Αντιπαραγωγικές μυθοπλασίες _Ερευνούμε και Αντιστεκόμαστε

Τρίτη, 14 Ιουνίου 2011

Κατασκευή συναίνεσης και απόκρυψη κερδοσκοπίας: Οι δύο μύθοι ότι δεν παράγουμε τίποτα και δεν υπάρχουν λεφτά

του Κώστα Νικολάου

Όλες οι οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις του διεθνώς αποτυχημένου και καταρρέοντος νεοφιλελευθερισμού προσπαθούν να επιβάλλουν την πολιτική τους για την «αντιμετώπιση» της κρίσης στηριζόμενοι στη μαζική διάδοση και επικράτηση διαφόρων μύθων, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχουν ο μύθος ότι σαν χώρα δεν παράγουμε τίποτα και ο μύθος ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Συνοδευτικά στοιχεία αυτών των μύθων είναι οι ισχυρισμοί ότι ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός διεφθαρμένων, κλεφτών, τεμπέληδων, βολεψάκηδων, χαβαλετζήδων κλπ, ότι δεν κάνει τίποτα άξιο λόγου και φυσικά, ότι ζει με δανεικά.

Η επιτυχής έκβαση της παραπάνω προσπάθειας θα έχει σαν συνέπεια την κατασκευή ενός λαού, που θα συναινέσει και θα αποδεχθεί τα πάντα, αφού τίποτα δεν παράγει, άρα κέρδη δεν υπάρχουν και φυσικά, λεφτά δεν υπάρχουν.

Μήπως όμως παράγουμε πολλά μεν, αλλά ο παραγόμενος πλούτος στην Ελλάδα γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του κέρδη και μάλιστα σχεδόν αφορολόγητα και έτσι αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε και γι’ αυτό δημιουργήθηκε το χρέος;

Μήπως αυτό είναι που επιχειρείται με κάθε τρόπο να αποκρυφτεί, επιρρίπτοντας ταυτόχρονα την ευθύνη του χρέους στο δήθεν υπερτροφικό δημόσιο και στους δήθεν τεμπέληδες έλληνες εργαζόμενους, έτσι ώστε –ως ένοχοι - να αποδεχθούν ότι το χρέος είναι δικό τους, ότι πρέπει αυτοί να πληρώσουν (με επιπλέον φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, με απολύσεις-ανεργία και με δραματική μείωση εισοδημάτων) και ότι πρέπει να πουληθεί δημόσια περιουσία;

Μήπως;

Τι δείχνουν τα στοιχεία σε ότι αφορά το αν παράγουμε ή όχι και αν υπάρχουν λεφτά;

Δεν παράγουμε τίποτα;

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ), της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) καθώς και του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι σημαντική παραγωγός χώρα βασικών μετάλλων, αλλά και βιομηχανικών ορυκτών, ορισμένων με περγαμηνές σε παγκόσμιο επίπεδο. Εταιρείες του κλάδου κατέχουν ηγετικές θέσεις στην Ευρωπαϊκή αλλά και στην διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνα, αλουμίνιο, νικέλιο, καυστική μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα και μάρμαρα. Ενδεικτικά, η Ελλάδα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι η μοναδική χώρα παραγωγής χουντίτη, πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη, δεύτερη χώρα παραγωγής κίσσηρης (ελαφρόπετρας) και μπεντονίτη καθώς και πρώτη στην εξαγωγή προϊόντων λευκόλιθου/μαγνησίτη στην ΕΕ (βλ. Π. Τζεφέρης, «Η εξορυκτική / μεταλλουργική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Στατιστικά δεδομένα 2007-2008», Ορυκτός πλούτος/Mineral Wealth, 153, 2009)

Η Ελλάδα στο βιομηχανικό-εξορυκτικό τομέα ενδεικτικά:

- Κατέχει την 1η θέση παγκόσμια με μερίδιο πάνω από το 25% της παγκόσμιας παραγωγής περλίτη (ο περλίτης χρησιμοποιείται στην οικοδομική βιομηχανία, στη διήθηση βιομηχανικών λυμάτων, στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών κλπ)

- Κατέχει την 1η θέση στην Ευρώπη και τη 2η θέση παγκόσμια στην παραγωγή μπεντονίτη. Η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγό μπεντονίτη στην ΕΕ καθώς και τη μεγαλύτερη εξαγωγική εταιρεία παγκόσμια (ο μπεντονίτης χρησιμοποιείται στα χυτήρια, στα κατασκευαστικά έργα, στην παραγωγή σιδήρου, στις γεωτρήσεις πετρελαίου, στην παραγωγή προσροφητικών υλικών, στη βιομηχανία χάρτου, στη χημική βιομηχανία, τα κεραμικά και την κτηνοτροφία)

- Είναι στις 10 πρώτες χώρες του κόσμου στην παραγωγή και εξαγωγή μαρμάρου (σχεδόν το μισό εξάγεται)

- Είναι στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης και του κόσμου μεταξύ των σημαντικότερων εξαγωγικών χωρών τσιμέντου

- Κατέχει την 8η θέση παγκόσμια με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη και είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της ΕΕ. Η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή αλουµινίου (ο βωξίτης αποτελεί πρώτη ύλη για την παραγωγή αλουμινίου)

- Έχει τη μεγαλύτερη εξαγωγική επιχείρηση μαγνησίας στην ΕΕ. Η Ελλάδα καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής μαγνησίτη της Δυτικής Ευρώπης (ο μαγνησίτης μετατρέπεται σε προϊόντα με μεγάλη ζήτηση στη χαλυβουργία)

- Είναι μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες της ΕΕ σε νικέλιο (και μάλιστα η μοναδική στη ΕΕ που το παράγει από εγχώριες πηγές) και καλύπτει το 7% των αναγκών της ευρωπαϊκής αγοράς και το 2-3% του δυτικού κόσμου (το νικέλιο αποτελεί μια βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα – στον καταναλωτή είναι αναγνωρίσιμο στις ανοξείδωτες οικιακές συσκευές)

- Έχει κάνει στροφή, την τελευταία δεκαετία, στην αξιοποίηση νέων βιομηχανικών ορυκτών με καινοτόμες, εξειδικευμένες χρήσεις με περιβαλλοντικό προσανατολισμό και υψηλή προστιθέμενη αξία. Ενδεικτικά αναφέρεται η εξόρυξη και επεξεργασία του ατταπουλγκίτη, τα κοιτάσματα του οποίου είναι μοναδικά τέτοιου μεγέθους στην Ευρώπη και από τα μεγαλύτερα παγκόσμια (ο ατταπουλγκίτης χρησιμοποιείται σε μοριακά φίλτρα, gels κλπ). Επίσης αναφέρεται η εξόρυξη / επεξεργασία του χουντίτη-υδρομαγνησίτη (ο χουντίτης-υδρομαγνησίτης χρησιμοποιείται σε προϊόντα πληρωτικά, επιβραδυντικά πυρός, στα χρώματα, στη χαρτοποιία). Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που διαθέτει τα προϊόντα αυτά.

Η Ελλάδα στον αγροτικό τομέα: οι γεωργικές εξαγωγές αντιπροσωπεύουν κατά μέσο όρο το 24,2% των συνολικών εξαγωγών της χώρας κατά την 6ετία 2004-2009. Οι κυριότερες κατηγορίες προϊόντων στις οποίες πραγματοποιούμε το 85% των γεωργικών μας εξαγωγών, είναι κατά σειρά μεγέθους αξίας: φρούτα και λαχανικά, ψάρια και παρασκευάσματα ψαριών, καπνός και προϊόντα καπνού, δημητριακά και τα παρασκευάσματα τους, φυσικές υφαντικές ίνες (βαμβάκι), έλαια και λίπη, γαλακτοκομικά προϊόντα (ΕΛΣΤΑΤ και Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, 2011). Στον αγροτικό τομέα, η Ελλάδα είναι παγκόσµια 3η στην παραγωγή ελιάς και λαδιού (κατέχει το 15% της παγκόσµιας παραγωγής), 3η σε παραγωγή κρόκου, 5η σε εξαγωγές σπαραγγιών, 7η σε εξαγωγές ßαµßακιού, 11η σε παραγωγή ßαµßακιού, 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων.

Η Ελλάδα στον τομέα παροχής τουριστικών υπηρεσιών είναι 15η στην παγκόσμια κατάταξη με βάση τις εισπράξεις και 16η με βάση τις αφίξεις τουριστών. Το 2009 το ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού τουρισμού στο ΑΕΠ υπολογίζεται στο 15,2% (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων – ΣΕΤΕ).

Η Ελλάδα στον τομέα της ναυτιλίας είναι 1η παγκόσµια κατέχοντας το 16% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου. Η δραστηριότητα της ναυτιλίας (κυρίως δραστηριότητα των ποντοπόρων πλοίων) παράγει το 7% του ελληνικού ΑΕΠ σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας.

Ώστε λοιπόν δεν παράγουμε τίποτα; Όλος ο παραπάνω (ενδεικτικά και μόνον) αναφερόμενος πλούτος και οι παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πρώτες θέσεις της Ελλάδας είναι τίποτα; Δεν δίνει κέρδη και έσοδα για το κράτος διαμέσου της φορολογίας; Κι αν όχι, γιατί όχι;

Δεν υπάρχουν λεφτά;

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (Eurostat, Taxation Trends, 2010), σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικά κέρδη και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη!).

Το Ελληνικό κράτος φορολογεί με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, αφού ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Δηλαδή, το Ελληνικό κράτος εισπράττει τους μισούς φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψη τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή (βλ. σχετικό άρθρο στα ‘Διαλεκτικά’: «Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων» http://konstantinosnikolaou.blogspot.com/2010/11/blog-post.html).

Είναι εξαιρετικά ενδεικτικό το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, τα φορολογικά έσοδα από την ναυτιλία κατά το έτος 2007 (με βάση τις υπάρχουσες φοροαπαλλαγές) ήταν μικρότερα από τα έσοδα που είχε το κράτος από τα παράβολα που πλήρωσαν οι μετανάστες για τη νομιμοποίηση τους! (Α. Κούρος, «Το δημόσιο χρέος, η φορολογία και μια ευφυής περαίωση», Αυγή, 01.10.2010)

Τι έγιναν λοιπόν τα λεφτά που προέκυψαν από τα κέρδη που δεν φορολογήθηκαν όπως στην ΕΕ αλλά στο μισό (τρόπος του λέγειν φορολογήθηκαν); Μήπως έγιναν επενδύσεις; Όχι βέβαια. Έγιναν ιδιωτικός ακίνητος (ακίνητα και γη) και κινητός (μετρητά-ρευστά, χρεόγραφα, μετοχές, ομόλογα, χρυσός, κοσμήματα κλπ.) πλούτος.

Σύμφωνα με έκθεση της Credit Suisse (Credit Suisse, Global Wealth Databook, October 2010), ο συνολικός (κινητός και ακίνητος) ιδιωτικός πλούτος των πιο πλούσιων Ελλήνων αυξάνει συνεχώς όλο και περισσότερο. Συγκεκριμένα οι ιδιωτικές κινητές και ακίνητες περιουσίες από 492,6 δις USD που ήταν το 2000 έφθασαν τα 898,6 δις USD το 2010, δηλαδή 3 φορές το ΑΕΠ της χώρας! Τα στοιχεία αυτά αφορούν περίπου 60.000 έλληνες κατοίκους, χωρίς να περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που έχουν κάποια ομόλογα εν είδη αποταμίευσης και πρόκειται για αποθησαυρισμό που δεν χρησιμοποιείται στην οικονομία με την μορφή επενδύσεων (βλ. Δ. Καζάκης, «Υπάρχουν λεφτά», http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/05/blog-post_25.html).

Ξεκαθαρίζοντας…..

Η Ελλάδα λοιπόν παράγει πλούτο. Παράγει τόσο πλούτο, που αν φορολογούνταν όχι ιδιαίτερα, αλλά όσο και στην ΕΕ, θα έφθανε για να μη δανειζόμαστε και να μην έχουμε χρέος. Στη μη φορολόγηση των κερδών και του πλούτου οφείλεται το χρέος και όχι στο δεν παράγουμε τίποτα, στους τεμπέληδες Έλληνες, στο υπερτροφικό κράτος κλπ.

Και λεφτά υπάρχουν. Τα κατέχει το 1% περίπου του πληθυσμού χάρη στην υποφορολόγησή του, σ’ αυτό οφείλεται το χρέος, αλλά η νεοφιλελεύθερη πολιτική ζητάει να το πληρώσει το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού.

ΠΗΓΗ: http://konstantinosnikolaou.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

Η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρώπης, η αναγκαία αναδιάρθρωση των χρεών και η οικονομική καταδίκη του Νότου

Αναρτήθηκε από: Μήλιος Χρήστος , http://www.pokethe.gr/

Παράταση στο καθεστώτος δανεισμού της Ελλάδας: Μια δεύτερη ευκαιρία (;)

Τελικά, μετά από πολλές διαβουλεύσεις η Ε.Ε, αποφάσισε να παρατείνει, για άλλα δύο χρόνια, το καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας. Η χώρα μας «κέρδισε» και πάλι χρόνο (αυτή η αίσθηση υπάρχει) προκειμένου να μπορέσει να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα. Το ερώτημα είναι: Θα μπορέσει να επωφεληθεί, από αυτή τη νέα παράταση; Και ακόμα: Με ποιο τρόπο; δηλ. τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει που να εκληφθεί σαν αξιοποίηση του χρόνου που υποτίθεται ότι κέρδισε;

Οι απαντήσεις δεν είναι τόσο εύκολες. Προϋποθέτουν την συνεκτίμηση πολλών παραμέτρων. Και κύρια των διεθνών εξελίξεων, όπου εντάσσεται το Ελληνικό πρόβλημα εκ των πραγμάτων. Τίποτα στις μέρες μας δεν μπορεί να κατανοηθεί έξω από μια γενική θεώρηση. Ο κόσμος έχει ενιαιοποιηθεί και πρώτα απ’ όλα στην οικονομία. Τα φαινόμενα έχουν αποκτήσει ταυτόχρονα μια οικουμενικότητα και μια αλληλεξάρτηση τέτοια που είναι αδύνατον να εξετάζονται πλέον μεμονωμένα. Το Ελληνικό πρόβλημα πρέπει να ειδωθεί σαν μέρος ενός γενικότερου προβλήματος, μιας κρίσης σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο που η πορεία της, μέσα από πλήθος αντιφάσεις και ανταγωνισμούς, θα επικαθορίσει τους ιδιαίτερους όρους αντιμετώπισής του.

Στο κείμενο που ακολουθεί γίνεται προσπάθεια να τεθούν τα ζητήματα σε μια τέτοια διάσταση. Με όσο γίνεται πιο συνοπτικό τρόπο. Επιγραμματικό κατά βάσιν παρά αναλυτικό. Στην πορεία θα υπάρξουν κι άλλα κείμενα πιο εκτεταμένα που θα αναφέρονται αναλυτικότερα σε όσα θίγονται εδώ.

Η Ευρώπη χρειάζεται χρόνο

Στο τραπέζι της Ε.Ε. υπάρχουν ανοιχτές προς εξέταση τρεις λύσεις για την Ελλάδα:

α) Η συνέχιση του σημερινού καθεστώτος δανεισμού, με αυστηροποίηση συνεχώς των όρων του,

β) κάποια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και

γ) διακοπή των πιστώσεων (χρεοκοπία).

Καμία από αυτές δεν έχει προκριθεί ως η οριστική λύση. Η παράταση του καθεστώτος δανεισμού αποτελεί μια πρόσκαιρη λύση έως ότου να δουν στην Ε.Ε. τι θα κάνουν. Από αυτή την άποψη και η Ε.Ε. χρειάζεται τον χρόνο της. Σήμερα είναι ανέτοιμη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της Ελλάδας και γενικότερα το πρόβλημα του χρέους της Νότιας Ευρώπης σε μακροπρόθεσμη βάση. Έτσι παραμένει στην γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο της «βήμα προς βήμα» προσέγγισης του προβλήματος. Και επειδή οι καταστάσεις πιέζουν, προχωρά στην κάλυψη των δανειακών αναγκών της Ελλάδας για άλλα δύο χρόνια αυστηροποιώντας τους όρους δανεισμού ενώ παράλληλα εξετάζει και κάποιες ενδιάμεσες τραπεζικές ρυθμίσεις.

Με αυτόν τον τρόπο η Ε.Ε. προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. «Κερδισμένοι», κατά τα επιφαινόμενα, και επί της ουσίας χαμένοι, από αυτή την μεταβατική κατάσταση που περνά η Ε.Ε., είναι η Ελλάδα αλλά και όλες οι χώρες της Ν. Ευρώπης. Το γιατί το εξηγούμε παρακάτω. Εδώ απλά να σημειώσουμε ότι το περιθώριο των δύο χρόνων, στο οποίο αναφερόμαστε, θα πρέπει να το θεωρούμε εντελώς σχετικό. Μπορεί η Ε.Ε. να καταλήξει πολύ πιο σύντομα σε μια οριστική λύση. Αυτό θα εξαρτηθεί από τις γενικότερες οικονομικές εξελίξεις αλλά και τα δικά της περιθώρια επιλογών. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο λεγόμενος « οικονομικός χρόνος» εξαντλείται όπου νάναι, και τα περιθώρια στενεύουν διεθνώς.

Η χρηματοπιστωτική κρίση που την είπαν κρίση χρέους

Η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη δεν πήρε, όπως προαλείφονταν από πολλούς, την μορφή χιονοστιβάδας. Ο κίνδυνος ντόμινο παραμένει αλλά υπάρχει μια ορισμένη επιβράδυνση του φαινόμενου που αφήνει περιθώρια για έναν καλύτερο χειρισμό του. Η επιβράδυνση αυτή είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης παρέμβασης που έγινε από τη μεριά της Ε.Ε. στα οικονομικά των χωρών που εμφάνισαν την κρίση χρέους, και αφορούσε την υπαγωγή τους στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης μέσω του οποίου εξασφαλίστηκε η προσωρινή έστω δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών τους. Στα οικονομικά αυτό λέγεται αναχρηματοδότηση του χρέους (σου δανείζουν δηλ. οι δανειστές σου ή ενδιάμεσοι, για να πληρώσεις αυτά που τους χρωστάς). Αποφεύχθηκε με αυτόν τον τρόπο, πρόσκαιρα, η ανοιχτή εκδήλωση μιας τραπεζικής κρίσης πού θα ήταν πολύ πιο σημαντική κι επικίνδυνη (από την κρίση χρέους) για την οικονομία της Ευρωζώνης. Γιατί η πραγματική κρίση της Ευρωζώνης είναι χρηματοπιστωτική (όπως και της Αμερικής). Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες (κύρια οι γαλλογερμανικές) είναι φορτωμένες με «τοξικά» ομόλογα. Στην πραγματικότητα στην Ευρωζώνη έχουμε μια τραπεζική «φούσκα» που συγκαλύπτεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι γίνεται μια «διεθνής συντονισμένη προσπάθεια» προκειμένου να συγκαλυφθεί το όλο θέμα γιατί είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι οι διεθνείς οικονομικοί κύκλοι το αγνοούν και το μόνο που αντιλαμβάνονται είναι μια κρίση χρέους των χωρών της Νότιας Ευρώπης. Η κρίση χρέους είναι η μορφή με την οποία παρουσιάζεται η χρηματοπιστωτική κρίση των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Χωρίς την χρηματοπιστωτική κρίση δεν θα υπήρχε η κρίση χρέους ή δεν θα υπήρχε σε αυτή τη διάσταση. Και το ότι τα πράγματα παρουσιάζονται με ανάποδο τρόπο είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολήσει.

Παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές του το πρόβλημα της Ελλάδας είναι Ευρωπαϊκό. Και η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρώπης είναι συνέχεια της αντίστοιχης των ΗΠΑ. Υπάρχει μια συνεχής μετακύληση των συνεπειών και του κόστους της κρίσης. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την κρίση βασικά με δανεισμό. Πέρα από την ανεργία, που προέκυψε εξ΄ αιτίας της ύφεσης, δεν κατέφυγαν στην αύξηση της φορολογίας και δεν μετέθεσαν τα βάρη της κρίσης στην κοινωνία (έως τώρα), αλλά με τα τρισεκατομμύρια που δανείσθηκαν, από την διεθνή αγορά για να στηρίξουν το τραπεζικό τους σύστημα, περιόρισαν σημαντικά τον όγκο του συνολικού διαθέσιμου πιστωτικού χρήματος, που γι αυτό το λόγο, έγινε πολύ ακριβό για τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι μετατοπίστηκε το κόστος της κρίσης στην Ευρώπη και στους αδύναμους κρίκους της.

Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας χωρίς να υπολογίζουν τον παραμικρό κίνδυνο. Όλα τα ομόλογα στην Ευρωζώνη θεωρούνταν μηδενικού κινδύνου. Με την κρίση στη διεθνή πιστωτική αγορά έγιναν «τοξικά» δηλ. απόλυτα επισφαλή. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες περιήλθαν σε κρίση. Η «φούσκα των ομολόγων» των Ευρωπαϊκών τραπεζών είναι το αντίστοιχο της «φούσκας των στεγαστικών δανείων» των τραπεζών της Αμερικής.

Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες δεν διαθέτουν επαρκή κεφαλαιακή βάση για να καλύψουν την ζημιά. Άρα θα χρειάζονταν ένα πρόγραμμα στήριξης και διάσωσης. Τα Ευρωπαϊκά κράτη όμως αρνούνται να πληρώσουν αυτό το κόστος. Αρνούνται δηλ. να κάνουν αναδιάρθρωση του χρέους. Πέραν αυτού υπάρχει όντως σοβαρή στενότητα στην άντληση κεφαλαίων από την διεθνή αγορά. Τα τοξικά ομόλογα εν τω μεταξύ συνεχίζουν να υπάρχουν χωρίς να εμφανίζονται στους ισολογισμούς των τραπεζών που είναι πλέον, για τον λόγο αυτό, πλασματικοί. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες βρίσκονται σε οριακό σημείο. Η περίπτωση της Γαλλο-Ελβετικής τράπεζας Dexia, με 3,7 δις ομόλογα Ελληνικά στην κατοχή της, είναι χαρακτηριστική. Σε μία νύχτα βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και χρειάζεται πλέον επειγόντως ένα πρόγραμμα διάσωσης από Γαλλία- Ελβετία. Η εξαργύρωση τριών δις δικών της ομολόγων δεν θα γίνονταν από δύο οίκους αν δεν ήταν επισφαλής η θέση της. Ανάλογα συμβάντα μπορούν να υπάρξουν, στη συνέχεια και με άλλες τράπεζες όσο η κατάστασή τους παραμένει προβληματική.

Η οικονομικά ενδεδειγμένη κίνηση της Ε,Ε, στην χρηματοπιστωτική κρίση που περνάει, θα ήταν η κεφαλαιακή στήριξη των τραπεζών, από την μια (που βασικά θα καλύπτονταν με δανεισμό), και η αναδιάρθρωση του χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου από την άλλη. Αυτό βέβαια συνεπάγονταν ένα σημαντικό κόστος. Η ΕΚΤ βέβαια παρέχει μια ορισμένη στήριξη στις τράπεζες αλλά αυτό δεν αφορά την ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης. Επί πλέον, όπως είπαμε, έχει περιορισθεί σημαντικά διεθνώς η αγορά πιστωτικών διαθεσίμων. Για την αντιμετώπιση του πιστωτικού προβλήματος η Ε.Ε. προκρίνει μια διαδικασία αναχρηματοδότησης του χρέους παρέχοντας νέα δάνεια στις χώρες του Νότου με ολοένα πιο επαχθείς όρους που οδηγούν στην αφαίμαξη του όποιου πλεονάσματος και στην καταστροφή των οικονομιών τους. Μετακυλύει έτσι το κόστος της κρίσης στις χώρες της περιφέρειας χωρίς να λύνει το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Αυτό όμως θα μπορεί να το κάνει ως ένα σημείο.

Η Ε.Ε. σήμερα προφασίζεται ότι δεν υφίσταται χρηματοπιστωτική κρίση και ότι οι Ευρωπαϊκές τράπεζες διαθέτουν επαρκή κεφαλαιακή βάση. Και αναφέρεται μόνο στην κρίση χρέους. Από την άλλη οι κυβερνήσεις των χωρών της Νότιας Ευρώπης προφασίζονται ότι θα μπορέσουν να εξυπηρετήσουν το χρέος τους. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη συνεχίζει να υφίσταται, τα τοξικά ομόλογα υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο δεν αναδιαρθρώνονται τα χρέη. Και οι Χώρες του Νότου, αφού «κάψουν όλο το λίπος τους» και καταστραφούν οικονομικά, θα εμφανιστούν ασυνεπείς με την δέσμευσή τους να αποπληρώσουν το χρέος. Όλη η διαδικασία, όπως εξελίσσεται, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια ανακύκλωση της κρίσης και στην αναπαραγωγή της σε ένα παραπάνω επίπεδο, επώδυνο αυτή τη φορά και για την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.

Έχει σημασία να τοποθετήσουμε την κρίση στις πραγματικές της διαστάσεις. Δεν είναι κατ΄ εξοχήν κρίση χρέους της Ελλάδας και των άλλων χωρών της Νότιας Ευρώπης. Είναι βασικά χρηματοπιστωτική κρίση των Ευρωπαϊκών τραπεζών Η κρίση χρέους είναι απόρροια αυτής της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Χωρίς αυτήν η Ελλάδα και οι άλλες χώρες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να δανείζονται, με ακριβότερα ίσως (χωρίς και αυτό νάναι βέβαιο) επιτόκια, άλλα όχι απαγορευτικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η διαδικασία δεν θα έπιανε κάποτε ένα όριο και δεν θα έμπαινε σε κρίση. Αλλά δεν υπάρχουν αυστηρά καθορισμένα επίπεδα δανεισμού. Τόσο σαν απόλυτο ποσό όσο και σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Όλα όσα αναφέρονται σχετικά είναι αυθαίρετα, δεν έχουν καμία βάση.

Όπως δανειζόμασταν όταν το χρέος ήταν 300-320 δίς έτσι θα μπορούσαμε να δανειστούμε και στα 350. Αλλά μεσολάβησε η χρηματοπιστωτική κρίση, πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια στην Ευρώπη. Από την φούσκα των στεγαστικών δανείων περάσαμε στην κρίση των Αμερικάνικων τραπεζών, στην στήριξή τους με τεράστια ποσά που αντλήθηκαν από την διεθνή αγορά και στη δραματική μείωση των πιστωτικών διαθεσίμων. Από κει και πέρα μεταφέρθηκε η κρίση στην Ευρώπη. Με τον περιορισμό των πιστωτικών διαθεσίμων οι Ευρωπαϊκές τράπεζες αδυνατούσαν πλέον να αναχρηματοδοτούν την εξόφληση των δανείων. Το πιστωτικό χρήμα περιορίστηκε και έγινε ακριβό. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να δανείζεται, και με ένα μέρος από αυτά, να εξοφλεί τα χρέη της. Η διαδικασία αναχρηματοδότησης των χρεών, από τις πιστώτριες τράπεζες, μετά από πολλά χρόνια, ακυρώθηκε. Για να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, από αυτές, έπρεπε να πληρώνουμε πολλαπλάσιο επιτόκιο σε σχέση με το παλιό. Τα επιτόκια έγιναν απαγορευτικά. Η αποπληρωμή του χρέους προβληματική. Τα ομόλογα επισφαλή (τοξικά). Η Ευρωπαϊκή τραπεζική αγορά πέρασε σε κρίση. Και σε αυτήν παραμένει.

Εδώ ξεκινά ο παρεμβατικός ρόλος της Ε.Ε. και του ΔΝΤ

Η ανάμειξη του ΔΝΤ έγινε για συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους. Συμβολικούς για να τονίσει ότι η κρίση είναι κρίση χρέους (το ΔΝΤ παρεμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις) και δευτερευόντως και κρίση διεθνής. Και ουσιαστικούς για να υπάρχει επιμερισμός του κόστους (και πέραν της Ε.Ε.). Η αναχρηματοδότηση του χρέους πέρασε στην ευθύνη των κρατών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Συντάχθηκαν μνημόνια, μπήκαν πλάνα δημοσιονομικής πειθαρχίας, περιορισμού της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης, και αφαίμαξης του όποιου πλεονάσματος. Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής είναι προδιαγραμμένα. Οι χώρες του Νότου βυθίζονται στην ύφεση και την ανεργία, και καταστρέφεται όλος ο οικονομικός τους ιστός. Αυτό στην αντιμετώπιση (την ουσιαστική) της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ευρώπης συμβάλει από ελάχιστα έως καθόλου. Συμβάλει απλά στην χρονική μετάθεση του προβλήματος. Συνιστά μια καθαρή καταστροφική επιλογή. Έχει τα ίδια αποτελέσματα που θα είχε, εκ μέρους της Ελλάδας, μια στάση πληρωμών. Και στις δύο περιπτώσεις κυριαρχεί το ίδιο καταστροφικό πνεύμα: «Δεν θα σωθώ εγώ αλλά θα καταστρέψω και σένα»

Το αδιέξοδο λοιπόν γίνεται φανερό. Η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρώπης παραμένει σαν γενεσιουργός αιτία της κρίσης χρέους. Τα μνημόνια καταστρέφουν τις οικονομίες της Νότιας Ευρώπης τη στιγμή που στον ορίζοντα διαφαίνεται μια πιθανή παραπέρα επιδείνωση της κατάστασης των χρηματαγορών καθώς, το επόμενο διάστημα, δοκιμάζεται η δυνατότητα της Αμερικής να αποπληρώσει τα χρέη της. Αυτή την περίοδο στην Αμερική προβάλει η αναγκαιότητα για κάλυψη των χρεών που συνεπάγεται είτε αύξηση της φορολογίας και γενικά την λήψη υφεσιακών μέτρων είτε κάποια ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών ή ταυτόχρονα την προώθηση και των δύο. Αλλά πάνω από όλα η Αμερική σήμερα δεν θα ήθελε να συρρικνωθούν παραπέρα τα διεθνή πιστωτικά αποθέματα. Αυτό θα σήμαινε αδυναμία των ΗΠΑ να προβούν σε νέα άντληση κεφαλαίων ή σε μελλοντικές ευνοϊκές ρυθμίσεις των χρεών τους (επιμηκύνσεις, μερικού χαρακτήρα αναδιαρθρώσεις, κατακρατήσεις κλπ.)

Για την Ευρώπη η αναδιάρθρωση του χρέους αποτελεί (θεωρητικά) μια λύση:

-Διευθετεί την χρηματοπιστωτική της κρίση. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες απαλλάσσονται από το βάρος των τοξικών ομολόγων

- δίνει την ευκαιρία ανασυγκρότησης των οικονομιών του Νότου.

Τα υπαρκτά εμπόδια είναι:

- η στενότητα των χρηματαγορών

- η στάση των ΗΠΑ που είναι αντίθετες με οποιαδήποτε σημαντική άντληση διεθνών κεφαλαίων από την Ε.Ε.

- το κόστος της αναδιάρθρωσης που είναι και το πιο σημαντικό.

Θα μπορέσουν άραγε οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αυτά τα εμπόδια, να τα υπερβούν;

Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;

Τα πράγματα είναι περιπλεγμένα διεθνώς. Γι’ αυτό και οι λύσεις δεν είναι τόσο εύκολες και απλές. Η λύση του χρηματοπιστωτικού προβλήματος της Ευρώπης προσκρούει στην στενότητα των χρηματαγορών, στη στάση των ΗΠΑ, αλλά και στα τεράστια κόστη που συνεπάγεται οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ η διατήρηση, επί μακρόν, της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης εγκυμονεί γενικότερους αποσταθεροποιητικούς κινδύνους για το σύστημα.

Από την μεριά των ΗΠΑ δεν υπάρχει θετική άποψη για την λύση του χρηματοπιστωτικού προβλήματος της Ε.Ε. Ταχτικά υποστηρίζουν την συντήρηση της σημερινής κατάστασης, την αποφυγή οποιασδήποτε επιδείνωσης (γι’ αυτό άλλωστε υποστήριξαν θερμά την λύση της αναχρηματοδότησης των χρεών του Νότου με συμμετοχή του ΔΝΤ). Αλλά αυτή η πολιτική έχει ημερομηνία λήξης, δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον. Ο Ομπάμα βέβαια στα μάτια των Ελλήνων μπορεί να φαντάζει ως φιλέλλην αλλά αυτό αφορά ένα παρωχημένο κριτήριο των Ελλήνων που θέλουν να θεωρούν φίλους τους όσους συνεχίζουν να τους δίνουν δανεικά (βλέπε και περίπτωση Στρός Κάν).

Οικουμενικοί καταναγκασμοί και αδιέξοδα

Αργά ή γρήγορα, όπως πάνε τα πράγματα, η Ε.Ε. θα υποχρεωθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση των χρεών. Και να πληρώσει το βαρύ τίμημα της χρηματοπιστωτικής της κρίσης, με συμμετοχή ή όχι του ιδιωτικού τομέα. Είναι σχεδόν αδύνατον να το αποφύγει. Σήμερα όμως είναι ανέτοιμη να το κάνει (πέρα από τους διεθνείς περιορισμούς που μπαίνουν για κάτι τέτοιο). Έτσι θα συνεχίσει προς το παρόν να επιμένει στο καθεστώς των δανειακών συμβάσεων με τις χώρες του Νότου, αυστηροποιώντας συνέχεια τα Μνημόνια και εξωθώντας τις χώρες αυτές σε οριακές καταστάσεις.

Η παράταση βέβαια της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ε.Ε εγκυμονεί γενικότερους κινδύνους κι ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με την διαφαινόμενη αδυναμία των ΗΠΑ να ανταποκριθούν στα χρέη τους και την γενικότερη αστάθεια στις χρηματαγορές.

Από την άλλη οι κυβερνήσεις, τα πολιτικά συστήματα στο σύνολό τους, των υπερχεωμένων χωρών, μπορεί να δίνουν την εντύπωση ότι διακατέχονται από μια αμηχανία και από κάποιες αναστολές, αλλά ιδεολογικά είναι αποφασισμένα να συμμορφωθούν. Δεν πρόκειται να ανακαινίσουν κανένα ζήτημα που να τα διαφοροποιεί από την γενική οικονομική κατεύθυνση που ακολουθείτε από την Ε.Ε και τις ΗΠΑ. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν πρόκειται, με άλλα λόγια, να θέσουν επιτακτικά το θέμα της Ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης και της αναδιάρθρωσης των χρεών. Θα υλοποιήσουν τα Μνημόνια, με λιγότερο ή περισσότερο αυστηρό τρόπο, και συνειδητά θα οδηγήσουν τις οικονομίες των χωρών τους σε αδιέξοδο. Θα λειτουργήσουν καθαρά ως εθνικοί ιμάντες μιας υπερεθνικής εξουσίας. Περί αυτού δεν πρέπει να υπάρχουν οι παραμικρές αυταπάτες. Έτσι δομείται και λειτουργεί πολιτικά, στις μέρες μας, η οικουμενικότητα. Όλα τα άλλα για διαφορετικά μίγματα και άλλες πολιτικές είναι προσχηματικές διαφοροποιήσεις χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.

Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα θα πορευτούμε το επόμενο διάστημα. Κι αν το μνημόνιο Β υλοποιηθεί όπως το Α ελαστικά, ίσως βρεθεί μια νέα ισορροπία ανάμεσα στην Ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, και τα πράγματα να συνεχίσουν να πηγαίνουν άσχημα αλλά να υπάρχει η πρόσκαιρη, έστω, αίσθηση ότι θα μπορούσαν να παν και χειρότερα. Και να μην υπάρξουν σοβαρές πολιτικές αναταράξεις ενώ βαθμιαία αλλά σταθερά θα διαμορφώνονται μη αναστρέψιμοι όροι καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας.

Μ.Χ.

8-6-11

114 και πάλι απ' την αρχή

Κασιμάτης: «Το άρθρο 120 έχει ήδη ενεργοποιηθεί»!!!

Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών

Γιώργος Κοντογιώργης

Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε

Μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και στις πλατείες είναι αδιέξοδες, διότι δεν αίρουν την αιτία του προβλήματος, που είναι η μονοπωλιακή συγκέντρωση του συνόλου της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των νομέων του κράτους.

Όταν η κοινωνία των πολιτών, έχοντας εκτονωθεί ή εξαντληθεί, θα επιστρέφει στα σπίτια της, οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαλέγονται και να συναποφασίζουν με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς φορείς των μηχανισμών (τους χορηγούς ισχύος, χρήματος, επικοινωνίας κλπ), που τους κρατούν όμηρους στην πολιτική επιφάνεια.

Είναι επείγον να αντιληφθούμε ότι θεμελιώδη αιτία του σημερινού προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό.

Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο και την ιδιότητα του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η κοινωνία των πολιτών είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα. Με όχημα το πολιτικό αυτό σύστημα και τον αναπόφευκτο εκφυλισμό του σε μια δυναστική κομματοκρατία, οι δυνάμεις που ορίζουν την παγκόσμια τάξη κατάφεραν να ελέγξουν το κράτος και να επιβάλουν την πολιτική τους κυριαρχία επί της κοινωνίας των πολιτών.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η κοινωνία των πολιτών καλείται:

(α) να πάρει την πολιτεία στα χέρια της, να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που αναιρούν την αντιπροσωπευτική αρχή της πολιτείας, που της αφαιρούν την ιδιότητα του εντολέα. Να επεξεργασθεί προτάσεις νόμων που θα καταργούν τον κατοχικό χαρακτήρα του κράτους και τη δυναστική κομματοκρατία, που θα εξαρτούν το πολιτικό προσωπικό από την κοινωνία των πολιτών, που θα καταργούν την "ασυλία" του και θα το υπάγουν απευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχουν στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό. Να επεξεργασθεί, τέλος, τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει.

(β) Να περικυκλώσει ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσει την υπερψήφιση των νομοθετικών της προτάσεων. Εν ανάγκη να μην τους αφήσει να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσει την προσέλευσή τους γι'αυτό.

Να συνεχίσει έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσει με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας.

Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος.

Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό "τέλος" της πολιτικής τους λειτουργίας.

Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον.

Ότι η θέση της κοινωνίας είναι μέσα στην πολιτεία, όχι στις πλατείες. Και ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.

Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του "κοινωνικού συμβολαίου" που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της.

Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της.

Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των "αγορών" που διαφεντεύει την πλανητική "δικαιοταξία".

Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.

Οδηγός περαιτέρω ενημέρωσης στην ιστοσελίδα: http://contogeorgis.blogspot.com/

Εν αρχή ην ο Λόγος

"Οι περισσότεροι από μας έχουν ακούσει από διηγήσεις των παππούδων μας τις φρικαλεότητες που έζησαν την περίοδο της Κατοχής στην Ελλάδα, κατά το Β’Παγκόσμιο πόλεμο. Και όλοι συμφωνούσαμε ότι είμαστε πολύ τυχεροί που δενέχουμε ζήσει πόλεμο. Πόσο λάθος ήμασταν! Μα, ζούμε ήδη τη φρίκη του Γ’Παγκοσμίου πολέμου και δεν το έχουμε καταλάβει! Πολύ απλά γιατί αυτός ο πόλεμος δεν έχει βόμβες, μέτωπα πολέμου, νεκρούς πολεμιστές. Αυτός ο πόλεμος είναι οικονομικός και οι αντίπαλες παρατάξεις δεν είναι έθνη-κράτη. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι τραπεζίτες, η διαπλοκή, οι τοκογλύφοι και τα πειθήνια όργανά τους και από την άλλη όλοι εμείς οι πολίτες των κρατών.

Ο πόλεμος ξεκίνησε και δεν τον καταλάβαμε γιατί δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και τέτοιοι πόλεμοι. Τώρα που όλοι καταλάβαμε τι γίνεται αντιληφθήκαμε ότι ο οικονομικός πόλεμος είναι πολύ χειρότερος. Ο εχθρός για χρόνια έστηνε τις παγίδες του και μας βρήκε απροετοίμαστους, με τον αιφνιδιασμό που μας επιφύλαξε δεν προλάβαμε να προβάλουμε αντίσταση γιατί μας πρόλαβε ο καταιγισμός των μέτρων. συνέχεια εδώ... και παντού

Καλώς ήρθατε στο Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης της Μαγνησίας!

"Μία εναλλακτική κοινωνική οικονομία εφαρμόζεται στη Μαγνησία, που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, γιατί Ανταλλαγή σημαίνει και Αλληλεγγύη.

Είναι μια θετική δράση από τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, δημιουργούν ευκαιρίες απασχόλησης, δίνουν αξία στα τοπικά προϊόντα, βοηθούν τις οικογένειες τους και τις επιχειρήσεις τους να επιβιώσουν και να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση.

Η εκτίμηση της οποιασδήποτε προσφοράς και ζήτησης στα πλαίσια των ανταλλαγών ανάμεσα στα μέλη του Δικτύου και το μέσο συναλλαγής δεν είναι το ευρώ, αλλά η Τοπική Εναλλακτική Μονάδα (ΤΕΜ). Το Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης έχει μελετηθεί και δοκιμαστεί με επιτυχία στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, δεν υπάρχουν τόκοι ή ανατοκισμοί και τοκογλυφία.

Το Δίκτυο είναι βασισμένο στις ακόλουθες αρχές:

• Ισότητα και Ισοτιμία. Το Δίκτυο ανήκει στα μέλη του, είναι τα μέλη του. Όλοι/όλες είναι ίσοι ανεξαιρέτως και παίρνουν συλλογικά, μέσα από τακτικές συνελεύσεις, τις αποφάσεις που διέπουν την λειτουργία του Δικτύου. Τα μέλη ορίζουν την Ομάδα Συντονισμού που αναλαμβάνει τις από μέρα σε μέρα λειτουργίες.
• Ανοιχτή Διαδικασία και Διαφάνεια. Όλα τα μέλη ενημερώνονται για όλες τις συντονιστικές και λειτουργικές διαδικασίες του Δικτύου που πραγματοποιούνται από την Ομάδα Συντονισμού. Μπορούν να παρευρεθούν στις συναντήσεις της Ομάδας, να συμμετέχουν στις διαδικασίες, και έχουν πρόσβαση στην ιστοσελίδα που γίνονται οι συζητήσεις και η επικοινωνία μεταξύ των μελών της Ομάδας.
• Συμμετοχή και Αλληλεγγύη. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον κοινωνικό χαρακτήρα του Δικτύου. Από τις συλλογικές αποφάσεις και την ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση του Δικτύου μέσω του Βήματος Διαλόγου Μελών μέχρι τις κοινωνικές/κοινωφελείς δραστηριότητες τα μέλη ενθαρρύνονται να συνεργαστούν, να ανταλλάξουν, να προσφέρουν και να συμμετέχουν με γνώμονα το κοινό καλό και την συνδιαμόρφωση της κοινωνίας που θέλουμε. "

Πηγή : η Ιστοσελίδα του δικτύου http://www.tem-magnisia.gr/index.php σχετικά με το πρωτότυπο σύστημα συναλλαγών με ανταλλαγές και χωρίς χρήση του ευρώ  που εφαρμόζουν εδώ και λίγο καιρό οι επαγγελματίες στην περιοχή της Μαγνησίας! Πρόκειται για τις λεγόμενες ΤΕΜ (Τοπικές Εναλλακτικές Μονάδες) με τα οποία γιατροί, δικηγόροι, υδραυλικοί, παραγωγοί αγροτικών προϊόντων και λοιπές ειδικότητες συναλλάσσονται μεταξύ τους.

Οι ΤΕΜ δεν είναι χρήματα, νομίσματα, επιταγές ή κουπόνια αλλά ηλεκτρονικές μονάδες, η διαχείριση των οποίων γίνεται στο internet από τα μέλη του δικτύου. Κάθε ΤΕΜ έχει ανταλλακτική αξία που ισούται με ένα ευρώ.Η ιδέα ξεκίνησε από μια παρέα φίλων στη Μαγνησία πριν από περίπου ένα χρόνο ενώ το δίκτυο αριθμεί 200 μέλη και φιλοδοξεί να φτάσει τα 1000.

Στην ιστοσελίδα ενημερώνονται οι ενδιαφερόμενοι να συμμετάσχουν ή να πληροφορηθούν για την ΤΕΜ. Σύμφωνα με τους συμμετέχοντες στο Δίκτυο ΤΕΜ, το εναλλακτικό νόμισμα μπορεί να αναστήσει την τοπική αγορά, χωρίς να φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί το ευρώ.

Το παράδειγμα του Βόλου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον ομάδων και από άλλες πόλεις, όπως η Αθήνα, η Κατερίνη, η Καλαμάτα, η Λαμία που μελετούν το ενδεχόμενο να στήσουν το δικό τους δίκτυο τοπικής εναλλακτικής μονάδας, βασιζόμενοι στις αρχές της ανταλλακτικής οικονομίας.

Μια εναλλακτική προσέγγιση στην οικονομική διακυβέρνηση της Ελλάδας

Μια ενδιααφέρουσα προσέγγιση στην ΟΥΤΟΠΙΑ και τις ευφάνταστες, εξω- συστημικές απαντήσεις έκτακτης ανάγκης,απο τον Ηλία Βλάχο, Επίκουρο Καθηγητή Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Τους τελευταίους μήνες, η οικονομία της Ελλάδας έχει υποστεί μια σημαντική ύφεση και υποχώρηση στην αναπτυξιακή της πορεία. Στην πραγματικότητα αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν έχει στρατηγική, δεν έχει θέσει στρατηγικούς στόχους και κατά συνέπεια οι πολιτικές της επιλογές χαρακτηρίζονται από βραχυχρόνια οφέλη και καιροσκοπισμό με συνέπεια να μην μπορεί να πληρώσει τα χρέη της, να αναγκαστεί να προβεί σε αναδιάρθρωση ή ακόμα και σε χρεοκοπία.

Μετά την υπογραφή του μνημονίου και τις αρνητικές συνέπειες της εφαρμογής του, έχει ανοίξει ένας διάλογος διερεύνησης εναλλακτικών επιλογών, εάν υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές και λύσεις, πέραν όσων πρόχειρα και «σε μια νύχτα» όπως λέγεται ότι συμφωνήθηκαν με διακύβευμα την πτώχευση της Ελλάδας. Για να διαπιστώσει όμως κάποιος τι επιλογές έχει για το μέλλον πρέπει να δει τι γινόταν στο πρόσφατο παρελθόν.

Ποια όμως είναι ουσιαστικά η οικονομική διακυβέρνηση της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες;

..................................................................................................................................................................

Καπιταλισμός και η φούσκα του εύκολου χρήματος

Η άλλη συνιστώσα του υβριδικού συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης που εφαρμόζεται παράλληλα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, φέρει και υποστηρίζει τις τράπεζες να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας.

Το να δανειστεί το κράτος αλλά και οι επιχειρήσεις και οι πολίτες για να καλύψουν τις ανάγκες τους, είναι κάτι τόσο προφανές, που πλέον θεωρείται δεδομένο ακόμα και αυτονόητο. Ακόμα και ακραίες καταστάσεις όπως ήταν στο παρελθόν, π.χ., τα δάνεια για διακοπές κ.ά., οι πολίτες τις θεωρούσαν ως έναν βαθμό φυσιολογικές. Ο υπέρμετρος δανεισμός όμως δημιουργεί μια «φούσκα», δηλαδή μια υπεραξία στα αγαθά, η οποία είναι πλασματική και η οποία δεν σχετίζεται με το πραγματικό κόστος και χρησιμότητα των αγαθών.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα

Για να δούμε τη στρέβλωση που φέρνει ο υπέρμετρος δανεισμός στην οικονομία μιας χώρας, και ειδικότερα της Ελλάδας, ας δούμε το εξής παράδειγμα:

Ένας δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα αποφασίζει να αγοράσει ένα διαμέρισμα 100 τ.μ. για την οικογένειά του το 2005, όταν φαινομενικά η οικονομία της χώρας ήταν ισχυρή και η ανάπτυξη σημαντική. Έστω ότι το κόστος κατασκευής ήταν 1.000 ευρώ / τ.μ.

Η εμπορική τιμή πώλησης, όμως, ακριβώς λόγω και της ευκολίας λήψης στεγαστικού δανείου από τα πιστωτικά ιδρύματα, ήταν περίπου 3.000 ευρώ/ τ.μ. Εάν ο δημόσιος υπάλληλος λάμβανε τότε ένα δάνειο για 300.000 ευρώ για 30 χρόνια το ποσό που θα πλήρωνε συνολικά θα ήταν 600.000 ευρώ. Το δημόσιο με τη σειρά του για να πληρώσει την αμοιβή του δημόσιου υπαλλήλου, με τη συνήθη τακτική του, θα λάμβανε δάνειο για να πληρώσει τις 600.000 στον δημόσιο υπάλληλο στα 30 έτη υπηρεσίας του. Το συνολικό ποσό με «φυσιολογικά» spreads 3%-4% θα έφθανε περίπου το 1.000.000 ευρώ. Δηλαδή για ένα αγαθό που κοστίζει 100.000 ευρώ το ποσό που δαπανάται είναι 1.000.000 ευρώ. Εδώ να σημειωθεί ότι τα ποσά του παραδείγματος είναι κατά προσέγγιση ακριβώς για να αποτυπώσουν τη φούσκα του εύκολου χρήματος. Η κατάληξη λοιπόν είναι ότι ένα αγαθό (το διαμέρισμα εν προκειμένω) που κοστίζει 1.000 ευρώ καταλήγει να πληρώνεται 10.000 ευρώ (ανά μονάδα, εδώ η μονάδα είναι το τ.μ.), δηλαδή ο καπιταλισμός δεκαπλασιάζει την αξία των αγαθών. Την ίδια χρονιά, ένα φυσιολογικό περιθώριο κέρδους θα ήταν 20% -30% ανάλογα του κλάδου της οικονομίας κ.λπ.

Το ερώτημα είναι αφού η ψαλίδα τιμών είναι τόσο μεγάλη (1.000% αντί 20%) γιατί γίνεται κάτι τέτοιο, γιατί το κράτος ή κάποιος άλλος δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή, επειδή τουλάχιστον μέχρι τώρα φαινόταν ότι κέρδιζαν όλοι: κέρδιζε ο κατασκευαστής, ο ιδιοκτήτης, ο μεσίτης, ο αγοραστής, το κράτος που είχε ανάπτυξη η χώρα, αλλά κυρίως κέρδιζαν οι τράπεζες, γιατί το μεγαλύτερο ποσό από τη φούσκα πήγαινε σε αυτές. Εδώ ίσως αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος κατασκευής 1.000 ευρώ θα ήταν ακόμα χαμηλότερο αν το κράτος δεν είχε τόσο μεγάλη παρέμβαση στην αγορά μέσω φόρων, ΦΠΑ και άλλων επιβαρύνσεων. Δηλαδή αν το κόστος κατασκευής κατέβαινε από 1.000 ευρώ, π.χ., στα 600 ευρώ (κάτι μάλλον ρεαλιστικό, αν αφαιρεθούν φόροι, επιβαρύνσεις κ.λπ.), η φούσκα από 10πλάσια θα ήταν 15πλάσια (πάλι τα ποσά είναι κατά προσέγγιση).

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα λεφτά του κ. Σόρος και άλλων μεγαλο-επενδυτών;

Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Τουλάχιστον όπως λειτουργεί έως τώρα η Ελλάδα ως χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δανεικά.

Τα δανεικά χρήματα λειτουργούν λίγο - πολύ σαν ναρκωτικό, «ντοπάρουν» μια επιχείρηση, έναν οργανισμό ή και μια χώρα ακόμα για να παραγάγει περισσότερο ή να προβεί σε διαρθρωτικές αλλαγές, για σύντομο όμως χρονικό διάστημα. Για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα δημιουργούν εξάρτηση και γεννούν υποχρεώσεις για νέα δάνεια για να αποπληρωθούν τα προηγούμενα δανεικά. Ακόμα και η πτώχευση, η αδυναμία δηλαδή πληρωμής, δεν συνιστά απεξάρτηση, αλλά μια προσωρινή στάση σε μια ατέρμονη κυκλική διαδρομή χρέους. Μια σημαντική απεξάρτηση θα απαιτούσε μεγάλο χρονικό ορίζοντα, ίσως και πέραν της δεκαετίας.

Μια λύση είναι η εγκαθίδρυση ενός συστήματος μη-χρηματικών συναλλαγών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε το δημόσιο αντί να δίνει μισθούς να αναλάμβανε μέρος των υποχρεώσεων των υπαλλήλων του έναντι τρίτων. ..............................................................................................................

Η επέκταση ενός τέτοιου συστήματος μη χρηματικών συναλλαγών σε πάγια και διαρκή αγαθά θα ελάφρυνε κατά πολύ τα βάρη του δημοσίου αλλά και των ιδιωτών και θα εξοικονομούσε πόρους που θα μπορούσαν άμεσα να διατεθούν για αναπτυξιακές δράσεις (εκτός του ότι θα έκανε τους δισεκατομμυριούχους επενδυτές να χάσουν τον ύπνο τους, αφού μια χώρα θα μπορούσε να αναπτυχθεί χωρίς τα λεφτουδάκια τους!).

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ε.Ε. και τα μέλη της ευρωζώνης ήδη κινούνται μακριά από φούσκες που γεννά το εύκολο-να-πάρεις, δύσκολο-να-αποπληρώσεις χρήμα. Για παράδειγμα, τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης έχουν αποδεχθεί ως ανώτερο ποσοστό χρέους το 60% για τις οικονομίες τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το 60% είναι το ανώτερο, δηλαδή και μικρότερο ποσοστό είναι αποδεκτό. Επίσης, η ευρωζώνη αφορά εύρωστα κράτη, όπως η Γερμανία, με ΑΕΠ πολλαπλάσιο της Ελλάδας. Επομένως, αυτή η προσέγγιση μας φέρνει σε ένα ποσοστό χρέους περίπου 30% , το ανώτατο που θα πρέπει να θέσει η Ελλάδα ως στόχο βιώσιμου χρέους.

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον βουλευτή μας;

Η απάντηση και εδώ είναι μάλλον όχι. Μπορεί το «μαζί τα φάγαμε» να ξορκίζεται ως δήλωση συνενοχής, όμως ακόμα και τώρα, διατηρούνται προσδοκίες για μια θέση στο δημόσιο, για μια επιδότηση, για μια βοήθεια από το κράτος.

.............................................................................................................................................................

Για παράδειγμα, τα οικονομικά των δημόσιων οργανισμών συχνά χαρακτηρίζονται από «σπατάλη», «κακοδιαχείριση» και ανάλογα επίθετα.

Όμως, η χρήση του χρήματος έχει δύο όψεις, τη δαπάνη και την αξία. Πριν από τον καταλογισμό μιας δαπάνης ως σπατάλης θα πρέπει να μετρηθεί η προστιθέμενη αξία ή, με άλλα λόγια, πριν περικοπεί ο μισθός ή ένα επίδομα θα πρέπει να προηγηθεί η αξιολόγηση της προσφοράς του υπαλλήλου με ένα σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων (αλλιώς θα χαρακτηρισθεί ως άδικη αυτή η πράξη). Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, έτσι λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια ο ιδιωτικός τομέας. Χωρίς την ύπαρξη ενός δίκαιου και αντικειμενικού συστήματος αξιολόγησης της ποιότητας και αξίας των δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών, όλες οι δαπάνες θα παραμένουν εν δυνάμει ως σπάταλες και περιττές και το σύστημα θα διαιωνίζεται.

...................................................................................................................................................................

Από το «λεφτά υπάρχουν» στο «μυαλά υπάρχουν»

Παρόλο που τα ανωτέρω αναφέρονται στην οικονομική διακυβέρνηση και αφορούν διαπιστώσεις και εκτιμήσεις, οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικές. Η Ελλάδα έχει την τύχη να έχει δημοκρατία, ένα πολίτευμα που κατακτήθηκε, δεν χαρίστηκε ούτε δανείστηκε, και είναι το πιο κατάλληλο για να δώσει λύσεις σε δύσκολα προβλήματα όπως αυτό που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.......................................................................................................................πλήρες άρθρο εδώ

Eviva Espagna

Live TV : Ustream

Τα πάθη : προσδοκώ ανάστασιν ζώντων

Bach, Matthaus Passion, 39. Aria A, Erbarme dich

Erbarme dich, mein Gott,
um meiner Zähren willen!
Schaue hier, Herz und Auge
weint vor dir bitterlich.
Erbarme dich, mein Gott.

Ελέησόν με Κύριε
Χάριν των δακρύων μου!
Ίδε εδώ, έμπροσθέν Σου
Καρδίαν και οφθαλμούς πικρούς.
Ελέησόν με Κύριε.

Το απεχθές χρέος

Του Νίκου Λυγερού

Η ύπαρξη της έννοιας του απεχθούς χρέους είναι η απόδειξη ότι μέσω της δικαιοσύνης, μπορεί η ηθική να εισβάλει στην οικονομία. 

Το απεχθές χρέος αν και φαινομενικά παράλογο για τους συντηρητικούς κύκλους, είναι μόνο και μόνο παράδοξο. Έχει αυτό το κοινό στοιχείο με τη δημοκρατία, η οποία αποδέχεται μέσα της το παράδοξο για να εξασφαλίσει την ικανότητά της και την ανθεκτικότητά της, δίχως να επιδιώκει την πληρότητά της. 

Το υπόβαθρο του απεχθούς χρέους είναι η ανάλυση του χρέους από μία αντικειμενική οντότητα που δεν επηρεάζεται από τον κρατικό φορέα, έτσι ώστε να μην εξαρτάται από οικονομικές ενοχές. Αυτή η ανάλυση είναι το πρώτο βήμα... της αντιμετώπισης του απεχθούς χρέους, διότι η ενεργοποίηση αυτής της έννοιας μπορεί να γίνει μόνο και μόνο αν υπάρχει αναλυτικός έλεγχος του χρέους, έτσι ώστε να εντοπιστεί και να διαχωριστεί το απεχθές χρέος από το συμβατικό. 

Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να παρθεί μια γενναία απόφαση όσον αφορά στο πολιτικό πλαίσιο και να προταθεί η ακύρωση του απεχθούς χρέους. Ανά τον κόσμο, υπάρχει νομολογία σε διεθνές επίπεδο η οποία επιτρέπει την εφαρμογή του νοητικού σχήματος ακόμα και στην περίπτωση της Ελλάδας. Αλλά αυτή η διαδικασία αρχίζει πρακτικά από την ανάλυση του χρέους. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να γίνει μία υπέρβαση εκ μέρους των πολιτικών που ανήκουν σε κόμματα εξουσίας και διαχειρίστηκαν τα οικονομικά των τελευταίων κυβερνήσεων. 

Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι το θέμα του απεχθούς χρέους δεν είναι μια καταδίκη των μηχανισμών του πολιτικού πλαισίου, αλλά μια καινοτόμα και μη συμβατική λύση του οικονομικού προβλήματος, όταν αυτό βασίζεται σε μια τεχνητή κρίση. 

Ο προβληματισμός μας είναι μια οικονομική προσέγγιση του χρέους, έτσι ώστε να καθοριστεί μία στρατηγική επίλυση. Είναι σημαντικό να έχουμε στο νου μας το παράδειγμα του Ισημερινού όταν αναδεικνύουμε αυτή τη θεματολογία. Υπάρχει προηγούμενο και πρέπει να το αναλύσουμε ορθολογικά για να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα με ανάλογο τρόπο. 

Κι αν υπάρχουν προσωρινά διαφορές, είναι θεμελιώδες να συνειδητοποιήσουμε ότι θα είναι μικρότερες με την εισαγωγή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Δεν είναι πλέον δυνατόν να έχουμε μια παθητική στάση όταν υπάρχουν δυνατότητες στον τομέα της οικονομίας μέσω της στρατηγικής. Η έννοια του απεχθούς χρέους προσφέρει πρακτικές δυνατότητες για να δημιουργήσουμε μια αλλαγή φάσης σε μια κατάσταση όπου υπάρχουν λύσεις, αρκεί να ασχοληθούμε ουσιαστικά με το πρόβλημα του χρέους.

SLAVOJ ŽIŽEK, Πρώτα σαν ιδεολογία και μετά σαν φάρσα

...Απέναντι σε αυτή την τάση, πρέπει κανείς να επιμείνει στο καίριο ερώτημα: ποιο είναι το «ελάττωμα», στο σύστημα καθαυτό, που καθιστά δυνατές τέτοιες κρίσεις και καταρρεύσεις; Το πρώτο που πρέπει να έχουμε στο νου μας είναι ότι αφετηρία της κρίσης υπήρξε μια «αγαθή προαίρεση»· όπως επισημάναμε, μετά την έκρηξη της φούσκας των dotcom αποφασίστηκε, και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο μειζόνων αμερικανικών κομμάτων, να διευκολυνθούν οι επενδύσεις στον τομέα των ακινήτων, ούτως ώστε να συνεχίσει να κινείται η οικονομία και να αποτραπεί η ύφεση - η σημερινή κατάρρευση είναι κατ' αυτή την έννοια απλώς το τίμημα που πληρώνουμε για τα μέτρα που ελήφθησαν στις ΗΠΑ, προκειμένου να αποσοβηθεί μια ύφεση μερικά χρόνια πριν. Ο κίνδυνος, συνεπώς, είναι ότι η αφήγηση που θα επικρατήσει αναφορικά με το υπόβαθρο της κρίσης, θα είναι εκείνη η οποία, αντί να μας αφυπνίσει από ένα όνειρο, θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. (...)
Σημειώστε τον όρο «τεχνικές λύσεις»· τα πραγματικά προβλήματα έχουν τεχνικές λύσεις. (Και πάλι, ένας εξόφθαλμα εσφαλμένος ισχυρισμός· η αντιμετώπιση των οικολογικών προβλημάτων απαιτεί την πραγματοποίηση επιλογών και τη λήψη αποφάσεων -για το τι θα παράγεται, τι θα καταναλώνεται, σε ποια μορφή ενέργειας θα βασίζεται η παραγωγή-, οι οποίες τελικά σχετίζονται με τον ίδιο τον τρόπο ζωής ενός λαού· κατά συνέπεια, όχι μόνο δεν είναι απλώς τεχνικές, αλλά είναι κατεξοχήν πολιτικές, με την πλέον ριζική έννοια ότι αφορούν θεμελιώδεις κοινωνικές επιλογές).

Δεν είναι περίεργο, συνεπώς, που και ο ίδιος ο καπιταλισμός παρουσιάζεται με τεχνικούς όρους, σαν ούτε καν επιστήμη, αλλά απλώς σαν κάτι το οποίο λειτουργεί· δεν χρειάζεται ιδεολογική δικαίωση, γιατί η επιτυχία του αποτελεί καθαυτήν επαρκή δικαίωση. Από αυτή την άποψη, ο καπιταλισμός «είναι το αντίθετο του σοσιαλισμού, ο οποίος πορεύεται με βάση ένα εγχειρίδιο οδηγιών»: «Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα το οποίο δεν έχει φιλοσοφικές αξιώσεις, το οποίο δεν αναζητεί την ευτυχία. Το μόνο που λέει είναι: ‘Λοιπόν, αυτό λειτουργεί'. Κι αν οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν καλύτερα, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσουν αυτό τον μηχανισμό, επειδή λειτουργεί. Το μόνο κριτήριο είναι η αποτελεσματικότητα».

Αυτή η αντιιδεολογική περιγραφή είναι, φυσικά, καταφανώς ψευδής· η ιδέα ακριβώς ότι ο καπιταλισμός είναι ένα ουδέτερος κοινωνικός μηχανισμός αποτελεί ιδεολογία (ακόμη και ουτοπική ιδεολογία) του πιο χαρακτηριστικού είδους. Η στιγμή της αλήθειας σ' αυτή την περιγραφή είναι, ωστόσο, ότι, όπως το έχει θέσει ο Αλέν Μπαντιού [Alain Badiou], ο καπιταλισμός ουσιαστικά δεν είναι ένας αυτόνομος πολιτισμός, με ένα ιδιαίτερο τρόπο νοηματοδότησης της ζωής.

Ο καπιταλισμός είναι η πρώτη κοινωνικοοικονομική τάξη πραγμάτων που αποολοποιεί το νόημα· δεν είναι παγκόσμιος στο επίπεδο του νοήματος (δεν υπάρχει παγκόσμια «καπιταλιστική κοσμοθεωρία», δεν υπάρχει καθαυτό «καπιταλιστικός πολιτισμός»· το πρωταρχικό δίδαγμα της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς ότι ο καπιταλισμός μπορεί να συμβαδίσει με όλους τους πολιτισμούς, από τον χριστιανικό μέχρι τον ινδουιστικό και τον βουδιστικό). Η παγκόσμια διάσταση του καπιταλισμού μπορεί να υποστηριχθεί μόνο στο επίπεδο της αλήθειας -χωρίς- νόημα, ως το «Πραγματικό» του μηχανισμού της παγκόσμιας αγοράς(...). Το πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα νοήματος, και εδώ ακριβώς είναι που η θρησκεία επανεφευρίσκει σήμερα το ρόλο της, ανακαλύπτοντας εκ νέου την αποστολή της, ως ο παράγοντας ο οποίος εγγυάται μια ζωή με νόημα σε αυτούς που μετέχουν στην άνευ νοήματος λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής.(...) συνέχεια εδώ

 

SLAVOJ ŽIŽEK, Πρώτα σαν ιδεολογία και μετά σαν φάρσα, μτφρ. Νεκτάριος Καλαϊτζής, εκδόσεις Scripta. Αναδημοσίευση από την Αυγή της 3/4/2011

από πείσμα και τρέλλα

Αρνήσεις

Πορτογαλία: το ΟΧΙ της Βουλής των αντιπροσώπων

Παραίτηση χθές του πρωθυπουργού Ζοζέ Σόκρατες μετά την απόρριψη από τη Βουλή των Αντιπροσώπων του νέου προγράμματος λιτότητας, που είχε ως στόχο να αποφευχθεί για τη χώρα ένα σχέδιο διεθνούς οικονομικής βοήθειας.

Αμηχανία στις Βρυξέλλες και από κοντά ο οίκος Fitch, που υποβάθμισε τη μακροχρόνια και τη βραχυχρόνια πιστοληπτική αξιολόγηση της Πορτογαλίας και την τοποθέτησε στη λίστα υπό παρακολούθηση εξαιτίας της αποτυχίας της χώρας να εφαρμόσει τα μέτρα λιτότητας για να τιθασεύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα και ... λόγω της παραίτησης του πρωθυπουργού της, ο οποίος παραιτείται λόγω εκτόξευσης των επιτοκίων δανεισμού, επειδή οι οίκοι αξιολόγησης υποβαθμίζουν την οικονομία της χώρας...ο χορός καλά κρατεί.

O Fitch προχώρησε περισσότερο, στην άμεση υπαγόρευση της κυβερνητικής πολιτικής, αφού προειδοποίησε και με νέα, πολλαπλή υποβάθμιση μέσα στο επόμενο εξάμηνο, ειδικά αν η χώρα δεν προσφύγει στο μηχανισμό διάσωσης ΕΕ και ΔΝΤ με έγκαιρο και αξιόπιστο τρόπο.

Βρυξέλλες: το ΟΧΙ των συνδικάτων

Ένταση, επεισόδια και σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και 20.000 διαδηλωτών στη διαδήλωση των εργατικών συνδικάτων απ’ όλη την Ευρώπη σήμερα στις Βρυξέλλες μπροστά στο κτίριο όπου πραγματοποιείται η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. με θέμα την συνολική συμφωνία για τη λεγόμενη Οικονομική Διακυβέρνηση, που σημαίνει αυστηρότερους κανόνες για το έλλειμμα και το χρέος, στενή επιτήρηση των οικονομικών πολιτικών των χωρών μελών από τις Βρυξέλλες και επιβολή κυρώσεων προς τα απείθαρχα κράτη μέλη.

Η αστυνομία απέκρουσε τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τα σκληρά οικονομικά μέτρα με κανόνια νερού και σπρέι πιπεριού.

Η Ένωση Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ETUC), που διοργάνωσε το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής διαδήλωσης τονίζει ότι οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται στην ΕΕ  με το «Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» και «οικονομικής διακυβέρνησης» που πρόκειται να υιοθετήσει σήμερα η Σύνοδος Κορυφής υιοθετεί μέτρα αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, αναθεώρηση των βασικών μισθών και ευέλικτη αγορά εργασίας.

Σύμφωνα με το Γενικό Γραμματέα της ETUC, Τζον Μονκς, διακυβεύεται η ιδέα της «κοινωνικής Ευρώπης» και τα κράτη μέλη μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο μείωσης μισθών και επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας.

 «Όχι στα αυστηρά μέτρα λιτότητας», «Όχι στο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», «Ναι στο Σύμφωνο Αλληλεγγύης», «Ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών» αναγράφουν τα πανό που είναι αναρτημένα στην πλατεία Σουμάν, έξω από το κτίριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Πυρηνική ενέργεια : ΟΧΙ ευχαριστώ

Περίπου 60.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στη Γερμανία ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των πυρηνικών αντιδραστήρων της.Οι διαδηλωτές στη Στουτγάρδη σχημάτισαν ανθρώπινη αλυσίδα 45 χιλιόμετρων μέχρι τον

Τα συμβαίνοντα στην  Ιαπωνία επαναφέρουν στο προσκήνιο το παγκόσμιο αντιπυρηνικό κίνημα , διότι η ζωή απέδειξε ότι η ατομική ενέργεια είναι  μια ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη τεχνολογία για την ανθρωπότητα.

Διαδηλωτές σε όλο  τον κόσμο, από την Λευκορωσία που σχεδιάζει εγκατάσταση του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα  μετά το Τσερνομπίλ , μέχρι τη Γαλλία που παράγει τα  ¾ του ηλεκτρισμού της από πυρηνική ενέργεια , την Ισπανία την Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊβάν, την Ταϋλάνδη, την Τουρκία κανείς δεν πείθεται πλέον ότι είναι πιο άρτιος και πιο συνεπής από τους Ιάπωνες και ότι μπορεί να προστατευθεί από τους κινδύνους των πυρηνικών.

Μετά τις διαδηλώσεις και τα γεγονότα της Ιαπωνίας η  Merkel αναδιπλώνεται και δεσμεύεται ότι η Γερμανία θα επανεξετάσει το χρονοδιάγραμμα των πυρηνικών της σταθμών. Ο Ομπάμα δεν τοποθετείται, δεδομένου ότι τα πυρηνικά παράγουν το 20% της ενέργειας των ΗΠΑ, ενόσω η ανοιχτή πληγή στο  Hanford καταπίνει τα δολάρια και την υγεία του πληθυσμού.

Εν τω μεταξύ ο Αραβικός κόσμος βομβαρδίζεται , θυσιάζεται και ψηφίζει 

 

Ο κόσμος αλλάζει' 

μέσα απο επίπονες οδυνηρές αρνήσεις και δημιουργικές καταφάσεις...

Dies Irae_Ημέρα Οργής : τώρα στη ΛΙΒΥΗ

Διαδεδομένος μεσαιωνικός ύμνος του 13ου αιώνα,  που θεωρείται ότι γράφτηκε από τον Θωμά του Celano.Περιγράφει την ημέρα της κρίσης, την τελευταία τρομπέτα που θα καλέσει τις ψυχές μπροστά στο θρόνο του Θεού, όπου οι  σωθέντες ελευθερώνονται και οι καταδικασμένοι ρίχνονται στο πύρ το εξώτερον.Όπως  οι Μπεν Άλι, οι Μουμπάρακ, οι Καντάφι. Και οι  σωθέντες Mohamed ελευθερώνονται, ακόμη και με το θάνατό τους.

" Καμιά κοινωνία δεν πρόκειται να παραμείνει στο μέλλον περιχαρακωμένη στους εθνικούς της καταναγκασμούς και στους όρους που αυτοί επιβάλουν. Ένα νέο ελευθερωτικό κίνημα ενάντια στα Εθνικά status είναι αναπότρεπτο να ξεκινήσει να εκτυλίσσεται με πολλές μορφές. Οι σύγχρονες ελευθερωτικές διαδικασίες δεν θα υπερασπίζονται το παλιό (το Εθνικό). Θα διεκδικούν το Νέο (την συμμετοχή στην οικουμενικότητα) υπερβαίνοντας το παλιό.

Όπως πέρασε, «εν μία νυκτί», μέσα από τις τελευταίες εξεγέρσεις, ο Αραβικός φονταμενταλισμός, στα κατάλοιπα του παλιού κόσμου, έτσι θα περάσουν κι άλλες εθνικές αγκυλώσεις και ιδεολογίες σε άλλους Εθνικούς χώρους.

Η οικουμενικότητα είναι η νέα αδήριτη πραγματικότητα. Που υποκινεί διαδικασίες υπέρβασης του παλιού κόσμου. Το νέο εισβάλει από παντού. Ο κόσμος αλλάζει. Οι κοινωνίες με ειρηνικές ή αιματηρές διαδικασίες δεν μπορούν παρά να ανταποκριθούν αργά ή γρήγορα, στο κάλεσμα των καιρών... " λέει ο Μήλιος εδώ

"Οι μάχες δεν δίνονται μόνο στους δρόμους, αλλά και στα δίκτυα επικοινωνίας. Πολύ σύντομα ανοίχτηκαν παράπλευρες επικοινωνιακές οδοί. Εκδηλώνεται διεθνής αλληλεγγύη με προσφορά δωρεάν ιντερνετικών συνδέσεων από ιντερνετικές εταιρείες και ιδιώτες. Ανοίγουν ασύρματες και δορυφορικές συνδέσεις. Τα μηνύματα τελικά ταξιδεύουν παντού μαζί με το μήνυμα: καμιά χώρα δεν μπορεί να μείνει βουβή και αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο..."  λέει ο Τρυψάνης εδώ

Η φιλοσοφία το διέβλεψε απο καιρό

…η ενοποίηση του πλανήτη διαμέσου της τεχνολογίας, των επικοινωνιακών μέσων, των όπλων μαζικής καταστροφής, κάνει ολόκληρη την ανθρωπότητα πανταχού παρούσα.

Αυτή η τεράστια κατάκτηση έχει μια τρομακτική συνέπεια: μας κάνει δυνητικά ενήμερους και υπεύθυνους για οτιδήποτε γίνεται κάθε στιγμή. «Το παγκόσμιο χωριό» δεν είναι παρά το σύνολο των προβλημάτων που εξαναγκάζουν όλους τους ανθρώπους στην ίδια εξωτερικότητα, από την οποία προσπαθούν να προφυλαχτούν, μια και δεν μπορούν να την κατεξουσιάσουν. Αυτή η αλληλεξάρτηση των λαών και το γεγονός πως οι πιο μακρινές πράξεις έχουν για μας απροσμέτρητες συνέπειες είναι κάτι το αβάσταχτο.

Όσο περισσότερο  τα μίντια, το εμπόριο και οι διάφορες συναλλαγές προσεγγίζουν μεταξύ τους ηπείρους και πολιτισμούς, τόσο περισσότερο η πίεση των όλων πάνω στον καθένα γίνεται εξουθενωτική` λες και αλλοτριωνόμαστε από ένα πλέγμα δυνάμεων, πάνω στις οποίες δεν έχουμε καμία επιρροή.

Ο πλανήτης έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο σημείο , ώστε οι αποστάσεις που μας χώριζαν από τους ομοίους μας είναι πια αμελητέες. Το δίχτυ σφίγγεται, προκαλώντας ένα συναίσθημα κλειστοφοβίας, κάθειρξης.

Δημογραφικές εκρήξεις, μαζικές μεταναστεύσεις, οικολογικές καταστροφές, θα ’λεγε κανείς πως τα ανθρώπινα πλάσματα κουτρουβαλούν διαρκώς τα μεν πάνω στα δε… 

Πασκάλ Μπρυκνέρ : "Ο πειρασμός της αθωότητας"

Η κοινωνία ανιχνεύει, τώρα, οδυνηρά, το μέλλον της. 
Η ανθρωπότητα  προετοιμάζει την αναγέννησή της;

Η απελευθέρωση των διπλωματούχων προλετάριων

Με αφορμή τον νόμο για το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων

Η νεοφιλελεύθερη σάρωση της χώρας, προκειμένου να καταστεί δυνατή η ληστρική  αναχρηματοδότηση του χρέους, δεν εξαιρεί κανένα χώρο, ούτε καν αυτούς που πλήττονται από μακροχρόνια κρίση.

Σε τομείς μικρομεσαίας δραστηριότητας που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον πολυεθνικών και εθνικών ομίλων απευθύνεται το πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Ο επιφαινόμενος στόχος του νομοσχεδίου είναι «η βελτίωση των συνθηκών παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες, η μείωση των τιμών και η βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, η δημιουργία περισσότερων και καλύτερων ευκαιριών απασχόλησης στην οικονομία για πολλούς νέους επαγγελματίες και τελικά η ενίσχυση της δυναμικής ανάπτυξης της οικονομίας μας».

Ας δούμε ένα παράδειγμα για το πώς επιτυγχάνεται αυτός ο πολυσύνθετος στόχος, παρότι τη δημόσια συζήτηση μονοπώλησαν οι απελευθερούμενες μεταφορές  και τα φαρμακεία. Και οι δικηγόροι, οι οποίοι  ευτύχησαν μάλιστα  μιας μικρής κοινοβουλευτικής ανταρσίας, που προστάτευσε τον κλάδο «γεωγραφικά» και διασφάλισε προς το παρόν τη βιωσιμότητα των δικηγορικών γραφείων της περιφέρειας.

Ελάχιστη αναφορά έγινε στους μηχανικούς, που μέσα από τα ιδιωτικά τεχνικά γραφεία «δομούν» και ανοικοδομούν τη χώρα. Περιλήφθηκαν στο νομοσχέδιο χωρίς άμεση σχέση με τη θεματολογία της «απελευθέρωσης» του επαγγέλματος, αλλά με στόχο την απελευθέρωση της ελάχιστης αμοιβής , που στο εξής θα «καθορίζεται ελεύθερα με έγγραφη συμφωνία των συμβαλλομένων».

Οι αντιδράσεις των χιλιάδων μηχανικών που πλήττονται από τις νέες διατάξεις αδύναμες και χωρίς αντίκρυσμα.Ίσως και διότι-όπως λεέι ο Δημήτρης- δεν μπορούν να κλείσουν τις εθνικές οδούς με σχεδαστήρια!

Στην πραγματική ζωή ο κλάδος έχει ήδη προ πολλών ετών προλεταριοποιηθεί , μεταξύ άλλων και λόγω της πλήρους απελευθέρωσής του.

Η κυριαρχία των μεγάλων τεχνικών εταιρειών στα ιδιωτικά και δημόσια έργα, η υπερπροσφορά διπλωματούχων ποικίλων ειδικοτήτων , εγχώριων και εισαγομένων, και η συμπίεση της ζήτησης «δια σύνταξιν μελετών, επίβλεψιν, παραλαβήν  κλπ  Συγκοινωνιακών, Υδραυλικών και Κτιριακών Εργων , ως και Τοπογραφικών,Κτηματογραφικών και ΧαρτογραφικώνΕργασιών»  έχει ήδη συντελέσει στην συμπίεση των αμοιβών, λόγω αυτορρύθμισης της ελεύθερης  αγοράς, την οποία οι συντάκτες του νομοσχεδίου απροσχημάτιστα προασπίζουν.Το νομοσχέδιο απλώς δίνει τη χαριστική βολή, σε μια επίδειξη νομιμοφροσύνης προς τους εντολείς του.

Με το πρόσχημα –μόνιμη επωδό στα μνημονιακά νομοσχέδια – «της βελτίωσης των υπηρεσιών και του κόστους προς τον πολίτη», συμμαχεί με τους ιδιοκτήτες-πολίτες-εργολάβους μη μηχανικούς, και τους "απελευθερώνει" απο τους ελεύθερους επαγγελματίες μηχανικούς, αφαιρώντας κάθε δυνατότητα επιβίωσης των ιδιωτικών γραφείων, αλλά και κάθε ποιοτική διασφάλιση που είχε απομείνει όρθια στη λειτουργία της αγοράς μελετών και κατασκευών.

Ο λόγος καθορισμού ελαχίστων αμοιβών, που στην πράξη δεν υπήρξαν δεσμευτικές, σχετιζόταν με τη λογική επιλογής απ’ τον πολίτη του μηχανικού , με κριτήριο την ποιότητα και όχι βάσει της έκπτωσης που θα του προσφέρει.Όμως η μελέτη και κατασκευή σύμφωνα με τους κανόνες της "τέχνης και της επιστήμης" όπως συνοψίζεται η τήρηση των κανονισμών και προδιαγραφών, μάλλον θα λησμονηθεί οριστικά, στο παζάρι της έκπτωσης. 

Στην δημόσια διαβούλευση για το επίμαχο άρθρο, αποκαλύπτεται από  Συλλόγους και ιδιώτες μηχανικούς και πολίτες και τεκμηριώνεται η στόχευση και τα αποτελέσματα:

 «Πιστεύουμε εάν τελικά το κείμενο που έχουμε στα χέρια μας γίνει νόμος του κράτους ότι :
- θα απαξιωθεί ο πολύ ουσιαστικός και σημαντικός ρόλος του ελεύθερου επαγγελματία μηχανικού ,
- θα εξαθλιωθεί η μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολούμενων μηχανικών ,
- θα ανθίσουν οι μεγάλες μελετητικές -κατασκευαστικές εταιρείες οι οποίες θα είναι και οι μόνες πραγματικά ωφελημένες ,
- θα ωφεληθούν οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και οι μεγαλοεργολάβοι, που τις περισσότερες φορές ουδεμία σχέση και γνώση έχουν για τα οικοδομικά κυρίως έργα,
- θα ανέβει το κόστος κατασκευής των έργων
- θα επέλθει μείωση των δημοσίων εσόδων και τέλος
- ούτε το δημόσιο συμφέρον θα εξυπηρετηθεί ούτε υγιής ανταγωνισμός θα υπάρξει , θέματα τα οποία ισχυρίζεστε ότι είναι το ζητούμενο του παρόντος σχεδίου νόμου.
Συνεπώς σε ότι αφορούν στα επί του επαγγέλματος του μηχανικού είμαστε αντίθετοι στο σύνολο του εν λόγω προσχεδίου νόμου καθώς και στα επι μέρους άρθρα του. »  έγραψε ο σύλλογος ελευθέρων επαγγελματιών Μεσσηνίας (25 Ιανουαρίου 2011)

"Σε λιγα χρονια η εννοια του ελευθερου επαγγελματια μηχανικου θα ανηκει στο χρονοντουλαπο της ιστοριας μαζι με τον μπακαλη και τον μαναβη της γειτονιας" έγραψε ο Σάββας (24 Ιανουαρίου 2011)

Οι σύλλογοι, ο Σάββας, ο Φώτης, ο Κώστας, ο Ανδρέας, μαζί με χιλιάδες μηχανικούς της κάθε μέρας, δεν εισακούσθηκαν.Ο στόχος δεν είναι η διάσωσή τους. Η καθημερινότητά τους δεν αφορά το μέλλον της χώρας, που επιλέγεται σθεναρά να εναποτεθεί στους ισχυρούς ομίλους. Οι δε πολίτες συμμαχούν σιωπηρά, ενόψει της υπόσχεσης «φθηνών αδειών» που δεν θα τηρηθεί. Αλλά αυτό θα γίνει μετά την ψήφιση, για την εκταμίευση της νέας δόσης του νέου δανείου, που θα αυξήσει το χρέος και τις νέες δόσεις των νέων δανείων, που θα ...

Και ο Φώτης περιγράφει γλαφυρά την αξιοζήλευτη  θέση των «μηχανικών της  ελάχιστης αμοιβής» :

«Εσύ που με αποκαλείς κλέφτη και λαμόγιο,

Μηπως είσαι εσύ που όσο φτιαχνόταν το σπίτι σου:
* είχα τις ευθύνες του μισού Ποινικού Κώδικα φορτωμένες στην πλάτη μου κι ας μην ήμουν καν ο κατασκευστής ?
* τσακωνόμουνα για να γινει μια δουλεια σωστη με τον καθε αλμπανη μαστορα που μου κουβαλαγες (επειδη δήθεν ηταν φθηνος).
* τσιγκουνευόσουν στα μπετα και τα σιδερα αλλά στα πλακάκια έδωσες ρέστα ?
* άκουγες τον φίλο, ξάδερφο, γείτονα, μπατζανάκη όλους τους άσχετους εκτός από εμένα ?
* Μηπως είσαι εσύ που όταν σου ήρθε η Πολεοδομία έτρεχες να σου βρω το κονέ στην Πολεοδομια να λαδώσεις και να σου καλύψω τις παρανομίες σου για να γλυτώσεις τα πρόστιμα ?
* που όταν έπεσες σε υπάλληλο μηχανικό που δεν τα’πιανε φώναζες απελπισμένος «σε τι βλάκα πέσαμε » ?
* Μηπως είσαι εσύ που έσκασες 5000 Ε στον μεσίτη, ενώ τσιγκουνεύτηκες 300 Ε να πάρεις έναν μηχανικό να σε συμβουλέψει και τώρα χτυπάς το κεφάλι σου με την μούφα που πήγες κι αγόρασες ?
* Μηπως είσαι εσύ που εις γνώση σου αγόρασες κλεισμένο ημιυπαίθριο από τον χτες μπακάλη- σήμερα κατασκευαστή υπογράφοντας  πλαστά συμβόλαια και σου φταίει ο μηχανικός ?
* Η μήπως είσαι κανένας δημόσιος υπάλληλος που στριμώχτηκε και βγάζει το άχτι του ?
Οποιος κι αν είσαι ,
Οταν το βράδυ πέφτεις για να κοιμηθείς , να σκέφτεσαι ότι το ταβάνι πάνω από το κεφάλι σου και της οικογένειάς σου στέκεται επειδή έχω κάνει καλά την δουλειά μου.
Και τότε πες μου πόση πρέπει να είναι η αμοιβή μου."

(Διαβούλευση, 20 Ιανουαρίου 2011, 23:00 | Φώτης )

Ημέρα Οργής

ΚΟΣΜΟΣ | Ανεβαίνει ο "πυρετός" στη Μέση Ανατολή

Σε λουτρό αίματος εξελίσσονται οι διαδηλώσεις στη Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική καθώς συνεχίζονται οι ταραχές σε Λιβύη, Μπαχρέιν και Υεμένη. Ξεπερνούν τους 80 οι νεκροί στη χώρα του Καντάφι.

Ειδικότερα, ο αριθμός των θυμάτων το τελευταίο τριήμερο στη Λιβύη έχει ανέβει στους 84, σύμφωνα με το αμερικανικό παρατηρητήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στην ανατολική Λιβύη και συγκεκριμένα στην πόλη Βεγκάζι, οι αιματηρές συγκρούσεις με τους καθεστωτικούς έχουν οδηγήσει στο θάνατο 35 τουλάχιστον αντικαθεστωτικών.

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, έχει "κοπεί" η σύνδεση στο internet και η πρόσβαση σε συγκεκριμένα sites, σε μια προσπάθεια των κυβερνητικών να περιορίσουν τη δυνατότητα οργάνωσης των διαδηλωτών.

Οι συνταγές επαναλαμβάνονται. Οι εξεγέρσεις συνεχίζονται...

Αυτή είναι η μυστική συμφωνία Παπακωσταντίνου- Ευρώπης για την εκποίηση - newscode.gr

Πωλείται? αξιοποιείται? εκποιείται? "ανθεί και φέρει κι άλλο"?

«Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο» Ρήγας Βελεστινλής. 
Λόγια γνήσια Ελληνικά. Τα δικά μας. Καθαρή και ψύχραιμη θέαση της ζωής, του κόσμου και των άλλων Εθνών. Κοσμοθεωρία Έθνους ανθρωπολογικά κτισμένου και εγγενώς, οικουμενικά προσανατολισμένου. Λόγια λιτά, αληθινά, πολιτικά μεστά, πολιτισμένα και άφθαρτα. Υμνούν την Δημοκρατία και την Ελευθερία, την δικιά μας και των άλλων Εθνών. Πνεύμα ανυψωμένο, σμιλευμένο μακραίωνα, γιγαντωμένο μέσα στην Βυζαντινή Οικουμένη, ριζωμένο στην διαχρονική ελληνικότητα. Την αιώνια και οικουμενική ελληνικότητα. Παρακαταθήκη του μέλλοντος, για όλα τα Έθνη."

Μας τα υπενθυμίζει ο Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικής, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosedu.gr

Νεοελληνικός πολιτισμός και Γλωσσικό ζήτημα. Με αφορμή μια αποκάλυψη

Αναρτήθηκε από: Μήλιος Χρήστος , www.pokethe.gr

....Κάτω λοιπόν από συνθήκες πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης και επικυριαρχίας του νεοελληνικού πολιτισμού από τον Ευρωπαϊκό (και τον Δυτικό γενικότερα) καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της διάσωσης και ανάπτυξης της Ελληνικής γλώσσας.
 

Το πρόβλημα της διάσωσης του Νεοελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας δεν είναι θεσμικό πρόβλημα. Παρ’ όλη την επικυρίαρχη θέση του Ευρωπαϊκού, και του Δυτικού γενικότερα πολιτισμού, υπάρχει έδαφος για τους ασθενέστερους πολιτισμούς. Χωρίς να διαταράσσεται το διεθνές θεσμικό καθεστώς επικυριαρχίας.
 

Παρ’ όλη την γενική τάση για πολιτισμική ομοιομορφία, όλα δείχνουν, ότι θα υπάρχει χώρος για πολιτισμικές ιδιαιτερότητες αρκεί να μπορούν να γίνουν διεθνώς αναγνωρίσιμες και ανταγωνιστικές. Να μπορούν να «εξάγουν τα προϊόντα τους». Γεγονός που προϋποθέτει η κάθε ετερότητα να μπει «στη δοκιμασία μιας πολιτισμικής ανασύνθεσης» που να την καθιστά οικουμενικά συγκρίσιμη. Τα Εθνικά μέτρα και σταθμά δεν ισχύουν. Ο,τι Εθνικό, άξιο λόγου, θα πρέπει νάναι και οικουμενικό. Αυτό θα πρέπει νάναι το κριτήριο για την παιδεία και τις τέχνες. Ελληνικά πανεπιστήμια αλλά με Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κύρος. Ελληνική λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, ζωγραφική, θέατρο, κινηματογράφο αλλά στο ύψος των διεθνών προδιαγραφών και στάνταρ. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την ετερότητά μας, καταξιώνοντάς την οικουμενικά. Και μέσω αυτής να διασώσουμε και τη γλώσσα. 

συνέχεια εδώ

Τι έδειξαν τα γεγονότα στη Νομική

Αναρτήθηκε από: http://www.pokethe.gr/wordpress/?p=140  

Τα γεγονότα στη Νομική έδειξαν με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι η Ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε μια κατάσταση που, πολύ δύσκολα πλέον, μπορεί να προσλάβει κάποιο δημόσιο συμβάν στις πραγματικές του διαστάσεις.

Ότι είναι επιρρεπής ανά πάσα στιγμή σε ακραίες τοποθετήσεις και υπερβολές.Ότι κυριαρχείται από διάφορες φοβίες και ανασφάλειες, οικονομικές κύρια, αλλά και εθνικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές. Ότι το μεταναστευτικό αποτελεί μια κύρια πηγή ανησυχίας, ότι κατανοείται αποκλειστικά σαν θέμα ασφάλειας. Ότι κάθε άλλη διάστασή του, για την Ελληνική κοινωνία, είναι δευτερεύουσα κι ασήμαντη (και πολύ περισσότερο η ανθρωπιστική, που ορθά επικαλούνται στη δήλωσή τους, οι δύο γνωστές συγγραφείς).

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο συντηρητικής αναδίπλωσης. Το υπέδαφος έχει διαμορφωθεί.

Δεν είναι το ενδιαφέρον για το άσυλο, που δήθεν παραβιάζονταν (που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν παρακωλύθηκε καμιά πανεπιστημιακή λειτουργία, ούτε έγιναν φθορές), όπως προφασίστηκαν τα μίντια, οι «προοδευτικοί» πανεπιστημιακοί και οι πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων. Αλλού πατούσαν. Στα υπαρκτά και αναπτυγμένα φοβικά αντανακλαστικά της Ελληνικής κοινωνίας, τα οποία φροντίζουν, κάθε φορά, να οργανώνουν και να προάγουν σε ένα παραπάνω επίπεδο, ως εμπορεύσιμο είδος προς πολιτική εκμετάλλευση. 

Τα φοβερά και τρομερά σενάρια για μεγάλης κλίμακας επεισόδια έδιναν και έπαιρναν. Μια απλή και ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας από 250 μετανάστες, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, πήρε τη μορφή του κατεπείγοντος. Βρέθηκε ξαφνικά να κινδυνεύει η πολιτική γαλήνη του τόπου. Έπρεπε άμεσα να αντιμετωπισθεί. Με ολονύχτιες διαβουλεύσεις και τον μπαμπούλα των ΜΑΤ να απειλεί. Η «λύση» της μεταφοράς σε άλλο κτήριο διακινείται στα κανάλια σαν επιτυχία. Μπορούν οι πολίτες της χώρας να κοιμούνται ήσυχοι. Εξουδετερώθηκε μια εσωτερική απειλή.

Και με τους μετανάστες τι θα γίνει;
Εκεί που βρίσκονται είναι ακίνδυνοι. Δεν θα ενδιαφερθεί γι αυτούς κανείς. Μόνο αν ξανα-υπάρξει πρόβλημα…. «ασφάλειας». Τότε μόνο θα επανέλθουν, οι πάσης φύσεως μηχανισμοί, του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος, και θα επιληφθούν του θέματος. Έως τότε δεν έχουν και πολλά ζητήματα να λύσουν με αυτούς.

Μέσα στην γενική παράκρουση που προκάλεσαν τα γεγονότα επανήλθε και το θέμα του ασύλου με πιο ακραίες τοποθετήσεις αυτή τη φορά. Η Ν.Δ. ζήτησε την άρση του ασύλου και κατέθεσε (ή πρόκειται να καταθέσει) ανάλογη νομοθετική ρύθμιση στη βουλή. Και το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Η επανίδρυση του σπουδαστικού τμήματος της Ασφάλειας που θα ελέγχει τις πολιτικές δραστηριότητες στα πανεπιστήμια. Εκεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια η κατάργηση του ασύλου, στην εποχή της δικτατορίας και πριν από αυτήν. Πώς δηλ. οι άνθρωποι επανέφεραν την αγροφυλακή. Γιατί να μην επαναφέρουν και το σπουδαστικό της ασφάλειας. Έχουν κι αυτοί, σαν συντηρητικός χώρος, τις δικές τους εμμονές και κολλήματα.

Η έννοια του ασύλου είναι πολιτική. Μιλάμε για την ελεύθερη διακίνηση των πολιτικών ιδεών (όχι των επιστημονικών όπως συχνά αναφέρεται). Αυτή είναι η ιστορική σημασία του ασύλου στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Οι συνθήκες που την επέβαλαν όντως έχουν αρθεί (χωρίς να γνωρίζει κανείς τι θα γίνει στο μέλλον). Και δεν είναι μόνο ιστορικοί και συμβολικοί οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να διατηρηθεί το άσυλο.

Η επίλυση των όποιων προβλημάτων στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να γίνεται μέσω της καταστολής. Έχει πολιτισμική ιδιαιτερότητα ο χώρος. Η πανεπιστημιακή κοινότητα, στο σύνολό της, πρέπει να προάγει τις πολιτικές διαδικασίες επίλυσης των όποιων προβλημάτων, να προάγει τον πολιτικό πολιτισμό και να πρωτοστατεί στην εμπέδωση της δημοκρατικής νοοτροπίας που χρειάζεται όσο ποτέ η Ελληνική κοινωνία.

Να μην καταφεύγει στις εύκολες λύσεις. Να αγκαλιάζει τα προβλήματα της κοινωνίας (και ένα από αυτά είναι και το μεταναστευτικό) και όχι να διαχωρίζεται από αυτά. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στα τελευταίο γεγονότα, η αγωνία της να απαλλαγή από τους μετανάστες, να τους «επαναπροωθήσει» στην κοινωνία, φανερώνει το χάσμα που την χωρίζει από αυτήν.

Το Πανεπιστήμιο όμως, πάνω από όλα, είναι κοινωνικός θεσμός. Η σύνδεση του πανεπιστήμιου με την κοινωνία (όχι μόνο με την οικονομία και την παραγωγή) θα παραμένει πάντα το κύριο ζητούμενο.

Οι λογικές περιχαράκωσης του πανεπιστήμιου στο επιστημονικό του έργο, η αποκοπή του από το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, συνιστούν σήμερα τη βάση παραπέρα ανάπτυξης των συντηρητικών του χαρακτηριστικών. Η ανακοπή αυτής της πορείας είναι πολύ δύσκολη. Έχει πολλούς υποστηρικτές και εκτός πανεπιστημίου. Έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί. Αλλιώς δεν θα συνέβαιναν όσα συμβαίνουν.

Πολιτικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

ميدان التحرير‎, Πλατεία Ελευθερίας, Κάιρο