Κερδισμένοι και χαμένοι από την ουκρανική κρίση (;)
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, 22/02/2014
Με ιώβεια υπομονή, ψυχρή καρδιά και σταθερό χέρι θα πρέπει να οπλιστεί ο παρατηρητής όλων όσων συμβαίνουν σήμερα στη χώρα της Ουκρανίας. Η χώρα βιώνει τις τελευταίες ημέρες έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταλυθεί με την εδραίωση παραγόντων που αποσκοπούν στην ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, παραμερίζοντας όχι μόνο τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η χώρα έχει μετατραπεί σε μια σκακιέρα, όπου οι τύχες 40 εκατομμυρίων κατοίκων, εξαρτώνται από τους πανίσχυρους διεθνείς παίκτες, σε μια παρτίδα γεωπολιτικής ισχύος, επιβολής και ηγεμονίας.
Η παρτίδα αυτή διεξάγεται σε πολλά επίπεδα, άλλα εμφανή και άλλα κρυφά. Σε αντίθεση με το σκάκι, εδώ δεν υπάρχουν μόνο τα άσπρα και τα μαύρα πιόνια, ούτε και οι παίκτες που τα κινούν είναι μόνο δύο.
Η ατμόσφαιρα που διεξάγεται η παρτίδα διαστρεβλώνεται και δηλητηριάζεται από τις επιχειρήσεις επικοινωνιακού πολέμου που διεξάγεται τόσο στα παραδοσιακά ΜΜΕ, όσο και μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με πλέον προφανή εκείνη που ταυτίζει τα ανόμοιας καταγωγής, αφορμών και αιτιών,
γεγονότα της Βενεζουέλας με εκείνα της Ουκρανίας.
γεγονότα της Βενεζουέλας με εκείνα της Ουκρανίας.
Σχεδίασμα της πρόσφατης ουκρανικής ιστορίας
Η χώρα το όνομα της οποίας σημαίνει «στην παραμεθόριο» ή «εσχατιά» απέκτησε την πρόσφατη ανεξαρτησία της το 1991 μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Με πρωτεύουσα το Κίεβο, πληθυσμό 45,5 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση 603.549 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι μία από τις μεγαλύτερες χώρες στον άξονα της Ευρασίας.
Στα χρόνια αυτά, η χώρα βυθίστηκε στην απόλυτη διαφθορά, όπου πρώην κομματικοί αξιωματούχοι της σοβιετικής εποχής, από κοινού με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου δημιούργησαν μια κοινωνία μεγάλων και οξυμένων αντιθέσεων, όπου κυριαρχεί ο προκλητικός, αθέμιτα αποκτηθέν πλούτος και την απελπιστική φτώχια της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Η διεφθαρμένη οικονομική και πολιτική ελίτ ήταν και παραμένει το βασικό εμπόδιο για τη δημιουργία στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων και κράτος δικαίου. Στην πολιτική εξουσία εναλλάσσονταν είτε προσωποπαγή κόμματα όπως της Γιούλια Τιμοσένκο, είτε κόμματα ισχυρών οικονομικών λόμπι, όπως το κόμμα των Περιφερειών του σημερινού προέδρου.
Αυτό το κλίμα γενικευμένης διαφθοράς, παρανομιών, αυθαιρεσίας, ήταν ιδανικό για την εμφάνιση και ανάπτυξη κομμάτων και κινημάτων ολοκληρωτικού χαρακτήρα, όπως το κόμμα «Ελευθερία» που ευθέως και ανοιχτά δηλώνει νεοφασιστικό και συνέχεια των Ουκρανών Ναζί που συνεργάστηκαν με τα χιτλερικά στρατεύματα κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.....
Οι βασικοί παίκτες της σύγκρουσης
Το ουκρανικό πολιτικό κατεστημένο
Η κυβέρνηση του προέδρου Γιανουκόβτις είναι αμφίβολο αν μπορεί να εκπροσωπήσει πλέον κάποιον άλλον πλην του εαυτού της. Παιδί της δεκαετίας του 1990, τόσο ο ίδιος όσο και το περιβάλλον του, συντέλεσαν στο να βυθιστεί η χώρα σε ένα κλίμα διαφθοράς και αναξιοπιστίας. Πονηρός επαρχιώτης, νόμισε πως μπορεί να πατάει ταυτόχρονα σε δύο βάρκες, προσποριζόμενος πολιτικά και οικονομικά οφέλη, κατάφερε, με την υπαναχώρησή του ως προς την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ε.Ε. στα πλαίσια της «Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης» να χάσει και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας που είχε τόσο στα μάτια των Ευρωπαίων όσο και στα μάτια του μεγάλου του γείτονα, τη Ρωσία. Το χθεσινό του διάγγελμα, όπου υιοθετεί όλες τις προτάσεις των ΗΠΑ κυρίως, και δευτερευόντως της Ε.Ε. εξανεμίζουν οποιαδήποτε ελπίδα του όχι για παραμονή στην εξουσία, αλλά και για την παρουσία του στην επόμενη ημέρα. Ωστόσο το κόμμα που τον υποστήριξε στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, το «Κόμμα των Περιφερειών» παραμένει, μέχρι στιγμής ένα μεγάλο κόμμα, παρόλο που οι διαρκείς αποχωρήσεις βουλευτών τις τελευταίες ημέρες (21 βουλευτές αποχώρησαν μόνο χθες Πέμπτη), καθιστούν εξαιρετικά προβληματική τη δεδηλωμένη του πλειοψηφία μέσα στο Κοινοβούλιο της χώρας. Το κόμμα αυτό είναι ιδιαίτερα ισχυρό στις κεντρικές, ανατολικές και νότιες περιοχές της χώρας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το κόμμα «Udar» του πρώην πυγμάχου Κλιουτσκό και το κόμμα «Baktivshina» της φυλακισμένης πρώην πρωθυπουργού Τιμοσένκο, τα οποία πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξεως από την επομένη της υπαναχώρησης του Γιανουκόβιτς στη σύνοδο κορυφής της «Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης» του Νοεμβρίου, νιώθουν την ασφυκτική πίεση του νεοναζιστικού κόμματος «Svoboda», οι οπαδοί του οποίου στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας έχουν καταλάβει τα κτήρια της κεντρικής κυβέρνησης και των τοπικών αρχών, πραγματοποιούν επιστράτευση των αντρών, δημιουργούν Τάγματα Εφόδου, τα οποία εξοπλίζουν με ελαφρύ και βαρύ πολεμικό οπλισμό που απέκτησαν μετά τη λεηλασία των στρατιωτικών αποθηκών της περιοχής του Λβοφ.
Προς το παρόν, ο μεγάλος κερδισμένος στην εσωτερική πολιτική σκηνή είναι ο κόμμα της «Ελευθερίας», το οποίο κατάφερε να επιβάλει το δικό του ρυθμό και να εξωθήσει τα πράγματα σε ένοπλες συγκρούσεις με την αστυνομία στην πρωτεύουσα Κίεβο αλλά και στις τρεις δυτικές επαρχίες της χώρας. Το κόμμα αυτό διαθέτει σήμερα μερικές χιλιάδες ένοπλους άντρες, οργανωμένους σε «τάγματα» που επιχειρούν με στρατιωτικό σχέδιο καταλαμβάνοντας κτίρια και τοποθεσίες στρατηγικού χαρακτήρα. Παράλληλα, στο Λβοφ και σε άλλες περιοχές έχει εκδιώξει τους εκπροσώπους της κεντρικής εξουσίας και των τοπικών αρχών και έχει εγκαθιδρύσει δική του εξουσία με τη βοήθεια των ομάδων και των ταγμάτων της πολιτοφυλακής.
Υπάρχει και το αναιμικής εκλογικής επιρροής Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ακολουθεί μια φιλορωσική πολιτική.
Οι διεθνείς παίκτες
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είδε να καταρρέει μέσα σε μια νύχτα η «Ανατολική Εταιρική Σχέση», την οποία με κόπο οικοδόμησε, προκειμένου να αποσπάσει ολόκληρες χώρες από την επιρροή της Ρωσίας, δημιουργώντας έτσι μια «υγειονομική ζώνη» άμυνας της Δυτικής Ευρώπης, αλλά, παράλληλα, για να αποκτήσει επιπλέον αγορές για τα ευρωπαϊκά προϊόντα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούμε να πούμε ότι είναι ο μεγάλος χαμένος. Η ουκρανική της εκστρατεία όχι μόνο δε στέφτηκε με επιτυχία, αλλά κατάφερε να προκαλέσει ένα κύμα ευρωσκεπτικισμού τόσο μέσα στην Ουκρανία όσο και σε πολλές όμορες χώρες που είδαν μια μετα-ηθική Ευρωπαϊκή Ένωση να προτείνει συμφωνίες ελάχιστα ελκυστικές για τις κοινωνίες της περιοχής, αφού το μόνο που προέβλεπαν ήταν η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων και των προϊόντων, ενώ διαιώνιζαν το καθεστώς της βίζας και τον περιορισμό στην μετακίνηση των ανθρώπων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρασύρθηκε (;) από τις πατροπαράδοτες αντιρωσικές διαθέσεις της Πολωνίας, ισχυρίζεται μια σχολή σκέψης. Έτσι, εγκλωβίστηκε σε μια αντιπαράθεση, από την οποία μόνο χαμένη βγαίνει. Αλλά και η ίδια η Πολωνία θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει όχι μόνο την εχθρότητα ενός μεγάλου τμήματος του Ουκρανικού λαού (όπου η έκφραση «pol’skaja shcljaschta» (πολωνοί ευγενείς) θεωρείται μεγάλη ύβρις από τον 15ο αιώνα και τα χρόνια της κυριαρχίας των Πολωνών στα ουκρανικά εδάφη), αλλά και την επιδείνωση των σχέσεων της με τον προαιώνιο εχθρό της, τη Ρωσία. Έτσι κι αλλιώς, οι σχέσεις μεταξύ Πολωνίας και Ρωσίας έχουν φτάσει στο ναδίρ μετά το κύμα αντιρωσικών διαδηλώσεων πέρσι το καλοκαίρι και την αποτροπή, την τελευταία στιγμή, της εισβολής πολωνών νεοναζί στη ρωσική πρεσβεία στη Βαρσοβία.
Στα πλαίσια της Ευρω-ρωσικής συνεργασίας τα τελευταία χρόνια είχε επιτευχθεί ένας ελάχιστος κοινός τόπος, ένα consensus βασισμένο στα αμοιβαία συμφέροντα, αλλά και την καχυποψία εκ μέρους των Ρώσων, οι οποίοι έβλεπαν ως επιθετικές τις προσπάθειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την εγκατάσταση των συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως όμως η Γερμανία, ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας στην Ευρώπη, θα πρέπει να καταβάλουν πολλές προσπάθειες για να διαλυθεί το κλίμα της καχυποψίας που έχει εδραιωθεί.
Για τις ΗΠΑ, τα σημερινά γεγονότα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004. Ανελλιπώς, όλα αυτά τα χρόνια δεκάδες ΜΚΟ με γενναία χρηματοδότηση λειτουργούσαν στην Ουκρανία. Κύριο αντικείμενο τους, η λεγόμενη «πολιτεχνολογία» ένας νεολογισμός στη ρωσική γλώσσα που σημαίνει προπαγάνδα, χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ. Από ότι δείχνουν τα πράγματα, οι ΗΠΑ είναι ο μεγάλος κερδισμένος, μέχρι στιγμής, αφού κατάφεραν να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις τόσο στο διάλογο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όσο και στο κείμενο της συμφωνίας των δύο μερών.
Δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη της υπαναχώρησης του Γιανουκόβιτς και της άρνησης του να υπογράψει τη Συμφωνία Σύνδεσης με την Ε.Ε. ξεκίνησαν τη λειτουργία τους μέσα σε μια νύχτα 2 πανεθνικής εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί, ενώ οι διαδικτυακοί τηλεοπτικοί σταθμοί, ιδίως στις ανατολικές επαρχίες, φύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Αυτό τους επέτρεψε να έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα στον επικοινωνιακό πόλεμο που εξαπολύθηκε για τον έλεγχο των συνειδήσεων τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο διεθνές περιβάλλον.
Η πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία θυμίζει πολύ την περίπτωση του διαβόητου Πιουριφόι. Αν κάποιος σήμερα ανατρέξει στην επίσημη ιστοσελίδα της ουκρανικής αστυνομίας θα δει σε περίοπτη θέση την ευχαριστήρια επιστολή του Υπουργού Εσωτερικών προς τον εκεί αμερικανό πρέσβη, επειδή ο τελευταίος έδωσε εντολή (!) και εκκενώθηκε το κατειλημμένο Δημαρχείο του Κιέβου. Τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον 4 αμερικανοί γερουσιαστές μίλησαν προς τους συγκεντρωμένους οπαδούς της αντιπολίτευσης στην κεντρική πλατεία της Ανεξαρτησίας, ενώ η Βικτώρια Νούλαντ, βοηθός του αμερικανού ΥΠΕΞ, γνωστή από τη διαβόητη πλέον αθυροστομία της, μοίραζε κουλουράκια και ενθάρρυνε τους διαδηλωτές. Αξίζει να σημειωθεί πως η εν λόγω αμερικανίδα αξιωματούχος, εκπροσωπεί την αμερικανική χριστιανική δεξιά, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να επιβιώσει στη γραφειοκρατία του State Department και επί της διακυβέρνησης του Μπαράκ Ομπάμα.
Σύμφωνα με μια σχολή σκέψης, (Ζμπίγκνιεφ Μπζεζίνσκι «Η μεγάλη σκακιέρα», εκδόσεις Λιβάνη) η πολιτική στόχευση των ΗΠΑ δεν είναι άλλη από την απόσπαση της Ουκρανίας από τη ζώνη επιρροής της Ρωσίας. Για άλλη μια φορά η αμερικανική εξωτερική πολιτική αγνοεί βασικά στοιχεία της τοπικής ιστορίας και πολιτισμού, των δεσμών (γλωσσικών, θρησκευτικών, ιστορικών, πολιτισμικών) που συνδέουν τους πληθυσμούς των κεντρικών, ανατολικών και νότιων περιοχών της Ουκρανίας με τη Ρωσία. Σύμφωνα με την ίδια σχολή σκέψης, αν αυτό δε γίνει κατορθωτό η δημιουργία ενός ασταθούς γείτονα που θα σπαράσσεται είτε από κανονικό εμφύλιο πόλεμο είτε από μιας χαμηλής έντασης ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ των επαρχιών, θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, ενώ παράλληλα θα υπονομεύσει εν τω γενέσθαι τη δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης, με κυριαρχικό ρόλο σε αυτήν της Ρωσίας.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε πως δεν είναι λίγες οι φωνές, δυτικών στοχαστών και αναλυτών, οι οποίοι διαβλέπουν στην Ουκρανία ένα «υβρίδιο» επεμβάσεων στα εσωτερικά χωρών, με τη βοήθεια τμημάτων του ντόπιου πληθυσμού. Πιθανόν, να πρόκειται για ένα νέο είδους πολέμου του 21ου αιώνα. Οι γνώμες διίστανται, αλλά οι υποψίες παραμένουν ισχυρές. Το πρόβλημα όμως με την Ουκρανία είναι η ακροδεξιά πτέρυγα, η οποία εκπαιδεύτηκε και εξοπλίστηκε με πυροβόλα όπλα διαφόρων διαμετρημάτων. Η ακροδεξιά αυτή πτέρυγα, εδώ και δύο δεκαετίες, έχει στρατόπεδα εκπαίδευσης στα Καρπάθια όρη, ενώ δεν λείπουν οι καταγγελίες για σχέσεις της με συμμορίες του κοινού εγκλήματος. Τις τελευταίες ημέρες, σύμφωνα με ανακοίνωση των ρωσικών αρχών ασφαλείας, εξαρθρώθηκε πυρήνας 10 ατόμων, με επικεφαλής γυναίκα, στην πόλη Ταμπόφ της Ρωσίας, ο οποίος προσπαθούσε να στρατολογήσει ρώσους ακροδεξιούς για να πολεμήσουν στο πλευρό των ουκρανών ομοϊδεατών τους.
Η Ρωσία και σε αυτό το ζήτημα φαίνεται πως υιοθετεί δύο βασικές σταθερές. Την παράδοση της πολύπλευρης σοβιετικής διπλωματίας και το νέο γεωπολιτικό δόγμα του Κρεμλίνου. Εκτός από αυτό, είναι προφανές ότι στη Ρωσία αναδύεται ο νέος ρωσικός συντηρητισμός, αναπόσπαστο στοιχείο του οποίου είναι όλα τα εδάφη όπου κατοικούνται από ανατολικούς ορθόδοξους σλάβους. Τέτοια εδάφη είναι η Λευκορωσία και η Ουκρανία, οι πληθυσμοί των οποίων έχουν πάρα πολλά κοινά σημεία με τους Ρώσους. Είναι χαρακτηριστική, μάλιστα, η σύγχρονη ορολογία που χρησιμοποιείται. Υπάρχουν δύο λέξεις: η πρώτη είναι ο rosiyanin, δηλαδή ο πολίτης της Ρωσίας, που δίνει έμφαση στο πολιτικό σκέλος, δηλαδή στην υπηκοότητα του ρωσικού πολυεθνικού κράτους και η λέξη ruskij που σημαίνει Ρώσος στην καταγωγή.
Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι ζωτικής σημασίας για την άμυνα αλλά και τα συμφέροντα της Ρωσίας. Αρχικά, για την άμυνα: εκτός από τα εκτεταμένα χερσαία σύνορα που έχει με την Ουκρανία, οι ρωσικές ναυτικές βάσεις στη Μαύρη θάλασσα είναι στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία, ιδίως τώρα, όταν μετά τη συριακή κρίση, έχει αποφασίσει να έχει μόνιμη παρουσία στη Μεσόγειο με ένα στολίσκο είκοσι πολεμικών σκαφών διαφόρων τύπων. Έχει το πρόβλημα με τα Στενά, δε θέλει να αποκτήσει κι άλλα προβλήματα με τον ελλιμενισμό του στόλου της. Η περιοχή της Κριμαίας, πέραν των ιστορικών δεσμών (ρωσο-τουρκικός πόλεμος 1853 – 1856) κατοικείται από αμιγώς ρωσόφωνο πληθυσμό, η πλειοψηφία του οποίου δηλώνει πως έχει ρωσική εθνική αυτοσυνείδηση. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πριν μερικές ημέρες πραγματοποιήθηκε μεγάλη διαδήλωση με επικεφαλής του τοπικούς αξιωματούχους, βουλευτές της τοπικής βουλής κ.α με κεντρικό σύνθημα «Στην Ε.Ε. ναι, αλλά χωρίς την Κριμαία». Πέραν αυτού, η Ουκρανία περιλαμβάνεται στα στρατηγικά σχέδια της Μόσχας για την ανάπτυξη του δικού της παγκόσμιου συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας στο οποίο συμμετέχουν ήδη η Λευκορωσία, το Καζαχστάν, η Αρμενία και η ίδια.
Η Ουκρανία είναι αναγκαία για τη Ρωσία προκειμένου να εδραιωθεί αρχικά η Τελωνιακή Ένωση, στην οποία προς το παρόν συμμετέχουν η Λευκορωσία και το Καζαχστάν, αλλά και μελλοντικά μια διευρυμένη Ευρασιατική Ένωση που θα ξεκινάει από τα Καρπάθια και θα φτάνει στο Βερίγγειο Πορθμό. Υπ’ αυτήν την έννοια η Ρωσία αντιμετωπίζει εχθρικά την αμερικανική διείσδυση. Το θέμα είναι πως θα απαντήσει, δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετωπίζει και η ίδια, καταγράφοντας μηδενική ανάπτυξη για 3ο συνεχόμενο τρίμηνο στην οικονομία της. Οι οικονομικές σχέσεις της Ρωσίας με την Ουκρανία πριν από την πρόσφατη κρίση, είχαν φτάσει σε ένα σημείο ιδιαίτερα προβληματικό. Η Ουκρανία καταγράφει ένα έλλειμμα της τάξης των 35.5 δισεκατομμυρίων στο εμπορικό της ισοζύγιο με τη Ρωσία. Η βιομηχανία των κεντρικών και ανατολικών περιοχών της χώρας εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία, ενώ δεν είναι λίγες οι βιομηχανίες που εξάγουν αποκλειστικά τα προϊόντα τους στην αδελφή σλαβική χώρα. Η πολιτισμική συγγένεια, η μακρόχρονη κοινή ιστορία, η νέα αυτοκρατορική ιδεολογία που προωθεί παντί τρόπω το Κρεμλίνο, είναι τρία στοιχεία που καθιστούν την Ουκρανία αναπόσπαστο κομμάτι του οράματος των Ρώσων για απόκτηση στρατηγικού πλεονεκτήματος έναντι της Δύσης στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της.
Η συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που υπογράφτηκε στις 21/2/2014 παρουσία των εκπροσώπων της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά με την απουσία του ειδικού απεσταλμένου του Β. Πούτιν, θα μπορούσε να είναι ένα βήμα προς την εκτόνωση της κατάστασης. Όλα θα εξαρτηθούν τώρα πια από τη στάση που θα κρατήσουν τα κόμματα στο ζήτημα του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, από τη στάση που θα κρατήσουν οι ακροδεξιές ένοπλες δυνάμεις στις τρεις επαρχίες στα δυτικά της χώρας, αλλά και από τη στάση που θα κρατήσει η Ρωσία που μέχρι σήμερα δείχνει μια ψυχρή αλλά εκ του σύνεγγυς παρατήρηση. Μέχρι αργά το βράδυ πάντως, σε τοπικά ΜΜΕ πολλοί αναλυτές,- και των δύο πλευρών, - θεωρούσαν τη συμφωνία θνησιγενή και βαλβίδα για προσωρινή αποσυμπίεση της έντασης.
Είναι ή όχι η Ουκρανία ένα «υβριδικό μοντέλο» μελλοντικών εξελίξεων στην αδυσώπητη μάχη για την παγκόσμια ηγεμονία; Είναι νωρίς να δοθεί απάντηση στο τρομακτικό αυτό ερώτημα. Από τις περαιτέρω όμως εξελίξεις στην τόσο μακρινή μα και τόσο οικεία χώρα των πρώτων Ρως, θα εξαρτηθεί και ο τρόπος με τον οποίο η διεθνής κοινότητα θα αντιμετωπίζει τις νέες γεωπολιτικές προκλήσεις.
===========================================================
Συμφωνία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης
Ανήσυχοι για τις τραγικές περιπτώσεις απώλειας ζωών στην Ουκρανία, επιθυμώντας την άμεση κατάπαυση της αιματοχυσίας, με ρητή διάθεση να συνεχιστεί ο δρόμος για την πολιτική διευθέτηση της κρίσης, εμείς, οι πλευρές, των κάτωθι υπογεγραμμένων, συμφωνήσαμε τα παρακάτω:
- Μέσα σε 48 ώρες μετά την υπογραφή της παρούσας συμφωνίας θα γίνει υιοθετηθεί και θα εγκριθεί ειδικός νόμος, ο οποίος θα αποκαταστήσει την ισχύ του Συντάγματος της Ουκρανίας το 2004 με τις αλλαγές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Οι υπογράφοντας δηλώνουν το σκοπό τους να δημιουργήσουν συμμαχία και να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας μέσα σε δέκα (10) ημέρες μετά από αυτό.
- Η συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία εξισορροπεί τις εξουσίες του προέδρου, της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου, θα ξεκινήσει άμεσα και θα ολοκληρωθεί το Σεπτέμβριο του 2014.
- Οι προεδρικές εκλογές θα διεξαχθούν αμέσως μετά την υιοθέτηση του νέου Συντάγματος της Ουκρανίας και πάντως όχι αργότερα από το Δεκέμβριο του 2014. Θα υιοθετηθεί νέος εκλογικός νόμος, καθώς επίσης θα διοριστεί και η νέα σύνθεση της Κεντρικής εκλογικής επιτροπής σε αναλογική βάση σε αντιστοιχία με τους κανονισμούς της Επιτροπής της Βενετίας και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.
- Η διερεύνηση των πρόσφατων πράξεων βίας θα διεξαχθεί υπό την εποπτεία των αρχών, της αντιπολίτευσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
- Οι αρχές δεν θα επιβάλουν καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι αρχές και η αντιπολίτευση θα αποφύγουν τη χρήση μέτρων βίας.
- Το Κοινοβούλιο της Ουκρανίας θα ψηφίσει ένα τρίτο νόμο για την απαλλαγή από την ευθύνη, ο οποίος θα αφορά και σε εκείνες τις παραβιάσεις του νόμου που προβλέπει ο νόμος από την 17η Φεβρουαρίου 2014.
- Και οι δύο πλευρές θα καταβάλουν σοβαρές προσπάθειες για την επαναφορά σε κανονικούς ρυθμούς της ζωής στις πόλεις και τα χωριά μέσω της απελευθέρωσης των κυβερνητικών και κοινωφελών κτιρίων και την καταστροφή των οδοφραγμάτων στους δρόμους και τις πλατείες.
- Όλα τα παράνομα όπλα θα πρέπει να παραδοθούν στα όργανα του Υπουργείου Εσωτερικών μέσα σε 24 ώρες από την στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ ο παραπάνω νόμος (παράγραφος 1 της παρούσης συμφωνίας).
- Μετά την προαναφερόμενη περίοδο όλες οι περιπτώσεις οπλοκατοχής και φύλαξης όπλων θα αντιμετωπιστούν σύμφωνα με τη νομοθεσία της Ουκρανίας. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και οι αρχές θα αποσυρθούν από τις θέσεις αντιπαράθεσης. Οι αρχές θα χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις της τάξεως για την προστασία των κτιρίων των οργάνων της εξουσίας.
- Οι υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας και ο Ειδικός Εκπρόσωπος του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας καλούν σε άμεσο σταμάτημα όλων των μορφών βίας και αντιπαράθεσης.
Για τις αρχές: ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς
Για την αντιπολίτευση: ο ηγέτης του κόμματος «Udar» Βιτάλι Κλιτσκό, ο ηγέτης του κόμματος «Baktivsina» Αρσένι Γιατσενιούκ, ο ηγέτης του κόμματος «Svoboda» Ολέγκ Τιαγνκιμπόκ.
Μάρτυρες:
Από την Ευρωπαϊκή Ένωση: ο ομοσπονδιακός υπουργός Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Φρανκ – Βάλτερ Σταινμάγιερ, ο υπουργός Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Πολωνίας Ραντοσλάβ Σικόρσκι και ο επικεφαλής της Διεύθυνσης ηπειρωτικής Ευρώπης του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλικής Δημοκρατίας Έρικ Φουρνιέ.
Κίεβο, 21 Φεβρουαρίου 2014
Χριστόφορος Κάσδαγλης
