Σώπα. Άκουσε το σιωπηλό, το ανεπαίσθητο, το συγκρατημένο

Γλώσσα: η φωνή των γονιδίων και της εξέλιξής μας

οι φίλοι που αγάπησα ήταν δάση...

Τα παιδιά των ΕΠΑΛ. Στο περιθώριο της παιδείας. Ωστόσο οι δάσκαλοί τους , η Ντίνα, μπορούν  να εμπνέονται και οι μέλλοντες εκ-παιδευμένοι εργατουπάλληλοι , οι τεχνίτες,  οι κομμώτριες  να έχουν παιδεία, τουλάχιστο ως μνήμη...

2o ΕΠΑΛ ΔΡΑΜΑΣ 

Τα χρώματα της πόλης μας

  Στα πλαίσια των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της Δ.Ε. Δράμας στο 2^ο ΕΠΑ.Λ. πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα φωτογραφίας με τίτλο «Τα χρώματα της πόλης μας».
Η διαδρομή μας άρχισε παραμονή της Αγίας Βαρβάρας. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά σαν ομάδα στις πηγές για να απαθανατίσουμε το έθιμο με τα καραβάκια. Συνεχίσαμε στην ονειρούπολη μέσα στο γιορτινό κλίμα των Χριστουγέννων.  Οι πηγές , μοναδικός υδροβιότοπος της πόλης, παίζουν  πρωτεύοντα ρόλο στην όλη προσπάθειά μας. Μεγάλη η εναλλαγή των εικόνων. Νερό, βλάστηση, δέντρα που οδηγού το βλέμμα στα σύννεφα, πάπιες στις όχθες και στη λίμνη.
Ανεβήκαμε στον κορύλοβο όπου απολαύσαμε την πανοραμική θέα. Σκύψαμε και φωτογραφίσαμε τα ταπεινά αγριολούλουδα. Θαυμάσαμε το ηλιοβασίλεμα και αιχμαλωτίσαμε στο φακό μας τα πορφυρά χρώματα του ουρανού .
Περπατήσαμε δίπλα από τα μεσαιωνικά τείχη της πόλης. Ανακαλύψαμε στο διάβα μας γειτονιές και δρομάκια που ούτε φανταζόμασταν.
Διασχίζοντας την πλατεία φτάσαμε στο βοτανικό κήπο, όπου αφουγκραστήκαμε το θρόισμα των φύλλων και το κελάιδισμα των πουλιών.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό ονειρευτήκαμε ταξίδια που δεν κάναμε.
Στο φακό μας δεν αντιστάθηκαν ούτε τα επιβλητικά κτίρια του διοικητηρίου, του δημαρχείου και του δημοτικού ωδείου.
Πάμε λοιπόν μαζί να ανακαλύψουμε τα χρώματα της πόλης μας. εδώ

Στο πρόγραμμα, με συντονίστρια την κ. Κονδυλίδου Κωνσταντίνα, συμμετείχαν οι παρακάτω μαθητές της πρώτης τάξης: 

Αλμπανόπουλος Μάριος

Φρατσίλα Κριστίνα

Παστιρματζής Αλέξανδρος

Ακριτίδης Αλέξανδρος

Μεχμέτογλου Κωνσταντίνα

Γκαρακλίδου Νάζι

Τερζόπουλος Ιωάννης

Ζαπουνίδης Βασίλης

Καλαϊτζή Ευαγγελία

Γερμανός Σωκράτης

Η αγοραία εκ-παίδευση

Ο νέος νόμος για την Ανώτατη Εκπαίδευση και οι ερμηνείες περί «Αγοράς» | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ: – Απεστάλη με Google Toolbar
...Πρώτα απ’ όλα, ο νέος αυτός νόμος τιτλοφορείται «Οργάνωση Ανώτατης Εκπαίδευσης, Ανεξάρτητη Αρχή για τη Διασφάλιση και Πιστοποίηση της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση». Ο τίτλος αυτός τα λέει όλα.

Δεν μιλάμε για Παιδεία, μιλάμε για Εκπαίδευση. Η διαφορά είναι τεράστια.

Στην πρώτη περίπτωση, θα οργανώναμε μια «κυψέλη» δημιουργίας σκέψης: αυτή πάνω στην οποία στηρίχτηκε έως τώρα η Ιστορία του ανθρώπου... Στη δεύτερη περίπτωση, στοχεύουμε στην εκπαίδευση ανθρώπων που θα στελεχώσουν την «Αγορά» – και εδώ ακριβώς βρίσκεται ο άλλος πυλώνας του επαναπροσδιορισμού των στόχων του ανθρώπου.

«Αγορά», στην προκειμένη περίπτωση, είναι η «παραγωγή» καταναλωτικών προϊόντων ή, αλλιώς, η πηγή της ορισθείσης, από την νεωτερικότητα, έννοιας της «ευτυχίας». Πρόκειται για μία έννοια με την οποίαν ούτε ο μαρξισμός διαφωνούσε.

«Αγορά» είναι επίσης η ολοένα και περισσότερο αυτονομούμενη από την κοινωνία και τις ανάγκες του ανθρώπου «οικονομία». Και είναι ουσιαστικά μια «οικονομία» που έχει καταδήλως κυριαρχήσει και της πολιτικής. Ή μάλλον, καλύτερα θα λέγαμε πως την έχει καταργήσει...

Μακράν, βεβαίως, της «Αγοράς» – όπως την εισήγαγαν οι Έλληνες, ως τόπο έκφρασης της κοινωνίας και πολιτικής συζήτησης – όπου ως «Πολιτική» εκλαμβάνεται η έκφραση των συλλογικών στόχων αναζήτησης του ουσιώδους...

άνθη της πέτρας

Δημήτρης,Κεφαλονιά 2011

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα

με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες

γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα

Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν

όταν κανένας δεν μιλούσε και μου μίλησαν

που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπή

μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα...

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Γιατί η "Ελευθεροτυπία" κάνει λόγο για "απροσδιόριστες συνέπειες" στην αγορά πετρελαίου;

You Pay Your Crisis: Ελέγχοντας ανοίγει η όρεξη...

You Pay Your Crisis: Ελέγχοντας ανοίγει η όρεξη...: "– Απεστάλη με Google Toolbar"

ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων

Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία) «Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.  Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»