Greece woes show how the politics of debt failed Europe

Greece woes show how the politics of debt failed Europe | nsnbc international

Theo Papadopoulos (TC) : In the world of brinkmanship, endgames and last minute concessions that have come to define Greece’s relationship with Europe, we can see the blueprint of an abusive relationship.

Athens is the epicentre of a dangerous relationship.Simela Pantartzi/EPA, CC BY

In his book Governing by Debt, Maurizio Lazzarato argues that the creditor-debtor centred politics of contemporary capitalism is substantially different from the capital-labour centred politics of post-war capitalism. In fact, to understand what is at stake in contemporary Europe we need to approach debt in its totality – government, corporate, financial and household debt. We have to recognise that the debt relationship is not merely an economic relationship of money owed and collected, but a deeply political relationship of power exercised by one person or institution over another.

Consider the following graph. It shows the total debt by sector in selected EU countries at the end of 2014.

Data from McKinneyGlobalInstitute (2015)

A continent sinking under debt

When debt is seen in its totality a different picture emerges from the one usually portrayed by the media. The total debts of the Netherlands and Ireland are nearly seven times their GDP, Denmark’s is 5.5 times and the UK’s more than four times. How sustainable in the long run are the levels of non-government debt in these countries? Is the exceptionally low exposure of the Greek financial sector to debt an indicator that its liabilities have been disguised as Greek government debt? And how sustainable is household debt?

Years of austerity have resulted in European families sinking under debt while experiencing increasing job insecurity, reductions in pensions and the gradual privatisation of welfare services and education.

These different types of debt are not independent from one other. They are mutually constitutive. Behind them are numerous creditor-debtor relations between actors with often diametrically opposed interests and unequal power: states, corporations, banks, financial institutions, small businesses, voters.

This “system” of European debt interacts with a global financial architecture, dominated by the demands of the financial sector. Far from being prudent, this sector is itself exposed to colossal amounts of debt-related risk, endangering all other sectors.

Banking dangers

Consider the following numbers. According to a recent Bank of England report, the global aggregate amount of derivatives – once described by Warren Buffet as “financial weapons of mass destruction” – was estimated to be £500 trillion; at least ten times the planet’s GDP. Deutsche Bank’s exposure to the market alone was an estimated $54 trillion, about 20 times Germany’s GDP. To give a degree of measure: the total Greek debt is a mere 0.5% of this amount.

So far, the dominant narrative has presented the debt problem to the European citizens as primarily a problem of sovereign (government) debt. At the national level, debt is supposed to be cured by continuous doses of austerity. At the EU level, austerity has been constitutionalised as the only economic policy option available to elected governments. Within this context, further financialisation of the European economy and securitisation of sovereign debt – essentially packaging debt for sale – are promoted as solutions. However, as Lazzarato described:

The securitisation of public debt is the instrument for an immense transfer of wealth from wage-earners and the population toward financial investors. Since the start of the crisis, Europe has thus gone from an average public debt of 66.55% of GDP in 2007 to 90.5% in 2012, allowing creditors to get rich off the interest … Public debt has enabled the recovery and expansion of financial markets.

‘Pious nonsense’

The impact of the politics of debt is well documented: rising levels of unemployment, especially for the young, proliferation of precarious employment, household indebtedness, income inequality, scandalous wealth concentration and stagnating economic growth. More alarmingly, austerity has given rise to social and political polarisation, fuelling the rhetoric of xenophobia and fear. Hardly an inspiring vision for Europe.

How much credibility remains in this politics? Lets take the case of Greece. The Financial Times’ leading commentator Martin Wolf recently argued that “the vast bulk of the official loans to Greece were not made for its benefit at all, but for that of its feckless private creditors”, that is, primarily, European banks and financial institutions. After exposing the futility of austerity, ex-IMF economic advisor Jeffrey Sachsrecently declared: “Europe’s leaders are hiding behind a mountain of pious, nonsensical rhetoric” risking an economic and social disaster “in order to insist on collecting some crumbs from the country’s pensioners”.

Describing the treatment of Greece as “the Iraq War of finance”, Daily Telegraph’s Ambrose Evans-Pritchard wrote: “rarely in modern times have we witnessed such a display of petulance and bad judgement by those supposed to be in charge of global financial stability.”

Hope and glory

“Whoever equates Europe with the euro has already given up on Europe,” proclaimed the late German sociologist Urlich Beck. From Paris to Athens, from Dublin to Brussels, from London to Madrid, the European political classes are challenged to “side with their citizens” in re-orienting their national economy towards another Europe, worthy of its values. We need a new politics of hope that will, ultimately, reaffirm that democratic European states are accountable to European citizens and serve the public good. Not simply the demands of one sector of the economy.

With all their limitations, it was representative democracy and welfare state capitalism that brought peace, stability and prosperity in Europe; not banks, stock exchanges and unregulated markets. Most certainly, it was the commitment that nations should not service punitive amounts of debt that destroy their social cohesion and economic development. That was the great lesson of the 1953 London Treaty that cancelled nearly half of postwar Germany’s debt.

The politics of debt has failed the European people. Time to heal Europe and bring back hope to the continent.

Theo Papadopoulos, The Conversation    –    Theo Papadopoulos is Lecturer, Department of Social and Policy Sciences at University of Bath.

Το ΔΝΤ μετράει τις Οικονομικές Επιδόσεις μας (του)

 Table 1. – Economic Performance Indicators, 2014

Source: IMF

Οι πολίτες της Ευρώπης προσΥπογράφουμε !

Sign the Europe-wide petition to Cancel Greek Debt

Greece: Drop the debt, Break the chains

The petition:

We, the citizens of countries across Europe, call for:

• A European conference to agree debt cancellation for Greece and other countries that need it, informed by debt audits and funded by recovering money from the banks and financial speculators who were the real beneficiaries of bailouts.
• An end to the enforcing of austerity policies that are causing injustice and poverty in Europe and across the world.
• The creation of UN rules to deal with government debt crises promptly, fairly and with respect for human rights, and to signal to the banks and financiers that we won’t keep bailing them out for reckless lending.

Διαδραστικός χάρτης παγκοσμίου χρέους

Our interactive view of debt across the planet • Jubilee Debt Campaign UK

και η ανάλυση για την ΕΛΛΑΔΑ:

Greece

Debt statistics 2012

Overall international debt burden (% of GDP)	123
Government payments on foreign debt (% of revenue)	32.5
Government foreign debt (% of GDP)	178
Private foreign debt (% of GDP)	55
IMF and World Bank debt cancellation ($ billions)	0
Country case studies	Yes

---

Country case study

The Greek government was lent large amounts from foreign banks in the 1990s and 2000s in order to buy exports from countries such as Germany. This fuelled an economic boom, though did nothing to reduce unemployment. The global financial crisis increased the loans as the Greek government had to cope with a fall in revenues and rise in spending, whilst foreign banks looked to lend to governments as a supposed safe haven. By 2010,Greece could not afford to pay its debts, but rather than defaulting – which would have caused further problems for foreign banks – the EU and IMF gave bailout loans. These have effectively paid off much of the reckless lenders, whilst leaving Greece even more indebted. Austerity and huge debt payments have crashed the economy, with unemployment and poverty exploding.

As with many countries in Africa and Latin America, the Greek government’s large debt was initially created during the oil price spikes on the 1970s. In the 1980s the economy stagnated with an unemployment rate of over 7 per cent.

From the mid-1990s the economy began to boom as large amounts were lent from European banks for Greece to buy imports from countries in the core such as Germany. This process intensified with the adoption of the Euro in 2001. However, despite the high economic growth, unemployment remained high.

Unlike other European crisis in countries, in Greece the main borrower was the government. Government foreign-owed debt was already a very high 75 per cent of GDP in 2003, the year figures were first recorded. It continued growing to over 90 per cent of GDP by 2007.

Banks in countries such as Germany were lending the Greek government the money for Greece to buy exports from other European countries. One key area of expenditure was the military.  Between 2000 and 2007, Greece’s government military spending was 3 per cent of GDP (almost 8 per cent of government revenue), the highest amount for any European country, though not as high as the US.[1] Large borrowing was also undertaken to fund the Athens Olympic games in 2004, with costs continually increasing on initially stated estimates.

Between 1990 and 2011 the three largest suppliers of arms to the Greek government were companies from the United States ($17 billion), Germany ($8 billion) and France ($3 billion).[2] Furthermore, up to eight arms deals signed by the Greek government since the late 1990s are being investigated by judicial authorities for possible illegal bribes and kickbacks to state officials and politicians.[3]

The Greek government hid the true amount of its debt in various ways. In one infamous case, in 2002 the US bank Goldman Sachs created specific derivatives to keep debt off the books and hidden from the Greek people and EU rules.[4]

When the global financial crisis began in 2008, lending to Greece increased to help the country cope with the impact of lower tax revenues and the need for higher government spending. Foreign banks were particularly keen to lend to governments such as Greece, because governments were now seen as safe compared to their fellow banks. By the start of 2010, French banks had lent the Greek government and banks $53.5 billion, German banks $36.8 billion and British banks $12 billion.[5]

In the Spring of 2010, lenders began to finally lose confidence in the ability of the Greek government to pay its debts. The interest rate at which the Greek government could borrow shot-up. The government admitted that it could no longer afford to make debt payments, but rather than defaulting, it took bailout loans from the IMF and EU. These new loans were used to pay-off the reckless banks, whilst keeping and increasing the Greek debt. By early 2013, the EU and IMF had lent $290 billion amounting to 65 per cent of the Greek government’s foreign-owed debt.

The IMF and EU loans included major austerity measures and other economic changes, such as widespread privatisation. The economy has continued to crash, falling by more than 20 per cent since 2007. One-in-four people are unemployed, with one-in-two young people out of work. By 2012, the economy was 12 per cent smaller than the IMF and EU said it would be at the start of the bailout and austerity programme, and unemployment was 25 per cent rather than 15 per cent.[6]

In 2011 the IMF, EU and lenders accepted that the debt was too big, and negotiations began between the Greek government and private lenders to reduce the amount of debt they were owed. A deal was finally reached in March 2012, which reduced the amount of debt owed to private creditors by around 75 per cent.

However, this did not cover any of the debt owed to the IMF and EU. It treated Greek and foreign creditors the same, making big cuts to Greek pension funds and banks, necessitating more bailouts and thereby more debt for the Greek government. And the deal still meant that lenders got back more money than if they had sold their debt on the market. Overall, Greek government foreign owed debt actually shot-up in 2012 as the government took on more bailout loans to in turn bailout Greek banks, to have a guaranteed pot of money with which to keep paying the remaining private debt, and because the economy kept crashing.

Furthermore, over the previous couple of years, vulture funds had bought up Greek debt at cheap prices from lenders who feared a default. They specifically targeted debt issued under British and Swiss law, rather than Greek. Whilst the Greek government made all holders of Greek-law bonds comply with the write-down, they were powerless to do the same for the British and Swiss law bonds. The vulture funds have continued to be paid in full, making extortionate profits on debt they bought cheaply. In addition, those bondholders who did write-down the amount they were owed insisted that the new bonds are issued under British law, giving them more powers to sue Greece if the government does default in the future.

In Greece today, 11 per cent of the population are classed as living in ‘extreme material deprivation’ – otherwise known as extreme poverty. This includes not being able to afford a decent diet, sufficient heating or electricity or to meet emergency expenses. The Church of Greece now distributes 250,000 daily rations of food, with unknown numbers of rations from local councils and NGOs. There has been a rising incidence of children fainting in school due to low calorie intake. One-in-four people are unemployed, with one-in-two young people out of work.

There has been widespread resistance to the destruction of Greek society in the name of debt. Thousands of people mobilised around a citizens debt audit, exposing the countless ways banks and the governments had created the crisis. Strikes and protests have been continually held. In 2012, Syrzia came second in parliamentary elections, standing on a platform of holding an official debt audit and renegotiating the size of the debt, despite threats from other EU countries if Greeks voted for the party. Instead, a coalition of former ruling parties was formed, and the crisis in Greece has intensified.

Just as in Latin America and Africa in the 1980s and 1990s, Greek livelihoods and lives are being destroyed in the name of paying off debts to reckless lenders.

---

[1] World Bank. World Development Indicators database.

[2] Figures from Slijper, F. (2013). Guns, debt and corruption. Military spending and the EU crisis.http://www.tni.org/sites/www.tni.org/files/download/eu_milspending_crisis.pdf but converted from 1990 constant dollars to 2010 constant dollars.

[3] Slijper, F. (2013). Guns, debt and corruption. Military spending and the EU crisis.http://www.tni.org/sites/www.tni.org/files/download/eu_milspending_crisis.pdf

[4] http://www.spiegel.de/international/europe/greek-debt-crisis-how-goldman-sachs-helped-greece-to-mask-its-true-debt-a-676634.html

[5] http://www.ft.com/cms/s/0/9686c004-fca4-11df-bfdd-00144feab49a.html#axzz1AdCzUOcd

[6] IMF and EU original predictions from http://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2010/cr10110.pdf

Η αναπάντητη ερώτηση του κ. Noonan

Yanis Varoufakis: A pressing question for Ireland before Monday’s meeting on Greece

Αλληλεγγύη για την Ελλάδα

European Citizens Show Support to Greece with Rallies in Major Cities 

Belgians Join Solidarity March For Greek People

Spanish Citizens Send Support Video to Greeks

Ο κ. Στουρνάρας και οι καριέρες της κρίσης

Για την περίπτωση που δεν μας τρόμαξε αρκετα η στάση των δανειστών και των εταίρων, ανέλαβε δράση ο κ. Στουρνάρας, ο οποίος  , εν μέσω έντασης  των πιέσεων  προς την Ελλάδα, μέσω της Έκθεσης της Τράπεζας Ελλάδος για την Νομισματική πολιτική, νουθετεί την Βουλή και την Κυβέρνηση ως ακολούθως:


Προς τη Βουλή των Ελλήνων και το Υπουργικό Συμβούλιο

Την περίοδο που συντάχθηκε η παρούσα έκθεση, οι εξελίξεις ήταν ιδιαίτερα πυκνές, κυρίως όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της συμφωνίας χρηματοδοτικής στήριξης. Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές (16 Ιουνίου 2015) οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν τελεσφορήσει ακόμη. Όπως έχει ήδη εκτιμήσει η Τράπεζα της Ελλάδος στην Έκθεση του ∆ιοικητή για το 2014, η σύναψη μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους είναι απαραίτητη προκειμένου να αποσοβη- θούν οι άμεσοι κίνδυνοι που υπάρχουν σήμερα για την οικονομία, να περιοριστεί η αβεβαιότητα και να δοθεί μια διατηρήσιμη αναπτυξιακή προοπτική στη χώρα.
Αντίθετα, η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις θα είναι η αρχή μιας επώδυνης πορείας που θα οδηγήσει αρχικά σε πτώχευση και τελικά στην έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και ―πιθανότατα― από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια ελεγχόμενη κρίση χρέους, όπως αυτή που διαχειριζόμαστε σήμερα με τη βοή- θεια των εταίρων, θα μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη κρίση, με μεγάλους κινδύνους για το τραπεζικό σύστημα και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Η έξοδος από το ευρώ θα προ- σθέσει στο ήδη βεβαρημένο περιβάλλον μια νέα οξύτατη συναλλαγματική κρίση που θα εκτινάξει τον πληθωρισμό.
Όλα αυτά σημαίνουν βαθιά ύφεση, δραματική μείωση των εισοδημάτων, πολλαπλασιασμό της ανεργίας και κατάρρευση όσων έχει πετύ- χει η ελληνική οικονομία στα χρόνια της έντα- ξης στην ΕΕ και κυρίως την περίοδο του ευρώ. Η Ελλάδα, από ισότιμο μέλος στον πυρήνα των ευρωπαϊκών χωρών, θα μετατραπεί σε μια φτωχή χώρα της Νότιας Ευρώπης.
Γι’ αυτό η Τράπεζα της Ελλάδος υποστηρίζει ακράδαντα ότι η συμφωνία με τους εταίρους είναι ιστορική επιταγή που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Από όλες τις διαθέσιμες ενδεί- ξεις μέχρι σήμερα φαίνεται ότι υπάρχει σοβαρή προσέγγιση στους όρους και η απόσταση που απομένει να διανυθεί για την ολο- κλήρωση της συμφωνίας είναι σχετικά μικρή. Άλλωστε, η μείωση των επιδιωκόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων είναι μια κεφαλαιώ- δους σημασίας απόφαση, που επεκτείνει σημα- ντικά τον αναγκαίο χρόνο της δημοσιονομικής προσαρμογής και προσθέτει βαθμούς ελευθερίας στην άσκηση της δημοσιονομικής πολιτι- κής. Εξίσου σημαντική θα είναι και η επανα- βεβαίωση και εξειδίκευση της πρόθεσης των εταίρων για την αναδιάρθρωση του χρέους, όπως διατυπώθηκε αρχικά στη σύνοδο του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου 2012. Χρεια- ζόμαστε σήμερα μια βιώσιμη συμφωνία που θα στηριχθεί σε βιώσιμο χρέος, απαλλάσσοντας τις επόμενες γενιές από τα βάρη που δεν δικαι- ούμαστε να τους κληροδοτήσουμε.

* * * *
Στα τέλη του 2014 υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι η ελληνική οικονομία, έχοντας υπερβεί την ύφεση, εισέρχεται σε φάση ανάπτυξης. Η Τράπεζα της Ελλάδος, όπως και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, προέβλεπαν τότε άνοδο του ΑΕΠ το 2015 και επιτάχυνση της ανόδου το 2016.
Σήμερα οι προβλέψεις αυτές έχουν αναθεω- ρηθεί προς τα κάτω, καθώς τα πρόσφατα στοιχεία για το ΑΕΠ δείχνουν σημαντική επιβράδυνση του ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης και συρρίκνωση του ΑΕΠ σε τριμηνιαία βάση για δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Η επιδείνωση των δεικτών οικονομικού κλίματος και των συνθηκών χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα υποδη- λώνουν ότι η επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας θα γίνει εντονότερη το β’ τρίμηνο του 2015, με κίνδυνο η οικονομία να μπει σε μια νέα φάση ύφεσης.
Άμεση και σοβαρότερη συνέπεια της αβεβαιότητας που επικράτησε τους τελευταίους μήνες ήταν η απώλεια εμπιστοσύνης.
Αυτή αποτυπώθηκε στην άνοδο της απόδοσης των ελληνικών ομολόγων και τον αποκλεισμό των ελληνικών εταιριών από χρηματοδότηση στις αγορές κεφαλαίων. Παράλληλα, δυσχέρανε ουσιαστικά τις διαπραγματεύσεις, ενισχύοντας όσους επιδιώκουν αποκοπή της Ελλάδος από τη ζώνη του ευρώ. Στο εσωτερικό, ο υψηλός βαθμός αβεβαιότητας απεικονίστηκε στην επιδείνωση των δεικτών οικονομικού κλίματος και εμπιστοσύνης και στην εκροή καταθέσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών από τις τράπεζες. Ενδεικτικό είναι ότι στην παρούσα φάση οι εκροές καταθέσεων (οι οποίες προσέγγισαν τα 30 δισεκ. ευρώ στο διάστημα Οκτωβρίου 2014-Απριλίου 2015) αφορούν σε σημαντικό βαθμό αναλήψεις τραπεζογραμματίων από τραπεζικούς λογαριασμούς, τα οποία ακολούθως αποθησαυρίζονται, ενώ καταγράφεται και φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό.

Οι εκροές καταθέσεων περιόρισαν σημαντικά τη χρηματοδοτική ικανότητα του τραπεζικού συστήματος και οι τράπεζες αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε έκτακτη χρηματοδότηση από την Τράπεζα της Ελλάδος (ELA). Η προσφυγή των τραπεζών στον ELA κατέστη επίσης αναγκαία, καθώς μια σημαντική κατηγορία εξασφαλίσεων στα χαρτοφυλάκιά τους (οι ελληνικοί κρατικοί τίτλοι και τα χρεόγραφα, όπως λ.χ. τα τραπεζικά ομόλογα, που καλύπτονται από εγγύηση του Ελληνικού ∆ημο- σίου) έπαυσαν από το Φεβρουάριο 2015 να γίνονται αποδεκτές στις πράξεις νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος.
Επιβαρυντικό στοιχείο για τη ρευστότητα ήταν η αναβολή πληρωμών του ∆ημοσίου κυρίως προς τους προμηθευτές των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης και η άντληση των διαθεσί- μων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης μέσω βραχυπρόθεσμου δανεισμού. Επίσης, το πρώτο τετράμηνο του 2015 το ταμειακό πρωτογενές αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης παραμένει σε πλεόνασμα, αλλά εμφανίζει επιδείνωση σε σχέση με πέρυσι.
Οι δυσμενείς εξελίξεις που περιγράφονται παραπάνω οφείλονται στην αβεβαιότητα που επικράτησε από τους τελευταίους μήνες του 2014 μέχρι σήμερα. Στην πρώτη περίοδο η αβεβαιότητα προήλθε κυρίως από τις έντονες, προεκλογικού χαρακτήρα, αντιπαραθέσεις που κατέληξαν τελικά σε πρόωρες εκλογές. Η Τράπεζα της Ελλάδος, μέσω της δημόσιας παρέμβασης του ∆ιοικητή της στις 15 ∆εκεμβρίου 2014, είχε προειδοποιήσει για τους σοβαρούς κινδύνους για την οικονομία και τη ρευστότητα. Το 2015 η αβεβαιότητα εντάθηκε από τη δυσκολία να προβλεφθεί το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων για τη σύναψη νέας συμφωνίας με τους εταίρους. Η απόφαση του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου 2015 παρείχε ένα πλαίσιο συμφωνίας, το οποίο επέδρασε θετικά στο κλίμα. Η παράταση όμως των διαπραγματεύσεων για την εξειδίκευση του πλαισίου εξανέμισε την αρχική αισιοδοξία και η αβεβαιότητα επανήλθε εντονότερη. Μέσα σε αυτό το κλίμα εμφανίστηκαν πάλι στο προσκήνιο, στο εσωτερικό και το εξωτε- ρικό, σενάρια κάθε είδους για την πορεία της χώρας, την πιθανότητα χρεοκοπίας και την έξοδο από το ευρώ.

* * * *
Όπως αναλύεται στην παρούσα έκθεση, οι προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας παραμένουν ιδιαίτερα επισφαλείς. Με δεδομένο ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικονομία οφείλονται στην αβεβαιότητα και την απώλεια εμπιστοσύνης, είναι βάσιμο να προβλεφθεί ότι, αν βελτιωθεί το κλίμα, η οικονομία μπορεί να επανέλθει σχετικά σύντομα σε ανοδική τροχιά. Βασική, απόλυτα καθοριστική προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να αποκλειστεί το ενδεχόμενο πιστωτικού γεγονότος και να διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν, σε πρώτη φάση, επιτευχθεί σύντομα ρεαλιστική συμφωνία και, στη συνέχεια, εάν εφαρμοστούν με συνέπεια και χωρίς καθυστερήσεις οι όροι της μέσα σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας.
Μία συμφωνία θα δημιουργούσε θετικές προοπτικές και θα μπορούσε να καλύψει το έδαφος που χάθηκε κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ειδικότερα, μια συμφωνία με τους εταίρους:
• αποτρέπει πολύ δυσμενείς εξελίξεις και διασφαλίζει ότι οι έως τώρα θυσίες των Ελλήνων πολιτών δεν θα πάνε χαμένες, 
• αποκαθιστά την εμπιστοσύνη μεταξύ των ελληνικών αρχών και των εταίρων,
• εξασφαλίζει, μέσω της συνδρομής των εταίρων μας και του ∆ΝΤ, τη χρηματοδοτική στήριξη της ελληνικής οικονομίας,
• δηλώνει έμπρακτα τη βούληση για τη συνέχιση και επέκταση των απαιτούμενων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη διασφάλιση των δημοσιονομικών επιτευγμάτων,
• παρέχει τη δυνατότητα μιας ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής, η οποία βασίζεται σε χαμηλότερους και πιο ρεαλιστικούς στόχους για το πρωτογενές πλεόνασμα της Γενι- κής Κυβέρνησης, ενισχύοντας παράλληλα τις αναπτυξιακές προοπτικές,
• δημιουργεί τις συνθήκες για τη μετάβαση προς μια νέα μεσομακροπρόθεσμη συμφω- νία με τους εταίρους, η οποία θα έχει ως στόχο την ομαλή έξοδο της χώρας στις διε- θνείς αγορές και θα συνοδεύεται από την υλοποίηση της δέσμευσης του Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου 2012 για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους, έτσι ώστε η ελληνική οικο- νομία να εξέλθει οριστικά από την κρίση και να διασφαλιστεί η διατηρήσιμη ανάπτυξη,
• επιπλέον, η επίτευξη συμφωνίας θα επιτρέψει στην Ελλάδα να εκμεταλλευθεί το ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον και να ωφεληθεί από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
• Με την άρση της αβεβαιότητας πρέπει να ξεκινήσει αμέσως η συζήτηση για τη διαμόρφωση της αναπτυξιακής πολιτικής που θα διασφαλίζει οριστική έξοδο από την κρίση και στροφή της οικονομίας προς ένα νέο εξωστρεφές και βιώσιμο αναπτυξιακό πρότυπο. Μια τέτοια πολιτική απαιτεί:
(α) Συνέχιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς διευκολύνουν την είσοδο νέων επιχει-ρήσεων, ενισχύουν τον ανταγωνισμό και ενθαρρύνουν την καινοτομία.

(β) Ενίσχυση των ενεργητικών πολιτικών στην αγορά εργασίας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το υψηλό ποσοστό ανεργίας.
(γ) ∆ιαμόρφωση και εφαρμογή ενός συνεκτικού και στοχευμένου δικτύου κοινωνικής προστασίας, που θα εξασφαλίζει μόνιμη και όχι αποσπασματική βοήθεια σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.
(δ) Εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους, βελτίωση του θεσμικού και νομοθετικού πλαισίου, υιοθέτηση ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου και γενικότερα ενός φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
(ε) ∆ιασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέσα από παρεμβάσεις κυρίως διαρθρωτικού και λιγότερο φοροεισπρακτικού χαρακτήρα. Έμφαση θα πρέπει να δοθεί στη διασφάλιση της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω περιορισμού των ποικίλων εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις. Επανεξέταση των διαφόρων εξαιρέσεων που υπάρχουν στους άμεσους και έμμεσους φόρους και διατήρηση μόνο αυτών που δικαιολογούνται από αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.
(στ) Αντιμετώπιση των προκλήσεων της διαχείρισης των δανείων σε καθυστέρηση προκειμένου να ενδυναμωθεί η δυνατότητα του τραπεζικού συστήματος να σταθεί αρωγός στην προσπάθεια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα απαιτούνται αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο, όπως για παράδειγμα στο (προ)πτωχευτικό δίκαιο, τον Κώδικα Πολιτικής ∆ικονομίας και τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, προκειμένου να υποβοηθηθεί η προσπάθεια των τραπεζών για την καλύτερη διαχείριση των δανείων σε καθυστέρηση.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, η Ελλάδα αναζητά πάλι τη χρηματοδοτική στήριξη των εταίρων, καθώς παραμένει αποκλεισμένη από τις αγορές. Τα μέχρι τώρα δεδομένα από τις διαπραγματεύσεις δείχνουν ότι η συμφωνία, εφόσον συναφθεί, θα επιτρέψει την επιβράδυνση του ρυθμού δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω χαμηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων, με αντάλλαγμα την πραγματοποίηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Ένα μεγάλο μέρος των μεταρρυθμίσεων αυτών έχει πραγματοποιηθεί, ενώ τα ελλείμματα του ∆ημοσίου και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έχουν εξαλειφθεί.

Αν συνεπώς ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις που καθυστέρησαν, πραγματοποιηθούν όσες θα δρομολογηθούν με τη νέα συμφωνία και διατηρηθεί η δημοσιονομική ισορροπία, δίνοντας χώρο για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, οι θετικές προοπτικές θα επαληθευθούν. Άμεσος στόχος τώρα είναι να διαμορφωθούν το συντομότερο δυνατόν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία να επωφεληθεί από το ευνοϊκό διεθνές οικονομικό περιβάλλον και την ιδιαίτερα υποβοηθητική νομισματική πολιτική σε επίπεδο ευρωζώνης και θα επιταχύνουν τη διατηρήσιμη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων. Η πορεία προς τις αγορές μπορεί να επιταχυνθεί αν εξασφαλιστεί κατ’ αρχάς η απαιτούμενη χρηματοδοτική στήριξη των εταίρων. Εξίσου όμως σημαντικό είναι το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα να στηριχθεί, εκτός των άλλων, και στην υλοποίηση των δεσμεύσεων των Ευρωπαίων εταίρων το Νοέμβριο του 2012 για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, οι οποίες θα πρέπει πλέον να εξειδικευθούν περισσότερο.

Αθήνα, Ιούνιος 2015
Γιάννης Στουρνάρας ∆ιοικητής
****************************
Ολόκληρη η έκθεση εδώ http://content-mcdn.feed.gr/pegasus/Multimedia/pdf/NomPol20142015_id28898547.pdf

Παρατηρητήριο Μεταλιγνιτικής Περιόδου: Πόσο απέχει η Πτολεμαΐδα από τη Λουσετία και τι μας κληροδοτεί ο λιγνίτης

Πηγή: energypress.gr

Το παρακάτω κείμενο δημοσίευσε στη βρετανική Guardian το Παρατηρητήριο Μεταλιγνιτικής Περιόδου*  σχετικά με το λεκανοπέδιο Πτολεμαΐδας και την εκμετάλλευση του λιγνίτη:

Το λεκανοπέδιο απέχει σχεδόν ενενήντα λεπτά από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Η πόλη μας μετά τις τελευταίες δεκαετίες και την συνεχή εξορυκτική δραστηριότητα που έλαβε μέρος βρέθηκε περικυκλωμένη από στοιχεία τα οποία αλλοίωσαν πλήρως την αρχική εικόνα που την περιέβαλε.

Γειτονικά χωρία κατεδαφίστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες προκειμένου να συνεχιστεί αδιάκοπα η εξόρυξη του λιγνίτη. Όσα βρέθηκαν στο κέντρο του λεκανοπεδίου εξαφανίστηκαν από τον χάρτη ήδη από τη δεκαετία του ‘80 και όσα δεν απορροφήθηκαν από τα ορυχεία είδαν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού τους να φεύγει εξαιτίας της σκόνης, της μόλυνσης, του θορύβου και του κινδύνου της επικείμενης καταστροφής των σπιτιών τους.

Η συνεχιζόμενη αυτή διαδικασία αλλά και η διαρκώς μειωμένη παραγωγή είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση του πληθυσμού της περιοχής, μέχρις ότου αποφασίστηκε η διακοπή των εργασιών καθώς η διατήρηση των ορυχείων και των συγκεκριμένων εργοστασίων κρίθηκε ασύμφορη. Τότε ήταν που ο κόσμος διαισθανόμενος μια αλλαγή της τύχης της περιοχής αποφάσισε να επιστρέψει πίσω, ξαναχτίζοντας τα σπίτια του και καλλιεργώντας ξανά τα χωράφια και τους κήπους του.

‘’Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός πληγωμένου τοπίου’’ ανέφερε τότε η υπεύθυνη της εταιρίας σχεδιασμού αναζωογόνησης και ανάπτυξης της περιοχής. ‘’ Πολλοί οικισμοί καταστράφηκαν από τα ορυχεία και ο χαρακτήρας του λεκανοπεδίου άλλαξε εντελώς’’.

Παρ’ όλα αυτά ο λιγνίτης ήταν απαραίτητος για την οικονομία της χώρας, αλλά και μια ζωτική πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους της περιοχής. Πριν την βιομηχανοποίηση της, η περιοχή ήταν εξαιρετικά φτωχή και ο κλάδος της ενέργειας κατάφερε να επιφέρει την αίσθηση της οικονομικής ευημερίας.

Όταν όμως τα κοιτάσματα μειώθηκαν και κρίθηκαν ασύμφορα ήρθε στην επιφάνεια το ερώτημα, ‘’τι θα γίνει με τα σημάδια που άφησαν ανεξίτηλα τόσα χρόνια τα ορυχεία στο έδαφος της περιοχής; Πως θα επαναφέρουμε το περιβάλλον στην πρώιμη μορφή του’’; Ήταν ένας γρίφος, αλλά και μια τεράστια ευκαιρία.

Προκειμένου να λύσει το πρόβλημα η κυβέρνηση δημιούργησε την Διαχειριστική Εταιρία Ορυχείων η οποία είχε ως σκοπό την αποκατάσταση και αναδιανομή όλων εκείνων των περιοχών που μέχρι πρόσφατα ήταν ανοιχτά ορυχεία λιγνίτη. Ένας μηχανικός της εταιρίας είχε αναφέρει ‘’Τα ορυχεία μπορεί να κλείσανε μα το κληροδότημα τους είναι ακόμη εδώ. Επανακαλλιέργεια, αποκατάσταση, μετατροπή. Αυτή είναι η δουλειά μας’’. Η εταιρία ήταν υπεύθυνη για την μετατροπή των ορυχείων σε λίμνες, των καθαρισμών του μολυσμένου από τα ορυχεία υδροφόρου ορίζοντα, την αναδάσωση, την πώληση γης για χρήση ανεμογεννητριών και ηλεκτρογεννητριών και την υποστήριξη της γεωργίας.

Ακόμη και ψάρια άρχισαν να εμφανίζονται στις τεχνητές λίμνες μέσω καναλιών που μέχρι πριν ήταν αδύνατον να υποστηρίξουν οποιαδήποτε μορφή ζωής εξαιτίας τη οξύτητας τους. ‘’ Δεν μπορούμε να φέρουμε την περιοχή στην πρότερη κατάσταση της, μα σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ιδανικό περιβάλλον το οποίο θα παρέχει νέες ευκαιρίες τόσο για τους ανθρώπους που ζουν εδώ όσο και για τις επόμενες γενιές. Όλες οι παλιές φυσικές λειτουργίες της περιοχής, πριν από την εξόρυξη, θα λειτουργήσουν και πάλι’’ ανέφερε εκπρόσωπος της εταιρίας.

Ήταν μια δύσκολή και μακριά διαδικασία. ‘’Όταν κοιτάξαμε για πρώτη φορά στα ορυχεία, ήταν σαν να βρισκόμασταν στο φεγγάρι’’ αναφέρει ένας άλλος οποίος ασχολείται με τη δημιουργία δεσμών ανάμεσα στο παρελθόν και στο περιβάλλον. ‘’ Σκοπός μας δεν είναι να αποκρύψουμε το βιομηχανικό παρελθόν της περιοχής, αλλά να το αναδείξουμε.

Μετά από σχεδόν έντεκα χρόνια, τριάντα αναπτυξιακά σχέδια εμφανίστηκαν στην περιοχή. Μαρίνες και αμμώδεις παραλίες οι οποίες προσφέρουν στους τουρίστες ευκαιρίες για βαρκάδες και θαλάσσια σπορ, ένα πρώην εργοστάσιο μετατράπηκε σε εκθεσιακό κέντρο τέχνης και χώρος συναυλιών, σημεία παρατήρησης του λεκανοπεδίου δημιουργήθηκαν και ένα ορυχείο έμεινε εσκεμμένα ανοιχτό.

Η διαδικασία αποκατάστασης δεν θα μπορούσε να ήταν απαλλαγμένη από αναπάντεχα γεγονότα και προβλήματα. Ένα από αυτά ήταν η συχνή εμφάνιση ενός σκούρου πορτοκαλί χρώματος στα νερά εξαιτίας του αυξημένου υδροξειδίου του σιδήρου μετά από τόσα χρόνια εξορυκτικής δραστηριότητας. Ταυτόχρονα μερικοί κάτοικοι, ειδικά εκείνοι που βρίσκονταν εδώ και πολλά χρόνια στην περιοχή, αντιπαθούσαν τις αλλαγές. Ήθελαν να είναι περήφανοι για το παρελθόν τους και η διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στη ανάδειξη της μεταλλευτικής ιστορίας με την προσπάθεια δημιουργίας μια νέας εικόνας και ενός νέου brand κρίθηκε απαραίτητη.

Σε ολόκληρη τη ζωή τους πίστευαν πως η συγκεκριμένη δουλειά ήταν ευλογία για τον τόπο. Η περιοχή ήταν βρώμικη και μολυσμένη επειδή έπρεπε να είναι. Όταν όμως έμαθαν πως το κράτος είχε όμως στείλει επιστήμονες να εξετάσουν την εικόνα του χάους και της καταστροφής αισθάνθηκαν ντροπή μέσα τους.

Τέλος, πολύ είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το μέλλον της περιοχής κρύβεται στον τουρισμό. Πεντακόσιες χιλιάδες τουρίστες διανυκτέρευσαν τον περασμένο χρόνο στην ευρύτερη περιοχή, δημιουργώντας γύρω τους μια ολόκληρη βιομηχανία. Το κάρβουνο μπορεί να σημάδεψε αυτή τη γη, μα το κληροδότημα του θα την βοηθήσει να χτίσει μια νέα πορεία. Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια πιστεύεται ότι οι επισκέπτες θα φτάσουν τον ένα εκατομμύριο ετησίως.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν μια ιδανική εικόνα για το λεκανοπέδιο της Εορδαίας σε βάθος εικοσιπενταετίας… εάν δεν αποτελούσαν την ήδη υπάρχουσα εικόνα της περιοχής της Λουσατίας στα ανατολικά της Γερμανίας η οποία σχεδιάζει και εφαρμόζει την δική στρατηγική για τη μεταλιγνιτική περίοδο τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Μια μεταλιγνιτική περίοδο η οποία δεν θα έπρεπε να φαντάζει ως κάτι το μακρινό και για εμάς καθώς έχει ήδη ξεκινήσει.

Τέλος την ώρα που οι άλλοι καινοτομούν εμείς αδυνατούμε να διανοηθούμε ακόμη και την αντιγραφή.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

* Παρά τη συμφωνία με  την στόχευση του κειμένου,  οι εορδαίοι συμπολίτες μου κι εγω αγνοούμε παντελώς οποιοδήποτε στοιχείο σχετικά με τη σύσταση, τον σκοπό και τις αρμοδιότητες του ´´ Παρατηρίου ´´. 

Όταν οι Έλληνες έφτασαν πρόσφυγες στη Συρία

Δεν ήταν μόνο μοίρα των Σύρων να γίνονται πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Και οι Έλληνες έφτασαν κάποτε κυνηγημένοι στη Συρία, ζητώντας προστασία. Σε αυτή την σπάνια φωτογραφία από το Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου που  αναδημοσιεύει η lifo , Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, καταφεύγουν στο Χαλέπι, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Τότε, 17.000 εξαθλιωμένοι Έλληνες κατέφθασαν στις μεγάλες Συριακές πόλεις για να εγκατασταθούν, πρόσκαιρα ή και μόνιμα. Στη λεζάντα της φωτογραφίας, που προφανώς εικονίζει μια σκηνή συσσιτίου, αναγράφεται ότι οι Αμερικανοί σίτισαν 12.000 Έλληνες”.

Afghanistan: Battle for the Silk Road

Afghanistan: Battle for the Silk Road

"Η δική μου Αριστερά"

Εντγκάρ Μορέν, Το Βήμα της Κυριακής, 30/05/2010

... " Το ζητούμενο δεν είναι να συλλάβουμε ένα «κοινωνικό μοντέλο», δηλαδή να ψάξουμε για λίγο οξυγόνο μέσα στην ιδέα της ουτοπίας. Πρέπει να βρούμε έναν Δρόμο, ο οποίος θα σχηματιστεί από τη σύγκλιση των πολλών μεταρρυθμιστικών δρόμων που υπάρχουν και θα οδηγήσει- αν δεν είναι ήδη πολύ αργά- στην αποσύνθεση της τρελής και αυτοκτονικής κούρσας που μας οδηγεί στην άβυσσο.

Ο δρόμος που σήμερα φαίνεται αδιάβατος πρέπει να γίνει βατός. Ο καινούργιος δρόμος θα οδηγήσει σε μια μεταμόρφωση της ανθρωπότητας: την έλευση σε μια κοινωνία-κόσμο ενός απολύτως νέου τύπου. Θα μας επιτρέψει να συνδυάσουμε την προοδευτικότητα του ρεφορμισμού με τον ριζοσπαστισμό της επανάστασης. Τίποτε δεν έχει εμφανώς αρχίσει.

Σε όλους όμως τους τόπους, τις χώρες και τις ηπείρους υπάρχει μια πλειάδα πρωτοβουλιών κάθε είδους, οικονομικών, οικολογικών, κοινωνικών, πολιτικών, παιδαγωγικών, αστικών, αγροτικών, που βρίσκουν λύσεις σε ζωτικά προβλήματα και υπόσχονται το μέλλον. Είναι διάσπαρτες, απομονωμένες, αγνοούν η μια την άλλη... Αγνοούνται από τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης. Αξίζουν να γίνουν γνωστές.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία- αν και απαραίτητη- είναι ανεπαρκής. Θα πρέπει να συλλάβουμε τρόπους για μια συμμετοχική δημοκρατία, ιδιαίτερα σε τοπική κλίμακα. Ταυτοχρόνως θα ήταν χρήσιμο να ευνοήσουμε την αφύπνιση του πολίτη.

Ας προετοιμάσουμε μια νέα αρχή ενώνοντας ξανά τις τρεις ρίζες (αναρχική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική) και προσθέτοντας την οικολογική ρίζα σε μια τετραλογία. Αυτό σημαίνει προφανώς τη διάλυση των υπαρχουσών κομματικών δομών, μια μεγάλη ανασύνθεση με βάση μια ευρεία και ανοιχτή συνταγή, την εισροή μιας αναγεννημένης πολιτικής σκέψης."

Οι πεφωτισμένοι διασώστες και οι αθέατοι

Οι «εκβιασμοί» του Σόιμπλε και οι «χρυσές» δουλειές των Γερμανών στην Ελλάδα
08 Mar, 2015



ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΠΙΕΖΕΙ ΓΙΑ ΣΥΝΑΨΗ ΤΡΙΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΥΧΤΕΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΑΙΧΕΝΜΠΑΧ

Τελικά στην πολιτική όλα γίνονται για τα λεφτά. Η ανεξήγητη και κατά πολλούς πρωτοφανής στάση του...

Σόιμπλε να βομβαρδίζει με εκβιαστικές δηλώσεις τη χώρα μας - παρά το γεγονός ότι υπάρχει πολιτική απόφαση σωτηρίας στο Eurogroup – δεν είναι καθόλου τυχαία.

Τα προηγούμενα 5 χρόνια των μνημονιακών κυβερνήσεων το περιβάλλον της Καγκελαρίας, σε συνεργασία με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είχαν κλείσει πολλά deals και είχαν δρομολογήσει ακόμα περισσότερα.

Ειδικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είχαν παίξει οι απεσταλμένοι της Άγκελα Μέρκελ: Χόρστ Ράιχνεμπαχ και Γιοακίμ Φούχτελ.

Οι δυο δήθεν φιλέλληνες Γερμανοί είχαν κάνει τις «απαραίτητες» επαφές με υπουργούς, βουλευτές και δημοτικούς άρχοντες και είχαν απλώσει τα δίχτυα τους για λογαριασμό γερμανικών εταιρειών.

Οι χρυσές «μπίζνες» που ήδη έχουν ξεκινήσει στην Ελλάδα οι Γερμανοί, χρησιμοποιούν ως «γέφυρα» την Ελληνογερμανική Συνέλευση, το φορέα δηλαδή... που δημιουργήθηκε προκειμένου να υπάρξει στενή συνεργασία μεταξύ δήμων και περιφερειών των δύο χωρών.

Αν και επίσημα ως στόχος εμφανίζεται η ανταλλαγή εμπειριών και η προσφορά τεχνογνωσίας για τον εκσυγχρονισμό και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, δεν μπορεί να παραβλεφθεί η συστηματική βελτίωση των συνθηκών για υποψήφιους Γερμανούς επενδυτές έναντι οποιουδήποτε ανταγωνιστή  

τους.

Για παράδειγμα αν και έχει γραφτεί στο Τύπο και έχει αποκαλυφθεί και από τον βουλευτή και υπουργό των ΑΝ.ΕΛ. Τέρενς Κουικ κανένας ποτέ δεν απάντησε ποιος ήταν ο ρόλος του επικεφαλής της Task Force κ. Χόρστ Ράιχενμπαχ στην ανάθεση μελετών σε ξένες εταιρείες;

Κανείς δεν απάντησε αν αληθεύουν οι καταγγελίες ότι ο κ. Ράιχενμπαχ είχε πετύχει να υπογραφεί, ετήσια σύμβαση του ελληνικού κράτους με την ΕΕ, για την ανάθεση μεγάλου αριθμού μελετών σε ξένες κυβερνήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους έδιναν τα έργα σε δικές τους εταιρείες, ενώ θα μπορούσαν φυσικά να έχουν δοθεί σε ελληνικές;

Κανείς Έλληνας πολιτικός παράγοντας δεν είχε την ευθιξία να διαψεύσει τα σενάρια που θέλουν να έχει δαπανηθεί το ποσό των 15 εκατ. ευρώ για έρευνες που πραγματοποιούσαν γερμανικές εταιρείες.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο κ. Φούχτελ, επί σειρά ετών προωθούσε στο παρασκήνιο «χρυσές δουλειές» για γερμανικές εταιρείες στο χώρο των αποκρατικοποιήσεων.

Η ξαφνική αλλαγή στάσης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που θέτει εν αμφιβόλω όλες τις συμφωνίες των προηγούμενων κυβερνήσεων με τη Γερμανία έχει θορυβήσει εξόχως το Βερολίνο.

Ο Τσίπρας «μπλόκαρε» τις κομβικές μπίζνες των Γερμανών και ζήτησε να επανεξεταστούν με διαφανείς διαδικασίες όλες οι συμβάσεις για τα έργα που έχουν βάλει στο... μάτι οι Γερμανοί.

Μάλιστα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η κίνηση που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για τους Γερμανούς ήταν τα αεροδρόμια τη διαχείριση των οποίων επιθυμεί να αναλάβει γερμανική εταιρεία.

Οι «καυτές» απαιτήσεις των Γερμανών, δεν περιορίζονται μόνο στα αεροδρόμια.

Προσέξτε σε ποιες μπίζνες έχουν απλώσει τα δίχτυα τους οι γερμανικές εταιρείες γεγονός που εξηγεί για ποιο λόγο καίγεται το Βερολίνο να προχωρήσει άμεσα σε αποκρατικοποιήσεις η Ελλάδα:

-Ηλεκτρισμός από βιομάζα

Ψηλότερα στον κατάλογο των προχωρημένων συνεργασιών Γερμανίας - Ελλάδας βρίσκεται επένδυση που αφορά παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από βιομάζα στον Πεντάλοφο του Δήμου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης, ύψους 12 εκατ. ευρώ!!!

-Καύση και διαχείριση απορριμμάτων

Χρυσά «deals» προετοιμάζονται μεθοδικά και στον προσοδοφόρο τομέα της διαχείρισης απορριμμάτων, με τη βαρύτητα να δίνεται στην ενεργειακή αξιοποίηση. Εκτός από την Αττική στο στόχαστρο γερμανικών εταιρειών έχουν μπει η Νάξος, η Ικαρία και η Πελοπόννησος. Η προώθηση της «θερμικής επεξεργασίας» ως δέουσας λύσης αντιμετώπισης του προβλήματος των σκουπιδιών αποτελεί μια από τις βασικές προτεραιότητες της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης Συνεργασίας και του ίδιου του Φούχτελ.

-Εκμετάλλευση βιολογικών καθαρισμών

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ειδικοί στον τομέα των βιολογικών καθαρισμών έχουν απευθυνθεί σε αρκετούς δήμους – όπως για παράδειγμα στα Μέγαρα – και έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον

-Νερό

Ένας άλλος τομέας δράσης για χοντρές μπίζνες είναι η διαχείριση των υδάτων, αν και η μεγάλη αντίδραση των πολιτών στο ξεπούλημα της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ, καθώς και η αρνητική απόφαση του ΣτΕ, τους έχει χαλάσει τη σούπα. Ο επίμονος Γερμανός κ. Φούχτελ είχε συνδέσει άλλωστε το deal με τη διαχείριση των τοπικών δικτύων με την πώληση κυρίως της ΕΥΔΑΠ, που θα μετατρεπόταν σε μια ιδιωτική εταιρεία - «ομπρέλα» για τη διαχείριση των υδάτων και στην περιφέρεια, όπου οι δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης λειτουργούν με διαδικασίες περασμένων δεκαετιών, ενώ είναι ανύπαρκτες οι επιχειρήσεις αποχέτευσης, αφού δεν υπάρχουν σχεδόν στο σύνολο της χώρας αποχετευτικά δίκτυα.

-Τουρισμός και «Δυαδική εκπαίδευση»

Ο Χανς Γιόακιμ Φούχτελ εκθειάζει εδώ και χρόνια το γερμανικό σύστημα μαθητείας, τη λεγόμενη «δυαδική εκπαίδευση», και το προωθεί ως αποφασιστική συνεισφορά της ελληνογερμανικής συνεργασίας στους ΟΤΑ. Η «δυαδική εκπαίδευση» προβάλλεται ως πανάκεια που θα επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας, και δη της νεανικής. Στην πραγματικότητα, όμως, και υπό το πρόσχημα της μαθητείας και της κατάρτισης οι Γερμανοί προσανατολίζουν τους δήμους και τον ΟΑΕΔ σ' ένα σύστημα που δημιουργεί μια τρίτη ταχύτητα στην αγορά εργασίας, των υπό κατάρτιση εργαζομένων, που απασχολούνται σε συνθήκες ακραίας εκμετάλλευσης, με ελαστικά ωράρια, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές.
Το μοντέλο, που προορίζεται κυρίως για τον τουρισμό, προβλέπει ότι ένας νέος κατά τη μαθητεία 

του και ανάλογα με το επάγγελμα που θα διαλέξει θα αφιερώνει το 70% του χρόνου στην πρακτική εξάσκηση εντός μιας επιχείρησης και το 30% στην απόκτηση θεωρητικών γνώσεων στις δημόσιες επαγγελματικές σχολές.


- Υψηλή τεχνολογία

Παρά τα όσα λέγονται και ακούγονται η Siemens είναι εδώ και μετά το «κλείσιμο» του σκανδάλου με επαχθείς για την χώρα μας όρους, ο γερμανικός κολοσσός θέλει να ξαναμπεί γερά και μονοπωλιακά στο παιχνίδι, ξαναπουλώντας προϊόντα παντού. Από τους ΟΤΑ, μέχρι τα δημόσια νοσοκομεία.

Επειδή όπως έλεγε κι ο Mark Hanna, Αμερικανός πολιτικός (1837-1904): «Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία: το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο», γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό για ποιους λόγους οι Γερμανοί δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας.

Το μόνο βέβαιον είναι ότι δεν κόπτονται για την δημοσιονομική σταθερότητα την οποία ευαγγελίζονται.

Τα λεφτά είναι πολλά και για αυτό το Βερολίνο πιέζει διακαώς για την υπογραφή ενός νέου δανείου κι ενός νέου μνημονίου το οποίο θα δένει για αρκετά χρόνια την πατρίδα μας χειροπόδαρα...