωνήτρια, τα πράγματα αλλάζουν αρκετά και είναι αρκετά πιο σύνθετα. Εννοείται πως κανένας επιχειρηματίας δεν μπορεί να δεχθεί ότι το ποσοστό κέρδους του, δεν θα είναι – αν όχι το μεγαλύτερο δυνατό στην αγορά-  τουλάχιστον στο επίπεδο του μέσου ποσοστού κέρδους, στους παραγωγικούς τομείς που είναι πάντα σημείο αναφοράς. Διαφορετικά, δεν θα έβαζε τα λεφτά του σε μια ιδιωτικοποίηση δημόσιας εταιρείας που παρέχει υπηρεσίες.

Ποια μπορεί να είναι η απάντηση αε αυτό το πρόβλημα;  Μοιάζει με την απάντηση, που θεωρείται και κλειδί επιτυχίας για την ΙΚΕΑ: Τα έπιπλα σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μπορούν να μεταφερθούν και να συναρμολογηθούν από τους πελάτες. Δεν αποτελεί αποκλειστική καινοτομία. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης αντικαθιστούν τραπεζικούς υπάλληλους και παιδεύουν γιαγιάδες και ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Αυτόματοι τηλεφωνητές αεροπορικών εταιρειών ή εταιρειών τηλεφωνίας, δείχνουν την πόρτα της απόλυσης σε υπαλλήλους και ο κόσμος παιδεύεται με τα πλήκτρα και τις επιλογές.  Υπολογιστές και e-mails αντικαθιστούν ταχυδρομικές υπηρεσίες, κάτι που ενθουσιάζει τους νέους ανθρώπους, αλλά καταδικάζει κοινότητες χωρίς καμία επικοινωνία. Αυτόματα μηχανήματα αντικαθιστούν τους ταμίες στα σουπερμάρκετ, ή γιατρούς και νοσηλευτές στα νοσοκομεία. Check out και check in σε ξενοδοχεία ή αεροδρόμια χωρίς μεσολάβηση υπαλλήλων. Μαθήματα με υπολογιστές, αλλά χωρίς δασκάλους, που μετατρέπουν τη μόρφωση από κοινωνική λειτουργία σε μηχανική ένθεση πραγμάτων στον εγκέφαλο. Τι το κοινό έχουν όλα αυτά; Εκτός από την αντικατάσταση ανθρώπινης εργασίας με μηχανήματα, διαπιστώνουμε και κάτι  άλλο πολύ σπουδαίο: Ό,τι δεν μπορεί να το κάνει η μηχανή, θα το κάνει ο πελάτης.

Αυτή όμως η διαδικασία, πραγματικά, αλλάζει  ριζικά την ίδια την φύση των υπηρεσιών και οι δημόσιες υπηρεσίες για τις οποίες συζητούμε εδώ, δεν αποτελούν εξαίρεση.  Η συμβουλευτική, δια ζώσης,  υποστήριξη  από  ένα οικογενειακό γιατρό του δημόσιου συστήματος υγείας,  για να επιστρέψουμε στο κύριο παράδειγμα μας, συνοδευόμενη από μια σύντομη εξέταση και συζήτηση, μετατρέπεται αρχικά σε μια υποστήριξη από κάποιο  μη σταθερό γιατρό μιας μεταβαλλόμενης ομάδας, αργότερα σε μια απλή συμβουλή νοσοκόμας ή βοηθού-νοσοκόμας και τελικά περιορίζεται σε τηλεφωνική υποστήριξη σε ένα ιατρικό τηλεφωνικό κέντρο, όπου απαντά μια  φωνή από κομπιούτερ στη βάση πρωτοκόλλου κατά το καινοτόμο πρότυπο των ροζ γραμμών.

Τα παραπάνω μας βοηθούν να καταλάβουμε ότι δεν  έχουμε μόνο  μια μετάβαση  σε κοινωνικές υπηρεσίες που ελέγχονται επιχειρησιακά και οικονομικά  από κάποιο  ιδιώτη επιχειρηματία και όχι από το κράτος. Είναι αλήθεια πως πολύς κόσμος αυτό είχε πιστέψει και τσίμπησε, έχοντας τη λογική ‘’εδώ που φτάσαμε, ας δουλέψει σωστά, ας με εξυπηρετήσει και ας βάλει και αυτός στην τσέπη του ένα κέρδος’’.  Η ζωή δείχνει, ειδικά σε χώρες που ξεκίνησαν πρώτες αυτό το χώρο, όπως η Μεγάλη Βρετανία, πως έχουμε μια  μετατροπή κοινωνικών –από τη  φύση τους- υπηρεσιών σε εξατομικευμένη υπόθεση με ακρωτηριασμένο χαρακτήρα. Σε όλους τους ιδιωτικοποιημένους  τομείς, διαμορφώνονται διαφορετικά επίπεδα ποιότητας και πρόσβασης, που κοστολογούνται και χρεώνονται με ανάλογο τρόπο. Έτσι, έχεις υποτίθεται την δυνατότητα να διαλέξεις, αν θέλεις μια ‘’full service’’ υπηρεσία,  μόνο εφόσον την πληρώσεις αδρά. Αυτό επιτυγχάνεται δια μέσου της εισαγωγής διαφορετικών πληρωμών για ‘’έξτρα’’ υπηρεσίες διαφόρων ειδών, που συμπληρώνουν τις ‘’βασικές’’ παροχές οι οποίες είναι απολύτως υποβαθμισμένες ή/και ανύπαρκτες. Έτσι, μπορείς να πληρώσεις χωριστά για να  έχεις  καλό φαγητό, κρεβάτι ή τακτική επίσκεψη γιατρού ή νοσοκόμας σε ένα νοσοκομείο, σχολικά βιβλία και πρόσβαση σε βιβλιοθήκες σε ένα σχολείο, καλής ποιότητας τηλεοπτικά προγράμματα σε μια σύνδεση. Δηλαδή, πράγματα που αρχικά ήταν ή έπρεπε να ήταν αναπόσπαστα μέρη μιας συνολικής ποιοτικής υπηρεσίας προσφερόμενη σε όλους.

Με αυτό τον τρόπο η κοινωνική υπηρεσία, δεν ιδιωτικοποιείται, αλλά καταργείται, μεταλλάσσεται σε μια αγοραπωλησία χωρίς κοινωνικό αποτέλεσμα. Ότι ξεκίνησε ως δημόσια λειτουργία και σχεδιάστηκε για να ικανοποιήσει ένα συλλογικά καθορισμένο κοινωνικό ή πολιτικό σκοπό, καταλήγει σε μια παραγωγή προϊόντων μαζικής κατανάλωσης που πωλούνται επικερδώς. Η έννοια του δημόσιου αγαθού διαφοροποιείται σε μια πανσπερμία ‘’πακέτων’’ που προσφέρονται σε διαφορετικού επιπέδου πελάτες ανάλογα με την τσέπη τους.  Το παλαιό ‘’στο νοσοκομείο και στον  πόνο, είμαστε όλοι ίσοι’’, πρέπει να ξεχαστεί.  Οι συλλογικές ανάγκες και οι καθολικές αξίες που μια δημόσια κοινωνική λειτουργία πρέπει να υπηρετεί, περιθωριοποιούνται και τελικά καταργούνται. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, αναζητεί, στοχεύει και κατασκευάζει έναν ολοκληρωτικά εξατομικευμένο πληθυσμό, χωρίς συλλογικές ανάγκες και καθολικές αξίες. Για να μη  λέμε πολλά, ας το δούμε όπως το είχε θέσει ωμά η Θάτσερ : ‘’Δεν υπάρχει κοινωνία γενικά, μόνο άτομα και οι οικογένειες τους’’, που ξοδεύουν τα χρήματα τους στις αγορές.

Μπορούμε όμως αλήθεια να έχουμε δημοκρατία, αν δεν έχουμε ‘’κοινωνία’’; Χωρίς  κοινή ζωή, δημόσιες κοινωνικές πολιτικές, πολιτισμό και αλληλεγγύη; Αν δεν τα χρειαζόμαστε αυτά, τότε η καλύτερη πολιτική μορφή είναι ένας φασισμός νέου τύπου και ας μη τρομάξουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτή την προοπτική.

Είμαστε σε εποχή μιας ιστορικών διαστάσεων μετάβασης. Είναι δυνατόν  οι οικονομικές, κοινωνικές μορφές, με πρώτιστο το ζήτημα της ιδιοκτησίας, να μετασχηματιστούν  στην  κατεύθυνση της κοινής νομής, δημιουργίας και απόλαυσης, δηλαδή κομμουνιστικά, δίνοντας ανώτερη διάσταση στη δημοκρατίας; Ή μήπως  οι πολιτικές, πολιτιστικές μορφές, προϊόντα καταχτήσεων προηγούμενων επαναστάσεων,  θα προσαρμοστούν βίαια στην  οικονομική, κοινωνική βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, δηλαδή θα ζήσουμε ένα σύγχρονο φασισμό της ηλεκτρονικής εποχής;  

Για το ένα ή το άλλο, δε θα αποφασίσουν τα άστρα ή η μοίρα. Αντίθετα, στο μεσοδιάστημα αυτής της ιστορικής διχάλας, υπάρχουμε εμείς, οι εργαζόμενοι, οι τάξεις, τα δρώντα υποκείμενα, οι κοινωνίες στην ταξική τους διαπάλη, που θέλουμε και αγωνιζόμαστε να καταστήσουμε δυνατό, εφικτό και αναγκαίο  τον πρώτο δρόμο.

* Το άρθρο ετοιμάστηκε για το ηλεκτρονικό περιοδικό baboushka