Προσέγγιση Ενηλίκου

Απόσπασμα από το άρθρο "An Adult Approach – I (Investing in a Vulgar Age) " Προσέγγιση Ενηλίκου– (επενδύοντας σε εποχές βαρβαρότητας)" Paul Brodsky - February 6th, 2012 http://www.ritholtz.com/blog/2012/02/an-adult-approach-i-investing-in-a-vulgar-age/

Είναι το νόμισμα, ανόητε

...Το κατά πόσον η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, τον Μάρτιο και μετά, έχει μικρή σχέση με τα ελληνικά μέσα και πόρους. Ο καθένας ξέρει ότι η Ελλάδα είναι αφερέγγυα και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις πληρωμές της 20ης Μαρτίου. Ωστόσο, τα στοιχήματα γίνονται πολύ επιθετικά στις κεφαλαιαγορές και παρεμβάλλονται στην διάσωση των κρατών. Σήμερα η συζήτηση περιστρέφεται στο πόσο να κουρευτεί το ελληνικό χρέος και μέσω ποιών οντοτήτων θα περάσει η εκτεταμένη εισφορά κεφαλαίων διάσωσης.

Αν Ελλάδα ήταν το μόνο αφερέγγυο κράτος, οι περισσότεροι θα πίστευαν ότι θα είχε ήδη διασωθεί. Αμφίβολοι ισολογισμοί άλλων κρατών όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία (και η Ιταλία και η Ισπανία) απαιτούν οι δύο πλευρές, πιστωτές που κατέχουν ελληνικό χρέος και αξιόπιστες χώρες, όπως η Γερμανία, φαινομενικά πρόθυμες να τους πληρώσουν, να προσπαθήσουν να βρουν αποδεκτούς όρους. Τα ενδιαφερόμενα μέρη δεν διαπραγματεύονται μόνο το ελληνικό χρέος. Χωρίς αμφιβολία παίρνουν θέση και για μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Πολλοί αν όχι οι περισσότεροι πιστωτές της Ελλάδας (και σίγουρα οι πιο ενεργοί επενδυτές στις διαπραγματεύσεις), αγόρασαν ομόλογα και CDS στη δευτερογενή αγορά εν αναμονή της παρούσας εξέλιξης. Και οι δύο πλευρές ανησυχούν ότι θα δημιουργηθεί προηγούμενο. Ανεξαρτήτως της έκπτωσης-προς-αξία που θα λάβουν οι πιστωτές στις 20 Μαρτίου η αποπληρωμή της ελληνικής οφειλής θα καθορίσει όρους συγκριτικής αξιολόγησης για άλλες πιεζόμενες χώρες του ευρώ.

Γι' αυτό , είναι πιθανό, σχετικά σύντομα να προωθηθεί η αποτίμηση του δημόσιου χρέους σε όλες τις χώρες του ευρώ. Αυτό ίσως θα υποδείκνυε πόσο νέο νόμισμα θα έπρεπε να εκδώσει η ΕΚΤ, που στη συνέχεια θα επέτρεπε μια πιο αναγνωρίσιμη αποτίμηση του ευρώ σε σχέση με τα άλλα κύρια ξένα νομίσματα. Ίσως γι' αυτό όλα αυτά τα περί Ευρω/Δολλαρίου που ακούμε δεν κατάφεραν να μειώσουν το ευρώ; …

Ωστόσο, πιστεύουμε ότι οι τρέχουσες συναλλαγματικές ισοτιμίες έχουν προεξοφλήσει λίγο πολύ με ακρίβεια τα αποτελέσματα και το χρονοδιάγραμμα της έκβασης του Ελληνικού χρέους, που με τη σειρά του θα καθορίσει το σημείο αναφοράς για τις περικοπές –κούρεμα- του δημόσιου χρέους σε ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ.

Και είναι περίεργο ότι η προσοχή του κοινού φαίνεται να εστιάζεται στους παίκτες μάλλον, παρά στη διαδικασία, μολονότι είναι ένας αγώνας με δίκοπο μαχαίρι, ένας αήθης πόλεμος μεταξύ πολιτικών, φορολογούμενων, κερδοσκόπων, ΕΚΤ, ΔΝΤ και ενός σωρού άλλων ακρωνύμιων. Είναι πολύ απλό, κατά την άποψή μας. Η όλη υπόθεση περιορίζεται σε κατόχους ομολόγων από τη μία και τις κεντρικές τράπεζες από την άλλη. Στο κάτω κάτω οι κεντρικές τράπεζες είναι οι μόνοι φορείς που εν τέλει μπορούν να τυπώσουν τα αναγκαία χρήματα για να εξυπηρετήσουν το χρέος και να εξοφλήσουν τους πιστωτές.

Οι ECB, Fed, PBoC, BOJ, BOE, SNB, Bundesbank & Banque έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο για την αποφασιστική λιτότητα στις αλόγιστες κοινωνίες , αφού αυτοί παράγουν τα νομίσματα αναφοράς του κόσμου, μέσω των οποίων συνήθως κρίνεται ο πλούτος και η εξουσία. Καθώς οι κεντρικές τράπεζες απολαμβάνουν μονομερώς την μονοπωλιακή ισχύ παρασκευάζοντας το παγκόσμιο χρήμα με το οποίο εξοφλούνται τα χρέη των κρατών (καθώς και των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών), έχουν παντοδυναμία έλεγχου στη θέσπιση όρων για τις υπερχρεωμένες κοινωνίες.

Προς επιβεβαίωση, οι κεντρικές τράπεζες αφερέγγυων χωρών είναι εκείνες που παρουσιάζουν τους υψηλότερους ρυθμούς αύξησης των ισολογισμών τους. Στο παρακάτω γράφημα εμφανίζεται η αύξηση κατά 44% του Ισολογισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το τελευταίο εξάμηνο.

Γράφημα: James Bianco

Τα κρίσιμα προβλήματα χρέους σήμερα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκά, όπως φαίνεται να πιστεύουν οι περισσότεροι. Όπως γράψαμε αναλυτικά, το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα βασίζεται στο χρέος και το ποσό του χρέους εκφρασμένο σε κάθε νόμισμα απομειώνει σταθερά το πραγματικό ποσό του παγκόσμιου χρήματος. Αυτή η μόχλευση σημαίνει ότι αν η παγκόσμια πολιτική ηγεσία παραμείνει απρόθυμη να απομοχλεύσει το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, επιτρέποντας την επιδείνωση του χρέους, τότε θα πρέπει να το απομοχλεύσει μέσω συνεχούς δημιουργίας χρήματος (που μεταθέτει το χρέος σε δημόσιους λογαριασμούς, μέσω της διαδικασίας νομισματοποίησης των κρατικών χρεωστικών τίτλων).

Απόλυτη εξουσία

Τέτοια οικονομική χειραγώγηση είναι αναμενόμενη. Ο κ. Bernanke εκπροσωπεί μια δομή εξουσίας με βαθιές ρίζες, που υποστηρίζει τη γενική θεωρία ότι όποιοι ελέγχουν το νόμισμα της χώρας ελέγχουν τη χώρα.

"Επιτρέψτε μου να εκδίδω και να ελέγχω το νόμισμα ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιός νομοθετεί. Οι ελάχιστοι που μπορούν να κατανοήσουν το σύστημα θα είναι είτε προσηλωμένοι στα κέρδη τους, ή εξαρτημένοι από τα προνόμια τους, ώστε δεν θα υπάρξει αντίδραση από αυτή την τάξη, ενώ, από την άλλη, το μεγάλο σώμα του λαού, διανοητικά ανίκανο να κατανοήσει το τεράστιο πλεονέκτημα που αποκομίζει το κεφαλαίο από το σύστημα, θα φέρει το βάρος αδιαμαρτύρητα, χωρίς καν να υποψιάζεται ότι το σύστημα είναι εχθρικό προς τα συμφέροντά του. " - Mayer Amschel Rothschild, 1838

Δεν έχουμε φθάσει στο τέλος της ιστορίας. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται, όπως και ο καπιταλισμός και οι πολλές εκφάνσεις του. Αλλά όχι και τόσο. Μια αντικειμενική ματιά στο σύγχρονη οικονομικό μας οικοσύστημά δείχνει καθαρά ένα ενοποιημένο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, που ουσιαστικά έγινε ισχυρότερο από τις προβλέψιμες, δημόσιες εντάσεις μεταξύ ανταγωνιζόμενων θεωρητικών και επαγγελματιών της πολιτικής και της οικονομίας. Όσο οι πολιτικοί κι εμείς, οι πολίτες που πρέπει να τους υπακούν, εξακολουθούμε να αντιμαχόμαστε, εκείνοι που ελέγχουν το χρήμα είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι τους αρέσει. Όταν οι άνθρωποι εξεγείρονται κατά των συμβόλων της πολιτικής εξουσίας (Βαστίλη, χειμερινά Ανάκτορα), επιτυγχάνουν να εξαναγκάσουν εκείνους που ελέγχουν το χρήμα να μεταβάλουν την πολιτική δομή. Μόνο όταν οι πολιτικοί λαμβάνουν μέτρα για να περιορίσουν την πρόσβαση του τραπεζικού συστήματος στους πόρους του έθνους, καθορίζοντας τους συντελεστές παραγωγής, μπορεί το εθνικό κεφάλαιο να επιστρέφει στους πολίτες.

Σήμερα έχουμε ολιγοπώλιο των κεντρικών τραπεζών, που εκδίδουν τα χωρίς αντίκρυσμα παγκόσμια νομίσματα και που, έχοντας προωθήσει με επιτυχία σημαντική συσσώρευση του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους, μπορούν πλέον να υπαγορεύουν την κατανομή των πόρων και τους όρους της δημοσιονομικής πολιτικής. Απέναντι σ' αυτήν την εξουσία, υπάρχει η διάσπαση των (ως επί το πλείστον) δημοκρατικά εκλεγμένων αξιωματούχων, που επιβλέπουν δημοκρατίες υπάκουων εν γένει πληθυσμών...

Υποστηρίζουμε ότι οι χρεωμένες κυβερνήσεις έχουν παραχωρήσει την εξουσία σε τραπεζικά συστήματα χωρίς συνείδηση ή δημόσια λογοδοσία. Αν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα έχει υπέρτατη εξουσία στον τρόπο απόκτησης του παγκόσμιου πλούτου, (όπως έχει), και είναι ο μόνος θεσμός αρκετά ισχυρός ώστε να διατηρεί μέσω των χρεωμένων κυβερνήσεων τον έλεγχο των κοινωνιών τους, (όπως είναι), τότε η μόνη λογική στρατηγική για τον ανεξάρτητο επενδυτή είναι να σκέφτεται σαν Rothschild. Μην πολεμάς την Fed – στοιχημάτισε σ'αυτήν…

Lee Quaintance & Paul Brodsky

(Μετάφραση αποσπασμάτων:αεράκι)