«Εδώ έχουμε να κάνουμε πια με μια δικτατορία του πραγματικού. Δεν υπάρχει το όνειρο, δεν υπάρχει η οπτασία − ήδη είχαμε μιλήσει από τότε για το τέλος των ουτοπιών. Αλλά υπήρχε ένα πράγμα, το οποίο όμως ήταν πάρα πολύ σημαντικό και το οποίο οδηγούσε σε ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις: η ανάπτυξη», αναγνωρίζει.
«Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι αυτό που ζούμε είναι μια περίοδος και ότι θα γυρίσουμε στα παλιά. Μα το κακό είναι ότι δεν εξαρτάται από μας. Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα παγκόσμιο σύστημα του οποίου η δυναμική φαίνεται –δεν λέω πως είναι- φαίνεται προδιαγεγραμμένη», διαπιστώνει.
«Δε φαίνεται προς το παρόν να οδηγεί πουθενά αυτό το οποίο συμβαίνει». Παρ’ όλα αυτά, όμως, εμείς «είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε αισιόδοξοι! Ή τουλάχιστον να ζούμε ωσάν να είμαστε αισιόδοξοι!», ευελπιστεί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου