«ΤΑΡ εναντίον Nabucco»

 για το φυσικό αέριο της Κασπίας

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ 9/2

Της Μανταλένας Πίου

Αναθερμαίνεται το παιχνίδι των διεθνών αγωγών, καθώς σε πέντε μήνες, τον Ιούνιο, οι Αζέροι θα αποφασίσουν τη διαδρομή μέσω της οποίας θα διοχετεύσουν το φυσικό αέριο της Κασπίας στην Ευρώπη, με τον ΤΑΡ, τον μόνον από τους σχεδιαζόμενους αγωγούς που περνά από ελληνικό έδαφος, να διεκδικεί το χρίσμα με πιθανότητες 50 - 50 να κερδίσει τον ανταγωνιστικό «West Nabucco».. Οι προετοιμασίες για τις τελικές προσφορές, που θα υποβληθούν στις 31 Μαρτίου στο κονσόρτσιουμ Σαχ Ντενίζ ΙΙ, το οποίο αναπτύσσει το ομώνυμο κοίτασμα αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, βρίσκονται στο ζενίθ.

Συμφωνία

Στις 13 Φεβρουαρίου υπογράφεται στην Αθήνα διακρατική συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αλβανία και την Ιταλία, τις τρεις χώρες απ' όπου θα διέρχεται ο ΤΑΡ, σε συνέχεια του τριμερούς Μνημονίου Κατανόησης που είχε υπογραφεί πριν λίγους μήνες στη Νέα Υόρκη. Η συμφωνία αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση της στήριξης των τριών κυβερνήσεων στο έργο και βασικό προαπαιτούμενο για να δώσει το Αζερμπαϊτζάν το «πράσινο φως».

Ο ΤΑΡ, ο οποίος ξεκινά από την Κομοτηνή, θα εφοδιάζεται με το αζέρικο αέριο από την Τουρκία μέσω του ΤΑΝΑΡ (Τrans Anatolian Pipeline), τον κεντρικό αγωγό, σύμπραξη Τουρκίας - Αζερμπαϊτζάν, που θα μεταφέρει το αέριο εντός Τουρκίας και θα τροφοδοτήσει όποιο σχήμα επιλεγεί.

Εξάλλου, η κοινοπραξία Σαχ Ντενίζ ΙΙ έχει υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με τον ΤΑΡ με οψιόν χρηματοδότησης μέρους του έργου και δυνατότητα απόκτησης ως του 50% των μετοχών του, καθώς και συμφωνία μετόχων, που προσδιορίζει πώς οι εταίροι του Σαχ Ντενίζ, δηλαδή η κρατική εταιρεία του Αζερμπαιτζάν Socar, η βρετανική ΒΡ και η γαλλική Total θα συμμετέχουν στη διοίκηση του ΤΑΡ.

Αγωγή

Παρόμοιες συμφωνίες το κονσόρτιουμ έχει υπογράψει και με τον «West Nabucco», τη μικρότερη εκδοχή το παλαιού Ναμπούκο, που από τα τουρκοβουλγαρικά σύνορα θα μεταφέρει αέριο στην Αυστρία.

Aπό τα βασικά πλεονεκτήματα του ΤΑΡ είναι η μικρότερη διαδρομή -800 χλμ., από Ελλάδα και Αλβανία με υποθαλάσσια σύνδεση ως τη Σάντα Φόκα στο «τακούνι» της ιταλικής χερσονήσου- που συνεπάγεται χαμηλότερο κόστος και χαμηλότερα τέλη διέλευσης. Αντίθετα, ο «West Νabucco» πρέπει να καλύψει μία διαδρομή 1.326 χλμ. σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουγγαρία για να φτάσει στο hub αερίου της Αυστρίας, στο Baumbarten, κοντά στη Βιέννη. Και οι δύο αγωγοί θα έχουν διάμετρο 122 εκατοστά και θα μπορούν να μεταφέρουν από 10 - 11 ως 21 δισ. κ.μ. αερίου ετησίως.

Το ισχυρό χαρτί του Ναμπούκο ήταν η πολιτική στήριξη Βρυξελλών και Ουάσινγκτον. Μετά την αποτυχία όμως του πρότζεκτ να συγκεντρώσει τα απαραίτητα επιχειρηματικό κεφάλαια για την υλοποίηση του αρχικού σχεδίου, που προέβλεπε τη μεταφορά ως 31 δισ. κμ. ετησίως, ο Ναμπούκο άρχισε να χάνει έδαφος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να έχει πολιτική στήριξη.

Οι μέτοχοι του ΤΑΡ

Μέτοχοι του ΤΑΡ είναι η ελβετική AXPO (εξαγόρασε πρόσφατα την EGL) με 42,5%, η νορβηγική Statoil (η οποία μετέχει στο κονσόρτσιουμ Σαχ Ντενίζ ΙΙ) με 42,5% και η γερμανική E-ON με 15%.

Ο ΤΑΡ έχει δηλώσει ότι είναι ανοικτός σε συμμετοχή της ΔΕΠΑ στο πρότζεκτ, κάτι που και η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να επιδιώκει. Από την άλλη πλευρά δεν εκδήλωσε ποτέ ενδιαφέρον για την εξαγορά της κρατικής εταιρείας αερίου, για την οποία αντιθέτως έχει υποβάλει μη δεσμευτική πρόταση η κρατική εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν, η Socar, η οποία είναι βασικός εταίρος στο κονσόρτισιουμ Σαχ Ντενίζ ΙΙ και θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην τελική επιλογή του αγωγού, που θα μεταφέρει το αέριο στην Ευρώπη.

Η δημοκρατία ως παραγωγικό και κοινωνικά αποδοτικό σύστημα

της Χίλαρι Γουεϊνράιτ

ΠΗΓΗ :  ΑΥΓΗ 

27/01/2013

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα: "Η απειλή των ιδιωτικοποιήσεων. Στρατηγικές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών" με ομιλήτριες την Χίλαρι Γουεϊνράιτ (κοινωνική επιστήμων, αρχισυντάκτρια του ριζοσπαστικού περιοδικού «Red Pepper») και τη Νάντια Βαλαβάνη (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), και συντονιστή τον Χάρη Γολέμη (διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς). 

Στόχος της εκδήλωσης να διερευνηθούν οι προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και το πώς ο λόγος της Αριστεράς υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα μιας σειράς αγαθών μπορεί να πείσει ευρύτερα ακροατήρια. 

Παράλληλα, να παρουσιαστούν παραδείγματα αντίστοιχων αγώνων από διάφορα μέρη του κόσμου, όπου αναπτύχθηκαν ισχυρές συμμαχίες ανάμεσα στα συνδικάτα των εργαζομένων στις δημόσιες εταιρείες, στα κοινωνικά κινήματα και στις τοπικές κοινωνίες. 

Δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο της Χ. Γουεϊνράιτ για την ανάγκη η δημοκρατία να μη νοηματοδοτείται μόνο με ηθικούς όρους, αλλά και με βάση την «κοινωνική αποδοτικότητα» :

" Εδώ και περίπου μια δεκαετία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αγώνες για τη δημοκρατία και την ισότητα παίρνουν σαφείς αποστάσεις από την αντίληψη ότι όλες οι αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσω του κράτους και εστιάζονται στη σημασία που έχει για την επίτευξη του μετασχηματισμού η ικανότητα των πολιτών να δημιουργούν τη δική τους δημοκρατική εξουσία, δουλεύοντας με γείτονες, συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους.

Αν ρώταγε κανείς σήμερα ανθρώπους που αγωνίζονται για τη σοσιαλιστική αλλαγή σε όλη την Ευρώπη, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι «κατά 80%» η αλλαγή πρέπει να έρθει από την κοινωνία - τους τόπους δουλειάς, τις γειτονιές, τους πολιτιστικούς χώρους. Ο ρόλος των κυβερνήσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης παραμένει βέβαια σημαντικός, για ένα καθοριστικό 20%, όχι όμως για να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη της αλλαγής, τον βασικό δημιουργικό παράγοντα, αλλά, για παράδειγμα, για να χρησιμοποιήσουν τις εξουσίες φορολόγησης και αναδιανομής που διαθέτουν, καθώς και για να προσφέρουν υπηρεσίες και υποδομές που θα στηρίξουν τη δημοκρατική αυτοοργάνωση των πολιτών.

Δεν πρόκειται για μια ρομαντική ουτοπία. Αυτός άλλωστε υπήρξε στο παρελθόν ένας τρόπος αποτελεσματικότατης διοίκησης πολλών πόλεων σε όλο τον κόσμο. 

Προσωπικά, έζησα αυτό το είδος ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής στην πράξη στο Λονδίνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι εργάτες οργανώνονταν τότε για να σώσουν τα εργοστάσιά τους από το λουκέτο και να εμποδίσουν τη σπατάλη παραγωγικών ικανοτήτων που αυτό συνεπαγόταν. Το Συμβούλιο του Μείζονος Λονδίνου (Greater London Council, GLC) τους υποστήριξε, μέσω του συμβουλίου δημόσιων επιχειρήσεων - ένα είδος τοπικής δημόσιας τράπεζας- που δημιουργήθηκε για να συμβάλει στην αναγέννηση της πόλης, σε συνεργασία με τα συνδικάτα και την τοπική κοινωνία, με στόχο να σωθούν θέσεις εργασίας αλλά και να δημιουργηθούν νέες μέσω συνεταιρισμών και άλλων μορφών κοινωνικών επιχειρήσεων. 

Παράλληλα, μια τοπική κοινότητα του κέντρου της πόλης αγωνιζόταν για να σώσει την περιοχή της και τη δημόσια πρόσβαση στο κέντρο από τα μεγάλα αναπτυξιακά συμφέροντα. Εκπόνησε ένα σχέδιο για το πώς η γειτονιά θα μπορούσε να αναπτυχθεί προς όφελος όλων και το GLC χρησιμοποίησε τη δικαιοδοσία του για τις χρήσεις γης προκειμένου να αγοράσει την περιοχή και να την παραχωρήσει στη συνέχεια σε ένα καταπίστευμα της κοινότητας. Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ αποκάλεσε «σύγχρονο σοσιαλισμό» αυτή την πολιτική του Συμβουλίου και στη συνέχεια το κατάργησε (υπενθυμίζω ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει γραπτό σύνταγμα και έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να καταργήσει ελεύθερα ένα βαθμό αυτοδιοίκησης).

Υπάρχει επίσης το παράδειγμα της Βραζιλίας, όπου πολλοί δήμοι οργάνωσαν τη συστηματική συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις για τη διάθεση του προϋπολογισμού για νέες επενδύσεις -- ο λεγόμενος συμμετοχικός προϋπολογισμός. Στην Ιταλία, πάλι, και συγκεκριμένα στη Νάπολη, ο δήμος ίδρυσε ένα «υπουργείο δημόσιων αγαθών», το οποίο εργάζεται μαζί με πολίτες για την ενίσχυση του δημοκρατικού ελέγχου και της αποδοτικότητας υπηρεσιών όπως η ύδρευση και η αποκομιδή των απορριμμάτων. 

Όλα αυτά αποτελούν απτά παραδείγματα «παραγωγικής δημοκρατίας», μιας προσέγγισης δηλαδή που δεν θεωρεί τη δημοκρατία επιθυμητή μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά και γιατί είναι κοινωνικά αποδοτική, δίνοντας έτσι στην «αποδοτικότητα» ένα ευρύ κοινωνικό περιεχόμενο.

Φυσικά, η ιδέα δεν είναι καινούρια. Πράγματι, ένας τέτοιος οικονομικός, κοινωνικός, και πολιτικός ορισμός της δημοκρατίας βρισκόταν στον πυρήνα των προτάσεων των ρεπουμπλικανών δημοκρατών του 18ου αιώνα, όπως ο Τόμας Πέιν, ο οποίος στο βιβλίο του Τα δικαιώματα του ανθρώπου επέμενε ότι «είναι προς όφελος της κοινωνίας η αξιοποίηση όλων των πόρων της», για να καταλήξει ότι «η κυβέρνηση πρέπει να δομείται με τρόπο που να προωθεί, μέσω μιας σταθερής και ήρεμης λειτουργίας, όλες αυτές τις ικανότητες που εμφανίζονται όταν η λαϊκή συμμετοχή στην πολιτική αλλαγή την ωθεί να αναλάβει δράση». Σήμερα, με τις νέες τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών και τις αυξημένες ικανότητες των ανθρώπων λόγω της μαζικής εκπαίδευσης, έχουμε τα μέσα επικοινωνίας και διαβούλευσης που μπορούν να μας επιτρέψουν να πετύχουμε αυτόν τον στόχο και να βάλουμε όλη την κοινωνία --μέσω των κατάλληλων μορφών συμμετοχής-- να χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό την ικανότητά της να επιλύει προβλήματα, να δημιουργεί, να χτίζει, να προγραμματίζει, να σχεδιάζει, να περιθάλπει κ.λπ.

Η υλοποίηση αυτού του οράματος προϋποθέτει το ριζοσπαστικό άνοιγμα των πολιτικών θεσμών. 

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει γίνει πια πολύ στενή, με συνέπεια την εμφάνιση παθογενειών και εκφυλιστικών φαινομένων. Το βάρος που έχει η δημοκρατική εξουσία σε ένα σύστημα που εμπλέκει τις μάζες κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια μόνο και μόνο για να τους δώσει τη δυνατότητα να επιλέξουν -ως ανεξάρτητα άτομα- μεταξύ ομάδων επαγγελματιών πολιτικών, είναι πολύ μικρό σε σχέση με αυτό των εθνικών και διεθνικών επιχειρήσεων και του ελέγχου που αυτές ασκούν στο κράτος. Επιπλέον, μπορεί επισήμως και θεωρητικά οι πολίτες να είναι ίσοι μπροστά στην ψήφο, στην πραγματικότητα όμως είναι συχνά εγκλωβισμένοι σε ποικίλες ανισότιμες κοινωνικές σχέσεις -- ως εργαζόμενοι, γυναίκες, εθνικές μειονότητες, ανάπηροι, γενικότερα άνθρωποι που στερούνται δυνατοτήτων και δικαιωμάτων με πολλούς διαφορετικούς τρόπους κ.λπ.

Πολύ συχνά αυτοί οι πολίτες συναντιούνται και αγωνίζονται, έστω και άτυπα, ενάντια σ’ αυτές τις ανισότητες και την καταπίεση, και επιμένουν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Χρειαζόμαστε λοιπόν τρόπους που να κάνουν ορατούς μέσα στο πολιτικό σύστημα και να δίνουν δύναμη σ’ αυτούς τους δημοκρατικούς συλλογικούς αγώνες, καθώς μέσω της ενεργού διεκδίκησης της υλοποίησης των δεσμεύσεων που δόθηκαν στις εκλογές ενισχύουν τη δημοκρατική εντολή που έχουν λάβει τα ριζοσπαστικά κόμματα και ασκούν συνεχή πίεση υπέρ της διαφάνειας και της λογοδοσίας των κυβερνήσεων.

Τέτοιες εμπειρίες έχουν υπάρξει αρκετές σε τοπικό επίπεδο, ενώ τώρα στην Ελλάδα έχετε ξεκινήσει μια παρόμοια προσπάθεια ανάπτυξης μιας «παραγωγικής δημοκρατίας», με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως ο επόμενος σταθμός πρέπει να είναι η Ευρώπη;"

μετάφραση: Παναγιώτης Πάντος

Άρθρα της Hilary Wainwright στο www.poulantzas.gr.

Η Ελλάδα που επιμένει

Η Επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα 2011-2012 : Η Εξέλιξη των Δεικτών της Επιχειρηματικότητας στη Διάρκεια της Κρίσης

Πηγή : ΑΝΚΟ 

Tο ΙΟΒΕ δημοσιεύει την Ετήσια Έκθεση για την Επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, η οποία αναφέρεται στην περίοδο 2011-2012. 

Όπως έχει επισημανθεί στις προηγούμενες Εκθέσεις του ΙΟΒΕ τα τελευταία χρόνια, η μεγάλη αυτή διακύμανση του δείκτη επιχειρηματικότητας αρχικών σταδίων στη διάρκεια της κρίσης αποκαλύπτει ότι οι Έλληνες αντέδρασαν στην αβεβαιότητα που έφερε η κρίση κάνοντας αυτό που ήξεραν να κάνουν καλύτερα, ιδρύοντας δηλαδή μικρές επιχειρήσεις. Από την άλλη πλευρά βεβαίως, η ύφεση κάνει πολύ πιο δύσκολη την επιβίωση αυτών των εγχειρημάτων σε σύγκριση με το παρελθόν.

Η Ελλάδα καταγράφει το υψηλότερο ποσοστό καθιερωμένης επιχειρηματικότητας παγκοσμίως. Με δεδομένη τη δομή της ελληνικής οικονομίας και την κυριαρχία της μικρής επιχείρησης, το εύρημα αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, παρά την ύφεση που μαστίζει την ελληνική οικονομία, το ποσοστό του πληθυσμού που διατηρεί την θέση του ως καθιερωμένοι επιχειρηματίες δεν έχει μεταβληθεί σημαντικά καθ' όλη την πενταετία της κρίσης. Η πραγματικότητα αυτή αντανακλάται και στον δείκτη συνολικής επιχειρηματικότητας. Για την Ελλάδα, ο σχετικός δείκτης βρίσκεται στο 23,4%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά παγκοσμίως και το υψηλότερο ανάμεσα στις χώρες καινοτομίας. Σε απόλυτους αριθμούς, η συνολική επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι μια δραστηριότητα που αφορά κοντά στα 1,5 εκ. άτομα.

Κατά την τελευταία πενταετία λοιπόν, η διακύμανση της καθιερωμένης επιχειρηματικότητας (από 12,6% το 2008 έως 15,8% το 2011) είναι πολύ μικρότερη από τη διακύμανση του δείκτη επιχειρηματικότητας αρχικών σταδίων. Αυτό οδηγεί και σε μικρή διακύμανση του δείκτη συνολικής επιχειρηματικότητας (από 18,7% το 2007 έως 23,6% το 2009). Με άλλα λόγια, η κρίση δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει σημαντικά τον συνολικό αριθμό των ατόμων που έχουν κάποια μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.

Σε διεθνές επίπεδο, το βασικό εύρημα που πρέπει να σχολιαστεί είναι το υψηλό ποσοστό διακοπής λειτουργίας που καταγράφεται στις ομάδες χωρών Α και Β (Πίνακας 1.3)  Αντίθετα, στις χώρες καινοτομίας τα ποσοστά των ατόμων που διακόπτουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα είναι σημαντικά χαμηλότερα, πράγμα που υποδηλώνει ότι οι δυνατότητες επιβίωσης των επιχειρήσεων είναι ευνοϊκότερες.

Με ποσοστό εγκατάλειψης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στο 3%, η Ελλάδα καταγράφει μια από τις υψηλότερες επιδόσεις ανάμεσα στις χώρες καινοτομίας. Με δεδομένη την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, δεν πρόκειται βεβαίως για μη αναμενόμενο εύρημα.

Το εντυπωσιακό εύρημα εδώ είναι η απότομη άνοδος της έλλειψης κερδοφορίας ως βασικού λόγου εγκατάλειψης της επιχειρηματικής δραστηριότητας ανάμεσα στο 2009 και το 2010.

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η εξέλιξη του ποσοστού εκείνων που δήλωναν ταπροβλήματα χρηματοδότησης ως βασικό λόγο, η οποία είναι πτωτική. Προφανώς, όπως παρατηρήθηκε και παραπάνω, αυτό δεν σημαίνει ότι η χρηματοδότηση γινόταν πιο εύκολη με την πάροδο του χρόνου, αλλά μάλλον ότι, λόγω της ύφεσης, η έλλειψη κερδοφορίας αναδεικνυόταν στον υπ' αριθμόν ένα λόγο εγκατάλειψης του επιχειρηματικού στίβου. Αξίζει ακόμα να επισημανθεί η εξέλιξη δύο άλλων λόγων εγκατάλειψης της επιχειρηματικής δραστηριότητας: της πώλησης της επιχείρησης και της εύρεσης άλλης εργασίας. Και για τα δύο, παρατηρείται κατάρρευση των σχετικών ποσοστών. Πρόκειται βεβαίως για ένα ακόμα σημάδι της ύφεσης υπό την οποία διέρχεται η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια.

• Βελτίωση ως προς την ποιότητα

Η επιχειρηματικότητα ανάγκης, που αναφέρεται στην περίπτωση όπου το άτομο ωθείται στην ανάληψη επιχειρηματικής δράσης λόγω έλλειψης άλλων επιλογών εργασίας, ενισχύεται σε βάρος της επιχειρηματικότητας ευκαιρίας καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης.

Ωστόσο, στην έκθεση του ΙΟΒΕ καταγράφονται σοβαρές ενδείξεις ότι η κρίση έχει θέση σε κίνηση διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Σε όλη την περίοδο της ελληνικής συμμετοχής στο GEM, το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων εγχειρημάτων απευθυνόταν στον τελικό καταναλωτή.

Όμως, στην τριετία της κρίσης το ποσοστό αυτό είναι σαφώς μειωμένο. Από το 70% το 2005, τα τρία τελευταία χρόνια κινείται σταθερά κάτω από το 50%.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ποσοστό των νέων εγχειρημάτων που κατευθύνεται προς υπηρεσίες προς επιχειρήσεις. Σε αυτό το δείκτη, εμφανίζεται μια σαφώς ανοδική πορεία.

Επίσης, το 2011 ένα στα τρία νέα εγχειρήματα κατέγραφε κάποια καινοτομικότητα ή/και χαμηλή ένταση ανταγωνισμού. Με αυτή την επίδοση η χώρα μας καταλάμβανε την 8η θέση ανάμεσα στις χώρες καινοτομίας. Αν το εύρημα αυτό συνδυαστεί με την μεταβολή της κλαδικής κατανομής των νέων εγχειρημάτων, δικαιολογείται η υπόθεση ότι πρόκειται για μια ακόμα ένδειξη αναδιάρθρωσης.

Καθώς η ύφεση συρρικνώνει τις παραδοσιακές δραστηριότητες, είναι εύλογο να αναμένει κανείς ότι τα νέα εγχειρήματα θα στρέφονται σε επιχειρηματικές επιλογές -κατευθύνσεις που δεν είναι υπερφορτωμένες, είτε προσφέροντας καινοτομικά προϊόντα/υπηρεσίες, είτε μπαίνοντας σε νέα πεδία της αγοράς. 

Αναλυτικά στοιχεία εδώ

Ολόκληρη η έκθεση ΙΟΒΕ

Εκτόνωση και αυτογνωσία

15/1

2013

«Το μεγάλο μας τσίρκο» του χθες και του σήμερα. Μια κριτική αποτίμηση.

Αναρτήθηκε από: Μποϊδίδου Σοφία, Μήλιος Χρήστος http://www.pokethe.gr/wordpress/?p=204

Ένας πραγματικός καλλιτέχνης έχει πάντα μια ορισμένη προαίσθηση των πραγμάτων. Προαισθάνεται τις επερχόμενες αλλαγές.
Γι’ αυτό λέγεται συχνά ότι η τέχνη που προηγείται μιας εποχής είναι πιο πιστή στο πνεύμα της από αυτή που γίνεται κατά την διάρκειά της.Το Μεγάλο μας τσίρκο γράφτηκε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στο τέλος της δικτατορίας και πρωτοπαίχθηκε, για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 1973 τη στιγμή ακριβώς που ο Γ. Παπαδόπουλος επιχειρούσε μια ελεγχόμενη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος (ψήφιση συντάγματος, κυβέρνηση Μαρκεζίνη κλπ.)
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Ι. Καμπανέλης διαισθάνθηκε σωστά ότι ανοίγονταν κάποια περιθώρια κριτικής στη δικτατορία. Η επιθεωρησιακή δομή μιας παράστασης με σπονδυλωτά σκετς και μεγάλα μουσικά διαλείμματα διευκόλυνε κάτι τέτοιο. Έτσι στήθηκε το Μεγάλο μας τσίρκο. Μια πολιτική επιθεώρηση που, εκ των πραγμάτων, έπαιρνε το νόημα μιας παράτολμης πράξης αντίστασης στη χούντα.

Το περιεχόμενο του έργου, οι βασικές του αναφορές, τα μηνύματα που εξέπεμπε, έμελλε να αποτελέσουν το περίγραμμα του κυρίαρχου πολιτικού λόγου όλης της μεταπολίτευσης.
Η εξάρτηση, η άδικη μεταχείριση της Ελλάδας από τους ξένους, το ανεξαρτησιακό αίτημα, η διχόνοια, οι εθνικές καταστροφές, το 1821, ο Κολοκοτρώνης, η εθνική αντίσταση, το αίσθημα της προδοσίας, η 3η Σεπτέμβρη και οι αγώνες για την δημοκρατία, ο Γ. Παπανδρέου, η λαϊκή τέχνη, ο καραγκιόζης κλπ. κλπ.

Το μεγάλο μας τσίρκο απηχεί το κλίμα της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα των πρώτων χρόνων της. Έρχεται από τα παλιά. Ανήκει στην εποχή του. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την αλλαγή του 1974.
Δεν εισάγει στο παρόν και πολύ περισσότερο δεν υπαινίσσεται κάτι για το μέλλον.
Οι παραλληλισμοί της σημερινής κατάστασης με εκείνες, στις οποίες αναφέρεται το έργο, δεν ισχύουν.

Ο ίδιος ο Καμπανέλης είχε βαθιά επίγνωση αυτού του γεγονότος και αρνούνταν πεισματικά να ξανα-ανεβάσει το έργο.Πίστευε πως ήταν ένα έργο επικαιρικό, γραμμένο εν θερμώ, μια συγκεκριμένη στιγμή, για ένα συγκεκριμένο λόγο. Και είχε δίκιο.

Οι πολιτικές καταστάσεις είναι εφήμερες. Το θεατρικό έργο που συνδέεται με αυτές είναι επίκαιρο όσο αυτές ισχύουν. Από κει και πέρα κι αυτό περνάει στην ιστορία. Αυτή είναι η μοίρα των έργων που σε συγκεκριμένες συνθήκες στρατεύονται και υπηρετούν έναν πολιτικό σκοπό.
Το Μεγάλο μας τσίρκο έχει ήδη καταγραφεί σαν μια από τις κορυφαίες μορφές μέσα από τις οποίες ο χώρος της τέχνης εκδήλωσε την αντίστασή του στη χούντα. Επί πλέον είναι το έργο που διέγραψε με τον πιο παραστατικό τρόπο το πολιτικό πλαίσιο αναφοράς των μετέπειτα χρόνων.

Ο παραλληλισμός των συνθηκών που γέννησαν το Μεγάλο μας τσίρκο με τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι εντελώς ατυχής. Τα συνθήματα που ακούγονται στο τέλος της παράστασης «ψωμί – παιδεία -ελευθερία», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» κλπ. αντηχούν σαν μακρινός απόηχος μιας περιόδου που βρίσκεται στη δύση της.
Η μαζική προσέλευση του κοινού δεν στοιχειοθετεί τον επικαιρικό χαρακτήρα του έργου. Το έργο είναι ούτως ή άλλως ανεπίκαιρο. Απλά φανερώνει την κυρίαρχη τάση της Ελληνικής κοινωνίας για προσφυγή στο παρελθόν. Γεγονός που παρατηρείται συχνά σε μεταβατικές συνθήκες, όπως είναι οι σημερινές, όπου οι κοινωνίες αναζητούν την ευθύνη των όσων επώδυνα συμβαίνουν σε παλιές αιτίες και αρθρώνουν παλιά συνθήματα.
Υπάρχει όμως και σήμερα έδαφος για θετικούς προσδιορισμούς στην Ελληνική κοινωνία. Αρκεί να απευθυνθούμε σε αυτήν με σύγχρονο τρόπο και με βάση τις ανάγκες των καιρών. Όχι στο θυμικό και στο συναίσθημα. Αλλά στη λογική και την γνώση. Στην ανάγκη για αυτογνωσία της Ελληνικής κοινωνίας και στην ανάγκη για δυναμική προσαρμογή στα νέα διεθνή δεδομένα.
Ο τραυματισμός της Εθνικής μας υπερηφάνειας δεν μπορεί να μας οδηγεί στο να παραβλέπουμε τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αδυναμίες (που είναι το κύριο) και να ψάχνουμε για ευθύνες στους ξένους.
Έχουμε την γνώμη πως η συγκεκριμένη παράσταση κυρίως προς αυτή την κατεύθυνση «έγραψε», άσχετα και πέρα από τις όποιες προθέσεις των συντελεστών της.
Τόσος θεατρικός «κάματος» τόσο «δουλεμένη» υποκριτικά και σκηνοθετικά παράσταση με ένα τόσο ιστορικά παλιό περιεχόμενο. Κρίμα.

Μποϊδίδου Σοφία -Μήλιος Χρήστος
Γενάρης του 2013

Έλληνες α-σθενείς

 "Η υγεία είναι μια κατάσταση σωματικής και διανοητικής ευεξίας και κοινωνικής λειτουργικότητας και όχι απλώς η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας" (Π.Ο.Υ.)

"Εκείνο που χαρακτηρίζει την υγεία είναι η ικανότητα να υπερβαίνει τον κανόνα ο οποίος ορίζει το προς στιγμήν κανονικό, η δυνατότητα να ανέχεται παραβιάσεις του συνήθους κανόνα και να εγκαθιδρύει νέους κανόνες σε νέες καταστάσεις. Η υγεία είναι περιθώριο ανοχής των ασυνεπειών του περιβάλλοντος." Georges Canguilhem

Μεταξύ άλλων δεινών που ενέσκηψαν στη χώρα  και εντάσσονται στην αντιμνημονιακή  επιχειρηματολογία συγκαταλέγονται το αυτοκτονικό σύνδρομο και τα καταθλιπτικά φαινόμενα.

Οι ειδικοί αναφέρουν οριακή αύξηση των ποσοστών αυτοκτονιών και αποδίδουν την σύνδεση κρίσης – αυτοκτονίας- κατάθλιψης σε προδιάθεση, που εκδηλώνεται εξ αφορμής και όχι λόγω της κρίσης. Το συμπέρασμα είναι λογικό : αν η κρίση ήταν ο λόγος πόσοι εξαθλιωμένοι - βιαίως ή διαχρονικά - θα έπρεπε να έχουν αυτοκτονήσει; Και - καθώς ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από την Ελλάδα - πόσοι Παλαιστίνιοι, Αιγύπτιοι, Άραβες, Ινδοί, Λατινοαμερικάνοι, Κινέζοι; Και τι θα σήμαινε αυτό;

Σε κάθε περίπτωση είναι απρεπές να  επιχαίρουμε με τις αυτοκτονίες, ως στοιχείο επιβεβαίωσης της κοινωνικής εξαθλίωσης και δικαίωσης της αντιμνημονιακής αντιπαράθεσης. Διότι αποτελούν α-σθένειες που δεν "δικαιώνουν" αλλά υποσημειώνουν με δραματικό τρόπο  την έλλειψη πειστικών απαντήσεων των ατόμων, της κοινωνίας και των πολιτικών ρευμάτων στην κρίση, ικανών να υποστηρίξουν το ατομικό και συλλογικό όραμα.

Επομένως, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, είναι ΧΡΕΟΣ όσων έχουν την διακριτή θέση της ηγεσίας,  η ενδυνάμωση των ανθρώπων ώστε να αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές , πολιτικές και ατομικές αλλαγές με  ευελιξία και σθένος, αντί να υποθάλπεται η α-σθένεια, η ‘δικαίωση’  της αυτοκτονίας και ο ‘θαυμασμός’ στην κατάθλιψη, που αναγορεύεται σε δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής επίγνωσης, δυστυχώς από κύκλους διανοουμένων.

Αν ανατρέξουμε στον Παγκόσμιο οργανισμό υγείας (Π.Ο.Υ.) : « Η υγεία είναι μια κατάσταση σωματικής, διανοητικής ευεξίας και κοινωνικής λειτουργικότητας και όχι απλώς η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας»

Επίσης στον παγκόσμιο χάρτη οι Έλληνες καταγράφονται ως ένας από τους μακροβιότερους λαούς του κόσμου, διότι η υγεία τους εξασφαλίζεται πρωτίστως από το φυσικό περιβάλλον, το κλίμα, τη μεσογειακή διατροφή, τους ισχυρούς κοινωνικούς θεσμούς, και δευτερευόντως  από τις παρεχόμενες ιατρικές υπηρεσίες.

Ωστόσο η εικόνα προσφυγής στις ιατρικές υπηρεσίες και πραγματικής ή πλασματικής κατανάλωσης φαρμάκων τα τελευταία χρόνια είναι τρομακτική:

Φαρμακευτικές Δαπάνες των χωρών του ΟΟΣΑ ( προ της κρίσης)

Στο γράφημα που ακολουθεί (απεικονίζεται:

·   στα αριστερά, η κατάταξη των κρατών βάση της ετήσιας, κατά κεφαλήν, φαρμακευτικής δαπάνης, ενώ διακρίνεται το ποσοστό που προέρχεται από κρατικούς  (public) και ιδιωτικούς (private) πόρους (ιδιωτικές ασφάλειες ή ιδιωτικοί πόροι) (η Ελλάδα 3^η )

·   στα δεξιά, το αντίστοιχο ποσοστό επί του ΑΕΠ κάθε κράτους που αναλογεί στις συγκεκριμένες δαπάνες        (η Ελλάδα 1^η )

Η αύξηση στις φαρμακευτικές δαπάνες μεταξύ 2000-2009 κατά 11.1% φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και μάλιστα με πολύ μεγάλη διαφορά από τις επόμενες 5 χώρες, των οποίων ο ρυθμός κυμαίνεται γύρω στο 8%, ενώ ο μέσος όρος αύξησης είναι μόλις 3,5% .

Μετά την οικονομική κρίση η απόγνωση των υπουργών υγείας , των κρατικών Προϋπολογισμών και των πολιτών εντείνεται , ενώ:

-         περισσότερο από 10% του ΑΕΠ (Π.Ο.Υ. 2010) δαπανήθηκε στις υπηρεσίες υγείας (δημόσιας και ιδωτικής)

-         σύμφωνα με τις δανειακές δεσμεύσεις της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία (6% του ΑΕΠ) δεν πρέπει να ξεπεράσουν το 5% του ΑΕΠ το 2013

-         η µηνιαία φαρµακευτική δημόσια δαπάνη φθάνει τα 300 εκατ. ευρώ  και η ετήσια τα 3,1 δισ. ευρώ, (με την δανειακή σύμβαση έχει «κλειδώσει» στα 2,8 δισ. Ευρώ)

-        τον μήνα Ιούλιο 2012 εκδόθηκαν τέσσερα εκατομμύρια επτακόσιες δέκα επτά χιλιάδες (4.717.000) συνταγές , σύμφωνα με το Υπουργείο υγείας

Εν τω μεταξύ : πλαστά φάρμακα

Κατά τον Π.Ο.Υ. πλαστό μπορεί να είναι ένα φάρμακο που μπορεί να μην περιέχει ίχνος δραστικής ουσίας, αλλά μπορεί να είναι επίσης:

-      Ένα φάρμακο με ανεπαρκή ποσότητα δραστικής ουσίας

-      Ένα φάρμακο με λάθος δραστική ουσία (δηλαδή, διαφορετική από το γνήσιο)

-     Ένα φάρμακο με σωστή σύσταση και ποσότητα σε δραστική ουσία, αλλά με λανθασμένο όνομα παραγωγού και/η λανθασμένη ένδειξη της χώρας παραγωγής

Σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η πραγματική έκταση του φαινομένου δεν είναι γνωστή. Τα πλαστά φάρμακα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, ενώ ακόμη και στην περίπτωση που ανιχνεύονται από χώρες ή εταιρείες, δεν ακολουθεί πάντα  αναφορά αυτών των περιπτώσεων. Πολύ συχνά, χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα σχετικά με πλαστά φάρμακα επιλέγουν να μην δημοσιοποιούν πληροφορίες σχετικά με την ποιότητα της αλυσίδας διανομής τους, ενώ εταιρείες που πλήττονται από τη δράση παραγωγών πλαστών φαρμάκων γίνονται εύκολα θύματα στην ανταγωνιστική φαρμακευτική αγορά.

Ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Αμερικανικού Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), τα πλαστά φάρμακα καταλαμβάνουν το 10% της παγκόσμιας αγοράς φαρμάκων, γεγονός που μεταφράζεται σε ετήσιες πωλήσεις της τάξης των 35 δισεκ. δολαρίων.  Και φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο των αναπτυσσόμενων χωρών, παρά το ότι εκεί απαντάται συχνότερα, λόγω της φτώχειας και των ανεπαρκών ελέγχων.

Πώς ορίζεται η ΥΓΕΙΑ;

Η παραδοσιακή αντίληψη της υγείας, από τα τέλη του 19ου αιώνα που κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα,  βασίστηκε στις μεγάλες κατακτήσεις βιοϊατρικής - μικροβιολογίας και οδήγησε στην αποδοχή μιας μονοδιάστατης ερμηνείας της υγείας και της αρρώστιας, ως αντιμετώπιση της νόσου με βάση κυρίως τα ευρήματα της εργαστηριακής και κλινικής ιατρικής και όχι του νοσούντος ατόμου.

Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίστηκε  ως "μηχανή". Η υγεία ταυτίστηκε με την απουσία της αρρώστιας και η ιατρική θεωρήθηκε ο θεματοφύλακάς της. Η επικράτηση της ιατροκεντρικής αυτής αντίληψης διαμόρφωσε το κυρίαρχο βιοϊατρικό μοντέλο της υγείας που βιώνουμε σήμερα.

Καθώς η επιστημονική σκέψη απελευθερώνεται από τις μηχανιστικές αντιλήψεις για το ανθρώπινο σώμα και από το δυϊσμό σώματος-ψυχής, οι ορισμοί αλλάζουν και  αναδύεται – αναβιώνει η ολιστική αντίληψη για την υγεία , που θεμελιώνεται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς και θέτει στο επίκεντρο του ορισμού της υγείας την έννοια της  δυναμικής ισορροπίας , της αλληλεπίδρασης, του όλου ανθρώπου. 

Διακηρύξεις όπως η Διακήρυξη της Οτάβας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), ο Χάρτης της Οτάβα, οι Συστάσεις της Αδελαΐδας, η Δήλωση του Σούντσβααλ,  η Διακήρυξη της Τζακάρτα θέτουν προτεραιότητες πολιτικών για την Προαγωγή της Υγείας.

Το Περιφερειακό Γραφείο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την Ευρώπη ζήτησε από μια ομάδα επιστημόνων να συνοψίσει τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τους κοινωνικούς καθοριστικούς παράγοντες της υγείας.Η μελέτη έδειξε ότι το επίπεδο της υγείας του Ευρωπαϊκού πληθυσμού καθορίζεται από δέκα κοινωνικούς αλλά και τροποποιήσιμους παράγοντες από 1) την κοινωνική βαθμίδα, 2) το άγχος, 3) τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, 4) τον κοινωνικό αποκλεισμό, 5) την εργασία, 6) την ανεργία, 7) την κοινωνική υποστήριξη, 8) τους εθισμούς, 9) την τροφή μας και 10) τις μεταφορές/μετακινήσεις μας.

Ολιστικοί Ορισμοί : ένα παράδειγμα προσέγγισης

Ο καθηγητής Γιώργος Βυθούλκας , μέντορας της ομοιοπαθητικής, δίνει τον εξής ορισμό για την υγεία: Η ασθένεια, είτε εκδηλώνεται ως πόνος είτε ως δυσανεξία είτε ως αδυναμία, τείνει πάντοτε να περιορίσει το άτομο. Το αντίθετό της, η υγεία, δίνει αίσθηση ελευθερίας και ευεξίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στον ορισμό που ακολουθεί χρησιμοποιεί τη λέξη ελευθερία ως λέξη - κλειδί. Διαχωρίζοντας, λοιπόν , τον ορισμό για τα τρία επίπεδα:

Υγεία στο φυσικό σώμα: μπορούμε να ορίσουμε ότι το άτομο αισθάνεται υγιές στο φυσικό σώμα όταν είναι ελεύθερο από τον πόνο και βρίσκεται σε κατάσταση σωματικής ευεξίας. Κάθε πόνος, δυσανεξία ή αδυναμία του φυσικού σώματος έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας και μια αίσθηση δέσμευσης ή υποταγής στον πόνο ή τη δυσανεξία. Ο ασθενής αναγκαστικά εστιάζει την προσοχή του στον πόνο, αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο και, φυσικά, χάνει τη γενική αίσθηση της ευρωστίας.

Υγεία στο συναισθηματικό — ψυχικό επίπεδο : Είναι η ελευθερία από τα 'πάθη', που έχει ως αποτέλεσμα μια δυναμική κατάσταση πραότητας και ηρεμίας . Υπερβολικό και άμετρο πάθος για οτιδήποτε φανερώνει ένα βαθμό ανισορροπίας στο συναισθηματικό επίπεδο. Το πάθος που για οποιαδήποτε αιτία, ακόμα και για την πιο σοβαρή, οδηγεί το άτομο στο σημείο να ενεργεί καταστροφικά σε βάρος άλλων, είναι σαφώς μια κατάσταση ασθένειας. Το επιθυμητό είναι μια κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης, που χαρακτηρίζεται από δυναμισμό και δημιουργικότητα. Δεν είναι παθητική, αδιάφορη ή καταστροφική. Είναι μια κατάσταση αγάπης και θετικών συναισθημάτων και όχι μίσους, που κυριαρχούν τα αρνητικά συναισθήματα.

Υγεία στο πνευματικό επίπεδο : Είναι η ελευθερία από τον εγωισμό, που έχει ως κατάσταση την καθαρότητα στη σκέψη και την κατανόηση της Αλήθειας. Χαρακτηριστικό ενός υγιούς πνεύματος είναι η καθαρότητα στην σκέψη, η συνοχή και η δημιουργικότητα . Η πνευματική ειρήνη είναι δυνατό να επηρεαστεί πολύ δραστικά από τον εγωισμό, τη φιλαυτία και τον πόθο ιδιοκτησίας. Όσο πιο εγωιστικό είναι ένα άτομο, τόσο πιο πιθανή είναι η ενδεχόμενη πνευματική του αποδιοργάνωση. Είναι γνωστό ότι ένας άνθρωπος που είναι πολύ εγωιστής μπορεί να γίνει έξω φρενών, όταν η εξουσία του, η γνώση του ή τα επιτεύγματά του προσβάλλονται ή τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ένας ταπεινός άνθρωπος με αυτογνωσία θα αγνοήσει την άδικη κριτική ή θα αντιδράσει με μετριοπάθεια. Στην πραγματικότητα θα λάβει υπόψη του την όποια θετική πλευρά της κριτικής και, ανάλογα, θα διορθώσει τις πράξεις του. Το ίδιο έντονο ερέθισμα που θα αποδιοργανώσει και θα καταστρέψει κάποιον εγωιστή είναι δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστο έναν ταπεινό άνθρωπο.

Παράλληλα με τους παραπάνω ορισμούς α-σθενείς πολίτες που δεν παίρνουν απαντήσεις από τα ρεύματα της ιατρικής καταφεύγουν πανικόβλητοι σε πλειάδα εναλλακτικών πρακτικών και θεωριών ίασης (ρέικι, ρεφλεξολογία, τάι κλπ.) αλλά και στην θρησκεία, προκειμένου να εναποθέσουν την απόγνωσή τους σε υπερβατικές δυνάμεις και εμπειρίες και να μεταθέσουν την  ευθύνη σ'αυτές.

Πώς αρρώστησε ένας υγιής λαός;

Το http://greekstat.blogspot.gr  που καταγράφει την θέση υγείας της Ελλάδας υποσημειώνει : «Η έρευνα και η καταγραφή των συγκεκριμένων στοιχείων πραγματοποιήθηκε με αφορμή την πρόσφατη τακτική μη χορήγησης φαρμάκων στους Έλληνες ασφαλισμένους-πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και όσων πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες, ως έμπρακτη ένδειξη  σεβασμού  και  συμπαράστασης  προς τους ανθρώπους εκείνους που, την ίδια ώρα που η μοίρα τους υποχρεώνει να δίνουν μια δύσκολη και άνιση μάχη για την εξασφάλιση της υγείας τους, η πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων τους καταδικάζει να το πράττουν στη μόνη χώρα της "προοδευμένης" Ευρώπης με  επίπεδα διαφθοράς χώρας μη ανεπτυγμένης (ή χώρας που βρίσκεται, ή βρισκόταν μέχρι πρόσφατα, σε καθεστώς περιορισμένων πολιτικών ελευθεριών).»  

Αυτή είναι μία όψη, που εμπεριέχει λόγους ασθένειας  :  η πολιτική ευθύνη και η κοινωνική ποιότητα που σηματοδοτεί, η οικονομική κρίση και οι συνεπαγόμενες επιβαρύνσεις του πληθυσμού και της υγείας του.

Η ευρύτερη αντίληψη ωστόσο ταυτίζει την υγεία με τη δυνατότητα που έχει ένα άτομο ή μια ομάδα, να μπορεί από τη μια να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του και να ικανοποιεί τις ανάγκες του, και από την άλλη να μεταβάλει το περιβάλλον ή να προσαρμόζεται σε αυτό : η υγεία θα πρέπει να θεωρείται συντελεστής της καθημερινής ζωής και όχι αυτοσκοπός.

Η έννοια της θετικής υγείας δίνει έμφαση τόσο στις κοινωνικές όσο και στις προσωπικές δυνατότητες, δηλαδή αντανακλά την κατάσταση που αποκαλείται "ενδυνάμωση", έννοια που όμως δεν εμπεδώνεται από τα άτομα, που συνεχίζουν να αποφεύγουν την προσωπική εμπλοκή και ευθύνη για το σώμα, την ψυχή και τη σκέψη τους. 

Κάπως έτσι οι υγιείς Έλληνες αρρώστησαν, ραγδαία και μαζικά, όταν εγκατέλειψαν την φιλο-σοφία και την θυμόσοφη καθημερινότητά τους, όταν εκχώρησαν την ελευθερία του γέλιου τους στο ‘πάθος’ του πλουτισμού και στο άγχος της εξασφάλισης και αύξησης των ατομικών κεκτημένων, όταν ενέδωσαν στον ‘εγωισμό’ της εξουσίας και δείλιασαν μπροστά στον "πόνο" της επίπονης, δημιουργικής, λιτής ζωής, αυτής που είχαν πάντα στον μικρό , τον ΜΕΓΑ τόπο τους. Από αυτές τις α-σθένειες κανένα σύστημα υγείας, κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να μας γιατρέψει. 

Αν θεωρούμε υποχρέωσή μας να ιαθούμε  απαιτείται το θάρρος ώστε να κατανοήσουμε το σύνολο της εικόνας αντί της ιδιοτέλειας μετάθεσης της ευθύνης.

  

ΠΟΙΗΣΗ : Γιώργος Σεφέρης
ΣΥΝΘΕΣΗ : Χρήστος Σαμαράς
ΧΟΡΩΔΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ_Διεύθυνση : Μαρία Κωνσταντινίδου

Παιδί

Όταν άρχισα να μεγαλώνω με βασάνιζαν τα δέντρα

γιατί χαμογελάτε; πήγε ο νους σας στην άνοιξη που είναι σκληρή για τα μικρά παιδιά;

μ' άρεσαν πολύ τα πράσινα φύλλα

νομίζω πως έμαθα λίγα γράμματα γιατί το στουπόχαρτο πάνω στο θρανίο μου ήταν κι εκείνο πράσινο

με βασάνιζαν οι ρίζες των δέντρων όταν μέσα στη ζεστασιά του χειμώνα ερχόντανε να τυλιχτούν γύρω στο κορμί μου

δεν έβλεπα άλλα όνειρα σαν ήμουν παιδί·

έτσι γνώρισα το κορμί μου।

Γιώργος Σεφέρης 'Ο κ. Στρατής Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο'

Ο Χρήστος Σαμαράς γεννήθηκε το 1956 στο Δοξάτο Δράμας και είναι Καθηγητής Σύνθεσης στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

είμαι Βερολινέζος-α

απο την Πορτογαλία ως την Ελλάδα από την Γερμανία ως την Ελλάδα

μία ημέρα στο σύγχρονο δημόσιο

" ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
ΓΕΝ. ΓΡΑΜ. ΔΗΜ/ΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ 
ΓΕΝΙΚΟ ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 
ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΜΙΣΘΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : 22η Μισθολογίου

Αθήνα,22/11/2012
Αρ.Πρωτ. οικ. 2/85127/0022

ΘΕΜΑ: «Κοινοποίηση μισθολογικών διατάξεων.».

(απόσπασμα από σύνολο 35 σελίδων διευκρινίσεων επι της υποπαραγράφου ΓΙ)

Σας κοινοποιούμε τις διατάξεις της υποπαρανράφου ΓΙ της παραγράφου Γ του άρθρου πρώτου του ν. 4093/2012 (ΦΕΚ 222 Α'), «Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 - Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016», προκειμένου να ενημερωθείτε και να προβείτε στις απαραίτητες ενέργειες για την εφαρμογή τους. Για την ορθή και ομοιόμορφη εφαρμογή των ρυθμίσεων των ανωτέρω διατάξεων, κρίνεται σκόπιμο να τονισθούν τα εξής  :

..................................................................................................................................

Επί της περ. 2

Με τις διατάξεις της περ. 2, ορίζεται ότι από 31.10.2012 και μέχρι 31.12.2016, αναστέλλεται, για τους υπαλλήλους του Δημοσίου, των ΝΠΔΔ και ΟΤΑ η εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 19 του ν. 4024/2011, αναφορικά με τη χορήγηση του Κινήτρου Επίτευξης Στόχων (ΚΕΣ) και Δημοσιονομικών Στόχων (ΚΕΔΣ). Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα αναστέλλεται για τους ως άνω υπαλλήλους και η εφαρμογή των διατάξεων της περίπτωσης β του τελευταίου εδαφίου της παρ. 2 του άρθρου 29 του ίδιου νόμου, σχετικά με τη σταδιακή κατάργηση της υπερβάλλουσας μείωσης, που τυχόν έχει προκύψει από την εφαρμογή των διατάξεων του εν λόγω νόμου. Κατόπιν αυτών, η ανωτέρω υπερβάλλουσα μείωση εξακολουθεί να καταβάλλεται στο ύψος που αυτή είχε διαμορφωθεί κατά την 31-10-2012. Επισημαίνεται ότι τα ανωτέρω έχουν εφαρμογή και για τους υπαλλήλους των ΝΠΙΔ και των ΔΕΚΟ της περ. 12 της παρούσας, από 1-1-2013, οπότε και εντάσσονται στις ρυθμίσεις του Κεφαλαίου Δεύτερου του ν. 4024/2011. Συνεπώς την 1-11-2012 θα πρέπει να περικοπεί το ένα τρίτο της τυχόν υπάρχουσας υπερβάλλουσας διαφοράς που καταβάλλεται στους υπαλλήλους των ανωτέρω προσώπων, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 του άρθρου 31 του ν. 4024/2011 σε συνδυασμό με αυτές της παρ. 2 του άρθρου 29 του ίδιου νόμου...

Επί της περ. 12

........
Για τη διευκόλυνση των εκκαθαριστών όλων των ανωτέρω Υπηρεσιών παραπέμπουμε στις αριθμ. οικ. 2/78400/0022/14-11-2011 (Α.Δ.Α. 4577Η-5ΕΤ), οικ. 2/2725/0022/10-1-2012 (Α.Δ.Α. ΒΟΝΤΗ-ΝΑ8), οικ. 2/17589/0022/29-2-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΞΗ- ΕΝ6), οικ. 2/20421/0022/8-3-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΓΗ-ΜΗ0), οικ. 2/20433/0022/8-3-2012 (Α.Δ.Α. Β44ΓΗ-ΑΝΙ), οικ. 2/33123/0022/12-4-2012 (Α.Δ.Α. Β4Ω2Η-ΕΟΧ) και οικ. 2/70738/0022/28-92012 (Α.Δ.Α. Β4ΘΔΗ-Ρ1) εγκυκλίους μας.

ΔΗΛΑΔΗ : Η δημοσιονομική προσαρμογή επιβάλλει την ΑΝΩΤΕΡΩ 'παραγωγική ανασυγκρότηση του δημοσίου τομέα' 

Τ Ι  Δ Ε Ν   Κ Α Τ Α Λ Α Β Α Ι Ν Ε Ι Σ ;;;;