είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε

Το διάγγελμα Αναστασιάδη στον Κυπριακό λαό 

Για τις πρόσφατες ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό και όσα προβλέπονται στο Κοινό Ανακοινωθέν με το οποίο ξανάρχισε ο διάλογος μίλησε στο διάγγελμά του ο Νίκος Αναστασιάδης, εκφράζοντας την ελπίδα να "δοθεί οριστικό τέλος  στην επικρατούσα απαράδεκτη κατάσταση...

" .....Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,

Γνωρίζω πως πολιτικές δυνάμεις που είχαν διαφωνήσει, είτε με τη διαδικασία είτε τη μεθοδολογία, εξακολουθούν να διατηρούν τις απόψεις τους. Εκείνο που με λυπεί δεν είναι η όποια διαφωνία, αλλά οι επαναλήψεις αναφορών που δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο του ανακοινωθέντος αλλά ενδεχόμενα με πολιτικές επιλογές που δεν συμφωνούν με την επιδιωκόμενη μορφή λύσης.

Χωρίς καμιά διάθεση, επαναλαμβάνω, αντιπαράθεσης με όσους διαφωνούν, παραθέτω για ακριβή ενημέρωση του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, τι διαλαμβάνει το κοινό ανακοινωθέν και τι έχουμε διασφαλίσει για επανέναρξη των συνομιλιών, ώστε, αν και η άλλη πλευρά επιδείξει την ίδια καλή θέληση, να υπάρξει προοπτική επιτυχούς κατάληξης.

Πιο συγκεκριμένα στο Κοινό Ανακοινωθέν προβλέπονται τα ακόλουθα:

1. Η υπάρχουσα κατάσταση, το στατους κβο δηλαδή, θεωρείται και από τους δύο ηγέτες απαράδεχτη. Δηλαδή, μεταξύ άλλων, απαράδεχτη κρίνεται η παρουσία κατοχικών στρατευμάτων, η συνεχιζόμενη διαίρεση της πατρίδας μας, η παράνομη αξιοποίηση των Ε/κ περιουσιών, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών, ο εποικισμός, η καταστροφή της θρησκευτικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς, η ανάγκη που εξωθεί τους Ελληνοκύπριους να ξεπουλούν τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα, η αποξένωση του κυπριακού ελληνισμού από το κατεχόμενο μέρος και η εν τη ουσία παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής. (Παράγραφος 1).

2. Προβλέπεται ότι η λύση θα σέβεται τις βασικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις
θεμελιώδεις ελευθερίες και θα διασφαλίζει το κοινό μέλλον του συνόλου των πολιτών σε μια 

ενωμένη Κύπρο εντός της Ε.Ε. (Παράγραφος 1).

3. Οι αρχές και οι αξίες επί των οποίων εδράζεται η Ε.Ε. θα διασφαλίζονται και θα γίνονται σεβαστές σε όλη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας (Παράγραφος 4).

4. Το εξίσου σημαντικό, για να μην πω το σημαντικότερο, είναι ότι στην ενωμένη Κύπρο κατοχυρώνονται οι τρεις βασικές αρχές, χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε κράτους μέλους των Η.Ε. Η ενωμένη Κύπρος ως μέλος των Η.Ε. και της Ε.Ε. θα έχει μια και μόνη διεθνή νομική προσωπικότητα, μια και μόνη κυριαρχία, μια και μόνη ενιαία ιθαγένεια (Παράγραφος 3).

5. Αποκλείονται τα όποια ασφυκτικά ή άλλως πως χρονοδιαγράμματα (Παράγραφος 3).

6. Υιοθετείται η αρχή πως τίποτα δεν είναι συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν τα πάντα 
(Παράγραφος 5).

7. Αποκλείεται ρητά η όποια μορφή επιδιαιτησίας και πως μόνο μια συμφωνία που θα βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των μερών θα παραπεμφθεί σε δημοψήφισματα (Παράγραφος 6).

8. Ρητά και απερίφραστα απαγορεύεται η ένωση του όλου η μέρους με την όποια χώρα, η όποια μορφή διαίρεσης ή απόσχισης ή και η όποια μονομερής ενέργεια αλλαγής του καθεστώτος (Παράγραφος 4).

9. Διασφαλίζεται η ιεραρχία των νόμων, αφού ρητά αναφέρεται πως ο υπέρτατος νόμος του κράτους είναι το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα που θα δεσμεύει το σύνολο των αρχών της ομοσπονδίας αλλά και των συνιστωσών πολιτειών (Παράγραφος 4).

10. Ρητά καθορίζεται πως αφού συμφωνηθούν οι αρμοδιότητες της Ομόσπονδης Κυβέρνησης, όσες εξουσίες εναπομείνουν, δηλαδή το κατάλοιπο εξουσίας, ανατίθενται από το ομοσπονδιακό Σύνταγμα στις πολιτείες. Οι εξουσίες αυτές αφορούν εσωτερικές αρμοδιότητες, όπως, για παράδειγμα, η παιδεία, το σύστημα υγείας, οι κοινωνικές ασφαλίσεις κ.α. Η αποκέντρωση αυτή συνάδει με την ευρωπαϊκή αρχή της επικουρικότητας, δηλαδή της ανάθεσης περισσοτέρων εξουσιών για θέματα
καθημερινότητας των πολιτών στις τοπικές αρχές. Να σημειωθεί ακόμη ότι τούτο συνάδει απόλυτα 

με ό,τι ισχύει στην συντριπτική πλειοψηφία των ομόσπονδων κρατών. (Παράγραφος 3)

11. Διασφαλίζεται πως οι συνιστώσες πολιτείες δεν έχουν την όποια κυριαρχία ή προϋπάρχον δικαίωμα ανεξάρτητου κράτους όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά την ιδιότητα που αποκτούν σαν συστατικά μέρη (συνιστώσες πολιτείες) της ομοσπονδίας, όπως καθορίζεται από το ομοσπονδιακό Σύνταγμα. Αρκεί να αναφερθεί πως στο κοινό ανακοινωθέν ρητά προνοείται πως οι συνομιλίες διεξάγονται μεταξύ των δύο κοινοτήτων και όχι των όποιων κρατικών οντοτήτων. (Παράγραφος 4).

12. Προνοείται ακόμη πως οι όποιες διαφορές μεταξύ Ομόσπονδου Κράτους και συνιστωσών πολιτειών ή/και πολιτειών μεταξύ τους, θα επιλύονται τελεσίδικα από το Ομόσπονδο Συνταγματικό Δικαστήριο, όπως συμβαίνει σε όλα τα Ομόσπονδα Κράτη (Παράγραφος 3).

13. Η αναφορά στον αλληλοσεβασμό και στη διαφύλαξη της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής ταυτότητας και ακεραιότητας του κάθε πολίτη του Ομόσπονδου Κράτους δεν αφορά μόνο την
Τουρκοκυπριακή κοινότητα αλλά διασφαλίζει και την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού. Ούτε 
και εκχωρεί όπως ισχυρίζονται κάποιοι κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά απλώς διασφαλίζει τη 

συμφωνηθείσα πολιτική ισότητα. (Παράγραφος 1).

14. Καθιερώνεται νέα μεθοδολογία, σύμφωνα με την οποία κατά τη διάρκεια των συνομιλιών η συζήτηση των διάφορων ουσιωδών πτυχών θα γίνεται αλληλένδετα και παράλληλα και, ως εκ τούτου, αποφεύγεται η πρακτική του παρελθόντος να επικεντρώνεται ο όλος διάλογος σε συγκεκριμένη ουσιώδη πτυχή (Παράγραφος 2).

15. Γίνεται αποδεχτή η θέση μας για την ανάγκη υιοθέτησης ουσιωδών μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης τα οποία θα δώσουν νέα δυναμική στην προοπτική για μια ενωμένη Κύπρο, κάτι που απηχεί πλέον και τις απόψεις σημαντικών παραγόντων της διεθνούς κοινότητας. (Παράγραφος 7).

16. Τέλος, θα ήθελα να επαναλάβω πως το Κοινό Ανακοινωθέν δεν αποτελεί τη λύση, αλλά τις βασικές παραμέτρους μέσα από τις οποίες θα αναζητηθεί η τελική λύση και η οποία θα προέλθει από
την ελεύθερη βούληση των μερών και θα τεθεί ενώπιον του κυρίαρχου λαού ο οποίος και θα 
αποφασίσει τελεσίδικα δια δημοψηφισμάτων (Παράγραφοι 2 και 4)."....

και τα πρώτα σχόλια

Λύση-ντροπή μαγειρεύουν στην Κύπρο

10/2/14 | Πηγή: Ανιχνεύσεις

Η αποδοχή εκ μέρους του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας του κειμένου που έθεσε ενώπιόν του η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτόρια Νούλαντ, δεν ήταν μία σοφή πράξη, όπως προσπαθεί να την παρουσιάσει, και μάλιστα με έναν τρόπο απόλυτο, ως αυτός να είναι ο σωστός και όλοι οι υπόλοιποι να είμαστε βλάκες. Είναι μία πράξη για την οποία θα μετανιώσει, διότι οδηγεί την Κύπρο σε μεγάλες περιπέτειες.

Μελετώντας το αμερικανικό κείμενο, εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι όσα είπε κατά καιρούς ο κ. Αναστασιάδης, ότι δεν θα δεχθεί άλλη λύση εκτός της (ρατσιστικής) διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ήταν «κουβέντες του καφενέ», όπως λέμε στην Κύπρο. Διότι το κείμενο που αποδέχθηκε οδηγεί σε μία κλασική συνομοσπονδία, η οποία είναι ανάθεμα, όπως ανάθεμα είναι και η διχοτόμηση.

Προεκλογικά ο κ. Αναστασιάδης έκρυβε με επιμέλεια τις πάγιες γνωστές θέσεις του και πιάστηκε από το δεκανίκι που του πρόσφερε ο πρώην πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Μάριος Καρογιάν, για να παρουσιάσει τον εαυτό του ως έναν «αλλαγμένο πολιτικό» σε ό,τι αφορά το εθνικό θέμα της Κύπρου. Δεν έχει αλλάξει… Του βγάζω το καπέλο ότι μπόρεσε και έκρυψε τα αισθήματά του, διότι οι θέσεις του για το Κυπριακό, που είναι και πιο προχωρημένες από το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν, είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά του.Μ

Η μόνη παρηγοριά για όσους επιμένουν να υποστηρίζουν λύση βάσει των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου είναι ότι ο κ. Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να θέσει σε δημοψήφισμα το όποιο σχέδιο καταλήξει με τον κατοχικό ηγέτη. Στην ουσία θα είναι δημοψήφισμα και για τη μέχρι τότε πορεία του ως Προέδρου της Κύπρου. Εάν χάσει στο δημοψήφισμα, θα πρέπει να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές. Εάν αυτήν τη φορά κερδίσει το «ναι», απλά ο ίδιος θα αυτοαναγορευτεί σε πρόεδρο της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Διότι το νησί θα έχει παραδοθεί στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.

Εθνος

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
....Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιδιώκει την έναρξη των συνομιλιών σε μία περίοδο όπου Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται κάτω από τεράστια οικονομικά προβλήματα και είναι ευάλωτες σε εκβιασμούς. Παράλληλα, η τουρκική επιθετική συμπεριφορά επιβεβαιώνει ότι δεν έχει την παραμικρή διάθεση να επιδείξει συναινετική στάση στις συνομιλίες. Ενισχύει την επιθετικότητά της και τα τετελεσμένα επί του εδάφους, π.χ. με την επίσπευση των έργων μεταφοράς νερού στα κατεχόμενα. Στη θάλασσα, εντείνει τις προκλήσεις της, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το επεισόδιο με το νορβηγικό σεισμογραφικό σκάφος εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.

Ο Πρόεδρος και η πολυπληθής ομάδα συνεργατών του θα έπρεπε να αξιολογούν αντικειμενικά και νηφάλια τα δεδομένα, μακριά από συναισθηματισμούς, αυταπάτες και ένστικτα αυτοδικαίωσης.

Αντ’ αυτού, οδηγούν σε έναρξη των συνομιλιών, σε μια περίοδο όπου προμηνύονται αφόρητες πιέσεις και εκβιασμοί που θα επιφέρουν νέα δεινά για την πλευρά μας στο εθνικό θέμα. Το 
ελάχιστο κόστος για τη πλευρά μας θα είναι η κατάληξη σε ένα νέο αδιέξοδο, το οποίο όμως θα προλάβει να εντάξει τα ενεργειακά στην ατζέντα των συνομιλιών.

Εξίσου ανησυχητικό είναι το τι θα γίνει με τις εν εξελίξει διεργασίες στα θέματα ενέργειας, κατά την περίοδο διεξαγωγής των συνομιλιών. Ο όλος σχεδιασμός αποσκοπεί στην αξιοποίηση της ‘μοναδικής ευκαιρίας’, όπως δηλώνουν οι συμμάχοι της Τουρκίας, με στόχο των επιβολή της νέας εκδοχής του Σχεδίου Ανάν. Είναι ξεκάθαρο με την παραπομπή στο έγγραφο Ντάουνερ για τις Συγκλήσεις.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εγκλώβισε το Κυπριακό σε μια μονοπωλιακή διαχείριση από Αμερικανό-Βρετανικό παράγοντα. Κρατώντας μακριά φίλες χώρες Μόνιμα Μέλη του Σ.Α., όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Κίνα. Αυτή η τακτική αποδυναμώνει την υπόθεση μας, στερεί την Κύπρο από ισχυρές συμμαχίες καθιστώντας την πιο εκτεθειμένη σε πιέσεις.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Το κείμενο χαρακτηρίζεται από ασάφειες και αμφισημίες στα ζητήματα ουσίας. Τα αποκαλούμενα τρία singles, ήτοι, η μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνής 
προσωπικότητα, διαβρώνονται ή εξουδετερώνονται από ρητές αναφορές που ικανοποιούν πλήρως τις τουρκικές θέσεις. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τους στόχους και τις επιδιώξεις της πλευράς μας στο Κυπριακό. Στην ουσία δεν πρόκειται για απλά ένα κοινό ανακοινωθέν που δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα των συνομιλιών αλλά για μια καινούργια Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου, πιο λεπτομερή από τις προηγούμενες, η οποία καθορίζει μια νέα βάση λύσης του Κυπριακού, στα πλαίσια εντελώς των Τουρκικών επιδιώξεων.συνέχεια εδώ

“Η μόνη εφικτή λύση για τώρα είναι αυτή της Τουρκίας”

11/2/14 | 0 σχόλια | 0 απαντήσεις | 91 εμφανίσεις

Άρης Πετάσης

Μιλώντας τελευταία για το εθνικό μας θέμα με υψηλόβαθμο ξένο διπλωμάτη του ανάφερα πως εμείς θα ψηφίσουμε υπέρ μιας λύσης επιβίωσης στον τόπο μας και μόνο εφόσον αυτή: α.) είναι πλήρως δημοκρατική, ακριβώς όπως ισχύει σε όλες τις χώρες της ΕΕ (ώστε να είναι και βιώσιμη και δίκαιη) β.) διασφαλίζει την απρόσκοπτη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και γ.) μας εξασφαλίζει πως η Τουρκία θα φύγει από την Κύπρο και δεν θα ξαναέλθει: όχι στο δικαίωμα στάθμευσης Τούρκικων στρατευμάτων και όχι στις «εγγυήσεις».  Ιδού η απάντηση του συνομιλητή μου διπλωμάτη: «η Τουρκία δεν δέχεται τίποτα από αυτά που μου είπες και έτσι η μόνη εφικτή λύση για τώρα είναι αυτή της Τουρκίας.»  «Τότε,» συνέχισα, «η Τουρκία δεν θα πάρει την υπογραφή μας που η ίδια  θέλει τόσο πολύ ώστε να νομιμοποιήσει όσα πήρε με την βία και την κατοχή .»  «Συμφωνώ απόλυτα πως η υπογραφή σας είναι το πανίσχυρο σας  όπλο,» μου είπε.

Διαβάζοντας το εξαίρετο βιβλίο του καθηγητή του Kings College London, Roderick Beaton με τίτλο, “Byron’s War” (Cambridge University Press) αντιλήφθηκα πως η επικοινωνιακή απάτη του δήθεν διλλήματος μεταξύ “εφικτού” και “ευκταίου” υπήρχε και κατά την διάρκεια επικού αγώνα 1821-32.

Η επιλογή τότε ήταν μεταξύ: α.) του “εφικτού” κάποιας αυτονομίας για την Ελλάδα που στην ουσία θα την έβαζε υπό τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας (τα ίδια περίπου αποτελέσματα όπως αυτά μιας “εφικτής” διζωνικής-δικοινοτικής λύσης) και β.) του “ευκταίου” της πλήρους ελευθερίας της Ελλάδος.  Μεταξύ των θιασωτών του “εφικτού” δυστυχώς ήταν και πολλοί οπλαρχηγοί  που υποστήριζαν την συγκεκριμένη επιλογή για δικούς τους ιδιοτελείς λόγους. Οι υποστηριχτές του “ευκταίου” (της πλήρους ελευθερίας της Ελλάδος) αποτελούνταν από τις ευγενέστερες και ποιο ανιδιοτελείς προσωπικότητες του αγώνος, μεταξύ των οποίων και ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης (απόφοιτος των στρατιωτικών σχολών της μετα-επαναστατικής Γαλλίας,) οι μεγάλοι φιλέλληνες Lord Byron και Percy Shelly και οι διανοούμενοι της Πόλης αλλά και της διασποράς (τον τότε καιρό διανοούμενος και  πατριώτης αποτελούσαν συνώνυμες λέξεις!)  Η ομάδα Υψηλάντη, λόγιων, κτλ γνώριζαν με βεβαιότητα πως το “εφικτό” τελικά θα κατέληγε σε εθελούσια υποδούλωση με την ψήφο/σφραγίδα των σκλαβωμένων Ελλήνων.  Έτσι, εισηγούνταν αντοχή, καρτέρια και τόλμη και όχι στην ηττοπάθεια. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρω πως οι τότε υποστηρικτές του “εφικτού” και ηττοπαθείς κατηγορούσαν την ομάδα του “ευκταίου” σαν αιθεροβάμονες. Ευτυχώς, τελικά πρυτάνευσε ο πατριωτισμός και το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Το εφικτό αυτή την στιγμή ισοδυναμεί με την λύση που θέλει Τουρκία. Τίποτα άλλο.  Οι θέσεις της Τουρκίας υποστηρίζονται και από τις φίλες προς αυτή χώρες για τα δικά τους συμφέροντα.  Επιθυμούν διακαώς να αποενοχοποιηθεί η Τουρκία χωρίς να χάσει κανένα κεκτημένο της εισβολής.  Και κυρίως, να οδεύσει προς ένταξη στην ΕΕ και να καταστεί παίχτης στους δικούς μας ενεργειακούς πόρους πράγμα που θα ωφελήσει και τις συγκεκριμένες χώρες (έλευση αγωγού μέσω Τουρκίας και    φθηνότερη ενέργεια).  Ευτυχώς για μας απαραίτητο στοιχείο της λύσης αποτελεί η υπογραφή μας.  Γι’ αυτό και γυροφέρνουν οι διάφοροι δήθεν διαμεσολαβητές  πιέζοντας για γρήγορη «εφικτή λύση» που θα ξεκλειδώνει για την Τουρκία και τους φίλους της το ντουλάπι με τον χρυσό.

Η θέση πως, «εφόσον υπογράψουμε εφικτή λύση ελευθερώνουμε την Κύπρο από την Τουρκία»αποτελεί ψευδαίσθηση για να μη πω, και ας μου επιτραπεί ο όρος, μωρία.  Η υπογραφή μας τώρα θα μας υποδουλώσει μέχρι να φύγουμε για πάντα από την Κύπρο, εναγείς της ελληνικής ιστορίας μας. Το όλο σκηνικό του “εφικτού” είναι ήδη καλά στημένο και το μόνο που απουσιάζει είναι η πολυπόθητη για την Τουρκία και τους φίλους της υπογραφή μας ώστε να ανοίξει η οδός προς τα Κυπριακά κοιτάσματα ενέργειας.  Με την υπογραφή μας υπέρ του “εφικτού” θα καταστούμε ο μόνος λαός στην ιστορία που θα υποδουλωθεί  με την δική του ψήφο κατατρεγμένος από τις κατάρες των ένδοξων προγόνων του.

  http://omirosalexandrou.blogspot.com.

Category: Ειδησεις, Προτεινόμενα άρθρα

είμαστε όλοι Κεφαλονίτες

"...Θα πω λοιπόν το κλασικό «Είμαστε όλοι Κεφαλονίτες», αλλά δεν πρόκειται απλώς για το γνωστό κλισέ που χρησιμοποιείται συνήθως σε περιπτώσεις ασύμμετρων τρομοκρατικών ή ανθρωπιστικών 
χτυπημάτων. Το λέω και το εννοώ κυριολεκτικά.

Διαβάζω τα ρεπορτάζ και βλέπω τις εικόνες στην τηλεόραση και σκέφτομαι πόσο μοιάζει η τραγωδία της Κεφαλονιάς με τη σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας. Βλέπω τους κρατήρες που άνοιξε στη ζωή μας και στον περίγυρό μας η κρίση, τις τάφρους, τις σπασμένες προβλήτες όπου δεν μπορεί να πλησιάσει για να δέσει κανένα καράβι, τα ρημαγμένα πεζοδρόμια, τις πεσμένες στέγες, τα κατεστραμμένα νοικοκυριά, τα ερείπια. Βλέπω κολώνες σπιτιών συντετριμμένες, άλλες λυγισμένες, βλέπω τον πολεοδομικό ιστό του νησιού να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον κοινωνικό ιστό της  χώρας, που συντρίβεται κατά κύματα. Βλέπω την κοινωνία που καταπονείται σωρευτικά...

 Χριστόφορος Κάσδαγλης

                                          Στη σπηλιά της Μελισσάνης

Τι απειλεί η υποψηφιότητα Καρυπίδη;

Άναυδοι οι πολίτες της Δυτικής Μακεδονίας παρακολουθούμε μια πρωτοφανή όσο και ομόφωνη συστράτευση ΟΛΩΝ των μέσων,που αποκαλύπτουν, στους κουτούς, πλανημένους εμάς , τον βίο και την πολιτεία ενός πολίτη που γνωρίζουμε , απο την καθημερινή δημόσια έκθεσή του στο τοπικό κανάλι, που εμείς παρακολουθούμε.

Η ομοβροντία κριτικής που θέλει να παρουσιάσει μια τρομακτική εικόνα ενός ανθρώπου απο εμάς, σαν όλους εμάς, με ισχυρή ωστόσο την πιθανότητα εκλογής στις περιφερειακές εκλογές, αυτή ακριβώς είναι τρομακτική: ποιός και τι απειλείται απο την υποψηφιότητα αυτή, που χρειάστηκε να παρέμβει μέχρι και η παγκοσμια εβραική κοινότητα για να την αποτρέψει;

Τι μυστικά κρύβουν οι βάλτοι των ορυχείων μας και η καπνιά των καμινάδων μας ;

Ισως μερικές απαντήσεις στην παρακάτω δημοσίευση:

Η Σχεδία της Μέδουσας Μία οφειλόμενη απάντηση στους κατασκευαστές των ναυαγίων και υπέρμαχους της πολιτικής ¨ανθρωποφαγίας¨

Του Πολιτίδη Τάσου (Μέλους της Γραμματείας της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΕ Κοζάνης)

Ο πίνακας του Jean Louis Théodore Géricault «Le Radeau de la Méduse», ήταν πάντα το αντίπαλο δέος της πολιτικής μου συνείδησης.
Αυτή η σχεδία με δίδαξε ότι η ανθρώπινη φύση κρατά τα κλειδιά της κόλασης, ότι η αδεξιότητα των χειρισμών δημιουργεί ναυάγια και ότι η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων οδηγεί σε τρικυμισμένα πελάγη.
Με δίδαξε επίσης πως τα ναυάγια είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωποθυσίας.
Με πλήρη επίγνωση πως αυτή η αφήγηση αύριο θα ¨τεμαχίζεται¨ από αριστερές και δεξιές μονταζιέρες, παρακαλώ να θεωρηθεί δεδομένο πως σε αυτό το ¨ταξίδι¨…Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα, Ύστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό (Μ. Αναγνωστάκης).

Ακούμε φριχτά πράγματα αυτές τις ημέρες.
Βλέπουμε τέρατα να παρελαύνουν στις χρονογραμμές, όπου μια τρίχα χωρίζει το ανάθεμα από το ζήτω.
Κοιτάμε απαθείς το πολιτικό σύστημα μαζί με τους ¨θερμόαιμους¨ στις τάξεις μας, να κατακρεουργούν έναν άνθρωπο που όλοι γνωρίζουμε και τον ξέρουμε πολλά χρόνια.
Ξέραμε και τις αδυναμίες και τις δυνατότητες του.
Συζητήσαμε επάνω σε αυτό το όνομα, όπως και σε πολλά άλλα, όμως ξέραμε όλοι ποιος είναι.
Και είναι απίστευτο που κανείς μας δεν μίλησε ούτε όρθωσε το ανάστημά του για να σταματήσει αυτήν την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό απέναντι του.
Το πολιτικό έλλειμμα και η απροθυμία στράτευσης, μετασχηματίστηκε σε λοιδορία απέναντι του.
Αλήθεια που είναι οι πολιτικές στρατεύσεις που υπήρξαν και έπεσαν έξω από την αντίληψη μας;
Είδαμε επίσης να εξελίσσονται πολιτικές συμπεριφορές που είναι μακράν της δικής μας κουλτούρας και σαφώς δεν εγγράφονται στο δικό μας αξιακό σύστημα.
Αγκαλιάσαμε αυτά που καθημερινά πολεμάμε στους δρόμους και τα φέραμε σπίτι μας, πιστεύοντας πως θα γινόταν ήμερα κατοικίδια.
Η αριστερά που γνωρίζαμε ή που νομίζαμε πως γνωρίζουμε μετατράπηκε σε θυσιαστήριο για να κατευνάσει την ανησυχία και τον τρόμο της ¨ελληνογερμανικής¨ συνέλευσης και των τοπικών ελίτ.
Δεν με συνδέει καμία προσωπική, πόσο μάλλον πολιτική σχέση με τον κ. Καρυπίδη.
Άλλωστε όλοι εδώ γνωρίζουν πως δεν ήταν μέσα στις προσωπικές μου προτάσεις και πως στις διαδικασίες συντάχθηκα με μία πιο ¨καθαρόαιμη¨ επιλογή.
Είναι όμως πολιτική μου υποχρέωση να ενημερώσω τους εν αγνοία συντρόφους μου, που ακούν δύο μέρες τώρα μόνο τα τύμπανα του πολέμου από τα χαρακώματα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Μόνο σαν ηλιθιότητα μπορεί να εκληφθεί η ταύτιση του κ. Καρυπίδη με τους νεοναζί, και μόνο σαν αστειότητα ο χαρακτηρισμός του σαν μεγαλοκαναλάρχη.
Δεν θα αναφερθώ στον αντιμνημονιακό χαρακτήρα του καναλιού.
Εκείνο όμως που θα αναφέρω είναι πως δεν υπήρξε κίνημα ή συλλογικότητα που να μην είχε τιμητική θέση στις εκπομπές του, σε σημείο υπερβολής μάλιστα.
Ο κ. Καρυπίδης μπορεί να μην είναι η καλύτερη επιλογή, είναι όμως μία δυνατότητα.
Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του, ανέτρεψε πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα για την περιοχή της Δ. Μακεδονίας.
Έδωσε μία ορατή προοπτική για ανατροπή δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ευρείες κοινωνικές συναινέσεις και συγκλίσεις.
Γι΄ αυτό έπεσαν λυτοί και δεμένοι επάνω σε αυτή την υποψηφιότητα. Όλο το πολιτικό σύστημα και όλοι οι εθνικοί εργολάβοι.
Να προλάβουν το κακό.
Να συγκρατήσουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια που εκφράζεται στο πρόσωπο του κ. Δακή και να σταματήσουν την συντριβή του.
Όπως επίσης να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να τελειώσουν οι εκλογές την πρώτη Κυριακή, πράγμα που θα απειλούσε τα σχέδια τους για την εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της ενέργειας και του φυσικού πλούτου της ΔΜ.
Για να τελειώνουμε με αυτή την φάρσα δύο είναι οι δρόμοι:

-Ο πρώτος να εκχωρήσουμε στον κ. Δακή την περιφέρεια και στους εντολοδόχους του Γη, Ύδωρ και Αέρα, για να προχωρήσουν την ¨ανάπτυξη¨ που ονειρεύονται διαμορφώνοντας το κατάλληλο εργασιακό περιβάλλον.

-Ο δεύτερος, να συνταχθούμε σε μια νικηφόρα προοπτική για την ανατροπή, βάζοντας τις πολιτικές διασφαλίσεις και παίζοντας ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση ενός περιφερειακού σχεδίου για την ανασυγκρότηση της Δ.Μ.

Είναι τέτοιο το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής και της απαξίωσης της Δ.Μ που οποιαδήποτε εκχώρηση από μεριά μας θα σημάνει το ιστορικό της τέλος.


Σημειώσεις: ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΑΠΟ ΤΙΣ ¨ΔΙΑΚΟΡΕΥΜΕΝΕΣ¨ ΚΑΙ ¨ΑΝΕΓΓΙΧΤΕΣ¨ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ Δ.Μ (Αποδομώντας τον πολιτικό λόγο του κ. Δακη)
http://syrizakozanis.wordpress.com/2012/07/03/%CE%B3%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CE%B4%CF%89%CF%81-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B9%CF%83-%C2%A8%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%83%C2%A8-%CE%BA%CE%

Κρατικοδίαιτοι ή καινοτόμοι;

Greenpeace: Η Αλήθεια για το Κόστος Ενέργειας της Βιομηχανίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Γιατί πωλούμε;

Τάσος Σαραντής: Η αναγέννηση του βρομερού λιγνίτη

Η όρεξη της Ευρώπης για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια αναβιώνει τα ορυχεία που παράγουν το πιο βρόμικο είδος άνθρακα, γεγονός που απειλεί να γιγαντώσει τη ρύπανση και να ισοπεδώσει κάποια χωριά που έχουν επιζήσει από τους μεσαιωνικούς χρόνους.

Σε όλη την εξορυκτική ζώνη της ηπείρου, από τη Γερμανία μέχρι την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία, επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας όπως οι Vattenfall AB, CEZ AS και PGE SA αναπτύσσουν ανοιχτά ορυχεία που παράγουν λιγνίτη. Πρόκειται για τον χειρότερης ποιότητας άνθρακα που, κατά την καύση του, παράγει λιγότερη ενέργεια και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ό,τι ο πιο συχνά καιόμενος λιθάνθρακας. Κι αυτό συμβαίνει ενώ στην επίσημη πολιτική ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης κυριαρχούν ο περιορισμός των ρυπογόνων εκπομπών και η καθαρότερη ενέργεια. Ομως, θορυβημένοι από τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας που αγγίζουν περίπου τα διπλάσια επίπεδα των ΗΠΑ, οι αρμόδιοι φορείς χάραξης πολιτικής επιτρέπουν την επέκταση των ανθρακωρυχείων, τον αριθμό των οποίων μείωσαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Γεωλογικά νεότερος από τον λιθάνθρακα, ο λιγνίτης, ως επί το πλείστον, βρίσκεται κοντά στην επιφάνεια της γης, καθιστώντας τους ανοιχτούς λάκκους ως τον πιο οικονομικό τρόπο για να εξαχθεί. Η χρήση του λιγνίτη μειώθηκε κατά 40% την περίοδο 1990 – 2010, καθώς οι κυβερνήσεις σε όλες τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ έκλεισαν τις γερασμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις τους.

Στη Γερμανία, ο λιγνίτης είναι η σημαντικότερη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας αντιπροσωπεύοντας το 26% της παραγωγής ενέργειας το περασμένο έτος. Η εξόρυξη λιγνίτη διατηρεί περίπου 22.000 θέσεις εργασίας στο Λάουσιτζ. Στην ίδια περιοχή, η εξόρυξη λιγνίτη έχει εξαφανίσει από τον χάρτη 136 χωριά από το 1924, σύμφωνα με το Archiv Verschwundener Orte, ένα μουσείο στο Φορστ που εξιστορεί τις επιπτώσεις της εξόρυξης. Σήμερα, η κρατική σουηδική εταιρεία Vattenfall επιδιώκει την επέκταση ενός ορυχείου που βρίσκεται βόρεια του Proschim, ενός χωριού 330 κατοίκων κοντά στα γερμανικά σύνορα με την Πολωνία, ηλικίας 700 χρόνων.

Η εταιρεία επιδιώκει να λάβει την έγκριση προκειμένου να γκρεμίσει το χωριό ώστε να επεκτείνει το λιγνιτωρυχείο της. Με την επέκταση του ορυχείου η Vattenfall θα εξάγει 204 εκατ. τόνους 
περισσότερο λιγνίτη, όταν, μέχρι σήμερα, ξεθάβει περίπου 60 εκατομμύρια τόνους ετησίως. Η πολιτειακή κυβέρνηση του Βρανδεμβούργου, η οποία επιδιώκει να μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 72% μέχρι το 2030 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 και να παράγει το 40% της τελικής κατανάλωσης ενέργειας του κρατιδίου από ανανεώσιμες πηγές μέχρι το ίδιο έτος, θα είναι αυτή που θα αποφασίσει εάν θα εγκρίνει τα σχέδια εξόρυξης της Vattenfall.

Σήμερα, η Πολωνία, η οποία λαμβάνει σχεδόν το 90% της ηλεκτρικής της ενέργειας από άνθρακα, επιταχύνει τη χρήση του καυσίμου ως μέσου για την ενεργειακή της ασφάλεια και τη διατήρηση της απασχόλησης σε ορισμένες από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας. Πέρυσι, η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη στην Πολωνία αυξήθηκε κατά 3,7%, ενώ η παραγωγή από τις εγκαταστάσεις λιθάνθρακα μειώθηκε κατά 7%, σύμφωνα με την εταιρεία PGE, η οποία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. Στα τέλη του 2011, η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία μιας μονάδας 858 μεγαβάτ στο εργοστάσιο της Belchatow, που αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη εγκατάσταση θερμικής ενέργειας της Ευρώπης, ενώ αναβάθμισε και μια μονάδα καύσης λιγνίτη στο εργοστάσιο της Turow.

Στην Τσεχική Δημοκρατία, δρομολογείται ένα σχέδιο που προβλέπει τη χαλάρωση των ορίων εξόρυξης και που μπορεί να εξαφανίσει το Horni Jiretin, ένα χωριό ηλικίας 750 χρόνων που επέζησε από τους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους. Η CEZ, η μεγαλύτερη τσεχική εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που ελέγχεται από το κράτος, παράγει το 48% της ενέργειας σε εργοστάσια που καίνε άνθρακα. Και σκοπεύει, μόνο σε ένα ορυχείο εξόρυξης λιγνίτη, να αυξήσει την παραγωγή κατά 6% ή κατά 24,1 εκατ. τόνους φέτος.

Σημειώνεται ότι η ζήτηση λιγνίτη σε ολόκληρο τον κόσμο αναμένεται να αυξηθεί κατά 5,4% έως το 2020, σύμφωνα τη Διεθνή Υπηρεσία Ενέργειας. Η ίδια εκτιμά ότι η κατανάλωση πρέπει να πέσει κατά 10% κατά την περίοδο αυτή ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που εγκρίθηκαν από την Ε.Ε. και τους ηγέτες του κόσμου ώστε να συγκρατηθεί η άνοδος της θερμοκρασίας κατά 2 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα.

(Εφημερίδα των Συντακτών)

ΔΕΗ : τι πωλούμε ;

Μικρό ιστορικό

To 1950 υπήρχαν στη Ελλάδα 400 περίπου εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν ήταν το πετρέλαιο και ο γαιάνθρακας που φυσικά εισάγονταν από το εξωτερικό.

Η κατάτμηση της παραγωγής, σε συνδυασμό με τα εισαγόμενα καύσιμα, εξωθούσε την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στα ύψη (τριπλάσιες ή και πενταπλάσιες τιμές απ' αυτές που ίσχυαν στις Ευρωπαϊκές χώρες). Το ηλεκτρικό λοιπόν ήταν ένα αγαθό πολυτελείας, αν και τις περισσότερες φορές παρεχόταν με ωράριο και οι ξαφνικές διακοπές ήταν σύνηθες φαινόμενο.

Τον Αύγουστο του 1950 ιδρύεται η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, για να λειτουργήσει "χάριν του δημοσίου συμφέροντος" και το 1956, αποφασίζεται η εξαγορά όλων των ιδιωτικών και δημοτικών επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ώστε να υπάρχει ένας ενιαίος φορέας διαχείρισης.

Φωτο:Γρηγόρης Δαλλής

Η ΔΕΗ με αριθμούς

7,4 εκατομμύρια πελάτες

12.5 GW εγκατεστημένη ισχύς - 68% της εγκατεστημένης ισχύος στην Ελλάδα

11.304 χλμ. γραμμές Μεταφοράς (Υψηλής Τάσης)

231.200 χλμ. γραμμές Διανομής Χαμηλής και Μέσης Τάσης και 949 χλμ γραμμές Υψηλής Τάσης

Στοιχεία από την Ετήσια Έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου ΔΕΗ α.ε. (2012)

Ο Όμιλος ΔΕΗ α.ε. περιλαμβάνει τις εταιρίες : «ΑΔΜΗΕ Α.Ε.», «ΔΕΗ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΕΣ Α.Ε», «ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε.» (πρώην ΔΕΗ ΡΟΔΟΣ Α.Ε.), «ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ 1 Α.Ε.», «ΑΡΚΑΔΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ 2 Α.Ε.», «ΗΛΙΑΚΟ ΒΕΛΟΣ 1 Α.Ε.», «ΗΛΙΑΚΟ ΒΕΛΟΣ 2 Α.Ε.», «SOLARLAB A.E.», «ΗΛΙΑΚΑ ΠΑΡΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 1 Α.Ε.», «ΗΛΙΑΚΑ ΠΑΡΚΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 2 Α.Ε.», «PPC FINANCE PLC», PPC Quantum EnergyLtd και ΦΟΙΒΗ Ενεργειακή Φωτοβολταϊκά Α.Ε.

Η περιουσία

Ο Όμιλος, παράγει ηλεκτρική ενέργεια από τους 63 ιδιόκτητους σταθμούς παραγωγής της Μητρικής Εταιρείας και από τους επιπλέον 46 σταθμούς που ανήκουν στην 100% θυγατρική της ΔΕΗ Ανανεώσιμες Α.Ε, μεταφέρει ηλεκτρική ενέργεια μέσω δικτύου υψηλής τάσης, μήκους περίπου 12.178 χιλιομέτρων , που ανήκει στην κατά 100% θυγατρική εταιρεία «Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας» (ΑΔΜΗΕ), και διανέμει ηλεκτρική ενέργεια μέσω ιδιόκτητου δικτύου διανομής (μέση και χαμηλή τάση), μήκους 231.200 χιλιομέτρων που ανήκει στην κατά 100% θυγατρική εταιρεία «Διαχειριστής Εθνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας» (ΔΕΔΔΗΕ).

Η εγκατεστημένη ισχύς των μονάδων παραγωγής της ΔΕΗ το 2012 ανήλθε σε 12.5 GW

Παραγωγή λιγνίτη:  61,7 εκατομμύρια Τόνοι , συνολικές εκσκαφές στα Ορυχεία της ΔΕΗ 308,7 εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Ο λιγνίτης που αναλώνεται στους λιγνιτικούς ατμοηλεκτρικούς σταθμούς παραγωγής της Μητρικής Εταιρείας εξορύσσεται σε σημαντικό ποσοστό από τα ιδιόκτητα (1) λιγνιτωρυχεία της.

Ο Όμιλος έχει επίσης εγκαταστήσει δίκτυο οπτικών ινών μεταφοράς μήκους 2.117 χιλιομέτρων.

Προσωπικό

Αριθμός μισθοδοτούμενου τακτικού προσωπικού 2012:19.998, 2011:20.821, 2010:21.845, 2009: 22.582. Ο μέσος όρος ηλικίας του προσωπικού προσεγγίζει τα 46 έτη.

Αμοιβές Προσωπικού: 2012: 729.297.000 ευρώ  2011: 834.705.000 ευρώ

Αμοιβές μελών Διοικητικού Συμβουλίου: 2012: 700.000 ευρώ, 2011: 413.000 ευρώ. Το ΔΣ της εταιρείας αποτελείται από έντεκα (11) μέλη.

Αμοιβές Αναπληρωτών Διευθυνόντων Συμβούλων και Γενικών Διευθυντών:               

2012: 1.761.000 ευρώ,  2011: 2.130.000 ευρώ

Οικονομικά μεγέθη

Κύκλος εργασιών  5,9 δισεκατομμύρια ευρώ , αύξηση κατά € 471,6 εκατ. (+8,6%) από το 2011.

Κέρδη προ τόκων φόρων και αποσβέσεων  990,9 εκατ. ευρώ το 2012 , αύξηση κατά 211,1 εκατ. ευρώ (+27,1%), ως αποτέλεσμα της σημαντικής μείωσης των δαπανών μισθοδοσίας εκμετάλλευσης κατά € 154,3 εκατ. και λοιπών διευθετήσεων.

Καθαρά κέρδη 30,5 εκατ. ευρώ έναντι ζημιών € 148,9 εκατ. το 2011.

Συνολική ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας , 63,4 TWh έναντι 61,9 TWh το 2011,  αυξηση το 2012 κατά 1.473 GWh (+2,4%).

Έσοδα για χρήση Συστήματος Μεταφοράς το 2011  302 εκατ. Ευρώ. Τα αντίστοιχα έσοδα στο 2012 απαλείφονται λόγω απόσχισης του κλάδου Μεταφοράς.

Καθαρό χρέος 4.,68 δισεκατομμύρια ευρώ παραμένοντας ουσιαστικά στα επίπεδα της 31.12.2011 (€ 4.702,7εκατ.) , Λόγος καθαρού χρέους προς καθαρή θέση 0,8.

Συνολικές επενδύσεις του Ομίλου για το έτος 2012: 821,9 εκατ. Ευρώ

Πιστοληπτική αξιολόγηση: Όπως αναφέρουν στις εκθέσεις τους οι Οίκοι Αξιολόγησης ICAP και STANDARD AND POORS (S&P), η εξέλιξη της ρευστότητας της ΔΕΗ και η δυσκολία εξεύρεσης χρηματοδότησης στην Ελληνική Οικονομία και προσβάσεων στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, αποτελούν τους κύριους παράγοντες ανησυχίας και προβληματισμού, με την S&P να υποβαθμίζει στις 7.6.2012 τη ΔΕΗ σε CC από CCC με αρνητικές προοπτικές και την ICAP στις 03.05.12, να υποβαθμίζει τη ΔΕΗ σε C από BB.

Μετοχικό Κεφάλαιο 1.067.200.000 ευρώ, διαιρούμενο σε 232.000.000 κοινές ονομαστικές μετοχές, ονομαστικής αξίας Ευρώ 4,60 η κάθε μια.

Το άρθρο 8 του Καταστατικού της ΔΕΗ το οποίο προέβλεπε ότι το ποσοστό του Ελληνικού Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ δεν μπορούσε να περιοριστεί κάτω από το 51% των μετά ψήφου μετοχών της Εταιρείας, μετά από κάθε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου καταργήθηκε με την ΠΝΠ της 7-9-2012 που κυρωθηκε με το άρθρο 2 Ν.4092/2012.

Μέτοχος πλειοψηφίας της Εταιρείας είναι το Ελληνικό Δημόσιο με ποσοστό 51,12%

Το Σεπτέμβριο του 2012 το ΤΑΙΠΕΔ κατέστη πληρεξούσιος του Ελληνικού Δημοσίου με δικαίωμα να ασκεί τα δικαιώματα ψήφου 39.440.000 κοινών με δικαίωμα ψήφου μετοχών , ποσοστό 17% του υφιστάμενου μετοχικού κεφαλαίου της Εταιρείας, κατά την απόλυτη κρίση του, με τον προσφορότερο τρόπο και χωρίς να λαμβάνει οδηγίες από τον μέτοχο Ελληνικό Δημόσιο, χωρίς να επέλθει μεταβίβαση προς το ΤΑΙΠΕΔ δικαιωμάτων ψήφου του Ελληνικού Δημοσίου στη ΔΕΗ Α.Ε.

Η Γενική Συνέλευση των μετόχων της εταιρείας είναι το ανώτατο όργανό της και δικαιούται να αποφασίζει για κάθε υπόθεση που αφορά την εταιρεία.

«παρ. 4.9 Έκθεσης: Σημαντικές συμφωνίες που τίθενται σε ισχύ, τροποποιούνται ή λήγουν σε περίπτωση αλλαγής ελέγχου:

Σε πολλές δανειακές συμβάσεις προβλέπεται ότι, σε περίπτωση μεταβολής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος εάν η συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στο Μετοχικό Κεφάλαιο της Εταιρείας μειωθεί κάτω από το 51%, το γεγονός αυτό αποτελεί γεγονός καταγγελίας (event of default).

Επιπρόσθετα, σε περίπτωση μεταβολής στη μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ που, θα οδηγεί, σε αλλαγή του ελέγχου επί της Εταιρείας, αυτό αποτελεί «Επισπεύδον Γεγονός» βάσει του συμφωνητικού Μετόχων μεταξύ της ΔΕΗ και της εταιρείας Urbaser που 
αφορά την εταιρεία WASTE SYCLO S.A., και εγείρει την προβλεπόμενη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσουν οι μέτοχοι, εντός συγκεκριμένης προθεσμίας. Ο έτερος μέτοχος δύναται να ασκήσει το δικαίωμά του να προβεί στην εξαγορά των μετοχών του πρώτου, με βάση την προβλεπόμενη διαδικασία του συμφωνητικού μετόχων.»

.................…..........................................................................................................................................

(1) Την παραχώρηση στο Δημόσιο, χωρίς αντάλλαγμα των εδαφών μετά την εξόρυξη και εκμετάλλευση του λιγνίτη κατοχύρωνε το άρθρο 1 του Ν. 1280/82. Κατά τον χρόνο μετοχοποίησης της ΔΕΗ (2001) και μετατροπής της από κρατική Εταιρεία σε εισηγμένη , ανώνυμη εταιρεία, με το άρθρο 9 του Ν. 2941/2001 αφαιρέθηκαν απο την προηγούμενη διάταξη οι εκτάσεις εκμετάλλευσης λιγνίτη, που φαίνεται να μεταβιβάστηκαν κατά πλήρη κυριότητα στην ΔΕΗ και μετά την εξόρυξη.

Η Ευρώπη, οι οραματιστές, οι κληρονόμοι

Γιαννίτσης: Βρισκόμαστε μισό βήμα πριν ένα big bang που θα φέρει μακρόχρονους κύκλους κρίσης | ΠαραΠολιτική

Από τι απελευθερώνουν τα δίκτυα;

Με το λιτό νομοσχέδιο (5 άρθρων) και με τον πολιτικά ορθό τίτλο "Ρύθμιση θεμάτων της ΑΔΜΗΕ ΑΕ" συζητείται στην Βουλή η μετοχοποίηση των 12.200 χλμ. δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Οι προδιαγραφές πώλησης και η διαδικασία εκτίμησης των πωλούμενων περιουσιακών στοιχείων δεν περιγράφονται, όταν η δημόσια διαχείριση απαιτεί λεπτομερείς προδιαγραφές και όρους ακόμη και για το ταπεινό χαρτί φωτοτυπίας.

Oι αρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών και Ενέργειας-Περιβάλλοντος θα ασκήσουν τις απόλυτες εξουσιοδοτήσεις που ´άνευ´ άλλων όρων τους εκχωρεί το νομοσχέδιο. 

Από τις εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα φανεί τι ακριβώς θα απελευθερωθεί, τι θα πληρωθεί και τι θα επενδυθεί.

Εντυπωσιακή η σιγή της διοίκησης και της ηγεσίας της ΔΕΗ, πλην συνδικάτων, που πιέζουν για να "διασφαλίσουν" τα περιουσιακά στοιχεία των συντάξεων και εφάπαξ των εργαζομένων απο την χαμηλών προσδοκιών και οφέλους μετοχοποίηση, που εύλογα προβλέπεται αναντίστοιχη της αξίας των πωλούμενων δικτύων.

Εντυπωσιακή και η υποτίμηση για τις αστοχίες παρόμοιων ιδιωτικοποιήσεων απο τα διεθνή παραδείγματα, για την χαμηλή αξία των μετοχών, για την στρατηγική αξία των δικτύων.

Με προσχηματικές επικλήσεις  κοινοτικών οδηγιών, που δεν υποχρεώνουν σε παρόμοιες πρακτικές και με γενικόλογες αναφορές σε αντισταθμιστικές επενδύσεις (όπως η διασύνδεση των νησιών!) η τεμαχισμένη πλέον  , σχεδόν αποκλεισμένη απο τις αγορές ΔΕΗ, που δεν άντεξε ούτε τις πιέσεις  της αγοράς, ούτε τις δεσμεύσεις της δημόσιας σφαίρας, εκχωρεί , άλαλη , την περιουσία της και μαζί το δικαίωμα ανάπτυξης  σύγχρονων, δημόσιων ενεργειακών υποδομών. 

- Τα συνοδευτικά κείμενα του νομοσχεδίου Εδώ

- Η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου 15/2013 ¨Έγκριση αποκρατικοποίησης και αναδιάρθρωσης της ΔΕΗ" εδώ

Τα ιερά του έθνους

Όταν οι ηγεσίες διαγωνίζονται για τα ιερά της αθεΐας ή της θεοσεβίας, ο λαός συνωστίζεται  έντρομος στις εκκλησίες και τις εφορίες,το ΤΑΙΠΕΔ εκπληστηριάζει και η 'λαλέουσα' ιστορία λέει:

"Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνιν, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ."

Πείτε στον Βασιλιά πως κατάχαμα έπεσε ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Γιατί χάθηκε και το νερό που μιλούσε. (Ορειβάσιος)

Ο τελευταίος «χρησμός» τον οποίο έδωσε το Μαντείο των Δελφών είναι πασίγνωστος. Είναι η απάντηση προς τον Ιουλιανό, τον αποκληθέντα Παραβάτη , που είχε στείλει τον γιατρό Ορειβάσιο ν΄ αναζωογονήσει το Μαντείο.

Τον «χρησμό» δεν το δίνει πια ο Φοίβος αλλά το ιερατείο.

Λίγα είναι τα κείμενα, στην παγκόσμια φιλολογία, που ηχούν τόσο σπαρακτικά και σαν πένθιμο σήμαντρο σημαίνουν το τέλος ενός κόσμου.

O δε Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (Κατά Ιουλιανού ΙΙ,32) γράφει: «Ουκ έτι φθέγγεται δρυς, ούκ έτι λέβης μαντεύεται, ουκ έτι Πυθία πληρούται. Πάλιν η Κασταλία σεσίγασται και σιγά και ύδωρ εστίν ου μαντεύομενον αλλά γελώμενον. Πάλιν ανδριάς άφωνος ο Απόλλων. Πάλιν δάφνη φυτό, εστί μύθω θρηνούμενον».

Η πτώση των «εθνικών» είναι ραγδαία. Ο Θεοδόσιος ο Μέγας κλείνει το Μαντείο, διατάζει να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί και καταργεί τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Ιουστινιανός κλείνει τη φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και καταστρέφει ή ακρωτηριάζει πολλά αρχαία μνημεία για να πάρει υλικό έτοιμο για να χτίσει την Αγιά Σοφιά και να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη. Το όνομα Έλληνες είναι σχετλιαστικό πια. Σημαίνει τους αθλίους ειδωλολάτρες... τους εθνικούς.Οι πρώτοι αιώνες του Βυζαντίου είναι ανθελληνικοί.

Σύμφωνα με τον Άγγελο Βλάχο, η στιγμή είναι ιστορική. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» αντιστρέφεται. «Πας Έλλην απεχθής ειδωλολάτρης».

Το κύριο όνομα Έλλην γίνεται επίθετο κακόηχο και η νέα αυτή έννοια της λέξης θα εξαφανισθεί εντελώς. Mόνο μετά τον 8ο αι. μ.Χ., όταν εκχριστιανισθούν και οι τελευταίοι ειδωλολάτρες της περιοχής της Μάνης, μόνο τότε το εθνικό Έλλην παίρνει πάλι τη θέση κυρίου ονόματος. (Wikipedia)

ισορροπίες

Το λάθος της Ευρώπης στο θέμα της ενέργειας και οι νόμοι που ωφελούν μερικές εταιρείες

Πηγή: Greek Money

Την επιθυμία χωρών όπως η Ισπανία να απαλλαγούν από τους δεσμευτικούς στόχους μείωσης των ρύπων ικανοποιούν οι προτάσεις της Κομισιόν για το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης.

Η λευκή βίβλος της επιτροπής για το 2030 προβλέπει πανευρωπαϊκό δεσμευτικό στόχο μείωσης των ρύπων κατά 40% ώς το 2030 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990. Δεν θέτει όμως δεσμευτικούς στόχους για κάθε χώρα, πέραν όσων ισχύουν ώς το 2020, πράγμα που προξενεί αβεβαιότητα στον κλάδο των πράσινων τεχνολογιών.

«Οι προτάσεις δεν ικανοποιούν τις προσδοκίες ευρωπαϊκών εταιρειών που ζητούν ισχυρό πλαίσιο για επενδύσεις και καινοτομία στην Ευρώπη» δήλωσε ο Χάρι Φερχάρ της εταιρείας Philips. «Η Ευρώπη πρέπει να καταλάβει ότι ποτέ δεν πρόκειται να ηγηθεί στον τομέα της φθηνής ενέργειας και πρέπει να ηγηθεί στον τομέα της ελαχιστοποίησης της κατανάλωσης ενέργειας. Η ενεργειακή αποτελεσματικότητα είναι κλειδί προκειμένου να γίνει η Ευρώπη πιο ανταγωνιστική και ενεργειακά ανεξάρτητη».

Από τις προτάσεις της Κομισιόν απουσίαζε κάθε αναφορά στην εξοικονόμηση ενέργειας, καθώς το σχετικό κεφάλαιο έγινε αντικείμενο ζωηρών αντιπαραθέσεων και ο καθορισμός συγκεκριμένων στόχων μετατέθηκε για αργότερα.

«Είναι μια απογοητευτική ημέρα για την Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή στέλνουμε δισεκατομμύρια ευρώ εκτός Ευρώπης για προμήθεια ενέργειας, αντί να δίνουμε δουλειές σε ανθρώπους εντός Ευρώπης για να εξοικονομήσουμε ενέργεια», σχολίασε η Μόνικα Φρασόνι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας Εξοικονόμησης Ενέργειας. «Η επιτροπή υποχώρησε στις ισχυρές πιέσεις των εκπροσώπων των μεγάλων εταιρειών ενέργειας και των ενεργοβόρων βιομηχανιών. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό τόσο για το κλίμα όσο και για την ανταγωνιστικότητά μας».

Στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», ο αρθρογράφος Ντάμιαν Κάριγκτον περιέγραψε τη συμφωνία ως λεπτή ισορροπία ανάμεσα «στο ζήτημα των καιρών μας», την κλιματική αλλαγή και «το ζήτημα των ημερών», την οικονομική κρίση. «Τα σχέδια της ευρωπαϊκής επιτροπής είναι σαφώς ανεπαρκή για να καλύψουν τον στόχο της ίδιας της Ε.Ε. για περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους +2 βαθμούς Κελσίου. Για όσους όμως εστιάζουν στην οικονομία της Ευρώπης σήμερα, η συμφωνία ήταν ό,τι πιο αισιόδοξο μπορούσε να υπάρξει».

Οι στόχοι για το 2030 περιλαμβάνουν πανευρωπαϊκή δέσμευση ότι το 27% της ενέργειας στην Ευρώπη θα προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, προς απογοήτευση της Βρετανίας, η οποία επεδίωκε την κατάργηση και αυτού του δεσμευτικού στόχου.

«Το μήνυμά μου προς τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι ας είμαστε ειλικρινείς. Η περικοπή 40% δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι μεγάλο πράγμα», δήλωσε η επίτροπος αρμόδια για τη Δράση και το Κλίμα Κόνι Χέντεγκορ. Οι προτάσεις της επιτροπής αποτελούν τη βάση αλλά όχι την τελική μορφή της σχετικής ευρωπαϊκής νομοθεσίας.

Μας αρκεί μια δημόσια ΔΕΗ ή θέλουμε μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας ;

Πηγή: http://energeiakozani.blogspot.gr 
Ευάγγελος Καρλόπουλος, 23 Ιαν 2014

Η απάντηση φαντάζει ενδεχομένως προφανής. Η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, κυρίως στη Δυτική Μακεδονία, θα προτιμούσε μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και μια ΔΕΗ με έντονα δημόσιο χαρακτήρα. Μέχρι σήμερα, καταφέραμε μόνο το πρώτο. Να έχουμε μια ΔΕΗ μερικώς ιδιωτικοποιημένη αλλά κάτω από κρατικό έλεγχο.

Παραμένει όμως κυρίαρχο το έτερο ζητούμενο. Η αναγκαιότητα μιας εθνικά αποτελεσματικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι ιδεολόγημα αλλά προσδιορίζεται μέσα από συγκεκριμένα και αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά:

• Παρέχει ηλεκτρική ενέργεια με καθολικό τρόπο και χωρίς αποκλεισμούς στο σύνολο της επικράτειας 

• Το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας για τους καταναλωτές δεν ρυθμίζεται αυθαίρετα στα υπουργικά συμβούλια αλλά αντανακλά το πραγματικό κόστος ηλεκτροπαραγωγής, μεταφοράς και διανομής

• Μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, ακριβώς λόγω της προαναφερόμενης ορθολογικής διαχείρισης των τιμολογίων, δημιουργεί το οικονομικό απόθεμα ώστε να απορροφά χωρίς προβλήματα τα χαμηλά τιμολόγια των ευάλωτων καταναλωτών και να περιορίζει την ενεργειακή φτώχεια

• Διαθέτει και αναπτύσσει το βέλτιστο δυναμικό παραγωγής ενέργειας και ισχύος, χωρίς να επιβαρύνει τους καταναλωτές με πλεονάζουσες και αλόγιστες επενδύσεις

• Στηρίζει τη βιομηχανική παραγωγή, πρακτικά τις θέσεις εργασίας των συμπολιτών μας και την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας, με τη βοήθεια των μονάδων βάσης οι οποίες καταγράφουν το χαμηλότερο κόστος παραγωγής

• Προωθεί και ενσωματώνει τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, όπως τις ΑΠΕ για παράδειγμα, με λελογισμένο τρόπο και χωρίς να επιβαρύνει τους καταναλωτές με ανερμάτιστα υψηλές εγγυημένες τιμές

• Διαθέτει τη μέγιστη δυνατή διασπορά ενεργειακών πηγών και προμηθευτών, χωρίς να αποκλείει συγκεκριμένα καύσιμα (πχ λιθάνθρακα σήμερα ή φυσικό αέριο πριν από χρόνια), επειδή έτσι το υπαγόρευσαν οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες του κάθε υπουργού ή οι ανήκουστες φιλοδοξίες των συνδικαλιστών να διαμορφώνουν την ενεργειακή πολιτική μιας ολόκληρης χώρας

• Μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας μετακυλύει τις χαμηλές τιμές της χονδρεμπορικής αγοράς στους καταναλωτές, δεν συντηρείται με διοικητικά επιβαλλόμενες χρεώσεις και δεν καρπώνεται υπεραξίες καυσίμων ή τεχνολογιών σε βάρος των καταναλωτών

• Δεν ανέχεται, εν έτη 2014, το απαράδεκτα υψηλό κόστος χρήσης πετρελαίου για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας στα νησιά, χρεώνοντας τους καταναλωτές με σχεδόν 500 εκ ευρώ ετησίως

• Προωθεί τον ανταγωνισμό, στηρίζει τη βιωσιμότητα των επενδύσεων και αμείβει την αναγκαιότητα ύπαρξης εφεδρειών παραγωγής. Αποφεύγει όμως τον παραλογισμό να αμείβει με Αποδεικτικά Διαθεσιμότητας Ισχύος (ΑΔΙ) τις λιγνιτικές μονάδες, σήμερα της ΔΕΗ και αύριο ενδεχομένως των ιδιωτών, μεταφέροντας το κόστος και πάλι στους καταναλωτές

• Σε μια αποτελεσματική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, οι καθετοποιημένες εταιρείες με μεγάλο χαρτοφυλάκιο και ακριβώς λόγω της στρατηγικής σημασίας της ενέργειας για τις εθνικές οικονομίες, δεν είναι δόκιμο να συγχρονίζονται ή να ταυτίζονται με το κατά περίπτωση εθνικό κίνδυνο χρηματοδότησης. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι η χρηματοδότηση της νέας λιγνιτικής μονάδας Πτολεμαιδα V, «ξεπάγωσε» μόνο μετά τα όποια θετικά μηνύματα των αγορών απέναντι στην πορεία της χώρας μας. Το υψηλό «country risk» της Ελλάδας συμπαρέσυρε και την πιστοληπτική αξιοπιστία τη ΔΕΗ. Με άλλα λόγια, «όταν μπλέκεις με τα πίτουρα» είναι εύκολο αλλά ενδεχομένως και άδικο να «σε φάνε οι κότες».

Με εξαίρεση την καθολικότητα παροχής, η εγχώρια αγορά ηλεκτρικής ενέργειας είναι σήμερα κάθε άλλο παρά αποτελεσματική. Διαθέτουμε μια αγορά ηλεκτρικής ενέργειας η οποία, κάτω από έντονα κρατικό παρεμβατισμό, δεν διαμόρφωσε το βέλτιστο μίγμα καυσίμων και τεχνολογιών, διόγκωσε μια πλασματική αγορά ΑΠΕ, δεν έχει την ευελιξία να στηρίξει τη βιομηχανική παραγωγή και ανέδειξε τη ΔΕΗ ως τον αποτελεσματικότερο φοροεισπρακτικό μηχανισμό σε εθνικό επίπεδο.Σε απάντηση όλων αυτών και μετά από μια δεκαπενταετία παλινωδιών, κοντόφθαλμων, συμβιβαστικών και άτολμων επιλογών αλλά και απίθανων σεναρίων όπως τα περιβόητα swaps, προωθείται από την πλευρά του ΥΠΕΚΑ ο κάθετος ανταγωνισμός, η αποκαθήλωση της μεγάλης ΔΕΗ, η δημιουργία παράλληλων «μικρών» ΔΕΗ και πώληση της ΑΔΜΗΕ για καθαρά δημοσιονομικούς λόγους.

Και όλα αυτά, σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης, με τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας να κινείται σε χαμηλά επίπεδα και με την Οριακή Τιμή Συστήματος (ΟΤΣ) να παραπέμπει ουσιαστικά σε μια σχεδόν ανύπαρκτη αγορά. Και κυρίως, σε ένα περιβάλλον όπου συνεχίζεται η αδυναμία εύρεσης χρηματοδοτήσεων και χωρίς να αμβλύνεται το υψηλό κόστος δανεισμού.

Από την άλλη μεριά, είναι ακατανόητο το γεγονός ότι η δημιουργία μιας καθετοποιημένης ανταγωνιστικής αγοράς δεν επιχειρήθηκε το 2002 για παράδειγμα, σε μια εποχή υψηλής και αυξανόμενης ζήτησης ενέργειας, σε μια εποχή εύκολης πρόσβασης σε φθηνή χρηματοδότηση, σε μια εποχή που οι γενικότερες οικονομικές συνθήκες θα ευνοούσαν την επιτυχία ενός παρόμοιου εγχειρήματος. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ενέργειας δεν ισχύει το «κάλιο αργά παρά ποτέ».Η εγχώρια αγορά ηλεκτρικής ενέργειας κουβαλάει και αναπαράγει στρεβλώσεις δεκαετιών, βιώνει σήμερα συνθήκες που θυμίζουν «ενεργειακή φουρτούνα». Όμως, σε συνθήκες φουρτούνας είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να προσπαθείς να υποκαταστήσεις το μεγάλο, ενδεχομένως δυσκίνητο, αλλά διαχρονικά αξιόπιστο και δοκιμασμένο καράβι που λέγεται ΔΕΗ με «μικρές» βαρκούλες.

Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να χαθούν και το καράβι και οι βαρκούλες.

Ευάγγελος Καρλόπουλος , Χημικός Μηχανικός

Η Διαφθορά στην Ελλάδα 2007– 2010

Όλη η έρευνα εδώ: 24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks – WebTV » Έθνική Έρευνα για τη Διαφθορά στην Ελλάδα – 2010

Public Issue

Μετά ΠΑΣΟΚ

Πηγή: ΠΟΚΕΘΕ

Η μετα-ΠΑΣΟΚ περίοδος

Και το αίτημα για μιά Νέα Κεντροαριστερά

(μερικά αρχικά ζητήματα)

Μετά από πολλές χρονικές μεταθέσεις και αναβολές η πολυαναμενόμενη μετα-ΠΑΣΟΚ περίοδος είναι, εδώ και δύο περίπου χρόνια, ένα αδιαμφισβήτητο πολιτικό γεγονός.

Το ΠΑΣΟΚ, σαν πολιτικό κόμμα που μονοπώλησε για 35 περίπου χρόνια την εκπροσώπηση του ιστορικού χώρου της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα (από το 1974 ως το 2010) έχει περάσει οριστικά πλέον και αμετάκλητα «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Η κατάληξη ήταν αναμενόμενη. Εξού και η πλατιά διαδεδομένη πολιτικο-δημοσιογραφική φιλολογία, χρόνια τώρα, για μετα-ΠΑΣΟΚ περίοδο που όμως χρονικά ολοένα αναβάλλονταν κι αργούσε διαψεύδοντας πρόσκαιρα τους υποστηρικτές της.

Ας μην ξεχνάμε ότι το τραυματισμένο και για πολλούς ξοφλημένο (από τότε) ΠΑΣΟΚ του 1989 κατόρθωσε να ανασυνταχθεί και να επανακάμψει τρείς συνεχόμενες φορές. Σε πείσμα όλων όσων βιάζονταν να το τελειώσουν. Την πρώτη φορά με τον Α. Παπανδρέου, μετά το 1993, την δεύτερη με τον Σημίτη το 1996 και την τρίτη με τον Γ. Παπανδρέου το 2009. 

Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και για τέταρτη φορά; Τι έχει αλλάξει;

Ο πολιτικός χώρος της κεντροαριστεράς βρίσκεται σήμερα σε πλήρη αντιλογία με τις πολιτικές του παρελθόντος. Απαιτεί ριζικές αλλαγές, νέα πρόσωπα, νέες πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Αυτό δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είχε μπεί ακόμα σε ανοιχτή κρίση το πολιτικό σύστημα. Δεν είχε πάρει τις σημερινές διαστάσεις το φαινόμενο της απορριπτικότητας. Δεν έμπαινε τόσο επιτακτικά το θέμα της ανανέωσης της πολιτικής μας ζωής.

Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να επιβιώσει σε βάθος χρόνου και να ανακάμψει πιθανόν στο μέλλον. Αλλά θα έπρεπε σε αυτή τη φάση να κλείσει αποφασιστικά τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. 

Με το αναχρονιστικό διακηρυκτικό του πλαίσιο, τις καταδικασμένες πολιτικές του πρακτικές, τα φθαρμένα από την πολύχρονη εξουσία πρόσωπα.

Για να υπάρξει ένα νέο ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να βρεθούν, πρώτα από όλα, οι νεκροθάφτες του παλιού. Χωρίς να καταστραφεί το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρξει Νέο. Δυνάμεις όμως για να αναλάβουν ένα τέτοιο έργο υπάρχουν;

Το παλιό πάντως ιστορικό ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει οριστικά τον κύκλο της ζωής του.

Η κύρια προσπάθεια σήμερα στο ΠΑΣΟΚ γίνεται στην κατεύθυνση να συντηρηθεί και να διασωθεί το παλιό ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το πνεύμα κινείται ο Βενιζέλος και σε αυτό το πνεύμα έγινε το τελευταίο συνέδριο και ο εορτασμός της 3ης του Σεπτέμβρη όπου επαναβεβαιώθηκε με την παρουσία όλου του παλιού πολιτικού προσωπικού η εμμονή στην συντήρηση του παλιού ΠΑΣΟΚ (χωρίς να διασφαλίζεται κάτι τέτοιο από πουθενά). Στο ίδιο πνεύμα αντιμετωπίζονται και οι νέες πολιτικές προκλήσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς όπου υποστηρίζεται ένα σχήμα ελιάς με συνιστώσες (δηλ.ένας «ΣΥΡΙΖΑ» στον κεντροαριστερο χώρο) όπου αναμένεται να μπορούν να συστεγασθούν και να επιβιώσουν διάφορες θνησιγενείς καταστάσεις τύπου ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κλπ.

Η μετα-ΠΑΣΟΚ περίοδος λοιπόν, σε αυτή τη φάση, είναι μια περίοδος πολιτικού κενού για τον κεντροαριστερό χώρο. Αυτό δεν είχε έτσι ακριβώς εννοηθεί ότι θα προκύψει. Η εκτίμηση που κυριαρχούσε ήταν ότι με έναν τρόπο θα υπήρχε διάδοχη κατάσταση. Ότι κάτι άλλο θα έπαιρνε τη θέση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά η ζωή είναι πάντα πιο πολύπλοκη κι απρόβλεπτη από οποιαδήποτε θεωρία.

Από την διάγνωση βέβαια ενός πολιτικού κενού ως την κάλυψή του υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και δεν αρκούν οι προθέσεις.

Η συζήτηση για την νέα κεντροαριστερά μόλις έχει αρχίσει και δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν πρόκειται να κλείσει με γενικές διακηρύξεις και εκλογικές συγκολλήσεις υπαρκτών παραγοντικών σχημάτων.

Αυτή μπορεί νάναι μια πρόσκαιρη και εφήμερη μορφή που μπορεί να πάρει η υπόθεση της κεντροαριστεράς (και επι της ουσίας να συνιστά μια πλαστογραφημένη έκδοσή της ή ένα αρχικό πρόπλασμα). Ωστόσο και σε αυτήν ακόμα την μορφή της μπορεί να έχει μια θετική συμβολή στις μέρες μας σε ότι αφορά το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα την οποία και μπορεί να ενισχύσει σημαντικά. Γεγονός που δεν πρέπει καθόλου να παραβλέπουμε και να υποτιμούμε γιατί από το κακό υπάρχει πάντα και το χειρότερο.

Η διαδικασία ωστόσο ανασυγκρότησης του χώρου, αυτή καθαυτή, παραμένει το κύριο. Είναι αυτό που ξεπερνά την συγκυρία. Ποια άραγε θα είναι αυτή; Πώς θα ξετυλιχθεί, τι χαρακτηριστικά θα πάρει, τι δυνάμεις νέες θα αναδείξει και ποιες νέες πολιτικές;

Αλλά και πολιτικο-οργανωτικά τι πρόκειται να γίνει; θα αναληφθεί κάποια πρωτοβουλία «από πάνω» και θα ευδοκιμήσει; Από ένα πρόσωπο, από μια πολιτική ομάδα; Θα υπάρξει ένα μεγάλο σχήμα (τύπου ελιάς ή κάτι άλλο) ή ο χώρος θα εκφρασθεί πολυκερματισμένα μέσα από δύο –τρία μικρά και μεσαία σχήματα; Όλα αυτά μέλλει να αρχίσουν να μορφοποιούνται σε μια πορεία και να παίρνουν σάρκα και οστά.

Το βέβαιο είναι ότι ο κεντροαριστερός χώρος δεν πρόκειται να παραμείνει για πολύ στην σημερινή του μορφή. Οι δυνάμεις που περικλείει μέσα του δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ αδρανείς κι άπρακτες. Και είναι αρκετές.

Υπάρχουν όμως μερικές αρνητικές οριοθετήσεις για αυτές τις δυνάμεις που είναι ανάγκη να επισημανθούν.

Ο κεντροαριστερός χώρος δεν μπορεί σήμερα να εκφρασθεί μέσα από το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ, και τα άλλα μικρά σχήματα στελεχών του παλιού ΠΑΣΟΚ.

Ούτε μέσα από την συνένωσή τους.

Ούτε μπορεί να προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το αίτημα της ανασυγκρότησής τίθεται με πολύ αυστηρό και συγκεκριμένο τρόπο. Δεν τίθεται γενικά και αόριστα. Και δεν μπορεί, από τα πράγματα, σε αυτή την φάση να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο ένα παλιό δυναμικό. Και ειδικά από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ (πλήν ελαχίστων).

Ήδη όλες οι πολιτικές κινήσεις πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ (Φλωρίδη, Μόσιαλου, Λοβέρδου, Κατσέλη-Καστανίδη) έχουν οδηγηθεί, μία προς μία, σε αποτυχία. Το ίδιο θα γίνει και με την αναμενόμενη κίνηση Τζουμάκα. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουν την παραμικρή απήχηση γιατί με έναν τρόπο, συνδέονται, στην «μέση συνείδηση» με το παλιό. Και η απορριπτικότητα, καλώς ή κακώς, σαν φαινόμενο, αφορά όλον τον παλιό πολιτικό κόσμο (και κύρια τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ). Αφορά βέβαια και πολιτικές (όχι μόνο πρόσωπα). Αλλά για αυτές θα αναφερθούμε σε άλλο κείμενο.

Η υπόθεση λοιπόν της κεντροαριστεράς είναι αρκετά πολύπλοκη και υπόκειται σε μια σειρά περιορισμούς σε ότι αφορά, πρώτα από όλα, τις δυνάμεις που μπορούν κεντρικά να αναλάβουν την ευθύνη της. Τα νέα πρόσωπα είναι ζητούμενα αλλά και δύσκολο να βρεθούν και οι διαθεσιμότητες περιορισμένες.

Το υποκειμενικό όμως πρόβλημα, με την έννοια που το θέτουμε, παραμένει το κρίσιμο και καθοριστικό σημείο κάθε προσπάθειας. Το νέο πράγματι δεν μπορεί να φτιαχτεί με παλιά υλικά και ο κεντροαριστερός χώρος είναι ώρα να αποδείξει αν διαθέτει αξιόλογα αποθέματα δυνάμεων.

Η κίνηση των 58 από υποκειμενική άποψη συγκεντρώνει ένα νέο αξιόλογο δυναμικό. Αυτό την κάνει να διαφέρει από τις άλλες κινήσεις. Μένει όμως να αποδείξει αν μπορεί να κάνει και πολιτική.

Η προσπάθεια πάντως να συνενώσει όλες τις υπαρκτές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, κινήσεις πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ) στο βαθμό που θα αποδώσει (γιατί και αυτό δεν είναι σίγουρο) φανερώνει μια τάση συμπόρευσης σε αυτή τη φάση με το παλιό. Η κατεύθυνση αυτή δεν γνωρίζουμε κατά πόσο αποτελεί έκφραση αδυναμίας ή μια καθαρή επιλογή. Σε κάθε περίπτωση δεν συμβάλει στο να αποσαφηνιστεί ο χαρακτήρας της ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου.

Ότι δηλ. αυτός επί της ουσίας και σημειολογικά θα πρέπει να σηματοδοτεί κάτι εντελώς νέο και ότι αυτό προϋποθέτει τον αποφασιστικό διαχωρισμό και τη ρήξη σε όλα τα επίπεδα με ότι εκπροσωπεί το παρελθόν.

Μήλιος Χρήστος

Το χρέος κινεί τον καπιταλισμό και κάθε κρίση την επόμενη

Πηγή ( πλήρες άρθρο) 24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks – WebTV » Το χρέος κινεί τον καπιταλισμό και κάθε κρίση την επόμενη

γράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης,  καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας και Πολιτικής Οικονομίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών  

Τι ακριβώς σημαίνει Κρίση; Γιατί ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να λειτουργήσει χωρίς χρέος; Και, εν τέλει, πώς ακριβώς μια κρίση που ξέσπασε στη νοτιοανατολική Ασία το 1998 γονάτισε τις οικονομίες της Δύσης δέκα χρόνια αργότερα;

Τι σημαίνει Κρίση;

Πρόκειται για μια περίοδο κατά την οποία συμβιώνουν (για ικανά χρονικά διαστήματα, π.χ. πάνω από τουλάχιστον έξι μή­νες) δυο πλεονάσματα: ένα πλεόνασμα μισθωτής εργασίας (που δεν θέλει κανείς να μισθώσει) και ένα πλεόνασμα κεφαλαίων (δη­λαδή αποταμιεύσεων που δεν βρίσκουν επικερδή τοποθέτηση). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή… Μια μεμονωμένη αγο­ρά βρίσκεται σε κρίση όταν μαστίζεται από συστηματική υπερ­βάλλουσα προσφορά – π.χ. απούλητα σπίτια, αυτοκίνητα, κρεατικά. Συνήθως, μια τέτοια κρίση δεν διαρκεί πολύ, καθώς η τιμή πέ­φτει αρκετά έως ότου το απούλητο στοκ μειωθεί (καθώς η μείωση της τιμής οδηγεί όλο και πιο πολλούς αγοραστές να κάνουν την εμφάνισή τους ενώ, παράλληλα, η παραγωγή ή η προς πώληση πο­σότητα μειώνεται). Στην περίπτωση όμως της Κρίσης (με κεφα­λαίο Κ), η πλεονάζουσα προσφορά χτυπά τις δύο άκρως προβλη­ματικές αγορές: την αγορά εργασίας και την αγορά χρήματος (ή κε­φαλαίων). Γιατί είναι πιο προβληματικές αυτές οι αγορές από τις άλλες; Επειδή σε αυτές τις δύο αγορές η μείωση των τιμών δεν οδη­γεί αναγκαστικά στην αύξηση της ζήτησης. Σε περίοδο Κρίσης πα­ρατηρείται το εξής φαινόμενο: ακόμα κι όταν αρχίσει να μειώνεται η τιμή της εργασίας (ο μισθός) ή του χρήματος (το επιτόκιο), οι επι­χειρηματίες, αντί να προσλάβουν εργαζομένους, μπορεί κάλλιστα να απολύσουν κι άλλους (δηλαδή να μειώσουν περισσότερο τη ζή­τηση εργασίας) και παράλληλα να ακυρώσουν επενδυτικά προ­γράμματα (μειώνοντας τη ζήτηση χρήματος ή κεφαλαίων). Κι αυ­τό παρά το γεγονός ότι η τιμή της εργασίας και των κεφαλαίων μει­ώνεται, πολλές φορές ραγδαία. Γιατί το κάνουν αυτό; Επειδή ερ­μηνεύουν τη μείωση της τιμής της εργασίας και του χρήματος ως ένδειξη μιας μεγαλύτερης πτώσης της ζήτησης των προϊόντων τους – καθώς γνωρίζουν ότι οι σημερινοί μισθοί των εργαζομένων εί­ναι η πηγή της μελλοντικής ζήτησης των προϊόντων τους. Έτσι, τα δύο αυτά πλεονάσματα (μισθωτής εργασίας και αδιάθετων απο­ταμιεύσεων) δεν διορθώνονται από τη φυσιολογική λειτουργία της αγοράς. Τότε, άνευ πολιτικής παρεμβάσεως (π.χ. επεκτατικής νο­μισματικής ή δημοσιονομικής πολιτικής) η Κρίση απλώς αναπα­ράγεται.

Χρέος και καπιταλισμός: μια έντονη σχέση

Το χρέος ηχεί ως κάτι κακό (ιδίως σε περίοδο Κρίσης Χρέ­ους, όπως η τωρινή). Όμως, καπιταλισμός χωρίς χρέος είναι απλώς αδύνατος. Για να το δούμε αυτό, ας συγκρίνουμε την παραγωγική διαδικασία πριν και μετά την ανάδυση του καπιταλισμού. Επί φε­ουδαρχίας, οι κολίγοι παρήγαν, π.χ., σιτηρά με την εργασία τους επί των γαιών όπου παραδοσιακά κατοικούσαν. Στο τέλος του σί­του, ο αφέντης-γαιοκτήμονας έστελνε τον σερίφη να πάρει -με το καλό ή με το κακό- το μερίδιο του ηγεμόνα, αφήνοντας το υπόλοι­πο για τους κολίγους και την κοινότητά τους. Πρώτα δηλαδή πα­ρατηρούσαμε την παραγωγή και κατόπιν γινόταν η διανομή του παραχθέντος προϊόντος. Ο καπιταλισμός άλλαξε τη χρονική ακο­λουθία. Πώς; Κατά πρώτον ήρθε η έξωση των κολίγων από τις πα­τρογονικές γαίες, το φράξιμο των γαιών και η μίσθωση τους σε ιδιώτες επιχειρηματίες, κάποιες φορές τέως κολίγους ή επιστάτες, οι οποίοι, με τη σειρά τους, έπρεπε να μισθώσουν την εργασία τέ­ως κολίγων ώστε να καλλιεργηθεί η γη και να πληρώσουν νοίκι στον γαιοκτήμονα. Για να το κάνουν αυτό, οι νέοι αυτοί επιχειρη­ματίες έπρεπε να δανειστούν χρήματα είτε από τον ντόπιο τοκο­γλύφο είτε, πολλές φορές, από τον ίδιο τον γαιοκτήμονα, ώστε να προκαταβάλουν ενοίκια, μισθούς και πρώτες ύλες. Έτσι, οι επιχει­ρηματίες ζούσαν με την αγωνία τού αν θα κατάφερναν στο τέλος να πουλήσουν τη σοδειά για ποσό που θα κάλυπτε τους μισθούς τα ενοίκια, τις πρώτες ύλες και τους τόκους του χρέους τους. Με άλλα λόγια, στον καπιταλισμό παρατηρείται ένας κομβικής σημα­σίας ετεροχρονισμός: πρώτα γίνεται η διανομή (μεταξύ γαιοκτη­μόνων, εργαζομένων, τραπεζιτών και επιχειρηματιών) και ακο­λουθεί η παραγωγή. Είναι σαν το χρέος να μεταφέρει αξία από το μέλλον στο παρόν – να παίρνει ένα μέρος αξίας που δεν έχει πα­ραχθεί ακόμα και να το προκαταβάλλει σήμερα. Το χρέος κινεί τον καπιταλισμό και επιτρέπει στον επιχειρηματία να δηλώνει ότι το κέρδος του – η αξία που τον μένει, αφού πληρωθούν ο γαιοκτήμο­νας, ο εργαζόμενος, ο τραπεζίτης και ο προμηθευτής πρώτων υλών- αποτελεί μια «δίκαιη» ανταμοιβή για το ρίσκο που ανέλαβε.