Σχόλια ανωνύμων και επωνύμων

"Η καλύτερη λοιπόν υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν "διανοούμενοι" τύπου Βαρουφάκη, Μηλιού, Κοτζιά είναι να συμβάλλουν ΤΩΡΑ στην εκπόνηση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με όρους υπέρ της εργασίας, που να στοχεύουν στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτό το σχέδιο, που θα αποτελέσει βασικό εργαλείο για ένα (υποθετικό μέχρι στιγμής) λαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο να διεκδικήσει την εξουσία, θα βρει και απαντήσεις για το δύσκολο ξεκίνημά του.

Απαιτούνται τρία πράγματα: 

1. Να αλλάξει πλεύση η πολιτική αριστερά και να δώσει το παράδειγμα των ανατροπών ξεκινώντας από το εσωτερικό της με την συγκρότηση μιας ενιαίας μετωπικής οργάνωσης, 

2. να παρουσιάσει ένα σχέδιο, όπως έχω προαναφέρει και 

3. να αποκαταστήσει την δημοκρατία με νέα συντακτική συνέλευση." 

Αυτό είναι το σχόλιο ανωνύμου στο http://enosy.blogspot.com σχετικά με την άποψη του καθηγητή Βαρουφάκη που λέει τα εξής:

 "..μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.

Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;

Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευτεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία. Από την μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν. Έτσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν "τοκογλυφικά" ποσά σε δραχμές. Όμως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές. Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του '80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους 'ανατολίτες' που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους 'εξευρωπαϊσμένους' πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υποανάπτυξη."

"Ζήτημα εβδομάδων" θεωρεί τη διάλυση της ευρωζώνης ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας και προτείνει ως μόνη εναλλακτική λύση την αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ.

"Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε κάνει αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος και έξοδο από την ΟΝΕ με δικιά της πρωτοβουλία και συντεταγμένα ήδη από τις αρχές του 2010. Θα είχαμε αποφύγει την τραγική καταστροφή που ζούμε από το μνημόνιο και μετά, με συρρίκνωση του ΑΕΠ ίσως και 7% μόνο το 2011, επίσημη ανεργία πάνω από 18%, απόλυτη κατάρρευση των επενδύσεων και δημόσιο χρέος εκτός ελέγχου."

Εν τω μεταξύ η πολυφωνία στο χώρο της αριστεράς, προς τον οποίο  στρέφονται  οι πολίτες , αναζητώντας καταφύγιο, επιτείνει τη σύγχιση που προκαλούν οι πόλοι των επικυρίαρχων του πλανήτη, που αλληλλοσφαγιάζονται στα πόδια του νεοφιλελευθερισμού και των τραπεζικών αδιεξόδων. 

Μέχρι σήμερα -πλην ΚΚΕ- οι καταπισμένοι πολίτες δεν αντιλαμβανόμαστε  όχι την "σωστή" στρατηγική αλλά την "μία" στρατηγική, όχι την "σωστή" τακτική αλλά την "μία" τακτική προάσπισης της επιβίωσης των λαών και πώς αυτή θα προκύψει.

Φαίνεται ωστόσο ότι πυκνώνουν οι απόψεις για την συγκρότηση ΕΝΟΣ "κοινωνικού μετώπου αγώνα και ανατροπής" , μόνο που κάθε καταγεγραμμένη δύναμη θέτει το δικό της πρόταγμα μετωπικής συσπείρωσης, και το Μέτωπο, δυστυχώς,  προϋποθέτει ΕΝΑ, ΚΥΡΙΑΡΧΟ πρόταγμα συσπείρωσης και αγώνα αυτών που θα στοιχιστούν στις τάξεις του. Ποιό όμως απ'όλα, σήμερα;

της πλατείας; 

το ταξικό;

το αντιμνημονιακό;

το αντικαπιταλιστικό;

ενάντια στις αγορές (βλ. αντι Wall Street);

το αντιευρωπαϊκό;

το εθνικό;

της διαφάνειας;

της εθνικής κυριαρχίας;

της δραχμής;

του ευρώ του λαού;

της ευρώπης των λαών;

Γι'αυτό ίσως, παρά την αναγκαιότητα, το πολυπόθητο ΜΕΤΩΠΟ δεν συγκροτείται.Γιατί απαιτείται και ωρίμανση. Και αυτή δεν διαφαίνεται.