Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά που πήγαν οι άλλες βάρκες ποιοι γλίτωσαν εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα ένα νησί ερημικό εκεί θα στήσουμε τα σπίτια μας γύρω-γύρω στη μεγάλη πλατεία και στη μέση μια εκκλησιά θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία του καπετάνιου μας που χάθηκε ψηλά-ψηλά λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου πιο χαμηλά του τρίτου θ' αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά κι ύστερα θα καλαφατήσουμε ένα μεγάλο καράβι καινούργιο ολοκαίνουργιο και θα το ρίξουμε στη θάλασσα θά 'χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίζουνε μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας.
Το Ναυάγιο Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Πανδής
Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία)
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μουκαι τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
Διαδεδομένος μεσαιωνικός ύμνος του 13ου αιώνα, που θεωρείται ότι γράφτηκε από τον Θωμά του Celano.Περιγράφει την ημέρα της κρίσης, την τελευταία τρομπέτα που θα καλέσει τις ψυχές μπροστά στο θρόνο του Θεού, όπου οι σωθέντες ελευθερώνονται και οι καταδικασμένοι ρίχνονται στο πύρ το εξώτερον.Όπως οι Μπεν Άλι, οι Μουμπάρακ, οι Καντάφι. Και οι σωθέντες Mohamed ελευθερώνονται, ακόμη και με το θάνατό τους.
" Καμιά κοινωνία δεν πρόκειται να παραμείνει στο μέλλον περιχαρακωμένη στους εθνικούς της καταναγκασμούς και στους όρους που αυτοί επιβάλουν. Ένα νέο ελευθερωτικό κίνημα ενάντια στα Εθνικά status είναι αναπότρεπτο να ξεκινήσει να εκτυλίσσεται με πολλές μορφές. Οι σύγχρονες ελευθερωτικές διαδικασίες δεν θα υπερασπίζονται το παλιό (το Εθνικό). Θα διεκδικούν το Νέο (την συμμετοχή στην οικουμενικότητα) υπερβαίνοντας το παλιό.
Όπως πέρασε, «εν μία νυκτί», μέσα από τις τελευταίες εξεγέρσεις, ο Αραβικός φονταμενταλισμός, στα κατάλοιπα του παλιού κόσμου, έτσι θα περάσουν κι άλλες εθνικές αγκυλώσεις και ιδεολογίες σε άλλους Εθνικούς χώρους.
Η οικουμενικότητα είναι η νέα αδήριτη πραγματικότητα. Που υποκινεί διαδικασίες υπέρβασης του παλιού κόσμου. Το νέο εισβάλει από παντού. Ο κόσμος αλλάζει. Οι κοινωνίες με ειρηνικές ή αιματηρές διαδικασίες δεν μπορούν παρά να ανταποκριθούν αργά ή γρήγορα, στο κάλεσμα των καιρών... " λέει ο Μήλιοςεδώ
"Οι μάχες δεν δίνονται μόνο στους δρόμους, αλλά και στα δίκτυα επικοινωνίας. Πολύ σύντομα ανοίχτηκαν παράπλευρες επικοινωνιακές οδοί. Εκδηλώνεται διεθνής αλληλεγγύη με προσφορά δωρεάν ιντερνετικών συνδέσεων από ιντερνετικές εταιρείες και ιδιώτες. Ανοίγουν ασύρματες και δορυφορικές συνδέσεις. Τα μηνύματα τελικά ταξιδεύουν παντού μαζί με το μήνυμα: καμιά χώρα δεν μπορεί να μείνει βουβή και αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο..." λέει ο Τρυψάνηςεδώ
Η φιλοσοφία το διέβλεψε απο καιρό
…η ενοποίηση του πλανήτη διαμέσου της τεχνολογίας, των επικοινωνιακών μέσων, των όπλων μαζικής καταστροφής, κάνει ολόκληρη την ανθρωπότητα πανταχού παρούσα.
Αυτή η τεράστια κατάκτηση έχει μια τρομακτική συνέπεια: μας κάνει δυνητικά ενήμερους και υπεύθυνους για οτιδήποτε γίνεται κάθε στιγμή. «Το παγκόσμιο χωριό» δεν είναι παρά το σύνολο των προβλημάτων που εξαναγκάζουν όλους τους ανθρώπους στην ίδια εξωτερικότητα, από την οποία προσπαθούν να προφυλαχτούν, μια και δεν μπορούν να την κατεξουσιάσουν. Αυτή η αλληλεξάρτηση των λαών και το γεγονός πως οι πιο μακρινές πράξεις έχουν για μας απροσμέτρητες συνέπειες είναι κάτι το αβάσταχτο.
Όσο περισσότερο τα μίντια, το εμπόριο και οι διάφορες συναλλαγές προσεγγίζουν μεταξύ τους ηπείρους και πολιτισμούς, τόσο περισσότερο η πίεση των όλων πάνω στον καθένα γίνεται εξουθενωτική` λες και αλλοτριωνόμαστε από ένα πλέγμα δυνάμεων, πάνω στις οποίες δεν έχουμε καμία επιρροή.
Ο πλανήτης έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο σημείο , ώστε οι αποστάσεις που μας χώριζαν από τους ομοίους μας είναι πια αμελητέες. Το δίχτυ σφίγγεται, προκαλώντας ένα συναίσθημα κλειστοφοβίας, κάθειρξης.
Δημογραφικές εκρήξεις, μαζικές μεταναστεύσεις, οικολογικές καταστροφές, θα ’λεγε κανείς πως τα ανθρώπινα πλάσματα κουτρουβαλούν διαρκώς τα μεν πάνω στα δε…
Πασκάλ Μπρυκνέρ : "Ο πειρασμός της αθωότητας"
Η κοινωνία ανιχνεύει, τώρα, οδυνηρά, το μέλλον της. Η ανθρωπότητα προετοιμάζει την αναγέννησή της;
«Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο» Ρήγας Βελεστινλής.
Λόγια γνήσια Ελληνικά. Τα δικά μας. Καθαρή και ψύχραιμη θέαση της ζωής, του κόσμου και των άλλων Εθνών. Κοσμοθεωρία Έθνους ανθρωπολογικά κτισμένου και εγγενώς, οικουμενικά προσανατολισμένου. Λόγια λιτά, αληθινά, πολιτικά μεστά, πολιτισμένα και άφθαρτα. Υμνούν την Δημοκρατία και την Ελευθερία, την δικιά μας και των άλλων Εθνών. Πνεύμα ανυψωμένο, σμιλευμένο μακραίωνα, γιγαντωμένο μέσα στην Βυζαντινή Οικουμένη, ριζωμένο στην διαχρονική ελληνικότητα. Την αιώνια και οικουμενική ελληνικότητα. Παρακαταθήκη του μέλλοντος, για όλα τα Έθνη."
Μας τα υπενθυμίζει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικής, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr
C’est presqu’au bout du monde, … Σχεδόν στην άκρη του κόσμου
Ma barque vagabonde, … η περιπλανώμενη βάρκα μου,
Errant augré du l’onde, … ιππεύοντας τον αφρό των κυμάτων
M’y conduisit un jour. … εκεί μ’ έφερε μια μέρα.
L’ile est toute petite, … Το νησί είναι πολύ μικρό,
Mais la fée qui l’habite … αλλά η νεράιδα που το κατοικεί
Gentiment nous invite … ευγενικά μας προσκαλεί
A en faire le tour. … σε ένα γύρο μικρό.
Youkali,
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali,
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali,
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Youkali,
C’est le respect … είναι ο σεβασμός
De tous les Voeux échangés, … των όρκων που ανταλλάξαμε,
Youkali, …
C’est le pays … είναι η χώρα
Des beaux amours partagés, … των ωραίων ερώτων που μοιραστήκαμε,
C’est l’espérance … είναι η ελπίδα
Qui est au coeur de tous les humains, … στην καρδιά όλων των ανθρώπων,
La délivrance … η απελευθέρωση
Que nous attendons tous pour demain, … που όλοι περιμένουμε απ’το αύριο,
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, …είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …Γιουκάλι,
C’est le bonheur c’est le plaisir, … είναι η ευτυχία είναι η ευχαρίστηση,
Mais c’est un rêve, une folie, … Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλα,
Il n’y a pas de Youkali! … Δεν υπάρχει Γιουκαλί!
Et la vie nous entrâine, … και η ζωή συνεχίζεται,
Lassante, quotidiene, … βαρετή, καθημερινή,
Mais la pauvre âme humaine, … μα η δόλια η ανθρώπινη ψυχή,
Cherchant partout l’oubli, … ψάχνοντας παντού το ξεχνά,
A pour quitter la terre, … Ν’ αφήσει τη γη,
Sy trouver le mystère … Να βρει το μυστήριο
Où nos rêves se terrent … εκεί που ζουν τα όνειρά μας
En quelque Youkali… Σε κάποιο Γιουκαλί…
Youkali, …
C’est le pays de nos désirs, … είναι η χώρα των επιθυμιών μας,
Youkali, …
C’est le bonheur, c’est le plaisir, … Είναι η ευτυχία, είναι η ευχαρίστηση,
Youkali, …
C’est la terre où l’on quitte tous les soucis, … εκεί που εγκαταλείπουμε όλες τις έγνοιες,
C’est dans notre nuit, … είναι μέσα στη νύχτα μας,
Comme une éclaircie, … όπως μια έκλαμψη,
L’étoile qu’on suit, … το άστρο που ακολουθούμε,
C’est Youkali! … Είναι το Γιουκαλί!
Απο: http://mystigma.com/archives/340 (με μικρές παραλλαγές)
Ο Κurt Weill έγραψε τη μουσική "Youkali: Tango Habanera" το 1934 για το έργο Marie Galante. Οι στίχοι προστέθηκαν το 1946 από τον Roger Fernay.
Muere lentamente
quien se transforma en esclavo del hábito,
repitiendo todos los días los mismos trayectos,
quien no cambia de marca,
y no arriesga vestir con un color nuevo,
y no le habla a quien no conoce.
Muere lentamente
quien hace de la televisión su gurú.
Muere lentamente
quien evita una pasión,
quien prefiere el negro sobre blanco
y los puntos sobre las "íes" a un remolino de emociones,
justamente las que rescatan el brillo de los ojos,
sonrisas de los bostezos,
corazones a los tropiezos y sentimientos.
Muere lentamente
quien no voltea la mesa cuando está infeliz en el trabajo,
quien no arriesga lo cierto por lo incierto para ir detrás de un sueño,
quien no se permite por lo menos una vez en la vida,
huir de los consejos sensatos.
Muere lentamente
quien no viaja,
quien no lee,
quien no oye música,
quien no encuentra gracia en si mismo.
Muere lentamente
quien destruye su amor propio,
quien no se deja ayudar.
Muere lentamente,
quien pasa los días quejándose de su mala suerte
o de la lluvia incesante.
Muere lentamente,
quien abandona un proyecto antes de iniciarlo,
no preguntando de un asunto que desconoce o
no respondiendo cuando le indagan sobre algo que sabe.
Evitemos la muerte en suaves cuotas,
recordando siempre que estar vivo exige
un esfuerzo mucho mayor que el simple hecho de respirar.
Solamente la ardiente paciencia hará que conquistemos
una espléndida felicidad.
Αργοπεθαίνει
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
δεν διακινδυνεύει χρώμα στα ρούχα του ν΄αλλάξει
και δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
Όποιος κάνει την τηλεόραση δάσκαλό του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο απ'το άσπρο
και τα διαλυτικά πάνω στο "ι"
από το στροβιλισμό των συγκινήσεων ,
εκείνων ακριβώς που κάνουν τα μάτια να λάμπουν,
που κάνουν χαμόγελα τα χασμουρητά,
που φέρνουν χτυποκάρδια απ'τα λάθη και αισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το γραφείο
όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα
για την αβεβαιότητα να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του
τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του,
να αποφύγει τις συνετές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει
όποιος δεν διαβάζει
όποιος δεν ακούει μουσική
όποιος δεν συμφιλιώνεται με τον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.
Αργοπεθαίνει
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του
ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν αναρωτιέται για ό,τι αγνοεί
ή δεν απαντάει όταν τον ρωτούν γι' αυτά που γνωρίζει.
Ας αποφύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
Ενθυμούμενοι πάντα ότι το να είσαι ζωντανός χ
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη καρτερικότητα θα μας οδηγήσει
να κατακτήσουμε μια θαυμαστή ευτυχία
Ο Νίκος Λυγερός είναι ο Έλληνας που κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ευφυΐας (IQ) στην κλίμακα Stanford-Binet, με 189 βαθμούς. Γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο, σύντομα όμως η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Γαλλία.
Ως ερευνητής κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής. Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στη Σχολή Στρατολογικού, στρατηγικός σύμβουλος, καθηγητής προικισμένων παιδιών, expert διερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιητής, επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, του μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας. Έχει ιδρύσει την οργάνωση «The Pi Society» στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω βαθμούς νοημοσύνης, που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο.
Δημοσίευσε περισσότερα από 3600 άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας. Έχει γράψει και εκδώσει ποιητικές συλλογές, σενάρια, κωμωδίες, δράματα , τραγωδίες , ορατόριο , όπερα, μυθιστορήματα, διηγήματα και δοκίμια.
Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να
τ' ακουμπήσω.
Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο
έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο
να ξαναχωρίσει.
Κοιτάζω τα μάτια' μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη'
τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα. Γιώργου Σεφέρη"Μυθιστόρημα" Πρώτη έκδοση: Aθήνα,"Κασταλία", Μάρτης 1935 " Είναι τα δυό του συνθετικά που μ'έκαναν να διαλέξω τον τίτλο αυτής της εργασίας' ΜΥΘΟΣ, γιατί χρησιμοποίησα αρκετά φανερά μια ορισμένη μυθολογία' ΙΣΤΟΡΙΑ, γιατί προσπάθησα να εκφράσω, με κάποιον ειρμό, μια κατάσταση τόσο ανεξάρτητη από μενα όσο και τα πρόσωπα ενός μυθιστορήματος". Σημείωση στην πρώτη έκδοση.
(Δημοσιεύεται και στη γλώσσα που έχει γραφτεί, ώστε, ακόμη κι αν δεν τη γνωρίζουμε, να μπορούμε να δούμε τη δομή και την όψη των λέξεων όπως τις είδε ο ποιητής)
К ***
Я помню чудное мгновенье:
Передо мной явилась ты,
Как мимолётное виденье,
Как гений чистой красоты.
В томленьях грусти безнадежной,
В тревогах шумной суеты,
Звучал мне долго голос нежный
И снились милые черты.
Шли годы. Бурь порыв мятежный
Рассеял прежние мечты,
И я забыл твой голос нежный,
Твои небесные черты.
В глуши, во мраке заточенья
Тянулись тихо дни моиБез божества,
без вдохновенья,Без слез,
без жизни, без любви.
Душе настало пробужденье:
И вот опять явилась ты,
Как мимолётное виденье,
Как гений чистой красоты.
И сердце бьётся в упоенье,
И для него воскресли вновь
И божество, и вдохновенье,
И жизнь, и слезы, и любовь.
Στην * Θυμάμαι τη μοναδική στιγμή,
Μπροστά μου εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία,
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.
Μέσα στα βάσανα της άνελπης μελαγχολίας,
Μέσα στη ματαιότητα της αγωνίας,
Πολλές φορές ηχούσε η γλυκιά φωνή σου,
Κι ονειρευόμουν την αγγελική μορφή σου.
Περνούσαν χρόνια, και της ζωής η μπόρα
Διασκόρπισε τα όνειρα τ’ απατηλά κι ελπιδοφόρα,
Και ξέχασα και τη γλυκιά φωνή σου,
Και την αγγελική μορφή σου.
Στης εξορίας το σκοτάδι το απόμερο,
Οι μέρες μου κυλούσαν χωρίς να καρδιοχτυπώ,
Δίχως θεότητα και χωρίς μούσα,
Χωρίς να κλαίω, να γελώ και ν’ αγαπώ.
Μετά ήρθε το ξύπνημα
Και πάλιν εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.
Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απ’ τη χαρά,
Και γι’ αυτήν εζωντανέψανε ξανά,
Και η θεότητα , και η αγάπη, και η ζωή
Με όλα της τα καλά και τα δεινά
