58 ανυπόμονοι (;) μεταρρυθμιστές

Πηγή: Left Liberal Synthesis: Ακατανόητος και ίσως επιβλαβής μαξιμαλισμός:          

Τελικά βρεθήκαμε στο Free Thinking Zone  για τη συζήτηση των bloggers. Το κλίμα ήταν χαλαρό, το ύφος της συζήτησης και η διάταξη του χώρου προσιδίαζε προς ένα παραγωγικό  "πολιτικό  εργαστήριο" .Οι σκέψεις που κατέθεσα ήταν συνοπτικά οι ακόλουθες:

Η πρωτοβουλία , όπως τουλάχιστον περιγράφεται στην γενέθλια πρόσκληση-διακήρυξη δεν με βρίσκει σύμφωνο. Την βρίσκω σχετικά αυτοκαταστροφική για το μέλλον των εύλογων μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Οι 58 "εκβιάζουν" την δημιουργία ενός πολιτικού υποκειμένου για να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, ενώ ρισκάρουν να αποδυναμώσουν εμμέσως την επερχόμενη νίκη ένός αυτούσιου καθαρά αυτοδιοικητικού ρεύματος το οποίο κινείται στους άξονες των εύλογων μεταρρυθμίσεων που έχουμε ανάγκη .Την ώρα που ο Συριζα, ανατρέπει τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς , υποβιβάζει τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα και υποτάσσει τα πάντα στο "fast track αντιμνημόνιο", μια σειρά πετυχημένων  δημάρχων στο κλίμα των πέντε κινδυνεύουν να νικήσουν χωρίς ιδεολογικοπολιτική καταξίωση.

Η γενική αίσθηση ότι ένας χώρος μπορεί να εκπροσωπηθεί πολιτικά επειδή θα στελεχωθεί από πρόσωπα κύρους, είναι λανθασμένη. Υποτιμά την ανάγκη συμβολικών ταυτίσεων, συναισθηματικών προβολών, τη σημασία της «ιστορικής συνέχειας»  Το ιστορικό παράδειγμα της Συμμαχίας του 77 κσι η πρόσφατη πανωλεθρία Μόντι στην Ιταλία τεκμηριώνουν πως η πολιτική σύγκρουση γίνεται σε πολλαπλά επίπεδα. Με την έννοια αυτή η αποτύπωση ενός τοπολογικού πολιτικού κέντρου trans όπου διασταυρώνονται και επικοινωνούν μεταρρυθμιστές όλων των εκκινήσεων είναι ολέθρια. Οι μεταρρυθμίσεις ιστορικά επιτυχαίνουν όταν οι μεταρρυθμιστές είναι ισχυροί, ταυτόχρονα συγχρονισμένοι , εντός των πολιτικών οικογενειών τους και όχι όταν συνωστίζονται άχρωμοι στο υπερβατικό «κέντρο».  

Η πολιτική αποτύπωση του Συριζα ως "νεοκομμουνιστικού" και η ευρύτερη δυσανεξία προς τον χώρο είναι άστοχη. Ο ρητορικός ριζοσπαστισμός, η αναβολή των εύλογων μεταρρυθμίσεων, η εύνοια στο τοπικό και το μερικό, δεν προέρχονται από τον "κομμουνισμό" αλλά από τον τυπικό αστικό χαρακτήρα του Συριζα. 

Ίδιον όλων των αστικών εκάστοτε αντιπολιτεύσεων είναι η θεατρική οξύτητα. Μάλιστα αν συγκριθεί  ο Τσίπρας με τον Γαπ του 07-09 ( επικεφαλής ομάδας τρακτέρ με άροτρα με σκοπό το Σύνταγμα, διαδήλωση κατά της Cosco,συμπαράσταση στον Γκορτσίδη, επανακρατικοποίηση του Οτε κλπ) μάλλον φαίνεται ελαφρώς πιο νουνεχής. Η παθολογική δυσανεξία προς τον Συριζα,ουσιαστικά τον ακολουθεί στην αδιέξοδη γραμμή του να μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα. Στην λογική αυτή ο Συριζα φλερτάρει με  την ιδέα να καταγραφεί ως  νικητής στο Ευρωπαικό γίγνεσθαι μαζί με την Marine Le Pen. Μια   αποκωδικοποίηση των ευρωπαϊκών εκλογών, με το ίδιο κριτήριο ( οι νικητές νομιμοποιούνται να κυβερνήσουν) δημιουργεί ένα πολιτικό τοπίο εντός του οποίου υπονομεύεται το ίδιο το δικό του σχέδιο. Ο Συριζα διεκδικεί για τον εαυτό του την διακυβέρνηση, για να συνδιαλέγει με την πιο ευρωφοβική καιροσκοπική Γαλλία καταγράφοντας μια εκβιαστική Πύρρειο νίκη. Η αποτροπή των ευρωεκλογών - δημοψήφισμα αδυνατίζει με την ασθμαίνουσα συγκόλληση που προτείνουν οι 58, γιατί αδυνατίζει τον υφιστάμενο παραγωγικό κατακερματισμό και δραματοποιεί την σύγκρουση.

 Oι 58 μπορούν να έχουν μια ιστορική ευκαιρία αν αναστείλουν το σχέδιο τους για ενα ψηφοδελτίο των ευροεκλογών και να μετατραπούν σε think tank του ευρύτερου διακομματικού ρεύματος που εκπροσωπουν οι Καμίνης, Μπουτάρης, Βερνίκος(;), Ιωακειμίδης κλπ. Το ρεύμα αυτό μπορεί να καταγραφεί ως ο μεγάλος νικητής σε μια περίπλοκη συγκυρία. Στο επίπεδο αυτό είναι φυσική και δυνατή μια τοπολογική συμπόρευση των πάσης εκκίνησης μεταρρυθμιστών. 

Με ένα παράδοξο τρόπο οι 58 αγνοούν τον υπαρκτό ευρύτερο μεταρρυθμισμό για να εμπλακούν σε μια πολιτική κατασκευή η οποία δεν προκύπτει από πουθενά (άρνηση Δημαρ). Τα δια γυμνού οφθαλμού ορατά , κατασκευασμένα ερωτήματα των δημοσκοπήσεων για την κεντροαριστερά , όπου η υποστήριξη προκύπτει ήδη  από την πλοκή του ερωτήματος (κλασσικό κολπάκι) , επιβεβαιώνουν πως ο καταρρέων Δολ πάει να πάρει στο λαιμό του και άλλους. Είμαστε τόσο αφελείς;

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.



(Κωνσταντίνος Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

επικατάρατος εν γη αλμυρά. . .

Πηγή :http://www.euro2day.gr  , 10/10/13

Τα hedge fund στην ελληνική "γη της ευκαιρίας"

Ο κατάλογος των καλεσμένων στο μεγάλο γκαλά που δόθηκε στη Ν.Υόρκη προς τιμήν του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν ενδεικτικός της τεράστιας σημασίας της συνάθροισης: Οι "μέγιστοι" της ελληνικής διασποράς και η αφρόκρεμα της Wall ήταν όλοι εκεί.

Από τον Andrew Liveris της Dow Chemical μέχρι τον πρέσβη John Negroponte, οι «μέγιστοι και οι βέλτιστοι» της ελληνικής διασποράς συγκεντρώθηκαν πρόσφατα, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια σαμπάνιας τους σε δείπνο, όπου απόλαυσαν τα εδέσματα της σεφ Αργυρώς Μπαρμπαρήγου, στη μεγάλη δεξίωση του 583 Park Avenue.

Ο Bill Clinton παρέθεσε ομιλία, κλέβοντας τρόπον τινά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από τον τιμώμενο καλεσμένο της βραδιάς, τον Έλληνα πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.

Ο κατάλογος των καλεσμένων ήταν ενδεικτικός της τεράστιας σημασίας που είχε η συνάθροιση: Εκτός από τους Έλληνες παριστάμενους, παραβρέθηκε και η αφρόκρεμα της Wall Street. Για τον κ. Σαμαρά, η δεξίωση αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό της νεοϋρκέζικης περιοδείας, που ξεκίνησε με ιδιωτική συνάντηση με τον Jamie Dimon, της JPMorgan, και ένα απόγευμα στην εταιρία διαχειριστών hedge fund, μεταξύ των οποίων ο John Paulson, ο πολυεκατομμυριούχος επικεφαλής του Paulson & Co.

Οι λόγοι ήταν σαφείς: Τα hedge funds -που κάποτε κατηγορήθηκαν ότι διόγκωσαν ή και προκάλεσαν ακόμη την ελληνική κρίση χρεών σφυροκοπώντας τις τιμές των ομολόγων της- περιλαμβάνονται σήμερα στους πλέον αισιόδοξους και σημαντικούς παίκτες στην ελληνική αγορά. Η Ελλάδα, με 1,4 εκατ. ανέργους, αποδεικνύεται ότι είναι η «γη της ευκαιρίας» για τους χρηματοπιστωτικούς κερδοσκόπους.
«Παρατηρούμε μεγάλη εισροή ρευστότητας τελευταία, με οδηγούς επενδυτικές τράπεζες που κατευθύνουν hedge funds και επενδυτές αναδυόμενων αγορών σε roadshows της Ελλάδας,» εξηγεί ο George Zois, επικεφαλής ελληνικών μετοχών της χρηματιστηριακής Exotix.

Ο καταπονημένος τραπεζικός τομέας της Ελλάδας έχει συγκεντρώσει μεγάλο ενδιαφέρον από τους επενδυτές. Οι Paulson & Co, Baupost, Dromeus, York Capital, Eaglevale και Och-Ziff συγκαταλέγονται σε αυτούς που έχουν αγοράσει μετοχές της Alhpa Bank και της Πειραιώς. Όλοι είχαν σημαντικά κέρδη.
Για παράδειγμα, οι μετοχές της Alpha Bank έχουν σημειώσει άνοδο 32% από την ανακεφαλαιοποίηση του Ιουνίου. Ακόμα και μετά την άνοδο αυτή, τελεί υπό διαπραγμάτευση στο 80% της λογιστικής της αξίας, χαμηλότερα από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Εν τω μεταξύ, hedge funds που συμμετείχαν στην ανακεφαλαιοποίηση έλαβαν και αυτά warrants, μετατρέψιμα σε 7,4 μετοχές της Alhpa Bank με τιμή άσκησης 4%, 5% και 8% υψηλότερη από την τιμή έκδοσης έπειτα από ένα, δύο και πέντε χρόνια από την έκδοση.

Για τα funds αυτά, η επένδυση στην Alhpa -μετοχές και warrants- αποδίδει μέχρι τώρα 290%.
Η επένδυση στα warrants* σημαίνει ακόμα ότι τα hedge funds μπορεί να κυριαρχήσουν στο μετοχολόγιο των μετόχων των ελληνικών τραπεζών. Αν όλα τα warrants μετατρέπονταν σήμερα σε μετοχές, ανέφερε ένας διαχειριστής hedge fund, τότε το 50% της Alhpa Bank και της Πειραιώς θα βρισκόταν στα χέρια των hedge funds.

Οι επενδυτές έχουν διαισθανθεί ευκαιρίες και πέρα από τις τράπεζες. Εταιρείες όπως ο ΟΠΑΠ, το μονοπώλιο στον τζόγο, ο ΟΤΕ και η Ελλάκτωρ, όμιλος με συμφέροντα στις κατασκευές, στη διαχείριση αποβλήτων και στις εξορύξεις, τα έχουν πάει αρκετά καλά. Ο ΟΠΑΠ έχει κερδίσει περίπου 70% φέτος, ο ΟΤΕ έχει σημειώσει άνοδο 63% και η Ελλάκτωρ 48%.

«Όταν ξεκινήσαμε το ελληνικό fund μας προ έτους, στην αρχή ο κόσμος μας κορόιδευε», σχολιάζει ο Αχιλλέας Ρισβάς του Dromeus Capital, hedge fund που έχει επικεντρώσει τις επενδύσεις του στην Ελλάδα. «Μετά άρχισαν να επιχειρηματολογούν. Και σήμερα θέλουν να επενδύσουν σε εμάς».
To Dromeus εξασφάλισε απόδοση 40% το 2012. Κερδίζει 93% ως τώρα φέτος. Ο μέσος όρος απόδοσης των hedge funds είναι 5,6% φέτος και πέρυσι ήταν 6,4%, σύμφωνα με στοιχεία του HFR.
Για τον κ. Ρισβά οι ευκαιρίες στην Ελλάδα είναι ακόμα άφθονες. «Υπάρχει προφανώς ακόμα upside στις 'δημόσιες αγορές', αλλά νομίζω ότι η επόμενη φάση στο ελληνικό στοίχημα είναι στις ιδιωτικές αγορές», λέει. «Το real estate έχει υποστεί βαθιά υποχώρηση, για παράδειγμα. Η αγορά γραφείων πρώτης κατηγορίας (prime) υποχώρησε 50-60% και ακόμα πιέζεται».

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι κίνδυνοι δεν είναι υψηλοί. Τα ελληνικά assets υπέστησαν μεγάλη πτώση τιμών το καλοκαίρι, ακολουθώντας το παγκόσμιο ξεπούλημα στις αναδυόμενες αγορές και οι αβεβαιότητες εξακολουθούν να είναι πάρα πολλές για το μέλλον των περιφερειακών κρατών της Ευρώπης.

«Αυτή η χώρα είναι σε βαθιά ύφεση για τέσσερα χρόνια», σημειώνει ο Paolo Batori της Morgan Stanley,επικεφαλής στο τμήμα ανάλυσης κρατικού χρέους. «Είναι θετικό ότι τώρα έχουμε 'πράσινα βλαστάρια' (green shoots), αλλά η ισχύς τους εξαρτάται από το τι θα συμβεί στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια οικονομία».

Πάνω απ' όλα, όμως, το ρίσκο είναι εσωτερικό και πολιτικό. Η εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση είναι κρίσιμο δομικό στοιχείο της προθυμίας των περισσότερων hedge funds να τοποθετηθούν στη χώρα, υποστηρίζει σε ιδιωτική συζήτηση επικεφαλής ενός εξ αυτών. Το φλερτ του κ. Σαμαρά με τα hedge funds μπορεί να είναι ασυνήθιστο, δεν είναι όμως αδικαιολόγητο.

ΠΗΓΗ: FT.com

Βλέπε και : Επέλαση hedge funds στις ελληνικές τράπεζες

..................................................................................................................................................................................................................

Κοντολογίς: Το ελληνικό κράτος ανακεφαλαιοποιώντας τις τράπεζες, δέμευσε κεφάλαια 200 δις ευρώ για την παροχή ρευστότητας και εγγυήσεων στις Ελληνικές Τράπεζες, χωρίς κανένα άλλο κέρδος, πλήν της βιωσιμότητας του τραπεζικού συστήματος. 

Τα  hedge funds  ανακεφαλαιοποιώντας τις τράπεζες , γίνονται μέτοχοι των τραπεζών, των ελληνικών επιχειρήσεων και της κινητής και ακίνητης περιουσίας  των Ελλήνων, έναντι κινδύνου και υψηλών κερδών .

Εμείς: Τί ακριβώς μπορούμε να περιμένουμε απο την "πολύ φιλική προς τις επιχειρήσεις κυβέρνηση της Ελλάδας", τις "πολύ καλά κεφαλαιοποιημένες" τράπεζες, το υπερχρεωμένο, κουτό, δειλό και διεφθαρμένο κράτος μας; 

Μάλλον μόνο την χειραφέτησή μας. Έναντι κινδύνου και κέρδους επίσης.

..................................................................................................................................................................................................................

* Ηedge fund  αντισταθμιστικό κεφάλαιο (ο ακριβής όρος αποδίδεται στα ελληνικά ως «αντισταθμιστικό αμοιβαίο κεφάλαιο υψηλού κινδύνου»):  είναι επενδυτικά κεφάλαια που μπορούν να ενσωματώνουν μια ευρύτερη γκάμα επενδύσεων και χρηματοοικονομικών προϊόντων σε σχέση με άλλα επενδυτικά μοντέλα. Αυτά όμως τα αμοιβαία κεφάλαια είναι διαθέσιμα μόνο σε συγκεκριμένους επενδυτές όπως τα Ασφαλιστικά Ταμεία, Ιδρύματα, Πανεπιστημιακά κληροδοτήματα και επενδυτές με πολύ υψηλά ποσά προς επένδυση. Το επιτρεπόμενο είδος των επενδυτών καθορίζεται από τις ρυθμιστικές αρχές της κάθε χώρας. Τα hedge funds είναι συνήθως ανοιχτά, δηλαδή ο επενδυτής μπορεί να επενδύσει επιπλέον κεφάλαια ή να αποσύρει μέρος του κεφαλαίου του σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα.

Warrants : τίτλοι που δίνουν στον κάτοχό τους το δικαίωμα να πληρώσει την τιμή εξάσκησης για να αποκτήσει μετοχές σε συγκεκριμένες ημερομηνίες στο μέλλον. Οπότε η αξία τους συνδέεται με την πιθανότητα η μετοχή να είναι πάνω από την τιμή εξάσκησης στις ημερομηνίες αυτές. Όσο πιο μεγάλη η πιθανότητα αυτή τόσο πιο πολύ είναι κάποιος διατεθειμένος να πληρώσει για τα warrants άρα τόσο πιο μεγάλη η αξία τους.

Πράσινοι βλαστοί (green shoots) : όρος που χρησιμοποιείται για να υποδείξει σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης κατά τη διάρκεια μιας περιόδου οικονομικής ύφεσης.

...............................................................................................................................................................

επικατάρατος εν γη αλμυρά. . .απο το ποίημα του Βύρωνα Λεοντάρη“Αγριομυρίκη εν τη ερήμω…” 

η ΠΟΛΙΤΕΙΑ των hedge fund

ΠΗΓΗ: euro2day.gr
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο... των hedge fund
Jonathan Ford

Από το πρώτο hedge fund τη δεκαετία του '40 μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Οι παχυλές αμοιβές όμως παραμένουν, αν και δεν είναι διατηρήσιμες. Το μοντέλο μηδενικού αποτελέσματος και οι ανάρμοστες μέθοδοι ενός κλάδου που πλέον είναι... mainstream.

Ο Άλφρεντ Γουίνσλοου Τζόουνς ρωτήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70 πώς έβλεπε τις προοπτικές των εξειδικευμένων επενδυτικών οχημάτων, τα οποία θεωρείται ότι ο ίδιος εφηύρε, και δεν δήλωσε αισιόδοξος. «Τα hedge funds δεν έχουν μπροστά τους λαμπρό μέλλον» είχε απαντήσει.

Ο Τζόουνς πίστευε πως μπορούσε εύκολα κανείς να αντιγράψει το επενδυτικό στυλ των hedge funds και πως οι ανισορροπίες στις οποίες στηρίζονται αυτά τα επενδυτικά οχήματα σύντομα θα εξαλειφθούν. Δεν πίστεψε ούτε μία στιγμή ότι τα hedge funds θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικό τμήμα της επενδυτικής σκηνής.

Εάν ζούσε στις μέρες μας, θα είχε εκπλαγεί από τις αντοχές του δημιουργήματός του. Τα hedge funds δεν είναι πλέον προνόμιο μόνο των λίγων πλούσιων επενδυτών και διαχειρίζονται κεφάλαια 2,5 τρισ. δολ., πολλά εκ των οποίων προέρχονται από συνταξιοδοτικά ταμεία. Το ποσό είναι πολύ υψηλότερο από το 1,9 τρισ. δολ. που διαχειρίζονταν τα hedge funds προ κρίσης.

Ένα πράγμα, ωστόσο, δεν έχει αλλάξει. Η δομή των αμοιβών που εφηύρε ο Τζόουνς για τη χρηματοδότηση του πρώτου fund με υπό διαχείριση κεφάλαια 100.000 δολ. στα τέλη της δεκαετίας του '40. Είναι γεγονός ότι υπήρξε κάποια μείωση στην προμήθεια απόδοσης του 20%, η οποία -μαζί με μία ετήσια προμήθεια διαχείρισης- αποτελεί το βασικό έσοδο των hedge funds. Σε γενικές γραμμές όμως, οι χρεώσεις δεν έχουν αλλάξει πολύ.

Με άλλα λόγια, προμήθειες που σχεδιάστηκαν για να χρηματοδοτούνται μικρά πολυτελή επενδυτικά οχήματα, τα οποία στηρίχθηκαν κατά κύριο λόγο στην εκτενή έρευνα, μετατοπίστηκαν σε γιγαντιαία funds που διαχειρίζονται διψήφια νούμερα δισεκατομμυρίων δολαρίων. Εάν προστεθούν και τα έξοδα trading, που οι επενδυτές των hedge funds πρόθυμα αναλαμβάνουν, τότε η ρευστότητα που δημιουργείται είναι πραγματικά τερατώδης.

Με αυτή δεν χρηματοδοτείται μόνο το προκλητικό lifestyle που απολαμβάνουν όσοι διαχειρίζονται τέτοιες εταιρείες. Χρηματοδοτείται επίσης ένας πραγματικός αγώνας για απόκτηση πληροφοριών που πολλά funds θεωρούν απαραίτητo για την ευημερία τους.

Τα hedge funds είναι πολύ ακριβά στη διαχείρισή τους. Τεράστια κεφάλαια απαιτούνται για την πρόσληψη εξειδικευμένων traders και αναλυτών από την κρίση των οποίων εξαρτώνται περιουσίες. Πέραν αυτών, υπάρχει ένα τεράστιο κόστος για ΙΤ και την απόκτηση πληροφοριών, πόσο μάλλον οι προμήθειες που καταβάλλουν τα hedge funds σε διαμεσολαβητές και ειδικότερα σε επενδυτικές τράπεζες.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το κόστος αυτό επηρεάζει σημαντικά τις αποδόσεις που λαμβάνουν οι επενδυτές. Σε βιβλίο που εκδόθηκε τον περασμένο χρόνο, ο επενδυτής Σάιμον Λακ εκτιμά από τη δεκαετία του '90 πως οι προμήθειες που χρέωναν τα hedge funds και τα funds of funds ροκάνισαν περίπου το 98% των αποδόσεων που πετύχαιναν.

Η πρόσφατη υπόθεση για insider trading* εναντίον της SAC Capital, του hedge fund που ίδρυσε ο Στιβ Κοέν, υπογραμμίζει τις σπατάλες του συγκεκριμένου μοντέλου. Οι πολύ υψηλές προμήθειες της SAC -ο Κοέν είχε το θράσος να χρεώνει όχι το συνηθισμένο 2 και 20, αλλά 3 και 50- της επέτρεπαν όχι μόνο να προσλαμβάνει τους καλύτερους traders αλλά και να το κάνει με τέτοιο σπάταλο τρόπο ώστε ο καθένας εξ αυτών να είναι υπεύθυνος για ελάχιστες μετοχές.

Οι διαχειριστές χαρτοφυλακίων δεν αμείβονταν βάσει της απόδοσης του συνολικού fund, αλλά βάσει μόνο της απόδοσης των ελάχιστων εταιρειών που παρακολουθούσαν. Δεδομένου ότι η SAC ήταν hedge fund που επικεντρωνόταν στις εταιρικές εξελίξεις (event driven), οι διαχειριστές έπρεπε να μελετούν κάθε πληροφορία που μπορούσαν να συγκεντρώσουν και η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει κίνηση στις τιμές των εν λόγω μετοχών.

Αυτή η προσέγγιση είναι εντάσεως εργασίας για τη SAC και σίγουρα απέδιδε υψηλότερες αποδόσεις. Την εξαετία 2006-20011, για πέντε χρονιές, οι αποδόσεις της ξεπέρασαν τον μέσο όρο των αποδόσεων στον κλάδο των hedge funds και συχνά με μεγάλη απόσταση. Το πρόβλημα ήταν πως πολλές από αυτές τις πληροφορίες αποκτήθηκαν με ανάρμοστο τρόπο.

Η SAC μπορεί να παραβίασε τους κανόνες, αλλά τα στελέχη της ουσιαστικά έκαναν κάτι που κάνουν όλα τα hedge funds: αναζητούσαν το πλεονέκτημα. Σε άλλους κλάδους οι επιχειρήσεις επιδιώκουν το ίδιο αποτέλεσμα με διαφορετικούς τρόπους, είτε χρηματοδοτώντας βραβευμένους μαθηματικούς για να βρουν αλγόριθμους που θα ανιχνεύουν την αναποτελεσματικότητα των αγορών, είτε καταβάλλοντας παχυλές αμοιβές στα χρηματιστήρια για να τοποθετήσουν τερματικά στην έδρα τους - γεγονός που δίνει χρονικό πλεονέκτημα μετρήσιμο σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Οι επενδυτές έχουν ανεχθεί αυτές τις τακτικές, παρότι οι αποδόσεις που υπόσχονται έχουν συρρικνωθεί τα τελευταία χρόνια. Είναι, όμως, πραγματικά αμφισβητήσιμο κατά πόσον αυτό το «πλεονέκτημα» πραγματικά ευνοεί τους οργανισμούς που αντιστοιχούν στη μερίδα του λέοντος των υπό διαχείριση κεφαλαίων στα hedge funds.

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι εκτεθειμένα σε όλη την αγορά, όχι μόνο στα hedge funds. Εάν λοιπόν, τα hedge funds αποδίδουν κέρδη εις βάρος άλλων συμβατικών επενδυτών, τότε τα συνταξιοδοτικά ταμεία κινδυνεύουν να εμπλακούν απρόθυμα σε ένα παιχνίδι μηδενικού αποτελέσματος, όπου τα κέρδη του ενός fund αντισταθμίζονται από τις ζημίες κάποιου άλλου, μείον και το κόστος της συναλλαγής. Αυτό το μοντέλο, σε τελική ανάλυση, ευνοεί μόνο τους διαμεσολαβητές και όχι τους επενδυτές.

Πριν από λίγα χρόνια, το συνολικό κόστος των επενδύσεων σε ένα hedge fund, όπου περιλαμβάνονται οι προμήθειες προς τις επενδυτικές τράπεζες, υπερέβαινε το 7% του συνόλου των προς επένδυση κεφαλαίων. Το ποσοστό αυτό, όμως, είναι μεγαλύτερο από τις μακροπρόθεσμες αποδόσεις στο χρηματιστήριο. Κατά συνέπεια, δεν είναι διατηρήσιμο. Η πρόβλεψη του Τζόουνς ήταν λίγο πρώιμη. Ουσιαστικά, όμως, μπορεί να αποδειχθεί σωστή.

ΠΗΓΗ: FT.com

..............................................................................................................................................................................................................

* insider trading (Εσωτερική πληροφόρηση) είναι η αγοραπωλησία εταιρικών τίτλων ή άλλων χρεογράφων (όπως ομόλογα / μετοχές /δικαιώματα προαίρεσης) από ιδιώτες οι οποίοι έχουν πρόσβαση σε εμπιστευτικές πληροφορίες (price sensitive information). 
 
Ένα πρόσωπο μπορεί να κατηγορηθεί για insider trading αν εκμεταλλεύτηκε αυτές τις εμπιστευτικές πληροφορίες για να αποκομίσει χρηματικό όφελος ή να αποφύγει ζημιές.
 
Ο παραπάνω ορισμός της εσωτερικής πληροφόρησης (insider trading) δεν συμπεριλαμβάνει συναλλαγές που έγιναν βασιζόμενες σε εξωτερικές πληροφορίες, όπως είναι η γνώση για επικείμενες αλλαγές στη νομοθεσία ολόκληρης της αγοράς, τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρέασουν μια ολόκληρη βιομηχανία ή γνώση για τις στρατηγικές και την εισαγωγή νέων προϊόντων ανταγωνιστώνστην αγορά, με την προϋπόθεση ότι αυτές οι πληροφορίες δεν αποκτήθηκαν από βιομηχανική κατασκοπία ή παράνομα μέσα. 

Η αθέμιτη χρήση εμπιστευτικών πληροφοριών μπορεί να είναι παράνομη ή νόμιμη ανάλογα με το πότε ο insider έκανε τη συναλλαγή (trade). Θεωρείται παράνομη, όταν οι πληροφορίες εξακολουθούν να μην είναι προσβάσιμες στο υπόλοιπο επενδυτικό κοινό, ενώ μπορεί να γίνει εκμετάλλευση τους μόλις το ενημερωτικό υλικό δημοσιοποιηθεί, οπότε ο insider δεν έχει κανένα πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους επενδυτές. 

της... Ευρώπης οι κολασμένοι

Ένας στους 4 Ευρωπαίους αντιμέτωπος με τη φτώχεια

Η Eurostat υπολογίζει ότι 124,5 εκατ. άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Σαφής η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου τα τελευταία χρόνια. Τι δείχνουν τα στοιχεία για την Ελλάδα.

Πηγή: http://www.euro2day.gr

Σοκάρουν τα στοιχεία της Eurostat βάσει των οποίων 124,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ε.Ε., μέγεθος που αντιστοιχεί στο 24,8% του συνολικού πληθυσμού, κινδυνεύουν με φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό. 

Η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία τονίζει ότι η δυσοίωνη αυτή στάση εντείνεται καθώς το αντίστοιχο ποσοστό το 2011 είχε διαμορφωθεί στο 24,3%.

Η Eurostat εξηγεί ότι 1 στους 4 Ευρωπαίους αντιμετωπίζει μία από τις τρεις συνθήκες:

• ζει σε νοικοκυριό όπου το σταθμισμένο διαθέσιμο εισόδημα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, 

• αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη πόρων (π.χ. δεν μπορεί να καλύψει ενοίκιο και λογαριασμούς εταιρειών κοινής ωφέλειας), 

• ζει σε οικογένειες όπου δεν υπάρχει εργαζόμενος πλήρους απασχόλησης.

Το 2012, το υψηλότερο ποσοστό ανθρώπων που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό καταγράφηκε στη Βουλγαρία (49%), στη Ρουμανία (42%), στη Λετονία (37%) και στην Ελλάδα (35%). Το χαμηλότερο ποσοστό καταγράφεται στην Ολλανδία και την Τσεχία (15%).

Ειδικότερα ως προς τον κίνδυνο φτώχειας (πρώτη στήλη του πίνακα που ακολουθεί), το υψηλότερο ποσοστό καταγράφεται στην Ελλάδα και στη Ρουμανία (23%), ενώ ακολουθεί η Ισπανία (22%). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παράμετρος είναι μεταβλητή και πως το κατώτατο όριο φτώχειας διαφέρει ανά χώρα, καθώς διαμορφώνεται ως ποσοστό του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος. Σε επίπεδο Ε.Ε. πάντως, το 17% του πληθυσμού εκτιμάται ότι βρίσκεται αντιμέτωπο με τη φτώχεια.

Η Eurostat εξηγεί ότι με τον όρο «σοβαρή έλλειψη βασικών πόρων» (δεύτερη στήλη του πίνακα που ακολουθεί) αναφέρεται σε νοικοκυριά όπου διαπιστώνεται σημαντική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου όπως οι οικογένειες «που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν λογαριασμούς κοινής ωφέλειας ή να θερμάνουν τα σπίτια τους». Σε επίπεδο Ε.Ε. πρόκειται για το 10% του πληθυσμού, ενώ στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι αγγίζει το 19,5%.

Η τρίτη κατηγορία (και τρίτη στήλη στον πίνακα) αφορά νοικοκυριά όπου οι ενήλικοι έως 59 ετών εργάζονται συνολικά στο 20% των ωρών που θα μπορούσαν να δουλεύουν. Συνολικά, το 10% των Ευρωπαίων εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία. Πρώτη είναι η Κροατία με ποσοστό 16%, ενώ ακολουθούν η Ισπανία, η Ελλάδα και το Βέλγιο με ποσοστό 14%.

 Ακολουθεί ο πίνακας με τα στοιχεία της Eurostat όπου στις τρεις πρώτες στήλες υπάρχουν οι τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες. Η τρίτη στήλη αφορά τον αριθμό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τουλάχιστον μία από τις τρεις αυτές συνθήκες, ως συνολικό ποσοστό του πληθυσμού. Στην Ελλάδα πρόκειται για το 34,6% του πληθυσμού που αντιστοιχεί σε 3,8 εκατ. ανθρώπους. Η επιδείνωση από τον προηγούμενο χρόνο είναι σημαντική. Το 2011 το αντίστοιχο ποσοστό άγγιζε το 31%.

το επαχθές καθήκον

Το πελατειακό κράτος και η Αριστερά

Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Ελευθεροτυπία, 17/07/2010

---

Πηγή:ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

Μια ανάμνηση από τα μαθητικά μου χρόνια που ίσως σας θυμίσει κάτι: Οποτε αναγκαζόμουν να μελετήσω για τις εξετάσεις -την τελευταία στιγμή, ως συνήθως- ανακάλυπτα χίλια δυο πράγματα τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω, όπως ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που όφειλα επιτέλους να διαβάσω ή εκείνη την ταινία για την οποία όλοι μιλούσαν κι εγώ δεν μπόρεσα ακόμα να δω. Δηλαδή ο,τιδήποτε θα με απάλλασσε από το επαχθές καθήκον, αλλά με τη συνείδησή μου καθαρή.

Κάπως έτσι αντιδρά η Αριστερά όταν τίθεται θέμα πελατειακού, διεφθαρμένου, αναποτελεσματικού και σπάταλου κράτους. Φυσικά, λένε, είμαστε εναντίον. Προέχουν όμως άλλα. Γιατί αν εστιάσουμε εκεί την κριτική μας, θα την πληρώσουν οι μικροί και θα γλιτώσουν οι μεγάλοι κλέφτες, τα μεγάλα συμφέροντα. Κοντολογίς, υπάρχει πρόβλημα αλλά δεν είναι της παρούσης. Κι αυτό μου θυμίζει κάτι άλλο: το «στρίβειν διά του αρραβώνος». Δηλαδή γλιτώνουμε από κάτι που όντως δεν θέλουμε, αποδεχόμενοι στα λόγια μια ήπια εκδοχή του. 

Για να περάσει όμως η Αριστερά το εν λόγω μήνυμα, φρόντισε να καλλιεργήσει τρεις μύθους, οι οποίοι έχουν αποκτήσει την ακαμάχητη αίγλη του αυτονόητου.

Μύθος πρώτος: η διαφθορά στον δημόσιο τομέα και η λαμογιά στον ιδιωτικό είναι δύο διακριτές ασθένειες και για να πατάξουμε τη μία θα πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια για την άλλη. Στην πραγματικότητα όμως τα δοχεία συγκοινωνούν. Κατά κανόνα οι μπάζες γίνονται με ανάμιξη ή ευθύνη του Δημοσίου. Τα τεράστια ποσά από τις προμήθειες για τα νοσοκομεία μπήκαν μόνο σε τσέπες ιδιωτών; Εκείνοι οι προκλητικοί μεγαλοφοροφυγάδες με τις παράνομες επαύλεις τους δεν λάδωσαν κάποιους στην εφορία ή την πολεοδομία; Και επιτέλους, γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε ποια από τις δύο κατηγορίες θα κυνηγήσουμε; Τι μας εμποδίζει να βάλουμε στο στόχαστρο και τους ιδιώτες που κλέβουν και τους διεφθαρμένους δημόσιους «λειτουργούς»;

Μύθος δεύτερος: για το πελατειακό κράτος δεν ευθύνεται η Αριστερά αλλά τα κόμματα εξουσίας, που διορίζουν αβέρτα στο Δημόσιο με αντάλλαγμα ψήφους. Ως εδώ η διάγνωση είναι απόλυτα ακριβής. Συμβαίνει όμως το εξής περίεργο και άκρως ελληνικό, το οποίο περνάει απαρατήρητο: Μόλις διοριστούν, η Αριστερά αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους (με το βαθύ και «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ από κοντά). Δηλαδή οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης, οποιαδήποτε καταγγελία, προσκρούει στην αντίδραση της Αριστεράς με το σκεπτικό ότι βάλλεται ο δημόσιος τομέας και οι εργαζόμενοι. Γιατί, σύμφωνα με την πάγια άποψη των προοδευτικών δυνάμεων, εκεί που τελειώνει η κακή πλουτοκρατία, αρχίζει ο καλός λαός. (Στο σημείο αυτό, ο μακαρίτης ο Μαρξ αρχίζει να γυρίζει σαν σβούρα στον τάφο του).

Μύθος τρίτος (και φαρμακερός): Οποιος επικρίνει το Δημόσιο, το κάνει με απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίησή του. Χωρίς αμφιβολία, κάποιοι ή μάλλον πολλοί κάτι τέτοιο έχουν κατά νου. Το λένε μάλιστα και οι ίδιοι. 

Υπάρχει όμως και μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση: για να σωθεί το Δημόσιο στους χαλεπούς νεοφιλελεύθερους καιρούς μας, πρέπει να γίνει αυτό που υπόσχεται το όνομά του: ο χώρος όπου ανθεί η αίσθηση του κοινού αγαθού, της ανιδιοτέλειας και της κοινωνικής προσφοράς. Οχι ένα εκτροφείο διαφθοράς ή ένα μαγαζί που φροντίζει μόνο για τους δικούς του ανθρώπους. Δυστυχώς, η Αριστερά, ξεχνώντας το δίδαγμα της ιστορίας ότι ο δημόσιος τομέας πρώτα απαξιώνεται και μετά ιδιωτικοποιείται, αδυνατεί να καταλάβει ότι κανείς δεν βοηθάει τόσο πολύ τους νεοφιλελεύθερους όσο εκείνοι που ανέχονται τις αμαρτίες του Δημοσίου με την πρόφαση ότι υπερασπίζονται τους εργαζόμενους. (Εδώ ο Μαρξ ανεβάζει στροφές)...

Οδυσσέας Ελύτης: Και το κέρδος; Ποιο είναι;

Οδυσσέας Ελύτης: Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Οπόταν, βέβαια, θα ρωτήσει ο άλλος: Και το κέρδος; Ποιο είναι; 
Απάντηση: Όλα και τίποτα.
Είναι η μυστική κίνηση των πραγμάτων, κάτι που διπλασιάζει την ικανότητά σου ν’ αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και που αποτελεί μια πρόσβαση στο πραγματικό νόημα της ελευθερίας. Επειδή – να το πούμε κι αυτό - ελευθερία δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί. Να διευρύνεις αυτό το πεδίο, και δη κατά τη διάσταση της αναλογίας των αισθήσεων, αυτό είναι. Διαθέτοντας καινούριες μονάδες για τη μέτρηση του κόσμου. […]
Ένα ρυάκι δεν είναι απλώς λίγό νερό που κατρακυλάει τον κατήφορο. 
Είναι η λαλούσα κι εύχαρις υποδήλωση της παιδικής ηλικίας των πραγμάτων. 
Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. 
Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. 
Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά τον χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. 
Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου. 
Υπερβολές; Δε νομίζω. Μάλλον ακριβολογίες.
Ιδέστε πώς μια συκιά μαλώνει τον άνεμο με τα ροζιάρικα κλαδιά της
• ακούστε, την ώρα που βραδιάζει, τα γαβγίσματα των σκύλων, πώς σχηματίζουν έναν ορίζοντα πέρα εκεί στην ακροποταμιά, και θα καταλάβετε.
Κι αν δεν καταλαβαίνετε, τότε ρεμβάσετε. Μείνετε πολλή ώρα, μέχρις απελπισίας, μόνος, και ρεμβάσετε. 
Αλλά προσοχή: όχι καθόλου αναμασώντας τα αισθήματά σας
• απλώς ανατοποθετώντας τα πράγματα γύρω σας.

Σε τριάντα χρόνια...

«Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν» Πηγή:http://www.kathimerini.gr

Της Μαριας Κατσουνακη

Μας έβαλε δύσκολα ο Γιάννης Τροχόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη με θέμα τα Ιδρύματα σε περίοδο κρίσης, ζήτησε να συστρατευτούμε «σε κάτι που δεν θα ζήσουμε εμείς, αλλά τα παιδιά μας». «Η Εθνική Βιβλιοθήκη θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου σε 30 χρόνια από τώρα». Για μια κοινωνία που εκπαιδεύτηκε να καταναλώνει μόνο σε χρόνο παρόντα και όχι να επενδύει στο μέλλον, όποια προοπτική υπόσχεται μακροπρόθεσμα οφέλη αποτελεί άγνωστη συνθήκη. Πώς, λοιπόν, θα εργαστούμε για κάτι ασαφές, σημαντικό μεν -ποιος θα διαφωνούσε- αλλά καθόλου χειροπιαστό, σχεδόν άυλο; Επίσης, τι ακριβώς σημαίνει «θα λαμπρύνει την ιστορία του τόπου»; Πώς μπορεί να καταυγάσει η μάθηση, η εκπαίδευση, μια χώρα με απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση και κλειστά πανεπιστήμια; Κι όμως· σε αυτήν την ταραγμένη εποχή, που καμία επόμενη μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, οι βιβλιοθήκες αποτελούν θέμα συζήτησης διεθνώς: στην Αμερική, στην Ασία, στην Ευρώπη. Αλλάζει η πρόσληψη της γνώσης, ο τρόπος που αντλούμε την πληροφορία, η αξιολόγηση της μνήμης, η διαμόρφωση της σκέψης, η σχέση μας με τα βιβλία. Οι βιβλιοθήκες αλλάζουν. Πώς; Σε ένα κατατοπιστικό κείμενο στην ιστοσελίδα του προγράμματος Future Library διαβάζουμε: «Στο παρελθόν η βιβλιοθήκη είχε ως επίκεντρο τα βιβλία. Στο μέλλον, τον αναγνώστη. Στο παρελθόν αποτελούσε χώρο αναζήτησης πληροφοριών. Πλέον, βοηθά στη δημιουργία της πληροφορίας και την επικοινωνία της στο κοινό. Κάποτε, ήταν τόπος για τους μοναχικούς ανθρώπους. Στο μέλλον, είναι τόπος συγκέντρωσης και δραστηριοποίησης ομάδων. Στη βιβλιοθήκη του παρελθόντος όλα περιστρέφονταν γύρω από οδηγίες, κανόνες και την επικρατούσα πολιτική του χώρου. Τώρα, επικεντρώνεται στην άνεση, στην εξυπηρέτηση και προσέγγιση του κοινού ανάλογα με τις ανάγκες του. Στο παρελθόν, η εκτύπωση και αναπαραγωγή συγγραμμάτων ήταν το σύνηθες. Στο μέλλον, έχει ως έργο την ανάπτυξη πολυποίκιλων συγγραμμάτων - το τύπωμά τους, την ηχητική και οπτική αναπαραγωγή τους». Ο «knowledge worker» του 21ου αιώνα είναι άνθρωπος πολλαπλών δεξιοτήτων: ευέλικτος, προσαρμοστικός, χωρίς αμετακίνητα γνωστικά αντικείμενα, που επιδίδεται στη διά βίου εκπαίδευση. Ενας νέος ανθρωπότυπος που σμιλεύεται στη βιβλιοθήκη του μέλλοντος. Για την ακρίβεια: δεν διαμορφώνεται έξω από αυτήν, γιατί ό,τι περιλαμβάνει τη γνώση δεν είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Αντίθετα· αποτελεί κομβικό σημείο της, εστία εξέλιξης και ωρίμανσης.  «Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Σιγκαπούρης ανέκαμψε όταν προσανατολίστηκε στην εκπαίδευση, στη βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού», σημειώνει ο Γ. Τροχόπουλος. Ηταν, πριν από δυο μήνες, ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους της νεόδμητης και εντυπωσιακής κατασκευής στο Μπέρμιγχαμ, της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης της Ευρώπης. «Είχε 300 επίσημους τη μία μέρα και 10.000 επισκέπτες την επόμενη. Κινδυνεύουμε, αν δεν προνοήσουμε, να βιώσουμε την απόλυτη αντιστροφή. Να έχουμε 10.000 κόσμο στα εγκαίνια και 300 την επόμενη μέρα», είχε σχολιάσει μετά την επιστροφή του, αναφερόμενος στο έργο του Ρέντσο Πιάνο στο Φαληρικό Δέλτα. «Εκεί, υπάρχει το κοινό. Εδώ, πρέπει να το δημιουργήσουμε». Οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας καλλιεργούν τη συνήθεια από τη μικρή ηλικία. Αρκεί; Συνέργειες, συνεργασία. Με τις ανά την Ελλάδα βιβλιοθήκες και τις τοπικές κοινωνίες. Αρκεί; Συνεχείς πειραματισμοί, άνοιγμα σε όλα τα κοινωνικά πεδία.  Ο Δημήτρης Πρωτοψάλτου (επικεφαλής του Future Library) αναρωτιέται; «Ποιοι είναι το βασικό μας κοινό; Οι φτωχοί, εκείνοι που δεν μπορούν να αγοράσουν βιβλία ή κομπιούτερ, που δεν έχουν να πληρώσουν φροντιστήριο, οι μετανάστες, οι κάτοικοι των απομακρυσμένων περιοχών. Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανθρώπων αυτών έχει γιγαντωθεί. Γι’ αυτό, ενώ τα κρατικά κονδύλια για τις Βιβλιοθήκες έχουν μειωθεί κατά 80%, η επισκεψιμότητά τους έχει αυξηθεί». Οι ψηφίδες του παζλ έχουν κοινωνική ταυτότητα. Οι τάξεις των αναγνωστών θα πυκνώνουν όσο οι εκστρατείες φιλαναγνωσίας λειτουργούν χωρίς αποκλεισμούς. Η δουλειά που πρέπει να γίνει, σε όλα τα μέτωπα, είναι σύνθετη και εντατική.  Ειδικά στην Ελλάδα της καχυποψίας, των διαχωριστικών γραμμών, που εντάθηκαν με την κρίση, του εσωτερικού διχασμού και της εξωτερικής αδιαφάνειας. Οι διαδρομές που χαράσσονται, είναι διαδρομές στην ομίχλη. Οσο πιο ενθαρρυντικά εμφανίζονται τα αποτελέσματα της προσπάθειας τόσο η ατμόσφαιρα θα γίνεται πιο διαυγής. Τόσο ο χρόνος δεν θα είναι μέλλοντας αλλά παρόντας. Θα μας περιβάλλει. Κάθε βήμα θα εγγράφεται στο σώμα της κοινωνίας, όσο μικρό και αν είναι. Προοπτική είναι αυτή ακριβώς η συστράτευση σε έναν σκοπό. Η ελάχιστη αλλά λυσιτελής εργασία. Ούτως ή άλλως -πρέπει να το επαναλαμβάνουμε διαρκώς- οι σημαντικές μετατοπίσεις προετοιμάζονται δεκαετίες νωρίτερα. Εδραιώνονται μέρα τη μέρα, κερδίζονται αθόρυβα και επίμονα. Μονότονα, σχεδόν πληκτικά. Χωρίς εξάρσεις και πανηγυρισμούς, θριαμβευτικές ανακοινώσεις και άδειες υποσχέσεις. Η προσμονή είναι συλλογική προσπάθεια. Οπως και η κατάκτηση. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στους «New York Times», ο Τόμας Φρίντμαν, με αφορμή την επίσκεψή του στη Νότια Κίνα για να καταγράψει από κοντά την προσπάθεια νέων εκπαιδευτικών από 32 χώρες του κόσμου στο πρόγραμμα «Teach for All», σημειώνει: «Ξόδεψα πολύ καιρό γράφοντας για ανθρώπους που καταστρέφουν και αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο για να καλύψω προσπάθειες ανθρώπων που δημιουργούν». . .

Η κερδοσκοπία πήρε το Νόμπελ Οικονομίας

Πηγή: Η κερδοσκοπία πήρε το Νόμπελ Οικονομίας | Οικονομία | Ελευθεροτυπία

Του ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΡΗ

Η ειρωνεία είναι πως το βραβείο των 1,31 εκατ. δολ. απονεμήθηκε σε τρεις «ειδικούς» της κατανόησης των αγορών, όταν κανείς από τους συμβατικούς οικονομολόγους δεν είδε το κραχ του 2007-8 να έρχεται.
Το Νόμπελ Οικονομίας πήγε στην "ελεύθερη αγορά" και την κερδοσκοπία, στους καθηγητές Γιουτζίν Φάμα και Λαρς Πίτερ Χάνσεν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου και στον Ρόμπερτ Σίλερ από το Πανεπιστήμιο Γέιλ.
Μεταξύ τους, βέβαια, υπάρχουν διαφοροποιήσεις, σημειώνουν οι «New York Times»: «Ο Φάμα τιμήθηκε για το έργο του τη δεκαετία του 1960, που δείχνει ότι οι τιμές της αγοράς είναι ακριβείς λογικές αντανακλάσεις των διαθέσιμων πληροφοριών. Ο Σίλερ τιμήθηκε για την αμφισβήτηση αυτής της θεωρίας τη δεκαετία του 1980, δείχνοντας ότι οι τιμές αποκλίνουν από τη λογική».

Στεγαστική φούσκα
Το αποτέλεσμα ήταν ο Σίλερ να προειδοποιεί το 2007 ότι υπάρχει στεγαστική φούσκα στις ΗΠΑ και πάει να σκάσει (εξετάζοντας την αγορά ως σύνολο), ενώ ο Φάμα (εξετάζοντας μεμονωμένα μετοχές και ομόλογα) με το επιχείρημα ότι οι τιμές είναι πάντα «ορθολογικοί δείκτες της προσφοράς και της ζήτησης» να λέει ότι δεν υπάρχει φούσκα.
«Είναι σαν να απονέμεις μαζί, το βραβείο φυσικής στον Πτολεμαίο για τη θεωρία ότι η Γη είναι το κέντρο του κόσμου και στον Κοπέρνικο που έδειξε ότι δεν ισχύει», αναφέρει σχόλιο στους «Financial Times».
Ο Φάμα είναι ένας από τους πατέρες της θεωρίας των «αποτελεσματικών αγορών» (Efficient Market Hypothesis - ΕΜΗ), θεμέλιο της «νεοκλασικής χρηματοοικονομικής θεωρίας», η οποία από το 1970 αποτέλεσε τη δημοφιλέστερη προσέγγιση των αναλύσεων της σχολής του νεοφιλελεύθερου δόγματος που κυριάρχησε στα οικονομικά πανεπιστήμια διεθνώς. Τώρα έξι χρόνια από το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης, η ίδια θεωρία προσπαθεί να νεκραναστηθεί.
«Η πρόβλεψη των "αποτελεσματικών αγορών" είναι ακριβώς ότι κανείς δεν μπορεί να πει πού πάνε οι αγορές - ούτε οι καλοπροαίρετοι γραφειοκράτες μιας κυβέρνησης ούτε οι μάγκες διαχειριστές των hedge fundς ούτε οι ακαδημαϊκοί στο γυάλινο πύργο τους», εξηγεί ο νεοκλασικός οικονομολόγος Τζον Κοσρέιν.
Ενα από τα πιο συνηθισμένα αστεία είναι το σχόλιο του οικονομολόγου Μπάρτον Μάλκιελ: «Μια μαϊμού με δεμένα μάτια που ρίχνει βελάκια στους πίνακες με τις μετοχές των οικονομικών σελίδων στις εφημερίδες, μπορεί να επιλέξει ένα χαρτοφυλάκιο εξίσου καλά με τις προσεκτικές επιλογές των ειδικών».
Σε πρώτη ανάγνωση οι προσεγγίσεις Φάμα και Σίλερ μοιάζουν εκ διαμέτρου αντίθετες. Είναι όμως έτσι; Μολονότι και οι δύο εξετάζουν διαφορετικά πράγματα (ο πρώτος μεμονωμένες αξίες στις αγορές και ο δεύτερος την αγορά ως σύνολο), οι αναλύσεις τους συμβαδίζουν.

Οικονομικά της συμπεριφοράς
Ο Σίλερ υποστηρίζει μια νέα μόδα που ονομάζεται «οικονομικά της συμπεριφοράς». Εξηγεί τις αλλαγές στην υπάρχουσα οικονομία, με βάση τις μεταβολές «στην απρόβλεπτη συμπεριφορά καταναλωτών και επενδυτών»: στην ψυχολογία.
Με τον τρόπο αυτό αμφισβητεί την προσέγγιση των οικονομολόγων που βασίζονται στην ανάλυση του Μαρξ, ότι η ρίζα των κρίσεων βρίσκεται στην εγγενή ανισορροπία που προκαλεί το κυνήγι της κερδοφορίας απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες και ορίζει ως βασικό υπόβαθρο τις «ψυχολογικές μεταβολές των εμπλεκομένων».
Χωρίς, όμως, να εξηγεί το υπόβαθρο πάνω στο οποίο δημιουργούνται οι τελευταίες. Εκτός κι αν αυτό γίνεται σε... κενό αέρος.

τέτοια αθωότης

σοφή στους σοφούς είναι η στάση

"Η νύχτα τής σκέψης οδηγεί σε Χρυσή Αυγή" , Ν.Σιδέρης

Πηγές:  Αντικλείδι  http://antikleidi.com/2013/10/01/xa-night/   http://www.siderman.gr/

Ο Νίκος Σιδέρης, ψυχολόγος, ψυχίατρος και συγγραφέας, «αναλύει» την κρίση, εξηγεί γιατί οι ψυχές των ανθρώπων βλέπουν σαστισμένες ό,τι θεωρούσαν δεδομένο ως παρόν και ό,τι προσδοκούσαν από το μέλλον να σωριάζονται, αιτιολογεί γιατί νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τις έχει βρει.

* Το ψυχολογικό στίγμα της κρίσης:

- Είναι ένα πένθιμο μούδιασμα. Οι άνθρωποι ζουν πολλαπλές απώλειες. Χάνουν υλικές απολαβές. Χάνουν φαντασιακές ευχαριστήσεις - το σύμπλεγμα διασκεδαστικής αυταπάτης που καλλιεργούσε ο καταναλωτικός ναρκισσισμός. Χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον κόσμο, στον άλλον και σε ό,τι καλό κι αγαπητό έβλεπαν στον εαυτό τους. Η απώλεια της μεγάλης αυταπάτης γεννά ένα βίαιο πένθος. Ωστόσο, πιο αξιοπερίεργο είναι το μούδιασμα της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που χαρακτηρίζει τη στάση των ανθρώπων, ιδιαίτερα όσων πλήττονται εξοντωτικά από την κρίση. Μούδιασμα που αντιπροσωπεύει την ψυχολογική ιδιαιτερότητα της παρούσας κρίσης.

- Ο κύριος ψυχοδιανοητικός μηχανισμός του ονομάζεται «διπλός δεσμός». Αντιστοιχεί στην εμπλοκή της σκέψης, που προκύπτει όταν οι άνθρωποι γίνονται στόχος παράδοξων μηνυμάτων που αλληλοακυρώνονται, χωρίς να επιτρέπεται να σκεφτείς σχετικά μ' αυτό το παράδοξο. Στην Ελλάδα της κρίσης, αυτή η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής διανοητικής εμπλοκής συνίσταται στο εξής σύμπλεγμα: Ενα πρώτο μήνυμα λέει «Αν αντισταθείς, χάθηκες» (=πτώχευση, καταστροφή...). Ενα δεύτερο μήνυμα λέει «Αν υποκύψεις, χάθηκες» (=ανεργία, φτώχεια, μιζέρια...). Κι ένα τρίτο απαγορεύει τη σκέψη, εφ' όσον «Είναι μονόδρομος» γιατί «Το είπε η τρόικα».

*Μια τέτοια επικοινωνιακή καταιγίδα:
-Καλλιεργεί ψυχολογία νεο-ραγιαδισμού και καθιστά ανέφικτη τη νηφάλια, ορθολογική σκέψη. Γι' αυτό οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι και «τρελαμένοι». Το διπλό δεσμό συμπληρώνουν ορισμένα ψυχοσυναισθηματικά πάθη, όπου δεσπόζουν τα εξής: απόγνωση, ανήμπορη οργή, φόβος (έλλογος και άλογος), αγωνιώδης αναμονή. Ολο αυτό το σύμπλεγμα κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά να μην ξέρουν να εκφράσουν πώς, να σκεφτούν και να αντιδράσουν ορθολογικά και αποτελεσματικά.

* Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα, η πολιτική στάση των ανθρώπων δεν μετακινείται. Γιατί η αντιπολίτευση δεν έλκει τους πληττομένους από την κυβερνητική πολιτική;

-Οσο η αντιπολίτευση δεν ασχολείται με την αποδόμηση του διπλού δεσμού, όσο παραβλέπει το μπλοκάρισμα των ψυχών, οι άνθρωποι θα παραμένουν μουδιασμένοι και πολιτικά καθηλωμένοι. Και τα πιο ισχυρά επιχειρήματα είναι ανήμπορα όταν συναντούν μυαλά μπλοκαρισμένα, ανίκανα να παράγουν σκέψη.

*Η κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει για να αναχαιτίσει τη Χρυσή Αυγή;

-Προφανώς, η χρυσαυγοποίηση του λόγου και της πράξης δεν είναι απάντηση. 
Το αληθινό αντίδοτο είναι η ενεργοποίηση της ορθολογικής και νηφάλιας σκέψης, που είναι η ψυχή του δημοκρατικού λογισμού. Αρα, η κυβέρνηση καλείται να αναπροσαρμόσει τον πολιτικό της λόγο. Να σταματήσει το «Είναι μονόδρομος» (το ΔΝΤ δεν το δέχεται...) και να διατυπώσει την πολιτική της με όρους έλλογης επιλογής μεταξύ πολλών πολιτικών. Επιλογής που βασίζεται στην έγκυρη και νηφάλια σκέψη, και όχι στην αναγκαστική πορεία που επιβάλλουν οι (διαφωνούντες μεταξύ τους) ισχυροί, δηλαδή στην απαγόρευση και την απονέκρωση της σκέψης.

* Υπάρχει αντίδοτο στη δοκιμασία;

-Ναι, υπάρχει. Προφανώς, αναφέρομαι στο ψυχολογικό επίπεδο της προσωπικής στάσης. Ευρύτερες διεργασίες είναι επίσης αναγκαίες, όπως μία βαθιά διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση, μια «θεραπεία αλήθειας», ή η επιστροφή στους ανθρώπους, μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Ωστόσο, στο προσωπικό επίπεδο, αντίδοτο υπάρχει, διαθέσιμο τώρα, και για τους μεγάλους και για τα παιδιά.

-Ανθρώπινη σχέση, δηλαδή να πας κοντά στους ανθρώπους και να καλλιεργείς την αμοιβαία υποστήριξη, προσφορά και αλληλεγγύη. Ευρυγώνια ματιά. Σκέψη, σκέψη, σκέψη. Σκληρή προσπάθεια. Και αξιοπρέπεια πάνω απ' όλα...
..................................................................................................................................................................
Κάποτε επισκέφθηκε τον κ.Κ ένας καθηγητής της φιλοσοφίας κι άρχισε να του μιλάει για τη σοφία του. Μετά από λίγη ώρα ο κ.Κ είπε στον καθηγητή: 
"Κάθεσαι ενοχλητικά, μιλάς ενοχλητικά, σκέφτεσαι ενοχλητικά". Σαν τ' άκουσε αυτό ο καθηγητής θύμωσε και του είπε: 
"Δέ μ' ενδιαφέρει τί σκέφτεσαι για το άτομό μου, μ' ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη σου γι' αυτά που λέω".
"Αυτά που λες δεν έχουν περιεχόμενο", αποκρίθηκε ο κ.Κ.
"Σε βλέπω να βαδίζεις αδέξια, και το βάδισμά σου δέν έχει προορισμό. Μιλάς σκοτεινά και η ομιλία σου δέ φωτίζει τίποτα. Βλέποντας τη στάση σου παύει να με ενδιαφέρει ο στόχος σου".