O mia Patria, sì bella e perduta!
"Ναμπούκο" (Ναβουχοδονόσωρ), Χορός των Εβραίων σκλάβων, Giuseppe Verdi,1842.
...Πέτα σκέψη με χρυσά φτερά
Πήγαινε, στάσου στις πλαγιές και τους λόφους,
Όπου μοσχοβολάει, απαλή κι ευωδιαστή,
Η γλυκιά αύρα της γενέθλιας γής...
Στον Μήτσο ,στο Γκιώνη, στη Σολένα, στη Νατάσα,στη Μαρία, τη Φρόσω, τον Φιλίκο, τους αγωνιζόμενους κάθε γλυκιάς, κάθε λησμονημένης πατρίδας...
Mariza- Oh gente da minha terra- Είναι δικό μου και δικό σου αυτό το fado
É meu e vosso este fado
destino que nos amarra
por mais que seja negado
às cordas de uma guitarra
Sempre que se ouve um gemido
duma guitarra a cantar
fica-se logo perdido
com vontade de chorar
Ó gente da minha terra
agora é que eu percebi
esta tristeza que trago
foi de vós que a recebi
E pareceria ternura
se eu me deixasse embalar
era maior a amargura
menos triste o meu cantar
Ó gente da minha terra
Και οι επτά ήταν υπέροχες : Οι χώρες που χρεοκόπησαν
του Γιώργου Φλώκα, http://www.in2life.gr/
Μια εθνική χρεοκοπία πρακτικά, είναι η αδυναμία πληρωμών από την κυβέρνηση μιας χώρας προς τους ομολογιούχους της. Μια τέτοια τεχνοοικονομική πράξη, εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην αγγίζει πολλούς, ωστόσο δεν είναι έτσι.
Το νόμισμα της χώρας καταρρέει και συνήθως χάνει εντελώς την αξία του στις διεθνείς αγορές, με αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, τη στιγμή που οι τράπεζες, παραδοσιακοί κάτοχοι ομολόγων των κυβερνήσεων αλλά και επιρρεπείς στην εθνική ισοτιμία, χρεοκοπούν, δεσμεύοντας ή παγώνοντας σε πολλές περιπτώσεις τις καταθέσεις, με πλήρη παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας.
Έτσι τουλάχιστον ήταν τα πράγματα με βάση τις παραδοσιακές οικονομικές θεωρίες, πριν την παγκοσμιοποίηση και τη δημιουργία οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η ευρωζώνη.
Σε αυτόν τον σύγχρονο διαδραστικό κόσμο, η χρεοκοπία μπορεί να αποτελέσει και χρυσή ευκαιρία, τουλάχιστον για κάποιους κλάδους όπως ο τουριστικός, αλλά και το εμπόριο.
Αργεντινή
Η χρεοκοπία της Αργεντινής το 2001, λόγω αδυναμίας αποπληρωμής ομολόγων ύψους 145 δις. δολαρίων, προκάλεσε την κατάρρευση του νομίσματος και του χρηματιστηρίου της χώρας, και οδήγησε σε γενικευμένο πανικό. Πολλοί κοιμόντουσαν έξω από τις τράπεζες για να προλάβουν να αποσύρουν τα χρήματά τους, ενώ και ο ίδιος ο τότε πρόεδρος, Φερνάντο ντε λα Ρούα, είχε γλυτώσει τελευταία στιγμή το λιντσάρισμα, διαφεύγοντας με ελικόπτερο.
Παρά το γεγονός ότι μετά και την εθνικοποίηση ιδιωτικών αμοιβαίων κεφαλαίων «για να μην χρεοκοπήσουν», η χώρα μπήκε στα «μαύρα κατάστιχα» των διεθνών πιστωτών, η οικονομία της εμφανίζει έκτοτε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, αξιοποιώντας τους πλούσιους φυσικούς πόρους και την άνθηση του εμπορίου και δη των εξαγωγών, μετά την κατάρρευση του νομίσματος.
Ισλανδία
Η Ισλανδία αποτέλεσε θύμα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008. Η ελεύθερη πτώση της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος προκάλεσε εκτίναξη του εξωτερικού χρέους, με την χώρα να δηλώνει αδυναμία πληρωμών. Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, δεδομένου ότι οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων, από τα οποία εξαρτάται έντονα η χώρα, είχαν εκτοξευτεί στα ύψη.
Η ανεργία τριπλασιάστηκε και η κυβέρνηση, η οποία θεωρήθηκε υπεύθυνη για την κατάσταση της χώρας, έπεσε από την εξουσία.
Ωστόσο, η Ισλανδία είχε και απροσδόκητα οφέλη από τη χρεοκοπία και την κατάρρευση του νομίσματος: Την εκτίναξη του τουρισμού, καθώς χιλιάδες ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις φθηνές διακοπές στο ηφαιστειακό σκηνικό της χώρας.
«Πέρυσι έπαιρνα 60 κρόνες στο δολάριο, εφέτος παίρνω 105 κρόνες», δήλωνε καναδός φοιτητής που
έσπευσε να επισκεφθεί τη χώρα. Σημειώνεται ότι η αξία της κρόνας έναντι των διεθνών νομισμάτων
υποχώρησε 44% το 2008.
Η τουριστική κίνηση υπερδιπλασιάστηκε, με τουλάχιστον 500.000 τουρίστες να επισκέπτονται τη χώρα το 2009. Πλέον οι τουρίστες αντικατέστησαν τους ντόπιους στα καφέ και τα μπαρ της πόλης, ενώ απροσδόκητη ανάπτυξη γνώρισαν κλάδοι όπως ο ξενοδοχειακός, οι ενοικιάσεις αυτοκινήτων, αλλά και ο εθνικός αερομεταφορέας της χώρας, Icelandair.
Το μόνο σημαντικό κόστος των διακοπών στην Ισλανδία είναι τα αεροπορικά εισιτήρια και για αυτό, η
χώρα επικεντρώνεται στην προσέλκυση ευρωπαίων τουριστών. «Είμαστε αισιόδοξοι. Τώρα, με την κρίση, οι τουρίστες αναζητούν κοντινότερους προορισμούς και η Ισλανδία είναι ο τέλειος προορισμός για τέτοιου τύπου ταξίδια», υπογραμμίζει υπάλληλος γραφείου ταξιδίων.
Εκουαδόρ
Το Εκουαδόρ έχει χρεοκοπήσει ούτε μια, ούτε δυο αλλά έξι φορές από το 1830, οπότε και αποσχίστηκε από την Κολομβία και έγινε ανεξάρτητο κράτος, όντας εξαιρετικό παράδειγμα του πώς μια χρεοκοπία μπορεί να μην έχει σημαντικές συνέπειες για τους πολίτες της. Το μόνο που μένει είναι η σχέση αγάπης- μίσους μεταξύ της χώρας και των πιστωτών της, κάτι που αποτυπώνεται στα υψηλά επιτόκια που καλείται να πληρώνει όποτε ζητά δανεικά.
Η πιο πρόσφατη χρεοκοπία της χώρας έλαβε χώρα πριν από μια διετία. «Έδωσα διαταγή να μην
καταβληθούν τόκοι. Η χώρα κηρύσσει στάση πληρωμών», δήλωσε ο αριστερός πρόεδρός της, Ραφαέλ Κορέα, «αδειάζοντας» όσους επέλεξαν να επενδύσουν σε ομόλογα του Εκουαδόρ.
Όταν οι υπερδυνάμεις χρεοκοπούν...
Γερμανία
Αλλά και η «φίλη μας» η Γερμανία, η οποία επιθυμεί διακαώς να δηλώσει χρεοκοπία η Ελλάδα, έχει πει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», όχι μια, αλλά δυο φορές, μετά τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, για να αναδειχθεί τελικώς στην βιομηχανική υπερδύναμη που γνωρίζουμε.
Η Γερμανία χρεοκόπησε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1920, υπό το βάρος των αβάσταχτων πολεμικών αποζημιώσεων που κλήθηκε να καταβάλλει με βάση τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Αυτό οδήγησε σε υπερπληθωρισμό στη χώρα, με αποτέλεσμα, «να μην μπορείς να αγοράσεις μια φρατζόλα ψωμί με ένα καλάθι γεμάτο χαρτονομίσματα».
Το τέλος του Β’ Παγκόσμιου οδήγησε ξανά τη χώρα στη χρεοκοπία, με τους συμμάχους να καταστρέφουν τις υποδομές και τα εργοστάσια της Γερμανίας.Χρειάστηκαν πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς από τους Γερμανούς για να δώσουν στη χώρα κομμάτι της παλιάς της αίγλης, με τη Γερμανία να ορθοποδεί ουσιαστικά μετά τη δεκαετία του 1960.
Αγγλία
Όμως η Γερμανία δεν είναι η μόνη χώρα που χρεοκόπησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Η Αγγλία έδειξε πώς ακόμη και οι νικητές ενός πολέμου μπορούν να έχουν σημαντικές απώλειες. Άρθρο των New
York Times το 2006 τόνιζε ότι η Αγγλία μόλις ολοκλήρωσε την αποπληρωμή δανείου 4,34 δισ. δολ. από τις ΗΠΑ που είχε λάβει το 1945. Σε σημερινά χρήματα, τα 4,34 δισ. δολ. του 1945 αντιστοιχούν σε 140 δισ., ένα ποσόν διπλάσιο από τη συνολική αξία της τότε βρετανικής οικονομίας.
Η Αγγλία στάθηκε στα πόδια της σχετικά γρήγορα, επωφελούμενη από την προνομιακή σχέση της με τις ΗΠΑ, το γεγονός ότι αποτελούσε διεθνές εμπορικό κόμβο, αλλά και της φθηνές πρώτες ύλες που
εξασφάλιζε από τις αγγλόφωνες αποικίες και πρώην αποικίες της.
Γαλλία
Και η Γαλλία, μια ακόμη σύγχρονη υπερδύναμη, έχει χρεοκοπήσει οκτώ φορές, σε εποχές που η
χρεοκοπία δεν είχε τη σημερινή της έννοια, την περίοδο 1500– 1800. Τα κρατικά χρέη ήταν σύνηθες
φαινόμενο στα χρόνια του μεσαίωνα και της αναγέννησης, καθώς οι κυβερνήσεις χρηματοδοτούσαν
πολεμικές επιχειρήσεις και ταξίδια εξερευνητών, όμως τα οφέλη από τις αποικίες ήταν πολλαπλάσια –και πιο μακροχρόνια. Μια από τις χρεοκοπίες της Γαλλίας, στα τέλη του 1700, οφείλεται στην ευρεία
χρηματοδότηση του πολέμου των ΗΠΑ για την ανεξαρτησία τους από τους Άγγλους.
Ισπανία
Η Ισπανία, μια ακόμη από τις υπερδυνάμεις των παλαιότερων εποχών, είχε χρεοκοπήσει, υπό την έννοια αθέτησης των οικονομικών της υποχρεώσεων, επτά φορές μόνο το 19ο αιώνα, ενώ κατέχει την πρωτιά σε αυτό τον τομέα, όντας η πρώτη χώρα στην ιστορία που κήρυξε χρεοκοπία το 1557."
Επομένως, λέμε εμείς, το στρατηγικό πλαίσιο , οι συσχετισμοί, η κοινωνική δυναμική και οι ασκούμενες πολιτικές διαμορφώνουν τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις μιας προφανούς ήττας. Και η παρακμή δεν είναι ποτέ μόνον ποσοτική, εμπεριέχει την εσωτερική της ποιότητα.
Είναι ώρα να δούμε κι εμείς, τη δική μας ποιότητα, αφού εξετάσαμε ενδελεχώς και παγκοσμίως τα ποσοτικά δεδομένα . Άλλωστε " η νύχτα ποτέ δεν είναι πλήρης..."
Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας;
Από Online-Press
Tην ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο... ...«ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν την προοπτική.
ΕΡΩΤΗΣΗ. Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;
Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.
ΕΡΩΤΗΣΗ Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;
Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;
Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.
ΕΡΩΤΗΣΗ Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;
Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.
ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ
Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα.
Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου στο http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2081.aspx
Τα συμπεράσματα του άρθρου :
'' Οι σημερινές καπιταλιστικές κρίσεις, εφόσον συντελούνται σε κράτη με δεδομένη υπερχρέωση, όπως όλα ανεξαιρέτως τα «δυτικά» (Πίνακας ΙΙ), είναι κυρίως «κρίσεις εμπιστοσύνης» (άρθρο μας: Εμπορική πίστη: Κινδυνεύει να καταστραφεί ο βασικός πυλώνας του καπιταλισμού, η γέφυρα που συνδέει τα συμφέροντα του ατόμου με την ευημερία της κοινωνίας 2/3/2009).
Στην προκειμένη περίπτωση, όταν δηλαδή το «έδαφος» είναι εκ των πραγμάτων «πρόσφορο» (υπάρχουν διαρκώς αυξανόμενα χρέη, δημόσια ελλείμματα κλπ), οι κερδοσκοπικές επιθέσεις μπορούν να αυτοεκπληρώνονται - οπότε, το να ακολουθεί κανείς μία οικονομική πολιτική που στηρίζεται στα θεμελιώδη μεγέθη της Οικονομίας του, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της «αγοράς» (γεγονός που αποδεικνύεται από την κίνηση των «ελληνικών spreads»).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συνολικό χρέος 2009 (δημόσιο και ιδιωτικό)
Χώρα / Χρέος προς ΑΕΠ
Γερμανία / 285%
Η.Π.Α. / 296%
Ιταλία / 315%
Γαλλία / 323%
Μ. Βρετανία / 466%
(Πηγή: McKinsey Global Institute )
Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) / περίπου 165% του ΑΕΠ
Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) / περίπου 165% του ΑΕΠ
Αντίθετα, η ανάγκη μίας χώρας να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη της αγοράς, μπορεί στην πραγματικότητα να την εμποδίσει να εφαρμόσει «λογικές πολιτικές». Είναι δηλαδή πιθανόν να την αναγκάσει να ακολουθήσει πολιτικές οι οποίες, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν εντελώς παράλογες – για παράδειγμα, προγράμματα σταθερότητας του είδους που προτείνει συνήθως το ΔΝΤ, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, τα οποία οδηγούν με «ασφάλεια» σε εξαιρετικά επικίνδυνες, σε καταστροφικές καλύτερα υφέσεις.
Παρά το ότι λοιπόν ο στόχος μίας χώρας που δέχεται «κερδοσκοπική» επίθεση οφείλει να είναι ο «κατευνασμός» της αγοράς και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, επειδή οι «επενδυτές» που αναμένουν κρίσεις τις προκαλούν ταυτόχρονα, η υγιής οικονομική πολιτική (μείωση των δαπανών, καταπολέμηση των ελλειμμάτων κλπ), δεν αρκεί για να κερδίσει το κράτος την εμπιστοσύνη της αγοράς. Πόσο μάλλον αφού «εξ ορισμού», μία χώρα που ανακοινώνει επίσημα την πρόθεση της να καταφύγει στο ΔΝΤ για βοήθεια, προσελκύει τα μέγιστα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις του Κεφαλαίου - εισερχόμενη σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο «άμυνας», ο οποίος την οδηγεί με ασφάλεια σε μία ήττα «κατά κράτος».
Δυστυχώς, η χώρα μας έκανε πάρα πολλά στρατηγικά σφάλματα στη «διαχείριση της κρίσης» - δημιουργώντας μόνη της εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες «προσέλκυσαν» μαζικά τις οργανωμένες επιθέσεις του αιμοβόρου κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα, άνοιξε την «κερκόπορτα» που οδηγεί στην άλωση της Ευρωζώνης η οποία, δυστυχώς για όλους μας, με απόλυτη υπαιτιότητα της Γερμανίας (άρθρο μας: Η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης: Κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης ή μήπως μία δίκαιη απόφαση για την υπεράσπιση του ευρώ; 12/4/2009), παραμένει ακόμη διάπλατα ανοιχτή.
Εάν λοιπόν δεν συμβεί κάτι πολύ πιο «ισχυρό» από αυτό που απαιτούνταν μέχρι σήμερα (για παράδειγμα, η ενίσχυση της με πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια, από τα μέχρι πρότινος απαραίτητα, καθώς επίσης με «συλλογικά ευρωπαϊκά μέτρα» στήριξης της οικονομικής της ανάπτυξης), η Ελλάδα θα χάσει τη μάχη. Πιθανότατα, τότε ακριβώς θα χάσει και η Ευρώπη την πλέον κρίσιμη παρτίδα της μεταπολεμικής Ιστορίας της – την παρτίδα με τις Η.Π.Α.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ολοκληρώνοντας, τυχόν «εγκατάλειψη» της Ελλάδας στα «πλοκάμια» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, παρά τα αναμφισβήτητα λάθη της, θα είναι έγκλημα εκ μέρους της Ευρώπης – ενώ θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της. Επίσης έγκλημα θα είναι μία ενδεχόμενη συμφωνία εκ μέρους της Ελλάδας, η οποία θα επιτρέπει την εισβολή του ΔΝΤ στο εσωτερικό της. Είναι άλλωστε εμφανές το ότι, εάν παραδώσει κανείς τα κλειδιά του σπιτιού του, (πόσο μάλλον το ταμείο του κράτους) στον οποιονδήποτε «ξένο», πολύ δύσκολα θα εμποδίσει το «μοιραίο».
Αν και είμαστε λοιπόν σίγουροι ότι, είναι αδύνατον να συμφωνήσει η οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση σε μία τέτοια «παράδοση» της χώρας, πόσο μάλλον αφού υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές (έστω και «λύσεις εσχάτης ανάγκης», όπως η στάση πληρωμών), θεωρούμε ότι οφείλουν όλοι οι Πολίτες να «επαγρυπνούν», εάν δεν επιθυμούν να αφήσουν στις επόμενες γενιές μία χώρα βομβαρδισμένη, πάμπτωχη, γεμάτη ερείπια, χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, κλειστά σχολεία, εγκαταλειμμένα νοσοκομεία και ανθρώπινη δυστυχία. "
Πως η Moody’s «πτώχευσε» την Ελλάδα
Αναρτήθηκε από http://www.sofokleous10.gr/, Παρασκευή, 23 Απρίλιος 2010 00:49 .
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Το τέλος (κερδοσκοπικού) παιχνιδιού με το ελληνικό χρέος «σφύριξε» χθες ο οίκος Moody’s, στέλνοντας την κυβέρνηση εντός των επόμενων 24ώρων στο διεθνή μηχανισμό στήριξης, με όρους σχετικά «χαλαρούς» για το 2010, αλλά και τους ισχυρούς δανειστές της χώρας στο… (Διεθνές Νομισματικό) Ταμείο για την είσπραξη τεράστιων κερδών.
Με τη χθεσινή υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων ένα «σκαλοπάτι» πάνω από την κατηγορία «Β», στο Α3, η Moody’s ενεργοποιεί ένα μηχανισμό χρεοκοπίας της χώρας, που πλέον μπορεί να σταματήσει την κίνησή του, μόνο με προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης, εκτιμούν καλά πληροφορημένες πηγές.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά τις λεπτομέρειες της έκδοσης ενός σύνθετου προϊόντος με χαρακτήρα ωρολογιακής βόμβας για την Ελλάδα, το οποίο εκδόθηκε εν μέσω της οξύτατης κρίσης στα τέλη του 2008-αρχές 2009, μετά την υποβάθμιση από την Moody’s αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ενεργοποίηση όρων, που θα προσθέσουν αιφνιδίως άλλα 5,4 δις. ευρώ στις ήδη υψηλές υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου.
Ειδικότερα, αμέσως μετά την υποβάθμιση της Ελλάδας στην κατηγορία Α3, η ελληνική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει «κρυφές» υποχρεώσεις από ένα τεράστιο swap, το οποίο τιτλοποιήθηκε μέσω οχήματος ειδικού σκοπού μεγάλης ελληνικής τράπεζας. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, η πιστοληπτική αξιολόγηση των τίτλων που εκδόθηκαν συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση του Δημοσίου από την Moody’s.
Κάτω από τη βαθμολογία Α2 (δηλαδή στο Α3, όπου πέρασε από χθες η Ελλάδα) αρχίζει η διαδικασία αντιστροφής αυτής της έκδοσης και το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει 5,4 δις. ευρώ επιπλέον των βαρύτατων υποχρεώσεων του Μαΐου, από τις λήξεις ομολόγων ύψους 8,9 δις. ευρώ στις 19 Μαΐου.
Αυτό σημαίνει, ότι χάνεται κάθε δυνατότητα ελέγχου των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας και καθίσταται υποχρεωτική η προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδης παρουσίασε χθες στην άτυπη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου τους όρους του ΔΝΤ για την ενεργοποίηση του μηχανισμού χρηματοδότησης, με μια συμφωνία τριετούς διάρκειας.
Οι όροι του Ταμείου, που είναι «χαλαροί» για το 2010 και απαιτούν την αποσαφήνιση των μέτρων που θα εξασφαλίσουν τη μείωση του ελλείμματος το 2011 και 2012, με πιθανή παράταση για την επίτευξη του στόχου για μείωση κάτω από το 3% το 2013, έχουν ήδη γίνει δεκτοί σε γενικές γραμμές από την κυβέρνηση και απομένει το Σαββατοκύριακο να συζητηθούν οι τελευταίες λεπτομέρειες, κατά την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, στην Ουάσιγκτον, για την ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ.
Έτσι, πιθανότατα από τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, θα τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης τα 45 δις. ευρώ χρηματοδοτήσεων από χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ενώ σε περίπτωση που χρειασθεί να παραταθούν μερικές ημέρες ακόμη οι τεχνικές διαπραγματεύσεις, η Ελλάδα θα έχει στη διάθεσή της ένα μηχανισμό βραχυπρόθεσμων bridge loans (χρηματοδοτήσεις-γέφυρες), που θα μπορούν να αξιοποιηθούν για την κάλυψη άμεσων υποχρεώσεων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ήδη τη δυνατότητα άντλησης επιπλέον χρηματοδοτήσεων για τη διετία 2011-2012, που μπορεί να ανεβάσουν το συνολικό «πακέτο» σε επίπεδο παγκοσμίου ρεκόρ για ένα διεθνές πρόγραμμα εξωτερικής χρηματοδότησης μιας χώρας που βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της.
Ουσιαστικά, στο τέλος της διαδικασίας, θα έχει επέλθει μια μεγάλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με το ¼ του δανεισμού (ορισμένοι κάνουν λόγο για 1/3!) να περνά από τον ιδιωτικό τομέα στις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ.
Με αυτό το τελευταίο επεισόδιο στο ελληνικό δράμα, μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι οι πιστωτές της χώρας, όπως πάντα συμβαίνει στις περιπτώσεις διεθνούς διάσωσης οικονομιών σε αδυναμία: με την αναδιάρθρωση του χρέους, μεγάλος όγκος ελληνικών ομολόγων θα αποσυρθούν από τις αγορές, περνώντας στα χέρια των φορέων του μηχανισμού στήριξης, με άμεση συνέπεια τη ραγδαία ανατίμηση των τίτλων που θα απομείνουν στους δανειστές του ιδιωτικού τομέα (ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και επενδυτικά κεφάλαια).
Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αυτή η ανατίμηση θα αφήσει κεφαλαιακά κέρδη της τάξεως των 30-40 δις. ευρώ στους φορείς του ιδιωτικού τομέα που κρατούν ελληνικά ομόλογα. Και θα έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο το μεγάλο διεθνές κερδοσκοπικό πείραμα, με πειραματόζωο την Ελλάδα, για να συνεχισθεί πιθανότατα με τις άλλες «αδύναμες» χώρες της Ευρωζώνης, στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να θέσουν υπό έλεγχο τα χρέη τους…
ΠΩΣ ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ;
ΠΩΣ...
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Όταν η Κρίση μαστίζει τη Χώρα και κανείς ΔΕΝ παραιτείται....
Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια by Techie Chan , Πέμπτη, 22 Απριλίου 2010
Ήρθε η ώρα της πληρωμής. Για όλους. Η Τράπεζα της Ελλάδος αποκαλύφθηκε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέτρεπε τη χειραγώγηση της ελληνικής αγοράς ομολόγων. Σκόπός αυτού του κειμένου είναι να το εξηγήσει με απλά λόγια, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου. Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό. Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.
Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.
Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα? Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.
Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).
Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρηγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί: Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.
Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.
Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.
Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked). Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει. Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές. Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.
Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.
Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις. Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).
Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).
Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.
Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ
Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.
Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10 και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.
Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.
Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.
Πόρισμα πρώτο:
Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.
Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα.
Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.
Πόρισμα δεύτερο:
Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η περαιτέρω διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να δούμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών, του παραθύρου δηλαδή που χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να κάνουν naked short selling. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.
Πόρισμα τρίτο:
Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Άρα αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει το παραπάνω κείμενο, είναι πως η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.
Πόρισμα τέταρτο:
Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα τα διάφορα που ακούγονται είναι παράλογα. Όχι διότι πχ, είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική.
Πόρισμα πέμπτο:
Έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για πολλά σκάνδαλα και πολλές φούσκες σε όλο τον κόσμο. Παρολαυτά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φούσκα και μεγαλύτερο σκάνδαλο από το να παίζεις με τα κρατικά ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που είναι τεράστια (ποιες μίζες και άλλες παπαρες), είναι μικρή μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να φέρουν η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του παιχνιδιού.
Πόρισμα έκτο:
είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Ευχαριστώ πολύ που καθήσατε να ακούσετε το παραλήρημα μου και
καληνύχτα Κεμάλ.
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis
Στα 49 εκ. ο αριθμός των αμερικανών που δεν έχουν πρόσβαση σε αρκετή τροφή
" Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει. Κανένα άλλο ιστορικό σύστημα δεν παρήγαγε περισσότερο πλούτο και κανένα δεν παρήγαγε περισσότερη καταστροφή.
Αρκεί να εξετάσουμε παράλληλα αυτές τις δύο κατευθυντήριες γραμμές -την κατευθυντήρια γραμμή του πλούτου και την κατευθυντήρια γραμμή της καταστροφής- για να αντιληφθούμε όλη την αξία του και όλο το μεγαλείο του.
Αυτό το διπλό καθήκον, που είναι το δικό του καθήκον, ο καπιταλισμός το εκπληρώνει καλύτερα από κάθε άλλον και ο θρίαμβός του είναι αμετάκλητος. Και αυτός ο θρίαμβος συνεπάγεται το ότι υπάρχουν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (...).
Οι λύσεις που προτείνουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις του πλανήτη διαιωνίζουν σε κάθε περίπτωση τη σύμφυτη με τον καπιταλισμό λογική της διεύρυνσης του κέρδους ως προϋπόθεσης φυσικής επιβίωσης: ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, απαλλαγές για τους επιχειρηματίες.
Δηλαδή, αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι επειδή δεν πηγαίνουν χειρότερα. Δηλαδή, αν 950 εκατομμύρια πεινασμένοι δεν αρκούν για να εγγυηθούν αρκετό κέρδος, θα χρειαστεί να διπλασιαστεί αυτός ο αριθμός. Ο καπιταλισμός έγκειται σε τούτο: πριν από την κρίση καταδικάζει στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Σε καιρούς κρίσης, και για να βγούμε από αυτήν, μπορούμε μόνο να αυξήσουμε το ποσοστό του κέρδους αυξάνοντας τον αριθμό των θυμάτων του.
Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση του καπιταλισμού αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Σε έναν κόσμο με πολλά όπλα και λίγες ιδέες, με πολύ πόνο και λίγη οργάνωση, με πολύ φόβο και λίγη στράτευση -στον κόσμο που γέννησε ο καπιταλισμός- η βαρβαρότητα είναι πολύ πιο πιθανή από τον σοσιαλισμό." (Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές»)
ΙΔΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ.
ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ Ή ΜΕ ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΖΩΝΕΣ.
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΥΜΑΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ:
(http://www1.voanews.com/ , 17 Νοεμβρίου 2009)
Νέα έκθεση του Αμερικανικού Υπουργείου Γεωργίας αναφέρει ότι ο αριθμός των αμερικανών που
δεν έχουν πρόσβαση σε αρκετή τροφή αυξήθηκε στα 49 εκατομμύρια.
Η έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα και σύμφωνα με αυτήν το 14,6% των αμερικανικών
νοικοκυριών το 2008 δεν είχαν αρκετά τρόφιμα. Το 2007 το ποσοστό ανέρχονταν στο 11%.
Η έκθεση επίσης δείχνει ότι αυξήθηκαν απότομα τα νοικοκυριά με παιδιά που δεν σιτίζονταν αρκετά. Τέσσερα εκατομμύρια παραπάνω παιδιά υπέφεραν από ελλιπή διατροφή το 2008.
Σε γραπτή του ανακοίνωση ο Πρόεδρος Ομπάμα χαρακτήρισε την έκθεση «ανησυχητική» και
πρόσθεσε ότι η Αμερικανική κυβέρνησή είναι προσηλωμένη στο να αντιστρέψει αυτή την
πραγματικότητα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος είπε ότι προτεραιότητά του είναι η δημιουργία νέων
θέσεων εργασίας έτσι ώστε να μειωθεί η οικονομική στενότητα στις οικογένειες.
Ο Υπουργός Γεωργίας των ΗΠΑ, Τομ Βίλσακ, δήλωσε ότι η κατάσταση θα ήταν χειρότερη χωρίς τα
κρατικά προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας. Τόσο ο κ. Βίλσακ, όσο και ο Πρόεδρος Ομπάμα
επεσήμαναν ότι συνεργάζονται με το Κογκρέσο για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά έχουν πρόσβαση
σε δωρεάν γεύματα στο σχολείο και στη βελτίωση της θρεπτικής αξίας αυτών των γευμάτων.
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ
Στη δίνη των πρόσφατων γεγονότων, στην ένταση , την πίεση και την ταπείνωση της κρίσης των τελευταίων μηνών που έζησε η ελληνική κοινωνία , τώρα μέσα στον κουρνιαχτό μετράμε . Παρουσίες και απουσίες.Για λόγους αυτογνωσίας και όχι απουσιολογίου.
Παρουσίες : Αγωνιώδεις παρουσίες και προσπάθειες δημοσιογράφων, bloggers, απλών καθημερινών πολιτών, που διαπνέονται από κοινωνικό ενδιαφέρον , χωρίς, συνήθως, εξειδικευμένες γνώσεις. Πολίτες που ψάχνουν και βρίσκουν, μεταφράζουν, δημοσιεύουν, άρθρα , γνώμες και αντιγνωμίες κοινωνικών και πολιτικών επιστημόνων και οικονομικών αναλυτών , ή διανοητών ώστε να κατανοηθούν η οικονομική, η πολιτική, η κοινωνική κρίση και τα στοιχεία της.
Απουσίες : Κατά κανόνα η φιλολογία της κρίσης - όπως και η ίδια η κρίση- εισάγεται. Από πανεπιστημιακούς και δημοσιογραφικούς κύκλους και έντυπα του εξωτερικού , στελέχη μεγάλων τραπεζών, ανθρώπους της αγοράς και των επιχειρήσεων . Οι έλληνες επιστήμονες και οι καθηγητές της Πολιτικής Οικονομίας, της Κοινωνιολογίας και των δεκάδων συναφών πανεπιστημιακών ειδικοτήτων δεν τροφοδοτούν την ελληνική κοινωνία, προς μεγάλη κατάπληξη όσων ενδιαφέρονται, με κανένα ερμηνευτικό εργαλείο, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και απόγνωσης, όπως η παρούσα. Ούτε καν με την έρευνα και παρουσίαση των τεχνικών στοιχείων της κρίσης.
Νοσταλγικά θυμόμαστε τις εποχές του ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ, όταν καθηγητές σαν τον Μάριο Νικολινάκο καταδεχόταν τα φοιτητικά αμφιθέατρα, για να ερμηνεύσουν , να εκλαϊκεύσουν, να κοινωνήσουν τη γνώση τους. Όταν πολιτικοί , σαν τη Βάσω Παπανδρέου ή τον Βάσσο Λυσσαρίδη ανέλυαν την Πολιτική Οικονομία και την Στρατηγική στις γειτονιές της Ελλάδας.
Δεν θα (ξανα)σχολιάσουμε την επηρμένη σύγχυση της επίσημης Αριστεράς, που και δεν ξέρει και κάνει πως ξέρει, που δεν φαίνεται να διακατέχεται από θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις για την κρίση, αδικώντας έτσι και εξαντλώντας έναν χώρο, που υπήρξε τόπος ιδεών και εμπνεύσεων. Την περίοδο αυτή που ο Καπιταλισμός αποκαλύπτει σε κοινή θέαση τα πολυάριθμα εργαλεία και τις μεθόδους του, την ευελιξία, τον κυνισμό και την παρακμή του, η αντιπρόταση αποκαλύπτει την θεωρητική και πολιτική της ισχνότητα, την ερμηνευτική αδυναμία και τις δογματικές εμμονές της.
Κάπως έτσι λοιπόν, το ελληνικό παράδειγμα και η ελληνική ιδιαιτερότητα, οικονομική, πολιτική, ιστορική, γεωστρατηγική παραμένουν ως τώρα ''μετέωρα'' και ως φαίνεται , οι εναπομείναντες ανήσυχοι και ενσυνείδητοι πολίτες θα αναζητήσουν ‘’το τραγούδι τους‘’ στην παγκόσμια αγορά, μετανάστες και μεταπράτες, όπως οι ‘’άλλοι ‘’ αναζητούν τα spreads.
Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης , στο «Γιατί;» του ιστολογίου του (http://www.physics4u.gr/blog/) αναφέρει τους παρακάτω ενδιαφέροντες προβληματισμούς, στο χώρο της φυσικής επιστήμης, που αφορούν ωστόσο το σύνολο του επιστημονικού κόσμου, που υπενθυμίζουμε ότι οφείλει να εργάζεται για την κοινωνία και την ανθρωπότητα και όχι προς σεαυτόν :
« Η εκλαΐκευση της επιστήμης ξεκινάει από πολύ παλιά, πολύ πριν συγκροτηθεί κάποιου είδους επιστημονική κοινότητα.
Ο Ηρόδοτος είχε παρουσιάσει τις απόψεις των ιερέων της Αιγύπτου για το σχηματισμό της χώρας τους από τις λασπώδεις αποθέσεις του Νείλου, που μάλλον είναι η αρχαιότερη εκλαΐκευση γεωλογίας που έχει διασωθεί.
Τέσσερις αιώνες αργότερα, ο ρωμαίος ποιητής Λουκρήτιος θα εκλαϊκεύσει τις θεωρίες των ελλήνων ατομιστών φιλοσόφων στο έργο του De rerum natura.
To δε βιβλίο του Κοπέρνικου De Revolutioni-bus Orbium Coelestium, το οποίο εκδόθηκε το 1543 και αντιμετωπίζεται ως κείμενο ορόσημο για την επιστημονική επανάσταση, γράφτηκε σαφώς για το ευρύ κοινό.
Ο Δ. Νανόπουλος αναφέρει σχετικά : “…η έλλειψη επιστημοσύνης στη χώρα μας είναι υπεύθυνη για πολλά κακά και επιτρέπει να βασιλεύουν ακόμη οι φαύλοι σκοταδιστές, που στηρίζονται στην άγνοια του κόσμου για να διαιωνίζουν την απαράδεκτη, σαθρή, και έωλη ψευτοφιλοσοφία τους. Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ και αυτό τρέμουνε και γι αυτό πολεμάνε τη διάχυση της γνώσης”… “Η απίστευτη αδιαφορία της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας στην εξέλιξη των επιστημών, φαίνεται και από το γεγονός ότι μόνο το 1966 διδάχθηκε για πρώτη φορά η κβαντομηχανική στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με μια καθυστέρηση 40 ετών, θεωρούνταν κι αυτό “κουτοφραγκιά” που δεν μας αφορούσε και δεν μας ακουμπούσε”.
΄΄Ζούμε σε μια κοινωνία γνώσης που συνεχώς εξελίσσεται, αυτή την έννοια έχει η μάθηση δια βίου. Οι αγράμματοι σήμερα είναι αυτοί που δεν ξέρουν ότι πρέπει να συνεχίζουν να μαθαίνουν εφόρου ζωής.
Ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει πρώτα από όλα στην πρόοδο, στην μείωση των ανισοτήτων που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους των διαφόρων χωρών και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο η πρόοδος της επιστήμης. Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο και πρέπει να συμβάλουμε σαν φυσικοί, στη συναδέλφωση των λαών και στην ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων. Οι δρόμοι που άνοιξαν κατά το παρελθόν οι Αϊνστάιν, Ράσελ, Οπενχάιμερ και αναρίθμητοι άλλοι φυσικοί, μαζί με την κίνηση Pugwash, μας εμπνέουν και μας καλούν να πορευτούμε μαζί τους.
''Κατά τη δεκαετία του 1980 καθιερώνεται ο νέος όρος «Δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (Public Understanding of Science) στην Αγγλία. Καταλύτης υπήρξε η δημοσίευση μελέτης από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου που έγινε γνωστή ως Αναφορά Bodmer, από το όνομα του διάσημου γενετιστή σερ William Bodmer ο οποίος διηύθυνε τη σύνταξη της, επί κεφαλής μιας ομάδας που περιελάμβανε σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας, του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου, ακόμη και παραγωγούς ταινιών όπως ο David Attenborough. Προϊόν της περίφημης αυτής αναφοράς υπήρξε η δημιουργία της «Επιτροπής για τη δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (COPUS). Από τις πρώτες ενέργειες της επιτροπής ήταν ο σχεδιασμός, η χρηματοδότηση και η υλοποίηση ενός μεγάλου ερευνητικού προγράμματος που θα εντόπιζε τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της επιστήμης στον δημόσιο χώρο.
''Από τα τέλη της δεκαετίας τού 1980 η θεωρητική μελέτη του φαινομένου εμπλούτισε και διεύρυνε την προβληματική, με αποτέλεσμα την ανάδυση νέων όρων, απαραίτητων για να καλύψουν τις καινούργιες διαστάσεις που πρόβαλλαν στον ακαδημαϊκό ορίζοντα [επιστημονική εγγραματοσύνη (scientific literacy), επιστημονική κουλτούρα (culture scientifique), δημόσια επίγνωση (public awareness) κ.ά.]. '
''Για να εξυπηρετήσει την ανάγκη δημοσίευσης της πλημμυρίδας των μελετών που κατακλύζουν το νεοσύστατο πεδίο, θα ιδρυθεί, το 1992, το περιοδικό Public Understanding of Science. Από το 1995 εγκαινιάζεται και αυτοτελής διδασκαλία του πεδίου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, από τον Richard Dawkins, και στο Imperial College του Λονδίνου, από τον John Durant. To δίκτυο των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται και των θεσμών που λειτουργούν στο χώρο της εκλαΐκευσης της επιστήμης, είτε από τη δημιουργική είτε από τη μελετητική σκοπιά, είναι στις μέρες μας πολύ πλούσιο και εξαιρετικά περίπλοκο, παράγοντας σημαντικούς καρπούς στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του επιστημονικού τρόπου σκέψης σε πολλές όψεις της ζωής μας.
''Οι φυσικοί πιστεύουν ότι η Διδακτική των Φυσικών Επιστημών πρέπει να βρει τον τρόπο να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην κοινωνία, μέσω της ανάπτυξης εκείνων των μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών που απαιτούνται, ώστε να οδηγηθεί η Εκπαίδευση προς το στόχο του Επιστημονικού Αλφαβητισμού ή/και Εγγραματισμού όλων των πολιτών.
Επειδή η Κοινωνία του 21ου αιώνα αλλάζει ταχύτατα και από τα βιομηχανικά μοντέλα περνάει στη κοινωνία που βασίζεται στη γνώση “knowledge-based society”, πρέπει να έχει σαν στόχο να δημιουργήσει και να προωθήσει τον “Αλφαβητισμό στον 21ο Αιώνα”, ώστε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού να μπορέσει να συμβαδίσει με αυτές τις αλλαγές. Τα κρίσιμα ζητήματα του 21ου αιώνα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τις Φυσικές Επιστήμες, και την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη. Γι αυτό απαιτείται για τον πολίτη Επιστημονικός και Τεχνολογικός Αλφαβητισμός και μάλιστα με επίγνωση και προσανατολισμό.
Έχουν δε αναληφθεί πολλές πρωτοβουλίες σε διάφορες χώρες όπως: Science-Technology-Society and Environment (STSE), Beyond 2000-science education for the future, Project 2061-science for all Americans, Towards a science curriculum for public understanding, I.O.P. the post-16 Initiative, A.C.S.-Chemistry in Context-applying chemistry to society κ.ά. Όλες αυτές τις πρωτοβουλίες ξεκίνησαν πρακτικά στην αρχή της δεκαετίας του 1990 και κορυφώθηκαν προς το τέλος της, ενόψει της εισόδου στο νέο αιώνα.
''Σήμερα, μια άλλη COPUS, το διεθνές δίκτυο «Συμμαχία για τη δημόσια κατανόηση της επιστήμης» (www.copusproject.org) αναγόρευσε το 2009 σε «Έτος της Επιστήμης». Πέραν των άλλων, αφορμή για την οργάνωση σειράς εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο κατά το έτος 2009 από το COPUS είναι ο εορτασμός μερικών εξαιρετικά γόνιμων γεγονότων στην ιστορία της επιστήμης: η 200ή επέτειος της γέννησης του Κάρολου Δαρβίνου, η 150ή επέτειος της έκδοσης του εμβληματικού βιβλίου του ‘’Περί της καταγωγής των ειδών’’, καθώς και η 400ή επέτειος της δημοσίευσης των δύο πρώτων νόμων της κίνησης των πλανητών από τον Johannes Kepler στο βιβλίο του Astronomia Nova.''
Η ελληνική επιστημονική κοινότητα θα καταδεχθεί να μας ομιλήσει; Ή μήπως μας θεωρεί πολύ κουτούς για το ύψος της σκέψης της;
Περί Tευτονικής υπεροψίας
ΑΠΟ ΙΝSΟΜΝΙΑ http://malingoudis.blogspot.com/2010/03/t.html
Στο πρώτο μέρος του "Φάουστ", στη σκηνή έξω από την πύλη, παρουσιάζει ο Γκέτε τους "κάθε λογής" περιπατητές να εκθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τη γενικότερη κατάσταση της εποχής τους. Mάστορες, καμαριέρες, σπουδαστές, στρατιώτες και άλλοι, συνθέτουν με τους σύντομους μονολόγους τους ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό: "τη φωνή του λαού", όπως θα την ονομάσει με μιαν αδιόρατη ειρωνεία αυτός ο ποιητής-άρχοντας.
Aπό την πολύχρωμη αυτή παλέτα δεν λείπει και ο εκπρόσωπος της μεσαίας αστικής τάξης, που με τη δήλωσή του προσθέτει ένα χαρακτηριστικό δείγμα νοοτροπίας της κοινωνικής αυτής κατηγορίας: "Δεν υπάρχει για 'μένα", λέει, "καλύτερη απασχόληση για τις Kυριακές και τις γιορτές από μια κουβέντα γύρω από τον πόλεμο και τις πολεμικές ιαχές, όταν μακριά, στα βάθη της Tουρκίας, οι λαοί αλληλοσφάζονται".
Κατά τους δυο γεμάτους αιώνες που ακολούθησαν ( ναι, κυριολεκτικά μέχρι τις μέρες μας) το πνεύμα αυτού του μεγαλοαστού βρυκολάκιασε διαχρονικά στο δημόσιο βίο της πατρίδας του Γκέτε καθ’όλη τη διάρκεια των καθεστωτικών φάσεων της ως κρατικού μορφώματος. Μετά την συνένωση την γερμανικών κρατιδίων το 1871 από τον Βίσμαρκ και τη δημιουργία του επονομαζόμενου “Β’ Ρά¨ιχ” ο γερμανός μεγαλοαστός δεν περιορίζεται μόνον να παρακολουθεί απλώς μέσα από την θαλπωρή της ιδιοκτησίας του από την εφημερίδα του τις περιπέτειες των "εξωτικών" λαών στη μακρινή Aνατολή, αλλά σκαρφίζεται και τις λύσεις για τα προβλήματα των ιθαγενών.. Ως μεγαλομέτοχος πλέον της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του θα μεριμνήσει για το αυγάτισμα, τη συσσώρευση του κεφαλαίου του που προέρχεται από την αφαίμαξη του υπερπροϊόντος των “ανώριμων” λαών μέσω των εξαγωγών ολοένα και πιο εξελιγμένων φονικών συστημάτων.
Ο ήρωάς μας πλέον ανήκει στην τάξη των Kriegsgewinnler ( τεχνικός όρος που αποδίδει, με τη θαυμαστή επάρκεια της γερμανικής γλώσσας, τον κερδοσκόπο που επενδύει στον πόλεμο) που είναι και οι αφανείς πρωταγωνιστές των δυο παγκοσμίων πολέμων. Μια στάση ζωής που τη συνοδεύει η διαχρονική υπεροψία που θα αποτελέσει και το φυτώριο για το καθεστώς εκείνο, το “Γ’ Ράϊχ “ που θα εφαρμόσει με τη στυγερή του πράξη τις δικές του "τελικές λύσεις" στους "κατώτερους λαούς" της Eυρώπης...
Η τευτονική υπεροψία απέναντι στην χρεωκοπημένη σημερινή Ελλάδα που εκφράζεται τόσο από τα γερμανικά Μ.Ε. όσο και από την άρνηση της επίσημης Γερμανίας να συνδράμει οικονομικά τον “άφρονα” εταίρο της βρίσκονται και σήμερα στην πρώτη θέση της επικαιρότητας. ΄Ενα δεδομένο που οδηγεί τον “κοιν’ο” συμπολίτη μας στο καταθλιπτικό ερώτημα πότε βρισκόμασταν σε χειρότερη θέση ως κοινωνικό σύνολο: στους χρόνους της γερμανικής κατοχής της πατρίδος μας, όταν εκχωρήθηκε, με τη γνωστή μεθόδευση, στο γερμανικό “Γ’ Ράίχ” το “δάνειο” ή σήμερα που, όντας με το υστέρημα του εθνικού μας υπερπροϊόντος από τους καλύτερους πελάτες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, βιώνουμε τον απροκάλυπτο εκβιασμό των πολεμικών βαρόνων στη χώρα της κ. Μέρκελ για να παραμείνουμε προσδεδεμένοι ως οικονομικοί είλωτες της πολεμικής της βιομηχανίας.
Ερώτημα ωστόσο, το οποίο (όπως θα διαπιστώσει κανείς από τα δημοσιεύματα στον γερμανικό τύπο) δεν απασχολεί μόνον τον κοινό συνέλληνα, αλλά και την προοδευτική διανόηση στη σημερινή Γερμανία. Είναι αυτή η “άλλη” Γερμανία που είχα την καλή τύχη να γνωρίσω στα χρόνια της νιότης και των σπουδών μου εκεί. Είναι η Γερμανία των ποιητών και των στοχαστών που, για καλή μας τύχη, δεν έχει εξαφανισθεί από τη βαρβαρότητα των ημερών μας.
Κρίση και Ελπίδα : Η δικιά τους και η δικιά μας
Νόαμ Τσόμσκι
Μετάφραση: Πράπας Δημήτρης 10/11/2009
Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρεται στην κρίση φτώχειας που είναι συνεχή φαινόμενο σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου. Η κρίση φτώχειας διερευνάται σε βάθος και αντιδιαμετρικά με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τις αναπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια. Σαν βασικά παραδείγματα χρησιμοποιεί τις περιπτώσεις του Μπαγκλαντές και της Αϊτής. Και οι δύο χώρες, ενώ πριν την εισβολή των ευρωπαίων ευημερούσαν έχουν φτάσει σήμερα να είναι παγκόσμια σύμβολα φτώχειας και δυστυχίας.
’’ Θα ξεκινήσω με λίγα λόγια για τον τίτλο. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κάνεις διαχωρισμούς όπως “εμείς και οι άλλοι” ή “δικό τους και δικό μας”. Και ενώ πιστεύω πως κανένας δε είναι απολύτως ικανός να μιλάει για “εμάς”, θα προσποιηθώ ότι είναι δυνατό και θα το επιχειρήσω.
Υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα με τον όρο κρίση. Για ποια από όλες μιλάμε? Υπάρχουν πολλαπλές κρίσεις, άρρηκτα συνυφασμένες μεταξύ τους, πράγμα που κάνει το διαχωρισμό τους σχεδόν αδύνατο. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, θα προσποιηθώ ότι μπορούν να διαχωριστούν για λόγους απλότητας.
Ένας τρόπος να ξεκινήσουμε είναι το άρθρο του New York Review of Books της 11ης Ιουνίου. Η τίτλος στο εξώφυλλο γράφει “Πως να αντιμετωπίσουμε την Κρίση”. Το τεύχος φιλοξενεί σειρά από άρθρα ειδικών οι οποίοι καλούνται να δώσουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.
Για την Δύση ο όρος “κρίση” είναι ξεκάθαρος. Είναι η οικονομική κρίση που ξέσπασε τελευταία και επηρέασε σε μεγάλο ποσοστό όλες τις πλούσιες χώρες του πλανήτη. Γι' αυτό το λόγο θεωρείται από τους πάντες ότι είναι εξαιρετικής σημασίας. Αλλά ακόμη και για τις πλουσιότερες χώρες, αυτή δεν είναι η μόνη κρίση, αλλά ούτε και η πιο ισχυρή.
Για παράδειγμα στις 26 Οκτωβρίου του 2008 η εφημερίδα του Μπαγκλαντές The New Nation έγραφε:
“Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τρισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί για να χρηματοδοτηθούν τα διεθνή οικονομικά ινστιτούτα, το ποσό που αρχικά είχε υπολογιστεί για να δοθεί για την κρίση πείνας μειώθηκε τραγικά. Αρχικά είχε αποφασιστεί στη συνδιάσκεψη της Ρώμης να δοθούν 12.3 δισεκατομμύρια. Τελικά το ποσό που έχει δοθεί είναι μόλις 1 δισεκατομμύριο. Η ελπίδα ότι τουλάχιστον οι συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας θα αντιμετωπιστούν μέχρι το 2015, που ήταν στόχος του UN's Millennium Development Goals, φαίνεται μη πραγματοποιήσιμη σήμερα, εξαιτίας όχι της έλλειψης χρημάτων αλλά της έλλειψης θέλησης.” Το άρθρο συνεχίζει προβλέποντας ότι η Παγκόσμια Ημέρα Σίτισης τον Οκτώβρη του 2009 “θα φέρει... καταστροφικά νέα για την κατάσταση των φτωχών του κόσμου...τα οποία το πιθανότερο είναι να μείνουν απλώς νέα, χωρίς καμία ουσιαστική ανταπόκριση.”
Οι ηγέτες της Δύσης φαίνονται αποφασισμένοι να εκπληρώσουν την παραπάνω πρόβλεψη. Στις 11 Ιουνίου οι Financial Times ανέφεραν ότι “το πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την παγκόσμια πείνα μειώνει το μέγεθος της ανθρωπιστικής βοήθειας και διακόπτει επιχειρήσεις σε χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα”. Θύματα αυτής της απόφασης είναι χώρες όπως η Αιθιοπία, η Ρουάντα, η Ουγκάντα και άλλες. Η μεγάλη μείωση της βοήθειας έρχεται την ώρα που ο αριθμός των φτωχών ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο, με αύξηση της τάξης των 100 εκατομμυρίων τους τελευταίους έξι μήνες.
Όπως η «The New Nation» προέβλεψε , η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Προγράμματος Σίτισης δεν έλαβε την προσοχή που της άξιζε από τον παγκόσμιο τύπο. Ενδεικτικό είναι ότι οι New York Times κάλυψαν το γεγονός μόνο σε ένα άρθρο 150 λέξεων στην δέκατη σελίδα. Τέτοιες πρακτικές φυσικά δεν είναι ασυνήθιστες.
Τα Ηνωμένα Έθνη δημοσίευσαν επίσης μία έρευνα που αναφέρει ότι η απερήμωση περιοχών φέρνει σε κίνδυνο τις ζωές περίπου ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Με αφορμή την παραπάνω έρευνα καθιέρωσαν την Παγκόσμια Μέρα κατά της Απερήμωσης. Ο στόχος είναι να καταπολεμηθεί η ερήμωση, προκαλώντας την ευαισθητοποίηση του κοινού στις χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Η προσπάθεια επίσης πέρασε απαρατήρητη από τον αμερικάνικο τύπο.
Είναι διδακτικό να θυμηθούμε ότι όταν οι Βρετανοί κατακτητές έφτασαν στο Μπαγκλαντές , έμειναν θαμπωμένοι από τον φυσικό πλούτο της χώρας. Σύντομα η ίδια αυτή χώρα θα γινόταν σύμβολο φτώχειας και δυστυχίας.
Όπως αποδεικνύεται από την περίπτωση του Μπαγκλαντές η κρίση φτώχειας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα έλλειψης ενδιαφέροντος των πλούσιων χωρών. Σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε συγκεκριμένες επιλογές των διαχειριστών της παγκόσμιας οικονομίας προς όφελός τους.
Είναι επίσης διδακτικό να έχουμε στο μυαλό μας την διαπίστωση του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην Αγγλική πολιτική. Παρατήρησε λοιπόν ότι οι αρχιτέκτονες της πολιτικής – στις μέρες του αυτοί ήταν οι έμποροι και οι βιομήχανοι – έκαναν σίγουρο ότι τα δικά τους συμφέροντα “θα προασπίζονται” όσο “καταστροφικά” και αν είναι τα αποτελέσματα σε άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών της Αγγλίας και ακόμα περισσότερο αυτών που ήταν τα αντικείμενα “της βάρβαρης αδικίας των Ευρωπαίων”. Το τελευταίο αναφερόταν κυρίως στους κατοίκους της Ινδίας που ήταν και το βασικό αντικείμενο έρευνας του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην επέκταση της Ευρώπης.
Στην Αϊτή η κρίση πείνας ξεκίνησε πιο έντονα στις αρχές του 2008. Όπως και το Μπαγκλαντές, η Αϊτή είναι παράδειγμα φτώχειας και δυστυχίας. Εκεί επίσης, όταν οι Ευρωπαίοι κατακτητές πρωτοεμφανίστηκαν, το νησί ήταν αξιοθαύμαστα πλούσιο και ο πληθυσμός ευημερούσε. Αργότερα έγινε μια από τις βασικές πηγές πλούτου της Γαλλίας. Η κρίση πείνας ανιχνεύεται πίσω στο 1915, όταν ο Woodrow Wilson κατέλαβε το νησί. Η κατάληψη του νησιού συνοδεύτηκε από ακραίες βαρβαρότητες. Μεταξύ των εγκλημάτων του Wilson ήταν και η διάλυση του κοινοβουλίου της Αϊτής , όταν αυτό αρνήθηκε να επικυρώσει συνθήκη που επέτρεπε στις αμερικάνικες επιχειρήσεις να καταλάβουν τη γη της Αϊτής. Ο Wilson τότε έκανε εκλογές με τις οποίες η συνθήκη επικυρώθηκε με 99,9%. Μόνο στο 5% του πληθυσμού επιτράπηκε να ψηφίσει. Όλα τα παραπάνω θα μείνουν στην ιστορία ως “Ο Ιδεαλισμός του Wilson”.
Αργότερα το USAID (United States Agency for International Development) ενεργοποίησε πρόγραμμα με σκοπό να μετατρέψει την Αϊτή στην “Ταϊβάν της Καραϊβικής”, χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική του συγκριτικού πλεονεκτήματος: Η Αϊτή έπρεπε να εισάγει τρόφιμα και προϊόντα από τις ΗΠΑ, ενώ φτηνό εργατικό δυναμικό (κυρίως γυναίκες) θα χρησιμοποιούνταν σε εργοστάσια συναρμολόγησης που ανήκαν στις ΗΠΑ. Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Αϊτή το 1990 απείλησαν την παραπάνω οικονομική πολιτική. Η φτωχή πλειοψηφία πήρε μέρος στις εκλογές και κατάφερε να εκλέξει τον δικό της υποψήφιο, τον λαϊκιστή ιερέα Jean-Bertrand Aristide. Η Ουάσινγκτον κινήθηκε ταχύτατα , με τις γνωστές πρακτικές, με σκοπό να υπονομεύσει το νέο καθεστώς. Μερικούς μήνες αργότερα έλαβε χώρα στρατιωτικό πραξικόπημα και η χούντα που εγκαθιδρύθηκε εφάρμοσε πολιτικές τρομοκρατίας, οι οποίες υποστηρίχθηκαν από τις κυβερνήσεις των Μπους και Κλίντον. Το 1994 ο Κλίντον αποφάσισε ότι ο πληθυσμός της Αϊτής συμμορφώθηκε και έστειλε αμερικάνικες δυνάμεις, που επανέφεραν τον εκλεγμένο πρόεδρο, με την προϋπόθεση να ακολουθήσει αυστηρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Συγκεκριμένα δεν επιτρεπόταν καμία προστατευτική πολιτική του κράτους στην οικονομία της Αϊτής. Το αποτέλεσμα ήταν οι αγρότες ρυζιού της Αϊτής να μην μπορούν να ανταγωνιστούν την αμερικάνικη αγροτική βιομηχανία, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από των “Ιερέα της Ελεύθερης Αγοράς” Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Αυτό που ακολούθησε δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο. Το 1995 μια έκθεση του USAID ανέφερε ότι “οι εξαγωγές και η πολιτική επενδύσεων” – την οποία επέβαλλε η Ουάσινγκτον – θα “πιέσει αδυσώπητα την εγχώρια παραγωγή ρυζιού.” Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές διέλυσαν στην κυριολεξία ότι είχε απομείνει από την οικονομία της Αϊτής και οδήγησαν τη χώρα στο χάος, το οποίο επιταχύνθηκε από τον τερματισμό της βοήθειας από την κυβέρνηση Μπους. Τον Φεβρουάριο του 2004 οι δυο παραδοσιακοί βασανιστές της Αϊτής, οι ΗΠΑ και η Γαλλία, υποστήριξαν ακόμη ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και εξόρισαν για ακόμη μία φορά τον πρόεδρο Aristide. Η Αϊτή είχε χάσει πλέον την ικανότητα να ταΐσει τον εαυτό της, κάτι που άφηνε την χώρα εξαιρετικά ευάλωτη στον πληθωρισμό των τιμών και είχε ως αποτέλεσμα της κρίση πείνας του 2008.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια σε αρκετές περιοχές του κόσμου. Με μια στενή λογική θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η κρίση πείνας είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ενδιαφέροντος του δυτικού κόσμου. Η αλήθεια όμως είναι ότι οφείλεται κυρίως στην προσκόλληση του κράτους σε εταιρικές πολιτικές, το οποίο είναι μια λανθασμένη γενίκευση των θεωριών του Άνταμ Σμιθ. Αυτά είναι θέματα που εύκολα διαφεύγουν της προσοχής , όπως είναι επίσης και το γεγονός ότι η χρηματοδότηση τραπεζών δεν είναι σε καμία περίπτωση το μέλημα του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, οι οποίοι αναγκάζονται να ζούν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων και των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών οι οποίοι ζούν σε αναπτυγμένες χώρες.
Στο περιθώριο της παραπάνω συζήτησης θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε ένα επιπλέον γεγονός σχετικό με την οικονομική κρίση και την κρίση πείνας. Στην τελευταία ετήσια αναφορά του SIPRI, του σουηδικού ινστιτούτο της έρευνας για την ειρήνη, αναφέρεται ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες είναι υπέρογκες και συνεχίζουν να αυξάνονται. Οι ΗΠΑ σπαταλούν σε τέτοιες δαπάνες όσο όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί και η δαπάνη είναι εφτά φορές μεγαλύτερη από τον δεύτερο στη σειρά που είναι η Κίνα.
Στο δεύτερο μέρος του άρθρου ο Νόαμ Τσόμσκι συνδέει την οικονομική κρίση με τη κρίση πείνας και εξηγεί τα αίτια τους. Συγκεκριμένα, αναφέρει τη σχέση των παραπάνω κρίσεων με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε διεθνώς μετά την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, που έλαβε χώρα την δεκαετία του εβδομήντα. Αναφέρει επίσης τη επίδραση του νεοφιλελευθερισμού στην πραγματική οικονομία (μισθούς και δείκτες ποιότητας ζωής) καθώς και στην λειτουργία της δημοκρατίας.
Η επικέντρωση του ενδιαφέροντος σε συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους απεικονίζει ακόμη μια κρίση, αυτήν τη φορά πολιτισμική. Μία μορφή αυτής της κρίσης είναι η τάση του χρηματοπιστωτικών οργανισμών να επικεντρώνονται σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Άλλη μία είναι η τάση να ανταμείβονται οι διευθυντές των οργανισμών αυτών με τεράστια μπόνους , προερχόμενα κυρίως από τα βραχυπρόθεσμα αυτά κέρδη, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις επιπτώσεις που έχει αυτό στον υπόλοιπο πληθυσμό.
Πρακτικές όπως η παραπάνω μπορεί να οδηγήσουν σε αναποτελεσματικότητα του συστήματος της αγοράς. Μία τέτοια πρακτική, που σήμερα θεωρείται η βασική αιτία της κρίσης, είναι η υποτίμηση του επενδυτικού ρίσκου. Εάν παραδείγματος χάρη εγώ κάνω μια συναλλαγή με κάποιον άλλο, υπολογίζουμε το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η συναλλαγή σ’ εμάς , αλλά όχι το κόστος που θα έχει συνολικά στο οικονομικό σύστημα. Στην οικονομική βιομηχανία αυτό σημαίνει ότι υπολογίζουμε το πιθανό κόστος μιας συναλλαγής, αλλά δεν υπολογίζουμε το συνολικό κόστος της σε ολόκληρο το οικονομικό σύστημα, το οποίο μπορεί να είναι τεράστιο.
Το ελάττωμα αυτό του οικονομικού συστήματος που κληρονομείται από συναλλαγή σε συναλλαγή είναι από καιρό γνωστό.
Δέκα χρόνια πριν, κατά την περίοδο που οι αγορά γνώριζε πρωτοφανή ευρωστία, δύο σημαντικότατοι οικονομολόγοι, οι John Eatwell και Lance Taylor εξέδωσαν το βιβλίο «Global Finance at Risk», στο οποίο απεικόνιζαν την εξαιρετική σημασία του παραπάνω προβλήματος και μάλιστα πρότειναν λύσεις για να αντιμετωπιστεί. Δυστυχώς γι' αυτούς και όλους εμάς, οι προτάσεις τους ερχόταν σε ρήξη με την πολιτική της κυβέρνησης Κλίντον, η οποία ήταν υπέρμαχος της μη παρεμβατικής πολιτικής στην οικονομία. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι που επί Κλίντον δημιούργησαν την κρίση είναι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι που καλούνται από την κυβέρνηση Ομπάμα να δώσουν λύση.
Σε σημαντικό βαθμό η αιτία της κρίσης πείνας στο νότιο ημισφαίριο και της οικονομικής κρίσης στο βόρειο είναι κοινή.
Η κρίση οφείλεται στη μετατόπιση προς τον νεοφιλελευθερισμό που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 70. Η μετατόπιση ξεκίνησε με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, το οποίο είχε καθιερωθεί από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι αρχιτέκτονες του συστήματος, John Maynard Keynes και Harry Dexter White προέβλεπαν ότι οι αρχές του συστήματος Bretton Woods – συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των κεφαλαίων και των συναλλαγματικών ρυθμίσεων – θα οδηγήσει σε ισορροπημένη οικονομική ανάπτυξη και θα βοηθήσει της κυβερνήσεις να ακολουθήσουν σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα, τα οποία έχουν μεγάλη αποδοχή από τους πολίτες. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πλήρως, αφού τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δεκαετία του 70 ονομάστηκαν ως “η χρυσή εποχή του καπιταλισμού”.
H “χρυσή εποχή” έδειξε όχι μόνο πρωτόγνωρη, αλλά και σχετικά ισότιμη ανάπτυξη και κυρίως επέτρεψε την εφαρμογή πολιτικών κράτους δικαίου. Όπως οι Keynes και White είχαν υποδείξει, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου θα αναιρούσε την δυνατότητα άσκησης τέτοιων πολιτικών. Συγκεκριμένα στην επίσημη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων δημιουργεί μία “εικονική γερουσία” από δανειστές και επενδυτές , οι οποίοι διενεργούν ένα “στιγμιαίο δημοψήφισμα” των κυβερνητικών πολιτικών. Σε περίπτωση που αυτές οι πολιτικές τους φαίνονται μη λογικές – αυτό αφορά σε πολιτικές που σχεδιάζονται για το κοινό καλό και όχι για να επιφέρουν κέρδη στην αγορά – ψηφίζουν κατά αυτών, χρησιμοποιώντας φυγή κεφαλαίων, επιθέσεις σε νομίσματα και άλλες οικονομικές τεχνικές. Οι δημοκρατικές λοιπόν κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά “δύο ψηφοφόρους”, τον πληθυσμό και την εικονική αυτή γερουσία, που συνήθως επικρατεί.
Στην καθιερωμένη στην επιστημονική κοινότητα ιστορία του οικονομικού συστήματος, ο Barry Eichengreen αναφέρει ότι σε προηγούμενες χρονικές περιόδους η αναποτελεσματικότητα αυτή της ελεύθερης αγοράς μπορούσε εύκολα να μεταβιβαστεί στο λαό. Αυτό έγινε πλέον αδύνατο με την κατάκτηση της καθολικής ψηφοφορίας, την εμφάνιση του συνδικαλισμού και αργότερα με την έντονη πολιτικοποίηση του λαού, κατά την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης και του αντιφασιστικού πολέμου. Σύμφωνα με το σύστημα Bretton Woods “ο περιορισμός της κίνησης κεφαλαίων ενίσχυε την δημοκρατία, μην αφήνοντας να ασκούνται πιέσεις σε αυτή μέσω του οικονομικού συστήματος.” Το συμπέρασμα είναι ότι η κατάργηση του συστήματος Bretton Woods κατά την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού επανέφερε την δυνατότητα να περιορίζεται η δημοκρατία, μέσω των πιέσεων της αγοράς.
Το νεοφιλελεύθερο πισωγύρισμα της δημοκρατίας ενεργοποίησε τρόπους ελέγχου και περιθωριοποίησης της κοινωνίας.
Μία τέτοια μορφή ελέγχου είναι η φαντασμαγορική διαχείριση των εκλογών από τη βιομηχανία του μάρκετινγκ, ξεκινώντας από τον πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος κέρδισε το βραβείο “διαφημιζόμενου του 2008.” Τα στελέχη της βιομηχανίας αυτής διέδωσαν στον τύπο ότι ο Ομπάμα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτών που “πακετάρουν και προωθούν υποψηφίους σαν να ήταν φίρμες προϊόντων”. Τέτοια επιτυχία είχε να γνωρίσει ο χώρος από την εκλογή του προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν. Οι Financial Times παραφράζοντας ένα στέλεχος του μάρκετινγκ ανέφεραν ότι ο θρίαμβος του Ομπάμα πρέπει “να έχει μεγαλύτερη επίδραση στα meeting rooms των διαφημιστικών εταιριών, όση και ο θρίαμβος του Ρέιγκαν, ο οποίος επαναπροσδιόρισε τον όρο CEO [διευθύνων σύμβουλος] ”. Ο Ρέιγκαν είχε προτρέψει τότε τα μεγαλοστελέχη των εταιριών λέγοντας ότι “πρέπει να δώσετε στην εταιρία σας ένα όραμα”, οδηγώντας έτσι στον όρο η “βασιλεία του αυτοκρατορικού CEO” στις δεκαετίες του 80 και του 90. Η χρήση πρακτικών διοίκησης επιχειρήσεων για τον έλεγχο της πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου του μάρκετινγκ των υποψηφίων, δίνει τεράστιες ικανότητες σε μελλοντικές προσπάθειες ελέγχου της δημοκρατίας.
Για τους ανθρώπους της εργασίας, τους αγρότες και γενικά τις κατώτερες τάξεις, τόσο στις ΗΠΑ αλλά και στο εξωτερικό, τα παραπάνω έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Ένας από τους λόγους της μεγάλης διαφοράς ανάπτυξης μεταξύ της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ασίας κατά το τελευταίο μισό του προηγούμενου αιώνα είναι το ότι η Λατινική Αμερική δεν έλεγχε τη ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό, η οποία σε πολλές περιπτώσεις έφτανε στα επίπεδα κατάρρευσης λόγω χρέους και χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εναντίον της δημοκρατίας και των κοινωνικών αλλαγών. Σε αντίθεση κατά τη διάρκεια της αξιοσημείωτης ανάπτυξης την Νότιας Κορέας η ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό δεν είχε απλώς απαγορευτεί, αλλά επέφερε και την θανατική ποινή.
Οι νεοφιλελεύθεροι κανονισμοί, όπου και αν ακολουθήθηκαν από τη δεκαετία του 70 και μετά οδήγησαν σε μείωση της απόδοσης του οικονομικού συστήματος και στο μούδιασμα σοσιαλδημοκρατικών προγραμμάτων.
Στις ΗΠΑ – όπου αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτικές αυτές δεν ακολουθήθηκαν με αυστηρότητα – το αποτέλεσμα ήταν το συντριπτικό ποσοστό των μισθών να παραμείνει σταθερό τα τελευταία 30 χρόνια, παρόλο του ότι ο ρυθμός της παραγωγικότητας παρέμεινε ο ίδιος και ο μέσος χρόνος εργασίας αυξήθηκε και σήμερα ξεπερνά και τα στάνταρτ της Ευρώπης. Τα οικονομικά κίνητρα προς υπαλλήλους ελαχιστοποιήθηκαν και κοινωνικοί δείκτες όπως αυτός της υγείας των πολιτών μειώθηκαν. Ενδεικτικό είναι ότι ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 οι δείκτες υγείας ήταν ανοδικοί, κατέληξαν στο τέλος της χιλιετίας να είναι στα επίπεδα του 1960.
Η οικονομική ανάπτυξη βρήκε το δρόμο προς τις τσέπες κάποιων, κυρίως στελεχών της οικονομικής βιομηχανίας. Η βιομηχανία αυτή αποτελούσε ελάχιστο ποσοστό του GDP [ΑΕΠ] το 1970, αλλά από τότε το ποσοστό αυτό έχει εκτοξευτεί στο 1/3 του GDP. Την ίδια στιγμή η παραγωγική βιομηχανία μειώθηκε και παρασύροντας μαζί της και την ποιότητα ζωής του εργατικού δυναμικού. Η οικονομία σημαδεύτηκε από φούσκες, οικονομικές κρίσεις και δημόσιες δαπάνες, οι οποίες τελευταία έφτασαν σε τραγικά υψηλά επίπεδα. Μερικοί εξαιρετικοί διεθνείς οικονομολόγοι εξήγησαν και προέβλεψαν τα αποτελέσματα αυτά από την αρχή. Αλλά η μυθολογία περί “αποδοτικών αγορών” και “ορθολογικών επιλογών” υπερίσχυσε. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη αφού ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα για τους προνομιούχους και τα κέντρα εξουσίας, που ήταν και οι “κύριοι αρχιτέκτονες της πολιτικής αυτής.”
Noam Chomsky
chomsky.info, September/October 2009
ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
Ομόφωνα και ομόψυχα ο Σύλλογος Καθηγητών του Γενικού Λυκείου Ακράτας με αίσθημα ευθύνης , όπως αρμόζει σε κάθε δημοκρατικό πολίτη και σε κάθε πνευματικό άνθρωπο , με ομόθυμη συμπαράσταση και των Μαθητικών Κοινοτήτων του Σχολείου ,
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ έντονα και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ
τη βάναυση προσβολή που υφίσταται η πατρίδα μας Ελλάδα κατά πρώτον από τους επώνυμους πολιτικούς της των κομμάτων εξουσίας , που την οδήγησαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες στη σημερινή χρεοκοπία και κατά δεύτερον από τους νυν Ευρωπαίους « προστάτες » μας και πρώην κατακτητές και εξολοθρευτές μας , που χλευάζουν την Ιστορία μας και εκβιάζουν τη « σωτηρία » μας ζητώντας να τους πουλήσουμε την Ακρόπολη , τα νησιά μας και κάθε ίχνος Εθνικής μας Αξιοπρέπειας .
Βάζουμε συμβολικά λουκέτο στο σχολείο στις 11 Μαρτίου συμμετέχοντας στη Γενική Απεργία και ως δάσκαλοι των Νέων της Πατρίδας μας κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ αποκατάστασης της προσβεβλημένης εθνικής και προσωπικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ .ΝΤΡΟΠΗ να ψεκάζεται με χημικά στο πρόσωπο ο άνθρωπος σύμβολο της Εθνικής Τιμής και της Ελευθερίας , ο 90χρονος Μανώλης Γλέζος . Οι υπεύθυνοι να στηθούν στο Σύνταγμα για να τους « ψεκάσει » με τα πτύελα της καταισχύνης ο Ελληνικός λαός .
ΝΤΡΟΠΗ να λεηλατείται ο εργασιακός μόχθος του μισθωτού και του συνταξιούχου και να καταδικάζεται σε μισθό πείνας τη στιγμή που οι μεγαλοκλέφτες του εθνικού μας πλούτου παραμένουν ανεύθυνοι και ατιμώρητοι . Οι κλέφτες πολιτικοί και παραπολιτικοί να επιστρέψουν αμέσως όλα τα κλεμμένα .
Προειδοποιούμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε εμείς οι μισθωτοί τις απατεωνιές των αρπακτικών της χώρας μας . Δεν θέλουμε πίσω μόνον τα υλικά αγαθά που μας κλέβετε ερήμην μας .
Πρωτίστως ΖΗΤΑΜΕ πίσω την κλεμμένη βίαια ηθική και πνευματική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ !
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΚΡΑΤΑΣ
Δ Ι Α Δ Ω Σ Τ Ε ΤΟ
Γυναίκες
οι άτυχες γυναίκες ….
... και οι "τυχερές" γυναίκες
Ναρκωτικά παγκοσμίως : 400 Δισεκατομμύρια $
.... και τέλος ...Παγωτό στην Ευρώπη : 11 Δισεκατομμύρια $
3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από $2 την ημέρα ενώ 1,3 δισεκατομμύρια αμείβονται με λιγότερο από $1 την ημέρα. Το 70% αυτών που ζούν με λιγότερο από $1 την ημέρα είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Περίπου 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ανεπαρκή πρόσβαση σε νερό. Εκατομμύρια ΓΥΝΑΙΚΕΣ δαπανούν αρκετές ώρες την ημέρα για τη συλλογή νερού.
…τα κορίτσια τους...τα παιδιά τους…
περίπου 72 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν φοίτησαν το 2005. 57% από αυτά ήταν ΚΟΡΙΤΣΙΑ.
Σύμφωνα με την UNICEF, 25.000 παιδιά παθαίνουν κάθε μέρα λόγω της φτώχιας. Πεθαίνουν «σιωπηλά, σε κάποια φτωχά χωριά της γής, μακριά από τον έλεγχο και τη συνείδηση του κόσμου. Πράα και αδύναμα στη ζωή, αυτά τα πλήθη γίνονται ακόμη πιο αόρατα στο θάνατό τους."
…η οικογένεια, η φυλή τους, το χωριό τους…
Το 80% της ανθρωπότητας ζεί με λιγότερο από $10 την ημέρα σε χώρες στις οποίες διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Το 40% των φτωχότερων πληθυσμών μοιράζεται το 5% του παγκόσμιου πλούτου.
... και οι "τυχερές" γυναίκες
Το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου και το 76,6% της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Τι καταναλώνει ;
Καλλυντικά στις Ηνωμένες Πολιτείες : 8 Δισεκατομμύρια $
Αρώματα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 12 Δισεκατομμύρια $
Τροφές για ζώα συντροφιάς στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 17 Δισεκατομμύρια $
Επιχειρήσεις ψυχαγωγίας στην Ιαπωνία : 35 Δισεκατομμύρια $
Τσιγάρα στην Ευρώπη : 50 Δισεκατομμύρια $
Αλκοολούχα ποτά στην Ευρώπη : 105 Δισεκατομμύρια $
Ναρκωτικά παγκοσμίως : 400 Δισεκατομμύρια $Στρατιωτικές δαπάνες παγκοσμίως: 780 Δισεκατομμύρια $
.... και τέλος ...Παγωτό στην Ευρώπη : 11 Δισεκατομμύρια $
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)