Γι' αυτό δεν φοβάμαι

«ΘΑΛΑΤΤΑ - ΘΑΛΑΤΤΑ»

Του ΣΤΑΘΗ*

Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς τον Προμηθέα δεσμώτη; Πέρασαν χιλιάδες χρόνια αλλά οι κλέφτες της φωτιάς των θεών, οι φωτοδότες άγγελοι πληρώνουν ακόμα με το συκώτι τους το ίδιο τίμημα. Εκπεσόντες άγγελοι με φυλαχτό εκείνους που μπορεί να πέσουν στο μέλλον - καθότι περνούν οι αιώνες και η απορία για την πείνα των παιδιών στα μάτια των αγγέλων που επιμένουν υψιπετείς κοιτάζει τον Λόγο κι απάντηση δεν παίρνει.

Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς την τραγωδία του Οιδίποδα; Χωρίς την προσπάθεια του Σπάρτακου και χωρίς τις νύχτες του Μάρκου Αυρήλιου στους μαύρους γερμανικούς δρυμούς, να

σκύβει πάνω απ' το ερώτημα της Αντιγόνης αμφίθυμος, τη μια νύχτα σίγουρος, την άλλη να αμφιβάλλει...

Ερχόμαστε από μακριά, απ' την εποχή των φόβων και των χθόνιων θεών, κι ακόμα, χιλιάδες χρόνια μετά, με την ίδια επιφύλαξη βάζουμε το ένα πόδι μπροστά απ' το άλλο καθώς βαδίζουμε με τον Χικμέτ να έχει τραγουδήσει ότι «για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, 

πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο 

είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,

είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε...»

Ερχόμαστε απ' την αρχή του χρόνου των ανθρώπων, κουβαλώντας στους ώμους μας το ξόανο της Τύχηςκαι τους από Μηχανής Θεούς μας, πολιτικά νήπια που όταν ενηλικιώνονται, άλλος γίνεται θηρευτής κι άλλος αγαθός και θεράπων - με τον ίδιο Απόλλωνα πάνω απ' το κεφάλι μας εκηβόλο και ιοβόλο, αλλά εν τω άμα θεραπευτή κι Αϊ-Γιώργη.

Τι θα ήταν η Ευρώπη, αν δεν μπορούσε να γράψει ο Γκορ Βιντάλ απ' την Αμερική για τον Ιουλιανό και να τον διαβάζει ένας φάρμερ, απογευματάκι στην Αυστραλία, πίνοντας μετά τον κάματο της ημέρας παγωμένη λεμονάδα...

Τι θα ήταν σήμερα η ταπεινότης μου που σας γράφει κι εσείς που διαβάζετε, χωρίς τη βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά στη Βενετία;

Ερχόμαστε από πολύ παλιά, από την εποχή των πρώτων εντυπώσεων των ανθρώπων, όταν η «ροδοδάκτυλη Ιως» (καθώς ακόμα και σήμερα προσπαθούν να προφέρουν τη φράση με ερασμιακή προφορά οι φοιτητές στο Κέιμπριτζ και τη Λειψία) μάθαινε στον Ομηρο να λέει ιστορίες για τρεις χιλιάδες χρόνια ταξίδι, ερχόμαστε από την Αλεξάνδρεια, τη Μασσαλία, τη Ρώμη, τον Τάραντα την Πόλη και τα χωριά του Ερυμάνθου.

Αποικοι στην Οδησσό και πρόσφυγες απ' την Οδησσό, χιλιάδες χρόνια πηγαινέλα.

Γι' αυτό και δεν φοβάμαι τώρα αυτούς που βάζουν ανήλικα παιδιά σκλάβους να δουλεύουν και κρατούν άνεργους τους νέους, προσωρινώς νικούν οι τόκοι, προσωρινώς υπερισχύει ο «τρόμος και η αθλιότητα» του Δ' Ράιχ.

Κανείς δεν θα μας αλυσοδέσει, κανείς δεν θα μας εμποδίσει να βαδίζουμε , είτε στις διαδηλώσεις, είτε στους περιπάτους με τις αγάπες μας, τα παιδάκια μας και τα όνειρά μας.

Δεν θα αλωθούν οι Κυριακές που καθ-ιέρωσαν οι άνθρωποι. Εχουμε περάσει πολλά, είδαμε το προγονικό σαν έγινε «συντρίμμι η μάνα του η Μακεδονία» να τρέχει ικέτης στη Ρώμη και να εκλιπαρεί για αποφάσεις και χρησμούς.

Είδαμε ξεριζωμούς και θαύματα να μαρμαρώνουν, φάγαμε τη σκλαβιά με το κουτάλι, χωρίς το αλάτι από μας να σκύβει το κεφάλι, ερχόμαστε από πολύ παλιά, με αγίους και αντάρτες φωτογραφίες στα σαλονάκια μας και εικόνες στα σπίτια των ναυτικών και των ξενιτεμένων.

Φέρουμε στα φτερά μας ποιητές και ποιητές και ποιητές, γραμματικούς, μηχανικούς και γιατρούς.

Δασκάλους! τι θα ήμασταν χωρίς αυτούς;

Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς τον Μαρξ, τον Νίτσε, τον Κρόμβελ και τον Νεύτωνα; τον Αρίσταρχο και τον Ιησού; Ερχόμαστε απ' το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία του 1936 κι απ' τη σημαία της Νίκης κατά του φασισμού να φτερουγίζει πάνω απ' το Ράιχσταγκ το 1945, ερχόμαστε τσιφ απ' τον Αμλετ και τον δον Κιχώτη, είμαστε όλοι παιδιά των γραμμάτων.

Κι όμως, ενώ ερχόμαστε από παλιά με αίματα ξεχρεωμένα (κι ας έλεγε ο Αισχύλος αλλιώς), με τα πένθη μας, νίκες και τις ήττες μας, κουταλάκι του γλυκού απ' τα χέρια μιας θείας μας πολύ ερωτικής, μας σταμάτησαν εδώ, σε ένα τοπίο ζοφερό. Με τους καρκινοπαθείς να μη βρίσκουν φάρμακο, τους σιδερένιους εργάτες μεροκάματο, τη μια αυτοκτονία του πλησίον μας να διαδέχεται άλλη και τους πιτσιρικάδες απελπισμένους σαν τους μακρυμάλληδες Αχαιούς, όταν τους έκαιγαν τα πλοία οι Τρώες.

Μας σταμάτησαν εδώ και προσπαθούν να μας «εμποδίσουν να βαδίσουμε», προσπαθούν να «μας αλυσοδέσουνε» οι αφιλοσόφητοι και οι τενεκέδες. Οι γεννηθέντες νεκροί.
Ο Πόλεμος, ο Φασισμός και ο Τόκος.
Για μιαν ακόμα φορά, για πολλοστή φορά.

«Τι θα ήταν η Ευρώπη χωρίς αυτήν την Τρόικα;» καγχάζει τώρα, είρων, ο Μεφιστοφελής στον εραστή της Μαργαρίτας, τι θα ήταν οι Ελληνες χωρίς τον «πάντων πατέρα πόλεμο», πώς θα έφθαναν την «τίμια ελληνική λαλιά» ως την Βακτρία, χωρίς τη σπάθη και το φάσγανο;
Κατάφραχτοι δεν είναι οι άγγελοι;
Και δεν έσφαξε της Τούρκας μάνας το παιδί ο Κομνηνός στις δόξες του και ύστερα ο Χιώτης, που γλίτωσε τη δική του σφαγή, για να σφάξει μετά ο γιος του άλλου θεού γιο στο Εσκί Σεχίρ;
Σκύβει, χιλιάδες χρόνια τώρα το κεφάλι του κάθε βράδυ ο Μάρκος Αυρήλιος πάνω απ' το ερώτημα της Αντιγόνης, τη μια νύχτα Κρέοντας, την άλλη να αμφιβάλλει...
Ισως με τα γράμματα να βγούμε από δω.
Σαν την «κινούμενη δημοκρατία» των μυρίων του Ξενοφώντα, αρκεί να συνεχίσουμε

να βαδίζουμε προς το θάλαττα - θάλαττα,
αρκεί να «μη μας αλυσοδέσουνε»...

*Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι

Αυτά που μας έμειναν 

του Γιάννη Βαρουφάκη

http://www.protagon.gr

Τον Απρίλιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο 1, έγραφα σε αυτές τις σελίδες: «Έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία – ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.» Τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και ξανά (ως υπενθύμιση) τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ξαναέγραφα: «Αυτή η Κρίση, αν την αφήσουμε να εξελιχθεί …, δεν θα δείξει επιείκεια σε κανέναν. Δεν θα διαχωρίσει τον φαύλο από τον χρηστό, τον Γερμανό βιομηχανικό εργάτη από τον αργόσχολο του ΟΣΕ, τον ιδιωτικό από τον δημόσιο υπάλληλο, τον έλληνα μεροκαματιάρη στον Ορχομενό από τον Πολωνό μετανάστη στο Παρίσι.»

Έως εδώ. Έχω κουραστεί, και σας έχω κουράσει, με τον μακρόσυρτο θρήνο μου για την ευρωζώνη που χάνεται (κι όχι απλώς χάνουμε) όχι λόγω ανυπέρβλητων τεχνικο-οικονομικών προβλημάτων αλλά εξ αιτίας της οργανωμένης ανοησίας των ευρωπαίων ηγετών. Όχι ότι άλλαξα γνώμη ή ότι δεν έχει σημασία η αποδόμηση της Ευρώπης. Απλά, δεν έχει νόημα πια να επανέλθω άλλη μια φορά. Ο στόχος όλων σχεδόν των άρθρων μου τα δύο αυτά χρόνια ήταν να προειδοποιήσουν ότι πρόκειται για γενικευμένη Ευρωπαϊκή Κρίση και ότι το φάρμακο-συνταγή, που ξεκίνησε ως Made for Greece, θα δηλητηρίαζε (αντί να γιατρέψει) την Ήπειρό μας συνολικά. Φτάσαμε στο σημείο που, αυτή η «εκκεντρική» άποψη, δυστυχώς έχει μετατραπεί, λόγω των εξελίξεων, σε μια απλή περιγραφή της πραγματικότητας.

Το ερώτημα τίθεται λοιπόν: Και τώρα τι κάνουμε; Εκλογές έρχονται, οι πολιτικοί ψέλνουν ο καθένας το τροπάρι του, μανιφέστα δημοσιοποιούνται και συζητιώνται. Επιτρέψτε μου σε αυτό το κλίμα να καταθέσω κι εγώ τον δικό μου δεκάλογο-μανιφέστο. Δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Στόχος του είναι να λειτουργήσει ως κάλεσμα επιστροφής σε κάποιες ατομικές και συλλογικές αξίες που αποτελούν το τελευταίο όπλο που διαθέτουμε σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης. Δεν θα σας μιλήσω για μεταρρυθμίσεις του δημοσίου, για κοινωνικές πολιτικές, για το ασφαλιστικό. Δεν θα το κάνω επειδή όποιος κάνει τέτοιες εξαγγελίες, την ώρα που τα ταμεία είναι απολύτως άδεια (και δεν θα γεμίσουν ό,τι και να γίνει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση), εξαπατάται και εξαπατά. Όχι, θα φτιάξω έναν δεκάλογο που να αναφέρεται στα «μικρά», τα οποία είναι τα μόνα που μας έμειναν, σε εμάς τους «μικρούς» ανθρώπους, για να οικοδομήσουμε κάτι από τα συντρίμμια. Φτάνει όμως ο πρόλογος. Προχωρώ στον δεκάλογο χωρίς να επεξηγώ τα σημεία του.

1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να αντρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεροφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).

Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.

ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη.» (Βλ. εδώ για το επιχείρημα στα ελληνικά και εδώ για μια πιο πρόσφατη έκδοσή του στα «ξένα»).

Σλαβοϊ Ζίζεκ: Σώζοντας την Ελλάδα από τους σωτήρες της, θα σώσουμε την ίδια την Ευρώπη

....Σις Σημειώσεις για τον ορισμό της κουλτούρας, ο T.S. Eliot παρατήρησε ότι υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή είναι μεταξύ αίρεσης και απιστίας (μη πίστης) - δηλαδή, όταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις ζωντανή μια θρησκεία είναι να προκαλέσεις μια θρησκευτική διάσπαση. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα. Μόνο μια νέα «αίρεση» - που εκπροσωπείται αυτή τη στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ - μπορεί να σώσει ό, τι αξίζει σωτηρία από την Ευρωπαϊκή κληρονομιά: τη δημοκρατία, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, την ισότιμη αλληλεγγύη κτλ. Η Ευρώπη στην οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί θα είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αξίες »- το οποίο, φυσικά, δεν έχει να κάνει με την Ασία, αλλά με την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστείλει τη δημοκρατία.

Εδώ είναι το παράδοξο που στηρίζει την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει, υπό την προϋπόθεση ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή. Γι' αυτό, όταν γίνεται η λανθασμένη επιλογή (όπως όταν η Ιρλανδία απέρριψε το σύνταγμα της Ε.Ε.), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως σφάλμα, και το κατεστημένο απαιτεί αμέσως η «δημοκρατική» διαδικασία να επαναληφθεί ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε ένα δημοψήφισμα για το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης στο τέλος του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή.

Υπάρχουν δύο βασικές ιστορίες για την ελληνική κρίση στα μέσα ενημέρωσης: η γερμανική-ευρωπαϊκή ιστορία (οι Έλληνες είναι ανεύθυνοι, τεμπέληδες, φοροφυγάδες κτλ., και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχτούν δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία (η εθνική κυριαρχία μας απειλείται από την νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατία που επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες). Όταν κατέστη αδύνατο να αγνοήσει κανείς τα δεινά του ελληνικού λαού, μια τρίτη ιστορία προέκυψε: οι Έλληνες τώρα παρουσιάζονται ως θύματα ανθρωπιστικής κρίσης που έχουν ανάγκη από βοήθεια, σαν ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή να έπληξε τη χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι αναμφισβήτητα η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: είναι σε πόλεμο με το ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι η αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας επίσης.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένας από τους κύριους τόπους δοκιμών ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου δυνητικά απεριόριστης εφαρμογής: μια αποπολιτικοποιημένη τεχνοκρατία στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδικοί θα έχουν τη δυνατότητα να κατεδαφίσουν τη δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους λεγόμενους σωτήρες της, θα σώσουμε και την ίδια την Ευρώπη.

Ελεύθερη μετάφραση απο το London Review of Books _Επιμέλεια μετάφρασης: Αντώνης Γαλανόπουλος

ΠΗΓΗ: http://afterhistory.blogspot.com/2012/05/blog-post_29.html

η εξάντληση του άστρου

Μια καταπληκτική εικόνα ενός μυστηριώδους νεφελώματος κατέγραψε το τηλεσκόπιο Gemini που βρίσκεται στη Χαβάη. Το νεφέλωμα Sharpless 2-71 βρίσκεται στον αστερισμό του Αετού σε απόσταση 3.260 ετών φωτός από τη Γη και ανήκει στην κατηγορία των πλανητικών νεφελωμάτων.

Τα πλανητικά νεφελώματα

Παρά το όνομα τους αυτά τα πλανητικά νεφελώματα δεν σχετίζονται με πλανήτες. Δημιουργούνται όταν ένα άστρο όπως ο ήλιος μας μπαίνει στην τελική φάση της ζωής του με τα «καύσιμα» του (κυρίως το υδρογόνο) να εξαντλούνται. Όταν συμβαίνει αυτό τα εξωτερικά στρώματα του άστρου διαστέλλονται και η θερμοκρασία τους πέφτει δραστικά δημιουργώντας ένα τεράστιο νέφος σκόνης και αερίων. Η ακτινοβολία που εκπέμπεται από το άστρο ιονίζει το νεφέλωμα κάνοντας το να λάμπει. http://www.physics4u.gr/blog/?p=5120

με τον καιρό

Εικονες: Άνθη στα δύσκολα....πολύ δύσκολα Γιώργη

ΣΆΒΒΑΤΟ, 2 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2010

Άνθη στα δύσκολα....

.
. Όταν μέσα στ΄αγκάθια ανθίζουν τέτοια λουλούδια που σ΄αφήνουν άφωνο,
. όταν για πολύ καιρό, πίσω από την σιωπή και την ακινησία τους κρύβεται και προετοιμάζεται να ξεπροβάλει πάλι η ομορφιά,


. όταν αυτοί οι αγκαθωτοί κάκτοι μένουν για καιρό βαρείς, ακίνητοι, απειλητικοί, μόνο και μόνο για να εκραγούν ξαφνικά μ' αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο που πάντα, κάθε φορά που το βλέπεις σε μαγεύει,

. δεν μπορεί παρά να ελπίζουμε οτι πίσω από την σκοτεινιά και την μιζέρια που κάποιοι με το ζόρι θέλουν να επιβάλλουν ώστε να κυριαρχήσουν στην ζωή μας, κάπου προετοιμάζεται το Φώς !

. Οτι κάποιοι δουλεύουν γι αυτό. Οτι σε κάθε επί μέρους χώρο, αυτό το φώς κάποιοι το κρατάνε φυλαγμένο σε σπίθες, σε μικρές μοναχικές φωτιές που, κάπου, κάποτε, θα αρχίσουν σιγά σιγά να ενώνονται για να το απλώσουν παντού !

. Οτι εξακολουθούν να δουλεύουν σκληρά και πολλές φορές μόνοι. Δίπλα στην απαισιοδοξία βλέπουν και την θετική πλευρά, δίπλα στην κρίση βλέπουν και τις ευκαιρίες, αλλά πάντα γνωρίζουν οτι η ζωή δεν χαρίζεται, κατακτιέται.

. Πού αγνοούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα επί παραγγελία δελτία τών οκτώ που προσπαθούν να προωθήσουν τον πανικό, το άγχος, την εγκατάλειψη, την μοναξιά, την μιζέρια. Τα δελτία πού δεν υπάρχει κανένα γεγονός που να μην υπερτονίζουν την πιό απαισιόδοξη πλευρά του. Τα ΜΜΕ πού δεν υπάρχει αισιόδοξο γεγονός που δεν το υποβιβάζουν ή και που το θάβουν.
. Κάποιοι που δεν έχουν βουλιάξει στην γκρίνια, την μεμψιμοιρία, τις καταγγελίες και την αντίδραση πρός κάθε προσπάθεια που έχει ή νομίζουν πώς έχει κόστος.
. Πού όμως δεν ζούν στον κόσμο τους, που βλέπουν αλλά και αναγνωρίζουν την Κρίση. Οικονομική, Κοινωνική, Αξιών, Παιδείας, όμως με τον τρόπο του ο καθένας, προσπαθούν να την ξεπεράσουν μοιράζοντας κουράγιο και στούς υπόλοιπους.
. Υπάρχουν και στα ιστολόγια τέτοιοι άνθρωποι, και τούς χρωστάμε αυτό το φώς και πολλές ανάσες ελπίδας και αισιοδοξίας !


. Εγώ τουλάχιστον τούς χρωστάω ! Όταν κάποιες φορές μ' αγγίζει η απαισιοδοξία, ακουμπώ σ' αυτούς για λίγο και ξαναγίνομαι αισιόδοξος....Τούς περισσότερους δεν τούς ξέρω. Μπορεί και να μην έχω γράψει ούτε δυό γραμμές στο ιστολόγιό τους....
. Στην Θαλασσένια, τη logia, το Ξωτικό, τον Τσαλαπετεινό, τηνανεμόμυλο, τη Margo, την Τσαούσα, το Fractal, την Φοράδα, τοελληνάκι, το "your painted smile", τον Πολίτη, κι άλλους πολλούς. Πού είναι πολλοί πιά, γιατί η ζωή συνεχίζεται.....
. Σ' αυτούς τούς ανθρώπους που τούς χρωστάμε....

"...Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες : Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω...."
. "Ασκητική" Νίκος Καζαντζάκης

Η συμβολή των "εξτρεμιστών" ;

You Pay Your Crisis: Ανοίγει η "πόρτα" για νέο κριτήριο ελλείμματος

Την πανευρωπαϊκή χρήση άλλου τρόπου μέτρησης του ελλείμματος που αλλάζει άρδην τα δεδομένα για την Ελλάδα προωθούν Ε.Ε. και ΔΝΤ. Το διαρθρωτικό έλλειμμα προσμετρά το ύψος της ύφεσης και φέτος θα μπορούσε να είναι ακόμη και 2,6% αντί για 7,3% του ΑΕΠ που εκτιμάται το επίσημο έλλειμμα.

Αν ολοκληρωθούν γρήγορα οι διαδικασίες θα αποτελέσει έναν ακόμη παράγοντα αλλαγών στο Μνημόνιο που ήδη… «ψήνονται». Περιλαμβάνουν, σύμφωνα με πληροφορίες, παράταση προσαρμογής για 1-3 έτη, μέτρα σε στάδια, έμφαση στη φοροδιαφυγή, αντικατάσταση επαχθών παρεμβάσεων, άμεση καταβολή περισσότερων κονδυλίων του ΕΣΠΑ και ευρωομόλογα επενδύσεων. πλήρες άρθρο

Τι εστί Τράπεζα σήμερον

του Γιάνη Βαρουφάκη

...Το απεχθές παιχνίδι των ημερών

Οι τράπεζες πρέπει να ανακεφαλαιωθούν. Αυτό θα ήταν απαραίτητο ανεξάρτητα από το «κούρεμα» του δημόσιου χρέους. Ο συντελεστής μόχλευσής τους ήταν τέτοιος (βλ. πιο πάνω) που μια οικονομική ύφεση της τάξης του -5% για μια μόνο χρονιά θα τις οδηγούσε, έτσι κι αλλιώς, στην πτώχευση. Παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες λειτούργησαν καταστροφικά (και αυτοκαταστροφικά) για πολύ καιρό (θυμάστε τα εορτοδάνεια, τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που αγόραζαν σαν να ήταν σοκολατάκια;), και σπατάλησαν βουνά κερδών στον βωμό της μόχλευσης, καμία κοινωνία δεν μπορεί να συνέλθει, καλώς ή κακώς, αν δεν βγουν από την μαύρη τρύπα οι τράπεζές της.

Η ανακεφαλαίωση δεν μπορεί να γίνει, βέβαια, από ιδιωτικά κεφάλαια. Ποιος επενδυτής ρίχνει τα χρήματά του σε μια μαύρη τρύπα, από την οποία δε θα τα ξαναπάρει ποτέ; Κανείς. Να γιατί η Ευρώπη αποφάσισε να κάνει αυτό που κάποιοι φωνάζουμε ότι έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια: η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο, ευρωπαϊκό χρήμα. Αυτό, τελικά, αποφασίστηκε να γίνει, έστω και καθυστερημένα. Χρήματα που δανείζεται το EFSF εκ μέρους ολόκληρης της ευρωζώνης, θα δοθούν στις τράπεζες όχι ως δανεικά αλλά ως «έγχυση» νέων κεφαλαίων. [Μην ξεχνάμε ότι ο πτωχευμένος δεν σώζεται με νέα δάνεια – κεφάλαια χρειάζεται.]

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα πρέπει να γίνει «μετάγγιση» κεφαλαίων από το ευρωπαϊκό δημόσιο στις ιδιωτικές τράπεζες. Αυτό είναι (και πρέπει να είναι) δεδομένο. Το ερώτημα είναι: Με τι ανταλλάγματα; Η άποψη που πασχίζουν να περάσουν στην κοινή γνώμη τραπεζίτες και κυβέρνηση είναι ότι τα ανταλλάγματα πρέπει να είναι τέτοια που να αποφευχθεί, πάση θυσία, η κρατικοποίηση των τραπεζών. Κι επειδή στην Ελλάδα, η λέξη «κράτος» δεν ηχεί πολύ χειρότερα από την λέξη «μαφία», ο κόσμος τείνει να αποδεχθεί αυτή την άποψη. Την άποψη που λέει ότι το κράτος πρέπει, ως αντάλλαγμα, να πάρει είτε «ομολογίες» είτε μια άλλη μορφή μετοχών που δεν δίνουν στον κάτοχό του δικαίωμα συμμετοχής ή ελέγχου της διοίκησης.

Αν αυτή η «άποψη» περάσει, ο ελληνικός λαός θα έχει, άλλη μια φορά, συναινέσει στις ραδιουργίες μιας αρπακτικής διαπλεκόμενης συμμαχίας κράτους και επιτήδειων ιδιωτών που στόχο έχουν την διαφύλαξη των συμφερόντων τους εναντίον τόσο του κοινωνικού συνόλου όσο και των τραπεζών της χώρας. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου, στην εκπνοή της, περάσει την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τρόπο που αφήνει στο απυρόβλητο την διαπλοκή μεταξύ των μετόχων, διευθυντών, και πιστωτών των τραπεζών η οποία τις έριξε στον γκρεμό (την οποία περιέγραψα πιο πάνω), θα έχει καταφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας μετά το Μνημόνιο. Αν μια τέτοια τεράστια αποτυχία της διοίκησης των τραπεζών μας δεν οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας επί των τραπεζών των μεγαλο-μετόχων-διευθυνόντων που συμμετείχαν με τόση χαρά και ευεξία στο φαγοπότι της μόχλευσης, η κυβέρνηση θα έχει στείλει το εξής μήνυμα στους τραπεζίτες: Ξαναθρέψτε το τέρας της μόχλευσης – ο φορολογούμενος, αν όχι ο Έλληνας τότε σίγουρα ο Ευρωπαίος, εδώ είναι!

Επίλογος: Ο θρίαμβος της Πτωχοτραπεζοκρατίας επί του καπιταλισμού

Μέσα στην αγωνία του «συστήματος» μεγαλο-μετόχων των τραπεζών, πιστωτών των τραπεζών και των υποτιθέμενων ρυθμιστών των τραπεζών (δηλαδή των κυβερνώντων που πασχίζουν να διατηρήσουν μια «συγκινητικά» στενή σχέση με τους τραπεζίτες) να μην χάσουν τον έλεγχο αυτής της χήνας που γεννά τα χρυσά αυγά, ακούμε τους εκπροσώπους τους στα ΜΜΕ, στην Βουλή κλπ να αποτροπιάζονται με την ιδέα ότι το κράτος θα πάρει κοινές μετοχές ως αντάλλαγμα για τα κεφάλαια που φορτώνεται ως νέο χρέος για να τα δώσει στις τράπεζες. Πρόκειται για ανείπωτη υποκρισία.

Κάποτε, οι φιλελεύθεροι επιχειρηματολογούσαν εναντίον των κρατικοποιήσεων στην βάση ότι ήταν υποχρεωτικές, δηλαδή ότι το κράτος σου έπαιρνε την επιχείρηση με το έτσι θέλω, σου έδινε μια γελοία αποζημίωση και σε πέταγε στον δρόμο. Όμως η σημερινή περίπτωση διαφέρει ριζικά. Το κράτος δεν έχει καμία όρεξη να βάλει χέρι στις τράπεζες. Οι τράπεζες ζητιανεύουν κεφάλαια από το κράτος. Μόνο που δεν θέλουν να δώσουν ως αντάλλαγμα αυτό που πρέπει: ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Ποτέ έως τώρα δεν είχα ακούσει επιχείρημα εναντίον των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του δημοσίου. Γιατί περί αυτού πρόκειται: Από την μία οι τράπεζες θα πτωχεύσουν χωρίς τα κεφάλαια του δημοσίου, και ζητούν κεφάλαια από το δημόσιο. Από την άλλη θέλουν να τα πάρουν χωρίς να είναι ούτε δανεικά (καθώς δάνεια παίρνουν αβέρτα από την ΕΚΤ, με επιτόκιο 1%, χωρίς να τις σώζουν, πτωχευμένες ούσες) ούτε και να αποδίδουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στους φορολογούμενους που δανείζονται για να τα πάρουν.

Όσο για το επιχείρημα ότι αν συμμετέχει το δημόσιο πιο δυναμικά στο μετοχικό κεφάλαιο των ιδιωτικών τραπεζών, τότε οι τράπεζες θα γίνουν κρατικοδίαιτες, διεφθαρμένες και αναποτελεσματικές, η απάντησή μου είναι η εξής: Όπως είδαμε πιο πάνω, εδώ και καιρό, ιδιωτικές τράπεζες (με την σωστή έννοια του επιθετικού προσδιορισμού) δεν υπάρχουν. Σε ολόκληρο τον κόσμο, και ιδίως στην χώρα μας, οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε αρπακτικά μορφώματα ιδιωτικο-κρατικού χαρακτήρα. Οπότε ας αφήσουμε τις ανοησίες περί ανάγκης να αποφευχθεί η κρατικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτά είναι λόγια που σκοπό έχουν την τρομοκράτηση της κοινωνίας ώστε να συναινέσει στις επιταγές της Πτωχοτραπεζοκρατίας (ένα καθεστώς που δίνει την μέγιστη εξουσία στους πιο πτωχευμένους τραπεζίτες) η οποία έχει υπονομεύσει πλήρως τον... καπιταλισμό.

Τι θα έπρεπε, λοιπόν, να συζητάμε σήμερα; Θα έπρεπε να συζητάμε όχι το αν θα δοθούν ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί των τραπεζών στους φορολογούμενους που δανείζονται για να επανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, αλλά τι μορφή πρέπει να πάρουν αυτά τα δικαιώματα ώστε και οι τράπεζες να ορθοποδήσουν και η οικονομία να πάρει ανάσες. Κι επειδή ούτε κι εγώ (όπως οι περισσότεροι) δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες μας (ούτε στους σημερινούς ούτε και στους επόμενους), μετά χαράς να συζητήσουμε μια σειρά από καινοτόμες, δημοκρατικές, τεχνοκρατικές λύσεις. Π.χ. από την στιγμή που τα κεφάλαια έρχονται από το EFSF, γιατί να μην πάρει τις μετοχές των τραπεζών το…EFSF (το οποίο να μπορεί να ορίσει, κατά το δοκούν, Ευρωπαίους τεχνοκράτες στα ΔΣ των τραπεζών ώστε να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών που δανείστηκαν αυτά τα χρήματα); Μάλιστα, κάτι τέτοιο θα μας έδινε την δυνατότητα να αιτηθούμε από την ΕΕ τα κεφάλαια αυτά να μην βαρύνουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, μιας και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα θα περάσουν απ’ ευθείας στην ευρωζώνη.

Λύσεις υπάρχουν που ούτε επιβραβεύουν την υφιστάμενη Κλεπτοκρατία μετόχων-διευθυντών-πολιτικών ούτε και οδηγούν τις τράπεζες στην αγκαλιά του ελληνικού δημοσίου. Όσοι όμως σήμερα κόπτονται για τον κίνδυνο «κρατικοποίησης» των τραπεζών, και όσοι διαπραγματεύονται μαζί τους στο Μαξίμου, προσφέρουν χέρι βοήθειας στην Πτωχοτραπεζοκρατία που επιβουλεύεται τόσο την ελληνική οικονομία όσο και τις ελληνικές τράπεζες. 

Πλήρες άρθρο: Τι εστί Τράπεζα σήμερον | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

Προαπαιτούμενα ελπίδας

Προαπαιτούμενα ελπίδας | ΘΕΜΑΤΑ | Protagon

του Γιάννη Βαρουφάκη

Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)

Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό.

Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης ...συνέχεια εδώ

Ανεργία και ΑΕΠ στην Ε.Ε.

Δείκτες ανεργίας και εξέλιξης του ΑΕΠ , πρίν και μετά την κρίση.

Ποιός , εντός και εκτός χώρας και Ε.Ε. , μπορεί να επαίρεται ότι προσφέρει βοήθεια και λύσεις;

 

"Μετά την λιτότητα" του Joseph E. Stiglitz

"After Austerity" by Joseph E. Stiglitz | Project Syndicate

Η φετινή ετήσια συνάντηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατέστησε σαφές ότι η Ευρώπη και η διεθνής Κοινότητα παραμένει ακυβέρνητη, όσο αφορά την οικονομική πολιτική. Η ηγεσία της οικονομίας, από τους υπουργούς οικονομικών ως  τα στελέχη ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, επανέλαβαν το συνηθισμένο «μάντρα»: οι χώρες σε κρίση πρέπει να τακτοποιήσουν το σπίτι τους, να μειώσουν τα ελλείμματά τους, να μειώσουν το εθνικό τους χρέος, να προωθήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να προωθήσουν την ανάπτυξη. Πρέπει να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, ειπώθηκε επανειλημμένα.

Είναι ελάχιστα χρήσιμο να ακούμε τέτοιες παραινέσεις από εκείνους που, κρατώντας τα ηνία των κεντρικών τραπεζών, των Υπουργείων Οικονομικών και των ιδιωτικών τραπεζών, οδήγησαν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στο χείλος της καταστροφής – και δημιούργησαν το συνεχιζόμενο χάος. Ακόμη χειρότερα, όταν σπάνια εξηγείται πώς να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Πώς μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, όσο οι  οικονομίες σε κρίση κάνουν βουτιά στην ύφεση; Πώς μπορεί να αναβιώσει η ανάπτυξη,  όταν η λιτότητα, σχεδόν με βεβαιότητα θα σημαίνει περαιτέρω μείωση της συνολικής ζήτησης, στέλνοντας ακόμα χαμηλότερα την παραγωγή και την απασχόληση;

...Η Ευρώπη , ως σύνολο, δεν είναι σε κακή δημοσιονομική κατάσταση΄ ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ είναι συγκρίσιμος με αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν κάθε πολιτεία των  ΗΠΑ ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη για τον προϋπολογισμό της, συμπεριλαμβανομένων των πληρωμών όλων των παροχών ανεργίας,τότε και  η Αμερική, θα αντιμετώπιζε δημοσιονομική κρίση. Το μάθημα είναι προφανές: το σύνολο είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών. Αν η Ευρώπη – κυρίως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – δανειζόταν και επαναδάνειζε , το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους της Ευρώπης θα μειωνόταν, δημιουργώντας χώρο για δαπάνες που θα προωθούσαν την ανάπτυξη και την απασχόληση.

...Υπάρχουν ήδη ιδρύματα εντός της Ευρώπης, όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν επενδύσεις  που απαιτούν οικονομικούς πόρους, στις οικονομίες που διψούν για ρευστότητα. Η ΕΤΕπ θα πρέπει να επεκτείνει τις δανειοδοτήσεις της. Είναι ανάγκη να αυξηθούν οι πόροι που διατίθενται για την υποστήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων – κύρια πηγή δημιουργίας θέσεων εργασίας, σε όλες τις οικονομίες – κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι η συρρίκνωση της πίστωσης των τραπεζών πλήττει πολύ σκληρά τις επιχειρήσεις αυτές.

...Οι οδύνες που η Ευρώπη υποφέρει, ιδίως οι φτωχοί και οι νέοι, είναι περιττές. Ευτυχώς, υπάρχει εναλλακτική λύση. Αλλά η καθυστέρηση της κατανόησής της θα έχει μεγάλο κοστος  και ο χρόνος της Ευρώπης εξαντλείται.πλήρες άρθρο

Εθνικά όρια , ευρωζώνη και ευρωπαϊκή συνομοσπονδία;

"A Centerless Euro Cannot Hold" by Kenneth Rogoff | Project Syndicate

Με την ανεργία των νέων να αγγίζει το 50% σε χώρες της ευρωζώνης, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα,  θυσιάζεται  μια γενιά για χάρη του ενιαίου νομίσματος, που περιλαμβάνει μια ομάδα πολύ διαφορετικών χωρών για να είναι βιώσιμο; Εάν ναι, η διεύρυνση της ένταξης στο ευρώ πραγματικά εξυπηρετεί τον προφανή στόχο της Ευρώπης για την μεγιστοποίηση της οικονομικής ολοκλήρωσης, χωρίς κατ' ανάγκη να επιτευχθεί η πλήρης πολιτική Ένωση ;

Τα καλά νέα είναι ότι η οικονομική έρευνα έχει μερικά πράγματα να πει σχετικά με το αν η Ευρώπη θα πρέπει να έχει ενιαίο νόμισμα. Τα κακά νέα είναι ότι έχει καταστεί όλο και πιο σαφές ότι, τουλάχιστον για τις μεγάλες χώρες, οι νομισματικές ζώνες θα είναι εξαιρετικά ασταθείς, εκτός αν αυτές διατηρούν τα εθνικά όρια. Κατ'ελάχισο οι νόμισματικές ενώσεις απαιτούν μια Συνομοσπονδία με πολύ μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας μέσω φορολογικών και άλλων πολιτικών, από ό, τι οι Ευρωπαίοι ηγέτες οραματίζονται για τη ζώνη του ευρώ.πλήρες άρθρο

Μία μέρα μετά τις εκλογές: Η αποδόμηση του εκλογικού αποτελέσματος ήδη έχει ξεκινήσει

Αναρτήθηκε από: Μήλιος Χρήστος

Το Πολιτικό Κέντρο Θεσσαλονίκης θεωρεί τα αποτελέσματα των εκλογών εντελώς συγκυριακά. Δεν παγιώνουν καμιά νέα ισορροπία. Το σκηνικό παραμένει ρευστό και ευμετάβλητο και ως εκ τούτου επιρρεπές σε μεγάλες ανακατατάξεις στο άμεσο μέλλον.

Μια μέρα μετά τις εκλογές η αποδόμηση του εκλογικού αποτελέσματος έχει ξεκινήσει. Όλα τα κόμματα πλέον (και μέσω των διερευνητικών εντολών) έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν την επόμενη προεκλογική τους ταχτική.

Στο μάτι του κυκλώνα ο μεγάλος νικητής της 6ης Μαΐου που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. (που είναι σε φανερή αδυναμία να διαχειριστεί τη νίκη του)

Ο τιμωρητικός χαρακτήρας της ψήφου προς το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. είναι αυτός που κύρια διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα. Είναι αυτός που συνέβαλε:

- στην δραματική συρρίκνωση της εκλογικής δύναμης των δύο κομμάτων εξουσίας, σε απρόβλεπτο ποσοστό,

- στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα

- στην μεγάλη άνοδο των Ανεξάρτητων Ελλήνων που μαζί με την Χρυσή Αυγή συνθέτουν μια δυναμική πλέον παρουσία της άκρας Δεξιάς στη νέα βουλή.

Χαμένοι των εκλογών στο χώρο των «μικρών» πρέπει να θεωρούνται όσοι δεν κατόρθωσαν και σε αυτή τη φάση να αξιοποιήσουν την τεράστια φθορά του δικομματισμού (ΚΚΕ, οι Οικολόγοι, η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, Κοινωνική Συμφωνία κ.ά.).

Η ΔΗΜΑΡ αποτελεί ειδική περίπτωση χαμένου-κερδισμένου μιας και το ποσοστό της γνώρισε μεγάλες διακυμάνσεις. Το 6% είναι σημαντικό ποσοστό αλλά είναι αυτό στο οποίο κατέληξε μετά από μια κούρσα ανόδου που υποχώρησε θεαματικά.

Με βάση τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι άκρως προβληματικός έως αδύνατος. Η μοναδική περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης σε αυτή τη φάση, εκ των πραγμάτων αφορά, την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. (με ή χωρίς άλλες υποστηρίξεις). Άλλη λύση προς το παρόν δεν υπάρχει. Τα περί αριστερής πρότασης εξουσίας κλπ. απέχουν μακράν της πραγματικότητας.

ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. συνεχίζουν, παρά την τεράστια μείωση της δύναμής τους, να αποτελούν τα κατεξοχήν κόμματα εξουσίας. Ο δικομματισμός, σαν σύστημα διακυβέρνησης συνεχίζει να υφίσταται. Μέσα από αυτόν περνάν οι όποιες κυβερνητικές λύσεις. Η συμμετοχή άλλων δυνάμεων, συμπληρωματικών, είναι δευτερεύον ζήτημα. Την πραγματικότητα αυτή είμαστε υποχρεωμένοι να την αναγνωρίσουμε. Όσο κι αν αυτό δεν μας αρέσει.

Στη μακρά μεταβατική περίοδο που περνάμε και σε κάποια φάση, είναι επόμενο να υπάρξει κι άλλη (ή κι άλλες) κυβερνητικές εκδοχές. Αυτές εν τω μεταξύ θα έχουν μορφοποιηθεί σαν εναλλακτική λύση στο χώρο της αντιπολίτευσης και πριν τις εκλογές. Τέτοιο πράγμα σήμερα δεν υπάρχει. Πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. όλες οι άλλες δυνάμεις ή δεν συζητάν καθόλου στο επίπεδο κυβερνητικών προτάσεων είτε συζητάν εντελώς προσχηματικά ( νάχαμε να λέγαμε). Όλοι λίγο- πολύ βολεύονται στην αντιπολίτευση. Το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, και η Χρυσή Αυγή, πρώτοι από όλους και σε μόνιμη βάση. Ακολουθούν ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ με ανέφικτες κυβερνητικές προτάσεις (και το μυαλό πάντα στην εύκολη αντιπολίτευση).

Όλα αυτά βέβαια μπορούν να συμβαίνουν και να μη δημιουργούν κανένα πρόβλημα όσο κανείς παραμένει στη μιζέρια του και δεν διαταράσσει τις υπαρκτές ισορροπίες. Όταν όμως περνά σε επίπεδο κυβερνητικών ευθυνών (λόγω συσχετισμού δύναμης ) τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τίθεται αυτόματα ενώπιον των ευθυνών του.

Ο αποκλεισμός της αριστεράς από την εξουσία αποτέλεσε μόνιμη φροντίδα των καθεστωτικών δυνάμεων επί δεκαετίες. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει ή για νάμαστε πιο ακριβείς δεν ισχύει με τους παλιούς όρους. Υπάρχει βέβαια πάντα μια ανησυχία και ανασφάλεια σε κάθε εκλογική άνοδο της αριστεράς. Ακόμα και για την κυβερνητική αλλαγή του ΄81 στην Ελλάδα υπήρξαν κάποιοι τριγμοί. Ομαλοποιήθηκε όμως πολύ σύντομα η κατάσταση.

Αλλά κι η σχέση της αριστεράς με την εξουσία έχει τροποποιηθεί. Δεν συνδέεται με κοινωνικές ανατροπές, σοσιαλισμούς, κομμουνισμούς και τέτοια (τουλάχιστον στον ανεπτυγμένο κόσμο και στην Ευρώπη). Τώρα αν το ΚΚΕ θέλει στα λόγια να ευαγγελίζεται λαϊκές εξουσίες και κομμουνισμούς αυτό μπορεί να το κάνει άνετα (και να μη φοβίζει κανέναν) όσο παραμένει καθηλωμένο στο 8-10%. Από κεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν (κι αυτό το γνωρίζει όσο κανένας άλλος η ηγεσία του ΚΚΕ).

Η αριστερά λοιπόν πρέπει νάχει σαφή γνώση για το πού τελειώνει ο αντιπολιτευτικός ρόλος και που αρχίζει η υπόθεση των κυβερνητικών της ευθυνών. Αν δεν το γνωρίζει αυτό θα υποστεί τις συνέπειες αυτής της άγνοιάς της. Δεν τελεί ούτως ή άλλως υπό καθεστώς κυβερνητικού αποκλεισμού. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς αυτό δεν το γνωρίζει. Όντας πλέον δεύτερο κόμμα δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση και να υπεκφεύγει τις κυβερνητικές ευθύνες. Τα δύο κόμματα εξουσίας θα αποδομήσουν τη νίκη του και θα επανακάμψουν ως η μόνη δυνατή κυβερνητική εκδοχή. Άλλωστε στις νέες αναπόφευκτες εκλογές, δεν θα υπάρχει η τιμωρητική ψήφος, αλλά η ψήφος για λύση κυβερνητική. Η Ελληνική κοινωνία θα εμφανίσει την άλλη της όψη, την συντηρητική, αυτή τη φορά, του φόβου και της ανασφάλειας (κι όχι την απορριπτική). Αυτά όσο η πολιτική θα παίρνει μέρος με τους μεταπολιτευτικούς καθιερωμένους όρους και δεν κάνει τις αναγκαίες σύγχρονες υπερβάσεις που είναι αναγκαίες για την αναγέννησή της.

Για το ΠΟ.ΚΕ.ΘΕ.

Μήλιος Χρ.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΜΗΛΙΟΣ ΧΡ.

..............................................................................................................................................................
Η αναπόφευκτη εσωτερική υποτίμηση
Και η μετάθεση των ευθυνών

...Οι συζητήσεις μέχρι στιγμής ελάχιστα διαφωτίζουν το ζήτημα. Το πολιτικό σύστημα αναλώνεται αποσπασματικά σε διενέξεις για κάποια μέτρα και αγωνιά για το δικό του μέλλον. Οι οικονομολόγοι περιφέρουν τις ελλιπείς και μονομερείς γνώσεις τους στα κανάλια, οι δημοσιογράφοι υπερασπίζονται το φιλο-λαϊκό τους προφίλ (όσο και με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας) και η Αριστερά καταθέτει τον αναχρονισμό της, την ολική επιστροφή στα παλιά (στον αντι-ευρωπαϊσμό του ‘75, τα ανεξαρτησιακά προτάγματα, τις κρατικοποιήσεις των τραπεζών κι όχι μόνο, τη δραχμή κλπ. κλπ.). Κι ακόμα χωρίς νάχει καμιά πολιτική ανάπτυξη η ίδια (ίσα- ίσα το αντίθετο) και χωρίς να υπάρχει κανένα ανεπτυγμένο πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα θέτει και ζητήματα εξουσίας με βάση τις… σφυγμομετρήσεις.

Το πολιτικό κενό αφορά απουσία πολιτικών και πολιτικών διαδικασιών. Απουσία στρατηγικών αναζητήσεων. Ούτε οι δανειακές συμβάσεις ούτε τα μνημόνια απαντούν σε αυτό το θέμα ούτε βέβαια και τα μέτωπα εναντίων αυτών. Το θέμα της χρηματοδότησης σήμερα ταυτίζεται με το πρόβλημα της μελλοντικής οικονομικής μας επιβίωσης. Είναι πέρα από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια που κινούνται σε έναν ορίζοντα πρόσκαιρης διάσωσης. Μετά την δεύτερη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο plus τι θα γίνει;

Οι διεθνείς αγορές μπορεί να κλείσανε για την Ελλάδα, οι δανειακές όμως ανάγκες της Ελλάδας παραμένουν στο ίδιο σχεδόν επίπεδο στο οποίο υπήρχαν την εποχή που δανείζονταν η χώρα μας ελεύθερα από τις αγορές. Οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας ορίζονται από το βιοτικό της επίπεδο που είναι πολύ υψηλότερο από αυτό που της αντιστοιχεί. Αυτό το βιοτικό επίπεδο, κατά τους νέους δανειστές μας, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, πρέπει να μειωθεί. Γιατί έτσι θα μειωθούν και οι δανειακές μας ανάγκες που την κάλυψή τους έχουν αναλάβει προσωρινά αυτοί. Τίποτα πιο λογικό κι αναμενόμενο απ’ τη μεριά τους.

Η εσωτερική υποτίμηση είναι το πρώτο που πρέπει να λύσουμε σαν κοινωνία. Τα αναπτυξιακά έπονται. Πριν την ανάπτυξη υπάρχει πάντα η σταθεροποίηση. Εμείς είμαστε μακράν και αυτής. Η Ελληνική οικονομία πρέπει να ανακόψει την καθοδική της πορεία. Να ισορροπήσει σε ένα οπωσδήποτε χαμηλότερο επίπεδο. Να σταθεροποιηθεί σε αυτό και μετά να επιδιώξει την ανάκαμψη. Αυτή προϋποθέτει επενδύσεις, οι επενδύσεις προϋποθέτουν είτε εσωτερική συσσώρευση κεφαλαίων (από πού άραγε;), είτε προσέλκυση ξένων κεφαλαίων (με τι συγκριτικά πλεονεκτήματα;) είτε σύναψη νέων δανείων (από ποιες αγορές;). Όλα αυτά συνιστούν οικονομικές προκλήσεις των ημερών.

Το μοντέλο της πλασματικής ευμάρειας, που υπερασπιζόμαστε ακόμα, έχει λάβει τέλος. Καιρός να συγχρονιστούμε με τα νέα δεδομένα. Το μοντέλο αυτό ήταν προϊόν μιας εποχής που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να αναπροσαρμοστεί όσο οδυνηρό και αν είναι κάτι τέτοιο, όσα ανθρώπινα δράματα κι αν προκαλεί.

Το αναπόφευκτο, ως γνωστόν, δεν το επιλέγεις, δεν μπορείς να το αποφύγεις ούτε να το αποτρέψεις. Είσαι υποχρεωμένος να το υποστείς. Η εσωτερική υποτίμηση θα γίνει είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη (με απ’ ευθείας περικοπές εισοδημάτων αλλά και δαπανών σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς) είτε βγούμε έξω από αυτήν (με υποτίμηση της δραχμής). Διαφορές υπάρχουν αλλά η ουσία είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις η υποτίμηση θα είναι σημαντική. Η Ελληνική οικονομία θα πρέπει να ισορροπήσει σε ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο από το σημερινό που δεν μπορεί ακριβώς να προσδιοριστεί. Δεν γνωρίζουμε αν θα είναι επίπεδο Ινδίας ή Βουλγαρίας ή κάποιας άλλης χώρας, καθώς για να μιλήσουμε γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε ακριβή γνώση της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει και τα περιθώρια που έχουμε για ανάπτυξη στο μέλλον.

Οι υποστηρικτές της δραχμής ενώ την επιλέγουν γιατί παρέχει την δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής (δηλ. την δυνατότητα υποτίμησης) δεν αναφέρονται καθόλου στην αναγκαστική πτώση του βιοτικού επίπεδου που θα επιφέρει αυτή.

Όλα τα παραπάνω κάνουν φανερό ένα άμεσο πολιτικό πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας. Την έλλειψη μιας επεξεργασμένης πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης από την μεριά της Ελλάδας.

Αντί να διαπραγματευόμαστε παθητικά κάθε φορά με την Τρόικα, για τα μέτρα λιτότητας που προωθεί, θα μπορούσαμε μόνοι μας να είχαμε σχεδιάσει μια διαδικασία σταδιακής εσωτερικής υποτίμησης. Με προτεραιότητες, επιλεγμένα και αξιολογημένα κόστη, με δίκαιες κοινωνικές κατανομές βαρών. Στη βάση ενός οικονομικού προγράμματος προσαρμογής που θα στηρίζονταν στη διάσωση βασικών καταχτήσεων και στην κατάργηση εκτεταμένων προνομίων και παρασιτικών λειτουργιών, σε διαρθρωτικές αλλαγές επώδυνες αλλά αναγκαίες και μεταρρυθμίσεις στο Κράτος που να το περιορίζουν και να το ορθολογικοποιούν.

Όλα αυτά μοιάζουν «με όνειρα θερινής νυχτός», με προτάσεις που κινούνται στον κόσμο της φαντασίας, στο απραγματοποίητο της πολιτικής μας ζωής. Κι έτσι είναι.Τέτοιου είδους οικονομικό πρόγραμμα το Ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει ποτέ.

Έτσι όμως η εσωτερική υποτίμηση θα γίνεται με αναγκαστικό, άναρχο και κοινωνικά άδικο τρόπο (μέσω μνημονίων όσο θα υπάρχουν κι αυτά). Και σε αυτή την περίπτωση το αναπόφευκτο δεν μπορεί να μεταφράζεται σε παθητική αποδοχή των μέτρων. Νομοτελειακά τα μέτρα θα προκαλούν κοινωνικές εντάσεις έστω κι αν είναι προδικασμένη η έκβασή τους. Και εκεί αναπτύσσονται ιδεολογικά μέτωπα (αντι-μνημονιακά, αντι-ευρωπαϊκά, αντιδυτικά, αντιγερμανικά) και γίνεται μετάθεση ευθυνών από το πολιτικό σύστημα στην Τρόικα.

Για όλα πλέον φταίει το μνημόνιο και οι Γερμανοί. Οι αρχηγοί των Ελληνικών κομμάτων διαπραγματεύονται σκληρά, βάζουν κόκκινες γραμμές, αντιστέκονται κι υποχωρούν τελικά κάτω από αφόρητες πιέσεις.

Καλύτερη από-ενοχοποίηση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Για όλα φταίνε οι ξένοι. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελληνική κοινωνία καταφεύγει στη δαιμονοποίηση του ξένου παράγοντα. Η ιστορία έχει ρίζες βαθιές. Μέσα από αυτή τη διαδικασία συγκροτείται κι αναπαράγεται συνεχώς ο ιστορικός μύθος για το δίκαιο των Ελλήνων, τους εθνικούς κατατρεγμούς, τις ευθύνες των ξένων. Έτσι λειτουργεί η συλλογική αντίληψη, όλο το σύστημα των συλλογικών συμπεριφορών στην Ελλάδα.

Ο δύσκολος δρόμος της αυτογνωσίας

Πολλές λοιπόν και διάφορες οι πολιτικές προκλήσεις των ημερών. Στρατηγικού και ταχτικού χαρακτήρα. Προκλήσεις που εκτείνονται από τα προβλήματα της καθημερινότητας, που γίνονται ολοένα πιο σκληρά, και φθάνουν μέχρι την αναζήτηση μιάς γενικής διεξόδου. Το θέμα είναι μέσα από πιο πρίσμα αντιμετωπίζονται όλα αυτά.

Όσο η κρίση εξαπλώνεται τόσο το τοπίο στην Ελληνική κοινωνία γίνεται πιο θολό κι αδιευκρίνιστο. Από την μια έχουμε τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται και συνιστούν την αθέατη πλευρά της πραγματικότητας που όμως δεν έχει ακόμα πάρει το δρόμο της εξωτερίκευσης (κι άρα κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει), και από την άλλη έχουμε την συνέχιση των πρακτικών του παρελθόντος που δημιουργούν την αίσθηση πως παρ’ όλη την τεράστια κρίση που περνάμε πολύ δύσκολα, σε αυτόν τον τόπο, κάτι θα αλλάξει. Από κάθε άποψη πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο όπου το νέο κυοφορείται ενώ το παλιό συνεχίζει να υπάρχει.

Το παλιό δεν αφορά μόνο τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Κύρια έχει να κάνει με το διαμορφωμένο επίπεδο κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής συνείδησης.

Το οικονομικό αδιέξοδο που βιώνουμε είναι δύσκολο με τις σημερινές συνθήκες να τύχη οποιασδήποτε άλλης αντιμετώπισης. Ποιοι όμως είναι οι όροι που μπορούν να διαμορφώσουν σταδιακά μια διαφορετική συνείδηση στην Ελληνική κοινωνία;

Πάνω σε αυτή την πρόκληση θα πρέπει να επικεντρωθούμε.

Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει αδυναμία να κατανοηθούν οι διεθνείς όροι της Ελληνικής κρίσης, οι καταναγκαστικοί περιορισμοί, οι αδύνατες αυτονομίες, τα ανύπαρκτα περιθώρια διαπραγμάτευσης, οι υποχρεωτικές προσαρμογές.

Όλη η σχέση με το διεθνές περιβάλλον γίνεται αντιληπτή μέσα από φοβικά σύνδρομα.Οι ξένοι που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία μας και θέλουν να επιβάλουν μια νέα κατοχή, να ιδιοποιηθούν τις περιουσίες μας κλπ. κλπ.

Η Ελληνική κοινωνία αδυνατεί να δει τον εαυτό της μέσα στον σύγχρονο κόσμο με όρους ανταγωνισμού και συνύπαρξης.

Η δραματική μείωση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας φανερώνει την έλλειψη, βασικά, ανταγωνιστικού πνεύματος. Η Ελληνική κοινωνία έχει, για χρόνια τώρα, επαναπαυθεί στον καταναλωτισμό της. Δεν την έχει απασχολήσει το μέλλον της στον σύγχρονο κόσμο, δεν τοποθετείται μέσα σε αυτόν ανταγωνιστικά, δεν πάλεψε και δεν διεκδίκησε να καταλάβει κάποια θέση στο νέο υπό διαμόρφωση διεθνή καταμερισμό. Έμεινε έξω από τις διεθνείς εξελίξεις στην οικονομία.

Η έννοια της συνύπαρξης, από την άλλη, αφορά την ένταξη στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι. Καμιά κρίση δεν είναι ανεξάρτητη ούτε μπορεί να ανεξαρτοποιηθεί. Η ιδεοληπτική εμμονή στην ύπαρξη εθνικής λύσης στην κρίση, μας γυρίζει πίσω σε ανεξαρτησιακούς αναχρονισμούς και τριτοκοσμικές αναζητήσεις.

Οι σχηματοποιήσεις του τύπου δραχμή ή Ευρώ δεν βοηθούν καθόλου και στην κατανόηση της κρίσης και στην διαχείρισή της. Η κρίση δεν είναι νομισματική (δεν την προκάλεσε το Ευρώ) μπορεί όμως να εξελιχθεί σε τέτοια. Δεν μπορεί όμως να αντιμετωπισθεί και έξω από το Ευρώ με νομισματικά μέσα (υποτίμηση δραχμής - επιτόκια). Η διαχείριση των κρίσεων σήμερα ξεπερνά κατά πολύ την παλιά συνταγή των νομισματικών μέτρων.

Η αντίθεση στο μνημόνιο δεν μπορεί να ταυτίζεται με την άρνηση κάθε αλλαγής. Ακόμα και για μόνιμα διαρθρωτικά προβλήματα. Το μνημόνιο δεν περιλαμβάνει μόνο περικοπές μισθών, συντάξεων και νέους φόρους. Στην προσπάθεια εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας περιλαμβάνει μια σειρά αναπτυξιακά μέτρα (απελευθέρωση επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, αποδοτικότητα του κράτους, απελευθέρωση ωραρίου κλπ.) για τα οποία δεν έχει γίνει ακόμα πρακτικά τίποτα.

Στην ιστορία των Δημόσιων οικονομικών των τελευταίων τριάντα χρόνων έχουν πολλά να γραφτούν για οικονομικές λογικές και νοοτροπίες που μας οδήγησαν ως εδώ. Αυτές ακριβώς έχουν και την μεγαλύτερη σημασία. Όχι τόσο τα πρόσωπα και τα κόμματα που μας κυβέρνησαν και που δεν ήταν παρά διαχειριστές μιας δεδομένης κοινωνικής συνείδησης και λιγότερο διαμορφωτές της.

Η γνώση του παρελθόντος, η γνώση των οικονομικών στρατηγικών που εφαρμόστηκαν και των ιδεών που υπήρξαν κυρίαρχες είναι αυτή που μπορεί να βοηθήσει στο ξεπέρασμα των σημερινών αγκυλώσεων. Μέσα από αυτήν μπορούν να ανατραπούν τα στερεότυπα του παρελθόντος και οι φόβοι του μέλλοντος, ότι δηλ. συνιστά τον συντηρητισμό των ημερών μας.

Μόνο μέσα από μια ουσιαστική διαδικασία αυτογνωσίας σαν κοινωνία μπορούμε να ελπίζουμε σε μια οικονομική και πολιτική διέξοδο. Θα μπορέσουμε να την αποκτήσουμε; Πλήρες άρθρο

ΑΝΑ "ΔΗΜΟΤΕΥΣΗ" ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

ΠΗΓΗ: Δ ι α λ ε κ τ ι κ ά: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια: Ένα πρωτότυπο βιβλίο βασισμένο σε διεθνείς έρευνες

του Κώστα Νικολάου

Ένα πρωτότυπο στο είδος του βιβλίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2012 με τίτλο «Remunicipalisation: Putting Water Back into Public Hands» (Επαναδημοτικοποίηση: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια) με συγγραφείς τους: Martin Pigeon, David A. McDonald, Olivier Hoedeman, Satoko Kishimoto και εκδόθηκε από τους διεθνείς φορείς: Corporate Europe Observatory (CEO), Transnational Institute (TNI), Municipal Services Project (MSP). Το βιβλίο είναι το προϊόν δύο ετών διεθνών ερευνών, όπου εξετάζεται η νέα τάση για επαναδημοτικοποίηση του νερού, αναλύοντας τα αίτια του νέου αυτού παγκόσμιου φαινομένου και αξιολογώντας τα αποτελέσματα της ιδιωτικής και της δημόσιας διαχείρισης των συστημάτων ύδρευσης.

Οι πόλεις σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η άνιση πρόσβαση, η αθέτηση υποσχέσεων, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι και τα σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους, ωθούν τους δήμους και τους πολίτες να ξαναπάρουν τον έλεγχο αυτής της βασικής υπηρεσίας. Αυτό το νέο βιβλίο εξετάζει αυτήν την αναπτυσσόμενη τάση, κατά την οποία οι πόλεις παντού σε όλο τον κόσμο παίρνουν πίσω τον έλεγχο των συλλογικών συστημάτων του πόσιμου νερού. Αναλύεται η μετάβαση από την ιδιωτική στη δημόσια διαχείριση του πόσιμου νερού, εξετάζοντας τα παραδείγματα σε Παρίσι, Hamilton, Buenos Aires, Dar es Salaam και Μαλαισία.

Στην πορεία προς τη βελτίωση της δημόσιας διαχείρισης του νερού απεικονίζονται τα οφέλη και οι προκλήσεις της δημόσιας ιδιοκτησίας, αλλά το βιβλίο αναδεικνύει επίσης τον ασφυκτικό κλοιό των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και του ελέγχου των εταιρειών, που επιχειρούν να βάλουν το νερό στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης σχετικά με τις «εναλλακτικές για την ιδιωτικοποίηση» και αντλεί διδάγματα από αυτές τις εμπειρίες για τη μελλοντική δράση υπέρ της δημόσιας διαχείρισης.

Το βιβλίο έρχεται να συμπληρώσει την υπάρχουσα διεθνή αρθρογραφία πάνω σε σχετικές έρευνες (βλ. μια επισκόπηση ερευνών και αρθρογραφίας στο: http://www.dialektika.gr/2012/03/blog-post.html) και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο στη διεύθυνση :

http://www.corporateeurope.org/sites/default/files/publications/remunicipalisation%20web%20final.pdf

Σήμερα: Ποίηση

όταν ο χρόνος κομματιάζεται σε μέρες...

πάρε ψάξε μέτρα

Για την Ευρωπαϊκή σημασία του PSI

Αναρτήθηκε από: ΠΟΚΕΘΕ _ http://www.pokethe.gr/wordpress/?p=187 

Από μια ακόμα κρίσιμη φάση πέρασε το Ελληνικό πρόβλημα. Πολύ πιο σύνθετη και σημαντική για όλη την Ευρώπη.

Κύριο ζητούμενο η δημιουργία ενός ακόμα αναχώματος για την αντιμετώπιση της Ευρωπαϊκής κρίσης.

Η βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους, παρ’ όλο που αναφέρεται στους στόχους του PSI, δεν αποτελεί προτεραιότητα. Αυτή, κατά την Γερμανική πλευρά, θα κριθεί σε άλλα επίπεδα : Στους μελλοντικούς πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις και την υποτιθέμενη ανάπτυξη (αλλά και σε άλλες –ανομολόγητες ακόμα- αναδιαρθρώσεις). Προς το παρόν αυτό που επιτυγχάνεται είναι η αποσύνδεση του Ελληνικού χρέους από τις αγορές. Η άρση των πιέσεων που ασκούσανε αυτές πάνω στον πιο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης. Το 80% περίπου του Ελληνικού χρέους περνά πλέον στα χέρια των κρατών της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Το Ελληνικό χρέος μπαίνει σε νέα φάση, δεν μειώνεται μόνο κατά ένα σημαντικό ποσό ούτε επιμηκύνεται απλά ο χρόνος αποπληρωμής του, αλλά αναδιαρθρώνεται όλη η δομή του.

Η αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους μαζί με την επιτυχή διαχείριση της Ιταλικής κρίσης από την κυβέρνηση Μόντι δημιουργούν νέα δεδομένα στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Απομακρύνουν, προς το παρόν, την πιθανότητα για ανεξέλεγκτη κλιμάκωσή της, δημιουργούν συνθήκες επιβράδυνσης της επέκτασής της και ενός σχετικού ελέγχου που αποτελούν προϋπόθεση για αποτελεσματικότερη διαχείριση.

Η Ελληνική κρίση χρέους είναι μέρος της συνολικότερης Ευρωπαϊκής κρίσης. Και μόνο στα πλαίσιά της είναι διαχειρίσιμη (όσο μπορεί νάναι). Αυτό από τη μεριά μας το έχουμε τονίσει πολλές φορές όπως και το ότι εθνική λύση στην κρίση δεν υπάρχει.

Είναι γεγονός ότι το Ελληνικό πρόβλημα δεν κατανοείται από την Ελληνική κοινωνία στην Ευρωπαϊκή του διάσταση. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο από μόνο του. Υπάρχει μια διαμορφωμένη συνείδηση, ένα επίπεδο κατανόησης των πραγμάτων. H Ελληνική κοινωνία δεν έχει συνείδηση της Ευρωπαϊκής της υπόστασης. Είναι εσωστρεφής κοινωνία αποκομμένη από το διεθνές περιβάλλον. Το πρόβλημα επιτείνεται τη στιγμή που η αριστερά και δυνάμεις της δεξιάς υποστηρίζουν την οριστική θεσμική απομάκρυνση από την Ευρώπη και την αναζήτηση εθνικής λύσης. Κάτω από αυτές της συνθήκες γίνεται εντελώς προβληματική η δυνατότητα αποτίμησης της Ευρωπαϊκής σημασίας της Ελληνικής αναδιάρθρωσης.

Αλλά τα πράγματα στη ζωή σήμερα είναι αναγκαστικά αλληλοεξαρτημένα. Αυτό που συμβάλει στην αντιμετώπιση της Ευρωπαϊκής κρίσης συμβάλει και στην αντιμετώπιση της Ελληνικής και το αντίστροφο. Άσχετα αν το αντιλαμβάνεται αυτό η Ελληνική κοινωνία ή όχι. Οι εξελίξεις είναι φανερό ότι προχωρούν. 

Η αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους έχει βέβαια κι άλλες πολιτικές πλευρές. Aρκούμαστε όμως εδώ σε αυτή που την θεωρούμε κύρια. 

Η σύνταξη