Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ

Στη δίνη των πρόσφατων γεγονότων, στην ένταση , την πίεση και την ταπείνωση της κρίσης των τελευταίων μηνών που έζησε η ελληνική κοινωνία , τώρα μέσα στον κουρνιαχτό μετράμε . Παρουσίες και απουσίες.Για λόγους αυτογνωσίας και όχι απουσιολογίου.

Παρουσίες : Αγωνιώδεις παρουσίες και προσπάθειες δημοσιογράφων, bloggers, απλών καθημερινών πολιτών, που διαπνέονται από κοινωνικό ενδιαφέρον , χωρίς, συνήθως, εξειδικευμένες γνώσεις. Πολίτες που ψάχνουν και βρίσκουν, μεταφράζουν, δημοσιεύουν, άρθρα , γνώμες και αντιγνωμίες κοινωνικών και πολιτικών επιστημόνων και οικονομικών αναλυτών , ή διανοητών ώστε να κατανοηθούν η οικονομική, η πολιτική, η κοινωνική κρίση και τα στοιχεία της.

Απουσίες : Κατά κανόνα η φιλολογία της κρίσης - όπως και η ίδια η κρίση- εισάγεται. Από πανεπιστημιακούς και δημοσιογραφικούς κύκλους και έντυπα του εξωτερικού , στελέχη μεγάλων τραπεζών, ανθρώπους της αγοράς και των επιχειρήσεων . Οι έλληνες επιστήμονες και οι καθηγητές της Πολιτικής Οικονομίας, της Κοινωνιολογίας και των δεκάδων συναφών πανεπιστημιακών ειδικοτήτων δεν τροφοδοτούν την ελληνική κοινωνία, προς μεγάλη κατάπληξη όσων ενδιαφέρονται, με κανένα ερμηνευτικό εργαλείο, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης και απόγνωσης, όπως η παρούσα. Ούτε καν με την έρευνα και παρουσίαση των τεχνικών στοιχείων της κρίσης.

Νοσταλγικά θυμόμαστε τις εποχές του ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ, όταν καθηγητές σαν τον Μάριο Νικολινάκο καταδεχόταν τα φοιτητικά αμφιθέατρα, για να ερμηνεύσουν , να εκλαϊκεύσουν, να κοινωνήσουν τη γνώση τους. Όταν πολιτικοί , σαν τη Βάσω Παπανδρέου ή τον Βάσσο Λυσσαρίδη ανέλυαν την Πολιτική Οικονομία και την Στρατηγική στις γειτονιές της Ελλάδας.

Δεν θα (ξανα)σχολιάσουμε την επηρμένη σύγχυση της επίσημης Αριστεράς, που και δεν ξέρει και κάνει πως ξέρει, που δεν φαίνεται να διακατέχεται από θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις για την κρίση, αδικώντας έτσι και εξαντλώντας έναν χώρο, που υπήρξε τόπος ιδεών και εμπνεύσεων. Την περίοδο αυτή που ο Καπιταλισμός αποκαλύπτει σε κοινή θέαση τα πολυάριθμα εργαλεία και τις μεθόδους του, την ευελιξία, τον κυνισμό και την παρακμή του, η αντιπρόταση αποκαλύπτει την θεωρητική και πολιτική της ισχνότητα, την ερμηνευτική αδυναμία και τις δογματικές εμμονές της.

Κάπως έτσι λοιπόν, το ελληνικό παράδειγμα και η ελληνική ιδιαιτερότητα, οικονομική, πολιτική, ιστορική, γεωστρατηγική παραμένουν ως τώρα ''μετέωρα'' και ως φαίνεται , οι εναπομείναντες ανήσυχοι και ενσυνείδητοι πολίτες θα αναζητήσουν ‘’το τραγούδι τους‘’ στην παγκόσμια αγορά, μετανάστες και μεταπράτες, όπως οι ‘’άλλοι ‘’ αναζητούν τα spreads.

Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης , στο «Γιατί;» του ιστολογίου του (http://www.physics4u.gr/blog/) αναφέρει τους παρακάτω ενδιαφέροντες προβληματισμούς, στο χώρο της φυσικής επιστήμης, που αφορούν ωστόσο το σύνολο του επιστημονικού κόσμου, που υπενθυμίζουμε ότι οφείλει να εργάζεται για την κοινωνία και την ανθρωπότητα και όχι προς σεαυτόν :
« Η εκλαΐκευση της επιστήμης ξεκινάει από πολύ παλιά, πολύ πριν συγκροτηθεί κάποιου είδους επιστημονική κοινότητα.
Ο Ηρόδοτος είχε παρουσιάσει τις απόψεις των ιερέων της Αιγύπτου για το σχηματισμό της χώρας τους από τις λασπώδεις αποθέσεις του Νείλου, που μάλλον είναι η αρχαιότερη εκλαΐκευση γεωλογίας που έχει διασωθεί.
Τέσσερις αιώνες αργότερα, ο ρωμαίος ποιητής Λουκρήτιος θα εκλαϊκεύσει τις θεωρίες των ελλήνων ατομιστών φιλοσόφων στο έργο του De rerum natura.
To δε βιβλίο του Κοπέρνικου De Revolutioni-bus Orbium Coelestium, το οποίο εκδόθηκε το 1543 και αντιμετωπίζεται ως κείμενο ορόσημο για την επιστημονική επανάσταση, γράφτηκε σαφώς για το ευρύ κοινό.
Ο Δ. Νανόπουλος αναφέρει σχετικά : “…η έλλειψη επιστημοσύνης στη χώρα μας είναι υπεύθυνη για πολλά κακά και επιτρέπει να βασιλεύουν ακόμη οι φαύλοι σκοταδιστές, που στηρίζονται στην άγνοια του κόσμου για να διαιωνίζουν την απαράδεκτη, σαθρή, και έωλη ψευτοφιλοσοφία τους. Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ και αυτό τρέμουνε και γι αυτό πολεμάνε τη διάχυση της γνώσης”… “Η απίστευτη αδιαφορία της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας στην εξέλιξη των επιστημών, φαίνεται και από το γεγονός ότι μόνο το 1966 διδάχθηκε για πρώτη φορά η κβαντομηχανική στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με μια καθυστέρηση 40 ετών, θεωρούνταν κι αυτό “κουτοφραγκιά” που δεν μας αφορούσε και δεν μας ακουμπούσε”.

΄΄Ζούμε σε μια κοινωνία γνώσης που συνεχώς εξελίσσεται, αυτή την έννοια έχει η μάθηση δια βίου. Οι αγράμματοι σήμερα είναι αυτοί που δεν ξέρουν ότι πρέπει να συνεχίζουν να μαθαίνουν εφόρου ζωής.
Ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει πρώτα από όλα στην πρόοδο, στην μείωση των ανισοτήτων που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους των διαφόρων χωρών και αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο η πρόοδος της επιστήμης. Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο και πρέπει να συμβάλουμε σαν φυσικοί, στη συναδέλφωση των λαών και στην ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων. Οι δρόμοι που άνοιξαν κατά το παρελθόν οι Αϊνστάιν, Ράσελ, Οπενχάιμερ και αναρίθμητοι άλλοι φυσικοί, μαζί με την κίνηση Pugwash, μας εμπνέουν και μας καλούν να πορευτούμε μαζί τους.
''Κατά τη δεκαετία του 1980 καθιερώνεται ο νέος όρος «Δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (Public Understanding of Science) στην Αγγλία. Καταλύτης υπήρξε η δημοσίευση μελέτης από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου που έγινε γνωστή ως Αναφορά Bodmer, από το όνομα του διάσημου γενετιστή σερ William Bodmer ο οποίος διηύθυνε τη σύνταξη της, επί κεφαλής μιας ομάδας που περιελάμβανε σημαντικές προσωπικότητες από το χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας, του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου, ακόμη και παραγωγούς ταινιών όπως ο David Attenborough. Προϊόν της περίφημης αυτής αναφοράς υπήρξε η δημιουργία της «Επιτροπής για τη δημόσια κατανόηση της Επιστήμης» (COPUS). Από τις πρώτες ενέργειες της επιτροπής ήταν ο σχεδιασμός, η χρηματοδότηση και η υλοποίηση ενός μεγάλου ερευνητικού προγράμματος που θα εντόπιζε τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της επιστήμης στον δημόσιο χώρο.
''Από τα τέλη της δεκαετίας τού 1980 η θεωρητική μελέτη του φαινομένου εμπλούτισε και διεύρυνε την προβληματική, με αποτέλεσμα την ανάδυση νέων όρων, απαραίτητων για να καλύψουν τις καινούργιες διαστάσεις που πρόβαλλαν στον ακαδημαϊκό ορίζοντα [επιστημονική εγγραματοσύνη (scientific literacy), επιστημονική κουλτούρα (culture scientifique), δημόσια επίγνωση (public awareness) κ.ά.]. '
''Για να εξυπηρετήσει την ανάγκη δημοσίευσης της πλημμυρίδας των μελετών που κατακλύζουν το νεοσύστατο πεδίο, θα ιδρυθεί, το 1992, το περιοδικό Public Understanding of Science. Από το 1995 εγκαινιάζεται και αυτοτελής διδασκαλία του πεδίου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, από τον Richard Dawkins, και στο Imperial College του Λονδίνου, από τον John Durant. To δίκτυο των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται και των θεσμών που λειτουργούν στο χώρο της εκλαΐκευσης της επιστήμης, είτε από τη δημιουργική είτε από τη μελετητική σκοπιά, είναι στις μέρες μας πολύ πλούσιο και εξαιρετικά περίπλοκο, παράγοντας σημαντικούς καρπούς στην προσπάθεια ενσωμάτωσης του επιστημονικού τρόπου σκέψης σε πολλές όψεις της ζωής μας.
''Οι φυσικοί πιστεύουν ότι η Διδακτική των Φυσικών Επιστημών πρέπει να βρει τον τρόπο να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην κοινωνία, μέσω της ανάπτυξης εκείνων των μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών που απαιτούνται, ώστε να οδηγηθεί η Εκπαίδευση προς το στόχο του Επιστημονικού Αλφαβητισμού ή/και Εγγραματισμού όλων των πολιτών.
Επειδή η Κοινωνία του 21ου αιώνα αλλάζει ταχύτατα και από τα βιομηχανικά μοντέλα περνάει στη κοινωνία που βασίζεται στη γνώση “knowledge-based society”, πρέπει να έχει σαν στόχο να δημιουργήσει και να προωθήσει τον “Αλφαβητισμό στον 21ο Αιώνα”, ώστε το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού να μπορέσει να συμβαδίσει με αυτές τις αλλαγές. Τα κρίσιμα ζητήματα του 21ου αιώνα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τις Φυσικές Επιστήμες, και την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη. Γι αυτό απαιτείται για τον πολίτη Επιστημονικός και Τεχνολογικός Αλφαβητισμός και μάλιστα με επίγνωση και προσανατολισμό.
Έχουν δε αναληφθεί πολλές πρωτοβουλίες σε διάφορες χώρες όπως: Science-Technology-Society and Environment (STSE), Beyond 2000-science education for the future, Project 2061-science for all Americans, Towards a science curriculum for public understanding, I.O.P. the post-16 Initiative, A.C.S.-Chemistry in Context-applying chemistry to society κ.ά. Όλες αυτές τις πρωτοβουλίες ξεκίνησαν πρακτικά στην αρχή της δεκαετίας του 1990 και κορυφώθηκαν προς το τέλος της, ενόψει της εισόδου στο νέο αιώνα.
''Σήμερα, μια άλλη COPUS, το διεθνές δίκτυο «Συμμαχία για τη δημόσια κατανόηση της επιστήμης» (www.copusproject.org) αναγόρευσε το 2009 σε «Έτος της Επιστήμης». Πέραν των άλλων, αφορμή για την οργάνωση σειράς εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο κατά το έτος 2009 από το COPUS είναι ο εορτασμός μερικών εξαιρετικά γόνιμων γεγονότων στην ιστορία της επιστήμης: η 200ή επέτειος της γέννησης του Κάρολου Δαρβίνου, η 150ή επέτειος της έκδοσης του εμβληματικού βιβλίου του ‘’Περί της καταγωγής των ειδών’’, καθώς και η 400ή επέτειος της δημοσίευσης των δύο πρώτων νόμων της κίνησης των πλανητών από τον Johannes Kepler στο βιβλίο του Astronomia Nova.''

Η ελληνική επιστημονική κοινότητα θα καταδεχθεί να μας ομιλήσει; Ή μήπως μας θεωρεί πολύ κουτούς για το ύψος της σκέψης της;

Περί Tευτονικής υπεροψίας

ΑΠΟ ΙΝSΟΜΝΙΑ http://malingoudis.blogspot.com/2010/03/t.html

Στο πρώτο μέρος του "Φάουστ", στη σκηνή έξω από την πύλη, παρουσιάζει ο Γκέτε τους "κάθε λογής" περιπατητές να εκθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τη γενικότερη κατάσταση της εποχής τους. Mάστορες, καμαριέρες, σπουδαστές, στρατιώτες και άλλοι, συνθέτουν με τους σύντομους μονολόγους τους ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό: "τη φωνή του λαού", όπως θα την ονομάσει με μιαν αδιόρατη ειρωνεία αυτός ο ποιητής-άρχοντας.

Aπό την πολύχρωμη αυτή παλέτα δεν λείπει και ο εκπρόσωπος της μεσαίας αστικής τάξης, που με τη δήλωσή του προσθέτει ένα χαρακτηριστικό δείγμα νοοτροπίας της κοινωνικής αυτής κατηγορίας: "Δεν υπάρχει για 'μένα", λέει, "καλύτερη απασχόληση για τις Kυριακές και τις γιορτές από μια κουβέντα γύρω από τον πόλεμο και τις πολεμικές ιαχές, όταν μακριά, στα βάθη της Tουρκίας, οι λαοί αλληλοσφάζονται".

Κατά τους δυο γεμάτους αιώνες που ακολούθησαν ( ναι, κυριολεκτικά μέχρι τις μέρες μας) το πνεύμα αυτού του μεγαλοαστού βρυκολάκιασε διαχρονικά στο δημόσιο βίο της πατρίδας του Γκέτε καθ’όλη τη διάρκεια των καθεστωτικών φάσεων της ως κρατικού μορφώματος. Μετά την συνένωση την γερμανικών κρατιδίων το 1871 από τον Βίσμαρκ και τη δημιουργία του επονομαζόμενου “Β’ Ρά¨ιχ” ο γερμανός μεγαλοαστός δεν περιορίζεται μόνον να παρακολουθεί απλώς μέσα από την θαλπωρή της ιδιοκτησίας του από την εφημερίδα του τις περιπέτειες των "εξωτικών" λαών στη μακρινή Aνατολή, αλλά σκαρφίζεται και τις λύσεις για τα προβλήματα των ιθαγενών.. Ως μεγαλομέτοχος πλέον της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του θα μεριμνήσει για το αυγάτισμα, τη συσσώρευση του κεφαλαίου του που προέρχεται από την αφαίμαξη του υπερπροϊόντος των “ανώριμων” λαών μέσω των εξαγωγών ολοένα και πιο εξελιγμένων φονικών συστημάτων.

Ο ήρωάς μας πλέον ανήκει στην τάξη των Kriegsgewinnler ( τεχνικός όρος που αποδίδει, με τη θαυμαστή επάρκεια της γερμανικής γλώσσας, τον κερδοσκόπο που επενδύει στον πόλεμο) που είναι και οι αφανείς πρωταγωνιστές των δυο παγκοσμίων πολέμων. Μια στάση ζωής που τη συνοδεύει η διαχρονική υπεροψία που θα αποτελέσει και το φυτώριο για το καθεστώς εκείνο, το “Γ’ Ράϊχ “ που θα εφαρμόσει με τη στυγερή του πράξη τις δικές του "τελικές λύσεις" στους "κατώτερους λαούς" της Eυρώπης...

Η τευτονική υπεροψία απέναντι στην χρεωκοπημένη σημερινή Ελλάδα που εκφράζεται τόσο από τα γερμανικά Μ.Ε. όσο και από την άρνηση της επίσημης Γερμανίας να συνδράμει οικονομικά τον “άφρονα” εταίρο της βρίσκονται και σήμερα στην πρώτη θέση της επικαιρότητας. ΄Ενα δεδομένο που οδηγεί τον “κοιν’ο” συμπολίτη μας στο καταθλιπτικό ερώτημα πότε βρισκόμασταν σε χειρότερη θέση ως κοινωνικό σύνολο: στους χρόνους της γερμανικής κατοχής της πατρίδος μας, όταν εκχωρήθηκε, με τη γνωστή μεθόδευση, στο γερμανικό “Γ’ Ράίχ” το “δάνειο” ή σήμερα που, όντας με το υστέρημα του εθνικού μας υπερπροϊόντος από τους καλύτερους πελάτες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, βιώνουμε τον απροκάλυπτο εκβιασμό των πολεμικών βαρόνων στη χώρα της κ. Μέρκελ για να παραμείνουμε προσδεδεμένοι ως οικονομικοί είλωτες της πολεμικής της βιομηχανίας.

Ερώτημα ωστόσο, το οποίο (όπως θα διαπιστώσει κανείς από τα δημοσιεύματα στον γερμανικό τύπο) δεν απασχολεί μόνον τον κοινό συνέλληνα, αλλά και την προοδευτική διανόηση στη σημερινή Γερμανία. Είναι αυτή η “άλλη” Γερμανία που είχα την καλή τύχη να γνωρίσω στα χρόνια της νιότης και των σπουδών μου εκεί. Είναι η Γερμανία των ποιητών και των στοχαστών που, για καλή μας τύχη, δεν έχει εξαφανισθεί από τη βαρβαρότητα των ημερών μας.

Κρίση και Ελπίδα : Η δικιά τους και η δικιά μας

Νόαμ Τσόμσκι
Μετάφραση: Πράπας Δημήτρης 10/11/2009

Στο πρώτο μέρος του άρθρου αυτού ο Νόαμ Τσόμσκι αναφέρεται στην κρίση φτώχειας που είναι συνεχή φαινόμενο σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου. Η κρίση φτώχειας διερευνάται σε βάθος και αντιδιαμετρικά με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τις αναπτυγμένες χώρες τα τελευταία χρόνια. Σαν βασικά παραδείγματα χρησιμοποιεί τις περιπτώσεις του Μπαγκλαντές και της Αϊτής. Και οι δύο χώρες, ενώ πριν την εισβολή των ευρωπαίων ευημερούσαν έχουν φτάσει σήμερα να είναι παγκόσμια σύμβολα φτώχειας και δυστυχίας.
’’ Θα ξεκινήσω με λίγα λόγια για τον τίτλο. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κάνεις διαχωρισμούς όπως “εμείς και οι άλλοι” ή “δικό τους και δικό μας”. Και ενώ πιστεύω πως κανένας δε είναι απολύτως ικανός να μιλάει για “εμάς”, θα προσποιηθώ ότι είναι δυνατό και θα το επιχειρήσω.

Υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα με τον όρο κρίση. Για ποια από όλες μιλάμε? Υπάρχουν πολλαπλές κρίσεις, άρρηκτα συνυφασμένες μεταξύ τους, πράγμα που κάνει το διαχωρισμό τους σχεδόν αδύνατο. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, θα προσποιηθώ ότι μπορούν να διαχωριστούν για λόγους απλότητας.

Ένας τρόπος να ξεκινήσουμε είναι το άρθρο του New York Review of Books της 11ης Ιουνίου. Η τίτλος στο εξώφυλλο γράφει “Πως να αντιμετωπίσουμε την Κρίση”. Το τεύχος φιλοξενεί σειρά από άρθρα ειδικών οι οποίοι καλούνται να δώσουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Για την Δύση ο όρος “κρίση” είναι ξεκάθαρος. Είναι η οικονομική κρίση που ξέσπασε τελευταία και επηρέασε σε μεγάλο ποσοστό όλες τις πλούσιες χώρες του πλανήτη. Γι' αυτό το λόγο θεωρείται από τους πάντες ότι είναι εξαιρετικής σημασίας. Αλλά ακόμη και για τις πλουσιότερες χώρες, αυτή δεν είναι η μόνη κρίση, αλλά ούτε και η πιο ισχυρή.

Για παράδειγμα στις 26 Οκτωβρίου του 2008 η εφημερίδα του Μπαγκλαντές The New Nation έγραφε:
“Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ τρισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί για να χρηματοδοτηθούν τα διεθνή οικονομικά ινστιτούτα, το ποσό που αρχικά είχε υπολογιστεί για να δοθεί για την κρίση πείνας μειώθηκε τραγικά. Αρχικά είχε αποφασιστεί στη συνδιάσκεψη της Ρώμης να δοθούν 12.3 δισεκατομμύρια. Τελικά το ποσό που έχει δοθεί είναι μόλις 1 δισεκατομμύριο. Η ελπίδα ότι τουλάχιστον οι συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας θα αντιμετωπιστούν μέχρι το 2015, που ήταν στόχος του UN's Millennium Development Goals, φαίνεται μη πραγματοποιήσιμη σήμερα, εξαιτίας όχι της έλλειψης χρημάτων αλλά της έλλειψης θέλησης.” Το άρθρο συνεχίζει προβλέποντας ότι η Παγκόσμια Ημέρα Σίτισης τον Οκτώβρη του 2009 “θα φέρει... καταστροφικά νέα για την κατάσταση των φτωχών του κόσμου...τα οποία το πιθανότερο είναι να μείνουν απλώς νέα, χωρίς καμία ουσιαστική ανταπόκριση.”

Οι ηγέτες της Δύσης φαίνονται αποφασισμένοι να εκπληρώσουν την παραπάνω πρόβλεψη. Στις 11 Ιουνίου οι Financial Times ανέφεραν ότι “το πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την παγκόσμια πείνα μειώνει το μέγεθος της ανθρωπιστικής βοήθειας και διακόπτει επιχειρήσεις σε χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα”. Θύματα αυτής της απόφασης είναι χώρες όπως η Αιθιοπία, η Ρουάντα, η Ουγκάντα και άλλες. Η μεγάλη μείωση της βοήθειας έρχεται την ώρα που ο αριθμός των φτωχών ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο, με αύξηση της τάξης των 100 εκατομμυρίων τους τελευταίους έξι μήνες.

Όπως η «The New Nation» προέβλεψε , η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Προγράμματος Σίτισης δεν έλαβε την προσοχή που της άξιζε από τον παγκόσμιο τύπο. Ενδεικτικό είναι ότι οι New York Times κάλυψαν το γεγονός μόνο σε ένα άρθρο 150 λέξεων στην δέκατη σελίδα. Τέτοιες πρακτικές φυσικά δεν είναι ασυνήθιστες.

Τα Ηνωμένα Έθνη δημοσίευσαν επίσης μία έρευνα που αναφέρει ότι η απερήμωση περιοχών φέρνει σε κίνδυνο τις ζωές περίπου ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Με αφορμή την παραπάνω έρευνα καθιέρωσαν την Παγκόσμια Μέρα κατά της Απερήμωσης. Ο στόχος είναι να καταπολεμηθεί η ερήμωση, προκαλώντας την ευαισθητοποίηση του κοινού στις χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Η προσπάθεια επίσης πέρασε απαρατήρητη από τον αμερικάνικο τύπο.

Είναι διδακτικό να θυμηθούμε ότι όταν οι Βρετανοί κατακτητές έφτασαν στο Μπαγκλαντές , έμειναν θαμπωμένοι από τον φυσικό πλούτο της χώρας. Σύντομα η ίδια αυτή χώρα θα γινόταν σύμβολο φτώχειας και δυστυχίας.

Όπως αποδεικνύεται από την περίπτωση του Μπαγκλαντές η κρίση φτώχειας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα έλλειψης ενδιαφέροντος των πλούσιων χωρών. Σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε συγκεκριμένες επιλογές των διαχειριστών της παγκόσμιας οικονομίας προς όφελός τους.

Είναι επίσης διδακτικό να έχουμε στο μυαλό μας την διαπίστωση του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην Αγγλική πολιτική. Παρατήρησε λοιπόν ότι οι αρχιτέκτονες της πολιτικής – στις μέρες του αυτοί ήταν οι έμποροι και οι βιομήχανοι – έκαναν σίγουρο ότι τα δικά τους συμφέροντα “θα προασπίζονται” όσο “καταστροφικά” και αν είναι τα αποτελέσματα σε άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών της Αγγλίας και ακόμα περισσότερο αυτών που ήταν τα αντικείμενα “της βάρβαρης αδικίας των Ευρωπαίων”. Το τελευταίο αναφερόταν κυρίως στους κατοίκους της Ινδίας που ήταν και το βασικό αντικείμενο έρευνας του Άνταμ Σμιθ όσον αφορά στην επέκταση της Ευρώπης.

Στην Αϊτή η κρίση πείνας ξεκίνησε πιο έντονα στις αρχές του 2008. Όπως και το Μπαγκλαντές, η Αϊτή είναι παράδειγμα φτώχειας και δυστυχίας. Εκεί επίσης, όταν οι Ευρωπαίοι κατακτητές πρωτοεμφανίστηκαν, το νησί ήταν αξιοθαύμαστα πλούσιο και ο πληθυσμός ευημερούσε. Αργότερα έγινε μια από τις βασικές πηγές πλούτου της Γαλλίας. Η κρίση πείνας ανιχνεύεται πίσω στο 1915, όταν ο Woodrow Wilson κατέλαβε το νησί. Η κατάληψη του νησιού συνοδεύτηκε από ακραίες βαρβαρότητες. Μεταξύ των εγκλημάτων του Wilson ήταν και η διάλυση του κοινοβουλίου της Αϊτής , όταν αυτό αρνήθηκε να επικυρώσει συνθήκη που επέτρεπε στις αμερικάνικες επιχειρήσεις να καταλάβουν τη γη της Αϊτής. Ο Wilson τότε έκανε εκλογές με τις οποίες η συνθήκη επικυρώθηκε με 99,9%. Μόνο στο 5% του πληθυσμού επιτράπηκε να ψηφίσει. Όλα τα παραπάνω θα μείνουν στην ιστορία ως “Ο Ιδεαλισμός του Wilson”.

Αργότερα το USAID (United States Agency for International Development) ενεργοποίησε πρόγραμμα με σκοπό να μετατρέψει την Αϊτή στην “Ταϊβάν της Καραϊβικής”, χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική του συγκριτικού πλεονεκτήματος: Η Αϊτή έπρεπε να εισάγει τρόφιμα και προϊόντα από τις ΗΠΑ, ενώ φτηνό εργατικό δυναμικό (κυρίως γυναίκες) θα χρησιμοποιούνταν σε εργοστάσια συναρμολόγησης που ανήκαν στις ΗΠΑ. Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Αϊτή το 1990 απείλησαν την παραπάνω οικονομική πολιτική. Η φτωχή πλειοψηφία πήρε μέρος στις εκλογές και κατάφερε να εκλέξει τον δικό της υποψήφιο, τον λαϊκιστή ιερέα Jean-Bertrand Aristide. Η Ουάσινγκτον κινήθηκε ταχύτατα , με τις γνωστές πρακτικές, με σκοπό να υπονομεύσει το νέο καθεστώς. Μερικούς μήνες αργότερα έλαβε χώρα στρατιωτικό πραξικόπημα και η χούντα που εγκαθιδρύθηκε εφάρμοσε πολιτικές τρομοκρατίας, οι οποίες υποστηρίχθηκαν από τις κυβερνήσεις των Μπους και Κλίντον. Το 1994 ο Κλίντον αποφάσισε ότι ο πληθυσμός της Αϊτής συμμορφώθηκε και έστειλε αμερικάνικες δυνάμεις, που επανέφεραν τον εκλεγμένο πρόεδρο, με την προϋπόθεση να ακολουθήσει αυστηρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Συγκεκριμένα δεν επιτρεπόταν καμία προστατευτική πολιτική του κράτους στην οικονομία της Αϊτής. Το αποτέλεσμα ήταν οι αγρότες ρυζιού της Αϊτής να μην μπορούν να ανταγωνιστούν την αμερικάνικη αγροτική βιομηχανία, η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από των “Ιερέα της Ελεύθερης Αγοράς” Ρόναλντ Ρέιγκαν.

Αυτό που ακολούθησε δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο. Το 1995 μια έκθεση του USAID ανέφερε ότι “οι εξαγωγές και η πολιτική επενδύσεων” – την οποία επέβαλλε η Ουάσινγκτον – θα “πιέσει αδυσώπητα την εγχώρια παραγωγή ρυζιού.” Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές διέλυσαν στην κυριολεξία ότι είχε απομείνει από την οικονομία της Αϊτής και οδήγησαν τη χώρα στο χάος, το οποίο επιταχύνθηκε από τον τερματισμό της βοήθειας από την κυβέρνηση Μπους. Τον Φεβρουάριο του 2004 οι δυο παραδοσιακοί βασανιστές της Αϊτής, οι ΗΠΑ και η Γαλλία, υποστήριξαν ακόμη ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και εξόρισαν για ακόμη μία φορά τον πρόεδρο Aristide. Η Αϊτή είχε χάσει πλέον την ικανότητα να ταΐσει τον εαυτό της, κάτι που άφηνε την χώρα εξαιρετικά ευάλωτη στον πληθωρισμό των τιμών και είχε ως αποτέλεσμα της κρίση πείνας του 2008.

Η ιστορία είναι λίγο πολύ η ίδια σε αρκετές περιοχές του κόσμου. Με μια στενή λογική θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η κρίση πείνας είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ενδιαφέροντος του δυτικού κόσμου. Η αλήθεια όμως είναι ότι οφείλεται κυρίως στην προσκόλληση του κράτους σε εταιρικές πολιτικές, το οποίο είναι μια λανθασμένη γενίκευση των θεωριών του Άνταμ Σμιθ. Αυτά είναι θέματα που εύκολα διαφεύγουν της προσοχής , όπως είναι επίσης και το γεγονός ότι η χρηματοδότηση τραπεζών δεν είναι σε καμία περίπτωση το μέλημα του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων, οι οποίοι αναγκάζονται να ζούν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας, συμπεριλαμβανομένων και των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών οι οποίοι ζούν σε αναπτυγμένες χώρες.

Στο περιθώριο της παραπάνω συζήτησης θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε ένα επιπλέον γεγονός σχετικό με την οικονομική κρίση και την κρίση πείνας. Στην τελευταία ετήσια αναφορά του SIPRI, του σουηδικού ινστιτούτο της έρευνας για την ειρήνη, αναφέρεται ότι οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες είναι υπέρογκες και συνεχίζουν να αυξάνονται. Οι ΗΠΑ σπαταλούν σε τέτοιες δαπάνες όσο όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί και η δαπάνη είναι εφτά φορές μεγαλύτερη από τον δεύτερο στη σειρά που είναι η Κίνα.

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου ο Νόαμ Τσόμσκι συνδέει την οικονομική κρίση με τη κρίση πείνας και εξηγεί τα αίτια τους. Συγκεκριμένα, αναφέρει τη σχέση των παραπάνω κρίσεων με το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε διεθνώς μετά την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, που έλαβε χώρα την δεκαετία του εβδομήντα. Αναφέρει επίσης τη επίδραση του νεοφιλελευθερισμού στην πραγματική οικονομία (μισθούς και δείκτες ποιότητας ζωής) καθώς και στην λειτουργία της δημοκρατίας.

Η επικέντρωση του ενδιαφέροντος σε συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους απεικονίζει ακόμη μια κρίση, αυτήν τη φορά πολιτισμική. Μία μορφή αυτής της κρίσης είναι η τάση του χρηματοπιστωτικών οργανισμών να επικεντρώνονται σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Άλλη μία είναι η τάση να ανταμείβονται οι διευθυντές των οργανισμών αυτών με τεράστια μπόνους , προερχόμενα κυρίως από τα βραχυπρόθεσμα αυτά κέρδη, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις επιπτώσεις που έχει αυτό στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Πρακτικές όπως η παραπάνω μπορεί να οδηγήσουν σε αναποτελεσματικότητα του συστήματος της αγοράς. Μία τέτοια πρακτική, που σήμερα θεωρείται η βασική αιτία της κρίσης, είναι η υποτίμηση του επενδυτικού ρίσκου. Εάν παραδείγματος χάρη εγώ κάνω μια συναλλαγή με κάποιον άλλο, υπολογίζουμε το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η συναλλαγή σ’ εμάς , αλλά όχι το κόστος που θα έχει συνολικά στο οικονομικό σύστημα. Στην οικονομική βιομηχανία αυτό σημαίνει ότι υπολογίζουμε το πιθανό κόστος μιας συναλλαγής, αλλά δεν υπολογίζουμε το συνολικό κόστος της σε ολόκληρο το οικονομικό σύστημα, το οποίο μπορεί να είναι τεράστιο.

Το ελάττωμα αυτό του οικονομικού συστήματος που κληρονομείται από συναλλαγή σε συναλλαγή είναι από καιρό γνωστό.

Δέκα χρόνια πριν, κατά την περίοδο που οι αγορά γνώριζε πρωτοφανή ευρωστία, δύο σημαντικότατοι οικονομολόγοι, οι John Eatwell και Lance Taylor εξέδωσαν το βιβλίο «Global Finance at Risk», στο οποίο απεικόνιζαν την εξαιρετική σημασία του παραπάνω προβλήματος και μάλιστα πρότειναν λύσεις για να αντιμετωπιστεί. Δυστυχώς γι' αυτούς και όλους εμάς, οι προτάσεις τους ερχόταν σε ρήξη με την πολιτική της κυβέρνησης Κλίντον, η οποία ήταν υπέρμαχος της μη παρεμβατικής πολιτικής στην οικονομία. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι που επί Κλίντον δημιούργησαν την κρίση είναι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι που καλούνται από την κυβέρνηση Ομπάμα να δώσουν λύση.

Σε σημαντικό βαθμό η αιτία της κρίσης πείνας στο νότιο ημισφαίριο και της οικονομικής κρίσης στο βόρειο είναι κοινή.
Η κρίση οφείλεται στη μετατόπιση προς τον νεοφιλελευθερισμό που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 70. Η μετατόπιση ξεκίνησε με την κατάργηση του συστήματος Bretton Woods, το οποίο είχε καθιερωθεί από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι αρχιτέκτονες του συστήματος, John Maynard Keynes και Harry Dexter White προέβλεπαν ότι οι αρχές του συστήματος Bretton Woods – συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των κεφαλαίων και των συναλλαγματικών ρυθμίσεων – θα οδηγήσει σε ισορροπημένη οικονομική ανάπτυξη και θα βοηθήσει της κυβερνήσεις να ακολουθήσουν σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα, τα οποία έχουν μεγάλη αποδοχή από τους πολίτες. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πλήρως, αφού τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δεκαετία του 70 ονομάστηκαν ως “η χρυσή εποχή του καπιταλισμού”.

H “χρυσή εποχή” έδειξε όχι μόνο πρωτόγνωρη, αλλά και σχετικά ισότιμη ανάπτυξη και κυρίως επέτρεψε την εφαρμογή πολιτικών κράτους δικαίου. Όπως οι Keynes και White είχαν υποδείξει, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου θα αναιρούσε την δυνατότητα άσκησης τέτοιων πολιτικών. Συγκεκριμένα στην επίσημη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων δημιουργεί μία “εικονική γερουσία” από δανειστές και επενδυτές , οι οποίοι διενεργούν ένα “στιγμιαίο δημοψήφισμα” των κυβερνητικών πολιτικών. Σε περίπτωση που αυτές οι πολιτικές τους φαίνονται μη λογικές – αυτό αφορά σε πολιτικές που σχεδιάζονται για το κοινό καλό και όχι για να επιφέρουν κέρδη στην αγορά – ψηφίζουν κατά αυτών, χρησιμοποιώντας φυγή κεφαλαίων, επιθέσεις σε νομίσματα και άλλες οικονομικές τεχνικές. Οι δημοκρατικές λοιπόν κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά “δύο ψηφοφόρους”, τον πληθυσμό και την εικονική αυτή γερουσία, που συνήθως επικρατεί.

Στην καθιερωμένη στην επιστημονική κοινότητα ιστορία του οικονομικού συστήματος, ο Barry Eichengreen αναφέρει ότι σε προηγούμενες χρονικές περιόδους η αναποτελεσματικότητα αυτή της ελεύθερης αγοράς μπορούσε εύκολα να μεταβιβαστεί στο λαό. Αυτό έγινε πλέον αδύνατο με την κατάκτηση της καθολικής ψηφοφορίας, την εμφάνιση του συνδικαλισμού και αργότερα με την έντονη πολιτικοποίηση του λαού, κατά την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης και του αντιφασιστικού πολέμου. Σύμφωνα με το σύστημα Bretton Woods “ο περιορισμός της κίνησης κεφαλαίων ενίσχυε την δημοκρατία, μην αφήνοντας να ασκούνται πιέσεις σε αυτή μέσω του οικονομικού συστήματος.” Το συμπέρασμα είναι ότι η κατάργηση του συστήματος Bretton Woods κατά την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού επανέφερε την δυνατότητα να περιορίζεται η δημοκρατία, μέσω των πιέσεων της αγοράς.

Το νεοφιλελεύθερο πισωγύρισμα της δημοκρατίας ενεργοποίησε τρόπους ελέγχου και περιθωριοποίησης της κοινωνίας.
Μία τέτοια μορφή ελέγχου είναι η φαντασμαγορική διαχείριση των εκλογών από τη βιομηχανία του μάρκετινγκ, ξεκινώντας από τον πρόεδρο Ομπάμα, ο οποίος κέρδισε το βραβείο “διαφημιζόμενου του 2008.” Τα στελέχη της βιομηχανίας αυτής διέδωσαν στον τύπο ότι ο Ομπάμα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτών που “πακετάρουν και προωθούν υποψηφίους σαν να ήταν φίρμες προϊόντων”. Τέτοια επιτυχία είχε να γνωρίσει ο χώρος από την εκλογή του προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν. Οι Financial Times παραφράζοντας ένα στέλεχος του μάρκετινγκ ανέφεραν ότι ο θρίαμβος του Ομπάμα πρέπει “να έχει μεγαλύτερη επίδραση στα meeting rooms των διαφημιστικών εταιριών, όση και ο θρίαμβος του Ρέιγκαν, ο οποίος επαναπροσδιόρισε τον όρο CEO [διευθύνων σύμβουλος] ”. Ο Ρέιγκαν είχε προτρέψει τότε τα μεγαλοστελέχη των εταιριών λέγοντας ότι “πρέπει να δώσετε στην εταιρία σας ένα όραμα”, οδηγώντας έτσι στον όρο η “βασιλεία του αυτοκρατορικού CEO” στις δεκαετίες του 80 και του 90. Η χρήση πρακτικών διοίκησης επιχειρήσεων για τον έλεγχο της πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου του μάρκετινγκ των υποψηφίων, δίνει τεράστιες ικανότητες σε μελλοντικές προσπάθειες ελέγχου της δημοκρατίας.

Για τους ανθρώπους της εργασίας, τους αγρότες και γενικά τις κατώτερες τάξεις, τόσο στις ΗΠΑ αλλά και στο εξωτερικό, τα παραπάνω έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Ένας από τους λόγους της μεγάλης διαφοράς ανάπτυξης μεταξύ της Λατινικής Αμερικής και της Ανατολικής Ασίας κατά το τελευταίο μισό του προηγούμενου αιώνα είναι το ότι η Λατινική Αμερική δεν έλεγχε τη ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό, η οποία σε πολλές περιπτώσεις έφτανε στα επίπεδα κατάρρευσης λόγω χρέους και χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εναντίον της δημοκρατίας και των κοινωνικών αλλαγών. Σε αντίθεση κατά τη διάρκεια της αξιοσημείωτης ανάπτυξης την Νότιας Κορέας η ροή κεφαλαίων προς το εξωτερικό δεν είχε απλώς απαγορευτεί, αλλά επέφερε και την θανατική ποινή.

Οι νεοφιλελεύθεροι κανονισμοί, όπου και αν ακολουθήθηκαν από τη δεκαετία του 70 και μετά οδήγησαν σε μείωση της απόδοσης του οικονομικού συστήματος και στο μούδιασμα σοσιαλδημοκρατικών προγραμμάτων.

Στις ΗΠΑ – όπου αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτικές αυτές δεν ακολουθήθηκαν με αυστηρότητα – το αποτέλεσμα ήταν το συντριπτικό ποσοστό των μισθών να παραμείνει σταθερό τα τελευταία 30 χρόνια, παρόλο του ότι ο ρυθμός της παραγωγικότητας παρέμεινε ο ίδιος και ο μέσος χρόνος εργασίας αυξήθηκε και σήμερα ξεπερνά και τα στάνταρτ της Ευρώπης. Τα οικονομικά κίνητρα προς υπαλλήλους ελαχιστοποιήθηκαν και κοινωνικοί δείκτες όπως αυτός της υγείας των πολιτών μειώθηκαν. Ενδεικτικό είναι ότι ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 οι δείκτες υγείας ήταν ανοδικοί, κατέληξαν στο τέλος της χιλιετίας να είναι στα επίπεδα του 1960.

Η οικονομική ανάπτυξη βρήκε το δρόμο προς τις τσέπες κάποιων, κυρίως στελεχών της οικονομικής βιομηχανίας. Η βιομηχανία αυτή αποτελούσε ελάχιστο ποσοστό του GDP [ΑΕΠ] το 1970, αλλά από τότε το ποσοστό αυτό έχει εκτοξευτεί στο 1/3 του GDP. Την ίδια στιγμή η παραγωγική βιομηχανία μειώθηκε και παρασύροντας μαζί της και την ποιότητα ζωής του εργατικού δυναμικού. Η οικονομία σημαδεύτηκε από φούσκες, οικονομικές κρίσεις και δημόσιες δαπάνες, οι οποίες τελευταία έφτασαν σε τραγικά υψηλά επίπεδα. Μερικοί εξαιρετικοί διεθνείς οικονομολόγοι εξήγησαν και προέβλεψαν τα αποτελέσματα αυτά από την αρχή. Αλλά η μυθολογία περί “αποδοτικών αγορών” και “ορθολογικών επιλογών” υπερίσχυσε. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη αφού ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα για τους προνομιούχους και τα κέντρα εξουσίας, που ήταν και οι “κύριοι αρχιτέκτονες της πολιτικής αυτής.”
Noam Chomsky
chomsky.info, September/October 2009

ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Ομόφωνα και ομόψυχα ο Σύλλογος Καθηγητών του Γενικού Λυκείου Ακράτας με αίσθημα ευθύνης , όπως αρμόζει σε κάθε δημοκρατικό πολίτη και σε κάθε πνευματικό άνθρωπο , με ομόθυμη συμπαράσταση και των Μαθητικών Κοινοτήτων του Σχολείου ,
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ έντονα και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ
τη βάναυση προσβολή που υφίσταται η πατρίδα μας Ελλάδα κατά πρώτον από τους επώνυμους πολιτικούς της των κομμάτων εξουσίας , που την οδήγησαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες στη σημερινή χρεοκοπία και κατά δεύτερον από τους νυν Ευρωπαίους « προστάτες » μας και πρώην κατακτητές και εξολοθρευτές μας , που χλευάζουν την Ιστορία μας και εκβιάζουν τη « σωτηρία » μας ζητώντας να τους πουλήσουμε την Ακρόπολη , τα νησιά μας και κάθε ίχνος Εθνικής μας Αξιοπρέπειας .
Βάζουμε συμβολικά λουκέτο στο σχολείο στις 11 Μαρτίου συμμετέχοντας στη Γενική Απεργία και ως δάσκαλοι των Νέων της Πατρίδας μας κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ αποκατάστασης της προσβεβλημένης εθνικής και προσωπικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ .
ΝΤΡΟΠΗ να ψεκάζεται με χημικά στο πρόσωπο ο άνθρωπος σύμβολο της Εθνικής Τιμής και της Ελευθερίας , ο 90χρονος Μανώλης Γλέζος . Οι υπεύθυνοι να στηθούν στο Σύνταγμα για να τους « ψεκάσει » με τα πτύελα της καταισχύνης ο Ελληνικός λαός .
ΝΤΡΟΠΗ να λεηλατείται ο εργασιακός μόχθος του μισθωτού και του συνταξιούχου και να καταδικάζεται σε μισθό πείνας τη στιγμή που οι μεγαλοκλέφτες του εθνικού μας πλούτου παραμένουν ανεύθυνοι και ατιμώρητοι . Οι κλέφτες πολιτικοί και παραπολιτικοί να επιστρέψουν αμέσως όλα τα κλεμμένα .
Προειδοποιούμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε εμείς οι μισθωτοί τις απατεωνιές των αρπακτικών της χώρας μας . Δεν θέλουμε πίσω μόνον τα υλικά αγαθά που μας κλέβετε ερήμην μας .
Πρωτίστως ΖΗΤΑΜΕ πίσω την κλεμμένη βίαια ηθική και πνευματική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ !

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΚΡΑΤΑΣ

Δ  Ι  Α  Δ  Ω  Σ  Τ  Ε   ΤΟ

Γυναίκες

οι άτυχες γυναίκες ….

 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από $2 την ημέρα ενώ 1,3 δισεκατομμύρια αμείβονται με λιγότερο από $1 την ημέρα. Το 70% αυτών που ζούν με λιγότερο από $1 την ημέρα είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Περίπου 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν ανεπαρκή πρόσβαση σε νερό. Εκατομμύρια ΓΥΝΑΙΚΕΣ δαπανούν αρκετές ώρες την ημέρα για τη συλλογή νερού.
…τα κορίτσια τους...τα παιδιά τους…
περίπου 72 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν φοίτησαν το 2005. 57% από αυτά ήταν ΚΟΡΙΤΣΙΑ.
Σύμφωνα με την UNICEF, 25.000 παιδιά παθαίνουν κάθε μέρα λόγω της φτώχιας. Πεθαίνουν «σιωπηλά, σε κάποια φτωχά χωριά της γής, μακριά από τον έλεγχο και τη συνείδηση του κόσμου. Πράα και αδύναμα στη ζωή, αυτά τα πλήθη γίνονται ακόμη πιο αόρατα στο θάνατό τους."
…η οικογένεια, η φυλή τους, το χωριό τους…
Το 80% της ανθρωπότητας ζεί με λιγότερο από $10 την ημέρα σε χώρες στις οποίες διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Το 40% των φτωχότερων πληθυσμών μοιράζεται το 5% του παγκόσμιου πλούτου.
  

... και οι "τυχερές" γυναίκες
Το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου και το 76,6% της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Τι καταναλώνει ;  

Καλλυντικά στις Ηνωμένες Πολιτείες :  8 Δισεκατομμύρια $
Αρώματα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 12 Δισεκατομμύρια $
Τροφές για ζώα συντροφιάς στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες : 17 Δισεκατομμύρια $
Επιχειρήσεις ψυχαγωγίας στην Ιαπωνία : 35 Δισεκατομμύρια $
Τσιγάρα στην Ευρώπη : 50 Δισεκατομμύρια $
Αλκοολούχα ποτά στην Ευρώπη : 105 Δισεκατομμύρια $
Ναρκωτικά παγκοσμίως : 400 Δισεκατομμύρια $
Στρατιωτικές δαπάνες παγκοσμίως: 780 Δισεκατομμύρια $

  
 .... και τέλος ...Παγωτό στην Ευρώπη : 11 Δισεκατομμύρια $


[πηγή : http://www.globalissues.org, στοιχεία : World Bank ]

Τα πλούτη τους = η φτώχεια μας

Γράφει: Ο Γιάννης Κυριακάκης - Οικονομολόγος-εκπαιδευτικός, Μέλος της Πρωτοβουλίας Παρέμβασης Χανίων , Ρεσάλτο 4.3.2010
«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, κηρύσσουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάν θυσίες.Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.» Μπέρτολτ Μπρεχτ



“Επιτέλους”! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα. Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας –των εργαζομένων– εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;...
....a.. 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δισ. €, ενώ άλλα 40 δισ. έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.
.. Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 11,8 δισ. € το 2009, 10 δισ. το 2008 και 11,3 δισ. το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δισ. €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δισ. ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.
c.. Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δισ. € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δισ. στα Βαλκάνια.
d.. Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δισ. € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δισ. από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δισ. από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).
e.. Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δισ. € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δισ.
f.. Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν, αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δισ. € από ΦΠΑ.
g.. Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δισ. € ετησίως.
h.. Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δισ. € στο δημόσιο.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δισ. $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη, στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δισ. €, η Πειραιώς 2 δισ. € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις–καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κ.λπ.
Ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατ. $.Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ. $.Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρων.Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκατ., του Κούστα 60 εκατ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κ.λπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama» σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες αντί 90.000 € τη μέρα!
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα.
Διακόσια είκοσι (220) ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ).
Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M. Κυριακού ένα και καλό, αξίας 50 εκατ., ο Ρέστης ένα των 47 εκτα., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. €!
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκατ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank, αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκατ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκατ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική» από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κ.λπ.). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκατ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκατ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουΐτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000 $ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1.790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δισ. € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δισ. €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δισ. €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δισ. € της «Ακρόπολις» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …« δικαιοσύνη ». Ούτε στα 28 δισ. € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400 €, μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4€, ο 14ος μισθός που κόβεται, η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας, αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε», αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς, γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα, δεν θα την εφορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της.
Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις.

Το βάρος της Ιστορίας

Μετά τη σύγχυση των ημερών και τον άστοχο, πονηρό συμψηφισμό απο την κα Μέρκελ των κοινοτικών κονδυλίων με τις γερμανικές αποζημοιώσεις   ας δούμε μερικά χρήσιμα ιστορικά :

" Μια παλιά ιστορία που εξηγεί γιατί είμαστε ανιστόρητοι "
Πανδωρικώς , 26/2/2010, Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας. Κι ο λαϊκισμός ένας μεγάλος εχθρός. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος από τον εαυτό μας. Αυτόν τον “εθνικό” εαυτό μας που μας δικαιολογεί πάντα αφού πρώτα μας τοποθετήσει στον υψηλό θρόνο απ όπου όλοι και όλα, τα ξένα, των άλλων, φαίνονται υποδιέστερα. Αρκεί να μην χρειάζετε να μετρήσουμε με συγκεκριμένα μέτρα. Να μην μιλάμε δηλαδή για έλλειμα, παραγωγικότητα,απόδοση, κόστος. Αρκεί να μιλάμε για αόριστες, μη μετρίσημες,σχεδόν μεταφυσικές έννοιες. Υπερηφάνεια, δόξα, ελληνικότητα,δίκιο. Διαθέτουμε την μεγαλοπρέπεια των φιλολογικών εννοιών. Τώρα βέβαια αν κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστορία των άλλων λαών (και των Τούρκων και των Σέρβων και των Άγγλών και των Βούλγαρων) θα διαπιστώσουμε πως όλοι αυτοπροσδιορίζονται ως περήφανοι, γενναίοι, ηρωικοί,αδικημένοι .Και διαθέτουν όλοι και κατ αποικλειστικότητα τη θεία ευλογία.
Το δημοσίευμα του Focus εξόργισε και μένα. Αλλά ήταν ένα ανόητο, κίτρινο δημοσίευμα των κοκορακίων της γερμανικής δημοσιογραφίας. Ήταν όμως μια άποψη και ο καθένας έχει δικαίωμα σε αυτήν. Θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε μιλήσει για κουτόφραγκους ή αμερικανάκια. Βεβαίως τα αστροπελέκια που έφτιαξαν το εξώφυλλο πρέπει γενικώς να προσέχουν όταν χρησιμοποιούν ιστορικούς συμβολισμούς γιατί αν κάποιοι μπουν στον πειρασμό να απαντήσουν αναλόγως, δυστυχώς η Γερμανία δεν διαθέτει κάποια Αφροδίτη της Βόνης αλλά μορφές που ταυτίστηκαν με την παγκόσμια ντροπή.
Είχε δίκιο ο Πάγκαλος πως η Γερμανία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ελληνική οικονομία. Τα γερμανικά στρατεύματα κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, σκότωσαν έλληνες, κατέκαψαν την Ελλάδα και κατέκλεψαν περιουσίες και τα αποθέματα χρυσού της χώρας.Αρκεί βέβαια να μην ξεχνάμε πόσο ευθύνονται οι έλληνες και οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν διεκδίκησε πολεμικές αποζημιώσεις, αλλά γι αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί. Το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, αυτό που δημιουργήθηκε (για να μην ξεχνάμε την ιστορία) και από συνεργάτες των Γερμανών, αρκετά ένοχο και πολύ περισσότερο δουλικό, υπερασπίζοντας ίσως τον εαυτό του, τη φύση του, παραιτήθηκε κάθε διεκδίκησης. Η υπόθεση Μέρτενς, που συγκλόνισε την Ελλάδα τη δεκαετία του 60, είναι μια παλιά ιστορία αρκετά επεξηγηματική. Πριν από χρόνια, μια δημοσιογραφική έρευνά μου για την υπόθεση αυτή, χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια αποκαθήλωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το «έθνος» έπρεπε να παραμείνει η μυθική περιγραφή των σχολικών εγχειριδίων και ο εθνάρχης το σύμβολο μιας ηρωικής και όχι συνεργαζόμενης με τους ναζί, Δεξιάς.
Ο Μέρτενς,οι αποζημιώσεις και ο Καραμανλής
Τον Μάιο του 1957, ο Μαξ Μέρτενς, ο χασάπης της Θεσσαλονίκης, ο ναζί που ευθυνόταν για τον εκτοπισμό των Ελλήνων Εβραίων και την κλοπή των περιουσιών τους, επέστρεψε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια σημερινή εκδοχή, για να αναζητήσει κομμάτι του θησαυρού των Εβραίων που είχε βυθίσει με πλοίο στην Ελλάδα. Όπως και να έχει, σίγουρος πάντως, για την φιλικότητα του ελληνικού καθεστώτος. Καταζητούμενος από το 1947, ένοιωθε περιέργως αρκετά ασφαλής στην χώρα που είχε κατακάψει. Εκείνη την εποχή μάλιστα ήταν στέλεχος του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης και φίλος του καγκελάριου Αντενάουερ.Κάποιοι εβραίοι όμως τον αναγνώρισαν και απαίτησαν την σύλληψή του. Ο Μέρτενς πραγματικά συνελήφθη.
Τον Νοέμβριο του 1958 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Ευάγγελο Αβέρωφ επισκέπτονται την Βόννη. Ενδίδουν στις πιέσεις του Αντενάουερ να μην διεκδικήσουν πολεμικές αποζημιώσεις. Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο Καραμανλής περνά μάλιστα νόμο για αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου. Ακόμη και οι Άγγλοι την εποχή εκείνη κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση πως «αμνηστεύει εγκληματίες πολέμου». Ο μοναδικός εγκληματίας πολέμου που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο Μέρτενς. Ο νόμος αρχικώς τον εξαιρεί από την αμνήστευση αλλά λίγο αργότερα τροποποιείται ο νόμος (ν.δ. 3933/1959) και τον συμπεριλαμβάνει. Έτσι ενώ ο Μέρτενς καταδικάζεται σε 25 έστω μόλις χρόνια κάθειρξης στέλνεται στη Γερμανία όπου απελευθερώνεται. Η υποχωρητική συμπεριφορά του Καραμανλή δεν έχει καμιά εμφανή εξήγηση. Κυβερνητικά στελέχη λένε πως ευνοεί το κλίμα των καλών σχέσεων Ελλάδας Γερμανίας και την είσπραξη ενός δανείου 200 περίπου εκατομμυρίων μάρκων. Αντί να διεκδικήσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια όπως είχαμε δικαίωμα, το βουλώνουμε με ένα δάνειο. Γιατί;
Κατά πολλούς η εξήγηση είναι σε όσα είπε μόλις απελευθερώθηκε ο ίδιος ο Μαξ Μέρτενς. Με συνεντεύξεις του στη Σπηγκελ και την Ηχώ του Αμβούργου υποστηρίζει πως κατά την κατοχή, συνεργάτες του ήταν μέλη της κυβέρνησης Καραμανλή. Κατονομάζει μάλιστα συγκεκριμένα:
1.Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σύμφωνα με τον Μέρτενς ο Καραμανλής είχε δώσει πληροφορίες ακόμη και για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν
2.Τον Δημήτρη (Τάκο) Μακρή, υπουργό εσωτερικών του Καραμανλή
3.Τον Γεώργιο Θέμελη υφυπουργό Άμυνας
4.Την Δοξούλα σύζυγο του Μακρή η οποία ήταν γραμματέας του και σύνδεσμος με τους πληροφοριοδότες
Οι συνεντεύξεις αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Η ΕΔΑ μιλά για προδότες που αντάλλαξαν την γερμανική σιωπή με υποχωρήσεις από τις αποζημιώσεις. Έτσι εξηγήθηκε η σπουδή επίσκεψης του Καραμανλή στη Βόννη και η απελευθέρωση του Μέρτενς.
Αποκαλύφθηκε πως πραγματικά ο Μακρής την εποχή της κατοχής διορίστηκε από τα γερμανικά στρατοδικεία ως «δικηγόρος» ελλήνων. Η γυναίκα του Δοξούλα ήταν πραγματικά γραμματέας του Μέρτενς στη Θεσσαλονίκη και ο Θέμελης διορισμένος από τους γερμανούς Νομάρχης. Για τον Καραμανλή δεν υπήρχαν στοιχεία. Μόνο ο τρόπος που έκλεισε την υπόθεση των ελληνικών διεκδικήσεων. Κανένας από τους θιγόμενους δεν κατέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια εναντίον του Μέρτενς.
Η ανώμαλη δεκαετία του 60 και βέβαια το μετεμφυλιοπολεμικό ελληνικό κράτος έθαψε την υπόθεση Μέρτενς. Στα άπαντα Καραμανλή, υπάρχει μόνο μια παράγραφος για την υπόθεση που έριξε την πιο σκοτεινή σκιά στην προσωπική ιστορία του Καραμανλή.
Η Ιστορία για μια ακόμη φορά υποχώρησε μπροστά στις ανιστόρητες και αυθαίρετες ερμηνείες της. Ο Καραμανλής έγινε Εθνάρχης, οι έλληνες όσο περήφανοι ήθελαν τα σχολικά εγχειρίδια και οι συνεργάτες των Ναζί ιστορικές οικογένειες πάνω από όλα πατριωτικές.
Αυτή είναι η εξήγηση γιατί η Ελλάδα δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω βεβαίως γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ευνόησαν, αλλά σαμποτάρισαν προσπάθειες ελλήνων πολιτών (κάτοικοι Διστόμου) να διεκδικήσουν με βάση τους ευρωπαικούς νόμους όσα είχαν δικαίωμα.
Οι Γερμανοί βεβαίως είναι φίλοι μας αλλά φίλτατη είναι η αλήθεια. Ας αφήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς και τις εκρήξεις εθνικής αγανάκτησης γιατί το δάχτυλο της Αφροδίτης σηκώθηκε ειρωνικά μπροστά στο πρόσωπό μας . Η εθνική μας περηφάνεια δεν απειλήθηκε από έναν ανόητο συντάκτη ύλης του Focus αλλά από εμάς τους ίδιους. Και θα απειλείται όσο στη θέση της ιστορικής αλήθειας βάζουμε ανιστόρητους αγανακτισμένους και εύθικτους απολίτικους.
[απο : http://www.koutipandoras.gr]

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ (;)


Δεν ειναι παρηγοριά, αλλά έστειλα την παρακάτω διαμαρτυρία (στα Αγλικά) στο γερμανικό περιοδικό FOCUS και στα Ελληνικά στο Υπ.Εξωτερικών, λέγοντας ότι "αναμένω από την επίσημη πολιτεία να θέσει "ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ" στον βιασμό της ιερής ελληνικής ιστορίας απο την Γοτθική Βαρβαρότητα των αδαών εταίρων μας".
Τα στοιχεία του κειμένου τα πήρα απο www.enimerwsi.com
Εις πείσμα των Γότθων διατηρώ ακέραια την ανάμνηση του αγάλματος και της κλοπής του. Νομίζω όλοι , είτε το συνάντησαν είτε όχι.


"  Ντροπή σας Focus-Germans!
Γιατί το πρωτοσέλιδό σας με την Αφροδίτη να χειρονομεί προσβάλλει όχι μόνον τους Έλληνες, αλλά όλη την ανθρωπότητα!
Παίζοντας απρεπή παιχνίδια με το κλεμμένο άγαλμα της ελληνίδας θεάς, δεν είστε λιγότερο βάρβαροι απέναντι στα ίδια τα σύμβολα της ωραιότητας, της έμπνευσης, του έρωτα και της γονιμότητας!
Μόνο και μόνο για μια από τις πολλαπλές κρίσεις, για λίγα χρήματα! Και για την προστασία της Ευρωπαϊκής οικογένειας, που εσείς, αντί των Ελλήνων, δεν αξίζετε.
Μιλώντας για χρήματα, θα έπρεπε να θυμίσουμε στους γερμανούς φίλους μας μερικές οφειλές που χρωστούν στους Έλληνες, όχι για να διαφθείρουν τους οργανισμούς και τους Κυβερνήτες, αλλά ως αντίτιμο για :
1. Τις καταστροφές που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομία της Ελλάδας, στην περίοδο του ΙΙου παγκοσμίου πολέμου : 7,160 δις. Δολλάρια που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946)
2. Το δάνειο το οποίο υποχρέωσαν οι κατοχικές δυνάμεις να τους χορηγήσει το ελληνικό κράτος : 3,500 δις. Δολλάρια
3. Τα έξοδα συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων, υπολογισμένα με ονομαστικές τιμές του ΄38 σε σημερινές τιμές : ξεπερνούν τα 70 δις. Δολλάρια.
4. Τις αποζημιώσεις των αμάχων θυμάτων : 100 ολοκαυτώματα πόλεων και χωριών
5. Τις ζημίες που προκάλεσε η SIEMENS στο Ελληνικό Δημόσιο επι 50 χρόνια (Τelefunken, C4I, OTE κλπ.)
6. Τους Ελληνικούς Αρχαιολογικούς θησαυρούς, τους οποίους εκμεταλλεύονται τα Γερμανικά μουσεία και εκλάπησαν από Ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους : ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΙ.
'Οσο για τη θεά Αφροδίτη , την Κύπριδα, αφήστε την στους Έλληνες Ποιητές που ξέρουν να αποδίδουν σεβασμό στη Θεά τους και σε ό,τι εκείνη συμβολίζει :
" H Αφροδίτη δε βλέπεις τι θεά είναι;
Δεν μπορείς να πεις ούτε να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη και πού φτάνει.
Αυτή τρέφει εσένα κι εμένα κι όλους τους θνητούς.
Και να μη δεις την απόδειξη μόνο με λόγια,
μ’ έργα θα σου δείξω τη δύναμη της θεάς·
λαχταράει η Γη τη βροχή, όταν ξερό τον τόπο
άκαρπο απ’ τη στέγνα του νερού έχει στερημένη·
και λαχταράει ο σεβαστός Ουρανός γεμάτος
βροχή να πέσει στη Γη, από την Αφροδίτη.
Kι όταν ενωθούν σ’ ένα αυτά τα δύο,
μας τα γεννούν όλα και παράγουν αυτά μαζί,
απ’ όπου το θνητό γένος ζει και θάλλει."
(Απόσπασμα από άγνωστο δράμα του Ευριπίδη που δείχνει ότι η ερωτική ενέργεια της Κύπριδας είναι αναγκαία για να ευοδωθεί η γονιμότητα της Φύσης ολόκληρης)_www.mensa.org.gr

Quien Muere, Πάμπλο Νερούντα


Muere lentamente
quien se transforma en esclavo del hábito,
repitiendo todos los días los mismos trayectos,
quien no cambia de marca,
y no arriesga vestir con un color nuevo,
y no le habla a quien no conoce.

Muere lentamente
quien hace de la televisión su gurú.
Muere lentamente
quien evita una pasión,
quien prefiere el negro sobre blanco
y los puntos sobre las "íes" a un remolino de emociones,
justamente las que rescatan el brillo de los ojos,
sonrisas de los bostezos,
corazones a los tropiezos y sentimientos.

Muere lentamente
quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo,
quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida,
huir de los consejos sensatos.

Muere lentamente
quien no viaja,
quien no lee,
quien no oye música,
quien no encuentra gracia en si mismo.

Muere lentamente
quien destruye su amor propio,
quien no se deja ayudar.
Muere lentamente,
quien pasa los días quejándose de su mala suerte
o de la lluvia incesante.

Muere lentamente,
quien abandona un proyecto antes de iniciarlo,
no preguntando de un asunto que desconoce o
no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.

Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo exige
un esfuerzo mucho mayor que el simple hecho de respirar.
Solamente la ardiente paciencia hará que conquistemos
una espléndida felicidad.

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
δεν διακινδυνεύει χρώμα στα ρούχα του ν΄αλλάξει
και δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
Όποιος κάνει την τηλεόραση δάσκαλό του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο απ'το άσπρο
και τα διαλυτικά πάνω στο "ι"
από το στροβιλισμό των συγκινήσεων ,
εκείνων ακριβώς που κάνουν τα μάτια να λάμπουν,
που κάνουν χαμόγελα τα χασμουρητά,
που φέρνουν χτυποκάρδια απ'τα λάθη και αισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το γραφείο
όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα
για την αβεβαιότητα να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του,
να αποφύγει τις συνετές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει
όποιος δεν διαβάζει
όποιος δεν ακούει μουσική
όποιος δεν συμφιλιώνεται με τον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.
Αργοπεθαίνει
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν αναρωτιέται για ό,τι αγνοεί
ή δεν απαντάει όταν τον ρωτούν γι' αυτά που γνωρίζει.

Ας αποφύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
Ενθυμούμενοι πάντα ότι το να είσαι ζωντανός χ
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη καρτερικότητα θα μας οδηγήσει
να κατακτήσουμε μια θαυμαστή ευτυχία

"Ode alla vita" ( Ωδή στη Ζωή)
Αναδημοσίευση από : http://www.synidisi.gr/

Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου


Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου είναι ο χαρισματικός ιδρυτής του συστήματος νεανικών ορχηστρών που έχει αλλάξει ριζικά την ζωή χιλιάδων παιδιών στη Βενεζουέλα. Εδώ μοιράζεται μαζί μας την θαυμάσια ιστορία του και αποκαλύπτει την επιθυμία του για το βραβείου TED που θα μπορούσε να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ΗΠΑ και πέρα απ' αυτές.

Ο ίδιος λέει: « Η μητέρα Τερέζα της Καλκούτα επέμενε σε κάτι που μ’ εντυπωσίαζε πάντα – το πιο επώδυνο και τραγικό πράγμα σχετικά με τη φτώχια δεν είναι η έλλειψη ψωμιού ή στέγης, αλλά η αίσθηση ότι είσαι κανένας, η αίσθηση ότι είσαι ένα τίποτα, η έλλειψη ταυτότητας, η έλλειψη του δημόσιου σεβασμού. Γι’ αυτό η ανάπτυξη του παιδιού στην ορχήστρα και στη χορωδία του διασφαλίζει μια ευγενή ταυτότητα και το κάνει πρότυπο για την οικογένεια και την κοινωνία του.
Κατ’ ουσίαν η ορχήστρα και η χορωδία είναι κάτι πολύ παραπάνω από μουσικές δομές. Είναι πρότυπα και σχολεία κοινωνικής ζωής, γιατί το να τραγουδήσει και να παίξει κανείς σε ομάδα σημαίνει οικειότητα στη συνύπαρξη, με σκοπό την τελειότητα και το κατόρθωμα , με αυστηρή πειθαρχία οργάνωσης και συντονισμού, στην επιδίωξη της αρμονικής αλληλεξάρτησης φωνών και οργάνων.»

Η Ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο, περιλαμβάνει τους καλύτερους μουσικούς λυκείων της Βενεζουέλας μέσω του πρωτοποριακού μουσικού προγράμματος Ελ Συστέμα. Εδώ, υπό την διεύθυνση του Γκουστάβο Ντουνταμέλ, παίζουν το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας Νο. 10 του Σοστακόβιτς και το Ντανσόν Νο. 2 του Αρτούρο Μάρκες.

Η μικρή μας πόλη, εδώ στην Ελλάδα, έζησε σε μικρογραφία την εμπειρία αυτή, όταν τα παιδιά μας ευτύχησαν να έχουν έναν χαρισματικό δάσκαλο και οι παιδικές χορωδίες και ορχήστρες φώτισαν τη ζωή και τη σκέψη, τη δική τους και τη δική μας. Η πολιτική μικροψυχία και η επαρχιώτικη μετριότητα των ενηλίκων δεν άφησαν το παράδειγμα να αναπτυχθεί . Ωστόσο είδαμε τη δύναμή του και τώρα ξέρουμε.

«Οι διαφωνίες» του Wolfgang Amadeus Mozart

Νίκος Λυγερός, Ανθρωπότητα και Χρόνος


Για να κατανοήσουμε βαθύτερα τα χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας, είναι καλό να ενδιατρίψουμε στο κουαρτέτο «Οι διαφωνίες» του Wolfgang Amadeus Mozart και την ενόχληση που προκάλεσε στην εποχή του αλλά και μετέπειτα.

Το πρώτο μέρος του Κουαρτέτου Εγχόρδων  "Διαφωνίες" No. 19 σε Do μείζονα, KV. 465 του Wolfgang Amadeus Mozart,ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 1785 και αποτελεί το τελευταίο έργο έξη κουαρτέτων που συνέθεσε μεταξύ 1782 και1785 κα αφιέρωσε στον Joseph Haydn.

Το σημείο διένεξης είναι η απόρριψη της μουσικής αρμονίας του δασκάλου. Οι παραφωνίες θεωρήθηκαν λάθη τα οποία οι ειδικοί της κοινωνίας όφειλαν να διορθώσουν για το καλό όλων.

Όμως κανείς δεν μελέτησε το έργο του. Διότι αυτή η τεχνική είχε ήδη χρησιμοποιηθεί στον «Μαγικό Αυλό». Μόνο που εδώ ήταν σε ένα πλαίσιο σχετικά ξεκάθαρο και πάνω στο θέμα Ordo ab chao. Έτσι η κοινωνία δεν τα αντιμετώπισε με την ίδια καχυποψία. Ενώ ο δάσκαλος επιδίωξε την παρουσία παραφωνιών στο κουαρτέτο σε ντο μείζονα. Αποδεικνύει την ανάγκη να τεθούν στο σχετικά κλασικό και συμβατικό πλαίσιο μουσικές ιδιομορφίες απόλυτα χαρακτηριστικές. Υπογράφει το έργο του και με αυτόν τον τρόπο έχουμε μία διαχρονική υπογραφή της ίδιας της ανθρωπότητας.

Δεν έλαβε υπόψη του κοινωνικούς θεσμούς που τον έβλεπαν σαν ένα μουσικό πολύ περίπλοκο και πολύ ευφυή για το γούστο τους.

Διότι η ουσία για την κοινωνία δεν είναι η δημιουργία, μα η διασκέδαση. Γι’ αυτόν το λόγο, η μουσική δεν πρέπει με κανένα τρόπο να είναι δέσμια. Όμως η επιδίωξη μιας δημιουργίας που εκτείνεται πέραν των κοινωνικών θεσμών για ν’ αγγίξει αυτό που θεωρεί ουσιώδες, αποτελεί μία αμφισβήτηση της κοινωνικής δομής.

Ο μουσικός δεν είναι μόνο ένα στοιχείο για να διασκεδάζει την παρέα. Έχει μία ξεκάθαρη σκέψη που δεν αρκείται στο να ακολουθεί τους κοινωνικούς κανόνες. Αποδεικνύει την ανάγκη να εκφράσει κάτι βαθύτερο έστω κι αν αυτό δεν είναι άμεσα προσβάσιμο από την πλειονότητα.

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι γίνεται οπαδός του δόγματος που επιβεβαιώνει ότι η τέχνη είναι μόνο για την τέχνη, διότι αυτό συνιστά μόνο και μόνο μία μορφή εξεζητημένου σολιψισμού. Το παράδειγμα του Mozart σίγουρα δεν είναι αυτού του τύπου. Η αναζήτηση του Mozart δεν ήταν μόνο εσωτερική. Λόγω της μεγαλοφυΐας του ήξερε πως δεν χρειαζόταν να αναλύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Έχοντας επίγνωση ότι υπάρχει για τους άλλους, εκμεταλλεύτηκε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να δημιουργήσει ένα έργο το οποίο θα είχε νόημα για την ανθρωπότητα και όχι για την κοινωνία στην οποία ανήκε μόνο τυπικά.

Αυτή η διαφορά είναι ουσιώδης.

Η ευφυΐα επικοινωνεί ή πιο συγκεκριμένα προσφέρει σε όλους, έστω και αν μόνο μερικοί μπορούν να έχουν πρόσβαση στο έργο της. Επιπλέον, χρησιμοποιεί τα έργα των προκατόχων του αντλώντας απευθείας από τις πηγές για να αποφύγει την επίδραση των κοινωνικών κριτικών που δεν παύουν να κρίνουν για να ερμηνεύσουν με το δικό τους τρόπο το έργο του. Το αρχικό χειρόγραφο έστω και αν ήταν μόνο ένα προσχέδιο ή μία καταγραφή σημειώσεων μάς δίνει πολύ περισσότερες πληροφορίες από τα επιπόλαια σχόλια των δήθεν ειδικών οι οποίοι, με το πρόσχημα ότι ζουν σε μία κοινωνία του μέλλοντος σε σχέση με το δημιουργό, θεωρούν ότι μπορούν να κατανοήσουν την ουσία ενός έργου εγκλωβίζοντάς το σε μία εποχή.

Όμως το έργο μίας ιδιοφυΐας δεν ανήκει σε καμία κοινωνία. Είναι μόνο και μόνο ένα απαραίτητο στοιχείο της δομής της ανθρωπότητας.

Απλές επεξηγήσεις -αναζητήσεις απλού ανθρώπου : Η χρήση της διαφωνίας στη τονική μουσική είναι τυποποιημένη και ακολουθεί το σχήμα: Προετοιμασία – Διαφωνία – Λύση. Στον ύστερο 19ο αι. οι διαφωνίες συχνά παραμένουν άλυτες δημιουργώντας το αίσθημα μιας μετέωρης τονικότητας [ η τονικότητα ορίζεται από την πρώτη νότα (φθόγγο) μιας μουσικής σκάλας (κλίμακας) ].
Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό βασικής έρευνας Nature τον Μάρτιο του 2000 απέδειξε ότι οι συνηχήσεις που προκύπτουν από τούς απλούς Πυθαγόρειους λόγους (2:3, 3:4, 1:2 ) έχουν και βιολογική σημασία. Κατά κάποιο τρόπο φαίνεται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι κουρδισμένος όπως ένα μουσικό όργανο, ώστε να συντονίζεται με αυτές τις απλές αρμονικές συνηχήσεις. Η μελέτη αυτή έδειξε ότι όταν ακούμε σύμφωνα μουσικά διαστήματα που προέρχονται από τούς απλούς αρμονικούς λόγους 2:3, 3:4 και 1:2 το ηλεκτρικό σήμα της λειτουργίας του εγκεφάλου (ηλεκτροεγκεφαλογράφημα-ΗΕΓ) που προέρχεται απο διαφορετικές εγκεφαλικές περιοχές είναι απόλυτα συμμετρικό ενώ όταν ακούμε διάφωνα διαστήματα, δηλ. μη απλών ακεραίων αρμονικών λόγων το ΗΕΓ κατά διαφορετική εγκεφαλική περιοχή εμφανίζει μεγάλη ασυμμετρία. (άρθρο του γιατρού Θανάση Δρίτσα-http://www.cardiacmusic.gr/)

Το σπάνιο βιβλίο, Νίκος Λυγερός

 

Όλοι έψαχναν τα πλούτη και το χρυσό
για να μπορέσουν να υπάρξουν
δίχως να καταλάβουν ότι δεν ζούσαν.
Είχαν γεννηθεί σε μία νεκρή κοινωνία
όπου η μοναδική αξία ήταν η μονιμότητα.
Ποιος όμως τολμούσε να το πιστέψει;
Όλοι προτιμούσαν να λένε το ίδιο
και κυριαρχούσε το απόλυτο κενό.
Μόνο που κάποιος άνοιξε το σπάνιο βιβλίο.

Λυγερός Νίκος
Ο Νίκος Λυγερός είναι ο Έλληνας που κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ευφυΐας (IQ) στην κλίμακα Stanford-Binet, με 189 βαθμούς. Γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο, σύντομα όμως η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Γαλλία.
Ως ερευνητής κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής. Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στη Σχολή Στρατολογικού, στρατηγικός σύμβουλος, καθηγητής προικισμένων παιδιών, expert διερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιητής, επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, του μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας. Έχει ιδρύσει την οργάνωση «The Pi Society» στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω βαθμούς νοημοσύνης, που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο.
Δημοσίευσε περισσότερα από 3600 άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας. Έχει γράψει και εκδώσει ποιητικές συλλογές, σενάρια, κωμωδίες, δράματα , τραγωδίες , ορατόριο , όπερα, μυθιστορήματα, διηγήματα και δοκίμια.
(Σύνδεσμοι : www.lygeros.org , www.antifono.gr)


Το eMPOWER


Ηλεκτρονική ψηφοφορία για περιβαλλοντικά ζητήματα στην Ε.Ε.
http://www.ep-empower.eu/
Το eMPOWER είναι ένα πιλοτικό πρόγραμμα ηλεκτρονικής συμμετοχής συγχρηματοδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή .
Το έργο στοχεύει στην ενδυνάμωση της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών σε κοινά κρίσιμα περιβαλλοντικά θέματα μείζονος σημασίας. Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο του έργου διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις ώστε με τον κατάλληλο σχεδιασμό και τεχνογνωσία να αναδειχθούν κρίσιμα περιβαλλοντικά θέματα (όπως κλιματικές αλλαγές, διαχείρισης υδατικών πόρων, βιώσιμες μεταφορές) στο ευρύ κοινό, το οποίο και θα κληθεί να πάρει θέση συμμετέχοντας σε σχετικές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες

energeiakozani: Δημιουργώντας το ενεργειακό μας μέλλον

Κινήματα στο διαδίκτυο


Αναρτήθηκε από http://www.pokethe.gr/


Η Πολιτική στο διαδίκτυο

Μια εκρηκτικών διαστάσεων συμμετοχική διαδικασία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο.Αυτόνομοι Οργανισμοί, Πολιτικές οργανώσεις, ακτιβιστές και bloggers έδωσαν στο διαδίκτυο μια άλλη διάσταση, πέραν της εργαλειακής.


Η αντι-πληροφόρηση, εκτός του ελέγχου των επισήμων ΜΜΕ και των δημοσιογραφικών επιτελείων, συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον και σε πολλές περιπτώσεις ασκεί επιρροή για πολιτικά πρόσωπα και πολιτικές επιλογές (εκλογή Σαμαρά), ή αποκαλύπτει και τεκμηριώνει συγκαλυμμένες πτυχές σε πράγματα δημοσίου ενδιαφέροντος (εμβόλιο γρίπης των χοίρων).


Οι διαδικτυακές Καμπάνιες, συχνά εντυπωσιακών διαστάσεων, δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο παρέμβασης στις τοπικές υποθέσεις αλλά και στις παγκόσμιες διεργασίες και σε κυβερνητικές επιλογές. Η καμπάνια του Avaaz.org, που προκάλεσε διαδικτυακή διαμαρτυρία “για μια πραγματική συμφωνία στην Κοπεγχάγη”, συγκέντρωσε 11 εκατομμύρια υποστηρικτές σε 72 ώρες - η καμπάνια εξελίσσεται και ήδη έφτασε στο συγκλονιστικό αριθμό των 14.783.145 υποστηρικτών. Οι ομάδες του διαδικτύου προχωρούν μάλιστα μέχρι την διατύπωση Μανιφέστων και σχεδίων πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής, με βασικό μέσο επίτευξης το διαδίκτυο.


Προσωπικές ιστοσελίδες αποκαλύπτουν επιστημονικές εργασίες , προσωπικά ενδιαφέροντα και εξαιρετικές ιδιότητες των ανθρώπων - bloggers και παρέχουν, σε πολυάριθμους πολίτες, βήμα πολιτικής και προσωπικής έκφρασης, με επίσης πολυάριθμους αποδέκτες.


Παρακολουθούμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον την εξέλιξη αυτή, ως νέο “αυτοοργανούμενο σύστημα”, όπως προβλέπει η κβαντοφυσική (1) , και αξίζει, νομίζω, να διεισδύσουμε σε μερικές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.


To http://www.avaaz.org/


Το Avaaz.org αυτοπροσδιορίζεται ως “ένα νέο παγκόσμιο κίνημα στο διαδίκτυο με μια απλή δημοκρατική αποστολή: να κλείσει το χάσμα μεταξύ του κόσμου που έχουμε, και του κόσμου που οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν παντού”.


“Avaaz” σημαίνει “φωνή” σε πολλές γλώσσες της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης.


"Σε όλο τον κόσμο, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν μεγαλύτερη προστασία για το περιβάλλον, μεγαλύτερο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συντονισμένες προσπάθειες για τον τερματισμό της φτώχειας, της διαφθοράς και του πολέμου.

Ωστόσο, η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα, διότι οι διεθνείς αποφάσεις διαμορφώνονται από πολιτικές ελίτ που λογοδοτούν σε εταιρείες και δεν είναι σύμφωνες με τις απόψεις και τις αξίες των ανθρώπων του πλανήτη.

Η Τεχνολογία και το Διαδίκτυο επιτρέπουν στους πολίτες να διασυνδεθούν και να κινητοποιηθούν, όπως ποτέ πριν. Η ανάπτυξη ενός νέου μοντέλου διαδικτυακής “πολιτικής των πολιτών” προκαλεί αλλαγές στις χώρες από την Αυστραλία και τις Φιλιππίνες ως τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Avaaz χρησιμοποιεί αυτό το μοντέλο παγκόσμια, διασυνδέοντας τους ανθρώπους πέραν των συνόρων, ώστε να μεταφέρει τις πολιτικές των πολιτών στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων.

Το Avaaz έχει γίνει μια υπέροχη κοινότητα ανθρώπων από όλα τα έθνη, υπόβαθρα και ηλικίες.Ο πυρήνας του μοντέλου οργάνωσής μας είναι τα email που λειτουργούν σε 13 γλώσσες. Με την εγγραφή ώστε λαμβάνετε τις ειδοποιήσεις μας, θα είστε σε εγρήγορση σχετικά με τα επείγοντα παγκόσμια ζητήματα και τις ευκαιρίες για την επίτευξη αλλαγών. Τα μέλη του Avaaz μπορούν να ανταποκριθούν γρήγορα με μικρά ποσά συνδρομής ή εθελοντικές χορηγίες.

Σε λίγες ώρες μπορούμε να στείλουμε εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματα σε πολιτικούς ηγέτες, λέγοντάς τους να προχωρήσουν σε συμφωνία ια την κλιματική αλλαγή, να οργανώσουμε εκατοντάδες συγκεντρώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο καλώντας σε δράση για να αποτραπεί μια γενοκτονία, ή να συγκεντρώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, δολάρια και γιεν για να στηρίξουμε τις διαμαρτυρίες κατά της βίας στην Βιρμανία.

Σε λιγότερο από τρία χρόνια, έχουμε αυξηθεί σε πάνω από 3,5 εκατομμύρια μέλη, και αρχίσαμε να ασκούμε πραγματική επίδραση στην παγκόσμια πολιτική. Το Economist γράφει ότι το Avaaz είναι έτοιμο να παραδώσει “ένα εκκωφαντικό μήνυμα αφύπνισης” στους ηγέτες του κόσμου, το Ινδικό Express χαιρετίζει «το μεγαλύτερο αγωνιστή το διαδικτύου σε ολόκληρο τον κόσμο» και ο νομπελίστας Al Gore λέει “το Avaaz είναι εμπνευσμένο και άρχισε ήδη να κάνει τη διαφορά ”.


Αυτές τις μέρες το Avaaz διοργανώνει παγκόσμια διαβούλευση και ψηφοφορία σχετικά με τους στόχους, τις προτεραιότητες, τις παρεμβάσεις και την οργάνωσή του, για το 2010, στην οποία μέχρι σήμερα συμμετείχαν 48.138 άτομα.



Το Κίνημα Zeitgeist

Zeit (χρόνος) + Geist (πνεύμα): Το πνεύμα των καιρών, της εποχής: γερμανική έκφραση που σημαίνει το γενικό πνευματικό, ηθικό και πολιτισμικό περιβάλλον μιας περιόδου.


Προέλευση

Η ιδέα του Zeitgeist διατυπώνεται από παλιά από τον Johann Gottfried Herder και άλλους ερμανούς Ρομαντικούς όπως ο Cornelius Jagdmann, αλλά είναι ευρύτερα γνωστό από την Φιλοσοφία της ιστορίας του Χέγκελ. Το 1769 ο Herder έγραψε μια κριτική στην εργασία Genius seculi (Ευφυής αιώνας) του φιλολόγου Christian Adolph Klotz και εισήγαγε τη λέξη Zeitgeist στην γερμανική ως μετάφραση της έκφρασης genius seculi.


Πώς αυτοπροσδιορίζεται

"Το Κίνημα Zeitgeist δεν είναι ένα πολιτικό κίνημα. Δεν αναγνωρίζει κράτη, κυβερνήσεις, φυλές, θρησκείες ή τάξεις. Η κατανόηση μας δείχνει, ότι αυτές είναι ψευδείς, ξεπερασμένες διακρίσεις, που απέχουν πολύ από θετικούς παράγοντες για την πραγματική συλλογική ανθρώπινη ανάπτυξη και δυναμικό. Βάση των παραπάνω είναι η εξουσία, η διαίρεση και η διαστρωμάτωση, δεν είναι η ενότητα και η ισότητα, που είναι ο στόχος μας.

Έχουμε την πρόθεση να αποκαταστήσουμε τις θεμελιώδεις ανάγκες και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση μέσω της προώθησης των πιο σύγχρονων αντιλήψεων σχετικά με το ποιοι και τι πραγματικά είμαστε, σε συνδυασμό με το πώς η επιστήμη, η φύση και η τεχνολογία (και όχι η θρησκεία, η πολιτική και το χρήμα)κρατούν τα κλειδιά της προσωπικής μας ανάπτυξης, όχι μόνο ως μεμονωμένα ανθρώπινα όντα, αλλά ως πολιτισμός,τόσο δομικά όσο και πνευματικά.

Ο στόχος είναι να αναθεωρηθεί η κοινωνία του κόσμου μας σε όλα τα επίπεδα σύμφωνα με τις γνώσεις του σήμερα. Όχι μόνο για να ευαισθητοποιήσει σχετικά με τις κοινωνικές και τεχνολογικές δυνατότητες, που πολλοί έχουν εκπαιδευτεί να θεωρούν ως αδύνατες ή ενάντια στην “ανθρώπινη φύση”, αλλά και για να προωθήσει τα μέσα για την υπέρβαση αυτών των στοιχείων της κοινωνίας που διαιωνίζουν τέτοια παρωχημένα συστήματα.

Η κατανόηση του ότι είμαστε συμβιωτικά όντα και ότι ζούμε σε ένα συμβιωτικό σύμπαν θα πρέπει να έχει σημαντικό αντίκτυπο στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε προς τα πάντα και προς όλους.

Η ανθρώπινη νοημοσύνη και συνειδητοποίηση, συνδυασμένες με τη στοχαστική διαχείριση και τη χρησιμοποίηση των γήινων πόρων είναι πραγματικά τα μόνα θεμελιώδη ζητήματα. Όλα τα άλλα χτίζονται πάνω σε αυτά. Επομένως, πρέπει να αρχίσουμε μια προσέγγιση που μεγιστοποιεί την εκπαίδευση, την τεχνολογία και τη διαχείριση των πόρων.

Μέχρι να γίνει αυτό, η βιωσιμότητα θα βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτός είναι ο στόχος του Venus Project και του κινήματος Zeitgeist."

Τι είναι το Venus Project;
" Δεν έχει νόημα να επικρίνεις τον πολιτισμό του σήμερα χωρίς να προσφέρεις εναλλακτικές λύσεις. Το Venus Project προτείνει σχέδια για μία κοινωνική αλλαγή που θα οδηγήσει προς έναν ειρηνικό και βιώσιμο παγκόσμιο πολιτισμό. Περιγράφει ένα εναλλακτικό κοινωνικό πρότυπο, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένας τρόπος της ζωής και όχι μόνο προκηρύξεις κάποιου εγγράφου. Το Venus Project έχει ένα όραμα για το πως μπορεί να είναι το μέλλον εάν εφαρμόσουμε αυτά που ήδη ξέρουμε για να πετύχουμε έναν βιώσιμο παγκόσμιο πολιτισμό. Απαιτεί έναν επιστημονικό επανασχεδιασμό του πολιτισμού μας, στον οποίο ο πόλεμος, η φτώχεια, η πείνα, το χρέος, και τα άσκοπα βάσανα του ανθρώπου, αντιμετωπίζονται, όχι ως αναπόφευκτα αλλά ως απαράδεκτα. Οτιδήποτε λιγότερο θα οδηγήσει σε μια καταστρεπτική συνέχεια των προβλημάτων που είναι εμφυτευμένα στον κόσμο του σήμερα.
Το “Venus Project” δημιουργεί μία κοινωνία τεχνολογίας, στην οποία οι υπολογιστές αντικαθιστούν το παλιό σύστημα εκλογής πολιτικών, το οποίο, στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιπροσωπεύεται από παγιωμένα και κατοχυρωμένα συμφέροντα."

Το zeitgeist και η Google
" Η Google αποκαλύπτει το πνεύμα zeitgeist μέσω της συνάθροισης των εκατομμυρίων των ερωτήσεων αναζήτησης που λαμβάνουμε καθημερινά. Έχουμε διάφορα εργαλεία που δίνουν , με διορατικότητα , την διάρθρωση στις παγκόσμιες, περιφερειακές, προηγούμενες και παρούσες τάσεις αναζήτησης. Αυτά τα εργαλεία είναι διαθέσιμα για σας, για να παίξετε, να εξερευνήσετε και να μάθετε από αυτά. Χρησιμοποιήστε τα για όλα τα θέματα, από την επιχειρησιακή έρευνα ως τις απαντήσεις μικροζητημάτων."



Τα blogs

Το weblog ή ιστολόγιο (ή συχνά απλά “blog” για συντόμευση), είναι μια συχνά ενημερωνόμενη σελίδα στο διαδίκτυο, που αποτελείται συνήθως από σύντομα σημειώματα, σε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Συχνά τα blogs χρησιμοποιούνται ως σύνδεσμοι για ενδιαφέροντα ευρήματα στο διαδίκτυο, ή για καταχωρήσεις τύπου ημερολογίων για τη ζωή κάποιου, ή συχνά και τα δύο.
Η πολιτική κουλτούρα των ελληνικών blogs
Πολύ ενδιαφέρουσα η έρευνα του Monthly Review, με επεξεργασία στοιχείων από τη VPRC σχετικά με την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων Bloggers. Αναφέρουμε τα χαρακτηριστικά συμπεράσματά της :
“Άνδρες, ανώτερης μόρφωσης, μάλλον εξασφαλισμένης κοινωνικής ένταξης, μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα και φοιτητές, με ενδιαφέρον για την πολιτική, με υψηλό δείκτη παρακολούθησης της δημόσιας σφαίρας, δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της δημοκρατίας και την ποιότητα της πολιτικής ενημέρωσης που παρέχεται σήμερα στην Ελλάδα, ενεργοποιημένοι, ωστόσο, κοινωνικά πολίτες, αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη φυσιογνωμία των bloggers στην Ελλάδα του 2008”.
Το blogging αποτελεί για την κοινωνική αυτή ομάδα τρία πράγματα, τρόπο έκφρασης, μορφή πολιτικής συμμετοχής και χώρο δημοσιοποίησης ιδεών και «προσωπικών» απόψεων.
Εμφανίζεται να υποκαθιστά την «παλαιότερη» συμμετοχική πρακτική της κομματικής (πολιτικής) στράτευσης, από μεγάλο δε μέρος του πληθυσμού αυτού (44%) εκφράζεται η άποψη ότι τα blogs έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το κοινωνικο-πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Πιστεύεται, επίσης, ότι στο μέλλον θα έχουν τη δύναμη να προκαλούν μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις (34%) και να αποτελούν το κύριο μέσο αντικειμενικής πολιτικής ενημέρωσης (21%). Το 9% των ερωτώμενων πιστεύει ότι τα blogs θα εξυπηρετούν κυρίως διαφημιστικούς σκοπούς, ενώ μόλις στο 5% ανέρχεται το ποσοστό όσων προβλέπουν απουσία των blogs στο μέλλον. Πολύ μικρό, τέλος, είναι το ποσοστό των ερωτώμενων (2%), οι οποίοι πιστεύουν ότι τα blogs στο μέλλον θα αποτελέσουν μέσο εξυπηρέτησης άνομων συμφερόντων, ενώ σχεδόν 3 στους 10 bloggers αδυνατούν να κάνουν προβλέψεις για το μέλλον των blogs.
Βρισκόμαστε πιθανόν μπροστά σε μια νέα δυναμική πολιτικής επικοινωνίας και κοινωνικής ενεργοποίησης.
Η κρίση της δημοκρατίας και των αντιπροσωπευτικών θεσμών, η χαμηλή αξιοπιστία του κομματικού συστήματος και των κομμάτων, η κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική ενημέρωση, η απαξίωση του ενημερωτικού και πολιτισμικού τηλεοπτικού προϊόντος τροφοδοτούν την καθημερινότητα του blogging, αλλάζοντας σταδιακά όλη την ιδεολογικο-πολιτική χαρτογράφηση των μέσων επικοινωνίας, αλλά και της πολιτικής κουλτούρας.
Τα ερωτήματα που θέτει η «πολιτιστική επανάσταση» των blogs είναι σημαντικά: Πόσος (πραγματικός) χώρος θα απομείνει σε λίγο καιρό στο τηλεοπτικό ενημερωτικό προϊόν; Πόσο εφικτή θα είναι η ανάκαμψη των εφημερίδων και υπό ποίους όρους μπορεί να συμβεί πιθανόν αυτό; Πόσο αποτελεσματικά θα είναι τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης στο να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν τις νέες κοινωνικές ταυτότητες και πρακτικές; Διαμορφώνεται μήπως ένας νέος, ανεξάρτητος από την πολιτική και την οικονομική εξουσία κοινωνικός χώρος, εντός του οποίου συγκροτούνται αναμειγνυόμενες πολλαπλές κοινωνικές ταυτότητες, πολύμορφες αλλά πάντοτε «αντιεξουσιαστικές» πολιτικές ιδέες και, κυρίως, νέες μορφές κοινωνικής συσπείρωσης και κινητοποίησης;
Τα στοιχεία της έρευνας, τουλάχιστον για το τελευταίο ερώτημα, απαντούν καταφατικά. Οι ενδείξεις που προκύπτουν οδηγούν στη διαπίστωση ότι οι αλλαγές που εγκυμονούνται στην ελληνική κοινωνία θα είναι στα επόμενα χρόνια βαθύτατες. Απομένει να αποκρυσταλλωθεί η μορφή τους και η θεσμική τους συγκρότηση.

Το μανιφέστο των blogs
Το 2008 οι έλληνες Bloggers δημοσίευσαν και συζήτησαν το Μανιφέστο τους.
Στις συζητήσεις αναρωτήθηκαν αν “αρχίζουμε να αποκτάμε χαρακτηριστικά κινήματος ή κοινωνικού ρεύματος; Διότι μανιφέστα εκδίδουν κινήματα ή κοινωνικά ρεύματα. Δεν συμφωνώ στο κεντρικό ζήτημα υπεράσπισης της ανωνυμίας και το δείχνω έμπρακτα γράφοντας ουσιαστικά επώνυμα. Κατανοώ όμως το σκεπτικό της υπεράσπισης της”.
Και διατύπωσαν τις βασικές θέσεις τους:
“Οι παρακάτω 9 θέσεις είναι μια προσπάθεια να διαδοθεί η ιδέα του τι πραγματικά είναι ένα blog, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα Media. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να το αναπαράγουν όσοι Bloggers συμφωνούν με τις θέσεις του.
1. Τα blogs είναι διάλογος – ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία και επικοινωνία.
3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες – τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.
8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger”.
Μια ελληνική άποψη για τα blogs δημοσιεύθηκε παλαιότερα απο το udemand και συνεισφέρει στο διάλογο για τη σημασία των blogs ως εξής:
“ Ίσως τα blogs να μπορούσαν να βοηθήσουν στην εξεύρεση λύσεων ή τουλάχιστον στην εντονότερη πολιτικοποιημένη δραστηριοποίηση των πολιτών. Δεν μας ενδιαφέρει ο αλληλοσπαραγμός των δημοσιογράφων, δεν θέλουμε, μόνο, τα άπλυτα του πολιτικού συστήματος, δεν μας ενδιαφέρει ο κιτρινισμός. Θέλουμε πρωτοβουλίες και πολιτικό προβληματισμό!

Τα blogs μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως ένας δημόσιος χώρος πολιτικής συζήτησης. Ο καθένας μπορεί να εκφράσει την άποψή του. Όλοι στις παρέες μας βλέπουμε ότι υπάρχουν φίλοι μας με απόψεις και ιδέες για ένα καλύτερο πολίτικο σύστημα, για μία καλύτερη καθημερινότητα. Μπορούμε μέσω των blogs να καταθέτουμε τις ιδέες αυτές και να δημιουργηθεί μία δυναμική πραγματικής αλλαγής. Η ανύπαρκτη κοινωνία των πολιτών μπορεί να ξεκινήσει από τα blogs. Ομαδικές εκδηλώσεις, μαζικές συλλογές υπογραφών, μαζικά και οργανωμένα μποϋκοτάζ και οτιδήποτε άλλο θεωρηθεί εφικτό και χρήσιμο”.
Οι δηλώσεις ταυτότητας στις προμετωπίδες των Bloggers είναι χαρακτηριστικές :
ΣΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΗΜΕΡΙ.
ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΡΜΗΤΗΡΙΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ , ΣΚΕΨΗΣ , ΚΑΙ «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» ΤΩΝ «ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΕΝΩΝ» .ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΙΣΤΟΣ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ.
ή
Υπάρχει η άποψη ότι ένα blog είναι μόνο ένα προσωπικό ημερολόγιο

ΛΑΘΟΣ !

Ενα blog μπορεί να είναι:

*Ένας πίνακας νέων ή ανακοινώσεων

*Ένα προσωπικό ημερολόγιο

*Μια συλλογή από links

*Ένας χώρος συνεργατών

*Μια καθημερινή εξαγγελία
*Μια πολιτική εξέδρα
*Οι προσωπικές σου σκέψεις
Με λίγα λόγια το blog είναι ό,τι εσύ θέλεις. Είναι ο προσωπικός σου χώρος στο διαδικτυο, μια ιστοσελίδα που ενημερώνεται σε καθημερινή βάση (ή όποτε εσύ θέλεις) που οι άλλοι χρήστες μπορούν να στέλνουν την γνώμη τους για το περιεχόμενο της (αν εσύ το επιτρέπεις).

Ο ανταγωνισμός των εταιρειών για τα ιστολόγια
“Aυξάνουν δύναμη τα blogs, στάσιμο το Twitter”, παρά τις εκτιμήσεις πολλών για το αντίθετο.

"Αν και ένα χρόνο πριν η κρατούσα άποψη ήθελε τα blogs να «αργοπεθαίνουν» εξαιτίας της εμφάνισης του Twitter,τα σημερινά δεδομένα διαψεύδουν παρόμοιους ισχυρισμούς.
Παρόλο που η απλότητα και η αμεσότητα του Twitter φάνηκε να είναι πιο ελκυστική συγκριτικά με τα posts μακρόσυρτων σκέψεων η πραγματικότητα διαμορφώνεται διαφορετικά.Συγκεκριμένα, ενώ το Twitter «δυσκολεύεται» με την σταθεροποιημένη ανάπτυξή του –σύμφωνα με στοιχεία της comScore– και με την μη πτώση του TweetDeck, η πλατφόρμα φιλοξενίας blogs Wordpress αυξάνει τους μοναδικούς επισκέπτες της έπειτα από μια σταθερή περίοδο ως τον Μάρτιο.
Ειδικότερα, το Τwitter είχε 58,3 εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες από 58,4 εκατομμύρια τον Σεπτέμβριο ενώ η Wordpress κέρδισε 10 εκατομμύρια επισκέπτες στο τέλος του μήνα, αγγίζοντας τα 151,8 εκατομμύρια."
[www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Τechcrunch, 25/11/09 .]

Η ελευθερία και η προσέγγιση που απολαμβάνουν οι χρήστες του διαδικτύου, ο χρόνος που διαθέτουν οι “ασφαλείς και ευτυχείς” πολίτες για να επικοινωνήσουν, να συνεννοηθούν, να εκθέσουν τον εαυτό τους και τις απόψεις τους σε εκατομμύρια “άλλους” , ή για να προωθήσουν, οι πιο πολιτικοποιημένοι, λύσεις τοπικές και παγκόσμιες, ελπίζουμε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να επαναπροσεγγίσει τις αξίες της και να αλλάξει :

“Αν η ελευθερία είναι τόσο δύσκολη ως φιλοσοφική έννοια για τα άτομα, είναι διότι γνωρίζουν μόνο τη σκλαβιά της ευτυχίας που αποτελεί τον απόλυτο στόχο της ασφάλειας και της ειρήνης. Όμως τα άτομα δεν είναι καν νεκροί άνθρωποι. Διότι αυτοί παραμένουν ζωντανοί μέσα στην ανθρωπότητα. Η ελευθερία είναι ένα από τα μέσα προσέγγισης της ανθρωπότητας, διότι προσφέρει στο πλαίσιο της ανθρωπιάς, μέσω της ισότητας και της αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία της σπατάλης και της αγοράς” λέει ο Νίκος Λυγερός.


[Υποσημείωση (1):Οι τέσσερις κύριες θεωρητικές καινοτομίες της κβαντικής μηχανικής: απροσδιοριστία, υπέρθεση, ασύμβατα παρατηρήσιμα μεγέθη και εμπλοκή. Θα μιλήσουμε γι’ αυτά αργότερα.]